Dienstag, 10. November 2015

Το Γερμανικό Φθινόπωρο. Με την ευκαιρία του θανάτου του Helmut Schmidt





Έχουν περάσει 30 χρόνια από την εποχή, που έμεινε στην μνήμη των Γερμανών, ως το γερμανικό φθινόπωρο. Πόσα πράγματα έγιναν από τότες;
Πόσα πράγματα αφομοιώσαμε; πόσα κατατάξαμε στον κατάλογο της εξέλιξης, του εκσυγχρονισμού, της προόδου της ανθρωπότητας και πόσα στην οπισθοδρόμηση και στην αντίδραση;

Η πρώην Σοβιετική Ένωση, έπεσε σαν τον χάρτινο τίγρη, όπως είχε προβλέψει ο Μάο, αυτός ο ίδιος παρανόησε, η Κίνα έπεσε σαν χάρτινη γάτα στα πόδια της αντίδρασης και κατέληξε σε παράδεισο της παγκοσμιοποίησης.

Οι ΗΠΑ, ως οι μοναδικοί κοσμοκράτορες ξαπόλησαν μία επίθεση κατά της φτωχής ανθρωπότητας, καθώς επίσης και κατά της ελεύθερης σκέψης με επιστημονικές μεθόδους πλύσης εγκεφάλου, που τελειοποίησαν από πόλεμο του Βιετνάμ και εντεύθεν.

Από τον γερμανικό φθινόπωρο περάσαμε στον παγκόσμιο χειμώνα, με μεγαλύτερο πρόβλημα αυτό του κλίματος και της ανεπανόρθωτης οικολογικής συμφοράς.

Η σοσιαλδημοκρατία και το κοινωνικό κράτος που είχε χτιστεί αργά – αργά μετά από σκληρούς εργατικούς αγώνες από της κοινωνική επανάσταση της Ευρώπης το 1848 και κυρίως μετά την επανάσταση της Ρωσίας το 1917, κατέρρευσε σε ελάχιστο χρόνο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Το εργατικό κίνημα πήρε την κάτω βόλτα, όταν η κατά χιλιάδες συρροή των εργατών από τις πρώην σοβιετικές και λοιπές κομμουνιστικές χώρες κατέκλεισαν την δύση με φτηνά εργατικά χέρια. Πολλοί επιχειρηματίες μετακόμισαν σε φορολογικούς παραδείσους, εκεί που παράγουν ακόμα πιο φτηνά, παρότι οι εργαζόμενοι στις πλούσιες χώρες αποδέχτηκαν χωρίς καθόλου αντίσταση την μείωση του ημερομίσθιου τους.
Αλλά το χειρότερο απ όλα (αν δηλαδή μπορεί κανείς να μιλήσει για χειρότερο) είναι η έλλειψη οποιασδήποτε οργανωμένης αντίστασης ενάντια στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο συνδικάτο του εγκλήματος.
Από τη μία αυτοί και απο την άλλη το ταλιμπανικό Ισλάμ.
Η ζωή μας μοιάζει με την σκοτεινή, ακίνητη λίμνη, που περιγράφει η Γέλινεκ στο τελευταίο της βιβλίο «Απληστία». Μια ακίνητη, μαύρη λίμνη, χωρίς ζωή, χωρίς φως, χωρίς λάμψη, χωρίς μοιρωδιές, ευωδιές και γεύσεις.
Κοιτάζοντας προς τα πίσω, 30 χρόνια μετά, το γερμανικό φθινόπωρο φαίνεται σαν ιστορία μιας άλλης εποχής και ενός άλλου πλανήτη.
Σημάδεψε μια στροφή της επαναστατικής σκέψης και συμπεριφοράς. Σαν η ανθρωπότητα να γέρασε ξαφνικά ή να έμεινε εγκλωβισμένη στα λευκά κελιά του Στάμχάιμ.

Δεν αναπολώ αυτή την εποχή, παρότι για μένα προσωπικά είναι συνδεδεμένη με τα νιάτα μου, όμως δεν θα πάψω ποτέ να ελπίζω σε κείνη τη στιγμή, που οι επαναστάτες δεν θα είναι μία απομονωμένη από τις μάζες ελίτ, που επιδίδεται σε πράξεις χωρίς αποτέλεσμα, αλλά που ολόκληρη η ανθρωπότητα θα επαναστατήσει αποφασισμένη να πάρει την μοίρα της γης στα χέρια της.

Τα γεγονότα εν τάχει:

- 2. Ιουνίου 1967: Διαδήλωση κατά της επίσκεψης του Σάχη της Περσίας, στο Βερολίνο.
Ένας αστυνομικός σκοτώνει τον διαδηλωτή Μπένο Ονεσόργκ. Αυτή είναι η αρχή της φοιτητικού κινήματος!
Από δω και ύστερα ξεκινάει μια δεκαετία αιματηρών συγκρούσεων, με το αποκορύφωμα και το τέλος του «γερμανικού φθινόπωρου» στις 19 Οκτωβρίου του 1977
- Στις 11 Απριλίου δολοφονείται ο Ρούντι Ντούτσκε, από δεξιό εξτρεμιστή
- Το 1971, η RAF σκοτώνει έναν αστυνομικό.
- Το 1972, μετά από επίθεση σε αμερικάνικη βάση σκοτώνεται ένας Αμερικανός στρατιώτης και τραυματίζονται 13 άτομα.
- Το 1974, πεθαίνει ο Holger Meins μετά από εξαντλητική απεργία πείνας στις φυλακές υψηλής ασφαλείας, που κτίστηκαν επί τούτου, στα ονομαζόμενα λευκά κελιά του Στάμχάιμ, διαμαρτυρόμενος για τις συνθήκες απάνθρωπης κράτησης.
- Το 75, απαγάγουν τον Peter Lorenz, βουλευτή του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος και τον ανταλλάσουν με κρατούμενους της RAF.
- Στις 21 Μαΐου 1975 ξεκινάει η δίκη κατά των τρομοκρατών Baader, Meinhof, Ensslin και Raspe

- Στις 9. Μαϊου 1976, αυτοκτονεί η Ulrike Meinhof στο κελί της. Κανείς δεν πιστεύει στην αυτοκτονία. Στους δρόμους διαδηλώνουν με συνθήματα όπως "το κράτος δολοφόνησε την Meinhof" .
- Στις 7. Απριλίου 1977 εκτελείται ο γενικός ομοσπονδιακός δικαστής Siegfried Buback. Η RAF παίρνει εκδίκηση.

- Στις 28 Απριλίου οι Baader, Ensslin και Raspe καταδικάζονται σε ισόβια κάθειρξη, αφού προηγουμένως το δικαστήριο αποφάσισε, ότι οι κατηγορούμενοι δεν είναι πολιτικοί κρατούμενοι.

- Στις 5. Σεπτεμβρίου 1977: η RAF απαγάγει τον πρόεδρο των εργοδοτών Hanns Martin Schleyer, σκοτώνονται 4 από τους συνοδούς του.
- Στις 13. Οκτωβρίου 1977, Παλαιστίνιοι απαγάγουν ένα Jet της Lufthansa και ζητάνε την απελευθέρωση των κρατουμένων. Το αεροπλάνο προσγειώνεται στο Μογκαδίσου της Σομαλίας.
- Στις 18 Οκτωβρίου, Γερμανοί κομάντο απελευθερώνουν τους ομήρους και σκοτώνουν τους απαγωγείς.

- Την ίδια μέρα, «αυτοκτονούν» οι κρατούμενοι στα άσπρα κελιά του Στάμχάιμ.
- Την επόμενη, εκτελείται ο Σλάιερ και βρίσκεται πεταμένος σε ένα δρόμο του Mülhausen.

Τέλος των γεγονότων.

Σήμερα, οι Γερμανοί βρήκαν το θάρρος να ανοίξουν τον Φάκελο της RAF, γιατί όπως λέει ο Mathias Ziegler, πρέπει να κατανοήσουμε πως μία κανονική αστική ζωή, μπορεί να πάρει τέτοιο δρόμο.

Freitag, 11. September 2015

Η θάλασσα τότε και σήμερα


Ένας έμπορός πάει να πουλήσει σύκα στην Ύδρα. Πάνω στα Τσελεβίνια αγριεύει η θάλασσα και βουλιάζει το πλοίο μαζί με τα σύκα.

Ο έμπορος κάθεται μετά από καιρό με έναν ψαρά και χαζεύουν την ήρεμη θάλασσα.

«ωραίος καιρός για ψάρεμα» λέει ο ψαράς για να πάρει την απάντηση του έμπορα: «α, αν η θάλασσα είναι τόσο ωραία, έχει πάλι όρεξη για σύκα»

Φαίνεται όμως, ότι η μαριόλα δεν έχει μόνο όρεξη για σύκα, όπως τόσο γλαφυρά μας γράφει ο Αίσωπος, αλλά και για ανθρώπους!

1550, λίγα χρόνια μετά την λεηλασία της Ρώμης από τον γερμανικό αυτοκρατορικό στρατό. Η ρότα του πλοίου είναι προς τους Άγιους τόπους. Στο δρόμο του την πέφτει ο αρχιπειρατής Τουργκούτ του Χαϊραντίν, του γνωστού και ως Μπαρμπαρόσα. Ο Τουργκούτ διαλέγει αυτούς που μπορεί να πουλήσει για σκλάβους και τους υπόλοιπους τους σφάζει. Τα κεφάλαια τα μαζεύει σε ένα σακί, τα αλατίζει για να τα διατηρήσει και τα πάει πεσκέσι στον Αφέντη του Αλγερίου.


Ε, σήμερα έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά!


Πάλι καλά δηλαδή και ας πούμε προς το παρόν…..

Donnerstag, 10. September 2015

Ντεμπάτε, ντιμπέϊτ, διαξιφισμοί και λοιπές αηδίες!


Αν βάλει κανείς στην ντουλάπα την οργή του και δεί αυτό το κακόγουστο σκηνικό με κάποια συμπάθεια, θα λυπηθεί για τους πολιτικούς της αριστεράς (τους άλλους δεν τους μετράω)

Κουτσούμπας: Τι χες Γιάννη, τι χες πάντα. Βάζει μπρός την κασέτα και την βγάζει καθαρή!


Τσίπρας: Μαδημένος κόκορας. Τα μάτια του ξέπνοα, χωρίς την παλιά του λάμψη. Ένα ερείπιο, μου προκάλεσε μεγάλη θλίψη. Τα χάδια της εξουσίας τον κάτσιασαν αντί να τον ανθίσουν. Τι να γίνει Αλεξ, δεν μπορεί να τα χει κανείς όλα. Η θα είναι με τον λαό ή με την εξουσία.


Λαφαζάνης: Προσπαθούσε να ξεγυμνώσει τα στήθη του, αλλά γερασμένα, αδύνατα, χωρίς καμία δυναμικότητα. Θλίψη και αυτός!


Καλά ας μην μιλήσουμε για τους δημοσιογράφους, κλόουν πληρωμένοι αγρίως από το κατεστημένο! Άξιος ο μισθός τους.


Ρεσουμέ: κατάθλιψη, αθλιότητα, χασούρα από παντού.

Freitag, 17. April 2015

Το αίνιγμα της Σφίγγας




Τι περπατάει με τέσσερα το πρωί, με δύο το μεσημέρι και με τρία το βράδυ; Η απάντηση δεν άλλαξε από την εποχή του Οιδίποδα: ο άνθρωπος. Ωστόσο και μια νέα ερμηνεία είναι δυνατή. Τετράποδος πίθηκος το πρωί,   ορθώνεται περήφανα στα δύο του πόδια ως δίποδο στο μεσημέρι της ανθρωπότητας, ενώ το τρίτο πόδι που φέρνει το βράδυ δεν θα μπορούσε να ήταν άραγε οι σύγχρονες βακτηρίες, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα κινητά μας τηλέφωνα, χωρίς τα οποία δεν μπορούμε πια να κινηθούμε;
Για τα πρώτα βήματα του δίποδου μας μένει μονάχα μια πασίγνωστη μαρτυρία.

Jean Didier Vincent

Sonntag, 12. April 2015

Σολωμός αιώνιος! Ανάμεσα στο επικό και στο λυρικό!





Καθαρότατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
τῆς αὐγῆς τὸ δροσάτο ὕστερο ἀστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπερνοῦσε

τ’ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη?
καὶ ἀπὸ κεῖ κινημένο ἀργοφυσοῦσε

τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ’ ἀέρι,
ποῦ λὲς καὶ λέει μὲς στῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα:
«Γλυκειὰ ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος μαυρίλα».
Χριστὸς ἀνέστη! Νέοι, γέροι καὶ κόρες,
ὅλοι, μικροὶ μεγάλοι, ἑτοιμαστεῖτε?
μέσα στὲς ἐκκλησίες τὲς δαφνοφόρες
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτεῖτε?
ἀνοίξετε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες
ὀμπροστὰ στοὺς Ἁγίους καὶ φιληθεῖτε?
φιληθεῖτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,

Sonntag, 5. April 2015

Πόσο μας αγαπούν οι Γερμανοί: Τι χες Γιάννη, τι χα πάντα!




