Sonntag, 25. Juni 2017

Φάλαινες, αγαπημένες

υπέροχοι ήχοι, μοναδικοί.
είμαστε τυχεροί που τους ακούμε απο το σπίτι μας.
Καλημέρα Φάλαινες όλου τους κόσμου.
Σας λατρεύω!


The rolling Stones II

θα ξέρετε ότι το "δεν μπορώ να βρω ικανοποιήση" μαζί με το τραγούδι των φαλαινών ταξίδεύουν στο απέραντο σύμπαν; Μπορεί ένας άλλος πολιτσμός να το ακούσει και να φρίξει. - Τι σόϊ όντα είναι αυτά που δεν μπορούν να βρουν ικανοποίηση με όλα τα δώρα που χαρίζει η Μεγάλη Θεά! Τώρα θα μου πείτε πως να ξέρουν για την δική μας φύση; Μα θα ακούσουν το τραγούδι των φαλαινών και θα καταλάβουν σε ποιόν παράδεισο βρισκόμαστε!

I can't get no satisfaction, I can't get no satisfaction
'Cause I try and I try and I try and I try
I can't get no, I can't get no
When I'm drivin' in my car, and the man come on the radio
He's tellin' me more and more about some useless information
Supposed to fire my imagination
I can't get no, oh, no, no, no, hey, hey, hey
That's what I say
I can't get no satisfaction, I can't get no satisfaction
'Cause I try and I try and I try and I try
I can't get no, I can't get no
When I'm watchin' my tv and a man comes on and tell me
How white my shirts can be
But, he can't be a man 'cause he doesn't smoke
The same cigarettes as me
I can't get no, oh, no, no, no, hey, hey, hey
That's what I say
I can't get no satisfaction, I can't get girl reaction
'Cause I…

the Rolling Stones

Καλή Κυριακή με ορίντζιναλ Ρόλινγκ Στόουνσ:

I see a red door and I want it painted black
No colours anymore, I want them to turn black
I see the girls walk by dressed in their summer clothes
I have to turn my head until my darkness goes
I see a line of cars and they're all painted black
With flowers and my love, both never to come back
I see people turn their heads and quickly look away
Like a newborn baby, it just happens everyday
I look inside myself and see my heart is black
I see my red door and must have it painted black
Maybe then I'll fade away and not have to face the facts
It's not easy facing up when your whole world is black
No more will my green sea go turn a deeper blue
I could not foresee this thing happening to you
If I look hard enough into the setting sun
My love…

Donnerstag, 22. Juni 2017

Φαραώ Ακετατόν και Καρλ Μάρξ

Το 1350 περίπου π.Χ. έγινε η πρώτη …….μαρξιστική επανάσταση! Είχε δηλαδή όλα τα στοιχεία για να χαρακτηριστεί ως τέτοια.
Ωστόσο, δεν ήταν οι καταπιεσμένες μάζες, που ξεσηκώθηκαν όπως π.χ. ο Σπάρτακος με τους σκλάβους, αλλά ο ίδιος ο Φαραώ διακήρυξε το πιο επαναστατικό δόγμα που είχαν ποτέ ακούσει αυτιά ανθρώπων. Έτσι, φώναξε ότι δεν υπάρχουν δούλοι, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και ότι όλοι είναι αδέλφια. Δεν πρέπει να σκοτώνουμε. Δεν πρέπει να κάνουμε πόλεμο και το κυριότερο: Προσπάθησε να καταργήσει με μια μονοκονδυλιά όλους τους αρχαίους Θεούς, μαζί με τα ιερατεία τους και να τους αντικαταστήσει με έναν Θεό.
Κατάργησε την Δουλεία και μάλιστα όχι όπως ο Λίνκολν (ο οποίος πέθανε με 150 δούλους γραμμένους στα περιουσιακά του στοιχεία) αλλά στα σοβαρά.
Η αντεπανάσταση ξεκίνησε από τα κάτω, προφανώς με την ευγενική χορηγία των ιερέων του μέχρι τούδε θεού Άμωνα.
Η Αίγυπτος βυθίστηκε στο χάος και ο ίδιος ο Φαραώ, ο Ακετατόν, δέχτηκε να πάρει το δηλητήριο που του έδωσε ο γιατρός του και να πεθάνει.
Απίστευτη ιστορία Κάρολε! Αν την ήξερες έκανες την πάπια. Δεν είναι δηλαδή οι μάζες και η πάλη των τάξεων που κινούν την ιστορία, αλλά τι;
Ίσως η αγάπη, η απάτη και η δειλία που είχα σκεφτεί όταν διάβαζα τον Μαίτρ και την Μαργαρίτα

Dienstag, 20. Juni 2017

Ο Κορνήλιος και οι μπούρδες του ΙΙ



Περί της .......ανύπαρκτης Βυζαντινής Τέχνης, (όπως υποστηρίζει ο Κορνήλιος) γράφει ο κριτικός Τέχνης Κλάιβ Μπελ

«η εποχή από τον Τζιότο (1267 - 1337) μέχρι τον Σαιζάν((1839 – 1906) δεν είναι παρά μια παρατεταμένη παρακμή της τέχνης».


Σύμφωνα με τον Μπέλ, η Τέχνη του Τζιότο είναι κατώτερη της Βυζαντινής του ενδέκατου και δωδέκατου αιώνα και καταλήγει ότι «μόλις το 1913 φαίνεται ότι κατάφεραν να φτιάξουν φόρμες που εξέφραζαν τις ευαισθησίες της νεότερης γενιάς, αν και τα έργα τους δεν αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε εκεί που βρισκόταν η πρώιμη βυζαντινή τέχνη».

Ο Κορνήλιος και οι μπούρδες του!

Αν διαβάσει κανείς το  κείμενο χωρίς κόμπλεξ περι του ονόματος "Καστοριάδης", θα δει ότι μπορεί άριστα να είναι ο μέντορας όλων των μενουμευρωπηδων. ( Θοδωράκης, Τζίμερος κλπ)

Είναι λυπηρό, πως ο ΚΚ δεν πήρε χαμπάρι ούτε από την δυτική επιθετική βαρβαρότητα που ξεκίνησε ακριβώς την εποχή που αυτός την θεωρεί δραματικά επαναστατική και συνεχίζεται αμείωτη και ενισχυμένη μέχρι σήμερα και για την οποία μιλάει με ένα εξαιρετικά γελοίο θαυμασμό, αλλά ούτε και από τον νεωτερικ...ό ελληνικό πολιτισμό. Ας μην μιλήσουμε για το Βυζάντιο, για το οποίο ακολουθεί το "δαιμονικό πνεύμα του Γίβωνα και του Βολταίρου" , όπως τόσο δεικτικά γράφει ο Στήβεν Ράνσιμαν.


Το δε αντιφατικό σε όλα όσα λέει, είναι ότι ο ίδιος παρουσιάστηκε ως ο μέντορας του Ζαν Κλώντ Μισεά, ο οποίος τελευταίος ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί τον σημερινό κόσμο ετοιμοθάνατο, επειδή είναι καπιταλιστικός και επειδή ο καπιταλισμός δεν συμβιβάζεται με ανθρώπινη κοινωνία.

