Donnerstag, 23. Juni 2011

Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι!


Φτώχεια, αλλά όχι για όλους. Μάλιστα οι πολύ πλούσιοι αυξάνονται σε ποσότητα και η περιουσία τους ομοίως.
Έτσι το 2011 ο αριθμός των εκατομμυριούχων από 10 εκατομμύρια αυξήθηκε σε 10,9 και η περιουσία τους κατά μέσον όρον κατά 10%! Τρομαχτικός αριθμός αύξησης αν σκεφτεί κανείς ότι σήμερα όλοι οι λαοί του κόσμου παλεύουν για την στασιμότητα!


Το μπλέ χρώμα είναι το μέγεθος της περιουσίας σε δισεκατομμύρια δολάρια κατά το έτος 2009 και το κόκκινο κατά το 2010
Πηγη: Spiegel on Line

Mittwoch, 22. Juni 2011

Τα «απόρρητα» του Νόμπελ Ειρήνης 2009

Εχω γράψει, κατά καιρούς, κάποιες ιστοριούλες γι' αυτήν την επιτροπή, που έχει μετατρέψει το Νόμπελ από βραβείο για τους άριστους σε ένα καλό οικονομικο δωράκι που μοιράζονται μεταξύ τους οι ισχυροί του κόσμου, ίσως για να νοιώθουν ότι όχι μόνο έχουν δύναμη και χρήμα, αλλά ότι με το χρήμα τους αγοράζουν ακόμα και την δόξα.

Διαβάστε και φρίξτε:
Διαφθορά: του Thierry Meyssan RÉSEAU VOLTAIRE BEYROUTH (LIBAN)


Αν η απονομή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη οδήγησε σε μια χορωδία επαίνων μεταξύ των ηγετών της Ατλαντικής Συμμαχίας, έγινε δεκτή με σκεπτικισμό από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Thierry Meyssan εκθέτει τη διαφθορά της Επιτροπής Νόμπελ και τους δεσμούς του Προέδρου της Θορμπιόρν Τζάγκλαντ με τους συνεργάτες του Ομπάμα.

«Μπαμπάκα μου, είσαι ο Νόμπελ Ειρήνης!»
«Σήμερα το πρωί, αφού άκουσε τις ειδήσεις, η κόρη μου μπήκε και μου είπε», «Μπαμπά, είσαι ο Νόμπελ Ειρήνης!» [ 1 ]. Αυτή είναι η συγκινητική ιστορία με την οποία ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών παραμύθιασε στους δεκτικούς δημοσιογράφους για να δηλώσει ότι ποτέ δεν επιθυμούσε αυτή τη διάκριση και ότι ήταν ο πρώτη φορά που ξαφνιάστηκε. Χωρίς να αναζητούν περαιτέρω, οι τελευταίοι έβγαλαν τα πρωτοσέλιδα τους αμέσως μετά για την «ταπεινότητα» του ισχυρότερου άνδρα του κόσμου.
Για να πούμε την αλήθεια, κανείς δεν ξέρει τι είναι το πιο εκπληκτικό: η απονομή ενός βραβείου τέτοιου κύρους στον Μπαράκ Ομπάμα, η γελοία σκηνοθεσία που τη συνοδεύει, ή η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για να δωροδοκήσουν την κριτική επιτροπή και να εκτρέψουν αυτό το βραβείο από τον αρχικό σκοπό του.
Πρώτον, ας υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με τους κανόνες της Επιτροπής Νόμπελ, οι υποψηφιότητες προτείνονται από θεσμικά όργανα (εθνικά κοινοβούλια και πολιτικές ακαδημίες) και από έμπειρα άτομα, κυρίως πρώην δικαστές και παλαιούς βραβευμένους. Θεωρητικά, μια υποψηφιότητα μπορεί να υποβληθεί χωρίς να το γνωρίζει ο υποψήφιος. Ωστόσο, όταν η κριτική επιτροπή λαμβάνει την απόφασή της, καθιερώνει μια άμεση σχέση με τον υποψήφιο, έτσι ώστε ο δικαιούχος να είναι ενημερωμένος μία ώρα πριν από τη συνέντευξη τύπου.
Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Επιτροπή Νόμπελ ξέχασε αυτή την ευγενική χειρονομία… Ο εκπρόσωπος τύπου της επιτροπής Θα μας διαβεβαιώσει, ότι δεν τόλμησε να ξυπνήσει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών στη μέση της νύκτας. Ίσως αγνοούσε ότι σύμβουλοι αναλαμβάνουν εκ περιτροπής να πάρουν τις κλήσεις έκτακτης ανάγκης στο Λευκό Οίκο και να ξυπνήσουν τον πρόεδρο, εάν είναι απαραίτητο. Και όμως, η Επιτροπή Νόμπελ είχε ενημερώσει τουλάχιστον τον δημοσιογράφο Gerhard Helsok ο οποίος ανακοίνωσε την είδηση το προηγούμενο βράδυ στο νορβηγικό κανάλι TV2.
Το γλυκό σκίτσο του μικρού κοριτσιού που ανακοινώνει το βραβείο Νόμπελ στον πατέρα της δεν φτάνει για να διαλύσει την αδιαθεσία που προκάλεσε αυτή η διάκριση.
Σύμφωνα με τις επιθυμίες του Άλφρεντ Νόμπελ, το βραβείο επιβραβεύει «την προσωπικότητα που κατά το προηγούμενο έτος συνέβαλε το περισσότερο ή το καλύτερο στην προσέγγιση μεταξύ των εθνών, την εξάλειψη ή τη μείωση των μόνιμων στρατών, στη εμπέδωση, στην συνένωση και στη εξάπλωση της προόδου για την ειρήνη».
Στο πνεύμα του ιδρυτή, η απονομή του βραβείου οφείλει να υποστηρίξει μια αγωνιστική δράση και όχι να εκδίδει πιστοποιητικό καλών προθέσεων σε αρχηγό Κράτους. Δεδομένου ότι ορισμένοι βραβευμένοι στο παρελθόν παραβίασαν το διεθνές δίκαιο μετά την παραλαβή του βραβείου τους, η Επιτροπή Νόμπελ αποφάσισε, πριν από τέσσερα χρόνια, να μη ανταμείψει πια μια συγκεκριμένη πράξη, αλλά να τιμήσει πρόσωπα που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην ειρήνη. Έτσι, ο Μπαράκ Ομπάμα θα έπρεπε να ήταν ο πιο αξιοκρατικός ακτιβιστής για την ειρήνης το 2008 και δεν θα είχε διαπράξει καμία σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου το 2009, για να μην αναφέρουμε αυτά τα άτομα που εξακολουθούν να κρατούνται στο Γκουαντάναμο και το Μπαγκράμ, ούτε τους Αφγανούς και τους Ιρακινούς που αντιμετωπίζουν μια ξένη κατοχή, ή τι σκέφτονται οι Ονδουριανοί που συνθλίβονται από μια στρατιωτική δικτατορία ή οι Πακιστανοί, η χώρα των οποίων έχει γίνει ο νέος στόχος της Αυτοκρατορίας.
Ας μεταφερθούμε όμως στη καρδιά της συζήτησης, σε αυτό που η «επικοινωνία» του Λευκού Οίκου και των αγγλοσαξονικών μέσων ενημέρωσης θέλουν να κρύψουν από το κοινό: Οι απεχθείς σχέσεις του Μπαράκ Ομπάμα με την Επιτροπή Νόμπελ.

