Freitag, 15. Dezember 2006

Χαρίστε Βιβλία τώρα τις Γιορτές


Χαρίστε βιβλία τώρα τις γιορτές.

Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί:

Είναι φτηνότερα από ένα ακριβό ουίσκι,
Δεν σε χοντραίνουνε, σε αντίθεση με τα γλυκά
Δεν χαλάνε, όπως όλα τα παιγνίδια
Τα βιβλία είναι για πάντα, όπως τα διαμάντια που είναι μεν για πάντα αλλά πολύ ακριβά
Θα κάνετε οικονομία, γιατί όταν διαβάζετε ξεχνάτε να ψωνίζετε.
Θα δείτε τον κόσμο με άλλα μάτια και έτσι θα αποκτήσετε περισσότερο σεξ-απίλ.

Ακούω και άλλους λόγους από τους βιβλιόφιλους, και βέβαια ακούω προτάσεις!

Και αν δεν έχετε λεφτά για να τα αγοράσετε, τότε διαβάστε πιο φανατικά,


όχι για να ξεχάσετε τη φτώχεια σας.........

αλλά γιατί τότε θα αντιληφθείτε πόσο πλούσιοι είσαστε!!!

Θαυμάστε τον Αρχηγό! Ξέρει και αυτός να διαβάζει!!

Dienstag, 12. Dezember 2006

Δύο βιβλία ένας συγγραφέας

Διαβάζοντας την Γιασμίνα Χάντρα, που δεν είναι η Γιασμίνα, αλλά το γυναικείο ψευδώνυμο του Μοχάμεντ Μουλεσεχούλ, ταξιδεύεις στις χώρες της απόλυτης συμφοράς.
Στα «Χελιδόνια της Καμπούλ», το τραγικό Αφγανιστάν. Άνθρωποι συντριμμένοι από τους φανατικούς Ταλιπάν σε ένα κόσμο χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρα για το αύριο.

«Κανένας δεν πιστεύει στο θαύμα της βροχής, στη μαγεία της άνοιξης, ακόμα λιγότερο στην αυγή ενός ήπιου αύριο.»

Η Ζαϊρά, «τριάντα δύο χρονών, μία δικαστίνα που ο σκοταδισμός της στέρησε τη δουλειά δίχως αποζημίωση ή δίκη». Ο μόνος λόγος, το φύλο της. Σήμερα δεν μπορεί να βγει στο δρόμο, χωρίς να κρύψει το πρόσωπό της. Οπως, η ίδια μας λέει, «με αυτό το καταραμένο πέπλο, δεν είμαι ούτε άνθρωπος ούτε ζώο, μονάχα κάτι προσβλητικό ή επονείδιστο που πρέπει να το κρύβουμε σαν αναπηρία.»
Πόσο εξευτελισμό μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος;
Πόσο;
Φαίνεται ότι τα περιθώρια είναι μεγάλα, εκεί που η ζωή δεν έχει καμία αξία.

Στο τρομοκρατικό χτύπημα, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη,
έτσι όπως ο ένας βλέπει τον άλλο, με αφορμή ενός τρομοκρατικού κτυπήματος.

Η Γιασμίνα Χάντρα, αφήνει τον αναγνώστη να ερμηνεύσει τα γεγονότα. Φεύγει από το πολιτισμένο Ισραήλ και μεταφέρεται στην Παλαιστίνη, εκεί που ο θρησκευτικός φανατισμός σου παίρνει το μυαλό.

Αλλά ποιος είναι τελικά ο πιο βάρβαρος, ο τρομοκράτης ισλαμιστής
ή ο άλλος;

Θεωρώ, ότι διαβάζοντας τα δύο αυτά βιβλία, έχει κάνει κανείς ένα μικρό βήμα για να καταλάβει λίγο περισσότερο τον σημερινό πολιτισμένο κόσμο που ζούμε



Montag, 27. November 2006

Γυναίκες στην Πολιτική

Ημέρα εκλογών εχτές 27/11/2006 στο Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας.
Ψήφισαν περί τους 32.000.
Υποψήφιοι, από ένα πρόχειρο υπολογισμό 2700,
Εξ αυτών, ο αριθμός των γυναικών; Βράσε ρύζι!

Τώρα, θα μου πείτε τι ψάχνω; Στα κατεξοχήν «ανδρικά επαγγέλματα» να βρώ γυναίκες υποψήφιες, όταν στην βουλή η παρουσία των γυναικών πιάνει πάτο.

Δες τε την εικόνα και καμαρώστε.

Ούτε Ισλάμ να είμαστε. Αλλά, ας παρηγορηθούμε. Η Γαλλία είναι ακόμη χειρότερη!


Dienstag, 21. November 2006

Ταξιδεύοντας στη λευκή θάλασσα και το τέλος του αρχαίου πολιτισμού

Διαβάζοντας το ταξίδι στη λευκή θάλασσα, πολλά θέματα πέρναγαν από το μυαλό μου. Η αρχαία Ανατολική κουλτούρα, η αρχαία Ελληνική, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός. Σταμάτησα λίγο το διάβασμα και αναρωτήθηκα γιατί επικράτησε η Δυτική κουλτούρα, αφού οι διανοητές και οι επιστήμονες της Ανατολής, κυρίως των Αράβων – στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα - παρουσίασαν τέτοια ακμή, σε όλα τα επίπεδα. Στρατιωτικό, πολιτιστικό επιστημονικό. Στα σκοτεινά χρόνια της άνθισης της χριστιανικής θρησκείας μεταφράστηκαν στα αραβικά και αργότερα στα λατινικά οι πιο σπουδαίοι έλληνες διανοητές. Η ιδεολογία της Γαλλικής Επανάστασης, και μέσω αυτής η ιδεολογία της δικής μας αφύπνισης είχε τις ρίζες της στην αρχαία παγανιστική Ελλάδα.
Η ανατολική κουλτούρα πολλές φορές μας ταξιδεύει συνειρμικά σε μυστηριώδεις ιστορίες και μυθιστορίες και μας μοιάζει σαν η σοφότερη και εγγύτερα στην ανθρώπινη εσωτερικότητα.
Θα έλεγε κανείς τη μία, εσωστρεφική και τη άλλη εξωστρεφική.

Αναρωτιέμαι λοιπόν εάν επικρατούσε η κουλτούρα της μακρινής και κοντινής ανατολής, θα ζούσαμε σήμερα σε μία ανθρωπότητα πιο ώριμη και πιο ανθρώπινη;; Η δική μου η απάντηση είναι ένα ηχηρό ΟΧΙ. Η κουλτούρα της μακρινής και κοντινής Ανατολική είναι πιο ανδροκρατική με αυτή της Δύσης και κάπου πιστεύω, ότι υπάρχουν πολλοί μύθοι, για το βάθος της Ανατολικής και την ρηχότητα της δυτικής κουλτούρας, Για την διαφορετικότητα των πολιτισμών, έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδες, ας μην προσθέσω και τις δικές μου.

Ο Χάντικτον, έκανε μια προσπάθεια να μας εξηγήσει με αυθαίρετα επιχειρήματα, ότι ο πόλεμοι στην ανθρωπότητα ξεκινάνε από αυτή τη διαφορετικότητα και όχι από την αντίφαση των πλουσίων και των φτωχών.
Είχε λόγους να το κάνει αυτό. Είναι ο ιδεολόγος της παγκοσμιοποίησης και του νέου επιθετικότερου παρά ποτέ καπιταλισμού. Ενός καπιταλισμού αδηφάγου και άπληστου.

Θα κλίσω αυτή τη παράγραφο και θα σταθώ στην σημαδιακή ημερομηνία του δραματικού τερματισμού του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και της παγανιστικής θρησκείας.
Είναι η ημερομηνία του αποτρόπαιου φόνου μιας γυναίκας.

Της Υπατίας της Αλεξανδρινής.
Η Υπατία η Αλεξανδρινή ήταν γυναίκα επιστήμονας και δίδασκε στο Μουσείο της Αλεξάνδρειας, φιλοσοφία και μαθηματικά. Υπάρχουν απόψεις που θέλουν να είναι αυτή που συνέγραψε την Γεωμετρία του Ευκλείδη, όπως έφτασε μέχρι τις μέρες μας.
Η Υπατία ήταν έτοιμη να αποδείξει, ότι το κέντρο του κόσμου δεν είναι η γή, αλλά ο Ηλιος!
Μία πανέμορφη σοφή, που πάνω της ξέσπασε η λυσσώδης ζήλια του Κύριλλου, του τότε επισκόπου Αλεξανδρείας, προκειμένου να δηλώσει την απόφαση των ισχυρών να βάλουν φραγή στην γνώση και στην ελεύθερη σκέψη.
Άνοιξη του 415 μ.Χ.
Η Υπατία η Αλεξανδρινή κατακρεουργήθηκε και τα κομμάτια της διασκορπίστηκαν στην Αλεξάνδρεια, το μουσείο ρημάχτηκε και πυρπολήθηκε!
Με το θάνατο της Υπατίας σημαδεύτηκε η δολοφονία του αρχαίου πολιτισμού, όπως τόσο ωραία μας λέει ο Πέδρο Γκαλβέθ, ας προβληματιστούμε μαζί του:


«Ο αρχαίος πολιτισμός δεν πέθανε από φυσικό θάνατο, αλλά δολοφονήθηκε. Και οι δολοφόνοι τους έχουν ονόματα. Ένας από αυτούς είναι ο Κύριλλος, η ενσάρκωση ενός σκοταδιστικού κινήματος που βύθισε την Ευρώπη σε μια από τις πιο ολέθριες περιόδους της ιστορίας της. Αυτός ο άνθρωπος που η εγκυκλοπαίδεια Λαρούς χαρακτηρίζει «παθιασμένο υπέρμαχο της ορθοδοξίας» που στις μέρες μας θα τον βλέπαμε σαν ένα διαβολικό ταλιμπάν, έφερε στη συνείδησή του το θάνατο 250.000 Ιουδαίων.»
Δικαίως χαρακτηρίζεται σαν ο προάγγελος του Χίτλερ.