Το γεγονός ότι ο καπιταλισμός έχει να παρουσιάσει και κάποια εξαιρετικά μεγάλα έργα στο πεδίο της τέχνης, δεν αναιρεί την μη ανθρώπινη φύση του.

Τώρα βέβαια που ο καπιταλσμός έχει περάσει σε μια καινούργια επιθετική φάση, όλη αυτή η φιλοσοφία του ΚΚ, αλλά και του Π. Κονδύλη (και οι δύο οποδοί του Φερνάν Μπρωντέλ, άλλου Γάλλου μεγάλου ιστορικού, αλλά ισλαμόφιλου σε σημείο να αναρωτιέσαι γιατι) αναδύεται όπως ακριβώς και το νέο Ισλάμ.
Και τα δυο, καπιταλισμός και Ισλάμ είναι δύο ακραίες μορφές οικονομικής και
θρησκευτικής φανατίλας.
Το μεγάλο δυστύχημα είναι, ότι δεν υπάρχει, αυτή τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις ελάχιστες αράδες, καμία άλλη αναδυόμενη φιλοσοφία αναίρεσης τους, χωρίς την οποία (αναίρεση) ο σημερινός "πολιτισμός" κινδυνεύει να χαθεί ολοκληρωτικά για τα επόμενα εκατομμύρια χρόνια.

Samstag, 17. Juni 2017

Αφιερωμένο εξαιρετικά

για την ηλικία σου, φιλάρα μου, καλά κρατιέσαι!

Αλλά εγώ καλύτερα, δες την πιο πρόσφατη φωτό μου

Mittwoch, 14. Juni 2017

When it's mainstream, it’s mainstream

 

Α προ πο  παρέλαση των βαρεμένων, βρήκα 'ενα  ενδιαφέρον  τραγούδι του Gaber:
 
 
 
I remember [those times] when I was marveled and maybe happy
To see those fews that refused [the world].
I remember some attitudes and some “fair” faces
Joint together in a whole tide – refusing and resisting.
 
Now[adays] the world is full of those faces,
Really, it’s overwhelmed.
And this exchange of emotions,
Of beards, of mustaches, of kimonos,
Does no longer hurt anyone.
 
When it's mainstream1, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
 
I don’t know what happened
To those faces, to those people,
If it’s only a matter of aesthetics,
Or something more.
 
[I don’t know] if it’s an afterthought of mine
Or my lack of enthusiasm,
But they seem to me to be faces
[That could appear either on] illustrated magazines or in Tourist Offices.
 
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
 
If you see them from a distance,
They are not so different from
Petty bourgeois,
Offering Champagne and act [as they were] generous.
 
They know how to enjoy theirselves,
And make the fortune (and the shame, too)
Of the most remote and biggest beaches
In Sardinia.
 
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
 
Even if it is different
– Your degree of consciousness,
When it's mainstream, it’s mainstream.
There is no difference
Between the Playboy’s way of life2
The most outdated and reactionary one –
To the more sublime one
Of doing either a commune or a “low-cost social service institution”.
 
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
 
For me, if I had3
the strength and the insolence,
I would say that I’m different
and – almost certainly – lonely.
I would say that I could not tolerate
The old and absurd institutions,
And your inventive craze
And your innovations.
 
I am different.
I change a little,
I change very slowly:
I cannot tolerate4
The crash courses from Lenin to East.
 
And even regarding Love,
I cannot conquer your lightness,
I cannot [either] improvise
Or act as an homosexual
Only to change a bit.
 
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
 
You’re original too:
You just have to listen to some of your sentences
full of new words,
Gradually more cultural, gradually more disgusting
 
A normal guy,
Full of honest and true feelings –
When he hears you saying those words –
Would have a strong desire to
Knock your teeth in.
 
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
 
For me, if I had3
The strength and the insolence,
I would say that there is no more time
For mix ups,
[And] that it’s time to distance ourselves [from all of this],
That I don’t want to make up new love stories,
That I don’t want to have you as my friends,
As my representatives.
 
I am different and – almost certainly – lonely.
I am different [from you] because I do tolerate neither
The good common sense
Nor the madman’s rhetoric.
 
I do want neither
To stiffle myself
Nor to make a fucking pig's ear of my freedom.
 
I do not want unrealistic melanges with anyone,
Including you lot.
And I do not tolerate
The widespread “Mind your own business” commonsense5.
 
I am different, I am argumentative, I am violent,
I do not respect Democracy,
And I have a bad opinion of both prostitutes and prisoners
Because people idolizing them make me sick.
 
If someone would say
that I am indifferent [to everything] –
I don’t care.
I am no more a comrade
and [I am no more] a feminist narrow-minded6 activist.
 
Your animations make me sick,
The “Popular Investigations” and other bullshit
And – finally – I do not like your “free women”6
With whom you debate “democratically”.
 
I am different because, when it’s bullshit, it’s a bullshit:
It doesn’t metter the type of it:
Taxi drivers7, students, barbers, gurus, artists, workers
Gramsci8 supporters, catholics, dwarfs, lighting technician, barmen,
Whores, crawlers, paratroopers, ufologists.
 
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.
When it's mainstream, it’s mainstream; when it's mainstream, it’s mainstream.