Η Μάντλιν Ολμπραϊτ και ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ,
σε μια συνάντηση στην έδρα του ΝΑΤΟ.
Το 2006, η Ευρωπαϊκή Διοίκηση (δηλαδή, η περιφερειακή διοίκηση των αμερικανικών στρατευμάτων που κάλυπτε τότε τόσο την Ευρώπη όσο και τις περισσότερες χώρες της Αφρικής) πλησίασε τον γερουσιαστή κενυατικής καταγωγής Μπαράκ Ομπάμα για να συμμετάσχει σε μία μυστική επιχείρηση υπηρεσιών (CIA-USAID-NED-NOS). Επρόκειτο να χρησιμοποιήσει την κοινοβουλευτική του ιδιότητα για να διεξάγει εκστρατεία στην Αφρική που θα του έδινε την δυνατότητα να υπερασπιστεί τόσο τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών (αντιμέτωπων με ανεξέλεγκτες παραγωγές εκτός διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας), όσο και να καταπολεμήσει την κινεζική επιρροή στην Κένυα και το Σουδάν [ 2 ]. Μόνο το κενυάτικο επεισόδιο μας ενδιαφέρει εδώ.
Η αποσταθεροποίηση της Κένυας
Ο Μπαράκ Ομπάμα και η οικογένειά του, συνοδευόμενοι από έναν υπεύθυνο τύπου (τον Robert Gibbs) και έναν πολιτικό-στρατιωτικό σύμβουλο (τον Mark Lippert), καταφθάνουν στο Ναϊρόμπι με ειδικό αεροπλάνο ναυλωμένο από το Κογκρέσο. Το αεροσκάφος τους συνοδεύεται από ένα δεύτερο, ναυλωμένο από τον αμερικανικό στρατό, που μεταφέρει ομάδα ειδικών στον ψυχολογικό πόλεμο με επικεφαλής τον δήθεν απόστρατο Στρατηγό J. Scott Gration.
Η Κένυα είναι τότε σε οικονομικό μπουμ. Από την αρχή της Προεδρίας του Μουαί Κιμπακί (Mwai Kibaki), το ΑΕΠ αυξήθηκε από 3,9% σε 7,1% και η φτώχεια μειώθηκε από 56% σε 46%. Αυτά τα εξαιρετικά αποτελέσματα επιτεύχθηκαν με τη μείωση των μετα-αποικιακών οικονομικών δεσμών με τους Αγγλοσάξονες και με την αντικατάσταση τους από δικαιότερες συμφωνίες με την Κίνα.
Για να σπάσουν το κενυάτικο θαύμα, η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο αποφάσισαν την ανατροπή του Πρόεδρου Κιμπακί (Kibaki) από τον οπορτουνιστή και ορκισμένο φίλο των ΗΠΑ Ραίλα Οντίνγκα (Raila Odinga) [ 3 ]. Με αυτή τη προοπτική, το National Endowment for Democracy ενθάρρυνε τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού κόμματος, το Πορτοκαλί Κίνημα, το οποίο συνωμοτεί για μια «έγχρωμη επανάσταση» με την ευκαιρία των επικείμενων βουλευτικών εκλογών του Δεκέμβριο του 2007.
Ο γερουσιαστής Ομπάμα καλωσορίζεται σαν το παιδί της χώρας και δίνεται υπερ-δημοσιότητα στο ταξίδι του. Παρεμβαίνει στην τοπική πολιτική ζωή και συμμετέχει στις συγκεντρώσεις του Ραίλα Οντίνγκα. Καλεί για «δημοκρατική επανάσταση», ενώ ο «συνοδός» του, ο Στρατηγός Gration, δίνει στον Οντίνγκα ένα εκατομμύριο δολάρια σε μετρητά. Οι παρεμβάσεις αυτές θα αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και θα προκαλέσουν επίσημες διαμαρτυρίες του Ναϊρόμπι προς την Ουάσιγκτον.
Στο τέλος αυτής της περιοδείας, ο Ομπάμα και ο Στρατηγός Gration θα υποβάλουν την έκθεση τους στον Στρατηγό James Jones (τότε επικεφαλής της ευρωπαϊκής διοίκησης και Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ) στη Στουτγάρδη, πριν γυρίσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η επιχείρηση θα συνεχιστεί. Η Μαντλίν Ολμπράϊτ, ως Πρόεδρος της NDI (παρακλάδι της National Endowmement for Democracy [ 4 ], που ειδικεύεται στον χειρισμό των αριστερών κομμάτων) μετέβη στο Ναϊρόμπι, προκειμένου να επιβλέψει την οργάνωση του Πορτοκαλιού Κινήματος. Στη συνέχεια, ο Τζον Μακέιν, ως πρόεδρος της IRI (άλλο παρακλάδι της National Endowmement for Democracy που ειδικεύεται στο χειρισμό των δεξιών κομμάτων) ολοκληρώνει τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης με τον χειρισμό μικρών δεξιών ομάδων [ 5 ]. Στις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 2007, μια δημοσκόπηση που χρηματοδοτήθηκε από την USAID ανακοινώνει τη νίκη του Οντίνγκα. Την ημέρα των εκλογών, ο Μακέιν δηλώνει ότι ο Πρόεδρος Κιμπάκι νόθευσε τις εκλογές υπέρ του κόμματός του και ότι στην πραγματικότητα είναι η αντιπολίτευση υπό την ηγεσία του Οντίνγκα που κέρδισε. Η NSA, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς τηλεφωνίας, στέλνουν ανώνυμα SMS στο πληθυσμό. Στις περιοχές που κατοικούνται από τους Λούο (εθνοτική ομάδα του Οντίνγκα), λένε: «Αγαπητοί Κενυάτες, οι Κικούγιου έκλεψαν το μέλλον των παιδιών μας ... Πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε με τον μόνο τρόπο που καταλαβαίνουν ... με βία».
Ενώ στις περιοχές που κατοικούνται από Κικούγιου, γράφουν: «Δεν θα χυθεί το αίμα των αθώων Κικούγιου. Θα τους σφάξουμε μέχρι την καρδιά της πρωτεύουσας. Για τη Δικαιοσύνη, κάντε μια λίστα των Λουο που γνωρίζετε. Θα σας στείλουμε τους αριθμούς τηλεφώνου για να στείλετε αυτές τις πληροφορίες».
Μέσα σε λίγες μέρες, αυτή η ειρηνική χώρα βυθίστηκε σε σεκταριστική βία. Οι νεκροί από τις ταραχές θα ξεπεράσουν τους 1.000 και οι πρόσφυγες τις 300.000, ενώ 500 000 θέσεις εργασίας θα καταστραφούν.
Η Μαντλίν Ολμπραϊτ επιστρέφει. Προσφέρεται να μεσολαβήσει μεταξύ του Προέδρου Κιμπάκι και της αντιπολίτευσης που προσπαθεί να τον ανατρέψει. Με κομψότητα, αποχωρεί και τοποθετεί στη βιτρίνα των διαπραγματεύσεων το «Κέντρο για την Ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα του Όσλο» (Oslo Center for Peace and Human Rights). Επικεφαλής της εκτελεστικής επιτροπής αυτής της ΜΚΟ τοποθετήθηκε πρόσφατα ο σεβαστός πρώην Πρωθυπουργός της Νορβηγίας Θορμπιόρν Τζάγκλαντ (Thorbjørn Jagland). Η ΜΚΟ, σπάζοντας την παράδοση αμεροληψίας του Κέντρου, έστειλε δύο επί τόπου μεσολαβητές, των οποίων όλα τα έξοδα αναλαμβάνει το NDI της Μαντλϊν Ολμπραϊτ, δηλαδή in fine ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Υποχρεωμένος να αποδεχθεί το συμβιβασμό που του επιβάλουν, για να αποκατασταθεί η εσωτερική ειρήνη, ο Πρόεδρος Κιμπάκι δέχεται να δημιουργήσει μια θέση Πρωθυπουργού και να την δώσει στον Ραίλα Οντίνγκα. Ο τελευταίος αναλαμβάνει αμέσως να μειώσει το εμπόριο με την Κίνα.
Μικρά δώρα μεταξύ φίλων
Εάν η Κενυατική επιχείρηση σταματά εδώ, η ζωή των πρωταγωνιστών συνεχίζεται. Ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ (ο πρώην Πρωθυπουργός της Νορβηγίας, για να μην ξεχνιόμαστε) διαπραγματεύεται μια συμφωνία μεταξύ της National Endowment for Democracy και του Oslo Center, που επισημοποιήθηκε το Σεπτέμβριο του 2008. Ιδρύεται στη Μινεάπολη ένα κοινό ίδρυμα που επιτρέπει στη CIA να χρηματοδοτήσει έμμεσα αυτήν την ΜΚΟ. Η τελευταία ενεργεί για λογαριασμό της Ουάσιγκτον, στο Μαρόκο και ειδικά στη Σομαλία [ 6 ].
Ο Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Οντίνγκα κηρύττει αρκετές μέρες εθνικής εορτής στη Κένυα για να γιορτάσουν το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο Στρατηγός Jones γίνεται σύμβουλος εθνικής ασφαλείας. Προσλαμβάνει τον Mark Lippert ως Αρχηγό του Επιτελείου και τον Στρατηγό Gration ως Αναπληρωτή.
Κατά τη διάρκεια της προεδρικής μετάβασης στις ΗΠΑ, ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ, εξελέγη πρόεδρος της Επιτροπής Νόμπελ, παρά τον κίνδυνο που επισύρει για το ίδρυμα αυτός ο δόλιος πολιτικός [ 7 ]. Η υποψηφιότητα του Μπαράκ Ομπάμα για το Νόμπελ Ειρήνης κατετέθη το αργότερο στις 31 Ιανουαρίου 2009 (κανονιστική προθεσμία [ 8 ]) και δώδεκα ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στον Λευκό Οίκο. Έντονες συζητήσεις γίνονται στην Επιτροπή που δεν μπορούσε να συμφωνήσει σε ένα όνομα μέχρι τις αρχές Σεπτέμβριου, όπως προβλέπει το συνηθισμένο χρονοδιάγραμμα [ 9 ].
Στις 29 Σεπτεμβρίου ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ εξελέγη Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, μετά από παρασκηνιακή συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας [ 10 ].
Παρά το γεγονός ότι η ιδιότητα του μέλους της Επιτροπής Νόμπελ δεν είναι συμβατή με μια πολιτική εκτελεστική σημαντική θέση ο Τζάγκλαντ δεν παραιτείται. Ισχυρίζεται, με το γράμμα του νόμου, ότι ο κανονισμός απαγορεύει την πολυθεσία με υπουργική θέση και δεν λέει τίποτα για το Συμβούλιο της Ευρώπης. Επιστρέφει λοιπόν στο Όσλο στις 2 Οκτωβρίου. Την ίδια μέρα, η Επιτροπή επιλέγει τον Ομπάμα, για το Βραβείο Ειρήνης 2009.
Στην επίσημη ανακοίνωση της, η Επιτροπή δηλώνει χωρίς γέλιο: «Είναι πολύ σπάνιο ότι ένα πρόσωπο, όπως ο Ομπάμα, κατάφερε να αιχμαλωτίσει την προσοχή όλων και να τους δώσει την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Η Διπλωματία του βασίζεται στην αρχή ότι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο πρέπει να το κάνουν με θεμέλια τις αξίες και συμπεριφορές που συμμερίζεται η πλειοψηφία των ανθρώπων στον κόσμο. Για 108 χρόνια, η Επιτροπή Νόμπελ προσπάθησε να τονώσει αυτό το είδος της διεθνούς πολιτικής και των διαδικασιών των οποίων ο Ομπάμα είναι ο κύριος εκπρόσωπος» [ 11 ].
Από την πλευρά του, ο τυχερός νικητής δήλωσε: «Μαθαίνω την απόφαση της επιτροπής Νόμπελ με έκπληξη και βαθιά ταπεινότητα (...) θα δεχτώ αυτό το βραβείο ως μια πρόσκληση για δράση, μια πρόσκληση προς όλες τις χώρες για να σταθούν μπροστά στις κοινές προκλήσεις του εικοστού πρώτου αιώνα».
Έτσι λοιπόν, αυτός ο «ταπεινός» άνθρωπος πιστεύει ότι ενσαρκώνει «όλες τις χώρες».
Αυτό δεν προοιωνίζει τίποτα το ειρηνικό!

