Sonntag, 26. Dezember 2010

Ο νέος Λόγιος Ερμής



Ενα καινούργιο περιοδικό τέθηκε σε κυκλοφορία απο τις 16 Δεκεμβρίου τρέχοντος έτους. Είναι ο νέος Λόγιος Ερμής. Παρότι αντιπαθώ κάθε τι που κολάει στο παλιό τη λέξη νέο, όπως λ.χ. νέος καπιταλισμός, νέος κόσμος κλπ. στην περίπτωσή μας δεν θα μπορούσε να ήταν αλιώς!


Είναι ενας νέος «Λόγιος Ερμής» σε αντιπαράθεση με τον "Λογιο Ερμή", που ξεκινησε να εκδίδεται στην Βιέννη, το 1811, από τον Άνθιμο Γαζή και λίγο αργότερα από τον Θ. Φαρμακίδη.

Περιοδικό αξιώσεων όπως του παλιού «Λόγιου Ερμή» Το περιοδικό θα είναι τετραμηνο και θα περιέχει κάθε φορά και ένα αφιέρωμα. Το πρώτο τευχος είναι αφιερωμένο στη τόσο κακοπαθούσα απ την σημερινή νέα Ελληνική διανόηση. (δηλαδή τι διανόηση καλύτερα να πούμε παρανόηση) .
Δεν έχω τελειώσει την ανάγνωση του. Τα πρώτα άρθρα που διάβασα δεν είναι απλώς καλά, είναι καταπληκτικά.
Οποιος αγαπάει τη γνώση, θα πρέπει να το κάνει κτήμα του.
Συντομα θα αναφερθώ πιο αναλυτικά για το περιεχόμενο των άρθρων του.

Το περιοδικό εκδίδει η εταιρεία μελέτης ελληνικού πολιτισμού, η οποία διαθέτει και δικό της ιστολόγιο.

Παρότι είμαστε αντίθετοι στα λόγια κάθε πάπα και παπά

Παρότι είμαστε αντιθετοι στα λόγια κάθε πάπα και παπά, ήρθε η ώρα μετα την αναρτηση για τον Πάπα να αναρτησουμε και τη ανακοίνωση του δικού μας παπά.

Νομίζω ότι, όπως ο λόγος του Πάπα θα μείνει και αυτός στην ιστορία των ανθρωπιστικών λόγων των απανταχού εκκλησιών.

Διαβάστε τον! Δεν θα χάσετε.

Η Ιεραρχία της Έκκλησίας τής Έλλάδος, η όποία συνήλθε στήν τακτική Συνε­δρία της άπό 5ης – 8ης Οκτωβρίου τ.έ., αισθά­νεται τήν ανάγκη νά άπευθυνθεί στό πλήρωμά της, στό λαό του θεού, άλλά καί σέ κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, γιά νά μι­λήσει μέ τή γλώσσα τής άλήθειας καί τής άγάπης.
Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες καί κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μιά δεινή οικο­νομική κρίση πού δημιουργεί στούς πολλούς άνασφάλεια καί φόβο. Δεν γνωρίζου­με τί είναι αύτό πού μάς έρχεται τήν επόμενη μέρα. Ή χώρα μας φαίνεται νά μήν είναι πλέον έλεύθερη άλλά νά διοικείται έπί τής ούσίας άπό τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε άπό τήν ποιμαίνουσα Εκκλησία νά μιλήσει καί νά τοποθετηθεί πάνω στά γεγονότα πού παρακολουθούμε.
Είναι άλήθεια ότι αύτό πού συμβαίνει στήν πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο καί συ­νταρακτικό. Μαζί μέ τήν πνευματική, κοινω­νική καί οικονομική κρίση συμβαδίζει καί ή πάσης φύσεως άνατροπή. Πρόκειται γιά προσπάθεια έκρίζωσης καί έκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τά όποια ως τώ­ρα θεωρούνταν αύτονόητα γιά τή ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς έπιχειρείται μιά άνατροπή δεδομένων καί δι­καιωμάτων καί μάλιστα μέ ένα πρωτοφανές έπιχείρημα. Τά άπαιτούν τά μέτρα αύτά οί δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μιά χώρα ύπό κατοχή καί έκτελούμε έντολές τών κυριάρχων - δανειστών μας. Τό ερώτημα, τό όποιο γεννάται, είναι έάν οι άπαιτήσεις τους άφορουν μόνον σέ οικονομικά καί άσφαλιστικά θέματα ή άφο­ρούν καί στήν πνευματική καί πολιτιστική φυσιογνωμία τής Πατρίδος μας.
Μπροστά στήν κατάσταση αύτή ό κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δέν πή­ραμε νωρίτερα όλα αύτά τά δύσκολα μέ­τρα, πού σήμερα χαρακτηρίζονται άναγκαία. "Ολες αύτές τίς παθογένειες τής κοινωνίας καί τής οίκονομίας πού σήμερα επι­χειρούμε μέ βίαιο τρόπο νά άλλάξουμε, γιατί δέν τίς άλλάξαμε στήν ώρα του; Γιατί έπρεπε νά φθάσουμε ώς έδώ; Τά πρόσωπα στήν πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, έδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Πώς τότε υπολό­γιζαν τό πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι όδηγούν τή χώρα στή καταστροφή καί σή­μερα αισθάνονται άσφαλείς, γιατί ενεργούν ώς εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές άνατροπές γιά τίς όποίες άλλοτε θά άναστατωνόταν όλη ή Ελλάδα καί σήμερα επιβάλ­λονται χωρίς σχεδόν άντιδράσείς.
Ή οικονομική μας κρίση μέ πολύ άπλά λόγια οφείλεται στή διαφορά μεταξύ παραγωγής καί κατανάλωσης. Στόν άργό ρυθμό τής παραγωγής πού επιτυγχάνουμε άπέναντι στό ύψηλό βιοτικό επίπεδο πού μάθαμε νά ζούμε. Όταν όσα καταναλώνουμε είναι πολύ περισσότερα άπό όσα παράγουμε, τό­τε τό οικονομικό ισοζύγιο γέρνει πρός τήν πλευρά τών εξόδων. Ή χώρα μας γιά νά άντεπεξέλθει, άναγκάζεται νά δανείζεται μέ τήν έλπίδα ότι τό διαταραγμένο ισοζύγιο θά ανακάμψει. Όταν αύτό δέν γίνεται καί οί δανειστές άπαιτούν τήν έπιστροφή τών δανεισθέντων σύν τόκω, τότε φθάνουμε στήν κρί­ση καί στήν χρεωκοπία. Ή οικονομική κρί­ση, ή όποία ταλαιπωρεί καί δυναστεύει τή χώρα μας είναι ή κορυφή τοΰ παγόβουνου. Είναι συνέπεια καί καρπός μιάς άλλης κρίσης, τής πνευματικής.
Ήδη ή δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής καί κατανάλωσης συνιστά όχι μόνον οικο­νομικό μέγεθος, άλλά πρωτίστως πνευματι­κό γεγονός. Σημείο πνευματικής κρίσης, τό όποιον άφορα τόσο στήν ηγεσία, όσο καί στόν λαό. Μιά ήγεσία πού δέν μπόρεσε νά σταθεί ύπεύθυνα άπέναντι στό λαό, πού δέν μπόρεσε ή δέν ήθελε νά μιλήσει τή γλώσσα τής άλήθειας, πού πρόβαλε λαθεμένα πρό­τυπα, πού καλλιέργησε τίς πελατειακές σχέσεις, μόνο καί μόνο γιατί είχε ώς στόχο τήν κατοχή καί τή νομή τής έξουσίας. Μιά ήγε­σία πού στήν πράξη άποδεικνύεται ότι ούσιαστικά ύπονόμευσε τά πραγματικά συμφέροντα τής χώρας καί του λαού.
Κι άπό τήν άλλη πλευρά, ένας λαός, έμείς, πού λειτουργήσαμε άνεύθυνα. Παραδοθή­καμε στήν εύμάρεια, στόν εύκολο πλουτι­σμό καί στήν καλοπέραση, έπιδοθήκαμε στό εύκολο κέρδος καί στήν εξαπάτηση. Δέν προβληματισθήκαμε γιά τήν άλήθεια τών πραγμάτων. Ή αύθαίρετη άπαίτηση δικαιω­μάτων άπό συντεχνίες καί κοινωνικές όμάδε; μέ πλήρη άδιαφορία γιά τήν κοινωνική συνοχή συνετέλεσαν κατά ένα μεγάλο μέρο; στήν σημερινή κατάσταση.
Ή ούσία της Πνευματικής Κρίσης είναι ή άπουσία νοήματος ζωής καί ό έγκλωβισμός τού άνθρώπου στό εύθύγραμμο παρόν, δη­λαδή ό έγκλωβισμός του στό έγωκρατούμενο ένστικτο. "Ενα παρόν χωρίς μέλλον, χωρίς όραμα. "Ενα παρόν καταδικασμένο στό άνιαρό καί μονότονο. Ή μετατροπή τής ζωής σ' ένα χρονικό διάστημα άνάμεσα σέ δύο ήμερομηνίες, αύτές, τής γέννησης καί τής ταφής, μέ άγνωστο τό μεταξύ τουςδ διάστη­μα. Σέ μιά τέτοια προοπτική τό άσκοπο συναγωνίζεται τό παράλογο καί τόν άγώνα τόν κερδίζει πάντα τό τραγικό. Όταν άπευθύνεσαι σέ νέους άνθρώπους καί τούς έρωτάς: «γιατί παιδί μου παίρνεις ναρκωτι­κά;» καί σου άπαντούν: «πέστε μου σεις για­τί νά μήν πάρω; Δέν έλπίζω τίποτα, δέν περι­μένω τίποτα, ή μόνη μου χαρά είναι όταν τρυπάω τήν ένεση καί ταξιδεύω»· ή όταν έπισημαίνεις σέ ένα νέο άνθρωπο ότι παίρνοντας ναρκωτικά θά πεθάνει καί έκείνος σου άπαντά μέ ένα τραγικό χαμόγελο: «σεις δέν καταλαβαίνετε ότι έγώ παίρνω ναρκωτι­κά γιά νά ζήσω», τότε άντιλαμβάνεσαι πόσο άπίστευτα άληθινά καί πόσο τραγικά επίκαιρα είναι τά παραπάνω λόγια. Αντί λοιπόν γιά νόημα ζωής κυνηγήσαμε τήν εύμάρεια, τήν καλοπέραση, τήν οικονομική ισχύ. Όταν όμως δέν ύπάρχει άλλο όραμα ζωής πέρα άπό τήν κατανάλωση, όταν ή οικονο­μική δύναμη καί ή έπίδειξή της γίνεται ό μόνος τρόπος κοινωνικής καταξίωσης, τότε ή διαφθορά είναι ό μόνος δρόμος ζωής, διότι διαφορετικά, άν δέν είσαι διεφθαρμένο, είσαι άνόητος. Έτσι σκέφθηκαν καί έπρα­ξαν πολλοί, έτσι φθάσαμε στη διαφθορά καί τής έξουσίας, άλλά καί μέρους του λαού μας. Τό ερώτημα - δίλημμα του Ντοστογιέφ­σκι «ελευθερία ή ευτυχία;» τό ζούμε πλέον σέ όλη του τήν τραγικότητα. Διαλέξαμε μιά πλαστή εύμάρεια καί χάσαμε τήν έλευθερία του προσώπου μας, χάσαμε τήν έλευθερία τής χώρας μας. Σήμερα ό άνθρωπος δικαίως ίσως τρέμει μήπως μειωθεί τό είσόδημά του, άλλά δέν άνησυχεί τό ίδιο γιά τό έλλειμμα παιδείας πού άφορα στά παιδιά του καί δέν άγωνιά γιά τά παιδιά πού σβήνουν μέσα στις ποικίλες έξαρτήσεις, δέν άγωνιά γιά τόν εύτελισμό του άνθρώπινου προσώπου. Αύτή λοιπόν είναι ή ούσία τής άληθινής κρίσης καί ή πηγή τής οίκονομικής κρίσης τήν όποία τόσο άνελέητα έκμεταλλεύονται οι σύγχρονοι «έμποροι των Εθνών».
Στήν Σύνοδο τής Ίεραρχίας έμείς, οί πνευματικοί σας πατέρες, κάναμε τήν αύτοκρίτική μας, θελήσαμε να άναμετρηθούμε μέ τίς εύθύνες μας καί νά άναζητήσουμε μέ τόλμη τό μερίδιο τής ένδεχομένης δικής μας ύπαιτιότητας στήν παρούσα κρίση. Ξέρουμε ότι κάποιες φορές σάς πικράναμε, σάς σκανδα­λίσαμε ίσως. Δεν άντιδράσαμε άμεσα καί καίρια σέ συμπεριφορές πού σάς πλήγω­σαν. Οι έμποροι τής κατεδάφισης τής σχέσης του λαού με τήν ποιμαίνουσα Εκκλησία του έκμεταλλεύτηκαν στό έπακρο καί πραγματι­κά ή κατασκευασμένα σκάνδαλα καί προ­σπάθησαν νά διαρρήξουν τήν έμπιστοσύνη σας στήν Εκκλησία.
θέλουμε νά σάς πούμε ότι ή Εκκλησία έχει τό άντίδοτο τής κατανάλωσης ώς τρόπο ζωής καί αύτό είναι ή άσκηση. Καί έάν ή κα­τανάλωση είναι τό τέλος, γιατί ή ζωή δέν έχει νόημα, ή άσκηση είναι δρόμος, γιατί οδηγεί σέ ζωή μέ νόημα. Ή άσκηση δέν είναι στέρη­ση της άπόλαυσης, άλλά έμπλουτισμός τής ζωής μέ νόημα. Είναι ή προπόνηση του άθλητή πού οδηγεί στόν άγώνα καί στό με­τάλλιο καί αύτό τό μετάλλιο είναι ή ζωή πού νικά τό θάνατο, ή ζωή πού πλουτίζεται μέ τήν άγάπη. Ή άσκηση είναι τότε όδός έλευθερίας, έναντίον τής δουλείας του περιττού. Είναι αύτή ή δουλεία πού σήμερα μάς εύτελίζει.
Μάς προβληματίζει ή κατάσταση τής Παδείας μας, γιατί τό σημερινό έκπαιδευτικό σύστημα άντιμετωπίζει τό μαθητή όχι ώς πρόσωπο άλλά σάν ήλεκτρονικό ύπολογιστή καί τό μόνο πού κάνει είναι νά «τόν φορ­τώνει» μέ ύλη άδιαφορώντας γιά τήν όλη του προσωπικότητα καί γι' αύτό τά παιδιά μας δικαιολογημένα άντιδρούν. Γι' αύτό άγωνιούμε για τό νέο Λύκειο πού ετοιμάζε­ται. Πιστεύουμε ότι όντως τά σχολικά βιβλία γράφονται μέ τήν εύθύνη τής Πολιτείας, άλλά τό περιεχόμενο τους άφορά καί στόν τελευταίο Έλληνα πολίτη, πού περιμένει άπό τήν Εκκλησία του νά μεταφέρει μέ δύ­ναμη τή δική του ταπεινή φωνή.
Αισθανόμαστε ότι όλοι οί ένοριακοί μας ναοί πρέπει νά γίνουν χώροι φιλόξενοι γιά τούς νέους μας, όπως είναι ήδη άρκετοί άπό αύτούς, στούς όποίους πολλά νέα παιδιά καταφεύγουν ζητώντας νόημα καί έλπίδα.
Ξέρουμε ότι ζητάτε άπό έμάς, τούς Ποιμένες σας, μιά Εκκλησία μέ ήρωισμό, μέ νεύρο, μέ λόγο προφητικό, μέ σύγχρονο νε­ανικό λόγο, όχι έκκοσμικευμένη, άλλά άγιαζομένη καί άγιάζουσα, μιά "Εκκλησία έλευθέρα καί ποιμαίνουσα μετά δυνάμεως. Μιά Εκκλησία πού δέν θά φοβάται νά άμυνθεί στό πονηρό σύστημα αύτού του κόσμου, έστω κι άν ή άντίσταση σημαίνει διωγ­μό ή καί μαρτύριο.
Ή Εκκλησία είναι ό μόνος όργανισμός πού μπορεί νά σταθεί άμεσα δίπλα στον άνθρωπο καί νά τόν στηρίξει. Εκκλησία όμως είμαστε όλοι μας καί αύτή είναι ή δύ- ναμή μας καί ή δύναμή της. Τήν ένότητα μεταξύ τών ποιμένων καί του λαού έχουν στό­χο οί έμποροι των λαών γι' αύχό προσπα­θούν νά τήν ναρκοθετήσουν. Ξέρουν ότι άμα θά «πατάξουν» τόν ποιμένα, εύκολα θά σκορπίσουν τά πρόβατα καί θά τά ύποτάξουν. Διδαχθείτε άπό τήν ιστορία ότι όπου ό Θεός πολεμήθηκε τελικός στόχος ήταν ό άνθρωπος καί ό εύτελισμός του. Η ένανθρώπιση του Θεού είναι μεγαλύτερη κατα­ξίωση του άνθρώπινου προσώπου. Ή Εκ­κλησία δέν άντιμάχεται τήν Πολιτεία, άλλά έκείνους πού έκμεταλλευόμενοι τήν Πολι­τεία καί κρυμμένοι πίσω άπό τήν έξουσία έπιχειρούν νά σάς στερήσουν τήν έλπίδα. Νά θυμάσθε ότι για πολλούς οίκονομολό- γους ή παρούσα κρίση είναι κατασκευασμέ­νη, είναι μιά κρίση - έργαλείο πού άποβλέπει στόν παγκόσμιο έλεγχο άπό δυνάμεις πού δέν είναι φιλάνθρωπες.
Η Εκκλησία του Χριστού έχει λόγο γιά τήν σημερινή κρίσιμη κατάσταση, διότι δέν έπα­ψε νά άποτελεί σάρκα του κόσμου, μέρος τής Ίστορίας. Δέν μπορεί νά άνέχεται κανενός είδους άδικία, άλλά οφείλει νά δείχνει έτοιμότητα γιά μαρτυρία καί μαρτύριο. Γνω­ρίζουμε ότι οί άνθρωποι δίπλα μας πεινούν, βρίσκονται σέ ένδεια, άσφυκτιούν οικονομι­κά, η άπελπισία πολλές φορές κυριεύει τήν καρδιά τους. Τό γνωρίζουμε γιατί πρώτος σταθμός τους στήν άναζήτηση έλπίδας είναι ό Ναός τής περιοχής τους, ή ένορία τους. Στόχος καί άγώνας μας είναι ή κάθε ένορία νά γίνει τό κέντρο άπ' όπου όλη ή ποιμαντι­κή δραστηριότητα τής τοπικής Έκκλησίας θά άγκαλιάσει όλη τήν τοπική κοινωνία.
Άπόφασή μας είναι νά δημιουργήσουμε ένα παρατηρητήριο κοινωνικών προβλημά­των προκειμένου νά παρακολουθήσουμε άπό κοντά καί νά άντιμετωπίσουμε μέ τρόπο μεθοδικό τά προβλήματα πού δημιουργεί ή παρούσα κρίση. Στόχος μας είναι νά άναπτύξουμε τό προνοιακό έργο της κάθε ένορίας ώστε νά μήν ύπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πού νά μήν έχει ένα πιάτο φαγητό. Γνωρίζετε καί σεις ότι στό σημείο αύτό ή Εκκλησία έπιτελεί τεράστιο έργο. Τό γνωρίζετε, γιατί πολ­λοί άπό σάς αύτή τήν προσπάθεια τής ένορίας σας τήν στηρίζετε εθελοντικά καί τήν ένισχύετε οικονομικά. Σάς καλούμε νά πλαισιώσετε ό καθένας καί ή καθεμιά τήν ένορία σας γιά νά άντιμετωπίσουμε άπό κοινού τίς δύσκολες αύτές ώρες.
Ό λαός μας πέρασε καί άλλοτε καί φτώ­χεια καί πείνα, άλλά άντεξε καί νίκησε γιατί τότε είχε οράματα. Όλοι μαζί μπορούμε νά βοηθήσουμε τόν ένα καί ό ένας τούς πολλούς. Ό Θεός δέν μάς έδωσε πνεύμα δειλίας, άλλά δυνάμεως καί άγάπης. Μέ αύτό τό πνεύμα, συσπειρωμένοι γύρω άπό τήν μεγάλη μας οικογένεια, τήν Εκκλησία, έπισημαίνοντας τά λάθη μας, άναζητώντας νόημα ζωής στήν άγάπη, θά βγούμε άπό αύτή τή δύσκολη ώρα.



Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Donnerstag, 23. Dezember 2010

Ο Καρολος και η Αλέκα




Μαρξιστική ανάλυση για πρωτάρηδες, για να μη πω κάτι άλλο άσεμνο, έκανε η Αλέκα Παπαρήγα στην συζήτηση για τον Προϋπολογισμό.
Μέσα στις διάφορες ναφθαλίνες που ξέθαψε, μας είπε ότι τράπεζα και Κεφάλαιο το ίδιο κάνουν.
Επειδή ένας τραπεζίτης είναι συνήθως και επιχειρηματίας, τότε δεν βλέπει για ποιο λόγο είναι η τράπεζα κάτι διαφορετικό.
Δηλαδή, αν ένας ποδοσφαιριστής είναι και μάγειρας, τότε τι μάγειρας τι ποδοσφαιριστής το ίδιο πράγμα είναι.
Κυρία Αλέκα μας, άλλο Φάμπρικα, άλλο τράπεζα. Άλλο αγρότης, άλλο τράπεζα. Άλλο τραπεζικό Κεφάλαιο που σήμερα έχει καβαλήσει τα πάντα και άλλο Φάμπρικα, που είναι εκτεθειμένη στο τραπεζικό Κεφάλαιο, που πολλές φορές βλέπει τα κέρδη του να πραγματώνονται στη διάλυση εργοστάσιων και πτωχεύσεις επιχειρήσεων και κρατών ακόμα. Και ακόμα, άλλο τράπεζα, άλλο κερδοσκοπία και διεθνής μαφία σπέκουλας
Αν δεν κατανοήσουμε την ιδιαιτερότητα της εποχής μας, βράσε ρύζι να χεις, γιατί σε λίγο θα πεινάσουμε.
Αλλά πιο εκπληκτικό απ όλα όσα με το άκρως σνομπαρίστικο ύφος της είπε, ήταν πως αν η Ελλάδα ήταν πλούσια χώρα τα ίδια με αυτά που κάνει η Γερμανία θα έκανε. Και αυτό το έξοχο το είπε, για να υποβαθμίσει το κείμενο της εκκλησίας, κυρίως επειδή κατά βάθος έχει τσαντιστεί που η εκκλησία έκανε μια πιο σωστή ανάλυση από τους φωστήρες του ΚΚΕ.
Τι να πείς;
Ας ήμασταν πλούσιοι και ας κάναμε τα ίδια;

ή
Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήταν αραμπάς;
Αγαπητή Αλέκα θα σου πω τα κάτωθι:

Ακόμα και αν ήμασταν εμείς οι πλούσιοι και οι Γερμανοί οι φτωχοί ΔΕΝ θα κάναμε ή ΔΕΝ θα λέγαμε τα ίδια, γιατί, απλούστατα οι Γερμανοί δεν έχουν Αφροδίτη για να τους βγάλουμε το δάκτυλο!
Α ρε κατακαημένη Αράχωβα, με τέτοια πνευματική φτώχεια πώς να καταλάβουμε τα τεκταινόμενα.

Montag, 20. Dezember 2010

Jacqueline de Romilly II


Το τελευταίο βλέμμα της Jacqueline de Romilly για τον πολιτισμό.

Η ακαδημαϊκός υπενθυμίζει τη συμβολή των Ελλήνων στις Δυτικές κοινωνίες. Ένας όμορφος διαλογισμός.
Το έργο της Jacqueline de Romilly είναι τεράστιο. Κανείς δεν μπόρεσε καλύτερα από αυτή να συνδυάσει την επιστημονική γνώση του ελληνικού κόσμου και αυτό που μας διδάσκει για την αιωνιότητα της ανθρώπινης υπόστασης. Σε ένα διαλογισμό ταυτόχρονα ανησυχητικό και όμως αισιόδοξο, η Jacqueline de Romilly επιμένει για ακόμα μια φορά να παρουσιάσει την συνεισφορά των Ελλήνων σε αυτό που το όνομα του δόθηκε από αυτούς και μετά από αυτούς : Ο Πολιτισμός.
Αυτό το αποφασιστικό άλμα το χρωστάμε στην Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα, εκεί που ανακαλύφθηκε το μεγαλείο του ανθρώπου. Εμπνεόμενη από τον αγαπημένο της Θουκυδίδη, ο οποίος συνενώνει τον λόγο με την ιστορία, η Jacqueline de Romilly δείχνει ότι είναι όντως σε αυτό το σημείο που ο άνθρωπος χειραφετείται από τον μαγικό κόσμο στον οποίο καταγράφονταν μέχρι τότε.
Από αυτή τη στιγμή, και πριν ακόμη το διατυπώσει ο Πρωταγόρας, ο άνθρωπος γίνεται το μέτρο όλων των πραγμάτων. Ο πολιτισμός χειραφετείται από τη φύση. Ο άνθρωπος είναι από δω και στο εξής μόνος του και αυτή είναι η υπόσταση του μεγαλείου του.
Ωστόσο δεν πρέπει αυτή η τόλμη να γεννά τη Ύβρη, την τρέλα που προξενεί η μεγαλομανία. Η Ελληνική τραγωδία είναι εδώ για να μας υπενθυμίσει σε ποια δυστυχία μας εκθέτουν τα πάθη. Αλλά "η φωτεινή προσφορά της Ελληνικής σκέψης είναι η παθιασμένη επιθυμία τους να κυριαρχούν σε τέτοιες καταστάσεις και να αφιερώνονται σε ένα υψηλότερο ιδανικό που θα ήταν αιώνιο και όμορφο".

Πρέπει λοιπόν να διαβάσετε αυτή τη θαυμάσια έκκληση για τις ανθρωπιστικές επιστήμες που είναι αξεχώριστα μια εκδήλωση πίστης στην ανθρωπότητα. Ακόμα περισσότερο γιατί στις τελευταίες γραμμές, άκρως συγκλονιστικές, αυτού του σύντομου κείμενου, η Jacqueline de Romilly μας προειδοποιεί ότι η ηλικία της ασκεί την τυραννία της και πιθανώς ήρθε πλέον η ώρα της παύσης του γραψίματος.
Δεν ξέρω, μας λέει, αν θα εισακουστώ [...] , τουλάχιστον όμως θα έχω προσπαθήσει και είναι σαν να έγραφα την τελευταία μου λέξη για να πω ευχαριστώ


*********************************************************************************
Μετάφραση από το αφιέρωμα του Marc Riglet, δημοσιεύτηκε στις 24/06/2010 à 07:00

Jacqueline de Romilly porte un regard sur la civilisation

Sonntag, 19. Dezember 2010

Jacqueline de Romilly


Η ακαδημαϊκός Jacqueline de Romilly έφυγε σε ηλικία 97 χρονών. Το τελευταίο βιβλίο της
«το ανθρώπινο μεγαλείο στην εποχή του Περικλή»το δημοσίευσε λίγους μήνες πριν τον θάνατό της.
Συμπτωματικά το είδα και το αγόρασα. Το διάβασα εχτές! Όταν το διάβαζα σκεφτόμουνα, τι άνθρωποι μπορεί να είναι αυτοί που σ’ αυτή την ηλικία διατηρούν τέτοια διαύγεια μυαλού?
Θα αποχαιρετήσω την υπέροχη αυτή ιστορικό με τα δικά της λόγια. Λόγια με τα οποία κλείνει το τελευταίο αφιέρωμα στην Αθήνα του Περικλή:

Δυσκολεύτηκα να γράψω αυτό το βιβλίο: Δεν βλέπω πια, η ακοή μου είναι πολύ κακή και η μνήμη μου έχει διακυμάνσεις, ωστόσο ήθελα να το κάνω ακριβώς επειδή έφτασα στο τέλος της ζωής μου και το μήνυμα αυτό μου φαίνεται πολύτιμο και σημαντικό περισσότερο παρά ποτέ. Δεν ξέρω αν θα εισακουστώ, μπορεί από κάποιους, τουλάχιστον όμως θα έχω προσπαθήσει και είναι σαν να έγραφα την τελευταία μου λέξη για να πω ένα ευχαριστώ.

Εμείς, οι Έλληνες, ας της ανταποδώσουμε αυτό το ευχαριστώ, για το φως που έριξε στο μεγαλείο της κλασικής Αθήνας, της κλασικής Ελλάδας, που πολύ φοβάμαι ότι κάποιοι επιθυμούν διακαώς να την γκρεμίσουν στη λήθη!

Montag, 13. Dezember 2010

Σπάνιες γαίες




Κυριολεκτικά συγκλονιστικό το Άρθρο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας 12/12/10, μεταφρασμένο από την Monde Diplomatique, για τις σπάνιες γαίες και το γεωπολιτικό παιχνίδι της Κίνας. Η παγκοσμιοποίηση σε όλη της τη δόξα.



Οι σπάνιες γαίες, χρησιμοποιούνται στην βιομηχανία οπλικών συστημάτων, στην κοσμηματοποιία, στην ναυπηγική, στην βιομηχανία αυτοκινήτων, στα πετρελαιοειδή και δεν ξέρω πού αλλού ακόμα. Οι σπάνιες γαίες βρίσκονται σε ορυκτά που περιέχουν ουράνιο, επομένως η εξόρυξη τους είναι πολύ ρυπογόνα, αν δεν λάβει κανείς τα κατάλληλα μέτρα και δεν χρησιμοποιήσει και τις κατάλληλες μεθόδους, όπου «κατάλληλος» συνεπάγεται και δαπανηρός.



Η Κίνα, που το περιβάλλον, καθώς και την υγεία των εργατών την έχει προ πολλού γράψει στα παλιά της τα παπούτσια – όχι πως οι άλλες χώρες κάνουν κάτι ιδιαίτερα καλύτερο – παράγει αυτά τα μέταλλα και λόγω του φτηνού τρόπου παραγωγής, από το 40% έως 50% των παγκόσμιων αποθεμάτων που κατέχει έχει καταφέρει σήμερα εν έτει 2010 , να διακινεί το 97% της παγκόσμιας αγοράς. Πως τα κατάφερε? Πολύ απλό. Αφού η νεοφιλελεύθερη οικονομία βασίζεται στην ελεύθερη αγορά, της οποίας το μοναδικό κριτήριο είναι το κέρδος, τότε η Κίνα με το ασυναγώνιστο κόστος παραγωγής της κατάφερε να κλείσει όλες τις άλλες αγορές. Μάλιστα, αφού έγινε το Απόλυτο Μονοπώλιο, αποφάσισε να απαγορεύσει τις εξαγωγές, παράνομο μεν, αλλά όταν αυτό το κάνει ένας γίγαντας σαν την Κίνα, τα παλληκάρια του ΠΟΕ, πολύ πιθανόν να ποιήσουν την νήσσα!



Αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση. Παρότι το αόρατο χέρι της αγοράς ρυθμίζει τα πάντα, όπως υποστηρίζουν οι υποστηριχτές της ελευθερης διακίνησης προϊόντων, διέφυγε από την πολιτική των ΗΠΑ, παρά την CIA και την DIA, η στρατηγική της Κίνας και τώρα ξέμεινε από όπλα.



Διαβάστε όλο το Άρθρο, είναι εκπληκτικό! Θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα κάποτε με έναν καλό φίλο, στην οποία φτάσαμε στο συμπέρασμα ότι όταν καταρρεύσει το σύστημα, δεν θα υπάρχουν ούτε καν όπλα να προστατευτεί ο κοσμάκης από τις χειροδύναμες συμμορίες, αλλά ίσως ούτε καν όπλα για να πολεμήσουν τα κράτη μεταξύ τους. Το ένα κακό, το άλλο άριστο!
Η όπως είπε ο Einstein, «δεν ξέρω πως θα γίνει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, αλλά ο τέταρτος θα γίνει με πέτρες». Κατά τα φαινόμενα, ο καλός Θεός θα μας προστατέψει από ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, για να μας ετοιμάσει για το τέταρτο με τις πέτρες.
Γι αυτό, εκεί που καλλιεργείτε τον κήπο σας, να θυμάστε να μην πετάτε τις πέτρες! Κρατήστε τες για καλό και για κακό. Ποτέ δεν ξέρεις!

Οι σπάνιες γαίες, αντιγραφή από την Βικι:• 1η Υποομάδα: Λανθάνιο, Δημήτριο, Πρασεοδύμιο, Νεοδύμιο, Προμήθιο και Σαμάριο. Κύριες πηγές των στοιχείων αυτής της υποομάδας είναι τα ορυκτά: ο μοναζίτης, ο τσερίτης και ο αλλανίτης.
• 2η Υποομάδα: Ευρώπιο, Γαδολίνιο και Τέρβιο. Κύριες πηγές των στοιχείων αυτής της υποομάδας είναι τα ορυκτά: σαμαρσκίτης και μερικά είδη ξενοτίμου.
• 3η Υποομάδα: Δυσπρόσιο, Όλμιο, Ύτριο, Έρβιο, Θούλιο, Υτέρβιο και Λουτέτσιο. Κύριες πηγές των στοιχείων αυτής της υποομάδας είναι τα ορυκτά: γαδολινίτης, ξενότιμο, ευξενίτης και φεργκουσονίτης.

Mittwoch, 24. November 2010

Φάε το φαϊ σου, γιατι αλλιώς θα το φάει η Τρόϊκα



Παιδί μου, φάε το φαί σου γιατί θα στο φάει η τρόϊκα.
Έτσι θα φοβερίζει σε λίγα χρόνια η μαμά τον κανακάρη της ή την κανακάρισά της που δεν θα έχει όρεξη για φαγητό.
Σήμερα, εν έτει 2010 μ.Χ. βασιλεύει σε ολόκληρο τον κόσμο η ελεύθερη οικονομία. Στην Δύση, όπως ήταν από τα γεννοφάσκια του, στις πρώην ανατολικές χώρες με σούπερ νεότερα ρούχα και στη Κίνα με γεύση απόμακρης Ανατολής, δηλαδή με πολύ κάπνα.
Οι αντικαπιταλιστικές φωνές είναι παρούσες όσο ποτέ άλλοτε, αλλά πάντα από τη θέση του βολεμένου θεατή. Η πλούσια Δύση στενοχωριέται για την φτώχεια της Ινδίας ή της υποσαχάριας Αφρικής ή της Λατινικής Αμερικής. Αλλά μόλις η φτώχεια αυτή κτυπήσει τη πόρτα τους, τότε το μόνο που ξέρουν είναι η τακτική του κανίβαλου. Όποιο σταθμό της τιβής μας και αν ανοίξεις ακούς το ίδιο τροπάριο. Μάλιστα το ακούς και από στόματα συνδικαλιστών. Από τα γραφτά των διανοούμενων, το ακούς και με το παραπάνω. Εκεί μάλιστα με επιστημονική χροιά. Όλα τεκμηριωμένα από τους λογιστάδες της πεντάρας. Να μειωθεί το σπάταλο κράτος, όπερ σημαίνει να πετάξουμε στο δρόμο καμιά 500σαριά χιλιάδες πρώην βολεμένους. Καιρός είναι να ξεβολευτούν! Να πάνε στα τσακίδια. Να κυλιστούν στη λάσπη αυτοί και οι οικογένειες τους. Δεν μπορούμε να ταΐζουμε τους υψηλόμισθους του ΟΣΕ, του λιμανιού, της Ολυμπιακής, των φυλακών, των εφόρων, των δασκάλων όλων των βαθμίδων, των γιατρών του ΙΚΑ και του ΜΙΚΑ, των σκουπιδιάρηδων, των ταχυδρόμων, των στρατιωτικών, των στρατιωτών και δεν ξέρω εγώ ακόμα ποιών απαίσιων τεμπέληδων που τρώνε τον ιδρώτα του λαού.
Και τώρα που τους έγραψα όλους αυτούς έμεινε να ρωτήσω ποιανού λαού; Ποιος λαός απέμεινε για να του πιούν το αίμα οι παραπάνω βρικόλακες;
Απέμειναν οι πολιτικοί μας. Αυτοί που κάθονται στην Βουλή των Ελλήνων με όλη του κουστωδία τους και αυτοί που κάθονται στις Βρυξέλλες και βρωμίζουν την ατμόσφαιρα με τα σούρτα – φέρτα τους.
Δεν λέω κάτι καινούργιο. Πάντα ο μαλάκας πληρώνει τα σπασμένα. ούτε σεισμός έγινε, ούτε λιμός έπεσε, ούτε επανάσταση ξέσπασε για να αλλάξουν αυτοί που μιλάνε με αυτούς που ακούνε και υπακούνε.
Ωστόσο δεν παύει να με απασχολεί η στραβομάρα αυτών που μας κυβερνάνε.
Όλοι – με καμία απολύτως εξαίρεση μιλάνε για λεφτά. Ακούσατε κανέναν να μιλάει για παραγωγή; Πως θα ανταγωνιστούμε του Βουλγάρους, έλεγε προχτές ένας σοφός στην τιβη, αν βάλουμε φόρους στο Κεφάλαιο. Και βέβαια δεν έχει άδικο. Πως θα ανταγωνιστούμε τον εργάτη της Ινδίας με το ένα Ευρώ την ημέρα;
Όχι δεν θα μπορέσουμε να τον ανταγωνιστούμε! Ένα μπορούμε να κάνουμε: Να του μοιάσουμε! Ο δρόμος της ελεύθερης οικονομίας οδηγεί στην Ινδία. Όποιος νομίζει ότι οδηγεί σε ανάκαμψη και επιστροφή σε καλές εποχές, την έχει πατημένη!
Η κρίση του 29, λένε κάποιοι ότι ξεπεράστηκε με την επέμβαση του κράτους, το οποίο επένδυσε στην παραγωγή. Οι δημόσιες επενδύσεις στην Αμερική είχαν φτάσει σε επίπεδο ρεκόρ (17%) προκειμένου να μειωθεί η ανεργία που ξεπέρασε το 20%. Και παρόλα αυτά, χρειάστηκε να έρθει ο πόλεμος για να ξεπεραστεί κρίση. Στην διάρκεια του πολέμου οι δημόσιες επενδύσεις έφτασαν στο 52% του ΑΕΠ.
Γι αυτό σας λέω: Έχετε κανένα οικοπεδάκι στο χωριό; Πηγαίνετε να καλλιεργήσετε το κήπο σας!!!

Samstag, 6. November 2010

Freitag, 15. Oktober 2010

Ικέτιδες, Αισχύλος


Το πιο μεγάλο κατηγορώ που εκτοξεύεται εναντίον της κοινωνίας των αρχαίων προγόνων μας, είναι ο αντιφεμινισμός τους. Όχι πως δεν υπήρχε, για να μην λέμε και ανακρίβειες, αλλά αυτοί που λένε αυτές τις «αλήθειες» ξεχνούν ή αγνοούν μετά από πόσους αιώνες ελευθερώθηκε και – σε ποιο βαθμό ελευθερώθηκε το άλλο μισό τ' ουρανού.
Το πέρασμα από την κοινωνία της μητριαρχίας, που υπήρξε κάποτε σε κάποιες αρχέγονες κοινωνίες, μεταξύ των οποίων και η ελληνική, στην ανδροκρατική κοινωνία, φαίνεται ότι έγινε με πολύ οδυνηρό τρόπο, αφού πολλοί μύθοι και τραγωδίες αναφέρονται σ αυτήν την μάχη, από την οποία ο μεγάλος ηττημένος ήταν η γυναίκα. Εν τούτοις, υπάρχουν πολλές αναφορές στα δικαιώματα των γυναικών, παρόλο που η γυναίκα δεν είχε πολλά να πει στην «αγορά»!

Ξανά Αισχύλος και


Ικέτιδες



Περίληψη του Έργου:
Το θέμα στηρίζεται στον μύθο της Ιούς και της γένεσης των διάφορων λαών και πολιτισμών γύρω από την κοιτίδα του πολιτισμού μας την Μεσόγειο.
ο Δίας ερωτεύτηκε tην Ιώ. Γι αυτό και η ζηλιάρα Ήρα την μεταμόρφωσε σε αγελάδα, που τσιμπημένη από αλογόμυγα τρέχει αλαφιασμένη σαν τρελή και περιπλανιέται για να αλαφρύνει το πόνο της.
Έτσι μανιασμένη περνά τον Βόσπορο, φτάνει στην Μ. Ασία, καταβαίνει τη Συρία, Φοινίκη, και φτάνει στην Αίγυπτο.
Στην Αίγυπτο ο Δίας την λυτρώνει από την τιμωρία της Ήρας, της δίνει πάλι ανθρώπινη μορφή και σμίγει μαζί της. Από την επαφή αυτή γεννιέται ο Έπαφος. Από τον Έπαφο γεννιέται η Λιβύη. Με τη Λιβύη σμίγει ο Ποσειδώνας και γεννιέται ο Βήλος. Από τον Βήλο γεννήθηκαν ο Δαναός και ο Αίγυπτος.
Οι κόρες του Δαναού, αρνούνται να δεχτούν το γάμο με τους γιούς του Αίγυπτου, ως πράξη ανόσια μεταξύ εξαδέλφων, αρνούνται γενικά τον γάμο που επιβάλλεται στις γυναίκες χωρίς τη θέληση τους και φτάνουν με τον πατέρα τους τον Δαναό ικέτιδες στο Αργος, όπου ζητάνε άσυλο στο βασίλειο του Πελασγού.
Ο Πελασγός, τους παρέχει άσυλο και προστασία, αφού συμβουλευτεί τον λαό του.
Πολλά είναι τα νοήματα που μπορεί κανείς να βρει διαβάζοντας τις Ικέτιδες. Καταρχήν ο σεβασμός σε όποιον προσπέφτει ικέτης, επομένως αποδοχή της Ικεσίας, πράξη που προστατεύεται από την Θέμιδα, κόρη του Δία, αλλά και από τον Ικέσιο Δία.

«Την καταφυγή μας τη δίκαιη
ας την κρίνει η κόρη του Δια, της Ικεσίας η Θέμιδα
Όποιος ικέτη σεβάστηκε,
οι θεοί τον τιμούν και ό,τι ζητήσει
του δίνουν εγκάρδια».


Το δίκιο της γυναίκας, όχι γενικά και αόριστα, αλλά με πράξεις αυτοθυσίας από τη μεριά του λαού των Αργιτών. Ο βασιλιάς Πελασγός ζητάει από τους Αιγύπτιους να σεβαστούν τη ελεύθερη βούληση τους, σε αποφασιστικό τόνο.

«Κι ενάντια σ άνδρες
Άνδρες αυτοί
το δίκιο το γυναικείο στήριξαν»


Ωστόσο, παρά την ετοιμότητα των Αργιτών για πόλεμο ενάντια στην Αίγυπτο, προκειμένου να υπερασπιστούν τις Δαναΐδες, που έφτασαν Ικέτιδες στους Βωμούς τους, ο Αισχύλος, μέσω του χορού, μας χαρίζει έναν εξαίσιο ύμνο της ειρηνικής ζωής!
«Θάνατος ανδρών να μην ερημώσει
τούτη τη πόλη
Μήτε διχόνοια να ποτίσει τη γη
με εμφύλιο αίμα.
Και ο Άρης φονιάς
– της Κύπριδας ταίρι –
χέρι μη βάλει ποτέ επάνω τους»
και πιο κάτω:


«Του λαού η βουλή
που τη πόλη ορίζει
Προκομμένη και δίκαιη
Με τους ξένους τις έχθρες
να τις λύνουν ομόγνωμα
πριν να ματώσουν.
Αλλά και η διαφορετικότητα των πολιτισμών γίνεται θέμα στις «Ικέτιδες»
Ο Πελασγός κατηγορεί τους Αιγύπτιους ότι δεν σέβονται τους θεούς και με τη στάση τους ντροπιάζουν τη πόλη του. Ο διάλογος μεταξύ τους είναι αποκαλυπτικός:


Βασιλιάς Πελασγός:


« Ε, εσύ! Τα χέρια. Τι μυαλά φοράς
και ντροπιάζεις τη χώρα των Αργιτών;
Χώρα γυναικών την πήρες;
Βάρβαρος και πουλάς νταηλίκι σε Έλληνες;
Τέτοια καμώματα και δεν σε κόφτει;»
Κήρυκας των Αιγυπτίων:

«δεν τους σέβομαι τους θεούς σας
Δεν με μεγάλωσαν ούτε με γέρασαν»
Το Αργος, κατά βάση αντιπροσωπεύει τον κλασσικό πολιτισμό της Αθήνας, το σεβασμό της ανθρώπινης θέλησης, ακόμα και της γυναικείας θέλησης, παρά τα όσα πιστεύουμε για την θέση της γυναίκας στην κλασσική Ελλάδα, όπως λέω και στην αρχή της ανάρτησης.


«Αυτές θα τις πάρεις αν το θελήσουν
Αν τις πείσουν τα δίκαια λόγια σου
Αυτά έκρινε η πόλη με ένα στόμα
να μην τις δώσει με τη βία.
Καρφί αυτό. Μπήκε βαθιά και σφηνώθηκε
σαν σε δοκάρι.
Ούτε σε πλάκες ούτε σε πάπυρο εφτασφράγιστο γράφτηκε
Αλλά τα ακούς από μένα, από γλώσσα ελεύθερη»

Mittwoch, 6. Oktober 2010

«Επτά επί Θήβας»

Βάργκα Λιοσα οι Σουηδοί;;;


Ε, λοιπόν εμείς Αισχύλο!!!