Dienstag, 13. Juni 2017

Επιστήμη και αρχουσα τάξη

Ζούμε σε έναν κόσμο, στον οποίο η τεχνολογική ανάπτυξη έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Δεν υπάρχει κλάδος που να έχει στερηθεί αυτής της δόξας.
Γεωργία, βιομηχανία, κυβερνητική, υπηρεσίες, ενέργεια, όλα έχουν πάρει τα πάνω τους.
Ομοίως και οι κοινωνικές επιστήμες δεν έχουν παράπονο παρότι έχουν καπελωθεί από τις παραπάνω.
Ωστόσο, υπάρχει μια πνευματική δραστηριότητα της ανθρώπινης κοινωνίας που ενώ ακολούθησε την ίδια ανοδική πορεία, κάπου σκόνταψε και έμεινε στάσιμη. Όχι μόνο στάσιμη, αλλά γύρισε πίσω ολοταχώς, σαν να έβλεπε μπροστά της έναν γκρεμό χωρίς επιστροφή.
Αυτή η τελευταία είναι η θρησκεία.
Θα έλεγα, ότι οι άνθρωποι ξαμολήθηκα και ξαναμάζεψαν, άκων - εκών τα μαύρα λάβαρα που είχαν μπήξει στα ουράνια για να δηλώσουν τον θάνατο των Θεών.
Γιατί άραγε ;
Γιατί, αυτό το τεχνολογικό θαύμα δεν έγινε κτήμα όλης της ανθρωπότητας! Αντίθετα, οι δημιουργοί του κλείστηκαν σε χρυσά παλάτια που αφειδώς τους παρέσχε η άρχουσα τάξη προκειμένου να τους κάνει σκλάβους της. Ω! δεν έγιναν σκλάβοι με το ζόρι. Το ήθελαν, γιατί πίστεψαν ότι έτσι θα γίνουν μέτοχοι ενός πλούτου που ποτέ στο παρελθόν και σε καμία χώρα του πλανήτη δεν μαζεύτηκε σε τόσα λίγα χέρια.
Εκτός, όμως από την συμμετοχή στα κέρδη, απολάμβαναν και δόξα, χωρίς όρια. Βιβλία, βραβεία, διαλέξεις μπροστά σε κοινό, το μέγεθος του οποίου δεν είχε ονειρευτεί κανένας άλλος σοφός ποτέ στο παρελθόν. Στην αρχή ήταν χιλιάδες, τώρα είναι εκατοντάδες εκατομμύρια! Ο κόσμος υποκλίνεται μπροστά τους. Τα αφεντικά τους και οι προαγωγοί τους , μπορεί να είναι άγνωστοι, αυτοί όμως όχι!
Τα αφεντικά τους μπορεί να έχουν και ένα μικρό κοινό που θα τους καταδικάσει για το τάδε ή το δείνα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αυτούς όμως κανείς. Είναι στο απυρόβλητο, αφού αυτοί κάνουν καθαρή επιστήμη, όπως ακούς τακτικά και από πολλούς.
Ο λαός λοιπόν, ξαναγύρισε σ αυτά που ήξερε: Θεέ μου βοήθα με να ζήσω και να περάσω στον άλλον κόσμο που θα με απαλλάξει από τα βάσανά μου.
Ο αριθμός αυτών των μεγάλων επιστημόνων, που βοήθησαν το έγκλημα και τον μαζικό φόνο είναι πάρα μα πάρα πολύ μεγάλος. Στην πραγματικότητα αμφιβάλω αν υπάρχουν εξαιρέσεις.
Δεν θα αναφέρω πολλούς, αλλά έναν και μάλιστα λέοντα, με το τρανταχτό όνομα: Αλβέρτος Άϊνστάϊν
Ο Αλβέρτος δεν ήταν μόνο ο θεωρητικός της ατομικής βόμβας, όπως όλοι γνωρίζουμε, αλλά και ο κύριος εμπνευστής της κατασκευής της. Είχε πιέσει τον Ρούσβελτ να την κατασκευάσει, γιατί δήθεν την ετοίμαζαν οι Γερμανοί! Ο πόλεμος είχε τελειώσει τον Μάϊο του 45 η βόμβα στην Χιροσίμα έπεσε τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Ο αρχηγός του τίμ, ο Οπενχάϊμερ, κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Ρώσων, γιατί προσπάθησε να καθυστερήσει την κατασκευή της. Στο θεάρεστο αυτό έργο εργάστηκαν 42.000 άτομα μεταξύ των οποίων μερικές χιλιάδες επιστήμονες, όλοι τους αθώοι!
Όταν δε έπεσε η βόμβα, μόνο ο Καμύ αντέδρασε και βεβαίως και ο Οπενχάϊμερ με την πρόταση «κάναμε την δουλειά του διαβόλου και γυρίσαμε στα σπίτια μας»

Montag, 12. Juni 2017

Η απάντηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην απρέπεια του Μανώλη Γλέζου




«Χθες έκανα το αυτονόητο.
Για όλους τους Έλληνες.
Ο Πρέσβυς της Γερμανίας το κατάλαβε κι έκανε πίσω.
Ο Μανώλης Γλέζος προτίμησε να βάλει ο ίδιος με τα χέρια του τη σημαία του κατακτητή πάνω στο μνημείο των θυμάτων.
Τα υπόλοιπα στο κείμενο του Διαμαντή Καραναστάση, που λίγοι θα είχαν την τόλμη να γράψουν.
Προσυπογράφω»

Το κείμενο του Διαμαντή Καραναστάση:

«Για όσους δεν κατάλαβαν, στη σφαγή του Διστόμου εκτελέστηκαν 218 άνθρωποι, μωρά, παιδιά και έφηβοι και πιο μεγάλοι και ηλικιωμένοι… Εκτελέστηκαν…
Όσοι έχουν παιδιά ή γονείς καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό. Όσοι έχουν ζωή καταλαβαίνουν. Όσοι μπορούν να καταλάβουν, καταλαβαίνουν.
Για όσους δεν κατάλαβαν, ο πρέσβης δεν έρχεται σε εκδηλώσεις ως φυσικό πρόσωπο. Δεν έρχεται για αναψυχή. Ο πρέσβης εκτελεί καθήκοντα πρεσβεύοντας μια χώρα.
Μια χώρα που αρνείται ακόμη να ζητήσει συγνώμη και να καταβάλει στο χωριό αυτό την δικαστική αποζημίωση από το 2000, στους συγγενείς και σε όσους λίγους ζούνε ακόμη.
Για όσους δεν κατάλαβαν, ο πρέσβης εκπροσωπεί μια χώρα που αρνείται να ζητήσει συγνώμη και να αναλάβει τις συνολικές αποζημιώσεις των 341 δις ευρώ. Τουλάχιστον…
(Αν κάποιος δεν τα θέλει ή δεν τα χρειάζεται, μπορεί να αράξει στην ησυχία του. Και εμείς να ζητήσουμε τα υπόλοιπά).
Για όσους δεν κατάλαβαν το “παιδί του εγκληματία” σύμφωνα με το Μανώλη Γλέζο, εκπροσωπεί αυτήν τη χώρα (κι ας είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου). Δεν ήρθε εκδρομή στο Δίστομο.
Για όσους δεν κατάλαβαν, η χώρα αυτή έχει καταλάβει τη χώρα μας.
Έχει επιβληθεί και εξοντώνει τη χώρα μας. Εξοντώνει εμάς έναν-έναν. Για όλους θα έρθει η σειρά…
Για όσους δεν κατάλαβαν, μια γυναίκα βγήκε και στάθηκε μπροστά χτες για να μη μπει η γερμανική σημαία πάνω στο μνήμα αυτών που εκτελέστηκαν, χωρίς καμία δικαίωση ακόμη για αυτούς. Το κατάλαβες;
Και προς τιμήν του ο πρέσβης έκανε πίσω, γιατί αυτός κατάλαβε. Γιατί είναι άνθρωπος.
Αυτό το καταλάβαμε.
Ο Γλέζος είναι ο ήρωας που πριν 76 χρόνια κατέβασε τη σημαία από την ακρόπολη.
Ο Γλέζος είναι αυτός που χτες την έβαλε πίσω. Αυτή τη φορά πάνω στο μνήμα των νεκρών.
Την άρπαξε και την έβαλε με μανία.
Οδηγώντας τον εκπρόσωπο του κατακτητή από το χέρι.
Μπροστά σε έναν δήμαρχο, βγαλμένο από τη χειρότερη ελληνική ταινία κατοχής, που επαναλάμβανε με λεπτή φωνή “bitte, bitte sen… bitte, bitte sen”.
Για όσους δεν κατάλαβαν ο Μανώλης Γλέζος αυτό έκανε χτες. Και αυτό δε χρειάζεται να είσαι ήρωας για να έχεις δικαίωμα να το λες.
Ήταν αυτός που παραμέρισε το “εμπόδιο” που στάθηκε μπροστά του.
Το έσπρωξε, για προσωπικούς λόγους.
Μετά τη μικροπρέπεια στην έναρξη του βιβλίου του, λίγους μήνες πριν, πάλι για προσωπικούς λόγους.
Ο Μανώλης Γλέζος, φοβήθηκε χτες ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου -που μπορεί να έχει μαζί της ό,τι προσωπικό θέλει- θα του πάρει τη σημαία που κατέβασε κάποτε.
Και προτίμησε να τη βάλει πίσω από το να την αφήσει στα χέρια άλλου.
Να σπρώξει αυτή τη γυναίκα και να βάλει τη σημαία πίσω. Πάνω στους νεκρούς πια.
Αρκεί να μην την πάρει άλλος.
“Παιδί εγκληματία” δεν είμαι και σίγουρα δεν είμαι παιδί του Γλέζου.
Μακριά από εμένα αυτή η ντροπή που είδα χτες.
Για όλους τους Έλληνες και για όλους τους Γερμανούς φίλους πολίτες.
Κάτι πολύ άρρωστο συμβαίνει στη χώρα μας.
Το βλέπουμε όλοι.
Και κάποιοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
δ».