[ 1 ] " Δήλωση του Μπαράκ Ομπάμα για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2009 », Voltaire Network , 9 Οκτωβρίου 2009.
[ 2 ] Για λεπτομέρειες σχετικά με τη συναλλαγή αυτή, βλ. Έκθεση Ομπάμα , του Thierry Meyssan.
[ 3 ] Ο Raila Οντίνγκα, είναι γιός του Jaramogi Oginga Οντίνγκα, που είχε ως κύριος πολιτικός σύμβουλος τον πατέρα του Μπαράκ Ομπάμα.
[ 4 ] « Η NED, Νεφέλωμα "δημοκρατικης" παρεμβολής», του Thierry Meyssan, Voltaire Network , 22 Ιανουαρίου 2004.
[ 5 ] Παλιά, οι ΗΠΑ είχαν δημιουργήσει δικό τους κόμμα στην Κένυα, με επικεφαλής τον Tom Mboya. Ήταν σε εκείνη την εποχή της καταπολέμησης της ρωσικής επιρροής και -ήδη από τότε- της Κίνας.
[ 6 ] Το Όσλο Center συμμετείχε επίσης στην αποσταθεροποίηση του Ιράν, κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών, με τη διοχέτευση κεφαλαίων προς τον πρώην Προέδρο Χαταμί.
[ 7 ] Αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ είναι ισχυρός υποστηρικτής του ΝΑΤΟ και της ένταξής της Νορβηγίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συναναστρέφεται με την ελίτ της παγκοσμιοποίησης και συμμετείχε στις εργασίες του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, της Τριμερής Επιτροπής και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Το πολιτικό αρχείο του αμαυρώθηκε από πολλά σκάνδαλα δωροδοκίας στην οποία ενέχονται οι συγγενείς του, συμπεριλαμβανομένου του φίλου του και υπουργού Σχεδιασμού Terje Rod Larsen (ο σημερινός συντονιστής του ΟΗΕ για τις διαπραγματεύσεις στη Μέση Ανατολή).
[ 8 ] Υποβλήθηκαν 205 αιτήσεις. Αλλά, σύμφωνα με τον κανονισμό μόνο 199 εισήχθησαν. Με αυτόν τον αριθμό, η Επιτροπή Νόμπελ δεν είχε τη δυνατότητα να προσθέσει επιπλέον ονόματα κατά τις διεργασίες της.
[ 9 ] Το Βραβείο έπρεπε να δοθεί στις 9 Οκτωβρίου. Για οργανωτικούς λόγους, ο νικητής θα έπρεπε να είχε ονομαστεί το αργότερο στις 15 Σεπτεμβρίου.
[ 10 ] Παρά το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, έχουν μεγάλη επιρροή. Η Μόσχα δεν ήθελε τον Θορμπιόρν Τζάγκλαντ, αλλά ήθελε περισσότερο να μπλοκάρει τον Πολωνό Wlodzimierz Cimoszewicz.
[ 11 ] « Ανακοίνωση της νορβηγικής Επιτροπής Νόμπελ για το Βραβείο Ειρήνης 2009», Voltaire Network , 9 Οκτωβρίου 2009.