Ποιος στ' αλήθεια θα νοιαζόταν σήμερα για τον Φάλμεραϋερ?


Σε μία από  τις βόλτες μου στα παλαιοπωλεία,  βρήκα ένα βιβλίο της Ελλης Σκοπετέα για αυτόν τον Γερμανό αναλυτή της ιστορίας σύμφωνα με τα αιματικά δεδομένα, τον  θυμήθηκα και αγόρασα τον βιβλιαράκι αυτό, για το οποίο η Ε.Σ. έχασε πάρα πολλές μέρες και μήνες για να το γράψει. Μεγάλη του τιμή!
Ποιος θα νοιάζονταν, λοιπόν σήμερα την εποχή του «πολίτικαλ κορέκτ», για έναν ρατσιστή  Γερμανό;
 «Καταστροφή της Ελλάδος; ο θρίαμβός μου» σχολίαζε στο ημερολόγιο του.  (1)
Ο Χίτλερ ήταν ένας ρατσιστής από συμφέρον, αυτός από ιδεολογία. Βέβαια, για να πούμε την αλήθεια, τότε, την εποχή που ξύπνησε η Εσπερία και μετά,  ουδείς  έδειχνε την ελάχιστη φειδώ προκειμένου  να εκφράσει τον πιο ακραίο ρατσισμό! Όλα ήταν επιτρεπτά. Ακόμα και ο Μέγας Μάρξ ξεσπαθώνει ενάντια σε λαούς, όπου η θεία Αστική Τάξη  δεν έχει ακόμα αναδυθεί για να τους εκπολιτίσει!  Αναρωτιέμαι πολλές φορές, για τον δρόμο που ακολουθεί η ανθρωπότητα! Είναι μια πορεία προς το καλύτερο ή μήπως προς το χειρότερο;  Αν διαβάσει κανείς κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, δύσκολο να βρει ύβρεις κατά άλλων λαών. Δεν υπάρχει πιο φωτεινό παράδειγμα από τον Όμηρο, που εξυμνεί την ανδρεία και των δυο αντιμαχόμενων στρατοπέδων Και των Ελλήνων και των Τρώων.
 2600 χρόνια μετά τον Όμηρο, η Εσπερία έχει  πολλούς κορυφαίους διανοούμενους που χρησιμοποιούν την πιο χυδαία γλώσσα για να καθυβρίσουν  έναν λαό που άντεξε 400 χρόνια την χειρότερη δουλεία που άντεξε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη, ενώ η αρχαία Ελλάδα ήταν για κάθε ανθέλληνα, στο απυρόβλητο. Όχι όμως και για τον Φαλμεράϋερ, ο οποίος χαιρέτιζε κάθε αμφισβήτηση της μοναδικότητας της (2)
Η Θεωρία του Φ. ήταν πολύ απλή: Σλάβοι κατέκλυσαν την Πελοπόννησο και εξαφάνισαν κάθε τι ελληνικό. Το αρχαίο αίμα, έγινε από την μια στιγμή στην άλλη σλαβικό!
Ωστόσο,  ακόμα και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τι είναι αυτό που δίνει το δικαίωμα στον Φ. και σε οποιονδήποτε Φ. να κατατάσσει αυτό που προέκυψε μετά την εξαφάνιση του ελληνικού αίματος σε κάτι κατώτερο;  Σε κάτι που θα έπρεπε να εξαφανιστεί από προσώπου γης;
Δείτε πόσο χαιρέκακα μιλάει ο Φ για τους …. Έλληνες, ή για αυτούς τέλος πάντων που κατοικούν εδώ σ αυτόν τον όμορφο τόπο σήμερα:

«Ας μην θρηνούμε τον θάνατό τους, και στο κάτω – κάτω γιατί να μην επιχαίρουμε για τις επιμέρους πανωλεθρίες τους, αφού δικαίως τις υπέστησαν». (3)

«Η αντίθεση ανάμεσα στο κλασικό μεγαλείο της αρχαιότητας και στην αξιοθρήνητη μηδαμινότητα του παρόντος είναι τόσο αποπνιχτική ώστε ακόμα και η δύναμη του εμπειρότερου τεχνίτη της πέννας θα συντριβεί στο θέμα αυτό» (4)

«Οι Έλληνες, χωρίς να έχουν επιτύχει τίποτε, χωρίς να έχουν δώσει τίποτε, θέλουν πάντα να παίρνουν, και οι στριγγές τους κραυγές για χρήμα τιμές, προνόμια και γη αντηχούν εδώ και τριάντα χρόνια ακατάπαυστα.  Η Ελλάς είναι ένα απέραντο άσυλο, όπου κανένας δεν δουλεύει, όλοι κλέβουν, όλοι απλώνουν τα χέρια προς ελεημοσύνη και παρόλα αυτά είναι πειναλέοι και οι τσέπες τους άδειες.
Δείτε δυτικοί προστάτες μου, λέει ο Έλληνας «δεν μπορούμε να κάνουμε προόδους στα πολιτικά μας πράγματα, γιατί εσείς δεν μας δώσατε μαζί με τα υπόλοιπα και την Ήπειρο και την Θεσσαλία» (5)

Και πάνω στο μισανθρωπικό του παραλήρημα γράφει: «Έμφυτο στην ελληνική φυλή (δεν λέει σε ποια, αυτή την αρχαία ή αυτή την νέα) είναι να μην κρατούν τον λόγο τους, να ψεύδονται και να εξαπατούν. Πρέπει να τους σκοτώσεις όλους για να ξεριζώσεις αυτά τα τρία βίτσια. (6)

σταματώ εδώ, γιατί θα έπρεπε να αντιγράψω ολόκληρο το βιβλίο της Ε.Σ.

Αναρωτιέστε μήπως, γιατί τα γράφει όλα τα παραπάνω και άλλα ακόμα χειρότερα; Μα γιατί απλά, όπως κάθε καλός Γερμανός αναφωνεί: «θαυμάζω τους Τούρκους, την εξυπνάδα τους και την λεπτότητα του» (7)

Αλλά κυρίως, γιατί ο μικρός αυτός ανθρωπάκος ζαλισμένος από έναν εθνικισμό, που είναι ο πρόδρομος των ναζί, ζηλεύει παράφορα τους αρχαίους Έλληνες,  χωρίς να έχει την εντιμότητα του Νίτσε να το ομολογήσει, αλλά εκφράζεται με την μοχθηρία ενός παράφρονα

Οι αρχαίοι Έλληνες τραυμάτισαν τον «νόμο της ηθικής ισότητας και τιμωρήθηκαν γι αυτό από τους κατώτερούς τους» (8) 

Οποία ομολογία! Τιμωρηθήκαμε γιατί τολμήσαμε να είμαστε ανώτεροι από την περιούσια φυλή! Αυτή των Γερμανών και κατά την ιστορία και από αυτή των Εβραίων...

(1)    Tagebuch (ημερολόγιο) 15.7.1843
(2)    Geschichte des Trojanischen Krieges, Gelehrten Anzeigen, 171 28.8.1838: Πρόδρομοι και διδάσκαλοι των Ελλήνων ήτανοι Θράκες
(3)    Ιστορία της Χερσονήσου του Μορέως σελ 74
(4)    Gesammelte Werke III 198
(5)    Ιστορία της Τραπεζούντος V
(6)    Ημερολόγιο 26.9.1840
(7)    Das Diplomaten Gastmahl auf Haider – Pascha (1847) Gesammelte Werke I 326

(8)    Gesammelte Werke II 144


Samstag, 7. März 2015

Εγλημα και Τιμωρία

Τα τελευταί πέντε χρόνια, ακούμε ταχτικά περί τιμωρίας μας. Η ενάρετη Δύση πρέπει επιτέλους να τιμωρήσει τους κακούς, τους άσωτους, τους σπάταλους Ελληνες, που ζούσαν τόσα χρόναι απο τους εργατικούς εταίρους μας.

Μπούρδες περιοπής!

Η Δύση δεν μπορεί να μιλάει, ούτε για σπατάλη, ούτε για τιμωρία, ούτε για αρετή, γιατι είναι βουτηγμένη μέχρι τα μπούνια στην πιο δαιμονική αμαρτία!


Στρατιώτες! Άρχισε ο Καίσαρας χωρίς προοίμιο. Ο εκατόνταρχος του Πρώτου Λόχου είναι νεκρός και όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν ότι δολοφονήθηκε. Μέχρι να αποκαλυφθούν οι ένοχοι, εντέλλονται οι ακόλουθες τιμωρίες: η Πρώτη Κοόρτιδα, της οποίας ο Τίνιος Βίνιος (ο δολοφονηθείς) ήταν ο ανώτερος αξιωματικός βρίσκεται σε δυσμένεια και δεν θα της αποδίδονται τιμές μέχρι να απονεμηθεί δικαιοσύνη….
Η Πρώτη Εκατονταρχία της πρώτης Κοόρτιδας επειδή απέτυχε να σώσει την ζωή του διοικητού της θα στήσει τις σκηνές της έξω από τα τείχη του στρατοπέδου και θα παραμείνει εκεί μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη (Ένα συλλογικό επιφώνημα τρόμου ακούστηκε από την συγκεντρωμένη λεγεώνα. Ήταν μια τρομερή τιμωρία η οποία ισοδυναμούσε με αποδεκατισμό, αν οι Γαλάτες δεν τους σκότωναν όλους)  
Αλλά ο Καίσαρας δεν είχε τελειώσει!
Αυτή η ομοσκηνία  (Έδειξε τους άοπλους άνδρες.) είναι υπό κράτηση και θα παραμείνει στη φυλακή. Τους βαραίνουν τρομερές υποψίες.  Είναι πολίτες και δεν μπορούν να σταυρωθούν, αλλά το έγκλημά τους απαιτεί χειρότερη τιμωρία από τον αποκεφαλισμό.
Γι αυτό, η τιμωρία τους θα λάβει της εξής μορφή:
Αυτοί οι άνδρες θα περάσουν ανάμεσα από τις γραμμές γυμνοί και οι συνάδελφοι τους θα τους κτυπούν. Όποιος είναι ακόμα ζωντανός όταν θα φτάσει στην άκρη της γραμμής, θα γυρίσει και θα κάνει την ίδια διαδρομή, επαναλαμβάνοντάς την μέχρι που να πεθάνει.

Η Ιστορία ποτέ δεν αποκάλυψε ότι δολοφόνος του εκατόνταρχου ήταν ο ίδιος ο Καίσαρας (δικαίως μεν, αλλά η τιμωρία των αθώων αποκρουστική!)

Samstag, 21. Februar 2015

Ο επώδυνος συμβιβασμός των Βρυξελλών

Ο επώδυνος συμβιβασμός των Βρυξελλών απομακρύνει τον χρηματοδοτικό στραγγαλισμό, αλλά θέτει την εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος ανακούφισης υπό την «ευέλικτη» επιτήρηση των δανειστών


Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου


Στο επικοινωνιακό πεδίο, με τη χθεσινή κατ’ αρχήν συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Eurogroup – η οποία ωστόσο τελεί υπό την αίρεση μιας τελικής απόφασης μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου – η κυβέρνηση πέτυχε μια προφανή νίκη. Έβαλε το ελληνικό ζήτημα στο επίκεντρο ενός πολυήμερου διπλωματικού μαραθωνίου που απαίτησε μερικές τακτικές και έκτακτες συνεδριάσεις του Eurogroup, ανάλογες συνεδριάσεις του Euro Working Group, πολλές διμερείς επαφές ηγετών, δεκάδες τηλεφωνικές συνομιλίες και εκατοντάδες, κυριολεκτικά, δηλώσεις υπουργών Οικονομικών και κοινοτικών αξιωματούχων οι οποίοι άλλοτε εκτίθεντο για την εθελοδουλική ταύτισή του με τη σκληρή γραμμή Σόιμπλε και άλλοτε ακροβατούσαν ρητορικά μεταξύ συμπάθειας προς την Ελλάδα και απαίτησης «σεβασμού στα συμφωνηθέντα».