Παλυ-Νείκη, Πολυ - καβγατζή
Είναι θεάρεστο αυτό που γίνεται;
Είναι ν ακούει και να λέει κανείς το Έργο σου;
Την πατρίδα σου και τους Θεούς της κουρσεύεις
Ξένο στρατό φέρνεις και ρίχνεις απάνω της.
Ποια τιμωρία θα σταματήσει το κλάμα των μανάδων;
Η πατρίδα και η γη σου η πατρική
πώς θα ‘ναι φίλος και σύμμαχος
που με τα όπλα σου την αφανίζεις;*



Στην προηγούμενη Ανάρτηση, ξεκίνησα με τους στοίχους από τη τραγωδία του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας» παραφράζοντας τον στοίχο «Πολύ-Νείκη Πολύ-καβγατζή» σε Παπανδρέου – Καβγατζή.
Εδώ παραθέτω μια περίληψη αυτής τραγωδίας. Τώρα θα μου πείτε γιατί τραγωδίες και λοιπά γνωστά; Γιατί, όπως έχω πει πολλές φορές, όλες οι αλήθειες είναι γνωστές και ειπωμένες, οπότε σκέφτηκα να σας υπενθυμίσω κάποια ψήγματα αυτών των αιώνιων αριστουργηματων, για να περάσει η ώρα μας.
Θα ξεκινήσω με τον – για μένα – μεγαλύτερο τραγωδό όλων των εποχών!

Τον Αισχύλο, και με την «Επτά επί Θήβας»

Υπόθεση της τραγωδίας.
Η υπόθεση ξεκινάει πιο πριν. Ο Οιδίποδας – Βασιλιάς των Θηβών – προσπαθώντας να ανακαλύψει μια σειρά φόνων, διαπιστώνει ότι αυτός ο ίδιος, εν αγνοία του, έχει σκοτώσει τον πατέρα του Λάιο και έχει παντρευτεί τη μάνα του Ιοκάστη. Απελπισμένος για την μιαρές αυτές πράξεις , παίρνει μια βελόνα και βγάζει τα μάτια του.
Με την Ιοκάστη (την μάνα του) έχει αποκτήσει δύο γιους, το Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.
Ο Ετεοκλής κρατάει τον θρόνο και ο Πολυνείκης καταφεύγει στο Αργος όπου παντρεύεται την κόρη του εκεί Βασιλιά.
Σπρωγμένος από την Άτι εκστρατεύει εναντίον των Θηβών με τον στρατό των Αργείων και διεκδικεί το θρόνο από τον αδελφό του.
Οι Αργείοι στέλνουν σε κάθε Πύλη των Θηβών και από έναν στρατηγό τους προκειμένου να εκπορθήσουν τη πόλη. Στην έβδομη Πύλη ορίζει ο ίδιος ο Πολυνείκης τον εαυτό του εκπορθητή. Μαθαίνοντας το ο Ετεοκλής αποφασίζει να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον αδελφό του αγνοώντας τις παρακλήσεις του χορού, να μην το πράξει προκειμένου να μην χυθεί αδελφικό αίμα.
Στη μάχη σκοτώνονται και οι δύο.
Ο θάνατος και των δύο, η ταφή του Ετεοκλή με τιμές από την πόλη των Θηβών και η απαγόρευση της ταφής του Πολυνείκη θα είναι το θέμα της άλλης υπέροχης τραγωδίας, δηλαδή της «Αντιγόνης»
Στο έργο αυτό ο Αισχύλος, καταριέται τον πόλεμο, που γίνεται αφορμή να σκοτώνει ακόμα και αδελφός τον αδελφό του. Παίρνει θέση υπέρ του Ετεοκλή και κατηγορεί τον Πολυνείκη ότι έφερε ξένο στρατό εναντίον της πατρίδας του. Εντυπωσιακή είναι η αντικειμενικότητα των Θηβαίων (δηλαδή του Αισχύλου) για την αναγνώριση της γενναιότητας του αντίπαλου στρατού, κάτι που σήμερα δεν συμβαίνει. Σήμερα κάθε αντίθετος στην άρχουσα Τάξη, την τόπια ή την ξένη είναι τρομοκράτης και επικίνδυνος εγκληματίας.

Ανοιχτή Επιστολή

Αναδημοσιεύω αυτην τη συγκλονιστική Επιστολή του Γιάννη Αγιάννη!
Ανοιχτή επιστολή
Δεν σου ‘χω καμιά εμπιστοσύνη. Κι όταν λέω καμιά, εννοώ απολύτως καμιά γιατί είσαι ψεύτης, απατεώνας και κλέφτης. Μού έλεγες και εξακολουθείς να μου λες ψέματα, με εξαπάτησες και εξακολουθείς να με εξαπατάς, και τελευταία έγινες και κλέφτης.
Γιατί τι άλλο είναι όποιος βάζει το χέρι στην τσέπη αλλουνού;
Γυρνάς από ‘δω κι από ‘κει και καμαρώνεις παρουσιάζοντάς με ότι κάνω θυσίες. Θυσία κάνει όποιος με τη θέλησή του στερείται κάτι για το γενικότερο καλό. Εγώ δεν κάνω καμιά θυσία, ΕΣΥ με θυσιάζεις στο βωμό του ξεπλύματος των εγκλημάτων που ΕΣΥ και οι όμοιοί σου διαπράξατε σε βάρος της χώρας και του λαού. ΕΣΥ θυσιάζεις τα όνειρα και τις ελπίδες της νέας γενιάς στον βωμό της υπηρεσίας οικονομικών κέντρων και σχεδίων για παγκόσμια διακυβέρνηση (δικά σου λόγια). ΕΣΥ έκανες τη χώρα μου πειραματόζωο αντοχής σε μέτρα που εφαρμόζονται πια και αλλού και θα εφαρμοστούν σε ευρύτερη κλίμακα για να ξαναγυρίσει ο κόσμος έναν αιώνα πίσω. ΕΣΥ δήλωσες στη Ν.Υ. σε μια σύναξη μεγαλοκαρχαριών και τοκογλύφων: «Εν ολίγοις μετατρέψαμε την κρίση σε ευκαιρία, προκειμένου να προωθήσουμε τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, που οι προηγούμενες κυβερνήσεις ανέβαλλαν επί σειρά ετών, φοβούμενες το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος». Δηλαδή, «το λαό που με πίστεψε και μ’ έφερε στην εξουσία, εγώ τον έχω γραμμένο».
Εξαπάτησες με υποσχέσεις (οικογενειακή παράδοση), κι εξακολουθείς να εξαπατάς με αεριτζήδικες εκτιμήσεις ότι σε 2-3 χρόνια θα τελειώσουν όλα, θα λυθούν τα προβλήματα και θα απολαύσουμε τους καρπούς των προσπαθειών ΣΟΥ.
Γυρνάς εδώ κι εκεί και κλείνεις συμφωνίες για διάθεση περιουσιακών στοιχείων της χώρας, συμφωνίες αδιαφανείς και ως εκ τούτου ύποπτες, ΕΣΥ εκπρόσωπος μιας χώρας λεηλατημένης από τους ίδιους τους διαχειριστές της, μιας θλιβερής αλυσίδας από το ’81 και μετά που ο κάθε κυβερνήτης ετοίμαζε τις δικαιολογίες του επόμενου ώστε τα «τούνελ» οι «στενωποί» και οι «ατραποί» να μη τελειώνουν ποτέ και να οδηγούν στο «γκρεμό».
Περήφανος και συγκινημένος δέχεσαι βραβεία και επαίνους λέγοντας με προσποιητή σεμνότητα ότι τα δέχεσαι για λογαριασμό των συμπολιτών σου. Εγώ όμως λέω ότι κάθε «μπράβο» από τους έξω, είναι μια ακόμα μαχαιριά στο βιοτικό επίπεδο του μέσου πολίτη. Ανακαλύπτετε(!) συνέχεια νέες σπατάλες και παίρνετε μέτρα περιστολής τους λες και αυτές είναι φαινόμενο των τελευταίων πέντε ετών, λες και επί προηγούμενων κυβερνήσεων το δημόσιο χρήμα προστατευόταν σαν κόρη οφθαλμού. Ακόμα και όσα κάνετε προς τη σωστή κατεύθυνση δεν σας απαλλάσσουν από τις βαρύτατες ευθύνες όχι μόνο για απραξία απέναντι στους ληστές αλλά και για συμμετοχή στη ληστεία.
Κι όταν φαγωθούν κι αυτά που τόσο άγρια μαζεύονται, όλο και κάποιος νέος Πολυνείκης θα βρεθεί να πει «όλοι μαζί τα φάγαμε».
υγ. Αν θίγεσαι από τα παραπάνω, μπορείς να βρείς ποιός τα γράφει και να μου κάνεις μήνυση

Freitag, 1. Oktober 2010

Χρέη έχουμε όλοι, όπλα όμως λίγοι!

Παπα-νδρέου, Παπα-τζη
Είναι θεάρεστο αυτό που γίνεται;
Είναι ν ακούει και να λέει κανείς το Έργο σου;
Την πατρίδα σου και τους Θεούς της κουρσεύεις
Ξένο στρατό φέρνεις και ρίχνεις απάνω της.
Ποια τιμωρία θα σταματήσει το κλάμα των μανάδων;
Η πατρίδα και η γη σου η πατρική
πώς θα ‘ναι φίλος και σύμμαχος
που με τα όπλα σου την αφανίζεις;*



Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να γράφει κανείς σε δύσκολους καιρούς. Δεν χωράει αμφιβολία, ότι περνάμε δύσκολα χρόνια, όχι μόνο εδώ στη χώρα μας, κάτι που πονάει πιο πολύ, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Ελλάδα περνάει την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 50 χρόνων.
Αλλά και ο πλανήτης επίσης και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με όλες τις κρίσεις των προηγούμενων εποχών.
Στραγγίζεται και η τελευταία σταγόνα του πετρελαίου, ενώ είναι γνωστό στο καθένα ότι παίρνουμε ένα κεφάλαιο της φύσης – το λάδι της πέτρας - που χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια και σε συνθήκες που δεν θα επαναληφθούν για να φτιαχτεί. Ο αέρας μολύνεται, τα αποθέματα πόσιμου νερού μειώνονται, τα μέταλλα τα σπαταλάμε σε κουτάκια κόκα κόλας, το κλίμα αποσυντονίζεται, το πλαστικό νησί στον ειρηνικό ωκεανό μεγαλώνει, η κυρία Αγγέλα Μέρκελ, αυξάνει την διάρκεια λειτουργίας των ατομικών αντιδραστήρων, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα ενός πυρηνικούς ατυχήματος, πόλεμοι συνεχίζουν να σκορπάνε θάνατο και μίσος ενώ εξαπολύονται απειλές για καινούργιους πολέμους και για φρέσκο αίμα. Η ανθρωπότητα παίζει ένα οδυνηρό δράμα, με παίχτες μεθυσμένους και διεφθαρμένους μέχρι το μεδούλι τους.
Τι άθλια εικόνα!
Από τη μια μεριά ηγέτες ηλίθιοι και αποχαυνωμένοι που το μόνο που σκέφτονται είναι η εξουσία τους, η θεσούλα τους, η ρεμούλα τους, η χλιδή τους και από την άλλη λαοί διεφθαρμένοι! Ηγέτες χωρίς πατρίδα αλλά και λαοί επίσης!
Δεν είναι πρώτη φορά που η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κρίση. Ήταν όμως ποτέ τόσο απελπιστικά παραδομένη στην ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης; Ακόμα και οι σκλάβοι της μεγάλης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επαναστάτησαν, ακόμα και οι μαύροι της Αμερικής, που δεν έβλεπαν πουθενά ελπίδα σωτηρίας.
Ποιος προβάλει σήμερα μια άλλη άποψη, πέρα από αυτήν των ΜΜΕ και των Κυβερνήσεων όλων των πλούσιων δυτικών κρατών; Σίγουρα και υπάρχουν κριτικά πνεύματα, αλλά είναι τόσο απελπιστικά λίγα που η απάντηση είναι ο κανείς! Ποιος θα μας ξετυφλώσει τέλος πάντων, εμάς τους τυφλωμένους και αήττητους γίγαντες; Όχι! Ο κανείς που μας τύφλωσε, δεν πρόκειται να μας γιάνει.
Ωστόσο, όσο ισχυρή και αν φαίνεται η κυρίαρχη ιδεολογία και η τάξη της, αυτή η φάση της ανθρώπινης ιστορίας θα περάσει κάποτε. Σε 20 χρόνια ή σε 200 θα περάσει, όχι μόνο γιατί τα πάντα ρει και ουδέν μένει, αλλά κυρίως γιατί αθανασία δεν υπάρχει στη φύση. Όλα είναι υποκείμενα φθοράς. Το πρόβλημα είναι πώς θα περάσει και τί θ’ αφήσει στη διάβα της.
Στην ιστορία της μεγάλης κλίμακας όλους θα τους φάει η μαρμάγκα, μεγάλα κράτη θα ψοφήσουν (άνθρωποι ούτως ή άλλως) και άλλα θα γίνουν μεγάλα.
Στην ιστορία της μικρής κλίμακας και στη σημερινή Ελλάδα το αδιέξοδο είναι ορατό. Θα πτωχύνουμε λένε οι περισσότεροι, λες και δεν έχουμε ήδη πτωχύνει. Θα βγούμε από τη κρίση το 2011 λένε κάποιοι άλλοι, χωρίς να μας λένε πώς.
Αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα κινούνται τα αεροπλάνα πάνω από τα κεφάλια μας, τα πλοία πάνω στους ωκεανούς φορτωμένα με σκόρδα από την Κίνα, γαρίδες από τη Β. Θάλασσα προς τη Νότια για να καθαριστούν και να επιστρέψουν στη Βόρεια για να καταναλωθούν, κινήσεις και μετακινήσεις που δεν έχουν άλλο λόγο και αιτία εκτός του όλο και πιο φτηνά, όλο και πιο φτηνά, μέχρι να αδειάσουν όλες οι αποθήκες της γης όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο γρήγορα; Μέχρι πότε θα κινούνται τα εκατομμύρια των αυτοκινήτων ανάμεσα από τα σπίτια μας, γεμίζοντας την ατμόσφαιρα μόλυβδο και άλλα δηλητήρια, που συσσωρεύονται και συσσωρεύονται και κάθονται στις τροφές μας, στα ρούχα μας, στο δέρμα μας, στο στομάχι μας στο μέλλον των παιδιών μας; Μέχρι πότε θα έχουμε την πολυτέλεια να πλένουμε το δρόμο για να φύγει η σκόνη με το λάστιχο του νερού αδειάζοντας αυτό το πολύτιμο αγαθό που δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν στα σπίτια τους ή στα καλύβια τους;
Μέχρι πότε θα ευημερεί το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού εις βάρος του υπόλοιπου 90%
Μέχρι πότε θα τροχίζουμε το κλαδί του δένδρου που καθόμαστε;
Πως μπορούν να μιλούν όλοι αυτοί οι δήθεν σοφοί μόνο για την οικονομία, για την ανάπτυξη και για τα χρήματα , όταν μόνο εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα. Απ όλες τις ακατάσχετες ανοησίες που αράδιασε και αραδιάζει ο ΓΑΠ, σε ένα είχε δίκιο «λεφτά υπάρχουν»!
Ένα τυπογραφείο χρειάζεσαι και έχεις όσα θέλεις. Το ζήτημα είναι ποιός έχει το κλειδί, ποιος τυπώνει και για ποιο σκοπό. Αν σκεφτούμε ότι το χρήμα είναι ένα απλό εργαλείο για να ανταλλάσουμε αλεύρι με αγελάδες ή ντομάτες με βούτυρο, τότε θα έπρεπε να υπάρχει χρήμα όσο υπάρχουν αγελάδες και βούτυρα. Και ωστόσο μόνο εργαλείο δεν είναι το χρήμα. Σήμερα το χρήμα είναι το κλειδί για να υποδουλώσεις μια άλλη χώρα, είναι αυτοσκοπός, είναι λόγος ύπαρξης του ισχυρού για να υποδουλώνει τον ανίσχυρο
Εγώ κρατάω όλα τα κλειδιά, θα μπορούσε να αναφωνήσει ο Στρος- Καν! Αφήνοντας πίσω σε δύναμη τους πιο ισχυρούς βασιλιάδες όλων των εποχών!