και η απάντηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου:

«Δίστομο 2017.
73 χρόνια μετά.
Έχει δικαίωμα η Γερμανία να καταθέτει στεφάνι με τη σημαία της φαρδιά-πλατιά επάνω στο μνημείο των σφαγιασθέντων;
Δεν έχει το δικαίωμα.
Την ίδια ώρα αρνείται να εφαρμόσει την απόφαση να αποζημιώσει για τα εγκλήματά της. Σε συμφωνία με κάθε ελληνική Κυβέρνηση μέχρι σήμερα.
Η Γερμανία οφείλει να πληρώσει για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, το ολοκαύτωμα, την καταστροφή.
Αυτό είπα σήμερα στον Γερμανό πρέσβυ.
Λίγο μετά την εκφώνηση των ονομάτων των εκτελεσθέντων κατοίκων, ανθρώπων κάθε ηλικίας, που παραμένουν χωρίς δικαίωση, 17 χρόνια μετά την αμετάκλητη δικαστική απόφαση που υποχρεώνει τη Γερμανία να πληρώσει.
Τα ιστορικά γεγονότα δεν εξαλείφονται με εθιμοτυπίες ούτε εξανεμίζονται με χειρονομίες.
Διαμορφώνουν συνειδήσεις και στάση ζωής.
Πολύ πέρα από τους "καλούς τρόπους", σε συνθήκες επιβολής μιας νέας κατοχής, που δεν υπηρετούν αλλά ακυρώνουν τις αξίες.
Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ονομάστηκαν έτσι, γιατί τραυματίζουν τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, πλήττουν ολόκληρη την ανθρωπότητα και κάθε άνθρωπο χωριστά.
Τα στεφάνια που επικυρώνουν την άρνηση αποκατάστασης αυτών των εγκλημάτων δεν είναι συγγνώμη, αλλά κοροϊδία.
Που δεν την ανέχεται η ψυχή των ανθρώπων που συγκλονίζονται στη σκέψη και μόνον της ανείπωτης θηριωδίας.
Η ψυχή της ανθρωπότητας».

Sonntag, 11. Juni 2017

το πλοίο των τρελλών



Das Quecksilber fällt, die Zeichen stehen auf Sturm,
Nur blödes Kichern und Keifen vom Kommandoturm
Und ein dumpfes Mahlen grollt aus der Maschine.
Und rollen und Stampfen und schwere See,
Die Bordkapelle spielt „Humbatäterä“,
Und ein irres Lachen dringt aus der Latrine.
Die Ladung ist faul, die Papiere fingiert,
Die Lenzpumpen leck und die Schotten blockiert,
Die Luken weit offen und alle Alarmglocken läuten.
Die Seen schlagen mannshoch in den Laderaum
Und Elmsfeuer züngeln vom Ladebaum,
Doch keiner an Bord vermag die Zeichen zu deuten!

Der Steuermann lügt, der Kapitän ist betrunken
Und der Maschinist in dumpfe Lethargie versunken,
Die Mannschaft lauter meineidige Halunken,
Der Funker zu feig‘ um SOS zu funken.
Klabautermann führt das Narrenschiff
Volle Fahrt voraus und Kurs auf‘s Riff.

Am Horizont wetterleuchten die Zeichen der Zeit:
Niedertracht und Raffsucht und Eitelkeit.
Auf der Brücke tummeln sich Tölpel und Einfaltspinsel.
Im Trüben fischt der scharfgezahnte Hai,
Bringt seinen Fang ins Trockne, an der Steuer vorbei,
Auf die Sandbank, bei der wohlbekannten Schatzinsel.
Die andern Geldwäscher und Zuhälter, die warten schon,
Bordellkönig, Spielautomatenbaron,
Im hellen Licht, niemand muß sich im Dunkeln rumdrücken
In der Bananenrepublik, wo selbst der Präsident
Die Scham verloren hat und keine Skrupel kennt,
Sich mit dem Steuerdieb im Gefolge zu schmücken.

Der Steuermann lügt, der Kapitän ist betrunken
Und der Maschinist in dumpfe Lethargie versunken,
Die Mannschaft lauter meineidige Halunken,
Der Funker zu feig‘ um SOS zu funken.
Klabautermann führt das Narrenschiff
Volle Fahrt voraus und Kurs auf‘s Riff.
Man hat sich glatt gemacht, man hat sich arrangiert.
All die hohen Ideale sind havariert,
Und der große Rebell, der nicht müd‘ wurde zu streiten,
Mutiert zu einem servilen, gift‘gen Gnom
Und singt lammfromm vor dem schlimmen alten Mann in Rom
Seine Lieder, fürwahr: Es ändern sich die Zeiten!
Einst junge Wilde sind gefügig, fromm und zahm,
Gekauft, narkotisiert und flügellahm,
Tauschen Samtpfötchen für die einst so scharfen Klauen.
Und eitle Greise präsentier‘n sich keck
Mit immer viel zu jungen Frauen auf dem Oberdeck,
Die ihre schlaffen Glieder wärmen und ihnen das Essen vorkauen.

Der Steuermann lügt, der Kapitän ist betrunken
Und der Maschinist in dumpfe Lethargie versunken,
Die Mannschaft lauter meineidige Halunken,
Der Funker zu feig‘ um SOS zu funken.
Klabautermann führt das Narrenschiff
Volle Fahrt voraus und Kurs auf‘s Riff.

Sie rüsten gegen den Feind, doch der Feind ist längst hier.
Er hat die Hand an deiner Gurgel, er steht hinter dir.
Im Schutz der Paragraphen mischt er die gezinkten Karten.
Jeder kann es sehen, aber alle sehen weg,
Und der Dunkelmann kommt aus seinem Versteck
Und dealt unter aller Augen vor dem Kindergarten.
Der Ausguck ruft vom höchsten Mast: Endzeit in Sicht!
Doch sie sind wie versteinert und sie hören ihn nicht.
Sie zieh‘n wie Lemminge in willenlosen Horden.
Es ist, als hätten alle den Verstand verlor‘n,
Sich zum Niedergang und zum Verfall verschwor‘n,
Und ein Irrlicht ist ihr Leuchtfeuer geworden.

Der Steuermann lügt, der Kapitän ist betrunken
Und der Maschinist in dumpfe Lethargie versunken,
Die Mannschaft lauter meineidige Halunken,
Der Funker zu feig‘ um SOS zu funken.
Klabautermann führt das Narrenschiff
Volle Fahrt voraus und Kurs auf‘s Riff.