">Link

Ταξείδι στη λευκή θάλασσα, του Βλάση Τρεχλή και Υπατία η Γυναίκα που αγάπησε την επιστήμη του Πέδρο Γκαλβέθ

Samstag, 11. November 2006

2,6 δισεκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό

Διαβάζοντας την συνέντευξη της Σώτης Τριαντaφύλλου στο Lifo, www.lifo.gr/themata/details.asp.
Μου ήρθαν διάφορα στο νού για την αιτία της φτώχιας στο πλανήτη μας. Σίγουρα πάντως δεν έχει να κάνει με το υπερπληθυσμό και εκπλήσσομαι σφόδρα για όσα γράφει η συγγραφέας του «Αλμπατρός».


Αντιγράφω το επίμαχο σημείο

«Νομίζω πως χειρότερο είναι να έρχονται ανεπιθύμητοι άνθρωποι στον κόσμο και να υποφέρουν από πείνα, αρρώστιες και εκμετάλλευση. Οι πολίτες πρέπει να μάθουν ότι η αναπαραγωγή του είδους δεν είναι το παν. Υποστηρίζω μια νεομαλθουσιανή άποψη: ο πλανήτης φτωχαίνει όσο ο πληθυσμός πολλαπλασιάζεται».


Καταρχήν, ο πλανήτης γη μπορεί να θρέψει 14 δισεκατομμύρια. Και μάλιστα να τα θρέψει σωστά. Με 2700 θερμίδες ημερησίως. Αν όμως θα έπρεπε να μειωθεί ο πληθυσμός της γης, δεν θα γίνει με προτροπές του είδους: «μη κάνετε παιδιά». «Καλά να πάθετε για την φτώχεια σας, ποιος σας είπε να γενάτε»Αυτές οι απόψεις είναι για να απαλλαγούμε από τις τύψεις μας και να κοιμόμαστε ήσυχοι τις νύχτες.
Μόνο με την μόρφωση και με την σωστή σίτιση μπορεί να αλλάξει η πορεία προς έναν υπερπληθυσμό που δεν θα βγει κανείς ζωντανός. Όπου οι άνθρωποι σαν ακρίδες θα ερημώσουν τον πλανήτη και θα τον μετατρέψουν σε ένα ξυρισμένο κρανίο.
Και κυρίως με τη μόρφωση των γυναικών. Οι γυναίκες που υποσιτίζονται που είναι αμόρφωτες, που δεν έχουν νερό να πιούνε, δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτε.


Με ιατρικούς όρους είναι συνεχώς σε κατάσταση καταστολής.


Όταν βλέπουμε ανθρώπους να μην διώχνουν τις μύγες από το πρόσωπό τους, πιστεύει κανείς ότι το κάνουν από τεμπελιά; Όχι βέβαια. Από αδυναμία το κάνουν.


Αν λοιπόν θέλουμε να καταπολεμήσουμε την φτώχεια με την μείωση του πληθυσμού, πρέπει πρώτα - πρώτα να μειώσουμε τη φτώχια.

Σήμερα 2,6 δισεκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Οι γυναίκες, τα νεαρά κορίτσια δεν πάνε στο σχολείο για να κουβαλάνε νερό.
Πως μπορούν αυτές οι θλιβερές υπάρξεις να κάνουν σκέψεις για το αύριο? Αυτό είναι κρυμμένο στα βάθη του μυαλού τους, κουτσουρεμένο και αυτό από τον υποσιτισμό, την κούραση, την άγνοια, την δυστυχία!
Με έθλιψε η Σώτη με τις απόψεις της!

Mittwoch, 1. November 2006

Σκέψεις από ένα 94χρονο

Στο εξοχο βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου - Ο άνθρωπος αντίγραφο - διαβάζουμε:

"Κάποιος είπε, ότι όλες οι μεγάλες αλήθειες είναι απολύτως τετριμμένες και θα πρέπει να τις εκφράζουμε μ εναν καινούργιο τρόπο και, ει δυνατόν, παράδοξο για να μην πέσουν στη λήθη"

Λέτε ο Galbraith αυτό να θέλει να μας πεί με το τελευταιο βιβλίο του - Τα οικονομικά της Αθώας Απάτης?
Ας αφήσουμε τα λόγια αυτού του 94χρονου να μας λούσουν:

Η πολιτισμένη ζωή, όπως αυτή αποκαλείται μοιάζει με ένα λευκό πύργο που εξυμνεί τα ανθρώπινα επιτεύγματα, αλλά στην κορυφή του υπάρχει διαρκώς ένα μαύρο σύννεφο.
Η ανθρώπινη πρόοδος κυριαρχείται από αδιανόητη βαναυσότητα και θάνατο.
Ο πολιτισμός έχει κάνει μεγάλα άλματα στην δάρκεια των αιώνων στην επιστήμη στην υγεία στις τέχνες και κυρίως στην οικονομική ευημερία. Ομως έδωσε προνομιούχο θέση στην ανάπτυξη οπλικών συστημάτων.
Οι μαζικές σφαγές έχουν αναπτυχθεί στο υπέρτατο επίτευμα του πολιτισμού.
Η πραγματικότητα του πολέμου είναι αδιαμφισβήτητη. Ο θάνατος και η βαναυσότητα που μπορεί να βιώσει ο καθένας, η ακύρωση των αξιών του πολιτισμού και ένα κατεστραμμένο μέλλον. Τούτο είναι εμφανές από την κατάσταση και τις προοπτικές της ανθρωπότητας, όπως αυτές φαίνονται σήμερα. Με σκέψη και κατάλληλη δράση μπορούν να αντιμετωπιστούν όλα τα προβλήματα , όπως η μαζική φτώχεια και η πείνα.
Ο πόλεμος εξακολουθεί να παραμένει η μεγαλύτερη ανθρώπινη αδυναμία.

Mittwoch, 25. Oktober 2006

Ο Περικλής, η Δημοκρατία και η Δικτατορία του Προλεταριάτου


Στο τελευταίο βιβλίο της Claude Mossè, διαβάζουμε το παρακάτω καμμάτι από τον περίφημο Επιτάφιο:

«Το πολίτευμά μας δεν έχει για πρότυπο τους νόμους άλλων, αλλά είμαστε μάλλον παραδείγματα παρά μιμητές. Ως προς το όνομα αποκαλείται δημοκρατία, καθώς οι πολιτικές υποθέσεις δεν βρίσκονται στα χέρια ενός μικρού αριθμού πολιτών, αλλά της πλειοψηφίας. Και σχετικά με τις ιδιωτικές διαφορές οι νόμοι αποδίδουν σε όλους ίσα, ενώ για τα αξιώματα καθένας προτιμάται για την διαχείριση των κοινών όχι περισσότερο εξ αιτίας της καταγωγής, αλλά εξαιτίας των προσόντων, με τα οποία διακρίνεται σε κάτι. Ούτε πάλι εξαιτίας της φτώχειας ή λόγω της ασημότητας της κοινωνικής θέσης, συναντά εμπόδια στο να ασκήσει ένα αξίωμα, εφόσον, βέβαια, μπορεί να κάνει κάτι καλό για την πόλη, »
Δημοκρατία λοιπόν ή Δικτατορία του Προλεταριάτου;
Ποιός μπορεί να βάζει σήμερα ένα τέτοιο ερώτημα; Η απάντηση είναι σαφώς κανείς. Αυτό το δεύτερο σχήμα πέθανε και όταν κάτι πεθαίνει, πεθαίνει για πάντα εκτός από αυτό το περίεργο αιγυπτιακό πουλί τον φοίνικα, που ζεί όσο θέλει και όταν βαρεθεί πεθαίνει και ξαναζωντανεύει μέσα από τις στάχτες της ίδιας του της φλόγας.
ο Περικλής εφεύρε τη Δημοκρατία, την πατρότητα της οποίας δεν φαίνεται προς το παρόν να την αμφισβητεί και διεκδικεί κανείς άλλος.
Την δεύτερη, ο Μάρξ. Ούτε αυτήν την διεκδικεί κανείς. Προς τι άλλωστε.
Η Claude Mosse, στο τελευταίο βιβλίο της καταφέρνει για μια ακόμη φορά να μας ταξιδέψει στην Αρχαία Ελλάδα, επικεντρωμένη αυτή τη φορά στο πρόσωπο του Περικλή, του πολιτικού αυτού που χαρακτήρισε ολόκληρο το 5ο προ Χριστού αιώνα. Τον χρυσό αιώνα του Περικλή.
Εξηγεί λοιπόν η C.M., ότι δημοκρατία σημαίνει το κράτος του δήμου, όπου με την λέξη «δήμος» εννοείται το σύνολο των πολιτών της Αθήνας, η πλειοψηφία των οποίων ήταν οι θύτες, δηλαδή οι πιο πτωχοί μεταξύ αυτών.

Αντιγράφω την ίδια την Μοσσέ:
-Ο «Δήμος», όπως στην νέα ελληνική ο «λαός», μπορεί να σημαίνει το σύνολο των πολιτών, αλλά επίσης κατά αντιδιαστολή προς τους «γνώριμους», το μικρό λαό.-

« λαός και κολωνάκι», λέμε.
Το δεύτερο συστατικό της τόσο διάσημης αυτής λέξης και έννοιας είναι το κράτος.
Κράτος όμως σημαίνει εξουσία, αλλά και βία. Στα Γερμανικά ακόμα σήμερα η λέξη εξουσία και βία είναι η ίδια. (Gewalt).