Υπάρχουν δυο στοιχεία που χαρακτηρίζουν την οικονομετρία (όχι την οικονομία) μιας χώρας. Το ετήσιο έλλειμμα δημοσίων δαπανών και το δημόσιο χρέος που έχει σωρευτεί από αυτά τα ελλείμματα.
Και τα δυο τα μετράνε σε ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, γιατί με αυτή τη σημειολογία αποκτά κανείς μια ιδέα των τρις που ακούει και βέβαια δείχνει και την δυνατότητα μιας χώρας να εξοφλήσει (κάτι που σε καμία οικονομία του πλανήτη δεν φαίνεται πιθανόν) κάποτε τα χρέη της.
Υπάρχει και το συνολικό χρέος κάθε χώρας, δηλαδή αυτά που χρωστάει το δημόσιο συν αυτά που χρωστάνε οι ιδιώτες.
Η Ελλάδα είναι σε πολύ κακή θέση όσον αφορά και τα δύο, αλλά σε λιγότερο τραγική, όσο αφορά το συνολικό χρέος, ιδιωτικό και δημόσιο.

Δείτε άλλη μια φορά ποιος χρωστάει ακόμα και στης Μιχαλούς εκτός από την Ελλάδα:
Και αφού το δείτε, πείτε μου, γιατί η Ελλάδα παραδόθηκε στα σκυλιά του ΔΝΤ; Για 375 ψωροδις?
Ταμπέλα 1. Δημόσιο Χρέος


Πηγή: 1. Wiki, http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal)
2. Wiki, http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_public_debt
3. http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_external_debt

Επίσης δείτε τα συνολικά χρέη μερικών κρατών (δημόσιο και ιδιωτικό) και πείτε μου, αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να εξοφληθούν ποτέ αυτά τα χρέη. Κοροϊδία δηλαδή! Κοροϊδία και απάτη σε βαθμό κακουργήματος. Αλλά οι κακούργοι προστατεύονται!
Ταμπέλα 2,3, και 4: Ιδιωτικό και δημόσιο Χρεος
@
@
@
@
Σε πλανητικό επίπεδο, κάθε άνθρωπος και ανθρωπάκι, χρωστάει κατά μέσον όρο 8400 δολάρια!
Και κατα πως φαινεται από τις λίστες, οι πιο πλούσιες χώρες χρωστάνε και τα πιο πολλά.

* Στην επόμενη ανάρτηση, η περίληψη του έργου, απόσπασμα του οποίου αποτελούν αυτοί οι στοίχοι.

Freitag, 10. September 2010

Μύθοι και πραγματικότητα

Των Τρώων ήταν αρχηγός ο λοφοσείστης Έκτωρ
ο Πριαμίδης, και λαός πλιότερος και ανδρείος
στο πλάγι του εσυνάζονταν για μάχη διψασμένος.
Των Δαρδανίων αρχηγός ήτ’ ο λαμπρός Αινείας.
του Αγχίση τον εγέννησεν η ασύγκριτη Αφροδίτη,
οπού θεά μ’ άνδρα θνητόν στην Ίδην εκοιμήθη.
Κι είχε κοντά συναρχηγούς του Αντήνορος δύο τέκνα,
Αρχέλοχον και Ακάμαντα στον πόλεμον τεχνίτες*




Μούγκρισε μια φορά ακόμη
μούγκρισε ηθικολογικά,
σαν ηθικολογικό λιοντάρι,
Γιατι της αρετής το ούρλιαγμα,
είναι δυνατότερο απ' όλη
του Ευρωπαίου τη βουλιμία**

Εμείς οι Έλληνες ζούμε εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια με τον μύθο της ωραίας Ελένης. Δέκα ολάκαιρα χρόνια βάσταξε ο πόλεμος που ξεκίνησε για τα μάτια της Γυναίκας του Μενέλαου. Παιδί ακόμα, προσπαθούσα να φανταστώ την ομορφιά της και πάντα μου διέφευγε. Πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια γυναίκα ώστε να αξίζει μια εκστρατεία του μεγέθους της Τρωϊκής; Ο μύθος της Ελένης δεν ήταν προφανώς άλλο παρά δικαιολογίες, αφού κανένας λαός δεν θέλει να αυτοκατηγορηθεί. Ωστόσο, δικαιολογίες ή ποιητικές αιτιάσεις, εμείς – όχι άλλοι - γράψαμε για τον τρωϊκό πόλεμο, εμείς για τη ύβρη του Οδυσσέα, εμείς μιλήσαμε για την πικρή αλήθεια του πολέμου, ακόμα και αν η δικαιολογία ήταν η πανέμορφη Ελένη!
Όπως και αν πέρασε στην ιστορία η αιτία του τρωϊκού πολέμου, αυτόν καθαυτό τον πόλεμο όχι απλώς δεν τον κρύψαμε, αλλά τον αφηγηθήκαμε με ένα ποίημα μοναδικής ομορφιάς και τελειότητας. Τον περιβάλαμε με την ποίηση του Ομήρου. Και ο Όμηρος ποτέ δεν θεώρησε τους Τρώες βάρβαρους που τους άξιζε η λεηλασία και η σφαγή. Αντίθετα, η ανδρεία των Τρώων για τον Ποιητή δεν υπολείπεται καθόλου αυτής των Αχαιών.

Ο τρωϊκός πόλεμος έγινε και παραμένει μέχρι σήμερα η αστείρευτη πηγή χιλιάδων μύθων και ρομάντζων!
Από τότε η ιστορία προχώρησε, η ανθρωπότητα ωρίμασε (;) οι άνθρωποι άνοιξαν πανιά για άλλες γαίες, άλλες χώρες, άλλες Ηπείρους!

1492:


Μας προσέφεραν παπαγάλους , μπάλες από βαμβάκι και πολλά άλλα πράγματα.
Αντάλλασαν πρόθυμα οτιδήποτε τους ανήκε.
Είναι καλοφτιαγμένοι, με γερά σώματα και όμορφα χαρακτηριστικά…..
Θα είναι ιδανικοί υπηρέτες!
Έτσι, έγραψε ο Κολόμβος στο ημερολόγιο του και έτσι έπραξαν όλοι οι επόμενοι άποικοι, κατάδικοι και κάθε μορφής αποβράσματα που εγκατέλειπαν την εσπερία και έφταναν στην γη της επαγγελίας για να βρουν χρυσό, ασήμι, διαμάντια και ότι άλλο φούσκωνε το άρρωστο μυαλό τους.
Οι λευκοί κατέφθασαν με κανόνια, ενώ οι ινδιάνοι δεν γνώριζαν ακόμα τη χρήση του σιδήρου. Οι άνθρωποι που έφτασαν από τον μεγάλο ωκεανό είχαν τον απόλυτο έλεγχο και ο απόλυτος έλεγχος έφερε την απόλυτη βαρβαρότητα. Οι Ισπανοί «δεν δίστασαν να μαχαιρώνουν τους Ινδιάνους κατά δεκάδες ή να κόβουν φέτες από τα σώματα τους για να δοκιμάζουν τη κόψη των λεπίδων του» Μοίρασαν κουβέρτες με βλογιά, έκλεψαν τις γυναίκες, σκότωναν τα παιδιά τους επειδή τους ήταν άχρηστα.
Σκλάβωσαν, από τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα που λίγο πριν ήταν κύριοι της γης τους, όσους κατάφεραν να σκλαβώσουν – επειδή οι ινδιάνοι δεν ήξεραν από σκλαβιά - και όσους αντιστάθηκαν τους αφάνισαν είτε σκοτώνοντάς τους είτε ξεριζώνοντας τους με τη πιο μεγάλη βία που μπορεί να φανταστεί μυαλό ανθρώπου από τις εστίες τους και εξορίζοντας τους στην αμερικάνικη έρημο ή σε άλλες περιοχές που μόνο αρρώστιες και θάνατο μπορούσαν να δρέψουν. Η αντίσταση των ινδιάνων, παρότι ήταν η πιο απελπισμένη αντίσταση που κατέβαλε ποτέ ανθρώπινο όν, κράτησε αιώνες, θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι δεν σταμάτησε ποτέ.
Ίσως όταν η χλόη θα συνεχίζει να φυτρώνει και το νερό να κυλάει, ίσως μια άλλη γενιά ινδιάνων να κυριαρχήσει πάλι πάνω σ αυτή την γη.
Την ίδια συμπεριφορά είχαν και με τους μαύρους που μετέφεραν σαν τα γουρούνια από την Αφρική, όπου σε κάθε μεταφορά πέθαιναν περισσότεροι από τους μισούς.
2500 χρόνια μετά την εκστρατεία των Αχαιών οι πολιτισμένοι ισπανοί και σύντομα οι πολιτισμένοι Βρετανοί και Γάλλοι, δεν χρειάστηκαν τον μύθο κάποιας Ωραίας για να απαλύνει την βαρβαρότητα τους. Αντίθετα, οι μύθοι που πλέχτηκαν είχαν ένα άλλο άρωμα. Είχαν τον άρωμα της απόλυτης Δύναμης και της τελικής Μεγάλης Ύβρης!
Στα σχολικά βιβλία ο ινδιάνος είναι ο βάρβαρος, ο λευκός ο πολιτισμένος! Στο Χόλυγουντ οι ινδιάνοι είναι σχεδόν πάντα οι κακοί.
Τον μύθο της Ωραίας του μεγάλου Ποιητή, εδώ, στη χώρα του μελλοντικού φαστ φούντ, τον αντικαθιστά ο μύθος του πολιτισμού μιας ανώτερης φυλής.
Ο Λιούις Κας, Υπουργός Πολέμου και υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής εξήγησε με τον ακόλουθο τρόπο την υποχρεωτική μετακίνηση των ινδιάνων:

Η αρχή της προοδευτικής βελτίωσης μοιάζει να είναι σχεδόν έμφυτη στην ανθρώπινη φύση… Όλοι μας, στην διάρκεια της ζωής μας, παλεύουμε ν αποκτήσουμε πλούτη, υπόληψη, δύναμη ή κάποιο άλλο αγαθό, του οποίου η απόκτηση θα σημάνει την εκπλήρωση των προσδοκιών μας. Και η συνισταμένη αυτών των προσδοκιών αποτελεί πρόοδο για την κοινωνία μας. Στη φύση αυτών των αγρίων, το χαρακτηριστικό της προόδου βρίσκεται σε έλλειμμα.

Και ο μύθος συνεχίζεται:

Είναι ο μύθος της αδέκαστης δικαιοσύνης της, η αγιότητα των προέδρων της, το σύνταγμα που το σέβονται όλοι ακόμα και τα ρομπότ του Ασίμωφ , ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Δημοκρατία, η πίστη στον άνθρωπο και στον ανθρωπισμό, η αλληλεγγύη, ο ηρωισμός, η αγάπη προς τον πλησίον, η επανάσταση για την «Ανεξαρτησία» και όλα όσα παραμύθια μπορεί κανείς να αραδιάζει χίλιες και μια νύχτες για το μεγαλείο αυτής της μεγάλης Αυτοκρατορίας των ημερών μας.

Η Αλήθεια έγινε ψέμα και το Ψέμα αλήθεια.
Ένα από τα ατέλειωτα ψέματα της αλλοτριωμένης μέχρι το κόκαλο άρχουσας τάξης αυτής της χώρας είναι ο αγώνας για την ανεξαρτησίας της. Αυτής της ανεξαρτησίας που την γιορτάζουν με τόση λαμπρότητα κάθε χρόνο στις 4 Ιουλίου!
Η Ανεξαρτησία της Αμερικής είναι ένα δράμα που παίχτηκε αποκλειστικά μεταξύ των εχόντων και κατεχόντων. Σ αυτήν την ιδέα περί Ανεξαρτησίας και ελευθερίας σύρθηκαν με φρούδες ελπίδες ινδιάνοι και μαύροι για να υποστηρίξουν τους άποικους ενάντια στα γαλλικά πρώτα και στα βρετανικά στρατά και συμφέροντα. Ο φόβος των ανώτερων τάξεων για μια επέκταση του αγώνα για αληθινή ανεξαρτησία στις κατώτερες λαϊκές τάξεις ήταν έκδηλος. « Όχι στο χάος, όχι στον όχλο, όχι στην αναταραχή» ήταν το σύνθημα αυτής της πολύ περίεργης επανάστασης.

Στις 2 Ιουλίου, μια μικρή επιτροπή θα συντάξει το κείμενο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του οποίου το προκαταρτικό σχέδιο είχε συντάξει ο Τζέφερσον. Από το μυθικό αυτό κείμενο κάποιες ομάδες του πληθυσμού έμειναν εκτός. Οι ινδιάνοι, οι μαύροι, οι λευκοί υπηρέτες (την εποχή εκείνη υπήρχαν περισσότεροι υπηρέτες με σύμβαση υποχρεωτικής εργασίας από ποτέ) και οι γυναίκες. Ο ίδιος ο Τζέφερσον διατηρούσε μέχρι τον θάνατο του εκατοντάδες σκλάβους. Το 69% αυτών που υπέγραψαν την Διακήρυξη είχαν διατελέσει αποικιακοί αξιωματούχοι της αγγλικής κυβέρνησης.
Ο Καρλ Ντέγκλερ αναφέρει στο βιβλίο «Πέρα από το παρελθόν μας» :

«Καμία νέα κοινωνική τάξη δεν κατέλαβε την εξουσία μέσω της Αμερικανικής επανάστασης. Αυτοί που σχεδίασαν την επανάσταση ήταν σε μεγάλο βαθμό μέλη της αποικιακής άρχουσας τάξης. Ο Τζωρτζ Ουάσιγκτον ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος της Αμερικής. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν εύπορος τυπογράφος, ο Τζόν Χάνκοκ ήταν ευκατάστατος έμπορος της Βοστώνης και ούτω καθεξής.