RÉSEAU VOLTAIRE

Dienstag, 21. Juni 2011

Πόσο έπεσε έξω ο Παπακωνσταντίνου;

Τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους:



Το 2010, οι πρωτογενείς δαπάνες ανέρχονταν σε 20 δις και 418 εκατομμύρια Ευρώ. Τέθηκε στόχος, προκειμένου να βελτιωθούν τα οικονομικά δεδομένα, να πέσουν οι δαπάνες στα 19 δίς και 916 εκατομμύρια. Δηλαδή μια εξοικονόμηση 502 εκατομμυρίων, των επιπλέον τόκων μη συμπεριλαμβανομένων! Και όμως οι πρωτογενείς δαπάνες αυξήθηκαν κατά 874 εκατομμύρια Ευρώ. Δηλαδή μια εκτροπή από τις προϋπολογισμένες κατά ένα δις και 376 εκατομμύρια!
Πού πήγαν αυτά λεφτά κύριε Παπακωνσταντίνε;
Να πέσετε έξω στα έσοδα, το καταλαβαίνουμε. Τέτοιοι ηλίθιοι που είσαστε δεν περιμέναμε να αντιληφθείτε ότι μειώνοντας τις απολαβές των εργαζομένων θα μειώνονταν και τα έσοδα, αλλά να πέσετε έξω στα έξοδα, δεν το καταλαβαίνω.