Το ελληνικό αίτημα παράτασης της λεγόμενης «Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης», δηλαδή της δανειακής σύμβασης που υπεγράφη τον Δεκέμβριου του 2012 ανάμεσα στο EFSF από πλευράς δανειστών και από την Ελληνική Δημοκρατία, το ΤΧΣ και την ΤτΕ από πλευράς οφειλέτη, φαίνεται ότι διευκόλυνε την αποδραματοποίηση της διαπραγμάτευσης. Και αυτό γιατί έδωσε προσχήματα για αμοιβαίες υποχωρήσεις που δεν πλήττουν ανεπανόρθωτα το γόητρο καμιάς πλευράς. Οι εκπρόσωποι των εταίρων-δανειστών (ο Σόιμπλε, ο Ντάισελμπλουμ και οι άλλοι) μπορούν να επιστρέψουν στις χώρες και στα Κοινοβούλια τους και να ισχυριστούν ότι απέσπασαν από την «επικίνδυνη» κυβέρνηση Τσίπρα τη διαβεβαίωση ότι αναγνωρίζει τις οφειλές της, ότι θα πληρώσει τα δανεικά. Και η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ισχυριστεί ότι πέτυχε να αποδεσμευτεί από τον τυφλοσούρτη του μνημονίου, τουλάχιστον ως προς τις πιο επώδυνες πτυχές του. Και οι δύο πλευρές μπορούν επίσης να ισχυριστούν ότι αποκαταστάθηκε η μεταξύ τους «εμπιστοσύνη», λέξη άλλωστε που κυριάρχησε στη συνέντευξη τύπου Ντάισελμπλουμ, Μοσκοβισί, Λαγκάρντ, Ρέγκλινγκ.

Το κείμενο «εμπιστοσύνης» προβλέπει επιγραμματικά τα εξής:
Παρατείνεται η δανειακή σύμβαση για 4 μήνες. Για το ίδιο διάστημα παρατείνεται και η διαθεσιμότητα των 11 δις του ΤΧΣ, που προορίζονται όμως μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Η Ελλάδα αναλαμβάνει να προωθήσει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, λίστα των οποίων θα υποβάλει τη Δευτέρα, και να αποφύγει μονομερείς ενέργειες με δημοσιονομικό αντίκτυπο. Θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της προς όλους του δανειστές.
Η κυβέρνηση δεσμεύεται στον στόχο για πλεονάσματα, αλλά το φετινό πλεόνασμα θα οριστεί με βάση τις «οικονομικές συνθήκες»
Οι «θεσμοί» που αντικαθιστούν την τρόικα θα κρίνουν τη «δημοσιονομική επάρκεια» του πρώτου πακέτου μεταρρυθμίσεων που θα υποβάλει η κυβέρνηση, και θα αξιολογούν την πορεία του τετράμηνου προγράμματος στο πλαίσιο της «ευελιξίας», δηλαδή χωρίς να τελεί υπό την έγκρισή κάθε μέτρο που παίρνει η κυβέρνηση, αλλά με απαράβατο κριτήριο τη διατήρηση της «δημοσιονομικής ισορροπίας».

Η μάχη της ερμηνείας

Μετά την ανακοίνωση της κατ’ αρχήν συμφωνίας, άρχισε η μάχη της ερμηνείας. Για συνέχιση του «τρέχοντος προγράμματος» μίλησαν η Λαγκάρντ και ο Ρέγκλινγκ, πιο διπλωματικοί οι Νταισελμπλουμ και Μοσκοβισί μίλησαν για παράταση της δανειακής σύμβασης που συνοδεύεται από όρους. Ο Γ. Βαρουφάκης μίλησε για αλλαγή σελίδας, απεγκλωβισμό από το μνημόνιο και τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα που δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση, για αναίρεση μέτρων λιτότητας, για πρώτο βήμα προς ένα «νέο συμβόλαιο» με τους θεσμούς από τον Ιούλιο, υπό τον όρο ότι θα πεισθούν για οφέλη μιας «έξυπνης αναδιάρθρωσης χρέους». Η πραγματική αξιολόγηση της συμφωνίας θα είναι δυνατή μόνο αφότου ολοκληρωθεί. Δηλαδή, αφού δούμε τα μέτρα που θα υποβάλει η κυβέρνηση τη Δευτέρα και παρακολουθήσουμε τη συνέχιση της διαπραγμάτευσης, το χρονοδιάγραμμα της οποίας απλώνεται μέχρι τον Απρίλιο. Το πραγματικό διακύβευμα αυτού του δούναι και λαβείν είναι αν η κυβέρνηση αποκτήσει τη στοιχειώδη χρηματοδοτική ευχέρεια να εφαρμόσει έστω και μέρος του προγράμματός της για την αντιστροφή της λιτότητας τους μήνες της τετράμηνης παράτασης. Η αποδοχή έστω και του «κατάλληλου πρωτογενούς πλεονάσματος», δηλαδή μικρότερου του προβλεπόμενου 3,5% για φέτος ( αλλά πόσο μικρότερου;), δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Πάντως, η «ανατροπή» της λιτότητας προφανέστατα αναβάλλεται για άγνωστο διάστημα.


Μικρά Περιθώρια


Βεβαίως, η κυβέρνηση αποφεύγει τον απειλούμενο από την ΕΚΤ χρηματοδοτικό στραγγαλισμό. Η στρόφιγγα της ρευστότητας θα μείνει ανοικτή για το επόμενο τετράμηνο, το σιωπηρό bank run θα ανακοπεί και αναμένεται με ενδιαφέρον και το ελληνικό «μερίδιο» στην ποσοτική χαλάρωση που ξεκινά στις 5 Μαρτίου από την ΕΚΤ. Αυτή η πρόσβαση στη ρευστότητα δίνει μια ευχέρεια κινήσεων στην κυβέρνηση να αναζητήσει ένα μίγμα μέτρων και κινήσεων που θα δώσουν κάποια αίσθηση επανεκκίνησης της οικονομίας και ταυτόχρονα θα επιτρέψουν κάποιες άμεσες μικρού κόστους παρεμβάσεις υπέρ κάποιων ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού. Αλλά τα περιθώρια είναι αληθινά μικρά.

Συμπερασματικά, η πρώτη αναμέτρηση κυβέρνησης και δανειστών κατέληξε σε έναν επώδυνο συμβιβασμό, που διατηρεί ένα ιδιότυπο καθεστώς επιτήρησης, χωρίς ωστόσο να σκοτώσει και την προσδοκία που έχει επικρατήσει στην κοινωνία. Η τετράμηνη παράταση είναι κυρίως το κέρδος ενός κρίσιμου χρόνου για την προετοιμασία της επόμενης αναμέτρησης που έχει ως διακύβευμα την απαλλαγή από την φυλακή του χρέους. Ευελπιστεί κανείς ότι η κυβέρνηση θα προσέλθει σ’ αυτήν την επόμενη αναμέτρηση πιο απαιτητική, πιο αναιδής, πιο δεσμευμένη στη βασική της επαγγελία: το τέλος της λιτότητας είναι αδύνατο χωρίς απαλλαγή από τον βρόχο του χρέους.

Το παιχνίδι των θεσμών και των … λυγμών

Ο «κόκκινος Ρούντι» (Ντούτσκε), ηγέτης της Σοσιαλιστικής Γερμανικής Ένωσης Φοιτητών που δέσποσε στα ριζοσπαστικά νεανικά κινήματα της δεκαετίας του ’60, αντιλαμβανόταν τη μετάβαση στον σοσιαλισμό σαν μια «μακρά πορεία μέσω των θεσμών». Σε μα παράδοξη ιστορική αναλογία, η μετάβαση από τη μνημονιακή στη μεταμνημονιακή εποχή ορίζεται, στα καθ’ ημάς, σαν μια διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, στη θέση της «εξωθεσμικής» τρόικας.

Ίσως είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ποιοι είναι αυτοί οι θεσμοί και τι είναι καθένας τους. Η πενταετία του Μνημονίου, αν μη τι άλλο, πλούτισε τις σχετικές εγκυκλοπαιδικές μας γνώσεις…

Το ΔΝΤ, που έχει συνδέσει το όνομα του με πλήθος καταστροφικών και αποτυχημένων προγραμμάτων σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, είναι ένας δανειστής ύστατης καταστροφής για υπό χρεοκοπία χώρες. Δηλαδή, ένας εγγυητής της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής τοκογλυφίας.

Η ΕΚΤ είναι ο διαχειριστής του ευρώ, με κατοχυρωμένη την «ανεξαρτησία» από κάθε δημοκρατικό έλεγχο, με δυνατότητα να ανοίγει και να κλείνει κατά βούληση τη στρόφιγγα του χρήματος χωρίς να λογοδοτεί. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποφασίσει τον χρηματοδοτικό στραγγαλισμό μιας χώρας ή και μιας τράπεζας, έχοντας πλέον και τον έλεγχο των συστημικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της Ευρωζώνης. Επί της ουσίας είναι ο εγγυητής του χρηματοπιστωτικού «λόμπι» που ηγεμονεύει στην Ευρωζώνη. Εν ονόματι αυτού, άλλωστε, υποδύεται τον «διασώστη» της Ένωσης από την ύφεση και τον αποπληθωρισμό με το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (εκτύπωσης χρήματος) που τίθεται σε ισχύ σε δύο εβδομάδες.

Η Κομισιόν είναι ο τρίτος θεσμός της πρώην τρόικας, εκφραστής της συλλογικής ενότητας της ΕΕ, της οποίας όμως οι αποφάσεις επί των γενικών κατευθύνσεων λαμβάνονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Κι αυτό, όμως, δεν έχει την αποφασιστική νομοθετική πρωτοβουλία. Αυτή ανήκει στο Συμβούλιο της ΕΕ, το οποίο εκφράζεται και αποφασίζει μέσα από τα επιμέρους συμβούλια υπουργών ( Ecofin, Δικαιοσύνης, Εξωτερικών κλπ.). Κι αυτή η νομοθετική εξουσία του Συμβουλίου της ΕΕ ασκείται σε μεγάλο βαθμό από κοινού με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τη διαδικασία της συναπόφασης, που είναι και το μόνο ευρωπαϊκό όργανο με δημοκρατική νομιμοποίηση.

Όπως διαπιστώνουμε από αυτή την απαρίθμηση, από τη διαπραγμάτευση με του θεσμούς απουσιάζουν εκείνοι ακριβώς οι θεσμοί που έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες και μια στοιχειώδη νομιμοποίηση, είτε γιατί έχουν εκλεγεί (Ευρωκοινοβούλιο) είτε γιατί εκφράζουν εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Ωστόσο, ακόμη κι αυτή η διαπραγμάτευση με τους δημοκρατικά ανάπηρους θεσμούς (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) γίνεται στην ουσία σε έναν άλλο θεσμό που, τυπικά, δεν είναι καν θεσμός. Η Ελλάδα καρδιοχτυπά εδώ και πέντε χρόνια πριν από κάθε συνεδρίαση του . (και το ίδιο έγινε χθες) αγνοώντας ποια ακριβώς είναι η θεσμική του υπόσταση. Ιδού πως αυτοσυστήνεται στην ιστοσελίδα του: «η Ευρωομάδα είναι ένα άτυπο όργανο στο οποίο οι υπουργοί των κρατών-μελών της Ζώνης του ευρώ συζητούν ζητήματα σχετικά με τις κοινές τους ευθύνες και σχετικά με το ευρώ». Άτυπο όργανο στο οποίο συζητούν, δεν αποφασίζουν. Ακόμη σαφέστερο, το Πρωτόκολλο 14 βάσει του οποίου θεσπίστηκε το …… και ενσωματώθηκε στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, αναφέρει: «οι υπουργοί των κρατών-μελών με νόμισμα το ευρώ πραγματοποιούν άτυπες συναντήσεις μεταξύ τους. Οι συναντήσεις αυτές λαμβάνουν χώρα, ανάλογα με τις ανάγκες, για να συζητούνται τα θέματα που συνδέονται με τις ιδιαίτερες ευθύνες τις οποίες συνυπέχουν στο θέμα του ενιαίου νομίσματος. Η Επιτροπή συμμετέχει στις συναντήσεις αυτές. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα καλείται να συμμετέχει σε αυτές τις συναντήσεις, οι οποίες προετοιμάζονται από τους αντιπροσώπους των υπουργών Οικονομικών των κρατών-μελών με νόμισμα το ευρώ και της Επιτροπής».


Ποια είναι η αποφασιστική αρμοδιότητα του «θεσμού» .. από το οποίο κρεμόταν χθες η τύχη της χώρας; Καμιά, βάσει ευρωπαϊκής συνθήκης. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει πρόβλεψη για πλειοψηφίες σε αποφάσεις. Το Eurogroup , όμως, είναι η «συνέλευση» των πιστωτών της Ελλάδας, δηλαδή των 16 χωρών του ευρώ που έχουν δώσει διακρατικά δάνεια (άμεσα ή μέσω EFSF) ύψους 195 δις. Ευρώ. Είναι ο «θεσμός» της κρατικής τοκογλυφίας, ανάμεσά τους της ισχυρότερης, της γερμανικής.


Αυτό είναι το αποτέλεσμα του θεσμικού συνονθυλεύματος πάνω στο οποίο στηρίζεται η τοξική Ευρωζώνη. Εξ’ ου και η διαπραγμάτευση μέσω των θεσμών κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα «παιχνίδι των λυγμών», για να θυμηθούμε τη θρυλική ταινία του Νιλ Τζορνταν.


Ποιος θα κλάψει θα δούμε στη συνέχεια….