Ένας άλλος μύθος που πιστεύει κάθε ονειροπαρμένος, είναι ότι η Αμερική είναι η χώρα που προσφέρει απλόχερα ευκαιρίες πλουτισμού σε κάθε φιλόπονο και τίμιο άνθρωπο .
Όμως, στην ιστορία του λαού της, δεν εμφανίζονται τέτοια μυθικά φαινόμενα. Η συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια οφείλεται στην αρπαγή της αμύθητης περιουσίας των ινδιάνων και στην εξαντλητική εργασία των μαύρων και των φτωχών λευκών. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ του καπιταλισμού της εσπερίας και αυτού της Αμερικής είναι η χωρίς διακοπή κυριαρχία μιας πλούσιας μερίδας. Η Εργατική Τάξη στην Αμερική, παρότι πρόβαλλε τεράστια αντίσταση και οι αγώνες της για ένα καλύτερο μεροκάματο ήταν αδιάκοποι, δεν κατάφερε ποτέ να επιβάλει μια ισορροπία, όπως κατάφερε η αντίστοιχη στην Εσπερία. Η άρχουσα τάξη, με την ωμή υποστήριξη της αστυνομίας και του στρατού τσάκιζε με απίστευτη αγριότητα κάθε κίνημα στα γεννοφάσκια του πριν καλά – καλά περπατήσει. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής τάξης της Αμερικής ήταν ένα αστείρευτο απόθεμα απεργοσπαστών, καθώς και το άσβεστο μίσος των περισσότερων λευκών ενάντια στους μαύρους που θεωρούσαν την αιτία της μιζέριας τους, και εμπόδισε την εργατική Τάξη να συγκροτηθεί σε Τάξη an sich und für sich, που λέει και ο Μαρξ, δηλαδή σε μια ενιαία Τάξη με ταξική συνείδηση. Κάθε φορά που ξεσπούσε κάποια απεργία, ένας ολόκληρος στρατός απεργοσπαστών μεταφέρνονταν από τη μια πολιτεία στην άλλη.
Η δε δικαιοσύνη – αυτή η αδέκαστη δικαιοσύνη που μας παραμυθιάζουν από πρωίας έως εσπέρας - δεν εξέδωσε σχεδόν ποτέ μια απόφαση που να καταδικάζει έστω και επιφανειακά έναν εργοδότη. Και ενώ ήταν τόσο γενναιόδωρη με τους πλούσιους επεδείκνυε μια απίστευτη «αυστηρότητα» για κάθε άμοιρο φτωχό.
Διαβάζοντας το βιβλίο του Χ. Ζίνν , αντιλαμβάνεται κανείς πώς αυτή η αυτοκρατορία χρησιμοποίησε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τη δύναμη των όπλων και πώς βίωσε και βιώνει την απόλυτη εξουσία του ισχυρού απέναντι στον αδύνατο.
Το παρακάτω αποτύπωμα μιας απεργίας είναι μια μάτριξ που επαναλαμβάνεται ανελέητα σε κάθε μικρή ή μεγάλη αντίσταση του αμερικάνικου λαού:
Τον Ιανουάριο του 1874 στη Νέα Υόρκη μια μεγάλη πορεία εργατών κατευθύνθηκε στην πλατεία Τόμπκινς όπου τους ανακοινώθηκε ότι έπρεπε να διαλυθούν. Οι εργάτες παρέμειναν στη θέση τους και η αστυνομία τους επιτέθηκε:
Τα ραβδιά των αστυνομικών υψώνονταν και έπεφταν με δύναμη. Γυναίκες και παιδιά έτρεχαν ουρλιάζοντας προς κάθε κατεύθυνση. Πολλοί ποδοπατήθηκαν μέσα στον πανικό τους, προσπαθώντας να φτάσουν στις εξόδους. Στους δρόμους έφιπποι αστυνομικοί έριχναν στο δρόμο ανύποπτους διαβάτες και τους κτυπούσαν ανελέητα με τα ραβδιά τους.


Όταν τελείωσαν οι μεγάλες απεργίες των σιδηροδρόμων το 1877, 100 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους, 1000 είχαν φυλακιστεί 100.000 είχαν απεργήσει.
Σας θυμίζω το φιλμ «Σακο και Βατζετι» και σας διαβεβαιώνω ότι όλη η ιστορία του εργατικού κινήματος της Αμερικής είναι μια επανάληψη αυτής της ταινίας.

Το 1877, την ίδια χρονιά που οι μαύροι συνειδητοποίησαν ότι δεν διέθεταν επαρκή δύναμη για να υλοποιήσουν την υπόσχεση ισότητας που τους δόθηκε στον Αμερικάνικο εμφύλιο, οι εργαζόμενοι συνειδητοποίησαν οτι δεν είναι αρκετά ενωμένοι ούτε αρκετά ισχυροί για να νικήσουν τον συνδυασμό ιδιωτικού κεφαλαίου και κυβερνητικής εξουσίας.

* Ομήρου Ιλιάς
** Φ. Νίτσε από τους "διθύραμβους του Διονύσου"

Samstag, 7. August 2010

Αθεΐα και Δαρβινισμός

Να μας εδώ στα
αλαργινά του κόσμου
στους έρημους κι απάτητους
Σκυθικούς δρόμους.
Τώρα δουλειά σου, ω
Ήφαιστε, όσα ο πατέρας
πρόσταξε, να γνοιαστείς,
και
τον άνομο τούτο
στα βράχια στους ψηλούς
γκρεμούς να δέσεις
μ' αλύσων ασύντριφτα δεσμά ατσαλένια,

γιατί έκλεψε της πάντεχνης
φωτιάς τη φλόγα,
-τ' άνθος Σου εσένα- και το
χάρισε στους θνητούς!
Αθεΐα!
Γι αυτό του το αμάρτημα πρέπει να πάθει
Να μάθει του Δία το ανελέητο θέλημα,
Δεν θα τους κάνει θεούς τους ανθρώπους

Αισχύλος, Προμηθεάς Δεσμώτης



Είμαστε Συμβιωτές πάνω σ έναν συμβιωτικό πλανήτη, μας λέει η Lynn Margoulis στο βιβλίο της «Symboric Planet»* και αμέσως παρακάτω γράφει: Ο Δαρβίνος στο κύριο εργο του « η καταγωγη των ειδών» δεν αναφέρει απολύτως τίποτα για την «δημιουργία των νέων ειδών»

Θα ξαναγυρίσουμε για λίγο στον Δαρβίνο (1809 - 1882), (δείτε εδώ και εδώ) επειδή κάποιοι καλοί φίλοι μου είπαν ότι τον διέγραψα με τρόπο κατηγορηματικό, χωρίς να του αναγνωρίζω ότι συνετέλεσε κατά πολύ στον αγώνα που έκανε η ανθρωπότητα κατά του σκοταδισμού.
Σίγουρα το έργο του Δαρβίνου χαίρει μεγάλης εκτίμησης και αποδοχής καταρχήν από τους άθεους. Θεωρούν ότι ο «σοφός» αυτός παρατηρητής της φύσης, τόλμησε να παρουσιάσει το Έργο του σε μια εποχή, στην οποία η εκκλησία μοίραζε συγχωροχάρτια, έκαιγε επιστήμονες και μάγισσες, ασκούσε το δικαίωμα της πρώτης νύχτας σε σύμπραξη με τους φεουδάρχες, ηγείτο επιθετικών εκστρατειών, συνόδευε του κατακτητές στην άγρια Δύση κλπ. κλπ.
Ωστόσο δεν είναι αυτή η αλήθεια! Ο 19ος αιώνας δεν ήταν ο 16ος. Η κοινωνία είχε ήδη περάσει στην μεγάλη καπιταλιστική συσσώρευση και η θεοκρατία (στα πλούσια τουλάχιστον κράτη) είχε γίνει παρελθόν επειδή δεν συνέφερε το Κεφάλαιο, που είχε γίνει ήδη κοσμοπολίτικο.
Την εποχή που έζησε ο Δαρβίνος, η Ευρώπη έβραζε σαν ένα καζάνι. Το 1821 ξεσηκώνονται όλοι οι βαλκανικοί λαοί ενάντια της σκοταδιστικής οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το 1848 έχει ξεσπάσει σε όλη την Ευρώπη επανάσταση. Στην Γερμανία, στην Ιταλία, στην Γαλλία, στην Ισπανία, στην Μ. Βρετανία, αλλά και στην μακρινή Βραζιλία. Στην Β. Αμερική η εργατική τάξη, ξεσηκώνεται ενάντια στην άγρια καταπίεση του πιο αρπαχτικού Κεφαλαίου που στήθηκε ποτέ. Η Αϊτή αποκτάει την ανεξαρτησία της και είναι η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την αδύναμη Ελληνική Δημοκρατία.
Στην λογοτεχνία εμφανίζονται τα δυνατότερα μυαλά όλων των εποχών!
Εκδίδεται το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το Κεφάλαιο, το Κρίστμας Κάρολ, οι άθλιοι, το Ζερμινάλ, το Έγκλημα και Τιμωρία, ο δούλος και Αφέντης, το τραγούδι του Χιαγουάθα, ο ευτυχισμένος πρίγκιπας, για να αναφέρουμε μερικά από αυτά, στα οποία πρωταγωνιστές είναι η φτώχεια και η αδικία.
Η εργατική τάξη έχει οργανωθεί και δείχνει τα δόντια της σε όλη την υφήλιο, ενώ στην σκηνή της επανάστασης κάνει και η γυναίκα το ντεμπούτο της!
Ο Δαρβίνος, ο μεγάλος αυτός παρατηρητής της φύσης, ενώ παρατηρούσε με μεγάλη σχολαστικότητα τους ζωντανούς οργανισμούς στα νησια Galapagos, όχι μόνο επέδειξε μια αδιαφορία για την κοινωνία και τις αγωνίες του ανθρώπου, αλλά πήρε ανοιχτά θέση υπέρ της άρχουσας τάξης! Ίσως επειδή διαποτισμένος βαθειά από το χριστιανικό πνεύμα μόλις διαπίστωσε ή ψυχανεμίστηκε ότι ο άνθρωπος κατάγεται από πίθηκο και επειδή για το χριστιανισμό τα ζώα με εξαίρεση τον άνθρωπο δεν είναι ισότιμα, και δεν έχουν καμία αξία παρά να υπηρετούν την κορωνίδα της Δημιουργίας και τον κατ εικόνα και καθ’ ομοίωση του ενός Θεού, τότε ο μισανθρωπισμός του απέκτησε γερές βάσεις!
Δεν με απασχολούν τόσο ο Δαρβίνος και οι ανοησίες του, όσο η θολούρα που κυριαρχεί στις μέρες μας (όχι πως παλιότερα ήταν καλύτερα) για πλείστα μεγάλα θέματα.
Θα είχε κανείς κάθε λόγο να πει, ότι αυτή η θολούρα συντηρείται για να μπορεί ο κάθε πικραμένος να ψαρεύει σε θολά νερά και να μην πιάνει ποτέ ψάρια εκτός από χάνους.
Τέλος πάντων, όλος αυτός ο πρόλογος για να κάνω μια αντιπαράθεση μεταξύ αθεΐας – Χριστιανισμού και πανθεϊσμού.
Ο Δαρβίνος λοιπόν, αντίθετα με τι πιστεύει κανείς δεν μπορεί να είναι σύμβολο αθεΐας αλλά αντίθετα είναι σύμβολο μιας χριστιανικής ηθικής, αυτής της ηθικής που εξοβελίζει τη ομορφιά της ζωής στο υπερπέραν και στο ακατανόητο, αυτής της ηθικής που διχοτόμησε τον άνθρωπο σε πνεύμα και σώμα και τον οδήγησε στη σχιζοφρένεια πάνω στην οποία θα στηριχτεί ο καπιταλισμός για να τον διαλύσει σε χίλια μικρά και ακίνδυνα γι αυτόν κομμάτια.
Υπάρχουν κάποιες μελέτες, δεν τις έχω διαβάσει, μόνο ακουστά τις έχω, που λένε ότι ο άνθρωπος είναι πάνω απ όλα φτιαγμένος για να πιστεύει. Αν πιστεύει κανείς ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να πιστεύει, τότε ο αρχαίος άνθρωπος – αυτός που έβλεπε παντού θεούς και δαίμονες - ήταν πιο εξελιγμένος από τον σημερινό, που θεωρεί τις μηχανές ιερές και πανίσχυρες!
Ακόμα και αν δεν πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο, κοιτάζοντας κριτικά τον σημερινό πολιτισμό της κατανάλωσης και του φαστ φούντ, δεν μπορεί παρά να ξαναθέσει τα παλιά ερωτήματα της φιλοσοφίας, «από πού ερχόμαστε, που βαδίζουμε και τι σκοπό έχουμε» όχι όπως παλιά που ο άνθρωπος ρωτούσε αντικρίζοντας τη φύση με θαυμασμό, αλλά με μια τραγική και ίσως καταληκτική χροιά, όπου τα τρία ερωτήματα συρρικνώνονται σε μια σπαρακτική κραυγή: Πού βαδίζουμε; Ένα ερώτημα που πλέον ο άνθρωπος δεν το θέτει κοιτάζοντας τη φύση, αλλά κοιτάζοντας τον εαυτό του και τον καθρέπτη μιας φύσης, που η δική δύναμη μεταμόρφωση σε κόλαση.
Ερωτήματα τόσο παλιά όσο και ο ανθρώπινος πολιτισμός. Αν θεωρήσουμε ότι η εξέλιξη έχει ένα βέλος προς το καλύτερο ας πούμε απλά προς τα πάνω, τότε το βέλος της εξέλιξης της πίστης και της θρησκευτικότητας έχει αντίστροφη πορεία: Λατρεία των πάντων ή του όλου – Λατρεία του ενός Θεού – Λατρεία των μηχανών και του χρήματος.
Περί αθεΐας δεν μιλάω, γιατί αυτή η φάση στην ανθρώπινη ιστορία δεν έχει καταγραφεί ακόμα. Οι περισσότεροι απ αυτούς που εννοούν τον εαυτόν τους σήμερα άθεο, απλώς έχουν αντικαταστήσει τον Θεό της Βίβλου με την πίστη στην Επιστήμη.
Μια Επιστήμη που ενώ θα έπρεπε να υπηρετεί τον άνθρωπο, μοιάζει ολοένα και περισσότερο με μια ολέθρια μηχανή που ξερνάει μόνο δυστυχία και φρίκη!

Dienstag, 27. Juli 2010

Διαρροές



Μετα απο τις δύο απανωτές διαρροές πετρελαίου, αρχίσαμε να έχουμε διαρροές και στην CIA

Οι ΗΠΑ καταδικάζουν την διαρροή 91.731 εγγράφων για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν

Αυτά τα έγγραφα να δείτε πόσο καταδικάζουν τις ηγεσίες των ΗΠΑ και όλων των μεγάλων δυνάμεων για εγκληματικές πράξεις, γενοκτονίες, ψέματα, υποκρισία, παραπλάνηση των λαών που τους ψηφίζουν και πρωτοφανή ηλιθιότητα!
Πόλεμος στο πουθενά καταμαρτυρούν τα έγγραφα. Ούτε ναρκωτικά ούτε τίποτε!

Πέρα, όμως από τα αυτονόητα και τα γνωστά, ξεγυμνώνονται όλοι αυτοί οι σπουδαίοι μαλάκες της εποχής μας.

Μήπως θυμάστε την κυρά Μέρκελ, όταν έβγαζε πύρινους λόγους για την αναγκαιότητα της συνέχισης αυτής της αιμορραγίας;

Για την Ένωση (χριστιανοδημοκρατών) είναι καθαρό ότι οφείλουμε να διατηρήσουμε τις πολεμικές επιχειρήσεις της Bundeswehr! (στρατός) Αυτή η εντολή είναι πάνω από κάθε αμφιβολία για όποιον σκέφτεται το σύνταγμα και το Δίκαιο.
Απαίτηση για απόσυρση των δυνάμεων μας είναι ανεύθυνη!

Χα, χα, χα!!! Με τον πόλεμο δεν κινδυνεύει η οικονομία, δεν πληρώνει ο γερμανικός λαός τον τεμπέλη Έλληνα. Μα προφανώς και ΟΧΙ: Αφού η γερμανική βιομηχανία παράγει όπλα, ακόμα και ελαττωματικά.
Ποιος νοιάζεται; έτσι και αλλιώς αυτός ο πόλεμος ήταν χαμένος εξ αρχής!

Διαβάστε στην WikiLeaks :
Ολα στη φόρα!!!