ήθελα να ήμουν.........






Seit ich denken kann,

Denk‘ ich nur daran,

Und ein Wunsch beseelet allein

All mein Leben

Und all mein Streben:

Ich wollte immer schon ein Mannequin sein.


Kein Mechaniker,

Kein Botaniker,

Nicht Lokomotivführer, nein.

Auch kein Maurer,

Kein Dinosaurer,

Ich wollte immer schon ein Mannequin sein.


Zierlich mich spreizen,

Statt Kessel zu heizen

Und nach vierzehner Schlüssel zu schrei‘n.

Wenn ich Fliesen leg‘,

Träum‘ ich vom Laufsteg.

Ich wollte immer schon ein Mannequin sein.


Mich verbiegen

Und Beifall kriegen,

Wenn ich alsdann mein verknotetes Bein

Voller Grazie

Wieder gradziehe,

Ich wollte immer schon ein Mannequin sein.


Doch jetzt sagt man mir,

‘S wär zu spät dafür,

Mich als Mannequin zu engagier‘n,

Um auf Erden

Noch was zu werden,

Sollt‘ ich‘s doch mal als Mambokönig probier‘n.

Οι εκλογές στο ΗΒ



του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Mόνο που δεν με έβρισε ένας φίλος τις προάλλες όταν του είπα ότι δεν αποκλείω ακόμα και νίκη του Κόρμπιν στις εκλογές, αλλά σίγουρα αποκλείω περίπατο των Συντηρητικών.


Αλλά δεν ήταν μόνος του. Για ακόμα μια φορά, η μεγάλη πλειοψηφία των παρατηρητών παγκοσμίως, αλλά και των πολιτικών, έπεσαν τελείως έξω στις προβλέψεις τους. Η “πολιτική ορθότητα”, αφού κατάφερε να ελέγξει όλη τη δημόσια ζωή έπεσε θύμα της επιτυχίας της, φτάνοντας να εξαπατάει τον εαυτό της και εκλαμβάνοντας ως αλήθεια αυτό που η ίδια υπαγορεύει.


Πρόκειται για συστηματικό, όχι τυχαίο λάθος, γι’ αυτό και επαναλαμβάνεται διαρκώς, όπως έγινε στα δημοψηφίσματα της Ολλανδίας και της Βρετανίας, στις εκλογές στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, το ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και τώρα στη Βρετανία.


Σημειώνεται πάντα τέτοιο λάθος σε περιόδους βαθειάς κρίσης και μετάβασης σε νέα ιστορική εποχή. Οι άνθρωποι τείνουν να αναλύουν το μέλλον με όρους του βιωμένου παρελθόντος και παρόντος.


Διάβασα στην “Εστία” ότι η στροφή της βρετανικής και αμερικανικής αριστεράς σε εβδομηντάρηδες είναι η απόδειξη της παρακμής της. Προφανώς ο αρθρογράφος εκλαμβάνει την κρίση του συστήματος ως κρίση της αριστεράς, τη στιγμή που, σε μια σειρά κεντρικών δυτικών χωρών, είναι η αριστερά που “νεκρανασταίνεται”, όπως και η άκρα δεξιά, ακριβώς γιατί κάτι δεν πάει καθόλου καλά και οι άνθρωποι, ιδίως οι νέοι, αναζητούν επειγόντως πολιτική διέξοδο. (Ειρήσθω εν παρόδω, οι πρόφατες γαλλικές και βρετανικές εκλογές απέδειξαν ότι η εμφάνιση μιας πραγματικής, αυθεντικής αριστεράς περιορίζει δραστικά τη δύναμη της άκρας δεξιάς. Στην μεγάλη πλειοψηφία τους, οι Ευρωπαίοι πολίτες ενδιαφέρονται κυρίως για τη διατήρηση των κοινωνικών τους κατακτήσεων και της ουσιαστικής δημοκρατίας).


Ο αρθρογράφος δεν καταλαβαίνει τα κυκλικά στοιχεία στην Ιστορία, αυτής των Ιδεών περιλαμβανομένης. Πιστεύει ότι το σύστημα που ο ίδιος έμαθε, στο οποίο έζησε, πιστεύει και υπηρετεί είναι αδιατάρακτο, θα παραμείνει εσαεί στη θέση του, αμφισβητούμενο όλο και λιγότερο, στο πλαίσιο του κατά Φουκουγιάμα “Τέλους της Ιστορίας”.


Ο Κόρμπιν, ο Σάντερς και ο Μελανσόν είναι τόσο ελκτικοί ιδίως στις πολύ μικρές ηλικίες γιατί αυτές οι ηλικίες, που είναι το μέλλον, καταδικασμένες από τώρα στην επισφάλεια μέσα σε έναν κόσμο άσχημο, απαράδεκτο, επικίνδυνο, προϊστορικό και βάρβαρο, αναζητούν πολύ έντονα λύση “εκτός συστήματος” και “εκτός διαφθοράς και υποκρισίας”, είτε στη ριζοσπαστική αριστερά, είτε στη ριζοσπαστική δεξιά.


Βρίσκουν “εβδομηντάρηδες” να τους εκπροσωπήσουν, γιατί δεν βρίσκουν συχνά στις ενδιάμεσες ηλικίες άλλους, αφού έχουν σχεδόν όλοι συμβιβασθεί ή αποτραβηχτεί, κατά τη διάρκεια σχεδόν μισού αιώνα αδιατάρακτης ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού και διεθνούς κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου (“παγκοσμιοποίηση”). Μερικοί δεν συμβιβάστηκαν, επέμειναν και τώρα συναντούν ξανά το ιστορικό κύμα που εκφράζει το “κοινωνικό πρόβλημα”, που ξαναγίνεται τώρα επίκαιρο, όσο και πριν από δύο αιώνες, κατά τρόπο ειρωνικό τη στιγμή που πολλοί διακηρύσσουν την “υπέρβαση” της αριστεράς και της δεξιάς, μια πολιτική διάκριση που έλκει την καταγωγή από αυτό ακριβώς.


Η ορμητική είσοδος της νεολαίας και ιδίως της σπουδάζουσας στην πολιτική, έπαιξε πολύ βασικό ρόλο στην άνοδο του Σάντερς, του Μελανσόν και του Κόρμπιν.


Η νεολαία αναζητά λύση στα τεράστια κοινωνικά της προβλήματα, αλλά και νοιώθει ότι ο πλανήτης αρμενίζει πολύ στραβά. Όλα αυτά συμπυκνώνονται στην απεγνωσμένη αναζήτηση τίμιων και ειλικρινών πολιτικών. Κι όταν δεν τους βρίσκει στις μικρότερες ηλικίες, τους αναζητά στις μεγαλύτερες.


Μια πρόσφατη μελέτη στις ΗΠΑ έδειξε ότι μεταξύ των πιτσιρικάδων 16-20 ετών, το 45% θα ψήφιζε σοσιαλιστή και το 21% κομμουνιστή, σε μια χώρα δηλαδή που δεν υπάρχουν καλά καλά σοσιαλιστές και κομμουνιστές.