Γ. Κιμπουρόπουλος.

Donnerstag, 19. Februar 2015

Οι Γερμανοί και οι Τουρκοι: Στενοί συνεργάτες

Καθάρισε το χωράφι σου από τα αγκάθια, γιατί αυτά τα αγκάθια θα μεγαλώσουν θα σκεπάσουν το χωράφι σου και δεν θα έχει άλλο παραγωγή.

Αυτό ήταν το περιεχόμενο ενός γράμματος που έστειλαν ο Γερμανοί στον Σουλτάνο, τον οποίο παρότρυναν να εξαφανίσει τον Ελληνισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που τότε ήταν υπο κατάρρευση. Ο σουλτάνος λέγεται ότι το πέταξε στα σκουπίδια, αλλά το βρήκε ο Μουσταφά Κεμάλ και πραγματοποίησε το όνειρο του  Οθωνα Λίμαν φον Σάνδερς.
Οι φούρνοι δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα, οπότε μια γενική γενοκτονία δεν είναι καθόλου εύκολη. Αν δηλαδή βάλεις στο μυαλό σου να εξοντώσεις 2 με 3 εκατομμύρια άτομα, ακόμα και αν αφιερώσεις όλη την μικρή ζωή σου γι αυτό, θα δυσκολευτείς αφάνταστα. Για να συλλάβουμε το μέγεθος του εγκλήματος, αν κάποιος βάλει στόχο να θανατώσει 3.000.000 άτομα, ας πούμε σε 10 χρόνια, πρέπει να σφάζει 822 άτομα την ημέρα, χωρίς να ξεκουράζεται ούτε τις Κυριακές.
Ωστόσο 10 χρόνια είναι μεγάλη περίοδος για ένα τέτοιο στόχο, γιατί σε 10 χρόνια πολλά αλλάζουν, άσε που οι σφαζόμενοι θα βρούν χρόνο να αντιδράσουν. Επομένως τέτοιες δουλειές πρέπει να γίνονται στο τσάκα – τσάκα. Ένας χρόνος το πολύ! Σ αυτήν την περίπτωση οι ημερήσιες εκτελέσεις θα ανέρχονταν σε 8119/ημερεσίως! Τεράστιος αριθμός.
Ο Κεμάλ, χρειάστηκε για το μεγαλόπνοο σχέδιό του βοήθεια. Χρειάστηκε know - how που λέμε σήμερα. Η βοήθεια ήταν έτοιμη, προετοιμασμένη από το παραπάνω υποκείμενο, το οποίο ευελπιστούσε να πουλήσει την εφεύρεσή του σε όποιον την ζητήσει.

Διαβάστε λοιπόν, πως περιγράφει ο Γερμανός την έμπνευσή του:

Σας διαβεβαιώνω ότι οι παγωνιές και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι ασθένειες του εξανθηματικού τύφου και της χολέρας, οι κακουχίες και η ασιτία, θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα με το δικό σας σχέδιο δηλαδή να τους ξεκαθαρίσετε με σφαγές. Με το σύστημα που σας προτείνω ο θάνατός τους είναι σίγουρος. Αλλά πριν πεθάνουν θα μας προσφέρουν και τις πολύτιμες για το (τουρκικό) έθνος υπηρεσίες τους.
Επιπλέον οι γυναίκες τους δεν θα γεννούν και έτσι θα λυθεί το δημογραφικό σας πρόβλημα, ενώ η μισητή και άτιμη ράτσα (των Ελλήνων) θα ξεκληριστεί και θα χαθεί για πάντα μέσα σε μια γενιά, κι έτσι θα αποκτήσετε συμπαγή τούρκικη ομοιογένεια που θα δώσει στο έθνος σας νέα δύναμη. Και μην ξεχνάτε βέβαια, τις περιουσίες και τα κτήματα που θα αφήσουν οι Γιουνάν μετά τον χαμό τους, οι οποίες θα περάσουν στο δημόσιο δηλαδή σε σας.

Με τον τρόπο αυτόν δημιουργήθηκαν τα φοβερά Τάγματα Εργασίας (αμελέ ταμπουρού), τα οποία αφάνισαν εκατοντάδες χιλιάδες  Έλληνες του Πόντου και της Ιωνίας.

Κοιτάζοντας τον σημερινό υπουργό οικονομικών αυτής της χώρας, σακάτη και κοντά στο τάφο του, σκέφτομαι ότι μπορεί ο Λίμαν φον Σάντερσ να ήταν προπάππος του και αυτός συνεχιστής του σχεδίου του. 

******************
Τα πλάγια γράμματα είναι αντιγραφή από το βιβλίο "Η επιστροφή" του Απόστολου Παπαγιαννόπουλου, σελίδες 114 και 116

Sonntag, 1. Februar 2015

Η άρνηση της Ελλάδας να πάρει τις νέες δόσεις των δανείων


«Μέχρι σήμερα οι γραφειοκράτες πολιτικοί της Ευρώπης, έκρυβαν με αρκετά έξυπνο τρόπο το λογαριασμό της διάσωσης των τραπεζών, στο πολύπλοκο σύστημα της ΕΚΤ με την ονομασία Target 2. Ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας όμως έβγαλε τον κρυφό λογαριασμό από το συρτάρι και τον πέταξε επιδεικτικά, με θράσος επάνω στο τραπέζι.
Εξελέγη επειδή είπε στους Έλληνες ότι δεν έχουν καμία άλλη εναλλακτική λύση, εκτός από την κατά μέτωπο σύγκρουση με τους δανειστές τους. Το πρόβλημα της καγκελαρίου είναι το ότι δεν διαθέτει καθόλου φαντασία, με αποτέλεσμα να γίνει μαριονέτα της δικής της έλλειψης εναλλακτικών λύσεων.
Σήμερα είναι υποχρεωμένη να χορεύει στη μουσική των άλλων – μαζί της δυστυχώς όλοι εμείς οι Γερμανοί. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι εχθρός των Γερμανών αλλά εκείνος ο σερβιτόρος, ο οποίος διαλύει την παρέα των μεθυσμένων αργά τη νύχτα, φωνάζοντας δυνατά και με αγένεια: πρέπει να φύγετε, το μαγαζί κλείνει» (DWN Γερμανίας).
.
Κατ’ αρχήν οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, καμία χώρα δεν εξοφλεί τα χρέη της, ούτε είναι αυτό το ζητούμενο – αφού εκείνο που απαιτείται είναι η εξυπηρέτηση τους, η οποία εξασφαλίζεται με νέα δάνεια που ανακυκλώνουν τα παλαιότερα. Με δεδομένο δε το ότι, όλα σχεδόν τα κράτη έχουν ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, εξοφλείται μόλις ένα μέρος των τόκων και καθόλου το κεφάλαιο – με αποτέλεσμα τα δημόσια χρέη διεθνώς να αυξάνονται διαρκώς.
Στα πλαίσια αυτά, εάν υποθέσουμε πως μία μεγάλη χώρα, όπως η Γερμανία, αρνούταν το νέο δανεισμό της, έχοντας δημόσιο χρέος της τάξης του 76,9% του ΑΕΠ της (2014), επομένως περί τα 2,79 τρις $ (ΑΕΠ = 3,63 τρις $), τότε θα χρεοκοπούσε – αφού θα ήταν αδύνατο να εξοφλήσει τα τοκοχρεολύσια της, κατορθώνοντας μόλις να εξυπηρετεί τους τόκους (ελαφρό πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της το 2014, γράφημα).
 .
Γερμανία, δημόσιο – η εξέλιξη στον προϋπολογισμό της χώρας, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.
 .
Επομένως, όταν η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να δανειστεί από την Τρόικα, μη έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να απευθυνθεί στις αγορές, τότε δηλώνει έμμεσα πως διακινδυνεύει τη χρεοκοπία της Ελλάδας - τη στάση πληρωμών δηλαδή, θεωρώντας πως έχει τη δυνατότητα να καλύψει τις τρέχουσες δημόσιες δαπάνες της, αφαιρουμένων των τοκοχρεολυσίων, με δικά της μέσα, ισοσκελίζοντας τον προϋπολογισμό της.
Η αιτία που το επιχειρεί είναι προφανώς η προσπάθεια της να απεγκλωβιστεί από τα μνημόνια – τα οποία συνοδεύουν υποχρεωτικά τα δάνεια της Τρόικας, έχοντας καταστρέψει κυριολεκτικά τη χώρα. Έμμεσα δε στοχεύει σε μία νέα διαπραγμάτευση, με λιγότερες δεσμεύσεις εκ μέρους της, με τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους κοκ.
Εν τούτοις, η θέση της είναι πολύ δύσκολη, αφού ο χρόνος που έχει στη διάθεση της είναι πολύ λίγος, ενώ οι Έλληνες δεν θέλουν ούτε τη χρεοκοπία, ούτε την έξοδο από το ευρώ – με αποτέλεσμα να αναρωτιούνται οι Ευρωπαίοι εάν πρόκειται για ένα χρηματοδοτικό και πολιτικό χαρακίρι ή για έναν ψυχρό υπολογισμό, ο οποίος αδιαφορεί πλήρως για την καταστροφή που θα μπορούσε προκληθεί στην Ελλάδα, στην Ευρωζώνη, στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα κοκ. Με δεδομένο δε το ότι,
.
(α)  εάν δεν ενδώσουν στις απαιτήσεις της Ελλάδας θα βγουν ίσως στην επιφάνεια τα προβλήματα της Ευρωζώνης, ιδίως αυτά του «ζόμπι» τραπεζικού κλάδου (ανάλυση), καθώς επίσης του συστήματος διακανονισμού πληρωμών (Target 2), ενώ
(β)  εάν ενδώσουν θα ακολουθήσουν πολλές άλλες χώρες, με τις ίδιες απαιτήσεις (Ισπανία, Ιταλία κοκ.), τα χρέη των οποίων όμως είναι κατά πολύ υψηλότερα σε απόλυτα μεγέθη,
.
οι Ευρωπαίοι είναι αντιμέτωποι με το «δίλημμα του φυλακισμένου» – διακρίνοντας καθαρά το γκρεμό μπροστά τους, καθώς επίσης το ρέμα πίσω τους. Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία λοιπόν, είναι σε ανάλογα δύσκολη θέση με την Ελλάδα – με τους Γερμανούς να έχουν αρχίσει ήδη να κατηγορούν την καγκελάριο για το αδιέξοδο που τους οδήγησε, όπως φαίνεται καθαρά από τον πρόλογο της ανάλυσης μας.
Η Γερμανία αντιμετωπίζει βέβαια μία ακόμη δυσκολία – αφού διακινδυνεύει να γίνει γνωστή σε πολλούς Ευρωπαίους Πολίτες η εκμετάλλευση τους από την ίδια, έτσι όπως την έχουμε περιγράψει σε πάρα πολλές αναλύσεις μας (Ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, Η ευρωπαϊκή τραγωδία κοκ.).
Τέλος υποψιάζεται πως η Ελλάδα τόλμησε να αμφισβητήσει τα μνημόνια και την ίδια, επειδή διαθέτει ισχυρούς συμμάχους στο πλευρό της – οι οποίοι δεν είναι φυσικά οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, οι Ιταλοί, οι Ιρλανδοί ή οι Podemos της Ισπανίας, αλλά οι Η.Π.Α.
Στο θέμα αυτό, στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί (άρθρο), θα επανέλθουμε – αφού έχουμε διαπιστώσει πως υπάρχουν καινούργια σημαντικά στοιχεία, ενδείξεις καλύτερα, οι οποίες ενδυναμώνουν τις υποψίες της Γερμανίας.
.