Sonntag, 25. Juli 2010

Ο κόσμος ο μικρός ο μέγας

«Α' Αναγνώστης
Καί φιλεύαν ο ένας τον άλλο τους ψωμί και αλάτι, βγαλμένο από τις αλυκές που σχημάτιζε ο λαός με το δάκρυ του..
Β' Αναγνώστης
Και τa δισκοπότηρα που μεταλαβαίναν, αντί κρασί είχαν μέσα τους τον πόνο του Έθνους»
Ν. Βρεττάκος

Ο κόσμος μας είναι ένα πολύχρωμο χαλί με πυκνή ύφανση.
Θρησκείες, δοξασίες, γλώσσες, ήθη, έθιμα, συνήθειες, καταβολές, ιστορικότητες και ιστορίες, βουνά, λαγκάδια, θάλασσες και ποτάμια, αποτελούν τα κύρια υλικά αυτού του χαλιού.
Πολύχρωμο και δυνατό φαντάζει αιώνιο και άφθαρτο με όσες αλλαγές γίνονται πότε αργά από μεγάλες αποστάσεις ιδωμένο και πότε γρήγορα, όταν το κοιτάς από κοντά.
Όταν τα υλικά που δένουν αυτό το χαλί σκορπίσουν στους πέντε ανέμους, τότε άχρηστα κουρέλια θα απομείνουν που θα τα σβήσει ο χρόνος!
Αυτή την αίσθηση αποκόμισα διαβάζοντας το βιβλίο του Σπύρου Κουτρούλη, «ο κόσμος ο μικρός ο μέγας». Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά που περνάνε τέτοιες σκέψεις από το μυαλό μου. Πόσο μπορεί να διατηρείται ζωντανή η ανθρωπότητα στηριγμένη στην κουλτούρα της χυδαιότητας, της απομόνωσης και του ατομικισμού αλλά όχι ατομικότητας που δημιουργεί προσωπικότητες;
Τι διαφορετικό συνέβη τους τελευταίους αιώνες (ας πούμε μετά την διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία συμπίπτει με την εξόρμηση της Δύσης) και που προβληματίζει σήμερα πολλούς διανοητές της εποχής μας;
Πολλά έχουν συμβεί, τόσα πολλά που η κατάταξη και η αναφορά τους θα χρειαζόταν δυο και τρεις φορές τους τόνους σε χαρτί που καταναλώθηκε από την εφεύρεση της τυπογραφίας και εντεύθεν για να γραφτούν ή ίσως μπορεί να είναι και τραγικά σύντομη και απέριττη, κάτι δηλαδή σαν βράχος που πλακώνει κάθε λεπτομέρεια και αναφορά.



Ο Σπύρος Κουτρούλης σε λίγες σελίδες χρωματίζει την πορεία του Ρωμιού ξεκινώντας και ερμηνεύοντας την Μεγάλη Ιδέα μέχρι τις μέρες μας. Περιορίζεται δηλαδή σε ένα μέρος αυτού του χαλιού, που κάποιοι σήμερα πιστεύουν ότι έχει ήδη αρχίσει να ξηλώνεται και άλλοι μεταξύ αυτών και γω, ότι το ξήλωμα του χαλιού είναι – αλλοίμονο - παγκόσμιο φαινόμενο και όταν θα έχει σβήσει το κομματάκι που λέγεται Ελλάς τότε θα έχει ξηλωθεί ολόκληρο το χαλί και τα κομμάτια του θα τα σέρνουν μόνο τα σκυλιά.
Το βιβλίο είναι σπονδυλωτό και αναφέρεται σε μεγάλες προσωπικότητες της νεότερης Ελλάδας.
Η κυρίαρχη άποψη του βιβλίου είναι η διαφορετικότητα του ελληνικού πολιτισμού, σε σχέση με τις Αρχές εξουσίας οι οποίες πλησιάζουν κοινοτικά πρότυπα και όχι αυτά μια κεντρικής, καταπιεστικής και επιβλητικής εξουσίας αφ’ ενός, και η στενότερη σχέση που έχει αυτή η κουλτούρα με την Ρωσία ή γενικά με το ορθόδοξο σλάβικο στοιχείο αφ ετέρου. Άποψη (περί μοναδικότητας της Ορθοδοξίας) που συμμερίστηκε και ο πρόσφατα αποθανών Χάντιγκτον.
Η Ελληνική Επανάσταση επιδίωξε, με κύριο εκφραστή της το Ρήγα Φεραίο, αλλά και πολλούς άλλους, όπως ο Δραγούμης, ο Υψηλάντης, ο Σοκόλης, ο Καραβίδας, ο Μακρυγιάννης, την απελευθέρωση της Ελλάδας όχι σαν μια εθνική μονάδα, αλλά σαν μια ενότητα ενός γεωπολιτικού χώρου, όπου μετά την απελευθέρωση από την οσμανική κυριαρχία να μπορούν οι καταπιεσμένοι λαοί αυτού του χώρου να ασκήσουν εθνικά δικαιώματα, στη βάση ενός κοινοτισμού, μέσα στον οποίο όλοι αυτοί οι διαφορετικοί λαοί να είναι ελεύθεροι και κυρίαρχοι. Αυτή ήταν η Μεγάλη Ιδέα, η οποία έσβησε στη Σμύρνη με την εθνική κάθαρση και τις γενοκτονίες που ξεκίνησε ο Κεμάλ διακηρύσσοντας και επιβάλλοντας με το σπαθί και με ποταμούς αθώου αίματος την ακριβώς αντίθετη: «ένας λαός, μια θρησκεία, μια γλώσσα»
Η ιδέα της ένταξης ενός έθνους σε μια κοινότητα και άλλων εθνών, δεν είναι καινούργια. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, αυτή τη μορφή εξουσίας ενσάρκωνε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και γι αυτό το λόγο ήταν η μακροβιότερη Αυτοκρατορία όλων των εποχών. (Το ίδιο και η Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλέξανδρου)
Καθρέφτης αυτής της ιδεολογίας είναι – πως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς – και η Τέχνη.
Η εντυπωσιακά πλατιά μόρφωση του Σπύρου Κουτρούλη, μας ταξιδεύει από την Αρχιτεκτονική, στη ποίηση, τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική. Είναι θαυμάσιο και εκπληκτικό, πως οι διανοούμενοι του περασμένου αιώνα πλησίασαν την ελληνική ψυχή με τόση καθαρότητα και ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι η ρηχότητα και ο ευτελισμός της σημερινής «διανόησης»
Από το θαυμάσιο αυτό βιβλίο, που το διάβασα με μια ανάσα (απνευστί), έχω υπογραμμίσει κάποια αποσπάσματα που μου έκαναν εντύπωση. Προσπαθώντας να κάνω μια ανθολόγηση αυτών των υπογραμμίσεων, διαπίστωσα ότι είχα υπογραμμίσει το μισό!

Για την Μεγάλη Ιδέα μιας Βαλκανικής Κοινοπολιτείας:

Ο Ρήγας Φεραίος στο πρώτο Άρθρο του συντάγματός του, γράφει ότι: «η Ελληνική Πολιτεία είναι μια και αδιαίρετη, αν και περιλαμβάνει στους κόλπους της ένα πλήθος διαφορετικών φυλών και θρησκειών»… Στον Θούριο καλεί σε εξέγερση ενάντια στο οσμανικό κράτος όχι μόνο τους χριστιανούς αλλά και τους μουσουλμάνους «από τη Βοσνία ίσαμε την Αραβία». Σε ένα σημείο γράφει:
«Βούλγαροι κι Αρβανίτες,
Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι,
με μια κοινήν ορμή.
Για την ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστε αντριωμένοι παντού να ξακουστή!»


Ο Γ. Κορδάτος υποστηρίζει ότι ο Ρήγας είναι:
Ο πρώτος που θεμελίωσε την υπόθεση ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους πάνω σε γερές βάσεις. Οι λαοί της Βαλκανικής σάλπισαν, αδελφωμένοι πρέπει να ξεσηκωθούν και με τας ιδικάς των δυνάμεις να κτυπήσουν τους κατακτητάς.

Ο Ρωμανός ο Μελωδός ήταν Σύριος.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, σε προκήρυξη του 1821 στο Ιάσιο διακηρύσσει στο ίδιο τόνο:
Ο Μορηάς, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα νησιά του Αιγαίου, με μια λέξη όλη η Ελλάδα έχουν πάρει τ’ άρματα.


Για την επιρροή αυτής της πανεθνικής Ιδέας στην Τέχνη:
*


Επέλεξα από το διαδίκτυο δυο ναούς. Ένα καθεδρικό ναό, από αυτούς που με άφηναν άφωνη όταν ταξίδεψα στην λαμπρή Δύση (Γερμανία – Γαλλία, κυρίως) και ένα φτωχό Βυζαντινό ναό. Με εξαίρεση την Αγιά Σοφιά, δεν θα βρεθεί σε όλο τον κόσμο οίκημα διαστάσεων που ξεπερνούν τις ανθρώπινες. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά στην 3χιλιετη ιστορία της η Ελλάδα, παρότι υπήρξε μεγάλη και κυρίαρχη για δύο τουλάχιστον από αυτές τις χιλιετίες, δεν έχτισε τίποτε προβοκατόρικα υπερμέγεθες! ( Ίσως ο κολοσσός της Ρόδου και ο Φάρος της Αλεξάνδρειας, σημάδια πρακτικής εφαρμογής μεγάλης κλίμακας). Αυτή η Αρχιτεκτονική μικρών διαστάσεων είναι κατά την άποψη μου, απόδειξη της ταπεινότητας, αλλά και της ιερότητας που χαρακτηρίζει τον πολιτισμό μας.
Ο Ν. Χατζηκυριάκος – Γκίκας γράφει το 1934:

Η είσοδος του λιμένος Πειραιώς είναι ένα από τα δυνατότερα θεάματα του κόσμου….
Το μεγαλείο και η συγκίνηση αυτής της εισόδου οφείλονται εν τούτοις κατά μέγα μέρος στη φτώχεια. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλά άλλα μέρη στο κόσμο που να δίνουν τόσο μεγάλη την εντύπωση της φτώχειας. Σπιτάκια και χαμόσπιτα της Πειραϊκής, σπαραχτικά κολλημένα απάνω στον κίτρινο βράχο, φαγωμένα από τον ήλιο και τη θάλασσα. Ούτε ένα δένδρο ούτε μια πρασινάδα ούτε ένα κτυπητό χρώμα. Και από κει βγαίνει ένα σπαρακτικό καρδιοχτύπι, κάποιο φωτοστέφανο αθανασίας, κάτι αιώνιο, Και μήπως τι να πεθάνει; Η σκόνη; Ο ήλιος; Ο βράχος; Η θάλασσα; Τα βουνά; Εδώ γίνεται το μεγαλύτερο σκηνικό εφέ με τα λιγότερα μέσα και το μίνιμουμ της δαπάνης.




Η Υδρα



Πρωϊνο


_________________________________

Διάλεξα απο το διαδίκτυο:, τρείς πίνακες του Γκίκα και ένα του Θεόφιλου

Mittwoch, 21. Juli 2010

Όλα προς δόξαν της Μεγάλης Δυτικής Αγγλοσαξονικής Αυτοκρατορίας

Με πανιά μαζεμένα και τη σημαία κρεμασμένη στη στρογγυλή πρύμνη, το πλοίο γλιστρούσε στη παλίρροια, πλησιάζοντας τη στεριά. Όπως έλεγαν όλοι ήταν ένα παράξενο, τρομακτικό, μυστηριώδες πλοίο. Κανείς δεν ήξερε αν ήταν εμπορικό, κουρσάρικο ή πολεμικό. Μέσα από τα φινιστρίνια του ξεπρόβαλαν μαυρισμένες μπούκες κανονιών. Η σημαία του ήταν ολλανδική και το πλήρωμα ετερόκλητο. Το λιμάνι από όπου είχαν αποπλεύσει ήταν το Τζεϊμστάουν. Ήρθε πούλησε το εμπόρευμα του και σε λίγο θα έφευγε πάλι.
Πιθανόν κανένα πλοίο στη σύγχρονη ιστορία να μην έχει μεταφέρει πιο δυσοίωνο φορτίο. Ποιο ήταν αυτό το φορτίο; Είκοσι σκλάβοι.
Ένα μαύρος Αμερικανός συγγραφές, ο Τζεϊ Σοντερς Ρεντι, περιγράφει την άφιξη ενός δουλεμπορικού.


Σε συνέχεια του προηγούμενου Κουΐζ θα κλείσω την αναφορά στην ανεκδιήγητη αυτή προσωπικότητα, τον Μέγα Δαρβίνο, η θεωρία του οποίου αναστάτωσε την ανθρωπότητα, με την παρακάτω εμετική του απόφανση:

Υπάρχει σίγουρα μεγάλο ποσοστό αλήθειας στην υπόθεση ότι η θαυμαστή πρόοδος των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και ο χαρακτήρας του λαού τους, οφείλονται στη φυσική επιλογή. Οι πιο θαρραλέοι, πράγματι, οι πιο δραστήριοι και οι πιο παράτολμοι άνδρες από όλα τα μέρη της Ευρώπης μετανάστευσαν στη μεγάλη αυτή χώρα, όπου κατάφεραν να ευημερήσουν.
Προσβλέποντας στο μέλλον, δεν νομίζω ότι ο αιδεσιμότατος κύριος Ζίνκε διατυπώνει καμιά υπερβολική άποψη όταν λέει: «Όλες οι άλλες ιστορικές εξελίξεις, όσες προκάλεσαν λ.χ. την πνευματική καλλιέργεια κι άνθηση στην Ελλάδα κι όσες κατέληξαν στην ίδρυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δεν φαίνεται να έχουν σκοπό και αξία, παρά μόνο αν εξεταστούν σε συνάρτηση, ή μάλλον σαν βοηθητικές του μεγάλου ρεύματος αγγλοσαξονικής μετανάστευσης προς Δυσμάς»
*

Προφανώς και δεν διαφωνώ με την θεωρία της εξέλιξης, αλλά όχι όπως αυτή διατυπώθηκε από τoυς Λαμάρκ – Δαρβίνο, αλλά όπως έχει διατυπωθεί από την υπέροχη Λιν Μάργκουλις:
Η εξέλιξη των ειδών είναι μια θαυμαστή διαδικασία που συμβαίνει λόγω της αδήριτης ανάγκης τους για συνεργασία και συμβίωση, έτσι ώστε να δημιουργούνται νέα είδη πιο ανθεκτικά λόγω συμβιώσεως και όχι λόγω της επικράτησης του ισχυρότερου που οδηγεί σε σίγουρη αλληλοεξόντωση και επομένως και στο πέρας της εξέλιξης. Επί αυτού του ζητήματος έχω αναφερθεί και παλιότερα.
Βλέπετε εδώ και εδώ
___________________________________
*Από το βιβλίο "Η καταγωγη του ανθρώπου" εκδόσεις Γκοβόστη του Κ. Δαρβίνου

Sonntag, 18. Juli 2010

Αποφάνσεις ενός φωτισμένου! Ποιός είναι;;;;

Ήταν αρχές Οκτωβρίου του 1492 και είχαν περάσει 33 ημέρες από τότε που εκείνος και το πλήρωμα του είχαν αποπλεύσει από τα Κανάρια νησιά. Τότε είδαν κλαριά και κομμάτια ξύλου να επιπλέουν στο νερό. Είδαν επίσης σμήνη πουλιών. Αυτά ήταν σημάδια ότι κοντά υπήρχε στεριά. Στις 12 Οκτωβρίου, λίγο πριν ξημερώσει ένας ναύτης ο Ροντρίγκες, είδε τη λευκή άμμο να γυαλίζει στο φως του φεγγαριού και έβαλε τις φωνές. *Ο στόλος εκείνου έφτασε στις Μπαχάμες της Καραϊβικής




Είναι γνωστό, ότι με την αποίκιση του νέου κόσμου, οι παλιοί πληθυσμοί, οι αυτόχθονες ή ιθαγενείς ή ινδιάνοι, σχεδόν εξαφανίστηκαν. Ο αριθμός των ιθαγενών που χάθηκαν ανέρχεται, σύμφωνα με κάποιους εκτιμητές, από 60.000.000 μέχρι και 80.000.000, αν δεν είναι και παραπάνω, αφού κανένας δεν έκανε το κόπο να μετρήσει το μέγεθος της πιο μεγάλης και πιο ανελέητης γενοκτονίας όλων των εποχών!!