Αντιγράφω και εδώ την ίδια την Μοσσέ:
- Το «κρατώ» είναι επίσης όρος διφορούμενος. Γιατί υποβάλλει την ιδέα της βίας (ακόμα και σωματικής), της κυριαρχίας. Και βλέπουμε αμέσως πως ως προς αυτό διακρίνεται από τον όρο, που δείχνει την άσκηση της εξουσίας στις άλλες μορφές πολιτικών συστημάτων, δηλαδή τον όρο «αρχή» από τον οποίο παράγεται η «μοναρχία» και η «ολιγαρχία». «Αρχή» είναι η εξουσία που η πολιτεία παραχωρεί στους άρχοντες. Το ότι προτιμήθηκε ο όρος «δημοκρατία» από τον «δημαρχία» είναι αποκαλυπτικό των περιστάσεων, της εγκαθίδρυσης αυτού του καθεστώτος, δηλαδή της προσφυγής στη βία. -

Με λίγα λόγια η λέξη Δημοκρατία σημαίνει την άσκηση βίας των πολλών επί των ολίγων. Αλλά για να συνδέσω την όλη υπόθεση με το τίτλο, η έκφραση «Δικτατορία του Προλεταριάτου» δεν σημαίνει ακριβώς το ίδιο;;;;!!!!
Το ερώτημα που μπαίνει, ο Μάρξ εφηύρε αυτή τη έννοια, ή μήπως την εμπνεύστηκε από τον Περικλή; Εγώ νομίζω το δεύτερο καθόσον ο Μάρξ, ήταν μεγάλος γνώστης της αρχαίας ελληνικής κουλτούρας. Η διδακτορική του ήταν για τον Επίκουρο.
Ωστόσο, όπως και να ονομάσει κανείς το είδος της διακυβέρνησης, στο οποίο ο λαός αποφασίζει επί της ουσίας και άμεσα –χωρίς την «βοήθεια» των βουλευτών - για τα θέματα που τον αφορούν, είναι για μένα μονόδρομος για την πορεία του ανθρώπου.
Αρκεί η κάθε απόφαση που παίρνει να στηρίζεται σε γνώση αγνή και όχι σε γνώση σερβιρισμένη, πετσοκομμένη, χειραγωγημένη και επιδοτούμενη.
Αν πιστέψουμε ολόψυχα σε μία τέτοια δημοκρατία, τότε ο δρόμος προς αυτή θα ανοιχτεί μπροστά μας σαν ένα απλό βιβλίο της πρώτης δημοτικού. Η επιστήμη και η τεχνολογία, πρέπει να μπουν στην υπηρεσία ενός τέτοιου στόχου, ώστε η ανθρωπότητα να ξεφύγει από την σημερινή βαρβαρότητα που έχει οδηγηθεί.
Παραφράζοντας τον Γκλότζ
«Μακάρι η δημοκρατία για να εκπληρώσει το πεπρωμένο της, να υποταχθεί στη δικτατορία του πνεύματος»
Κλίνοντας, θα ήθελα να πω μόνο μια κουβέντα για τη προσωπικότητα του Περικλή:
Ο Περικλής όταν πέθανε δεν είχε αυξήσει την περιουσία του, ούτε κατά μία δραχμή!

Claude Mossé: ΠΕΡΙΚΛΗΣ Ο εφευρέτης της δημοκρατίας

Freitag, 20. Oktober 2006

Ο Jean Ziegler κατηγορεί το Ισραήλ

Ο Jean Ziegler, ειδικός σύμβουλος του ΟΗΕ για το δικαίωμα τροφής, συγγραφέας, καθηγητής, και μεγάλος ανθρωπιστής, μαζί με άλλους τέσσαρις ειδικούς απεσταλμένους του ΟΗΕ επισκέφτηκε τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε τον Λίβανο. Ομοίως, ο Ελβετός ειδικός σε θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων Walter Kälin, στην έκθεση που κατέθεσε την Τρίτη 3.10 κατηγορεί το Ισραήλ ότι έχει αγνοήσει την συνθήκη της Γενεύης.
Ο Ziegler ζητάει στην έκθεση του να γίνει έρευνα για να διαπιστωθεί, αν το Ισραήλ έχει καταπατήσει το δίκαιο για τροφή και να εξεταστεί κατά πόσον έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου.
Με την καταστροφή των δρόμων στο Λίβανο η ανθρωπιστική βοήθεια δεν φτάνει ποτέ στο σκοπό της. Ακόμα από τις διαρροές πετρελαίου στην θαλάσσια περιοχή, το ψάρεμα έχει γίνει αδύνατο.
">Link

Mittwoch, 18. Oktober 2006

Η 16 Οκτώβρη είναι αφιερωμένη στην καταπολέμηση της πείνας στον πλανήτη μας

Στοιχεία για την πείνα.

1. Σήμερα, στον 21ο αιώνα περί τα 1.300.000.000 ανθρώπινα όντα ζουν στην απόλυτη φτώχεια στον πλανήτη ΜΑΣ. Σχεδόν οι μισοί απ αυτούς υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό. Κάθε χρόνο πεθαίνουν 40 εκατομμύρια από υποσιτισμό. Περισσότερα από τα μισά είναι παιδιά.
2. Κάθε μέρα πεθαίνουν 24.000 άτομα από πείνα ή από αρρώστιες που συνοδεύουν την πείνα. Τρία τέταρτα αυτού του αριθμού είναι παιδιά κάτω των 5 ετών.
3. 10% των παιδιών των υπανάπτυξη χωρών πεθαίνουν σε ηλικία κάτω των 5 ετών.
4. Ο υποσιτισμός δεν προκαλεί μόνο θάνατο, αλλά τύφλωση, απάθεια και στασιμότητα στην ανάπτυξη, πνευματική και σωματική. Υποσιτισμένα άτομα δεν είναι σε θέση να εκτελέσουν και τις πιο απλοϊκές πράξεις.
5. Περί τα 800 εκατομμύρια άτομα υποσιτίζονται, περίπου 100 φορές περισσότερα από αυτά που πεθαίνουν ετησίως.
Μερικές φορές χρειάζονται λίγα πράγματα για να καταπολεμηθεί αυτή η τραγικότητα. Πρόσβαση καταρχήν σε πόσιμο νερό και ουσιώδεις επεμβάσεις στον αγροτικό τομέα. Αλλά κυρίως χρειάζεται η θέληση των πλούσιων χωρών, δηλαδή των χωρών που ζούμε και εμείς.

Montag, 16. Oktober 2006




«Ο Yunus και η τράπεζα Grameen μαρτυρούν, ότι και οι πιο φτωχοί μεταξύ των φτωχών μπορούν να δουλέψουν για να συνθέσουν και να επιτύχουν την δική τους πρόοδο».

Με αυτά τα λόγια απένειμε η Επιτροπή Νόμπελ για την Ειρήνη (εικόνα με τρείς γυναίκες!!!) το τελευταίο βραβείο της χρονιάς 2006 στον Mohammed Junus από το Μπαγκλαντές. Αυτή τη φορά το βραβείο έπιασε τόπο! Το μισό στην Τράπεζα Grameen και το άλλο μισό στον ιδρυτή της, Mohammed Junus από το Bangladesch, τον τραπεζίτη των πτωχών.

Η Τράπεζα Grameen, δίνει μικρά δάνεια, με χαμηλό επιτόκιο και κυρίως χωρίς να ζητάει εγγυήσεις. Το 97% της πελατείας της είναι πάμφτωχες γυναίκες! Ιδρύθηκε το 1976.
Σήμερα η Τράπεζα Grameen διαθέτει περί τα 2000 υποκαταστήματα σε 70000 χωριά στο Μπαγκλαντές.
Η Deutsche Welle χαρακτηρίζει την επιλογή της Ακαδημίας, ως μεγάλη έκπληξη.


Dienstag, 10. Oktober 2006

Το χεράκι – χεράκι και η ψυχική υγεία



Κρατάτε το χέρι του συντρόφου σας η του αγαπημένο σας προσώπου και όχι το κινητό σας.
Το πρώτο ωφελεί την υγεία, το άλλο την εταιρεία.
Λέγεται, ότι το χεράκι – χεράκι αποβάλει μεγάλη ποσότητα συσσωρευμένου στρες και επομένως ωφελεί την ψυχική υγεία. Ωστόσο σήμερα το ένα χέρι είναι κατειλημμένο με το κινητό, κατά τα λόγια του ποιητή «το κινητό είναι συνέχεια του χεριού τους» και το άλλο κάνει σχέδια στον αέρα. Παρατηρείστε τους γύρω σας και θα το διαπιστώσετε.
Πως λέγεται αυτό; Μήπως φετιχισμός; Ή αποξένωση. Το ίδιο είναι

Freitag, 6. Oktober 2006

Γιατί τα Νόμπελ τα παίρνουν άνδρες και αμερικανοί επί το πλείστον




Τα βραβεία Νόμπελ Φυσικής, Χημείας και Ιατρικής απονεμήθηκαν με τις συνήθεις τσιριμόνιες, ξανά και πάλι και για άλλη μια φορά σε αμερικανούς άρρενες διδασκάλων ή αποφοίτων των γνωστών Πανεπιστημίων. Η απορία μου είναι εύλογη. Καλά, ο πλανήτης Γη, δεν έχει πια άλλους επιστήμονες πλην αμερικανών; Αλλά και το γυναικείο φύλο, το άλλο μισό του ουρανού, ακόμα στην κουζίνα βρίσκεται; Ας πούμε ότι μία γυναίκα δύσκολα κάνει καριέρα στις φυσικές επιστήμες, αλλά μήπως στην λογοτεχνία και στην ειρήνη είναι τα πράγματα αλλιώς;
Από το 1901, που θεσπίστηκε ο θεσμός, μόνο 33 γυναίκες έχουν «τιμηθεί» με αυτό το βραβείο. Ούτε το 5% δηλαδή.
Συγκεκριμένα, 2 γυναίκες με το Νόμπελ της Φυσικής, 3 με το Νόμπελ Χημείας, 7 με το Νόμπελ ιατρικής (επάγγελμα κατεξοχήν γυναικείο), 10 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και 12 με της Ειρήνης.
Κάποτε κάποια πληροφορία έπεφτε στην αντίληψή μας για το φεμινιστικό κίνημα. Σήμερα μας τέλειωσε και αυτό ή υπάρχει αυτολογοκρισία, που λεει και ο Τσόμσκι;

Εκτός της δόξας το βραβείο συνοδεύεται με 1.100.000 Ευρά
Συνοπτικά:
Νόμπελ Ιατρικής: Andrew Z. Fire και Craig C. Mello, για επιδόσεις στην γενετική, Stanford University και University of Massachusetts Medical
Νόμπελ Χημείας: Roger D. Kornberg, Stanford University. Γα την ανάλυση των ευκαριωτών
Νόμπελ Φυσική: John C. Mather και George F. Smoot NASA University of California, Μέτρησαν τις θερμοκρασιακές ανισοτροπίες στην μικροκυματική ακτονοβολία βάθους. (cosmic microwave background), που επιβεβαιώνει την Μεγάλη Έκρηξη.