Επίλογος

Με κριτήριο τα παραπάνω, καθώς επίσης με όσα θα προσθέσουμε σε μία επόμενη ανάλυση μας, αυτά που απαιτούνται από όλους εκείνους τους Έλληνες που επιθυμούν την ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης την αποφυγή της λεηλασίας τους, είναι η υπομονή και η ψυχραιμία – έως ότου έχουν μία καλύτερη εικόνα όλων όσων διαδραματίζονται τόσο στο προσκήνιο, όσο και στο παρασκήνιο.
Το ίδιο απαιτείται φυσικά και από όλους αυτούς που δεν έχουν ή που δεν θέλουν να έχουν καμία απολύτως σχέση με την αριστερή πολιτική ιδεολογία, πιστεύοντας ότι οδηγεί σε δρόμους αντίστοιχους με αυτούς της Βενεζουέλας – αφού αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι η εκδίωξη της Τρόικας, της Γερμανίας και του ΔΝΤ καλύτερα, όσο υπάρχει ακόμη καιρός (αν και θα αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο στην πράξη).
Για να έχει δε κάποιες πιθανότητες επιτυχίας το εγχείρημα της κυβέρνησης, θα πρέπει να στηριχθεί από όλους τους Έλληνες, καθώς επίσης από τη συντριπτική πλειοψηφία κομμάτων και βουλευτών – ενώ, τυχόν μαζική αντίθεση ή αντίδραση της κοινωνίας, είτε με επιθέσεις εναντίον των τραπεζών, είτε με διαδηλώσεις, είτε με «πολιτικά πραξικοπήματα» των αντιπάλων παρατάξεων, παράλληλα στις παγίδες που ασφαλώς θα στηθούν από τους δανειστές (άρθρο), θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μία εκθετικά χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του παρελθόντος.
Δεν θα ήταν υπερβολικό δε να λέγαμε ότι, εάν η κυβέρνηση αναγκαστεί να συνθηκολογήσει άνευ όρων, μη έχοντας στο πλευρό της τον ισχυρό σύμμαχο που υποπτεύεται η Γερμανία, τα επακόλουθα για την πατρίδα μας θα ήταν κατά πολύ χειρότερα, ακόμη και από το βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας – κυρίως για τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα, αφού τα κατώτερα έχουν ήδη εξαθλιωθεί και χωρίς να υποτιμούμε τους γεωπολιτικούς κινδύνους.
Ολοκληρώνοντας, με την ελπίδα ότι οι Πολίτες ψήφισαν συνειδητά και δεν παρασύρθηκαν από τις υπερβολικές, μη ρεαλιστικές παροχές που τους υποσχέθηκε η αριστερή κυβέρνηση, οπότε δεν θα απαιτήσουν την άμεση «εξαργύρωση» τους, επιθυμούμε να τονίσουμε ξανά ότι, το ρίσκο που έχει αναληφθεί είναι εξαιρετικά μεγάλο. Εν τούτοις, ίσως αποδειχθεί ότι άξιζε τον κόπο – ένα ενδεχόμενο που θα ήταν σχεδόν ουτοπικό, εάν η κυβέρνηση δεν στηριχθεί από όλους τους Έλληνες.

ολοκληρο το Αρθρο εδώ
.
Black-Strip
Vassilis Viliardos
Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.
Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.

WorkΑσχολείται με τη συγγραφή οικονομικών αναλύσεων και βιβλίων, καθώς επίσης με την αξιολόγηση, με την αγοραπωλησία και με τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων, στην A.I.M. Services Ltd.
( e-mail: viliardos@analyst.gr )

Montag, 26. Januar 2015

Οταν η Γερμανία μας κουνάει το δάκτυλο, πρέπει να σκέφτεται ΟΣΑ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ!!

Στην συνέχεια της σειράς των εκδηλώσεων «Πέραν της Παρακμής « που έχει οργανώσει το ΑΡΔΗΝ, ο όγδοος ομιλητής ,  ο Αθανάσιος Γκότοβος, ανέπτυξε την στάση της Γερμανίας στην οικονομική κρίση της Ελλάδας από το 2009.
Η κρίση μας, απασχόλησε όλη την ΕΕ και –παρότι ακούγεται παράδοξο - ολόκληρο τον κόσμο. Πολλοί  αναρωτήθηκαν πως είναι δυνατόν  μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, μια χώρα η οικονομία της οποίας  αποτελεί μόνο το 2% της ευρωζώνης και το 0,48547 της παγκόσμιας οικονομίας, να απασχολεί τον κόσμο ολόκληρο;  Αμφιβολία επί αυτού του παράδοξου γεγονότος δεν υπάρχει, αλλά εξήγηση επίσης όχι. Ακούγονται διάφορα απίστευτα, όπως θα καταρρεύσει το Ευρώ, το δολάριο το Γουάν και δεν ξέρω γω τι ακόμα θα καταρρεύσει, αλλά μια σοβαρή εξήγηση δεν υπάρχει.
Ωστόσο, παρά το παράδοξο αυτό, καμία άλλη χώρα στον πλανήτη δεν έδειξε τέτοια εμπάθεια όσο η Γερμανία.
Η Γερμανία, η χώρα που θα έπρεπε να απέχει από συλλογικές κατηγορίες εναντίον λαών, όπως αυτές που την οδήγησαν στο ολοκαύτωμα και στο αιματοκύλισμα όλης της Ευρώπης έπαιξαν το πρώτο βιολί στο εξευτελισμό του ελληνικού λαού και στην διάδοση  αμέτρητων  απαξιωτικών χαρακτηρισμών.
Και τι δεν μας είπαν;
Είμαστε οι  ψεύτες, στην αγία Ευρωπαϊκή Οικογένεια! Παραποιήσαμε τα στοιχεία, μπήκαμε στην γαμημένη λέσχη τους  με δόλο, είμαστε τεμπέληδες, παίρνουμε συνέχεια  διακοπές , ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας, είμαστε όλοι διαφθαρμένοι, η Ακρόπολη πρέπει να ανήκει στους Τούρκους, (Die Welt, φωτό της Ακρόπολης στην οποία ανεμίζει η τουρκική σημαία) οι Τούρκοι πρέπει να μας πηδήξουν  (βίντεο που παίχτηκε στην κρατική τηλεόραση)!
Δεν πέρασε μήνας από το 2009, που να μην βγει κάποιος από την επίσημη γερμανική πλευρά που να μην μας κουνήσει το δάκτυλο!
Η προπαγάνδα ήταν τόσο καλά ενορχηστρωμένη, ώστε στο τέλος το πιστέψαμε και εμείς!
Έτσι, σε μια έρευαν που διεξήγαγε ο Θ.Γ. στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, οι φοιτητές με ποσοστά άνω του 80%  συμφώνησαν με τα περισσότερα των κατηγοριών. Δεν αποτελεί προφανώς καμία έκπληξη, αν ακούει κανείς τα δικά ΜΜΕ.  Δεν έχει υπάρξει ούτε μια αναφορά στο χρέος, χωρίς να αυτομαστιγωνόμαστε.
Αυτά ας τα σκεφτόμαστε κάθε φορά που επαναλαμβάνουμε, σαν ρομποτάκια made in Germany γιατί οδηγηθήκαμε εδώ που οδηγηθήκαμε!
Πάντα ελπίζω, ότι κάποια στιγμή θα τους πάρει όλους αυτούς τους εχθρούς της Πατρίδας μας το ποτάμι!

Στην συνέχεια, αγόρασα και διάβασα με πολύ ενδιαφέρον ένα από τα βιβλία του Θ.Γ. με τίτλο «βιογραφικές προσεγγίσεις στην διδασκαλία της  Ιστορίας».
Το βιβλίο αυτό περιέχει τα απομνημονεύματα ενός Έλληνα του ΕΑΜ, ο οποίος απήχθη μαζί με τον αδελφό του από τους Γερμανούς ναζί και στάλθηκε στην Γερμανία για καταναγκαστικά έργα. Από το χωριό την ίδια μέρα σύρθηκαν στην γερμανική σκλαβιά  910 άτομα, μεταξύ των οποίων και 50 αλβανοί.

Έμειναν στην ναζιστική Γερμανία ένα χρόνο. Από τον Ιούλιο του 1944 μέχρι το τέλος του πολέμου.
Στην διάρκεια της πορείας τους από την Ελλάδα μέχρι την Γερμανία, τρόφιμα προμηθεύονταν από τον ερυθρό σταυρό. Οι Γερμανοί αδιαφορούσαν πλήρως για τους σκλάβους τους.  Στην Γερμανία τους δύο πρώτους μήνες δούλεψαν σε οικογένεια, η οποία για καλή τους τύχη, τους τάϊζε καλά.
Μετά μπήκαν δε κάτεργο όπου άνοιξαν μια υπόγεια σήραγγα για πολεμικούς σκοπούς. Εκεί πέθαναν από την εξάντληση περί τα 7 άτομα.

Αναρωτιέμαι, αν μαζί με το κατοχικό δάνειο θα μπορούσε το ελληνικό κράτος να διεκδικήσει και τα μεροκάματα όλων αυτών των σκλάβων!  Ίσως, μου πει κάποιος αυτό θα έπρεπε να το κάνει η οικογένεια των «εργαζομένων» και ότι μπορεί να έχουν παραγραφεί! Μπορεί, δεν ξέρω. Δικηγόρος δεν είμαι. Αλλά, από την δουλειά χιλιάδων ελλήνων που δούλεψαν χωρίς αμοιβή, το ελληνικό κράτος έχασε τα αναλογούντα ποσά για πληρωμές  φόρων και ασφαλιστικών ταμείων!

Freitag, 16. Januar 2015

Διαβάζοντας τον Νάσο Βαγενά!


Στην προηγούμενη διάλεξη της σειράς «πέραν της παρακμής» που έχει διοργανώσει το περιοδικό ΑΡΔΗΝ, άκουσα με μεγάλη απόλαυση τον Νάσο Βαγενά, να περιγράφει εκείνο το κομμάτι της ελληνικής πανεπιστημιακής δήθεν διανόησης, που αναθεωρεί την ιστορία, αφού κατ αυτούς η ιστορία είναι αφήγημα των ιστορικών και στην πραγματικότητα ανύπαρκτη. Και λέω με μεγάλη απόλαυση, γιατί ενώ ο ίδιος είχε δώσει μεγάλη βαρύτητα στην αντιπαράθεση με  τον ιστορικό Αντώνη Λιάκο, εγώ (τυχαίνει να τον γνωρίζω και προσωπικά)  βρήκα την όλη υπόθεση άκρως διασκεδαστική! Σε κάποια άλλη εποχή και σε κάποια άλλη χώρα (ίσως και εδώ χώρας άλλης εποχής, καθώς φρονώ ότι όλα τα παιδιά τύπου Λιάκου είναι παιδιά της παγκοσμιοποίησης, σε όλες τις χώρες του πλανήτη, όπου στην διανόηση έχει πάρει μορφή αποβλάκωσης και απαξίωσης) προσωπικότητες σαν τον Αντώνη Λιάκο ή την Μαρία Ρεπούση δεν θα είχαν πάρει ποτέ πτυχίο!  Το πιο πιθανόν είναι να δίδασκαν ελληνικά σε κολέγια για πλουσιόπαιδα, που η απόκτηση ενός χαρτιού δεν έχει καμία σημασία. Μπορεί να δίδασκαν και γυμναστική ή μαθηματικά, πάντως δάσκαλοι σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν θα ήταν!
Μετά την διάλεξη, αγόρασα ένα από τα βιβλία του Ν.Β. «Μεταμοντερισμός και λογοτεχνία» όπου μετά την ανάγνωσή του έμεινα κάγκελο.!
Τι πρεσβεύουν οι μεταμοντέρνοι κριτικοί με λίγα λόγια: Απλά πράγματα! Ο συγγραφέας είναι ανύπαρκτος. Δεν υπάρχει. Δεν είναι ο συγγραφέας που γράφει αλλά ένα αόρατο χέρι (κάπου το ξέρω αυτό το γαμημένο το χέρι) που το οδηγεί η γλώσσα! Η γλώσσα λοιπόν γράφει, αλλά όχι για σας, δηλαδή τον αναγνώστη, αλλά για τον Φούφουτο, καθόσον και σας γραμμένο σας έχει.
Τώρα βέβαια τα είπα λίγο άγαρμπα, αλλά δεν φταίω εγώ! Φταίει το αόρατο χέρι!
Προσοχή λοιπόν φίλοι μου γιατί αόρατα χέρια υπάρχουν παντού και βαράνε κάτι φάπες που σου έρχεται ο ουρανός σφοντύλι!
Ο Νάσος Βαγενάς, ασκεί μια εμπεριστατωμένη κριτική στις παραπάνω ασυναρτησίες περί χεριών και γλωσσών.


Mittwoch, 14. Januar 2015

Τι θα είχε συμβεί αν το Ισλάμ δεν ήταν αυτό που είναι

Ας μην υπεισέλθω στο κατηγόρημα «τι είναι το Ισλάμ» γιατί εκεί θα αρχίσει η μεγαλύτερη συζήτηση. Όποιος θέλει να μάθει τι ρόλο έπαιξε το Ισλάμ στην ιστορία, μπορεί να διαβάσει ένα οποιοδήποτε βιβλίο ιστορίας. Ας κάνουμε λοιπόν μια άσκηση επί χάρτου:
Αν το Ισλάμ δεν καταλάμβανε τα εύφορα εδάφη του Βυζαντινού κόσμου, εδάφη τα οποία προμήθευαν τα κυριότερα σιτηρέσια στην Αυτοκρατορία, αλλά και σε ολόκληρη την Εσπερία, τότε η Αυτοκρατορία θα είχε βρει σίγουρα ένα μέσο συνεννόησης με τις νέες φυλές που ήρθαν από  πεινασμένες από την  έρημο στην αρχή (Αραβες),  αργότερα  από την περιοχή του σημερινής Ουκρανίας (Σλάβοι) κατόπιν από τις άγριες στέπες της  Μογγολίας. Ο Ράνσιμαν, υποστηρίζει, ότι αν η Δύση δεν ξεκινούσε τις Σταυροφορίες πολύ πιθανόν το Βυζάντιο να έβρισκε ένα τρόπο συνύπαρξης, αλλά και εκπολιτισμού όλων αυτών των ορδών που κατέβηκαν από Βορρά, Νότο και Ανατολή.