Ωστόσο, δείτε τι γράφει ένα «φωτισμένο» μυαλό περί των αιτιών που οδήγησαν στη μείωση του πληθυσμού του νέου κόσμου από το 1492 και μετέπειτα. Πιθανόν να είναι σε πολλούς από σας γνωστές αυτές οι απόψεις, εμένα όμως με άφησαν κάγκελο!


Ποιος είναι;


Όποιος τον βρει παίρνει μεγάλα εύσημα! Είναι πολύ γνωστός, πολύ διάσημος τον γνωρίζει ο κόσμος όλος! (Δεν είναι ο Κολόμβος)

Γράφει λοιπόν αυτός ο φωτισμένος (ή «φωτισμένος») αποδεχόμενος την μελέτη κάποιου κ. Σπρωτ:

Η αλλαγή συνηθειών, παρεπόμενο πάντα της άφιξης των Ευρωπαίων, προξενεί ένα σωρό αρρώστιες. Πράγμα που επιμένει να το αποδίδει σε μια φαινομενικά ασήμαντη αιτία, στο ότι δηλαδή ο καινούργιος τρόπος ζωής γύρω τους όχι μόνο προκαλεί σύγχυση και θλίβει τους ιθαγενείς, αλλά τους κάνει να χάνουν όλα τα κίνητρά τους για προσπάθεια, χωρίς να βρίσκουν άλλα να τα αντικαταστήσουν.


Και συνεχίζει ακάθεκτος την ανθρωπιστική του έρευνά:


Ο βαθμός πολιτισμού συνιστά σοβαρό παράγοντα για την επιτυχία κάποιου από τα ανταγωνιζόμενα έθνη.

………..


Ένα παράξενο γεγονός είναι πως οι άγριοι δεν χάνονταν μπρος τους λαούς της κλασσικής αρχαιότητας όπως χάνονται σήμερα μπρος τους σύγχρονους πολιτισμένους λαούς.

……….


Οι σοβαρότερες αιτίες εξαφάνισης φαίνεται να είναι σε πολλές περιπτώσεις η μείωση της γονιμότητας και η ασθενικότητα των παιδιών αιτίες οφειλόμενες στην αλλαγή των συνθηκών ζωής, έστω και αν οι καινούργιες συνθήκες δεν είχαν καθαυτές τίποτα το βλαβερό.
Το πόσο βλαβερές ήταν οι νέες συνθήκες ζωής θα σας το πω στα επόμενα ποστ.
...…..

Όποιος, πάντως και αν ήταν ο αριθμός τους, σύντομα μειώθηκε από τους αδιάκοπους πολέμους είτε με τους Άγγλους είτε μεταξύ τους.
……..


Για τη μείωση κατά 33% σε μια δεκαετία του πληθυσμού των Μαορί, αποφαίνεται ο ίδιος φωτισμένος:

Αφού απέδειξε ότι οι προβαλλόμενες συνήθως αιτίες, οι νέες αρρώστιες, η ακολασία των γυναικών, η μέθη, οι πόλεμοι κ.λ.π. δεν αρκούν για να εξηγήσουν την υπερβολική αυτή μείωση, σε μια βαθύτερη μελέτη ο κ. Φεντον, πιστεύει ότι μπορεί να την αποδώσει στην στειρότητα των γυναικών και στην αυξημένη θνησιμότητα τν μικρών παιδιών!


Δηλαδή, με την εμφάνιση των πολιτισμένων λαών, οι βάρβαροι παθαίνουν στειρότητα και τα παιδιά τους πεθαίνουν!!


..........


Στην Χαβάη, καταγράφεται μείωση του πληθυσμού των αγρίων κατά 68% σε 40 χρόνια.
Δείτε τι μας γράφει πάλι ο φωτισμένος:


Μείωση που από τους περισσότερους συγγραφείς, αποδόθηκε στην κακή διαγωγή των γυναικών, τους φονικούς πολέμους, στη σκληρή εργασία που επιβλήθηκε στις υποταγμένες φυλές και στις νέες αρρώστιες που έφεραν οι Ευρωπαίοι και που, σε μερικές περιπτώσεις προκάλεσαν ανυπολόγιστης καταστροφής επιδημίες. Οι αιτίες αυτές μπορούν αναμφισβήτητα να εξηγήσουν ως ένα σημείο την υπερβολική μείωση πληθυσμού που παρατηρείται ανάμεσα στο 1832 και 1836. Αλλά νομίζουμε ότι η σοβαρότερη αιτία στάθηκε η ελάττωση της γονιμότητας των ιθαγενών.

……


Θνησιμότητα που αποδόθηκε μάλλον σε μια έμφυτη αδυναμία κράσης των παιδιών, συνέπεια της ελάττωσης της γονιμότητας των γυναικών
…………..

Χωρίς αμφιβολία, η ακολασία των γυναικών μπορεί να εξηγήσει εν μέρει την μειωμένη γονιμότητα των γυναικών.
……


Πρέπει να προστεθεί, πως θέλοντας να μιμηθούν τους ευρωπαίους, οι ιθαγενείς μετέβαλλαν ριζικά το ντύσιμό τους και συνήθισαν γενικά τα οινοπνευματώδη ποτά.

……

Υποστηρίχθηκε συχνά, ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει, χωρίς να πάθει τίποτε, στις μεγαλύτερες κλιματολογικές διαφορές κι αλλαγές μόνο προκειμένου για πολιτισμένες φυλές.

……………

Μερικοί συγγραφείς υποστήριξαν, πάλι, πως οι νησιώτικοι πληθυσμοί χάνουν τη γονιμότητα τους και προσβάλλονται από ένα σωρό αρρώστιες εξαιτίας της αιμομικτικής διασταύρωσης.
...........


Και ένα τελευταίο και φαρμακερό:

Χωρίς αμφιβολία, οι άνθρωποι των πολιτισμένων φυλών αντέχουν ασύγκριτα καλύτερα από τους άγριους στις κάθε λογής αλλαγές.
_________________
* από το βιβλίο του Howard Zinn, Ιστορία του λαού των ΗΠΑ

Ολα τα αποσπάσματα απο το βιβλίο "Η καταγωγη του ανθρώπου" εκδόσεις Γκοβόστη του Κ. Δαρβίνου

Freitag, 9. Juli 2010

κλειστόν λόγω λουμπαγκο

θα σας αποχωριστω για λίγο ................................

Mittwoch, 30. Juni 2010

Που είναι οι γυναίκες;



Σύμφωνα με τον Amartya Sen, βραβείο Νόμπελ οικονομίας, εκατό εκατομμύρια γυναίκες απουσιάζουν σήμερα από τον κόσμο μας! Ναι σωστά διαβάσατε!! εκατό εκατομμύρια γυναίκες δηλώνουν απούσες. Πού είναι; Εξαφανισμένες, ακρωτηριασμένες, ναρκωμένες με μεθαμφεταμίνες, πεθαμένες από υποσιτισμό και από έλλειψη φροντίδας, από μελαγχολία ή από AIDS, πριν να φθάσουν στην ηλικία του ενός έτους.
Έφηβες ακόμα προτιμούν να πεθάνουν παρά να ζήσουν στα πορνεία της Κίνας και της Ινδίας.
Εκατό εκατομμύρια, είναι παραπάνω από μιάμιση φορά του γαλλικού πληθυσμού: μητέρες, αδελφές, νέα κορίτσια που δεν θα κρατήσουμε ποτέ στην αγκαλιά μας για να τους πούμε λόγια αγάπης.
Εκατό εκατομμύρια στόματα και χείλια που δεν θα αγγίξουν ούτε τα μάγουλά μας ούτε τα μέτωπά μας, που δεν θα φιλήσουν ποτέ τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να αγαπήσουν, δεν θα ψιθυρίσουν σε κανένα το πόνο τους, τα όνειρα τους, τα ιδανικά τους: στόματα και χείλια κλειστά πριν μάθουν να μιλούν και που θα κρατήσουν για πάντα τη σιωπή των καταραμένων.
Μια ινδική παροιμία λέει: «Να μεγαλώσεις ένα κορίτσι είναι σαν να ποτίσεις τον κήπο του γείτονά σου.» . Με άλλα λόγια, είναι απώλεια χρόνου και χρήματος το να αναθρέψεις ένα κορίτσι σε μια φτωχή οικογένεια. «Δεν θέλω να έχω κορίτσι για να ζει τους ίδιους πόνους που έζησα», δηλώνει η Indira, μια Ινδή 25 ετών που ανήκει σε ανώτερη κάστα. « Ο υπερβολικός πόνος σκοτώνει!
Αυτή η καθημερινή, ακραία βία παρακινεί τις γυναίκες να αυτό-εξαλειφθούν», γράφει η Manon Loizeau, βραβείο Albert London, στον πρόλογό του βιβλίου της ‘Το μισό του ουρανού που έγινε σε λίγους μήνες παγκόσμιο μπεστ σέλερ,. Τραγική ειρωνεία, «Η γυναίκα είναι το άλλο μισό του ουρανού», λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία και ξαφνικά αποκτά μιαν άλλη τραγική διάσταση. Σ’ αυτήν ακριβώς τη χώρα, αλλά και στις γειτονικές της στην ανατολικής Ασία, αυτό το «ουράνιο ήμισυ» εξαφανίζεται από τους καταλόγους των ληξιαρχείων του κόσμου!
«Το μισό του ουρανού» συνέγραψαν, μετά από δέκα χρόνια έρευνας, ο Nicholas Kristof και η κινέζα σύζυγός του, Sheryl WuDunn, αμφότεροι δημοσιογράφοι της New York Times. Πρέπει κανείς να το διαβάσει για να αντιληφτεί το εύρος μιας κοσμικής εξαφάνισης που την βλέπει και την γνωρίζει ο ΟΗΕ και τα ΜΜΕ του πλανήτη, λες και είναι μια μαύρη τρύπα όπου κανένα φως δεν μπορεί να διαφύγει.
Και όμως, όταν συλλαμβάνεται ένας μόνο κινέζος αποστάτης στη Σαγκάη ή στο Πεκίνο, κινητοποιούμαστε, διαμαρτυρόμαστε, με το δίκαιο μας, στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας της έκφρασης, ζητώντας την άμεση απελευθέρωση του. «Όταν όμως εκατό χιλιάδες κορίτσια απάγονται και γίνονται θύματα των δικτύων της πορνείας, αυτό δεν θεωρείται ούτε καν είδηση», αναφέρουν οι συγγραφείς.
Σήμερα, αμέσως μετά την ανάγνωση των υπερηχογραφημάτων, εκατομμύρια γυναίκες στην Ασία κάνουν έκτρωση, για να μην φέρουν στο κόσμο ένα παιδί γένους θηλυκού. Διαγραμμένες από το χρωμοσωμικό γεγονός, επειδή κατέχουν ένα καταραμένο διπλό Χ, εκατομμύρια μελλοντικές γυναίκες δεν θα δουν την ημέρα. Μπορούμε να το αποκαλέσουμε μια «γυναικτονία»;;
Δεν είναι τυχαίο που ο Amartya Sen, αυτός ο ινδός οικονομολόγος έχει λανσάρει αυτή τη ανησυχητική κραυγή για τα εκατό εκατομμυρίων απουσών γυναικών. Μέσα στα βιβλία και τις ομιλίες του, υιοθετεί το θηλυκό γένος όταν μιλάει αόριστα για ένα πρόσωπο. Αυτός ο βεγγαλέζος ινδός ερευνά τρόπους για να εξαλειφθούν οι «επανορθώσιμες αδικίες». Και δεν είναι τυχαίο που είναι γυναίκες αυτές που στην Ινδία και στη Κίνα, επιδιώκουν να βάλουν τέλος σε αυτές τις «επανορθώσιμες αδικίες». Γυναίκες ψάχνουν να βρουν τις αγνοούμενες, γυναίκες προσπαθούν να πείσουν τις μητέρες, τις οικογένειες, τους δήμους, τα κράτη, ότι το μέλλον του πλανήτη μας περνά από τις γυναίκες.
«Όταν μεγαλώνεις έναν άντρα, μεγαλώνεις ένα άτομο. Όταν μεγαλώνεις μια γυναίκα, μεγαλώνεις μια οικογένεια» προφήτευσε ο Gandhi.
Ωστόσο, οι πνευματικές και κοινωνικές δυστυχίες, δεν είναι οι μόνες αιτίες αυτών των μαζικών εξαφανίσεων των γυναικών. Η θρησκεία διαχωρίζει τις γυναίκες εδώ και δεκατέσσερις αιώνες στο μουσουλμανικό κόσμο. Εκατοντάδες νέες γυναίκες τιμωρούνται καθημερινά με ανασκολοπισμό, με λιθοβολισμό, με ρίξιμο στη πυρά. Μόνο στο Πακιστάν, τα τελευταία δέκα χρόνια, στις ζευκτές πόλεις Islamabad και Rawalpindi, πέντε χιλιάδες γυναίκες και κορίτσια κρίθηκαν ένοχες για ανυπακοή και ψεκαστήκαν με κηροζίνη ή με οξέα, και κάηκαν από τα μέλη της οικογένειάς τους ή από τα πεθερικά τους!
Η Benazir Bhutto δολοφονήθηκε, η Taslima Nasreen (Μπανγκλαντές) και η Shirin Ebadi (Ιράν, βραβείο Νόμπελ ειρήνης), ζουν στην εξορία. «Η πλειοψηφία των κατοίκων της κόλασης θα είναι γυναίκες, που βλαστημούν υπερβολικά και είναι αχάριστες προς τους συζύγους τους», αναφέρει ο Muhammad Imran, στον επίλογο του βιβλίου της Manon Loizea.
Είναι μακρύς ο κατάλογος των βιαιοτήτων κατά του άλλου μισού του ουρανού: σύγχρονη σκλαβιά στην Ασία, στη Μέση Ανατολή όπως και στη Δύση, χτυπημένες γυναίκες (μια νεκρή κάθε δύο μέρες σε Γαλλία), διάκριση στη πρόσληψη εργασίας, ενοχική απουσία από την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων, από τις θέσεις οικονομικών αποφάσεων στα κράτη και στις επιχειρήσεις. Σήμερα, μια ακόμη μάστιγα τις χτυπά, το AIDS που έγινε πρώτη αιτία θνησιμότητας των γυναικών στις περισσότερες χώρες της Αφρικής.
Ακόμα και αν καταλαμβάνουν ορατές θέσεις στις τηλεοπτικές μας οθόνες, στη Δύση οι γυναίκες δεν πεθαίνουν κατά πρώτο λόγο επειδή είναι γυναίκες, όμως είναι καταδικασμένες σε λιγότερο φωτεινούς κόσμους, να είναι μόνο σκιές, αντικαταστάσιμες, όντα δευτέρας κατηγορίας. «Η γυναίκα είναι το μέλλον του ανθρώπου», τραγούδησε ο Aragon. Ίσως, στην μακρινή πορεία της ανθρωπότητας να έρθει εκείνη η ημέρα, που θα συμπέσει το Πραγματικό με τη Ποίηση.

Yves Simon * LE MONDE 19.06.10
*Μυθιστοριογράφος και μουσικοσυνθέτης. Έχει λάβει το βραβείο Médicis για το βιβλίο «Η έκπτωση των συναισθημάτων» και το μεγάλο βραβείο τραγουδιού της γαλλικής ακαδημίας για το δισκογραφικό του έργου. Τελευταίο μυθιστόρημα: «Θα ήθελα τόσο να επιστρέψω» (2007). Τελευταίο CD: «Ψιθυρισμοί» (Barclay/Universal, 2007)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...