Ήττα του Κόμματος του Πολέμου


Όπως αποδεικνύει η κρίση με το Κατάρ, η διαρκής επανεμφάνιση σχεδίων πολέμου κατά του Άσαντ, του Ιράν και της Κορέας, τα σχέδια δηλαδή που επεξεργάστηκαν και δημοσιοποίησαν προ είκοσι ετών οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί και οι φίλοι τους, στα πλαίσια αυτού που ονομάστηκε “Στρατηγική του Χάους”, παραμένουν πάντα ενεργά και απειλούν πάντα με νέα κλιμάκωση στη Μέση και την Άπω Ανατολή ,ενδεχομένως και με πυρηνική ανάφλεξη σε κάποιο σημείο.


Οι διαφορετικά ανεξήγητες πρόωρες εκλογές που προκήρυξε η Μέι αποσκοπούσαν ενδεχομένως να ξεκαθαρίσουν και την βρετανική πολιτική σκηνή από τον ενοχλητικό κύριο Κόρμπιν, την ύπαρξη του οποίου στην κορυφή ενός από τα δύο βασικά βρετανικά κόμματα, ουδέποτε ανέχθηκε το κατεστημένο της χώρας και οι διεθνείς σύμμαχοί του.


Πως θα μπορούσε η Μέι και ο ιδιαίτερα πολεμοχαρής Υπουργός της Άμυνας Φάλλον να πάνε σε νέους μεγάλους πολέμους στη Μέση Ανατολή, με επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον πρώην ηγέτη του βρετανικού αντιπολεμικού κινήματος και κατεξοχήν άνθρωπο αρχών, είτε κάποιος συμφωνεί, είτε διαφωνεί μαζί του;


Εδώ υπεισέρχεται και το ζήτημα της “ισλαμικής τρομοκρατίας”, καθώς οι επιθέσεις της στη Γαλλία και τη Βρετανία μοιάζουν σχεδόν με… εκλογικές παρεμβάσεις, δύσκολα ερμηνεύσιμες από τη σκοπιά φανατικών ισλαμιστών και της δικής τους ιδεολογίας.


Το γεγονός επισημαίνουν πλέον αρκετοί αναλυτές, που τονίζουν ότι ο ISIS φαίνεται να ενισχύεται από τη Σαουδική Αραβία, χώρα προς την οποία ο Κόρμπιν ζήτησε να διακοπούν οι πωλήσεις όπλων και να γίνουν “δύσκολες συζητήσεις”. Στο παρελθόν σύμφωνα με δημοσιεύματα της εφημερίδας Γκάρντιαν, Σαουδάραβες ιθύνοντες είχαν απειλήσει τον Τόνι Μπλερ με τρομοκρατικές επιθέσεις στη Βρετανία! (1)


Έχει πάντως ενδιαφέρον ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως απεδείχθη στις βρετανικές εκλογές, συγκινούν ασφαλώς πάντα την κοινή γνώμη, όλο και μεγαλύτερα τμήματα της οποίας αρχίζουν όμως να τη συνδέουν με την ίδια τη δυτική πολιτική στον αραβομουσουλμανικό κόσμο και να μην αντιδρούν όπως συνήθως αναμένεται.


Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η προσπάθεια εκτόπισης του Κόρμπιν από την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος όχι μόνο απέτυχε, αλλά έγινε και μπούμερανγκ, δυσχεραίνοντας πάρα πολύ οποιαδήποτε σχέδια βρετανικής συμμετοχής σε νέο μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, όπως αυτό που φάνηκε να ευνοεί, με την τελευταία περιοδεία του στην περιοχή, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τραμπ.


Δυστυχώς όμως η ήττα της Μέι δεν ήταν αρκετά εκτεταμένη ώστε να οδηγήσει σε αποτυχία τον σχεδιασμό για τη μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο.


Λίγο μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησής της, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, δρώντας ως όργανο των ΗΠΑ, της Βρετανίας και των συμμάχων τους, και όχι ως Γραμματέας ενός Οργανισμού επιφορτισμένου με την τήρηση της διεθνούς νομιμότητας, συνεκάλεσε διάσκεψη για το κυπριακό στη Γενεύη. Αποτέλεσμα πραξικοπήματος στο εσωτερικό της Κύπρου και στην ΕΕ, η παράνομη αυτή Διάσκεψη, αντίθετη προς βασικές πρόνοιες του Κυπριακού Συντάγματος και των Συνθηκών της ΕΕ, αποσκοπεί στην υφαρπαγή του κυπριακού κράτους από τον πληθυσμό του και στη μετατροπή του σε αποικία. Εγκυμονεί επίσης τον κίνδυνο μετατροπής της Κύπρου σε Συρία, με ότι αυτό συνεπάγεται (2)


Τα μεγάλα προβλήματα της Αριστεράς


Η θεαματική επανάκαμψη μιας αυθεντικής Αριστεράς σε σημαντικές χώρες του δυτικού κόσμου, δεν σημαίνει βέβαια ότι ο δρόμος μπροστά της είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ούτε ότι η ίδια είναι ήδη έτοιμη να αντιμετωπίσει τα τεράστια προβλήματα μπροστά της.


Ο Ζαν Λικ Μελανσόν έμοιαζε απογοητευμένος το βράδυ του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Πίστευε ότι μπορούσε να περάσει στον δεύτερο γύρο και ότι όλες οι δυνατότητες θα ήταν ανοιχτές.


Ακόμα όμως κι αν κατάφερνε να εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλίας, πρέπει να διατηρεί κανείς σοβαρές επιφυλάξεις για το τι θα μπορούσε να κάνει στην πραγματικότητα. Υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς αυτή την “αποτυχία” του. Από τη μια είναι όντως μια ¨αποτυχία”. Από την άλλη, είναι σαν η Ιστορία να κάνει, σε αυτόν και στην “Ανυπότακτη Γαλλία” ένα μεγάλο δώρο. Τους δίνει χρόνο για να ετοιμαστούν. Από το πως θα τον αξιοποιήσουν εξαρτάται το μέλλον αυτού του ρεύματος, αλλά και πολύ περισσότερα.


Μια υπενθύμιση από την Ελλάδα


Το ίδιο δώρο έκανε η ιστορία το 2012 στον Αλέξη Τσίπρα. φέρνοντάς τον στο κατώφλι της εξουσίας. Αυτός όμως καβάλησε καλάμι. Αντί να χρησιμοποιήσει τον χρόνο που του δόθηκε για να οργανωθεί και να ετοιμαστεί, προτίμησε να υποτάξει την ανάγκη εκπόνησης μιας στρατηγικής αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος στην επιδίωξη να κερδίσει τις εκλογές. Εξέλαβε τις επιθυμίες του ως πραγματικότητες, ελπίζοντας ότι θα έβρισκε ανώδυνο τρόπο να συμβιβαστεί με τις δυνάμεις που επιτίθενται και καταστρέφουν την Ελλάδα.


Αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει και να αλλάξει ποιοτικά, προσαρμοζόμενος στο πολύ δύσκολο πρόβλημα που αντιμετώπιζε, προσπάθησε να προσαρμόσει το πρόβλημα στις δικές του διαθέσεις, δυνατότητες και μικροσυμφέροντα.