Αν λοιπόν συνέβαινε κάτι τέτοιο και η Βασιλεύουσα ήταν ακόμα αυτή που ήταν πριν το 1204, τότε οι Ισπανοί, δεν θα προσπαθούσαν να ανακαλύψουν νέους δρόμους για τα μπαχαρικά τους. Θα συνέχιζαν τα σούρτα – φέρτα μέσω των βυζαντινών εδαφών.
Τότε, δεν θα ανακάλυπταν την Αμερική! Η Αμερική θα παρέμενε στην πολιτιστική της κατάσταση για πολλούς ακόμα αιώνες, καθόσον δεν είχαν την τάση οι κάτοικοί της να αναπτύσσουν τεχνολογία αιχμής.  Όταν έφτασαν οι Ισπανοί, οι αυτόχθονες του κόσμου πέρα από τον Ατλαντικό δεν είχαν ακόμα ανακαλύψει το σίδερο.








Πιθανόν, λοιπόν οι δύο κόσμοι να αναπτύσσονταν τεχνολογικά παράλληλα ! Οπότε η λεηλασία του δεύτερου από την Εσπερία να  ήταν αδύνατη.
Η Κίνα θα ήταν απομονωμένη και ευτυχισμένη με τα δικά της. Η Ινδία θα παρέμενε στις κάστες της και θα κοίταγε με λατρεία τα πανέμορφα μάτια της θεάς Αγελάδας.
 Ίσως η Αφρική να έκανε και αυτή τον δρόμο της  ειρηνικά και ήσυχα.
Ίσως λοιπόν,  να είχαμε γλυτώσει από τον ιμπεριαλισμό και την καταδυνάστευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο!
ω! τι ωραία όνειρα!!


Βιβλιογραφία: Ράνσιμαν: οι Σταυροφορίες. Οστρογκόρσκι, η ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Χόγουαρντ Ζίνν, η ιστορία του λαού των ΗΠΑ





Freitag, 9. Januar 2015

Καμία σχέση με το Ισλάμ............

Από ένα γερμανικό άρθρο που σχολιάζει την επίθεση στην εφημερίδα Charli Hebdo που κόστισε την ζωή 4 δημοσιογράφων, 2 αστυνομικών, άλλων 6 ατόμων και προκάλεσε τον τραυματισμό άλλων  10 εκ των οποίων οι  4 βαριά, επέλεξα το παρακάτω κείμενο, γιατί το βρήκα αποκαλυπτικό μιας υπόθεσης που προδιαγράφει ή προειδοποιεί για την προετοιμασία τους ολικού χάους στην περιοχή της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής.

Τα γεγονότα στο περιοδικό για τους επί μακρών επικριτές των οπαδών της σκέψης του Κορανίου και της επιθυμίας τους να επιβάλουν την Σαρία δεν ήταν καμία έκπληξη. Σχεδόν από την αρχή της από τα πάνω χειραγωγούμενης ισλαμοποίησης της κοινωνίας (μαζικά από 1980 και εντεύθεν) προειδοποιούσαμε για μια εφαρμογή των κατακτητικών απειλών που με τόση ποικιλία διαβάζει κανείς στο κοράνι και στην πολεμική ζωή του Μωάμεθ. Έτσι λοιπόν, όσο κυνικά και αν ακούγεται, εχτές στο Παρίσι δεν έγινε κάτι ιδιαίτερο.

Προετοιμασμένη είναι εξ άλλου και η αντίδραση του ισλαμικού κόσμου στα γεγονότα, αναλυτικά και καθαρά όπως παρακάτω:

1. Οπωσδήποτε καταρχήν να εκφράζετε τον φόβο ότι αυτό το θλιβερή έγκλημα μπορεί να οργανώθηκε από την άκρα δεξιά

2. Μην ξεχάσετε να αναφέρετε ότι δεν έχει σχέση με το Ισλάμ

3. Όχι ανοιχτά, αλλά κάπως να αναφέρεται ότι τα θύματα είναι τα ίδια φταίχτες γιατί προβοκάρουν μουσουλμάνους

4. Πάλι να αναφέρεται ότι δεν έχει σχέση με το Ισλάμ

5. Πείτε ότι για την βία φταίει η κοινωνία επειδή αποκλείει τους μουσουλμάνους

6. Πάλι να αναφέρεται ότι δεν έχει σχέση με το Ισλάμ

7. Να καλέσετε διαδηλώσεις κατά της ισλαμοφοβίας

8. Να πείτε ότι θα μπορούσαν να ήταν δικαιώματα

9. Να προσκληθούν ο Michael Lüders, ο Aiman Mazyek και παρόμοια πρόσωπα σε συζητήσεις όπου θα δηλώνουν ότι δεν έχει σχέση με το Ισλάμ

10. Να ζητήσετε περισσότερα μέσα κατά της δεξιάς


Δεν πέρασε μια μέρα και όλα τα μίντια χρησιμοποίησαν τα παραπάνω μέσα, φτύνοντας πάνω στα μνήματα των δολοφονημένων συναδέλφων τους!


Donnerstag, 8. Januar 2015

Ενας επίκαιρος λόγος του Πάπα, από το 2006!

Παρότι είμαι αντίθετη στα λόγια κάθε πάπα και παπά, αυτός ο λόγος είναι το κάτι άλλο

Ο Πάπας ήταν παλιά καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βόννης, το οποίο είχε δύο έδρες θεολογίας. Ο περιβόητος λόγος του, θα μπορούσε να είναι ένας λόγος από ένα κοσμικό διανοητή. Είναι μία σπάνια περίπτωση δημόσιας εμφάνισης ενός αρχηγού της εκκλησίας, που η λογική έρχεται σε πρώτη θέση πριν από την πίστη. Θα άξιζε το κόπο να τον διαβάσει κανείς. Παρακάτω θα βρείτε το λόγο στην γλώσσα που εκφωνήθηκε. Δεν έκανα το κόπο να το μεταφράσω, για να μην τον χαλάσω. Είναι ένα απαράμιλλος ύμνος στην λογική και, για μας τους Έλληνες ένα Ύμνος της ελληνικής πολιτισμικής μας κληρονομιάς, μιας κληρονομιάς που δημιούργησε την σημερινή Ευρώπη, όπως ο ίδιος ο πάπας αναφέρει ή όπως πολύ ωραία γράφει στην «Παγκόσμια Ιστορία » ο J.M. Roberts: Οι Έλληνες άνοιξαν ένα τραπεζικό λογαριασμό, από τον οποίο όλη η Ευρώπη και μέσω αυτής όλος ο κόσμος, δεν σταμάτησαν μέχρι σήμερα να δανείζονται. Έχω μεταφράσει μόνο το περιβόητο μέρος, το οποίο όλοι το γνωρίζουν, λόγω «σκανδάλου».


………………Το πανεπιστήμιο ήταν περήφανο για τις δύο θεολογικές έδρες. Ήταν ξεκάθαρο, ότι ακόμα αυτοί, στα ερωτήματα που θέτουν για την λογική της πίστης, επιτελούν μία εργασία απαραίτητη για την ολότητα του Universitas scientiarum, ακόμα και εάν όχι όλοι μπορούσαν να μοιράζονται την πίστη, ότι και οι θεολόγοι συντελούν στην διάταξη της κοινής λογικής. Αυτή η εσωτερική συνοχή στο κόσμο της λογικής, δεν διαταράχτηκε ακόμα και όταν ένας συνάδελφος δήλωνε, ότι το πανεπιστήμιό μας έχει δύο έδρες, οι οποίες ασχολούνται με κάτι που δεν υπάρχει, δηλαδή τον Θεό. Μία τέτοια ριζοσπαστική Σκέψη, ή οποία αναρωτιέται για την ύπαρξη του θεού με βάση την λογική, και που έχει να κάνει με την παράδοση της χριστιανικής πίστης ήταν σε όλο το πανεπιστήμιο αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα. Όλα αυτά μου ήρθαν ξανά στο μυαλό, όταν διάβασα τους διαλόγους που εξεδόθησαν από τον καθηγητή Theodore Khoury, τους οποίους διεξήγαγε ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Εμμανουήλ ο ΙΙ. Παλαιολόγος το 1391 με ένα πέρση διανοούμενο, γύρω από τις αλήθειες του Χριστιανισμού και του Ισλάμ. Είναι κατανοητό, ότι ο Εμμνουήλ, εν μέσω των δύο πολιορκιών 1394 και 1402, ήταν πιο αναλυτικός από τον Πέρση. Ο διάλογος απλώνεται σε όλο εκείνο το μέρος της Βίβλου και του Κορανίου, που περιγράφει τον ιστό της πίστης, επικεντρώνεται ιδιαίτερα στην εικόνα του ανθρώπου, αλλά και στη σχέση των τριών νόμων: Παλαιά διαθήκη – Καινή Διαθήκη – Κοράνιο. Σε αυτή την διάλεξη, επιθυμώ να επεξεργαστώ ένα μεγάλο θέμα που με συναρπάζει, αυτό της σχέσης Πίστη – Λογική. Στον από τον καθηγητή Khoury εκδοθέντα έβδομο κύκλο συζητήσεων, ο αυτοκράτορας έρχεται στο θέμα του Djihad (ιερός πόλεμος). Ο αυτοκράτορας γνωρίζει σίγουρα, ότι στην Παράγραφο (Sure ) 2, 256 αναφέρεται: Δεν υπάρχει κανένας εξαναγκασμός στο θέμα της Πίστης, από την εποχή ακόμα που ο ίδιος Mohammed ήταν χωρίς δύναμη και ευρίσκονταν υπο διωγμό. Αλλά ο αυτοκράτορας γνώριζε τις εκ των υστέρων τοποθετήσεις στο κοράνιο, γύρο από τον ιερό πόλεμο. Χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες, για τους διάφορους κατόχους του γραφτού και τους "άπιστους" θέτει προς τον συνομιλητή του με εκπληκτικό ξεκάθαρο τρόπο το βασικό ερώτημα της σχέσης Θρησκεία – Βία. Ερωτά: „Δείξε μου, τι καινούργιο έφερε ο Μωάμεθ και θα βρεις μόνο άσχημα και απάνθρωπα, ότι δηλαδή η πίστη που διακήρυττε οφείλει να εξαπλωθεί με το σπαθί". Στην συνέχεια ο αυτοκράτορας τεκμηριώνει λεπτομερώς, γιατί η εξάπλωση της πίστης με βία είναι αντίθετη της λογικής. Είναι αντίθετη με την ουσία του θεού και την ουσία της ψυχής. Ο θεός δεν αρέσκεται στο αίμα, να δρας παράλογα είναι αντίθετο με την ουσία του θεού. Η πίστη είναι ο φόβος της ψυχής, όχι του σώματος, όποιος λοιπόν θέλει να κάνει κάποιον να πιστέψει χρειάζεται να έχει ικανότητα στο λόγο και στην ορθή σκέψη και όχι να φοβερίζει και να ασκεί βία. Στην άποψη του αυτοκράτορα «Δράση ενάντια στην λογική είναι αντίθετη με την ουσία του θεού» ο Theodore Khoury κάνει τις παρακάτω παρατηρήσεις: Για το έλληνα αυτοκράτορα αυτή η θέση είναι αυτονόητη, ενώ αντίθετα για την μωαμεθανική διδασκαλία ο θεός είναι μεταφυσικός. Η θέλησή του, δεν βρίσκεται συνδεδεμένη με καμία δική μας κατηγορία, ούτε με εκείνη της λογικής. Επί αυτού, ο Khoury αναφέρει την εργασία του γνωστού Γάλλου Ισλαμολόγου R. Arnaldez, ο οποίος μας επιστά την προσοχή, ότι ο Ibn Hazn πηγαίνει τόσο μακριά, ώστε να ισχυρίζεται, ότι ο Θεός δεν οφείλει να υπάρχει μέσω του ίδιου του του λόγου και τίποτε δεν τον υποχρεώνει, να μας φανερώσει την αλήθεια. Εάν θα ήθελε, θα έπρεπε ο άνθρωπος να επιδίδεται σε ειδωλολατρία, ………
Εν Αρχή ει ο λόγος και αυτή ακριβώς είναι η λέξη, που ο αυτοκράτορας χρησιμοποίησε¨Ο θεός δρα με τον λόγο.