Από τα παραπάνω στοιχεία καταλαβαίνει κανείς, ότι ένας ισοσκελισμένος προϋπολογισμός το 2010, απείχε κατά 685 εκατομμύρια, για τους μήνες Ιανουάριο - Μάιο.
Σήμερα η κατάσταση επιδεινώθηκε σφόδρα και η ανάγκη επέμβασης των ξένων παραγόντων γίνεται επιτακτικότερη. Μήπως είστε βαλτοί κύριοι της Κυβέρνησης;

Montag, 20. Juni 2011

Ο μυστικός πόλεμος του Ομπάμα


Ερώτηση κρίσεως: Ποιός πληρώνει όλες αυτές τις επιδρομές;;;

Ενώ οι εναέριες επιδρομές στη Λιβύη ανέρχονται σήμερα σε ένα σύνολο 11.500 πτήσεων, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Ράσμουσεν, ζήτησε από τους σύμμαχους περισσότερες στρατιωτικές δαπάνες και μεγαλύτερη εμπλοκή στον πόλεμο, ο οποίος εξαπλώνεται στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική σε λιγότερα ορατές μορφές αλλά όχι λιγότερα επικίνδυνες, ανοίγοντας συνεχώς νέα μέτωπα.

Η CIA, σύμφωνα με υπάλληλο του πρακτορείου κατασκοπίας των ΗΠΑ όπως αναφέρεται από την εφημερίδα New York Times, χτίζει μια μυστική βάση στη Μέση Ανατολή για να εξαπολύσει επιθέσεις στην Υεμένη με οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Αυτά είναι τα Predator / Reaper (ήδη σε δράση στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν και τη Λιβύη), οπλισμένα με 14 πυραύλους Hellfire και τηλεχειριζόμενα από μια βάση της Νεβάδα, απόσταση μεγαλύτερη των 10 χιλιάδων μιλίων μακριά.

Από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του, «Ο πρόεδρος Ομπάμα έχει αυξήσει δραστικά την βομβιστική εκστρατεία της CIA στο Πακιστάν, με τη χρήση οπλισμένων τηλεκατευθυνόμενων αεροπλάνων», τα ίδια που θα χρησιμοποιηθούν για την «επέκταση του πολέμου στην Υεμένη».

Η διοίκηση τα θεωρεί «το προτιμότερο όπλο για το κυνήγι και τη εξόντωση αγωνιστών σε χώρες όπου είναι πρακτικά αδύνατη μια μεγάλη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ».
Στην Υεμένη, δρα επί του παρόντος η Κοινή Ανώτατη Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων (USSOCOM), υποστηριζόμενη από τη CIA και με την έγκριση της εκτελεστικής εξουσίας της Σαναά.
Αλλά, δεδομένου «του εύθραυστου χαρακτήρα αυτής της αυταρχικής κυβέρνησης», η κυβέρνηση Ομπάμα ανησυχεί για την τοποθέτηση μιας μελλοντικής κυβέρνησης που δεν θα ήταν σε θέση, η δεν θα επιθυμούσε, να υποστηρίξει τις ενέργειες των Αμερικανών.
Έτσι, ανάθεσε στη CIA την κατασκευή μιας μυστικής βάσης σε άγνωστη τοποθεσία της Μέσης Ανατολής, ώστε να «αναλάβει δράσεις που καλύπτονται χωρίς την υποστήριξη της κυβέρνησης της χώρας υποδοχής».

Αυτό επιβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση Ομπάμα βρίσκεται στη διαδικασία της εντατικοποίησης του μυστικού πόλεμου σε όλες τις παραλλαγές του.
Όπως δήλωσε επίσημα το USSOCOM, περιλαμβάνει: την άμεση δράση για την καταστροφή στόχων, τον θάνατο ή την σύλληψη του εχθρού. Ένας αντισυμβατικός πόλεμος που διεξάγεται από εξωτερικές δυνάμεις, που εκπαιδεύονται και οργανώνονται από την USSOCOM. Μια αντεπανάσταση για να βοηθήσει τις συμμαχικές κυβερνήσεις να καταστείλουν μια εξέγερση. Μια ψυχολογική επιχείρηση επηρεασμού της κοινής γνώμης στο εξωτερικό με σκοπό την υποστήριξη των αμερικανικών στρατιωτικών ενεργειών. Αυτές οι επιχειρήσεις διενεργούνται με τεχνολογίες όλο και περισσότερο προηγμένες.

Μέσα από αυτό το πλαίσιο μπαίνει η απόφαση της κυβέρνησης Ομπάμα, που δημοσιοποιήθηκε από την εφημερίδα New York Times, για την δημιουργία σε παγκόσμια κλίμακα «σκιωδών δικτύων στο Διαδίκτυο και στη κινητή τηλεφωνία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους αντιφρονούντες για να παρακάμψουν τη κυβερνητική λογοκρισία».

«Το Πεντάγωνο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχουν μέχρι στιγμής επενδύσει τουλάχιστον 50 εκατ. δολάρια. Τα δίκτυα αυτά γίνονται με τη χρήση ειδικών μικρών βαλιτσών, που εφόσον εισαχθούν σε μια δεδομένη χώρα, επιτρέπουν να καλέσουν το εξωτερικό μέσω υπολογιστών και κινητών τηλέφωνων σε ασύρματες και κωδικοποιημένες συνθήκες, αποφεύγοντας κυβερνητικούς ελέγχους και απαγορεύσεις.
Η επίσημη αιτιολόγηση της Ουάσιγκτον είναι να «υπερασπίσει την ελευθερία του λόγου και να αυξήσει τη δημοκρατία».