Δυνάμεις του Βαθέος Χρήματος και του άξονα ΗΠΑ-Βρετανία-Ισραήλ μπόρεσαν τελικά να χειραγωγήσουν επιδέξια την ηγετική του ομάδα, χρησιμοποιώντας τις ιδιότητές της για να τον οδηγήσουν τελικά από μόνο του στην συνθηκολόγηση και στη συντριβή.


Φυσικά, υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα στην κατάσταση στη Γαλλία, την Βρετανία και τις ΗΠΑ, όπως και πολύ σημαντικές διαφορές στις προσωπικότητες. Εντούτοις, υπάρχει και βασική δομική ομοιότητα ανάμεσα στο τι συμβαίνει στη Νότιο Ευρώπη και σε αυτές τις χώρες, γι’ αυτό και θα επανέλθουμε με πρώτη ευκαιρία στο πολύ κακά και ανακριβώς γνωστό και στην Ελλάδα και διεθνώς ελληνικό παράδειγμα.


Το πρόβλημα του υποκειμένου και του προγράμματος


Οι επιτυχίες του Σάντερς, του Μελανσόν, του Κόρμπιν επιβεβαίωσαν ότι σημαντικό μέρος των λαών συνειδητοποιεί την ανάγκη για μια ριζική στροφή προς πολιτικές πιο κοινωνικές, δημοκρατικές, οικολογικές, την ανάγκη να ανακοπεί η διαρκής πορεία προς νέους πολέμους στη Μέση Ανατολή, στην Ευρώπη (Ουκρανία), στην Άπω Ανατολή (Κορέα), στην Αφρική.


Από την άλλη, η αναδυόμενη αμερικανική, βρετανική, γαλλική αριστερά δύσκολα μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι έχει ήδη τα πολιτικά και προγραμματικά υποκείμενα που μπορούν να διεξάγουν τον πόλεμο εναντίον μιας “Αυτοκρατορίας του Χρήματος” ισχυρότερης από ποτέ.


Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, οποιαδήποτε κυβέρνηση επιχειρήσει να εφαρμόσει τέτοιες πολιτικές θα βρεθεί αμέσως αντιμέτωπη με την πίεση των “αγορών”, σε ένα οικονομικό περιβάλλον παγκοσμιοποιημένο, όπου το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει τεράστιες δυνατότητες να πιέσει οποιοδήποτε κράτος, αλλά και τεχνολογικά μέσα πρωτοφανούς παρακολούθησης και χειραγώγησης τόσο μικρών ηγετικών ομάδων, όσο και μεγάλων κοινωνικών συνόλων. Η προσφυγή σε έναν επικαιροποιημένο Κέινς, συνιστά μια πρώτη αλλά μάλλον πολύ ανεπαρκή απάντηση. Η δημιουργία κομμάτων και κινημάτων ικανών να απαντήσουν στις δύσκολες ανάγκες του “πολέμου” που θα χρειαστεί να διεξάγουν, για να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους, απομένει να γίνει, δεν έχει γίνει, απλώς επειδή ορισμένοι πολιτικοί πήγαν καλά σε εκλογικές αναμετρήσεις.


Ο Σάντερς, ο Μελανσόν, ο Κόρμπιν θα ήθελαν ασφαλώς κι αυτοί να ασκήσουν μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική. Είναι αμφίβολο όμως ότι υπάρχουν αυτά τα περιθώρια στον σημερινό καπιταλισμό.


Η προσφυγή στην αριστερή ρητορεία του 1930 είναι εντελώς παρωχημένη. Όχι όμως και τα μαθήματα από την εμπειρία της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων του Εικοστού Αιώνα πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακριβώς επειδή ο κόσμος που θεμελιώθηκε το 1945 βρίσκεται τώρα σε κρίση και απέρχεται.


Η επείγουσα, πιεστική, ελάχιστα κατανοητή ανάγκη ενός νέου “Τσίμερβαλντ”


Από την άλλη, στην Ευρώπη βρισκόμαστε άλλωστε αντικειμενικά, όλο και περισσότερο, εντός ενιαίου κράτους, ενώ εξακολουθούμε υποκειμενικά να νοιώθουμε, να νομίζουμε και να δρούμε εντός μιας εθνικής πραγματικότητας που είναι όλο και πιο εικονική.


Είναι σήμερα στην Ευρώπη, αλλά και διεθνώς, απαραίτητο για όποιον θέλει να κάνει πολιτική απέναντι και όχι εντός του “συστήματος”, όχι απλώς μια “Διεθνής”, αλλά ένα σταδιακά σχηματιζόμενο νέο διεθνές πολιτικό εργαλείο, που το ένα πόδι του θα είναι βαθιά ριζωμένο στις εθνικές πραγματικότητες, το άλλο στη διεθνή. Χρειάζεται δηλαδή μια “διάσκεψη του Τσίμερβαλντ ΙΙ” (2), που να συγκεντρώσει τις δυνάμεις που συνδυάζουν σοβαρότητα και ριζοσπαστικότητα, λαϊκότητα και εθνικό ρίζωμα.


Τέτοιο ρόλο δεν μπορεί να παίξει ούτε βέβαια η Σοσιαλιστική Διεθνής και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ούτε όμως και η αυτοαποκαλούμενη ριζοσπαστική Ευρωπαϊκή Αριστερά.


Χρειάζεται κάτι καινούριο.


Μετά άλλωστε τις μεγάλες τραγωδίες και αποτυχίες της Αριστεράς κατά τον 20ό αιώνα, παραμένει ανοιχτό ζήτημα ένα εναλλακτικό όραμα για τον κόσμο τον 21ο αιώνα.


Προς το παρόν ούτε η δυτική αριστερά, ούτε η Ρωσία, η Κίνα ή οι BRIICS διαθέτουν τέτοιο όραμα, στρατηγικά απαραίτητο για μια νικηφόρα αντιπαράθεση με το Χάος και την Καταστροφή που οργανώνει το παγκόσμιο Χρήμα, δρώντας όπως ο καρκίνος στο σώμα του ανθρώπινου Γένους.


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ


1 Για το θέμα της ισλαμικής τρομοκρατίας και της ευρωπαϊκής πολιτικής δες ενδεικτικά:


Hillary Confirms Saudi Arabia, Qatar Fund ISIS In Leaked Email


BAE: secret papers reveal threats from Saudi prince


Uptick In UK Terrorism Could Be Linked To Corbyn’s Pledge To Halt Saudi Arms Sales


2. Δες σχετικά http://www.konstantakopoulos.gr/2017/06/03/%ce%bf-k%ce%b1%cf%85%ce%b3%ce%ac%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%b1%cf%84%ce%b6%ce%ae%ce%b4%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b8%ce%ac%ce%bb%ce%b1%ce%bc


3 Η Διάσκεψη του Τσίμερβαλντ συνήλθε το 1915 στην ομώνυμη πόλη της Ελβετίας συγκεντρώνοντας τους λίγους Σοσιαλιστές που δεν είχαν συμβιβασθεί με τη φιλοπόλεμη πολιτική των κυβερνήσεών τους κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρξε ο θεμέλιος λίθος στην πορεία που οδήγησε στη Ρωσική Επανάσταση του 1917.