Ο Λόγος

12. September 2006
Es ist für mich ein bewegender Augenblick, noch einmal am Pult der Universität zu stehen und noch einmal eine Vorlesung halten zu dürfen. Meine Gedanken gehen dabei zurück in die Jahre, in denen ich an der Universität Bonn nach einer schönen Periode an der Freisinger Hochschule meine Tätigkeit als akademischer Lehrer aufgenommen habe. Es war – 1959 – noch die Zeit der alten Ordinarien-Universität. Für die einzelnen Lehrstühle gab es weder Assistenten noch Schreibkräfte, dafür aber gab es eine sehr unmittelbare Begegnung mit den Studenten und vor allem auch der Professoren untereinander. In den Dozentenräumen traf man sich vor und nach den Vorlesungen. Die Kontakte mit den Historikern, den Philosophen, den Philologen und natürlich auch zwischen beiden Theologischen Fakultäten waren sehr lebendig. Es gab jedes Semester einen so genannten Dies academicus, an dem sich Professoren aller Fakultäten den Studenten der gesamten Universität vorstellten und so ein wirkliches Erleben von Universitas möglich wurde: Daß wir in allen Spezialisierungen, die uns manchmal sprachlos füreinander machen, doch ein Ganzes bilden und im Ganzen der einen Vernunft mit all ihren Dimensionen arbeiten und so auch in einer gemeinschaftlichen Verantwortung für den rechten Gebrauch der Vernunft stehen – das wurde erlebbar.Die Universität war auch durchaus stolz auf ihre beiden Theologischen Fakultäten. Es war klar, daß auch sie, indem sie nach der Vernunft des Glaubens fragen, eine Arbeit tun, die notwendig zum Ganzen der Universitas scientiarum gehört, auch wenn nicht alle den Glauben teilen konnten, um dessen Zuordnung zur gemeinsamen Vernunft sich die Theologen mühen. Dieser innere Zusammenhalt im Kosmos der Vernunft wurde auch nicht gestört, als einmal verlautete, einer der Kollegen habe geäußert, an unserer Universität gebe es etwas Merkwürdiges: zwei Fakultäten, die sich mit etwas befaßten, was es gar nicht gebe – mit Gott. Daß es auch solch radikaler Skepsis gegenüber notwendig und vernünftig bleibt, mit der Vernunft nach Gott zu fragen und es im Zusammenhang der Überlieferung des christlichen Glaubens zu tun, war im Ganzen der Universität unbestritten.All dies ist mir wieder in den Sinn gekommen, als ich kürzlich den von Professor Theodore Khoury (Münster) herausgegebenen Teil des Dialogs las, den der gelehrte byzantinische Kaiser Manuel II. Palaeologos wohl 1391 im Winterlager zu Ankara mit einem gebildeten Perser über Christentum und Islam und beider Wahrheit führte. Der Kaiser hat wohl während der Belagerung von Konstantinopel zwischen 1394 und 1402 den Dialog aufgezeichnet; so versteht man auch, daß seine eigenen Ausführungen sehr viel ausführlicher wiedergegeben sind als die Antworten des persischen Gelehrten. Der Dialog erstreckt sich über den ganzen Bereich des von Bibel und Koran umschriebenen Glaubensgefüges und kreist besonders um das Gottes- und das Menschenbild, aber auch immer wieder notwendigerweise um das Verhältnis der „drei Gesetze“: Altes Testament – Neues Testament – Koran. In dieser Vorlesung möchte ich nur einen – im Aufbau des Dialogs eher marginalen – Punkt behandeln, der mich im Zusammenhang des Themas Glaube und Vernunft fasziniert hat und der mir als Ausgangspunkt für meine Überlegungen zu diesem Thema dient.In der von Professor Khoury herausgegebenen siebten Gesprächsrunde kommt der Kaiser auf das Thema des Djihad (heiliger Krieg) zu sprechen. Der Kaiser wußte sicher, daß in Sure 2, 256 steht: Kein Zwang in Glaubenssachen – es ist eine der frühen Suren aus der Zeit, in der Mohammed selbst noch machtlos und bedroht war. Aber der Kaiser kannte natürlich auch die im Koran niedergelegten – später entstandenen – Bestimmungen über den heiligen Krieg. Ohne sich auf Einzelheiten wie die unterschiedliche Behandlung von „Schriftbesitzern“ und „Ungläubigen“ einzulassen, wendet er sich in erstaunlich schroffer Form ganz einfach mit der zentralen Frage nach dem Verhältnis von Religion und Gewalt überhaupt an seinen Gesprächspartner. Er sagt: „Zeig mir doch, was Mohammed Neues gebracht hat und da wirst du nur Schlechtes und Inhumanes finden wie dies, daß er vorgeschrieben hat, den Glauben, den er predigte, durch das Schwert zu verbreiten“. Der Kaiser begründet dann eingehend, warum Glaubensverbreitung durch Gewalt widersinnig ist. Sie steht im Widerspruch zum Wesen Gottes und zum Wesen der Seele. „Gott hat kein Gefallen am Blut, und nicht vernunftgemäß zu handeln, ist dem Wesen Gottes zuwider. Der Glaube ist Frucht der Seele, nicht des Körpers. Wer also jemanden zum Glauben führen will, braucht die Fähigkeit zur guten Rede und ein rechtes Denken, nicht aber Gewalt und Drohung . . . Um eine vernünftige Seele zu überzeugen, braucht man nicht seinen Arm, nicht Schlagwerkzeuge noch sonst eines der Mittel, durch die man jemanden mit dem Tod bedrohen kann “.Der entscheidende Satz in dieser Argumentation gegen Bekehrung durch Gewalt lautet: Nicht vernunftgemäß handeln, ist dem Wesen Gottes zuwider. Der Herausgeber, Theodore Khoury, kommentiert dazu: Für den Kaiser als einen in griechischer Philosophie aufgewachsenen Byzantiner ist dieser Satz evident. Für die moslemische Lehre hingegen ist Gott absolut transzendent. Sein Wille ist an keine unserer Kategorien gebunden und sei es die der Vernünftigkeit. Khoury zitiert dazu eine Arbeit des bekannten französischen Islamologen R. Arnaldez, der darauf hinweist, daß Ibn Hazn so weit gehe zu erklären, daß Gott auch nicht durch sein eigenes Wort gehalten sei und daß nichts ihn dazu verpflichte, uns die Wahrheit zu offenbaren. Wenn er es wollte, müsse der Mensch auch Idolatrie treiben.Hier tut sich ein Scheideweg im Verständnis Gottes und so in der konkreten Verwirklichung von Religion auf, der uns heute ganz unmittelbar herausfordert. Ist es nur griechisch zu glauben, daß vernunftwidrig zu handeln dem Wesen Gottes zuwider ist, oder gilt das immer und in sich selbst? Ich denke, daß an dieser Stelle der tiefe Einklang zwischen dem, was im besten Sinn griechisch ist und dem auf der Bibel gründenden Gottesglauben sichtbar wird. Den ersten Vers der Genesis abwandelnd, hat Johannes den Prolog seines Evangeliums mit dem Wort eröffnet: Im Anfang war der Logos. Dies ist genau das Wort, das der Kaiser gebraucht: Gott handelt mit Logos. Logos ist Vernunft und Wort zugleich – eine Vernunft, die schöpferisch ist und sich mitteilen kann, aber eben als Vernunft. Johannes hat uns damit das abschließende Wort des biblischen Gottesbegriffs geschenkt, in dem alle die oft mühsamen und verschlungenen Wege des biblischen Glaubens an ihr Ziel kommen und ihre Synthese finden. Im Anfang war der Logos, und der Logos ist Gott, so sagt uns der Evangelist. Das Zusammentreffen der biblischen Botschaft und des griechischen Denkens war kein Zufall. Die Vision des heiligen Paulus, dem sich die Wege in Asien verschlossen und der nächtens in einem Gesicht einen Mazedonier sah und ihn rufen hörte: Komm herüber und hilf uns (Apg 16, 6–10) – diese Vision darf als Verdichtung des von innen her nötigen Aufeinanderzugehens zwischen biblischem Glauben und griechischem Fragen gedeutet werden.Dabei war dieses Zugehen längst im Gang. Schon der geheimnisvolle Gottesname vom brennenden Dornbusch, der diesen Gott aus den Göttern mit den vielen Namen herausnimmt und von ihm einfach das Sein aussagt, ist eine Bestreitung des Mythos, zu der der sokratische Versuch, den Mythos zu überwinden und zu übersteigen, in einer inneren Analogie steht. Der am Dornbusch begonnene Prozeß kommt im Innern des Alten Testaments zu einer neuen Reife während des Exils, wo nun der landlos und kultlos gewordene Gott Israels sich als den Gott des Himmels und der Erde verkündet und sich mit einer einfachen, das Dornbusch-Wort weiterführenden Formel vorstellt: „Ich bin’s.“ Mit diesem neuen Erkennen Gottes geht eine Art von Aufklärung Hand in Hand, die sich im Spott über die Götter drastisch ausdrückt, die nur Machwerke der Menschen sind (vgl. Ps 115). So geht der biblische Glaube in der hellenistischen Epoche bei aller Schärfe des Gegensatzes zu den hellenistischen Herrschern, die die Angleichung an die griechische Lebensweise und ihren Götterkult erzwingen wollten, dem Besten des griechischen Denkens von innen her entgegen zu einer gegenseitigen Berührung, wie sie sich dann besonders in der späten Weisheits-Literatur vollzogen hat. Heute wissen wir, daß die in Alexandrien entstandene griechische Übersetzung des Alten Testaments – die Septuaginta – mehr als eine bloße (vielleicht wenig positiv zu beurteilende) Übersetzung des hebräischen Textes, nämlich ein selbständiger Textzeuge und ein eigener wichtiger Schritt der Offenbarungsgeschichte ist, in dem sich diese Begegnung auf eine Weise realisiert hat, die für die Entstehung des Christentums und seine Verbreitung entscheidende Bedeutung gewann. Zutiefst geht es dabei um die Begegnung zwischen Glaube und Vernunft, von rechter Aufklärung und Religion. Manuel II. hat wirklich aus dem inneren Wesen des christlichen Glaubens heraus und zugleich aus dem Wesen des Hellenistischen, das sich mit dem Glauben verschmolzen hatte, sagen können: Nicht „mit dem Logos“ handeln, ist dem Wesen Gottes zuwider.Hier ist der Redlichkeit halber anzumerken, daß sich im Spätmittelalter Tendenzen der Theologie entwickelt haben, die diese Synthese von Griechischem und Christlichem aufsprengen. Gegenüber dem sogenannten augustinischen und thomistischen Intellektualismus beginnt bei Duns Scotus eine Position des Voluntarismus, die schließlich dahinführte zu sagen, wir kennten von Gott nur seine Voluntas ordinata. Jenseits davon gebe es die Freiheit Gottes, kraft derer er ja auch das Gegenteil von allem, was er getan hat, hätte machen und tun können. Hier zeichnen sich Positionen ab, die denen von Ibn Hazn durchaus nahekommen können und auf das Bild eines Willkür-Gottes zulaufen könnten, der auch nicht an die Wahrheit und an das Gute gebunden ist. Die Transzendenz und die Andersheit Gottes werden so weit übersteigert, daß auch unsere Vernunft, unser Sinn für das Wahre und Gute kein wirklicher Spiegel Gottes mehr sind, dessen abgründige Möglichkeiten hinter seinen tatsächlichen Entscheiden für uns ewig unzugänglich und verborgen bleiben. Demgegenüber hat der kirchliche Glaube immer daran festgehalten, daß es zwischen Gott und uns, zwischen seinem ewigen Schöpfergeist und unserer geschaffenen Vernunft eine wirkliche Analogie gibt, in der zwar die Unähnlichkeiten unendlich größer sind als die Ähnlichkeiten, daß aber eben doch die Analogie und ihre Sprache nicht aufgehoben werden (vgl. Lat IV). Gott wird nicht göttlicher dadurch, daß wir ihn in einen reinen und undurchschaubaren Voluntarismus entrücken, sondern der wahrhaft göttliche Gott ist der Gott, der sich als Logos gezeigt und als Logos liebend für uns gehandelt hat und handelt. Gewiß, die Liebe „übersteigt“ die Erkenntnis und vermag daher mehr wahrzunehmen als das bloße Denken (vgl. Eph 3, 19), aber sie bleibt doch Liebe des Gottes-Logos, weshalb christlicher Gottesdienst . . . ist – Gottesdienst, der im Einklang mit dem ewigen Wort und mit unserer Vernunft steht (vgl. Röm 12, 1).Dieses hier angedeutete innere Zugehen aufeinander, das sich zwischen biblischem Glauben und griechischem philosophischem Fragen vollzogen hat, ist ein nicht nur religionsgeschichtlich, sondern weltgeschichtlich entscheidender Vorgang, der uns auch heute in Pflicht nimmt. Wenn man diese Begegnung sieht, ist es nicht verwunderlich, daß das Christentum trotz seines Ursprungs und wichtiger Entfaltungen im Orient schließlich seine geschichtlich entscheidende Prägung in Europa gefunden hat. Wir können auch umgekehrt sagen: Diese Begegnung, zu der dann noch das Erbe Roms hinzutritt, hat Europa geschaffen und bleibt die Grundlage dessen, was man mit Recht Europa nennen kann.Der These, daß