Η 22η Απριλίου είναι αφιερωμένη στη γη.

Κατά βάθος θεωρώ διπλή ύβρη να αφιερώνουμε μια ήμερα του χρόνου στη γη!
Πρώτο γιατί ακόμα και αυτή τη μέρα, που λέμε ότι την αφιερώνουμε στη γη, συνεχίζουμε να την βρωμίζουμε και δεύτερον, γιατί η γη δεν έχει ανάγκη να της αφιερώσουμε μια μέρα, αλλά όλες τις μέρες και όλες τις ώρες, αφού αυτή είναι η ζωή. Είναι σαν να λέμε 364 μέρες στον θάνατο και την 365η πάλι στον θάνατο.
Το παρακάτω απόσπασμα από τον συγκλονιστικό βιβλίο της Ρακέλ Κάρσον , σας το αφιερώνω με αγάπη. Διαβάστε το και αύριο που θα πάτε για δουλειά, θυμηθείτε το και σκεφτείτε αν υπάρχει διέξοδος.
Αν κάτι βρείτε, σας παρακαλώ να το πείτε και σε μένα. Μην με αφήνετε στην αγωνία μου

Τα βούρλα της λίμνης μαράθηκαν
Και τα πουλιά δεν κελαηδούν

Ένας μύθος για το Αύριο

Υπήρχε κάποτε μία πόλη, στην καρδιά της Αμερικής όπου κάθε είδος ζωής έμοιαζε να συνυπάρχει αρμονικά με το περιβάλλον.
Η πόλη βρισκότανε ανάμεσα σε εύφορα αγροκτήματα από τη μια μεριά και σε χωράφια με σπαρτά και λόφους γεμάτους οπωροφόρα δένδρα από την άλλη
Την άνοιξη, ο αέρας έφερνε πάνω από τα πράσινα χωράφια άσπρα σύννεφα από τα λουλούδια των δένδρων αυτών. Το φθινόπωρο οι βελανιδιές, οι σημύδες και οι νεροπλάτανοι έπαιρναν τέτοια χρώματα που έμοιαζαν με φωτιές που λαμπύριζαν μέσα στο πράσινο φόντο των πεύκων. Οι αλεπούδες τότε ούρλιαζαν πάνω στους λόφους και τα ελάφια περνούσαν ήσυχα μέσα από τα δένδρα μισοκρυμμένα από την πρωϊνή φθινοπωρινή ομίχλη.

Στο μήκος των δρόμων φύτρωναν δάφνες και πικροδάφνες και σημύδες και φτέρες και αγριολούλουδα, που υπήρχαν σχεδόν όλο τον χρόνο και ήταν χάρμα οφθαλμών να τα βλέπεις.
Ακόμα και τον χειμώνα οι άκρες των δρόμων ήταν τόποι ομορφιάς, γιατί έρχονταν αμέτρητα πουλιά να φάνε τους καρπούς και τα ξερά χόρτα που ξεπρόβαλαν μέσα από το χιόνι. Η εξοχή αυτή φημιζόταν πράγματι από την ποικιλία των πουλιών της και όταν την άνοιξη και το φθινόπωρο περνούσαν τα κοπάδια των αποδημητικών πουλιών οι άνθρωποι έρχονταν από πολύ μακριά για να τα δουν.

Άλλοι έρχονταν να ψαρέψουν στα ποτάμια που κατέβαιναν από τους λόφους και που τα νερά του ήταν δροσερά και κρυστάλλινα και σχημάτιζαν μικρές σκιερές λίμνες από πέστροφες. Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι που ήρθαν οι πρώτοι άποικοι και έφτιαξαν τα σπίτια τους, έσκαψαν τα πηγάδια τους και έχτισαν τους αχυρώνες τους.

Ύστερα κάποια παράξενη αρρώστια έκανε την εμφάνισή της στην περιοχή και όλα άρχισαν να αλλάζουν. Κάποια κατάρα έπεσε πάνω στη πόλη: περίεργες επιδημίες σάρωναν τα κοπάδια από τα μοσχάρια και τα πρόβατα αρρώσταιναν και πέθαιναν. Παντού υπήρχε η σκιά του θανάτου. Οι αγρότες μιλούσαν για αρρώστιες που κτυπούσαν την οικογένεια τους
Στην πόλη οι γιατροί δεν ήξεραν τι να κάνουν με αυτές τις καινούργιες αρρώστιες που εμφανίζονταν στους ασθενείς τους. Είχαν και αρκετούς και ανεξήγητους θανάτους, όχι μόνο ενηλίκων αλλά και παιδιώ ν. Εκεί που έπαιζαν τα βρισκε μια αρρώστια και πέθαιναν μέσα σε λίγες ώρες.
Υπήρχε μια ασυνήθιστη ησυχία. Τα πουλιά για παράδειγμα τι είχαν γίνει; Τα κοτέτσια στις αυλές ήταν έρημα. Τα λίγα πουλιά που έβλεπες εδώ και κει ήταν ετοιμοθάνατα έτρεμαν πολύ και δεν μπορούσαν να πετάξουν.

Ήταν μια άνοιξη χωρίς φωνές

Τα πρωϊνά κάποτε πάλλοντα από τους ήχους των κοκκινολαίμηδων, των περιστεριών, της κίσσας, του τροχίλου και από δεκάδες άλλες φωνές την αυγή. Τώρα δεν ακούγονταν τίποτε και μονάχα η σιωπή βασίλευε πάνω από κάθε χωράφι και μέσα στα δάση και στα έλη. Οι μηλιές άρχισαν να ανθίζουν, αλλά δεν ακούγονταν κανένα βουητό από μέλισσες και έτσι δε θα γίνονταν η γονιμοποίηση και δεν θα καναν καρπούς.
Στις άκρες των δρόμων που ήταν κάποτε τόσο όμορφες υπήρχε μόνο ξερή και μαραμένη βλάστηση, σα να χε περάσει κάποια φωτιά. Ακόμα και τα ποτάμια ήταν νεκρά.
Καμιά κατάρα, καμιά εχθρική ενέργεια δεν είχε σταματήσει την ανανέωση της ζωής σ αυτόν το δυστυχισμένο κόσμο. Οι ίδιοι οι άνθρωποι ήταν υπεύθυνοι.

Νομίζετε, ότι αυτά είναι η αρρωστημένη φαντασία της Κάρσον; Λάθος, όλα τα περιγραφόμενα γεγονότα έχουν σε κάποια μεριά της γης συμβεί, όχι όλα μαζεμένα αλλά σαν μεμονωμένα γεγονότα.
Έχει συμβεί, πουλιά να τρέμουν και να πέφτουν νεκρά στη γη.
Έχει συμβεί δένδρα να μαραίνονται και να πεθαίνουν.
Έχει συμβεί να καταρρέουν κοινωνίες μελισσών, να αδειάζουν ποτάμια από τα ψάρια, να πεθαίνουν ομαδικά τα γουρούνια, τα πρόβατα, τα βόδια, οι σοδιές να καίγονται, οι άνθρωποι να πεθαίνουν από τοξικά δηλητήρια που ψέκασαν τα λιβάδια τους.
Στο τέλος θα συμβούν όλα μαζί και τότε φέξε μου κα γλίστρησα.

Από την εισαγωγή του βιβλίου της Ρακέλ Καρσον «Σιωπηλή Ανοιξη»