Montag, 25. September 2006

Παρότι είμαι αντίθετη στα λόγια κάθε πάπα και παπά, αυτός ο λόγος αξίζει να διαβαστεί

Ο Πάπας ήταν παλιά καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βόννης, το οποίο είχε δύο έδρες θεολογίας. Ο περιβόητος λόγος του, θα μπορούσε να είναι ένας λόγος από ένα κοσμικό διανοητή. Είναι μία σπάνια περίπτωση δημόσιας εμφάνισης ενός αρχηγού της εκκλησίας, που η λογική έρχεται σε πρώτη θέση πριν από την πίστη. Θα άξιζε το κόπο να τον διαβάσει κανείς. Παρακάτω θα βρείτε το λόγο στην γλώσσα που εκφωνήθηκε. Δεν έκανα το κόπο να το μεταφράσω, για να μην τον χαλάσω. Είναι ένα απαράμιλλος ύμνος στην λογική και, για μας τους Έλληνες ένα Ύμνος της ελληνικής πολιτισμικής μας κληρονομιάς, μιας κληρονομιάς που δημιούργησε την σημερινή Ευρώπη, όπως ο ίδιος ο πάπας αναφέρει ή όπως πολύ ωραία γράφει στην «Παγκόσμια Ιστορία » ο J.M. Roberts: Οι Έλληνες άνοιξαν ένα τραπεζικό λογαριασμό, από τον οποίο όλη η Ευρώπη και μέσω αυτής όλος ο κόσμος, δεν σταμάτησαν μέχρι σήμερα να δανείζονται. Έχω μεταφράσει μόνο το περιβόητο μέρος, το οποίο όλοι το γνωρίζουν, λόγω «σκανδάλου».


………………Το πανεπιστήμιο ήταν περήφανο για τις δύο θεολογικές έδρες. Ήταν ξεκάθαρο, ότι ακόμα αυτοί, στα ερωτήματα που θέτουν για την λογική της πίστης, επιτελούν μία εργασία απαραίτητη για την ολότητα του Universitas scientiarum, ακόμα και εάν όχι όλοι μπορούσαν να μοιράζονται την πίστη, ότι και οι θεολόγοι συντελούν στην διάταξη της κοινής λογικής. Αυτή η εσωτερική συνοχή στο κόσμο της λογικής, δεν διαταράχτηκε ακόμα και όταν ένας συνάδελφος δήλωνε, ότι το πανεπιστήμιό μας έχει δύο έδρες, οι οποίες ασχολούνται με κάτι που δεν υπάρχει, δηλαδή τον Θεό. Μία τέτοια ριζοσπαστική Σκέψη, ή οποία αναρωτιέται για την ύπαρξη του θεού με βάση την λογική, και που έχει να κάνει με την παράδοση της χριστιανικής πίστης ήταν σε όλο το πανεπιστήμιο αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα. Όλα αυτά μου ήρθαν ξανά στο μυαλό, όταν διάβασα τους διαλόγους που εξεδόθησαν από τον καθηγητή Theodore Khoury, τους οποίους διεξήγαγε ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Μανουήλ ο ΙΙ. Παλαιολόγος το 1391 με ένα πέρση διανοούμενο, γύρω από τις αλήθειες του Χριστιανισμού και του Ισλάμ. Είναι κατανοητό, ότι ο Μανουήλ, εν μέσω των δύο πολιορκιών 1394 και 1402, ήταν πιο αναλυτικός από τον Πέρση. Ο διάλογος απλώνεται σε όλο εκείνο το μέρος της Βίβλου και του Κορανίου, που περιγράφει τον ιστό της πίστης, επικεντρώνεται ιδιαίτερα στην εικόνα του ανθρώπου, αλλά και στη σχέση των τριών νόμων: Παλαιά διαθήκη – Καινή Διαθήκη – Κοράνιο. Σε αυτή την διάλεξη, επιθυμώ να επεξεργαστώ ένα μεγάλο θέμα που με συναρπάζει, αυτό της σχέσης Πίστη – Λογική. Στον από τον καθηγητή Khoury εκδοθέντα έβδομο κύκλο συζητήσεων, ο αυτοκράτορας έρχεται στο θέμα του Djihad (ιερός πόλεμος). Ο αυτοκράτορας γνωρίζει σίγουρα, ότι στην Παράγραφο (Sure ) 2, 256 αναφέρεται: Δεν υπάρχει κανένας εξαναγκασμός στο θέμα της Πίστης, από την εποχή ακόμα που ο ίδιος Mohammed ήταν χωρίς δύναμη και ευρίσκονταν υπο διωγμό. Αλλά ο αυτοκράτορας γνώριζε τις εκ των υστέρων τοποθετήσεις στο κοράνιο, γύρο από τον ιερό πόλεμο. Χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες, για τους διάφορους κατόχους του γραφτού και τους "άπιστους" θέτει προς τον συνομιλητή του με εκπληκτικό ξεκάθαρο τρόπο το βασικό ερώτημα της σχέσης Θρησκεία – Βία. Ερωτά: „Δείξε μου, τι καινούργιο έφερε ο Μωάμεθ και θα βρεις μόνο άσχημα και απάνθρωπα, ότι δηλαδή η πίστη που διακήρυττε οφείλει να εξαπλωθεί με το σπαθί". Στην συνέχεια ο αυτοκράτορας τεκμηριώνει λεπτομερώς, γιατί η εξάπλωση της πίστης με βία είναι αντίθετη της λογικής. Είναι αντίθετη με την ουσία του θεού και την ουσία της ψυχής. Ο θεός δεν αρέσκεται στο αίμα, να δρας παράλογα είναι αντίθετο με την ουσία του θεού. Η πίστη είναι ο φόβος της ψυχής, όχι του σώματος, όποιος λοιπόν θέλει να κάνει κάποιον να πιστέψει χρειάζεται να έχει ικανότητα στο λόγο και στην ορθή σκέψη και όχι να φοβερίζει και να ασκεί βία. Στην άποψη του αυτοκράτορα «Δράση ενάντια στην λογική είναι αντίθετη με την ουσία του θεού» ο Theodore Khoury κάνει τις παρακάτω παρατηρήσεις: Για το έλληνα αυτοκράτορα αυτή η θέση είναι αυτονόητη, ενώ αντίθετα για την μωαμεθανική διδασκαλία ο θεός είναι μεταφυσικός. Η θέλησή του, δεν βρίσκεται συνδεδεμένη με καμία δική μας κατηγορία, ούτε με εκείνη της λογικής. Επί αυτού, ο Khoury αναφέρει την εργασία του γνωστού Γάλλου Ισλαμολόγου R. Arnaldez, ο οποίος μας επιστά την προσοχή, ότι ο Ibn Hazn πηγαίνει τόσο μακριά, ώστε να ισχυρίζεται, ότι ο Θεός δεν οφείλει να υπάρχει μέσω του ίδιου του του λόγου και τίποτε δεν τον υποχρεώνει, να μας φανερώσει την αλήθεια. Εάν θα ήθελε, θα έπρεπε ο άνθρωπος να επιδίδεται σε ειδωλολατρία, ………
Εν Αρχή ει ο λόγος και αυτή ακριβώς είναι η λέξη, που ο αυτοκράτορας χρησιμοποίησε¨Ο θεός δρα με τον λόγο.