Κάθε άλλο παρά γι αυτό πρόκειται. Τα σκιώδη δίκτυα που προωθούνται μόνο σε αποσχισθείσες ομάδες χρήσιμες για τη στρατηγική των ΗΠΑ (στη Συρία, στο Ιράν και σε ορισμένες άλλες χώρες) και ελέγχονται από την Ουάσιγκτον, είναι οι πλέον κατάλληλες για τη διάδοση κατασκευασμένων πληροφοριών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για ψυχολογικές επιχειρήσεις που προετοιμάζουν το κοινό σε νέους πολέμους.


Manlio DiNucci, mondialisation.ca Παρασκευή, 17 Ιουνίου 2011, απο Ινφογνώμων

Sonntag, 19. Juni 2011

E-coli - Βακτήριο


EHEC- Βακτήριο

Με μεγάλη ευκολία οι Γερμανοί (οι αρχηγοί μας στην ΕΕ, που όλα τα κάνουν με πλήρη τάξη και σοβαρότητα) κατηγόρησαν τα ισπανικά αγγούρια, μετά μια δική τους βιολογική φάρμα, ύστερα είπαν «δεν είναι πολύ σίγουροι» για την βιολογική φάρμα, κατόπιν βρήκαν το ίδιο βακτήριο σε κρέας του LIDL και σήμερα βρήκαν μολυσμένο ποταμάκι στην Φρανκφούρτη!
Το μεγάλο όμως βακτήριο είναι αυτοί οι ίδιοι:

Ψεύτες, συκοφάντες και ρατσιστές!


Πηγή


ΕΕ : Κέντρο vs Περιφέρεια

Μεταξύ 1980 και 2004, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν αρκετά δημοφιλής στα μάτια μεγάλου μέρους του πληθυσμού των χωρών της περιφέρειας.


Οι Πορτογάλοι, οι Έλληνες και οι Ισπανοί είχαν θεωρήσει τη συμμετοχή της χώρας τους στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τόσο σαν εγγύηση για τη δημοκρατική σταθερότητα, διότι όλοι έβγαιναν από μια δικτατορική περίοδο [1] όσο και σαν μια πραγματική δυνατότητα βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης (η οικονομική υποστήριξη από τις πλουσιότερες χώρες της ΕΕ προς τα νέα μέλη της περιοχής της Μεσογείου ήταν σημαντικές κατά τα πρώτα έτη [2]).

Η συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ των ίδιων χωρών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 είχε κερδίσει επίσης τη συμπάθεια του κοινού επειδή συνοδεύτηκε με αύξηση της κατανάλωσης, χρηματοδοτούμενη ωστόσο από πιστώσεις.

Το ίδιο συνέβη και με τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ: εγγύηση δημοκρατικής σταθερότητας, ελπίδα για κάποια οικονομική υποστήριξη, δυνατότητα να ταξιδεύουν εντός της Ένωσης, να βρει μια καλύτερα αμειβόμενη εργασία στη δύση, να αποκτήσει πρόσβαση στις πιστώσεις για τη χρηματοδότηση της κατανάλωσης.
Ωστόσο, ήδη από το 2000, τα κονδύλια που μεταφέρονται από τις πλουσιότερες χώρες προς τις οικονομίες των νέων μελών μειώθηκαν σημαντικά και ορισμένοι παραγωγικοί τομείς, ιδιαίτερα στη γεωργία, επηρεάστηκαν πολύ αρνητικά από τον ανταγωνισμό του «αγρομπίζνες» της Δυτικής Ευρώπης πολύ πιο βιομηχανοποιημένες και ανταγωνιστικές.


Τα έτη 2008-2010 αποτελούν μια κρίσιμη καμπή στην αντίληψη που έχουν οι ευρωπαϊκοί λαοί για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Από θετική, αποκτά μια αρνητική χροιά στα μάτια σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού.
Η συσσώρευση των νεοφιλελεύθερων μέτρων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο όνομα της προώθησης του διάσημου λογότυπου «ελεύθερος και ανόθευτος ανταγωνισμός», από το 2009-2010, η κρίση του ευρώ και οι πολύ σημαντικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης είναι οι κύριες αιτίες.

Ένα Κέντρο και Μία Περιφέρεια στο εσωτερικό της ΕΕ
Η ιεραρχική σχέση που υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο με ένα κέντρο αποτελούμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ιαπωνία (η Τριάδα) και μια περιφέρεια που σχηματίζεται από τις λεγόμενες «χώρες υπό ανάπτυξη» έχει την ρεπλίκα της εντός των 27 χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το Κέντρο αποτελείται από τις πιο ισχυρές χώρες, με πρώτες τη Γερμανία και τη Γαλλία, ακολουθούν το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιταλία και τα κράτη της πρώην Μπενελούξ (Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο).
Η περιφέρεια που υπόκειται στις επιλογές αυτού του ηγεμονικού Κέντρου αποτελείται κυρίως από τις νότιες και ανατολικές χώρες της Ευρώπης, χωρίς να ξεχνάμε την Ιρλανδία στα δυτικά. Στο πιο περιορισμένο επίπεδο των 16 χώρων της ζώνης του ευρώ [3], το φαινόμενο αυτό γέννησε το αγγλικό ακρωνύμιο PIGS (=γουρούνια) (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία) από τη στιγμή που αυτές οι χώρες γνωστοποίησαν τις δυσκολίες τους, με το οποίο κυκλοφόρησαν σκανδαλωδώς ρατσιστικά λογοπαίγνια [4].