Donnerstag, 8. Juni 2017

Κατάρ και Τουρκία

Τελικά η Τουρκία έκανε την επιλογή της:
Μαζί με το Κατάρ!
Το σοβαρό ερώτημα που μπαίνει είναι, το κατά πόσον αυτό θα επιφέρει ρίξη με τις ΗΠΑ!
Είδομεν. Οπως εχω πει αρκετές φορές η Τουρκία έχει ένα μεγάλο ατού: Εχει την πόλη και δεσπόζει στα στενά. Οσο είναι εκεί μπορεί να το παίζει δίπορτο και τρίπορτο. Εμείς θα μένουμε πάντα η τελευταία τρύπα της φλογέρας και θα χορεύομε τον χορό που μας παίζουν οι δήθεν σύμμαχοί μας.
...

Donnerstag, 1. Juni 2017

Η σοφία των Ελλήνων

Ο Ερμής επισκέπτεται την Καλυψώ για να απαιτήσει να αφήσει ελεύθερο τον Οδυσσέα, επειδή αυτή είναι η βουληση του Δία.

Κι η Καλυψώ, η θεά η πανέμνοστη, στου Ερμή τα λόγια τούτα
επάγωσε, και με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια:
«Ζηλόφτονοι θεοί κι ανέσπλαχνοι, πιο πάνω εσείς απ᾿ όλους!
Με άντρα θνητό δε σας καλόρχεται θεά ποτέ να σμίξει, (1)


Κι εγώ τον γνοιαζόμουν, τον έθρεφα, και το 'χα στο μυαλό μου,
αν μείνει, να τον κάνω αθάνατο κι αγέραστο για πάντα.
Μα τη βουλή του Δία δε γίνεται του βροντοσκουταράτου
να την ξεφύγει άλλος αθάνατος μηδέ να τη χαλάσει.
Ας πάει λοιπόν, αφού το θέλησεν ο Δίας και το προστάζει.(2)

Οι Strandburg, στον Γκιούλιβερ (ελεύθερη παρουσίαση) :

Η αθανασία στη χώρα της Λουγνάγης ήταν ζήτημα τυχαιότητας. Κάποιο παιδί θα μπορούσε να έχει γεννηθεί αθάνατο.
- Ευτυχισμένος λαός που κάθε παιδί έχει την ευκαιρία να γεννηθεί αθάνατος, αναφωνεί γεμάτος ενθουσιασμό ο Γκιούλιβερ, ενώ οι ακροατές του τον κοιτάνε με ένα ελαφρύ μειδίαμα

-Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν αθάνατος; τον ρωτάει κάποιος.
Η απάντησή του ήταν πολύ εύκολη, αφού αυτό ήταν και το μεγάλο του όνειρο.

- Πρώτον θα φρόντιζα να γίνω ο πιο πλούσιος άντρας του βασιλείου, κάτι που θα μου έπαιρνε περί τα 200 χρόνια.
- (χαμόγελα στην ομήγυρη)
- Θα μάθαινα όλες τις επιστήμες, αφού ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο
- (γέλια στην ομήγυρη)
- Θα ……………. Θα γινόμουνα μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια που καμία γνώση δεν θα μου ήταν άγνωστη
- Θα κατάφερνα να καταπολεμήσω την διαφθορά και να κάνω μια δίκαιη κοινωνία, όσα χρόνια και αν μου έπαιρνε!
Αυτά και άλλα πολλά είπε ο ευφάνταστος Γκιούλιβερ, και όποιος διαβάζει το κείμενο μπορεί να γράψει όλα όσα επιθυμεί να πραγματοποιήσει σε κάποια αιώνια ζωή, καθώς νομίζει ο ανόητος ότι δεν προλαβαίνει να τα πραγματοποιήσει στην μικρή και φθαρτή.
Τρανταχτά γέλια στην ομήγυρη, γιατί αυτοί ήξεραν, όσα ο Γκιούλιβερ δεν ήξερε. Ότι δηλαδή οι Strandburg, ήταν μεν αθάνατοι αλλά συνέχιζαν μέσα στους απέραντους αιώνες που ζούσαν να γερνάνε.
Μπορείτε να φανταστείτε την δυστυχία του γέρου, να σέρνει χωρίς τέλος την θλιβερή του ύπαρξη;

(1) Οδύσσεια, στοίχος 115
(2) Στο ίδιο, στοίχος 135

Μετά την άλωση

Με την άλωση οι Ελληνες έχασαν τα πάντα, αλλά μπορούσαν ακόμη να τραγουδούν τα δικά τους τραγούδια. Η Ορθοδοξία διατήρησε ζωντανό τον Ελληνισμό σε όλη τη διάρκεια των σκοτεινών χρόνων, αλλά χωρίς την ηθική δύναμη του Ελληνισμού η ίδια η ορθοδοξία θα είχε σβήσει.
Ράνσιμαν, η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία, σελ. 476

Η ανατολή της Δύσης

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης σηματοδότησε το τέλος του Μεσαίωνα, σύμφωνα με μερικούς ιστορικούς, και το ξεκίνημα της νέας εποχής.
Για την δική μου αντίληψη σηματοδότησε την δύση της καθ ημάς Ανατολής και την ανατολή της Δύσης.
Η νέα εποχή, αναδύθηκε πάνω από ποτάμια αίματος. Στην σφαγή αυτή η Δύση της Αναγέννησης και η  ισλαμική πια Ανατολή ανταγωνίστηκαν επ άξια!
Ο ποιητής Christopher Marlowe (1564 – 1593) εκφράζει με ιδιαίτερη ενάργεια την αφύπνιση της ανθρωπότητας από τον ύπνο του Μεσαίωνα....
Οι άνθρωποι, χαρούμενοι, όπως μας είπε και η κ. Ρεπούση θα ξαμοληθούν στον ανοιχτό ορίζοντα γκρεμίζοντας όλα τα εμπόδια που εύρισκαν στην διάβα τους.

Πρώτα - πρώτα θα ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους Θεούς:


Εμπρός, ας ορμήσουμε ενάντια στις ουράνιες δυνάμεις
Και ας στήσουμε μαύρα λάβαρα στο στερέωμα
Που θα δηλώνουν τη σφαγή των θεών


Και παρακάτω από τον ίδιο ποιητή:

Δεν είναι η θρησκεία άλλο από ένα ανόητο παιχνίδι
Και η αμαρτία; άγνοια.


Αυτός ο στρατός του φωτισμένου κόσμου, απελευθερωμένος από κάθε ηθικό φραγμό θα φτάσει στον νέο κόσμο, τρέμοντας από τον φόβο του Μεγάλου Ωκεανού, που μόλις τον ξεπεράσει δεν θ' αφήσει τίποτα όρθιο.
Πάνω από τέσαρεις αιώνες οι ινδιάνοι πολέμησαν φωταδιστές και φωτισμένους!
Οι πρώτοι με βέλη οι δεύτεροι με κανόνια. Στο τέλος οι πρώτοι έχασαν τα πάντα! Την ιστορία τους, τη θρησκεία τους, τη γη τους, τις οικογένειες τους, τα παιδιά τους, το μέλλον τους.

«Κυνηγημένοι στην ίδια τους τη γη σαν άγρια ζώα, ρίχτηκαν κατακρεουργημένοι στους τάφους τους».(1)

---------------
(1) Τζώρτζ Κάτλιν


καλό μήνα από την κουκλάρα αρκουδάρα!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...