Ο Λόγος

12. September 2006
Es ist für mich ein bewegender Augenblick, noch einmal am Pult der Universität zu stehen und noch einmal eine Vorlesung halten zu dürfen. Meine Gedanken gehen dabei zurück in die Jahre, in denen ich an der Universität Bonn nach einer schönen Periode an der Freisinger Hochschule meine Tätigkeit als akademischer Lehrer aufgenommen habe. Es war – 1959 – noch die Zeit der alten Ordinarien-Universität. Für die einzelnen Lehrstühle gab es weder Assistenten noch Schreibkräfte, dafür aber gab es eine sehr unmittelbare Begegnung mit den Studenten und vor allem auch der Professoren untereinander. In den Dozentenräumen traf man sich vor und nach den Vorlesungen. Die Kontakte mit den Historikern, den Philosophen, den Philologen und natürlich auch zwischen beiden Theologischen Fakultäten waren sehr lebendig. Es gab jedes Semester einen so genannten Dies academicus, an dem sich Professoren aller Fakultäten den Studenten der gesamten Universität vorstellten und so ein wirkliches Erleben von Universitas möglich wurde: Daß wir in allen Spezialisierungen, die uns manchmal sprachlos füreinander machen, doch ein Ganzes bilden und im Ganzen der einen Vernunft mit all ihren Dimensionen arbeiten und so auch in einer gemeinschaftlichen Verantwortung für den rechten Gebrauch der Vernunft stehen – das wurde erlebbar.Die Universität war auch durchaus stolz auf ihre beiden Theologischen Fakultäten. Es war klar, daß auch sie, indem sie nach der Vernunft des Glaubens fragen, eine Arbeit tun, die notwendig zum Ganzen der Universitas scientiarum gehört, auch wenn nicht alle den Glauben teilen konnten, um dessen Zuordnung zur gemeinsamen Vernunft sich die Theologen mühen. Dieser innere Zusammenhalt im Kosmos der Vernunft wurde auch nicht gestört, als einmal verlautete, einer der Kollegen habe geäußert, an unserer Universität gebe es etwas Merkwürdiges: zwei Fakultäten, die sich mit etwas befaßten, was es gar nicht gebe – mit Gott. Daß es auch solch radikaler Skepsis gegenüber notwendig und vernünftig bleibt, mit der Vernunft nach Gott zu fragen und es im Zusammenhang der Überlieferung des christlichen Glaubens zu tun, war im Ganzen der Universität unbestritten.All dies ist mir wieder in den Sinn gekommen, als ich kürzlich den von Professor Theodore Khoury (Münster) herausgegebenen Teil des Dialogs las, den der gelehrte byzantinische Kaiser Manuel II. Palaeologos wohl 1391 im Winterlager zu Ankara mit einem gebildeten Perser über Christentum und Islam und beider Wahrheit führte. Der Kaiser hat wohl während der Belagerung von Konstantinopel zwischen 1394 und 1402 den Dialog aufgezeichnet; so versteht man auch, daß seine eigenen Ausführungen sehr viel ausführlicher wiedergegeben sind als die Antworten des persischen Gelehrten. Der Dialog erstreckt sich über den ganzen Bereich des von Bibel und Koran umschriebenen Glaubensgefüges und kreist besonders um das Gottes- und das Menschenbild, aber auch immer wieder notwendigerweise um das Verhältnis der „drei Gesetze“: Altes Testament – Neues Testament – Koran. In dieser Vorlesung möchte ich nur einen – im Aufbau des Dialogs eher marginalen – Punkt behandeln, der mich im Zusammenhang des Themas Glaube und Vernunft fasziniert hat und der mir als Ausgangspunkt für meine Überlegungen zu diesem Thema dient.In der von Professor Khoury herausgegebenen siebten Gesprächsrunde kommt der Kaiser auf das Thema des Djihad (heiliger Krieg) zu sprechen. Der Kaiser wußte sicher, daß in Sure 2, 256 steht: Kein Zwang in Glaubenssachen – es ist eine der frühen Suren aus der Zeit, in der Mohammed selbst noch machtlos und bedroht war. Aber der Kaiser kannte natürlich auch die im Koran niedergelegten – später entstandenen – Bestimmungen über den heiligen Krieg. Ohne sich auf Einzelheiten wie die unterschiedliche Behandlung von „Schriftbesitzern“ und „Ungläubigen“ einzulassen, wendet er sich in erstaunlich schroffer Form ganz einfach mit der zentralen Frage nach dem Verhältnis von Religion und Gewalt überhaupt an seinen Gesprächspartner. Er sagt: „Zeig mir doch, was Mohammed Neues gebracht hat und da wirst du nur Schlechtes und Inhumanes finden wie dies, daß er vorgeschrieben hat, den Glauben, den er predigte, durch das Schwert zu verbreiten“. Der Kaiser begründet dann eingehend, warum Glaubensverbreitung durch Gewalt widersinnig ist. Sie steht im Widerspruch zum Wesen Gottes und zum Wesen der Seele. „Gott hat kein Gefallen am Blut, und nicht vernunftgemäß zu handeln, ist dem Wesen Gottes zuwider. Der Glaube ist Frucht der Seele, nicht des Körpers. Wer also jemanden zum Glauben führen will, braucht die Fähigkeit zur guten Rede und ein rechtes Denken, nicht aber Gewalt und Drohung . . . Um eine vernünftige Seele zu überzeugen, braucht man nicht seinen Arm, nicht Schlagwerkzeuge noch sonst eines der Mittel, durch die man jemanden mit dem Tod bedrohen kann “.Der entscheidende Satz in dieser Argumentation gegen Bekehrung durch Gewalt lautet: Nicht vernunftgemäß handeln, ist dem Wesen Gottes zuwider. Der Herausgeber, Theodore Khoury, kommentiert dazu: Für den Kaiser als einen in griechischer Philosophie aufgewachsenen Byzantiner ist dieser Satz evident. Für die moslemische Lehre hingegen ist Gott absolut transzendent. Sein Wille ist an keine unserer Kategorien gebunden und sei es die der Vernünftigkeit. Khoury zitiert dazu eine Arbeit des bekannten französischen Islamologen R. Arnaldez, der darauf hinweist, daß Ibn Hazn so weit gehe zu erklären, daß Gott auch nicht durch sein eigenes Wort gehalten sei und daß nichts ihn dazu verpflichte, uns die Wahrheit zu offenbaren. Wenn er es wollte, müsse der Mensch auch Idolatrie treiben.Hier tut sich ein Scheideweg im Verständnis Gottes und so in der konkreten Verwirklichung von Religion auf, der uns heute ganz unmittelbar herausfordert. Ist es nur griechisch zu glauben, daß vernunftwidrig zu handeln dem Wesen Gottes zuwider ist, oder gilt das immer und in sich selbst? Ich denke, daß an dieser Stelle der tiefe Einklang zwischen dem, was im besten Sinn griechisch ist und dem auf der Bibel gründenden Gottesglauben sichtbar wird. Den ersten Vers der Genesis abwandelnd, hat Johannes den Prolog seines Evangeliums mit dem Wort eröffnet: Im Anfang war der Logos. Dies ist genau das Wort, das der Kaiser gebraucht: Gott handelt mit Logos. Logos ist Vernunft und Wort zugleich – eine Vernunft, die schöpferisch ist und sich mitteilen kann, aber eben als Vernunft. Johannes hat uns damit das abschließende Wort des biblischen Gottesbegriffs geschenkt, in dem alle die oft mühsamen und verschlungenen Wege des biblischen Glaubens an ihr Ziel kommen und ihre Synthese finden. Im Anfang war der Logos, und der Logos ist Gott, so sagt uns der Evangelist. Das Zusammentreffen der biblischen Botschaft und des griechischen Denkens war kein Zufall. Die Vision des heiligen Paulus, dem sich die Wege in Asien verschlossen und der nächtens in einem Gesicht einen Mazedonier sah und ihn rufen hörte: Komm herüber und hilf uns (Apg 16, 6–10) – diese Vision darf als Verdichtung des von innen her nötigen Aufeinanderzugehens zwischen biblischem Glauben und griechischem Fragen gedeutet werden.Dabei war dieses Zugehen längst im Gang. Schon der geheimnisvolle Gottesname vom brennenden Dornbusch, der diesen Gott aus den Göttern mit den vielen Namen herausnimmt und von ihm einfach das Sein aussagt, ist eine Bestreitung des Mythos, zu der der sokratische Versuch, den Mythos zu überwinden und zu übersteigen, in einer inneren Analogie steht. Der am Dornbusch begonnene Prozeß kommt im Innern des Alten Testaments zu einer neuen Reife während des Exils, wo nun der landlos und kultlos gewordene Gott Israels sich als den Gott des Himmels und der Erde verkündet und sich mit einer einfachen, das Dornbusch-Wort weiterführenden Formel vorstellt: „Ich bin’s.“ Mit diesem neuen Erkennen Gottes geht eine Art von Aufklärung Hand in Hand, die sich im Spott über die Götter drastisch ausdrückt, die nur Machwerke der Menschen sind (vgl. Ps 115). So geht der biblische Glaube in der hellenistischen Epoche bei aller Schärfe des Gegensatzes zu den hellenistischen Herrschern, die die Angleichung an die griechische Lebensweise und ihren Götterkult erzwingen wollten, dem Besten des griechischen Denkens von innen her entgegen zu einer gegenseitigen Berührung, wie sie sich dann besonders in der späten Weisheits-Literatur vollzogen hat. Heute wissen wir, daß die in Alexandrien entstandene griechische Übersetzung des Alten Testaments – die Septuaginta – mehr als eine bloße (vielleicht wenig positiv zu beurteilende) Übersetzung des hebräischen Textes, nämlich ein selbständiger Textzeuge und ein eigener wichtiger Schritt der Offenbarungsgeschichte ist, in dem sich diese Begegnung auf eine Weise realisiert hat, die für die Entstehung des Christentums und seine Verbreitung entscheidende Bedeutung gewann. Zutiefst geht es dabei um die Begegnung zwischen Glaube und Vernunft, von rechter Aufklärung und Religion. Manuel II. hat wirklich aus dem inneren Wesen des christlichen Glaubens heraus und zugleich aus dem Wesen des Hellenistischen, das sich mit dem Glauben verschmolzen hatte, sagen können: Nicht „mit dem Logos“ handeln, ist dem Wesen Gottes zuwider.Hier ist der Redlichkeit halber anzumerken, daß sich im Spätmittelalter Tendenzen der Theologie entwickelt haben, die diese Synthese von Griechischem und Christlichem aufsprengen. Gegenüber dem sogenannten augustinischen und thomistischen Intellektualismus beginnt bei Duns Scotus eine Position des Voluntarismus, die schließlich dahinführte zu sagen, wir kennten von Gott nur seine Voluntas ordinata. Jenseits davon gebe es die Freiheit Gottes, kraft derer er ja auch das Gegenteil von allem, was er getan hat, hätte machen und tun können. Hier zeichnen sich Positionen ab, die denen von Ibn Hazn durchaus nahekommen können und auf das Bild eines Willkür-Gottes zulaufen könnten, der auch nicht an die Wahrheit und an das Gute gebunden ist. Die Transzendenz und die Andersheit Gottes werden so weit übersteigert, daß auch unsere Vernunft, unser Sinn für das Wahre und Gute kein wirklicher Spiegel Gottes mehr sind, dessen abgründige Möglichkeiten hinter seinen tatsächlichen Entscheiden für uns ewig unzugänglich und verborgen bleiben. Demgegenüber hat der kirchliche Glaube immer daran festgehalten, daß es zwischen Gott und uns, zwischen seinem ewigen Schöpfergeist und unserer geschaffenen Vernunft eine wirkliche Analogie gibt, in der zwar die Unähnlichkeiten unendlich größer sind als die Ähnlichkeiten, daß aber eben doch die Analogie und ihre Sprache nicht aufgehoben werden (vgl. Lat IV). Gott wird nicht göttlicher dadurch, daß wir ihn in einen reinen und undurchschaubaren Voluntarismus entrücken, sondern der wahrhaft göttliche Gott ist der Gott, der sich als Logos gezeigt und als Logos liebend für uns gehandelt hat und handelt. Gewiß, die Liebe „übersteigt“ die Erkenntnis und vermag daher mehr wahrzunehmen als das bloße Denken (vgl. Eph 3, 19), aber sie bleibt doch Liebe des Gottes-Logos, weshalb christlicher Gottesdienst . . . ist – Gottesdienst, der im Einklang mit dem ewigen Wort und mit unserer Vernunft steht (vgl. Röm 12, 1).Dieses hier angedeutete innere Zugehen aufeinander, das sich zwischen biblischem Glauben und griechischem philosophischem Fragen vollzogen hat, ist ein nicht nur religionsgeschichtlich, sondern weltgeschichtlich entscheidender Vorgang, der uns auch heute in Pflicht nimmt. Wenn man diese Begegnung sieht, ist es nicht verwunderlich, daß das Christentum trotz seines Ursprungs und wichtiger Entfaltungen im Orient schließlich seine geschichtlich entscheidende Prägung in Europa gefunden hat. Wir können auch umgekehrt sagen: Diese Begegnung, zu der dann noch das Erbe Roms hinzutritt, hat Europa geschaffen und bleibt die Grundlage dessen, was man mit Recht