Η άρνηση της ΕΕ να αναπτύξει πραγματικές κοινές πολιτικές για να βοηθήσει τα νέα μέλη στη μείωση των οικονομικών μειονεκτημάτων τους σε σχέση με το Κέντρο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία αυτών των διαρθρωτικών ανισοτήτων επιζήμιων για τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Κατά τα τελευταία 10 χρόνια, η Γερμανία (αλλά και οι Κάτω Χώρες και Αυστρία) δρομολόγησε μια νεο-μερκαντιλιστική πολιτική: κατάφερε να αυξήσει τις εξαγωγές της, ιδίως μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη ζώνη του ευρώ συμπιέζοντας τους μισθούς των εργαζομένων στη Γερμανία. Στη Γερμανία, το Σεπτεμβρίου του 2010, μεταξύ των μισθωτών, 7,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι είχαν μόνο μια μίνι-εργασία μερικής απασχόλησης αμειβόμενη με 400 (τετρακόσια) ευρώ το μήνα [5].
Κέρδισε επομένως σε ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τους εταίρους της, ιδίως εκείνους από χώρες όπως η Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία και ακόμη και η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία (τις οποίες δεν αποτελούν μέρος της ζώνης του ευρώ).
Αυτές οι χώρες είδαν να συσσωρεύεται και να διευρύνεται ένα εμπορικό έλλειμμα με τη Γερμανία και άλλες χώρες του Κέντρου.


Τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που εμφανίζονται από τις χώρες αυτές είναι το αντίθετο του πλεονάσματος του Κέντρου, κυρίως της Γερμανίας. Αυτά τα ελλείμματα, τα οποία μπορούν να αντιστοιχίσουν σε χρηματοοικονομικά ελλείμματα του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα, πρέπει να συμπληρωθούν από εξωτερικές πηγές: τα χρέη (δηλαδή δάνεια), ή ξένες επενδύσεις. Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών οφείλεται κυρίως σε ιδιωτικά ελλείμματα, τα οποία χρηματοδοτούνται κυρίως από τραπεζικά δάνεια του Κέντρου γιατί οι επενδύσεις ήταν σχετικά χαμηλές (εκτός από την περίπτωση της Ισπανίας) ή αντισταθμίστηκαν από τη σημαντική εξαγωγή κεφαλαίων με τη μορφή του επαναπατρισμού των κερδών των πολυεθνικών εταιρειών που είχαν πραγματοποιήσει αυτές τις επενδύσεις.
Έτσι, σε ορισμένες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Ουγγαρία, Σλοβακία και Τσεχία), οι επαναπατρισμοί των κερδών (εκροές κεφαλαίων) ήταν μεγαλύτεροι από τις επενδύσεις (εισροές κεφαλαίων) [6].

Χονδρικά, το χρέος των χωρών της περιφέρειας οφείλεται κυρίως στη συμπεριφορά του ιδιωτικού τομέα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ανίκανος ο ιδιωτικός τομέας των χωρών της περιφέρειας να ανταγωνιστεί το Κέντρο, χρεώθηκε στις τράπεζες και η οικονομία μετά την υιοθέτηση του ευρώ έχασε την παραγωγική της βάση και έγινε χρηματιστηριακή.
Η κατανάλωση αυξήθηκε στις προαναφερόμενες χώρες και σε ορισμένες από αυτές (Ισπανία, Ιρλανδία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία), αναπτύχτηκε μια φούσκα στα ακίνητα που τελικά έσκασε.
Τα επιτόκια, όλο και πιο ψηλά, που καταβάλλονται από τις χώρες της περιφέρειας για τα νέα δάνεια που πραγματοποιήθηκαν μετά το ξέσπασμα της κρίσης, θα αυξήσουν την αποστράγγιση των κεφαλαίων που φεύγουν από την περιφέρεια προς το κέντρο. (Τα ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του Κέντρου αγοράζουν τα ομόλογα που εκδίδονται από τις χώρες της περιφέρειας ή οι κυβερνήσεις του Κέντρου συμμετέχουν «στα σχέδια βοήθειας» δανείζοντας χρήμα με 5,2% στην περίπτωση της Ελλάδας).

Η Γερμανία, Γαλλία και η Αυστρία, για παράδειγμα, δανείζονται με 2% και δανείζουν με 5,2%.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα κερδοφόρα επιχείρηση.
Οι χρηματοπιστωτικές αγορές απαιτούν επιτόκια διπλάσια ή τριπλάσια σε σχέση με 2007-2008 και τα ποσά των δανείων είναι τεράστια. Το χρήμα που δανείζεται από τις χώρες του Κέντρου η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ξαναφεύγει προς τις ιδιωτικές τράπεζες των χωρών του Κέντρου που δανείζουν με 10% ή περισσότερο.
Καλά είπαμε λοιπόν ότι υπάρχει αποστράγγιση των πώρων της Περιφέρειας προς το Κέντρο.

Εξάλλου, από τα πλεονεκτήματα της παραγωγικότητας της Γερμανίας και των άλλων χώρων του Κέντρου σε σχέση με τις χώρες της Περιφέρειας, εκτελείται επίσης μια αποστράγγιση μέσω των εμπορικών συναλλαγών σύμφωνα με το μηχανισμό της άνισης ανταλλαγής που περιγράφει ο Μαρξ στο Το Κεφάλαιο: «Το κεφάλαιο που επενδύθηκε στο εξωτερικό εμπόριο μπορεί να προσφέρει ένα υψηλότερο ποσοστό κέρδους, γιατί ανταγωνίζεται προϊόντα που άλλες χώρες δεν παράγουν με τις ίδιες ευκολίες, έτσι ώστε η πιο προηγμένη χώρα πωλεί τα προϊόντα της πιο πάνω από την αξία τους, αν και φθηνότερα από τις ανταγωνιστικές χώρες. [...] Η ίδια κατάσταση μπορεί να προκύψει σε σχέση με μια χώρα της οποίας εισάγουμε και στην οποία εξάγουμε προϊόντα. Η χώρα αυτή μπορεί να παρέχει σε είδος περισσότερη υλοποιημένη εργασία από ό, τι λαβαίνει, και να λάβει τα προϊόντα φθηνότερα από ό, τι θα μπορούσε να τα παράγει η ίδια»[7].