das kritisch gereinigte griechische Erbe wesentlich zum christlichen Glauben gehört, steht die Forderung nach der Enthellenisierung des Christentums entgegen, die seit dem Beginn der Neuzeit wachsend das theologische Ringen beherrscht. Wenn man näher zusieht, kann man drei Wellen des Enthellenisierungsprogramms beobachten, die zwar miteinander verbunden, aber in ihren Begründungen und Zielen doch deutlich voneinander verschieden sind.Die Enthellenisierung erscheint zuerst mit den Grundanliegen der Reformation des 16. Jahrhunderts verknüpft. Die Reformatoren sahen sich angesichts der theologischen Schultradition einer ganz von der Philosophie her bestimmten Systematisierung des Glaubens gegenüber, sozusagen einer Fremdbestimmung des Glaubens durch ein nicht aus ihm kommendes Denken. Der Glaube erschien dabei nicht mehr als lebendiges geschichtliches Wort, sondern eingehaust in ein philosophisches System. Das Sola Scriptura sucht demgegenüber die reine Urgestalt des Glaubens, wie er im biblischen Wort ursprünglich da ist. Metaphysik erscheint als eine Vorgabe von anderswoher, von der man den Glauben befreien muß, damit er ganz wieder er selber sein könne. In einer für die Reformatoren nicht vorhersehbaren Radikalität hat Kant mit seiner Aussage, er habe das Denken beiseite schaffen müssen, um dem Glauben Platz zu machen, aus diesem Programm heraus gehandelt. Er hat dabei den Glauben ausschließlich in der praktischen Vernunft verankert und ihm den Zugang zum Ganzen der Wirklichkeit abgesprochen.Die liberale Theologie des 19. und 20. Jahrhunderts brachte eine zweite Welle im Programm der Enthellenisierung mit sich, für die Adolf von Harnack als herausragender Repräsentant steht. In der Zeit, als ich studierte, wie in den frühen Jahren meines akademischen Wirkens war dieses Programm auch in der katholischen Theologie kräftig am Werk. Pascals Unterscheidung zwischen dem Gott der Philosophen und dem Gott Abrahams, Isaaks und Jakobs diente als Ausgangspunkt dafür. In meiner Bonner Antrittsvorlesung von 1959 habe ich mich damit auseinanderzusetzen versucht. Dies alles möchte ich hier nicht neu aufnehmen. Wohl aber möchte ich wenigstens in aller Kürze versuchen, das unterscheidend Neue dieser zweiten Enthellenisierungswelle gegenüber der ersten herauszustellen. Als Kerngedanke erscheint bei Harnack die Rückkehr zum einfachen Menschen Jesus und zu seiner einfachen Botschaft, die allen Theologisierungen und eben auch Hellenisierungen vorausliege: Diese einfache Botschaft stelle die wirkliche Höhe der religiösen Entwicklung der Menschheit dar. Jesus habe den Kult zugunsten der Moral verabschiedet. Er wird im letzten als Vater einer menschenfreundlichen moralischen Botschaft dargestellt. Dabei geht es im Grunde darum, das Christentum wieder mit der modernen Vernunft in Einklang zu bringen, eben indem man es von scheinbar philosophischen und theologischen Elementen wie etwa dem Glauben an die Gottheit Christi und die Dreieinheit Gottes befreie. Insofern ordnet die historisch-kritische Auslegung des Neuen Testaments die Theologie wieder neu in den Kosmos der Universität ein: Theologie ist für Harnack wesentlich historisch und so streng wissenschaftlich. Was sie auf dem Weg der Kritik über Jesus ermittelt, ist sozusagen Ausdruck der praktischen Vernunft und damit auch im Ganzen der Universität vertretbar. Im Hintergrund steht die neuzeitliche Selbstbeschränkung der Vernunft, wie sie in Kants Kritiken klassischen Ausdruck gefunden hatte, inzwischen aber vom naturwissenschaftlichen Denken weiter radikalisiert wurde. Diese moderne Auffassung der Vernunft beruht auf einer durch den technischen Erfolg bestätigten Synthese zwischen Platonismus (Cartesianismus) und Empirismus, um es verkürzt zu sagen. Auf der einen Seite wird die mathematische Struktur der Materie, sozusagen ihre innere Rationalität, vorausgesetzt, die es möglich macht, sie in ihrer Wirkform zu verstehen und zu gebrauchen: Diese Grundvoraussetzung ist sozusagen das platonische Element im modernen Naturverständnis. Auf der anderen Seite geht es um die Funktionalisierbarkeit der Natur für unsere Zwecke, wobei die Möglichkeit der Verifizierung oder Falsifizierung im Experiment erst die entscheidende Gewißheit liefert. Das Gewicht zwischen den beiden Polen kann je nachdem mehr auf der einen oder der anderen Seite liegen. Ein so streng positivistischer Denker wie J. Monod hat sich als überzeugter Platoniker beziehungsweise Cartesianer bezeichnet.Dies bringt zwei für unsere Frage entscheidende Grundorientierungen mit sich. Nur die im Zusammenspiel von Mathematik und Empirie sich ergebende Form von Gewißheit gestattet es, von Wissenschaftlichkeit zu sprechen. Was Wissenschaft sein will, muß sich diesem Maßstab stellen. So versuchen dann auch die auf die menschlichen Dinge bezogenen Wissenschaften wie Geschichte, Psychologie, Soziologie, Philosophie sich diesem Kanon von Wissenschaftlichkeit anzunähern. Wichtig für unsere Überlegungen ist aber noch, daß die Methode als solche die Gottesfrage ausschließt und sie als unwissenschaftliche oder vorwissenschaftliche Frage erscheinen läßt. Damit aber stehen wir vor einer Verkürzung des Radius von Wissenschaft und Vernunft, die in Frage gestellt werden muß.Darauf werden wir zurückkommen. Einstweilen bleibt festzustellen, daß bei einem von dieser Sichtweise her bestimmten Versuch, Theologie „wissenschaftlich“ zu erhalten, vom Christentum nur ein armseliges Fragmentstück übrigbleibt. Aber wir müssen mehr sagen: Der Mensch selbst wird dabei verkürzt. Denn die eigentlich menschlichen Fragen, die nach unserem Woher und Wohin, die Fragen der Religion und des Ethos können dann nicht im Raum der gemeinsamen, von der „Wissenschaft“ umschriebenen Vernunft Platz finden und müssen ins Subjektive verlegt werden. Das Subjekt entscheidet mit seinen Erfahrungen, was ihm religiös tragbar erscheint, und das subjektive „Gewissen“ wird zur letztlich einzigen ethischen Instanz. So aber verlieren Ethos und Religion ihre gemeinschaftsbildende Kraft und verfallen der Beliebigkeit. Dieser Zustand ist für die Menschheit gefährlich: Wir sehen es an den uns bedrohenden Pathologien der Religion und der Vernunft, die notwendig ausbrechen müssen, wo die Vernunft so verengt wird, daß ihr die Fragen der Religion und des Ethos nicht mehr zugehören. Was an ethischen Versuchen von den Regeln der Evolution oder von Psychologie und Soziologie her bleibt, reicht ganz einfach nicht aus.Bevor ich zu den Schlußfolgerungen komme, auf die ich mit alledem hinaus will, muß ich noch kurz die dritte Enthellenisierungswelle andeuten, die zur Zeit umgeht. Angesichts der Begegnung mit der Vielheit der Kulturen sagt man heute gern, die Synthese mit dem Griechentum, die sich in der alten Kirche vollzogen habe, sei eine erste Inkulturation des Christlichen gewesen, auf die man die anderen Kulturen nicht festlegen dürfe. Ihr Recht müsse es sein, hinter diese Inkulturation zurückzugehen auf die einfache Botschaft des Neuen Testaments, um sie in ihren Räumen jeweils neu zu inkulturieren. Diese These ist nicht einfach falsch, aber doch vergröbert und ungenau. Denn das Neue Testament ist griechisch geschrieben und trägt in sich selber die Berührung mit dem griechischen Geist, die in der vorangegangenen Entwicklung des Alten Testaments gereift war. Gewiß gibt es Schichten im Werdeprozeß der alten Kirche, die nicht in alle Kulturen eingehen müssen. Aber die Grundentscheidungen, die ebenden Zusammenhang des Glaubens mit dem Suchen der menschlichen Vernunft betreffen, die gehören zu diesem Glauben selbst und sind seine ihm gemäße Entfaltung.Damit komme ich zum Schluß. Die eben in ganz groben Zügen versuchte Selbstkritik der modernen Vernunft schließt ganz und gar nicht die Auffassung ein, man müsse nun wieder hinter die Aufklärung zurückgehen und die Einsichten der Moderne verabschieden. Das Große der modernen Geistesentwicklung wird ungeschmälert anerkannt: Wir alle sind dankbar für die großen Möglichkeiten, die sie dem Menschen erschlossen hat und für die Fortschritte an Menschlichkeit, die uns geschenkt wurden. Das Ethos der Wissenschaftlichkeit ist im übrigen Wille zum Gehorsam gegenüber der Wahrheit und insofern Ausdruck einer Grundhaltung, die zu den Grundentscheiden des Christlichen gehört. Nicht Rücknahme, nicht negative Kritik ist gemeint, sondern um Ausweitung unseres Vernunftbegriffs und -gebrauchs geht es. Denn bei aller Freude über die neuen Möglichkeiten des Menschen sehen wir auch die Bedrohungen, die aus diesen Möglichkeiten aufsteigen und müssen uns fragen, wie wir ihrer Herr werden können. Wir können es nur, wenn Vernunft und Glaube auf neue Weise zueinanderfinden; wenn wir die selbstverfügte Beschränkung der Vernunft auf das im Experiment Falsifizierbare überwinden und der Vernunft ihre ganze Weite wieder eröffnen. In diesem Sinn gehört Theologie nicht nur als historische und humanwissenschaftliche Disziplin, sondern als eigentliche Theologie, als Frage nach der Vernunft des Glaubens an die Universität und in ihren weiten Dialog der Wissenschaften hinein.Nur so werden wir auch zum wirklichen Dialog der Kulturen und Religionen fähig, dessen wir so dringend bedürfen. In der westlichen Welt herrscht weithin die Meinung, allein die positivistische Vernunft und die ihr zugehörigen Formen der Philosophie seien universal. Aber von den tief religiösen Kulturen der Welt wird gerade dieser Ausschluß des Göttlichen aus der Universalität der Vernunft als Verstoß gegen ihre innersten Überzeugungen angesehen. Eine Vernunft, die dem Göttlichen gegenüber taub ist und Religion in den Bereich der Subkulturen abdrängt, ist unfähig zum Dialog der Kulturen. Dabei trägt, wie ich zu zeigen versuchte, die moderne naturwissenschaftliche Vernunft mit dem ihr innewohnenden platonischen Element eine Frage in sich, die über sie und ihre methodischen Möglichkeiten hinausweist. Sie selber muß die rationale Struktur der Materie wie die Korrespondenz zwischen unserem Geist und den in der Natur waltenden rationalen Strukturen ganz einfach als Gegebenheit annehmen, auf der ihr methodischer Weg beruht. Aber die Frage, warum dies so sei, die besteht doch und muß von der Naturwissenschaft weitergegeben werden an andere Ebenen und Weisen des Denkens - an Philosophie und Theologie. Für die Philosophie und in anderer Weise für die Theologie ist das Hören auf die großen Erfahrungen und Einsichten der religiösen Traditionen der Menschheit, besonders aber des christlichen Glaubens, eine Erkenntnisquelle, der sich zu verweigern eine unzulässige Verengung unseres Hörens und Antwortens wäre. Mir kommt da ein Wort des Sokrates an Phaidon in den Sinn. In den vorangehenden Gesprächen hatte man viele falsche philosophische Meinungen berührt, und nun sagt Sokrates: Es wäre wohl zu verstehen, wenn einer aus Ärger über so viel Falsches sein übriges Leben lang alle Reden über das Sein haßte und schmähte. Aber auf diese Weise würde er der Wahrheit des Seienden verlustig gehen und einen sehr großen Schaden erleiden. Der Westen ist seit langem von dieser Abneigung gegen die grundlegenden Fragen seiner Vernunft bedroht und kann damit nur einen großen Schaden erleiden. Mut zur Weite der Vernunft, nicht Absage an ihre Größe - das ist das Programm, mit dem eine dem biblischen Glauben verpflichtete Theologie in den Disput der Gegenwart eintritt. „Nicht vernunftgemäß (mit dem Logos) handeln ist dem Wesen Gottes zuwider“, hat Manuel II. von seinem christlichen Gottesbild her zu seinem persischen Gesprächspartner gesagt. In diesen großen Logos, in diese Weite der Vernunft laden wir beim Dialog der Kulturen unsere Gesprächspartner ein. Sie selber immer wieder zu finden ist die große Aufgabe der Universität.Es handelt sich um das vom Vatikan autorisierte Manuskript der Vorlesung.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...