Europa nennen kann.Der These, daß das kritisch gereinigte griechische Erbe wesentlich zum christlichen Glauben gehört, steht die Forderung nach der Enthellenisierung des Christentums entgegen, die seit dem Beginn der Neuzeit wachsend das theologische Ringen beherrscht. Wenn man näher zusieht, kann man drei Wellen des Enthellenisierungsprogramms beobachten, die zwar miteinander verbunden, aber in ihren Begründungen und Zielen doch deutlich voneinander verschieden sind.Die Enthellenisierung erscheint zuerst mit den Grundanliegen der Reformation des 16. Jahrhunderts verknüpft. Die Reformatoren sahen sich angesichts der theologischen Schultradition einer ganz von der Philosophie her bestimmten Systematisierung des Glaubens gegenüber, sozusagen einer Fremdbestimmung des Glaubens durch ein nicht aus ihm kommendes Denken. Der Glaube erschien dabei nicht mehr als lebendiges geschichtliches Wort, sondern eingehaust in ein philosophisches System. Das Sola Scriptura sucht demgegenüber die reine Urgestalt des Glaubens, wie er im biblischen Wort ursprünglich da ist. Metaphysik erscheint als eine Vorgabe von anderswoher, von der man den Glauben befreien muß, damit er ganz wieder er selber sein könne. In einer für die Reformatoren nicht vorhersehbaren Radikalität hat Kant mit seiner Aussage, er habe das Denken beiseite schaffen müssen, um dem Glauben Platz zu machen, aus diesem Programm heraus gehandelt. Er hat dabei den Glauben ausschließlich in der praktischen Vernunft verankert und ihm den Zugang zum Ganzen der Wirklichkeit abgesprochen.Die liberale Theologie des 19. und 20. Jahrhunderts brachte eine zweite Welle im Programm der Enthellenisierung mit sich, für die Adolf von Harnack als herausragender Repräsentant steht. In der Zeit, als ich studierte, wie in den frühen Jahren meines akademischen Wirkens war dieses Programm auch in der katholischen Theologie kräftig am Werk. Pascals Unterscheidung zwischen dem Gott der Philosophen und dem Gott Abrahams, Isaaks und Jakobs diente als Ausgangspunkt dafür. In meiner Bonner Antrittsvorlesung von 1959 habe ich mich damit auseinanderzusetzen versucht. Dies alles möchte ich hier nicht neu aufnehmen. Wohl aber möchte ich wenigstens in aller Kürze versuchen, das unterscheidend Neue dieser zweiten Enthellenisierungswelle gegenüber der ersten herauszustellen. Als Kerngedanke erscheint bei Harnack die Rückkehr zum einfachen Menschen Jesus und zu seiner einfachen Botschaft, die allen Theologisierungen und eben auch Hellenisierungen vorausliege: Diese einfache Botschaft stelle die wirkliche Höhe der religiösen Entwicklung der Menschheit dar. Jesus habe den Kult zugunsten der Moral verabschiedet. Er wird im letzten als Vater einer menschenfreundlichen moralischen Botschaft dargestellt. Dabei geht es im Grunde darum, das Christentum wieder mit der modernen Vernunft in Einklang zu bringen, eben indem man es von scheinbar philosophischen und theologischen Elementen wie etwa dem Glauben an die Gottheit Christi und die Dreieinheit Gottes befreie. Insofern ordnet die historisch-kritische Auslegung des Neuen Testaments die Theologie wieder neu in den Kosmos der Universität ein: Theologie ist für Harnack wesentlich historisch und so streng wissenschaftlich. Was sie auf dem Weg der Kritik über Jesus ermittelt, ist sozusagen Ausdruck der praktischen Vernunft und damit auch im Ganzen der Universität vertretbar. Im Hintergrund steht die neuzeitliche Selbstbeschränkung der Vernunft, wie sie in Kants Kritiken klassischen Ausdruck gefunden hatte, inzwischen aber vom naturwissenschaftlichen Denken weiter radikalisiert wurde. Diese moderne Auffassung der Vernunft beruht auf einer durch den technischen Erfolg bestätigten Synthese zwischen Platonismus (Cartesianismus) und Empirismus, um es verkürzt zu sagen. Auf der einen Seite wird die mathematische Struktur der Materie, sozusagen ihre innere Rationalität, vorausgesetzt, die es möglich macht, sie in ihrer Wirkform zu verstehen und zu gebrauchen: Diese Grundvoraussetzung ist sozusagen das platonische Element im modernen Naturverständnis. Auf der anderen Seite geht es um die Funktionalisierbarkeit der Natur für unsere Zwecke, wobei die Möglichkeit der Verifizierung oder Falsifizierung im Experiment erst die entscheidende Gewißheit liefert. Das Gewicht zwischen den beiden Polen kann je nachdem mehr auf der einen oder der anderen Seite liegen. Ein so streng positivistischer Denker wie J. Monod hat sich als überzeugter Platoniker beziehungsweise Cartesianer bezeichnet.Dies bringt zwei für unsere Frage entscheidende Grundorientierungen mit sich. Nur die im Zusammenspiel von Mathematik und Empirie sich ergebende Form von Gewißheit gestattet es, von Wissenschaftlichkeit zu sprechen. Was Wissenschaft sein will, muß sich diesem Maßstab stellen. So versuchen dann auch die auf die menschlichen Dinge bezogenen Wissenschaften wie Geschichte, Psychologie, Soziologie, Philosophie sich diesem Kanon von Wissenschaftlichkeit anzunähern. Wichtig für unsere Überlegungen ist aber noch, daß die Methode als solche die Gottesfrage ausschließt und sie als unwissenschaftliche oder vorwissenschaftliche Frage erscheinen läßt. Damit aber stehen wir vor einer Verkürzung des Radius von Wissenschaft und Vernunft, die in Frage gestellt werden muß.Darauf werden wir zurückkommen. Einstweilen bleibt festzustellen, daß bei einem von dieser Sichtweise her bestimmten Versuch, Theologie „wissenschaftlich“ zu erhalten, vom Christentum nur ein armseliges Fragmentstück übrigbleibt. Aber wir müssen mehr sagen: Der Mensch selbst wird dabei verkürzt. Denn die eigentlich menschlichen Fragen, die nach unserem Woher und Wohin, die Fragen der Religion und des Ethos können dann nicht im Raum der gemeinsamen, von der „Wissenschaft“ umschriebenen Vernunft Platz finden und müssen ins Subjektive verlegt werden. Das Subjekt entscheidet mit seinen Erfahrungen, was ihm religiös tragbar erscheint, und das subjektive „Gewissen“ wird zur letztlich einzigen ethischen Instanz. So aber verlieren Ethos und Religion ihre gemeinschaftsbildende Kraft und verfallen der Beliebigkeit. Dieser Zustand ist für die Menschheit gefährlich: Wir sehen es an den uns bedrohenden Pathologien der Religion und der Vernunft, die notwendig ausbrechen müssen, wo die Vernunft so verengt wird, daß ihr die Fragen der Religion und des Ethos nicht mehr zugehören. Was an ethischen Versuchen von den Regeln der Evolution oder von Psychologie und Soziologie her bleibt, reicht ganz einfach nicht aus.Bevor ich zu den Schlußfolgerungen komme, auf die ich mit alledem hinaus will, muß ich noch kurz die dritte Enthellenisierungswelle andeuten, die zur Zeit umgeht. Angesichts der Begegnung mit der Vielheit der Kulturen sagt man heute gern, die Synthese mit dem Griechentum, die sich in der alten Kirche vollzogen habe, sei eine erste Inkulturation des Christlichen gewesen, auf die man die anderen Kulturen nicht festlegen dürfe. Ihr Recht müsse es sein, hinter diese Inkulturation zurückzugehen auf die einfache Botschaft des Neuen Testaments, um sie in ihren Räumen jeweils neu zu inkulturieren. Diese These ist nicht einfach falsch, aber doch vergröbert und ungenau. Denn das Neue Testament ist griechisch geschrieben und trägt in sich selber die Berührung mit dem griechischen Geist, die in der vorangegangenen Entwicklung des Alten Testaments gereift war. Gewiß gibt es Schichten im Werdeprozeß der alten Kirche, die nicht in alle Kulturen eingehen müssen. Aber die Grundentscheidungen, die ebenden Zusammenhang des Glaubens mit dem Suchen der menschlichen Vernunft betreffen, die gehören zu diesem Glauben selbst und sind seine ihm gemäße Entfaltung.Damit komme ich zum Schluß. Die eben in ganz groben Zügen versuchte Selbstkritik der modernen Vernunft schließt ganz und gar nicht die Auffassung ein, man müsse nun wieder hinter die Aufklärung zurückgehen und die Einsichten der Moderne verabschieden. Das Große der modernen Geistesentwicklung wird ungeschmälert anerkannt: Wir alle sind dankbar für die großen Möglichkeiten, die sie dem Menschen erschlossen hat und für die Fortschritte an Menschlichkeit, die uns geschenkt wurden. Das Ethos der Wissenschaftlichkeit ist im übrigen Wille zum Gehorsam gegenüber der Wahrheit und insofern Ausdruck einer Grundhaltung, die zu den Grundentscheiden des Christlichen gehört. Nicht Rücknahme, nicht negative Kritik ist gemeint, sondern um Ausweitung unseres Vernunftbegriffs und -gebrauchs geht es. Denn bei aller Freude über die neuen Möglichkeiten des Menschen sehen wir auch die Bedrohungen, die aus diesen Möglichkeiten aufsteigen und müssen uns fragen, wie wir ihrer Herr werden können. Wir können es nur, wenn Vernunft und Glaube auf neue Weise zueinanderfinden; wenn wir die selbstverfügte Beschränkung der Vernunft auf das im Experiment Falsifizierbare überwinden und der Vernunft ihre ganze Weite wieder eröffnen. In diesem Sinn gehört Theologie nicht nur als historische und humanwissenschaftliche Disziplin, sondern als eigentliche Theologie, als Frage nach der Vernunft des Glaubens an die Universität und in ihren weiten Dialog der Wissenschaften hinein.Nur so werden wir auch zum wirklichen Dialog der Kulturen und Religionen fähig, dessen wir so dringend bedürfen. In der westlichen Welt herrscht weithin die Meinung, allein die positivistische Vernunft und die ihr zugehörigen Formen der Philosophie seien universal. Aber von den tief religiösen Kulturen der Welt wird gerade dieser Ausschluß des Göttlichen aus der Universalität der Vernunft als Verstoß gegen ihre innersten Überzeugungen angesehen. Eine Vernunft, die dem Göttlichen gegenüber taub ist und Religion in den Bereich der Subkulturen abdrängt, ist unfähig zum Dialog der Kulturen. Dabei trägt, wie ich zu zeigen versuchte, die moderne naturwissenschaftliche Vernunft mit dem ihr innewohnenden platonischen Element eine Frage in sich, die über sie und ihre methodischen Möglichkeiten hinausweist. Sie selber muß die rationale Struktur der Materie wie die Korrespondenz zwischen unserem Geist und den in der Natur waltenden rationalen Strukturen ganz einfach als Gegebenheit annehmen, auf der ihr methodischer Weg beruht. Aber die Frage, warum dies so sei, die besteht doch und muß von der Naturwissenschaft weitergegeben werden an andere Ebenen und Weisen des Denkens - an Philosophie und Theologie. Für die Philosophie und in anderer Weise für die Theologie ist das Hören auf die großen Erfahrungen und Einsichten der religiösen Traditionen der Menschheit, besonders aber des christlichen Glaubens, eine Erkenntnisquelle, der sich zu verweigern eine unzulässige Verengung unseres Hörens und Antwortens wäre. Mir kommt da ein Wort des Sokrates an Phaidon in den Sinn. In den vorangehenden Gesprächen hatte man viele falsche philosophische Meinungen berührt, und nun sagt Sokrates: Es wäre wohl zu verstehen, wenn einer aus Ärger über so viel Falsches sein übriges Leben lang alle Reden über das Sein haßte und schmähte. Aber auf diese Weise würde er der Wahrheit des Seienden verlustig gehen und einen sehr großen Schaden erleiden. Der Westen ist seit langem von dieser Abneigung gegen die grundlegenden Fragen seiner Vernunft bedroht und kann damit nur einen großen Schaden erleiden. Mut zur Weite der Vernunft, nicht Absage an ihre Größe - das ist das Programm, mit dem eine dem biblischen Glauben verpflichtete Theologie in den Disput der Gegenwart eintritt. „Nicht vernunftgemäß (mit dem Logos) handeln ist dem Wesen Gottes zuwider“, hat Manuel II. von seinem christlichen Gottesbild her zu seinem persischen Gesprächspartner gesagt. In diesen großen Logos, in diese Weite der Vernunft laden wir beim Dialog der Kulturen unsere Gesprächspartner ein. Sie selber immer wieder zu finden ist die große Aufgabe der Universität.Es handelt sich um das vom Vatikan autorisierte Manuskript der Vorlesung.