Να ιδρυθεί δημοκρατικά μια άλλη Ευρωπαϊκή Ένωση βασισμένη στην αλληλεγγύη
Μερικές διατάξεις των συνθηκών που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ευρωζώνη και την ΕΚΤ πρέπει να καταργηθούν. Για παράδειγμα, πρέπει να διαγραφούν τα άρθρα 63 και 125 της Συνθήκης της Λισαβόνας που απαγορεύουν κάθε έλεγχο των κινήσεων των κεφαλαίων, καθώς και κάθε βοήθεια προς κράτος σε δυσκολία. Θα πρέπει επίσης να εγκαταλειφτεί το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Παραπέρα, θα πρέπει να αντικατασταθούν οι ισχύουσες συνθήκες με νέες στο πλαίσιο μιας πραγματικής δημοκρατικής συστατικής διαδικασίας, προκειμένου να επιτευχθεί ένα σύμφωνο αλληλεγγύης των λαών για την απασχόληση και την οικολογία.
Θα πρέπει να αναθεωρηθεί πλήρως η νομισματική πολιτική όπως και το καθεστώς και η πρακτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Η αδυναμία της πολιτικής εξουσίας να επιβάλει στην ΕΚΤ να τυπώσει χρήμα είναι ένα πολύ βαρύ μειονέκτημα. Με τη δημιουργία αυτής της ΕΚΤ επάνω από τις κυβερνήσεις και επομένως ερήμην των λαών, η ΕΕ προέβη σε μια καταστροφική επιλογή, αυτή της υποταγής του ανθρώπου στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, και όχι το αντίστροφο.

Μια Ευρώπη βασισμένη στην αλληλεγγύη και τη συνεργασία θα πρέπει να της επιτρέψει να γυρίσει την πλάτη της στον ανταγωνισμό και την ανταγωνιστικότητα, που τραβάνε τα πάντα «προς τα κάτω».
Η νεοφιλελεύθερη λογική οδήγησε στην κρίση και αποκάλυψε την αποτυχία της. Αυτή πίεσε τους κοινωνικούς δείκτες προς τα κάτω: λιγότερη κοινωνική προστασία, λιγότερες θέσεις απασχόλησης, λιγότερες δημόσιες υπηρεσίες.
Οι λίγοι που έχουν ωφεληθεί από αυτή την κρίση το έκαναν ποδοπατώντας τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.
Οι ένοχοι κέρδισαν, τα θύματα πληρώνουν! Αυτή η λογική, η οποία κρύβεται πίσω από όλα τα ιδρυτικά έγγραφα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κορυφαίο το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, πρέπει να υπονομευθεί: ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.
Μια άλλη Ευρώπη βασισμένη στη συνεργασία των κρατών και την αλληλεγγύη των λαών, πρέπει να γίνει ο κύριος στόχος.

Σημειώσεις- Παραπομπές
[1] Τα καθεστώτα του Σαλαζάρ και Caetano (1933-1974) στην Πορτογαλία, δικτατορία του Franco (1939-1975) στην Ισπανία, η ελληνική δικτατορία των Συνταγματαρχών (1967-1974).
[2] Η δημοτικότητα της ένταξης στην ΕΕ ήταν σημαντικά χαμηλότερη στις πλούσιες χώρες της Βόρειας Ευρώπης (Βρετανία, Σκανδιναβικές χώρες).
[3] Η ζώνη του ευρώ δημιουργήθηκε το 1999 από έντεκα χώρες: Αυστρία, Βέλγιο, Φινλανδία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Κάτω Χώρες, Πορτογαλία. Αργότερα εντάχθηκε η Ελλάδα το 2001, η Σλοβενία το 2007, η Κύπρος και η Μάλτα το 2008, η Σλοβακία το 2009 και η Εσθονία το 2011.
[4] Στην αγγλική γλώσσα, « pigs » σημαίνει «γουρούνια".
[5] Φρεντερίκ Λεμέτρ στην εφημερίδα Le Monde, 17 Μαΐου, 2011
[6] Ozlem Onaran, «Δημοσιονομική Κρίση στην Ευρώπη ή μια κρίση διανομής»,
[7] Καρλ Μαρξ, Γ’ Βιβλίο, αναδημοσίευση Gallimard, Η Πλειάδα, 1963, σελ.1.021.

Πηγή: Άρθρο του Ερίκ Τουσέν (Eric Toussaint), από Ινφογνώμων

Freitag, 17. Juni 2011

Donnerstag, 9. Juni 2011

βγείτε στο Φώς!


Δεν έχω καθόλου αναφερθεί στην φετινή Άνοιξη! Ο βροχερός καιρός έδωσε τροφή στα χόρτα κάθε μορφής. Ακόμα και στα ζιζάνια. Η φύση μας χαμογέλασε και συνάμα μας έσπρωξε προς το φώς σαν να μας κραύγασε, ίσως με απόγνωση: «Βγείτε έξω ρε βλαμμένα όντα από τις τρύπες σας».

Βγείτε έξω, ακόμα και αν δεν αλλάξετε τη ροή της ιστορίας, τουλάχιστον χαρείτε τη φτώχεια σας και κάντε όλους αυτούς που οδήγησαν τη χώρα μέχρις εδώ να σκεφτούν πως υπάρχουν και τα ειδικά δικαστήρια. Να καταλάβουν ότι έχουν γίνει μισητοί από τον λαό που τόσο υποτιμούν εδώ και πολλά χρόνια. Βγείτε έξω και αγκαλιάστε το φώς της Αττικής πλατείας και κάθε πλατείας της Ελλάδας μας. Βγείτε έξω και δείτε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια την ελληνική σημαία χωρίς κόμπλεξ κατωτερότητας και χωρίς προδοτικά συναισθήματα απαξίωσης.

Βγείτε έξω και κουβεντιάστε με το διπλανό σας!

Βγείτε έξω και καμαρώστε τα πουλιά, που ακόμα πετούν στον ουρανό μας.

Βγείτε έξω, παίρνοντας μαζί σας, ψωμί τυρί, ντομάτα και ελιές!

Βγείτε έξω και σας υπόσχομαι ότι ΔΕΝ θα το μετανιώσετε!!

Εγώ είμαι εκεί και νομίζω ότι πετάω με τα φτερά της Ελλάδας! Με τα φτερά όλου του κόσμου!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...