Donnerstag, 21. September 2006

Οι πρώην πολιτικοί σε νέα πόστα ή η διαφθορά δεν είναι τοπικό φαινόμενο

Νομίζετε, ότι η διαφθορά έχει χρώμα ελληνικό; Καθόλου. Παρότι η Γερμανία θεωρείται από τις χώρες που η διαφθορά είναι χαμηλή, θαυμάστε! Το ερώτημα που μπαίνει είναι απλό: Ποιός κυβερνάει, το Κεφάλαιο έμεσα ή το Κεφάλαιο κατευθείαν;;

Πρώην Πρωθυπουργός Γερμανίας, κατόπιν Πρόεδρος Δ.Σ. του γερμανο-ρωσικού Gaskonsortiums NEGP, το οποίο θα κατασκευάσει τον αγωγό αερίου διαμέσου της Ostsee. Ο κ. Gerhard Schröder χαίρεται της αμοιβής των 250.000 Euro ετησίως. Το έργο υπεγράφη επί πρωθυπουργίας του. Foto: AFP

Ο Wolfgang Clement, SPD.
Τον Νοέμβριο του 2005 παρέλαβε την απόλυσή του από την θέση υπουργού Οικονομικών. Δεν στεναχωρήθηκε ιδιαίτερα. Από τον Δεκέμβριο του 2005 είναι μέλος του Δ.Σ. του Ομίλου παροχής υπηρεσιών Dussmann. Το Φεβρουάριο του δίνει η εταιρεία παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της Εσσης RWE Power θέση στο Δ.Σ. Παράλληλα ο κ. Clement εργάζεται ως σύμβουλος της US-Τράπεζας Citigroup
.

Werner Müller, κάποτε ανεξάρτητος Υπουργός οικονομικών από 1998 έως Οκτώβρη του 2002. Από τον Ιούνιο του 2003 είναι Πρόεδρος Δ.Σ. της RAG Foto: dpa

Ο πολιτικός γραμματέας του Werner Müller λεγότανε Alfred Tacke. Αυτός ο Alfred Tacke είναι από το τέλος του 2004 πρόεδρος Δ.Σ. της εταιρίας παραγωγής ενέργειας STEAG – μίας 100% θυγατέρας της RAG Α.Ε. της οποίας, αφεντικό του Δ.Σ. της είναι ο Werner Müller. Μέλος της RAG είναι μεταξύ άλλων και η E.ON. Η E.ON πάλι εν έτει 2004 έλαβε την άδεια συγχώνευσης με την Ruhrgas, με απόφαση Υπουργού και κοινοποίηση του πολιτικού του γραμματέα κ. Tacke, α.α. του υπουργού κ. Clement. Ο κόσμος είναι όντως μικρός. Foto: AP

Σε ένα προεκλογικό πλακάτ των πράσινων εμφανίζεται με πλεκτό ως η ρίζα του κόμματος. Ωστόσο η αλλαγή του επαγγέλματος του, ως συνέταιρος του προς την CDU προσκείμενου δικηγορικού γραφείου Mayer & Kambli στο Μόναχο και του σύμβουλου της εταιρείας παραγωγής πυρηνικής ενέργειας EnBW, κάθε άλλο παρά πράσινη είναι. Πριν τη αλλαγή πόστου, ο Schlauch ήταν πολιτικός γραμματέας στο Υπουργείο Οικονομικών για μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Foto: dpa


•Sigmar Mosdorf ήταν πρίν τον Rezzo Schlauch κοινοβουλευτικός πολιτικός γραμματέας στο Υπουργείο Οικονομικών. Το 2002 παραιτείται με επίσημη επιστολή από το Υ.Οι. και αναλαμβάνει πάραυτα το καινούργιο του πόστο

  1. Ο Otto Wiesheu ήταν από το 1993 μέχρι το 2005 Υπουργός Οικονομικών, Υποδομών, Συγκοινωνιών και Τεχνολογίας της Βαυαρίας. Τον Φθινόπωρο ο Wiesheu διαπραγματεύεται την πολιτική συγκοινωνιών εκ μέρους της μεγάλης συνεργασίας CSU. Σήμερα είναι πρόεδρος των σιδηροδρόμων. Foto: ddp



Ο Walter Döring, FDP, μέχρι τον Ιούνιο του 2004 Υπουργός Οικονομικών του κρατιδίου της Baden-Württemberg. Τον Οκτώβρη του 2004 αναλαμβάνει θέση στο Δ.Σ. της εταιρείας Συμβούλων Επιχειρήσεων REM Α.Ε. Το ίδιο μήνα επιλέγεται ως πρόεδρος ελεγκτικής επιτροπής της επιχείρησης κατασκευής κουζινών Alno. Στην επιχείρηση, ως υπουργός προσκόμισε 8,5 εκατομμύρια Ευρώ.

Ο Reinhard Klimmt ήταν το 1998 και 1999 Πρωθυπουργός του κρατιδίου του Saar και από το 1999 έως 2000 ομοσπονδιακός Υπουργός για συγκοινωνία Κατοικία και Δημόσια Έργα. Σήμερα εργάζεται στους Γερμανικούς Σιδηρόδρομους Α.Ε Ο Klimmt έχει μία τελείως ειδική σχέση με το ποδόσφαιρο. Λόγω σκοτεινών συμβολαίων χορηγίας έπρεπε να παραιτηθεί από την προεδρία του Saarbrücken.

Ο Martin Bangemann ήταν από το 1984 έως το 1988 ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομικών, κατόπιν μέχρι το 1999 μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ως επίτροπος της Ε.Ε. ο Bangemann ήταν υπεύθυνος στις Βρυξέλες για τις επικοινωνίες– μετά τούτου ανέλαβε την θέση του προέδρου του Δ.Σ. του ισπανικού Konzern Telefónica. Η υπόθεση έδωσε έναυσμα στη Κομμισιόν να θεσμοθετήσει κώδικα ηθικής.

Ο Wolfgang Bötsch , Υπουργός επικοινωνιών της CSU επί κυβερνήσεως Helmut Kohl έως τον Δεκέμβριο 1997. Από τον Αύγουστο του 1998 Σύμβουλος της Gemini Consulting για τηλεπικοινωνίες. Το 2000 συνεργάζεται με το δικηγορικό γραφείο Gassner, Stockmann und Kollegen (GSK) το οποίο ειδικεύεται στο δημόσιο δίκαιο των τηλεπικοινωνιών. Ο Bötsch κέρδιζε από τον μεγιστάνα των μίντια Leo Kirch για πολλά χρόνια 300.000 μάρκα per annum. Ο Helmut Kohl υπηρέτησε τον Kirch από τον Μάιο του 1999 ως σύμβουλος για 600.000 μάρκα ετησίως. Από τον Kirch πήραν χρήματα κατά καιρούς εκτός από τον Kohl οι πρώην υπουργοί Theo Waigel, Jürgen Möllemann (FDP), καθώς επίσης ο Rupert Scholz και ο Christian Schwarz- Schilling (αμφότεροι της CDU).

Εργατικός! πολύ εργατικός ο Heinz Riesenhuber, 1982 έως 1993 Υπουργός Έρευνας της CDU, ακόμα μέλος του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, έχει επτά θέσεις και μισή ντουζίνα υποθέσεις.

Mittwoch, 13. September 2006

Η Δυστυχία να έχεις γεννηθεί στην Αφρική


Την 3η Αυγούστου 1999, στην Αποθήκη ενός Boeing 747 που προσγειώθηκε στο Ζάβεντεμ, βρέθηκαν τα παγωμένα κορμιά δύο Αφρικανών νεαρών παιδιών, που μάλλον σκαρφάλωσαν παράνομα από τους τροχούς του αεροπλάνου στο Conakry της Αφρικής. Στην τσέπη του παντελονιού του μεγαλύτερου παιδιού, βρέθηκε, με περισσή προσοχή διπλωμένο, ένα γράμμα με το παρακάτω περιεχόμενο:
«Και εάν λοιπόν βλέπετε, ότι βάλαμε τη ζωή μας σε κίνδυνο, είναι γιατί εμείς στην Αφρική υποφέρουμε πολύ και σας χρειαζόμαστε για να πολεμήσουμε τη φτώχεια και να δώσουμε ένα τέλος στο πόλεμο. Παρόλα αυτά εμείς θέλουμε να σπουδάσουμε και ζητάμε σ αυτό τη βοήθεια σας, για να γίνουμε και εμείς, σαν εσάς.
Τέλος ζητάμε τη συγνώμη σας, που τολμήσαμε να γράψουμε αυτό το γράμμα, Σε Σας του Αφέντες, που οφείλουμε σεβασμό! Ωστόσο μην ξεχνάτε, ότι σε σας χρωστάμε αυτή μας την ανέχεια.»
Η Αφρική έχει το πλουσιότερο υπέδαφος – με μεγάλη απόσταση - του πλανήτη μας. Και όμως είναι η πτωχότερη ήπειρος!
Από το βιβλίο του Jean Ziegler "Les nouveaux Maitres du Monde et ceux qui leur resistent

Dienstag, 12. September 2006

Οταν η παγκοσμιοποίηση δεν βρίσκεται στην υπηρεσία του πλανήτη αλλά του πλανητάρχη

Αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση!
Ένα πλοίο Φάντασμα, το Probo Koala γεμάτο με τοξικά δηλητήρια εγκαταλείπει την Ολλανδία για να αδειάσει 400 τόνους τοξικά απόβλητα στη Ακτή του Ελαφαντοστούν, αφού από τα προηγούμενα λιμάνια που απέπλευσε δεν πήρε Άδεια. Τα τοξικά απόβλητα προκάλεσαν το θάνατο σε 3 άτομα (άλλες πηγές αναφέρουν 5) και την δηλητηρίαση άλλων 3000. Η καταστροφή αυτή παρομοιάζεται με εκείνη του Τσερνομπύλ, από ειδικούς.
Παρακάτω το γεγονός σε δύο γλώσσες.
The ship Probo Koala at the centre of the Ivory Coast toxic waste scandal, which killed at least three people and led to the government's resignation, is also under investigation by Dutch authorities over an incident here, the prosecutor's office said Thursday.In the Ivory Coast, the three people who died, including two children, and 1 500 others were poisoned after toxic chemicals were dumped three weeks ago in open-air garbage sites around the commercial capital, Abidjan, a city of four million people.The waste had been unloaded from the Probo Koala, a Panamanian-registered ship that docked at Abidjan on August 19 and left again on August 21, the city's port authority said.
The waste contains hydrogen sulphide and organochloride, which are both poisonous and can cause nausea, rashes, fainting, diarrhoea and headaches, according to the French consulate in Abidjan.In early July the Probo Koala was in the Netherlands at the port of Amsterdam and tried to dispose of some waste but the operation caused complaints about the noxious smell and was called off.The waste was pumped back into the Probo Koala, according to Dutch authorities. The ship then left for Estonia."The incident is being investigated by a regional environmental police team. The investigation is ongoing," the prosecutor's office said in a statement."At this moment it cannot be established whether the waste dumped in Ivory Coast is the same waste that the ship tried to dispose of in Amsterdam," the Dutch authorities said.The Ivory Coast toxic waste scandal has more ties to the Netherlands as the Probo Koala was chartered by the Netherlands-registered oil trading company Trafigura. Although it is officially registered in the Netherlands most of its business is conducted from the company's headquarters in Lucerne, Switzerland, Dutch media said.
Ermittlungen im afrikanischem Giftmüllskandal
Den Haag - Die niederländische Justiz hat Ermittlungen zu dem im westafrikanischen Staat Elfenbeinküste abgeladenen Giftmüll des Tankers «Probo Koala» aufgenommen.
Das Schiff hatte seine giftige Fracht zuvor erfolglos im Hafen von Amsterdam loswerden wollen. Dies bestätigte eine Sprecherin der zuständigen Staatsanwaltschaft in Den Haag. Die Entladung von etwa 400 Tonnen giftigen Ölabfalls in Abidjan hat nach offiziellen Angaben zum Tod von drei Menschen und zur Erkrankung von etwa 3000 weiteren geführt. Wegen des Müllskandals war am Mittwoch die ivorische Regierung zurückgetreten. «Dies ist der grösste Giftmüllskandal in Afrika, der je bekannt geworden ist», sagte Umweltexperte Andreas Bernstorff aus Heidelberg. «Das Abladen des gefährlichen Mülls verstösst sowohl gegen das ivorische als auch gegen europäisches Recht», fügte er hinzu. Unterdessen traf ein französisches Team in Abidjan ein, um bei der Schadensbegrenzung zu helfen.
Stinkendes Öl
Das verunreinigte Öl habe stark gestunken, als es in Amsterdam entsorgt werden sollte, berichtete die Zeitung «de Volkskrant». Ein Spezialbetrieb habe einen Zuschlag gefordert und mehr Zeit verlangt als der Auftraggeber aufbringen wollte. Daraufhin sei das vom niederländischen Unternehmen Trafigura Beheer BV gecharterte Schiff wieder ausgelaufen. Nach Darstellung der Firma handelt es sich um mit Soda versetztes Spülwasser aus der Reinigung von Öltanks. Nach einer Inspektion durch das zuständige Ministerium habe das Schiff Amsterdam ungehindert verlassen können, da für diese Art von «Schiffsabfall» keine Ausfuhrerlaubnis erforderlich sei, berichtete die Zeitung.
Keine international anerkannte Zulassung
Die «Probo Koala» habe zunächst in Nigeria ihre Ölladung gelöscht, den Giftmüll aber auch dort nicht abgeladen. Das Unternehmen, das in der Elfenbeinküste schliesslich die Entsorgung übernahm, hat nach Angaben der Zeitung keine international anerkannte Zulassung und verfüge über keine Apparatur zur Verarbeitung von verunreinigtem Öl. Der Tanker sei inzwischen nach Estland unterwegs und werde am Samstag im Hafen Paldiski erwartet, berichtete ein niederländisches Unternehmen, das Schiffsbewegungen weltweit verfolgt.

Dienstag, 5. September 2006

ενα επίκαιρο ποίημα του Κώστα Βάρναλη


Τον εθνικομάχο ποιητή, του ναζισμού το αηδόνι,
κατέβη ο Χάρος να τον πνίξει με διπλό κορδόνι,
κι αυτός να ψάλλει αρχίνησε φασιστικήν ωδή
κι ο Χάρος τον εμπούκωσε με τρανταχτή πορδή!

Sonntag, 3. September 2006

Για το γυναικείο ζήτημα

Απόσπασμα από συζήτηση που έλαβε χώρα το 1975 μεταξύ Χέρμπερτ Μαρκούζε και Μπράιαν Μαγκί:
Μαρκούζε: Νομίζω πως το Γυναικείο Απελευθερωτικό Κίνημα είναι δυνητικά μία πολύ ισχυρή επαναστατική δύναμη. Στην καταγραμμένη ιστορία κάθε κυριαρχία ήταν μέχρι σήμερα πατριαρχική κυριαρχία. Αν μπορούσαμε να δούμε όχι μόνο την ισότητα των γυναικών μπροστά στο νόμο, αλλά και την διάχυση των ειδικά γυναικείων ιδιοτήτων σ' όλη την κοινωνία - των ιδιοτήτων της μη βίας, της συναισθηματικότητας, της αποδεκτικότητας - αυτό θα 'ταν ή θα μπορούσε να είναι η απαρχή μιάς ποιοτικά διαφορετικής κοινωνίας, η πραγματική αντίθεση της αρσενικής κυριαρχίας με το βίαιο και βάναυσο χαρακτήρα της. Από την άλλη ξέρω βέβαια πως όλες αυτές οι γυναικείες ιδιότητες καθορίζονται από την κοινωνία.

Sonntag, 27. August 2006

O λύκος και το αρνί

Ο λύκος και το αρνί διψάσανε
και φτάσανε στην ίδια όχθη. Ψηλότερα στεκότανε ο λύκος.
πολυ πιο χαμηλά το αρνί. Τότε σπρωγμένος από την ξέφρενη λαιμαργία του,
ο κακούργος εκείνος έψαξε πρόφαση να καβγαδίσει.
"Γιατί¨του ρίχτηκε, "μου θόλωσες το νερό που έπινα;"
Τότε το αρνί του λέει κατατρομαγμένο:
"Από σένα κατεβαίνει το νερό που πίνω".
Τότε εκείνος, διαψευμένος από τα γεγονότα, επιμένει:'
"Πάνε εξι μήνες που με κακολογείς".
Και το αρνί του απαντάει: "Μα εγώ ούτε που είχα γεννηθεί"
Και ο άλλος: "Ο πατέρας σου, μα τον Ηρακλή, με κακολογούσε".
Και με αυτά τα λόγια, το αρπάζει και ενάντια σε κάθε δίκιο το ξεσκίζει.

Αυτός ο μύθος αφιερώνεται σε όποιον
επινοεί προφάσεις για να καταπιέσει τους αθώους.
( Φαίδρος, Μύθοι)

περί ιδιοκτησίας

Περί ιδιοκτησίας,
Εάν με ρωτούσαν τι είναι σκλαβιά, και έπρεπε να απαντήσω με μία λέξη, θα έλεγα: "φόνος".
και θα γινόμουν αμέσως κατανοητός.
Δεν θα χρειαζόταν κανένα επιπλέον επιχείρημα
για να δείξω ότι το να αφαιρείς από κάποιους τις σκέψεις τους, τις επιθυμίες τους,
την προσωπικότητά τους είναι μία εξουσία ζωής και θανάτου. Και το να σκλαβώνεις έναν άνθρωπο είναι σα να τον σκοτώνεις.
Επομένως γιατί στην ερώτηση-Τί είναι η ιδιοκτησία: να μην απαντήσω -"κλοπή;
( Προυντόν)

Sonntag, 9. Juli 2006

από πού προέρχεται η πείνα στον πλανήτη μας


Έχεις έναν άνθρωπο που πεθαίνει της πείνας στην κυριολεξία. Τι κάνεις;
1. του δίνεις να φάει, πάντα μπορείς εσύ που έχεις τουλάχιστον ενα υπολογιστή μία καρέκλα και ένα τραπεζάκι και ξέρεις και να γράφεις και έχεις το προνόμιο να διαμαρτύρεσαι!!!
2. ωφείλεις να γνωρίζεις, ότι η πείνα δεν είναι το αποτέλεσμα του υπερπληθυσμού στο πλανήτη μας, αλλά πολλών άλλων λόγων, ας πούμε εν συντομία του άγριου καπιταλισμού που λυμένεται σήμερα, όσο ποτέ αλοτε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της γής, η της σημερινής κατάντιας του ανθρώπου να είναι πράγμα - αντικείμενο - εμπόρευμα - θεατής.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...