Απο την Ιστορία των Γεωργιών του κόσμου, Marcel Mazoyer, Laurenc Roudart ΙΙI ή ο πλανήτης Ουτοπία

Παρ ' ένα σβώλο Μήτρο,
και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μού χαλούν το φύτρο.
Ο χερουλάτης έφαγε τ ' άχαρα δάχτυλά μου
και στην αλετροπόδα μου έλυώσαν τα ήπατα μου.
Δυο -μήνες έρεψα εδεδώ εσάπησα στη νόπη
μ ' αρρώστια, με γεράματα! Βάσανα, νηστεία, κόποι
γι ' αυτό το έρμο το ψωμί! Καί τώρα που προβαίνει
σγουρό, χολάτο από τη γη, που πριν το φαν, χορταίνει
τα λιμασμένα μου παιδιά, να το πατούν εμπρός μου
με τόση απίστευτη απονιά, οι δυνατοί του κόσμου;

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Από το επικό ποίημα του Ο Φωτεινός

Όπως δείξαμε στις δυο προηγούμενες αναρτήσεις, ο άνθρωπος παρέδωσε τη γη στις μηχανές μετά από 10.000 χρόνια γεωργικής απασχόλησης! Με την βοήθεια των μηχανών και των οργανικών λιπασμάτων η γεωργία θα κάνει ένα ποιοτικό άλμα που θα αλλάξει ριζικά και να ευχηθούμε όχι ανεπανόρθωτα τον κόσμο μας. . Όπως έχουμε ήδη πει, η παραγωγικότητα εκτινάχτηκε από 1 προς 10 που ήταν από την χαραυγή του πολιτισμού μέχρι τον μεσοπόλεμο, σε 1 προς 2000 μέχρι σήμερα!
Εύκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι οι αγρότες που δεν μπορούν να αγοράσουν τα πανάκριβα μηχανήματα, τα λιπάσματα, τα ζιζανιοκτόνα και τα φάρμακα, θα μείνουν πίσω από αυτή την εξέλιξη. Ενώ θα συνεχίζουν να δουλεύουν το ίδιο σκληρά, τα αποτελέσματα της εργασίας τους θα είναι τόσο πενιχρά, που δεν θα φτάνουν πια στη αγορά. Σύντομα δεν θα μπορούν ούτε τη φαμίλια τους να θρέψουν. Ο ένας μετά τον άλλο θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους και να συρθούν στις πόλεις για να κυνηγήσουν το μεροκάματο. Ανίκανοι να διαπραγματευτούν, θα δεχτούν να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί.
Η προσφορά των φτηνών εργατικών χεριών θα αυξηθεί και η τιμή της εργατικής δύναμης θα πέσει. Τα χαμηλά μεροκάματα θα πιέζουν ολοένα και περισσότερο τα υψηλότερα. Η φτώχεια και η ανεργία θα απλώνεται από το ένα τόπο στον άλλο σαν την πανούκλα.
Είναι άραγε μόνο η φυσική φτώχεια που απλώνεται σαν την πανούκλα;

Γιατί, και στους περασμένους αιώνες η πλειονότητα των ανθρώπων πάντοτε φτωχοί ήταν. Όχι, η σημερινή συμφορά δεν είναι απλώς η φτώχεια. Στον Μεσαίωνα τα μυαλά των ανθρώπων ήταν γεμάτα από την εκκλησιαστική ρήση «μακάριοι οι φτωχοί και ταπεινοί, γιατί σ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» και έτσι ήταν ευτυχισμένοι με τη φτώχεια τους. Δούλευαν λιγότερο, παρά την χαμηλή παραγωγικότητα. Ο σημερινός άνθρωπος πρέπει να έχει χρήμα να αγοράζει ό,τι το σύστημα παράγει. Και στο σύστημα, δίπλα στην συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων υπάρχουν οι κυρίαρχες τάξεις που είναι οι πάμπλουτοι και για να παραμείνουν πάμπλουτοι πρέπει να πουλάνε και για να πουλάνε πρέπει να υπάρχουν κάποιοι να αγοράζουν. Από τη μια δηλαδή το σύστημα κάνει τους ανθρώπους φτωχούς, αλλά για να ζήσει πρέπει να πουλάει σε φτωχούς, επομένως πρέπει να παράγονται εμπορεύματα όλο και πιο φτηνά. Άρα να δουλεύουν με όλο και πιο χαμηλές αμοιβές, για να παράγουν όλο και πιο φτηνά και πάλι να μειώνονται οι αμοιβές κ.ο.κ. Οι ώρες εργασίας, αντί να μειώνονται - αφού η παραγωγικότητα πολλαπλασιάζεται - αυξάνονται. Ο εργάτης θα αναγκαστεί να ρίξει και την υπόλοιπη οικογένεια στη φάμπρικα και η κοινωνία του Ντίκενς αναδύεται πάλι στο προσκήνιο της ιστορίας, ακόμα πιο τραγική. Ο πλανήτης στενάζει κάτω από δισεκατομμύρια υποσιτισμένους και άλλα τόσα δισεκατομμύρια τόνους πλαστικών και άλλων σκουπιδιών. Τοξικά απόβλητα και διαρροές πετρελαίου μολύνουν το φυσικό μας περιβάλλον. Γενετικά τροποποιημένα φυτά και ζώα μεταλλάσουν τον περίγυρό μας.
Ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ατυχήματος ή και ολοκαυτώματος είναι ορατός.
Το κεφάλαιο της γης εξανεμίζεται σε ηλίθιες εφευρέσεις και οι άνθρωποι σέρνονται σαν ζόμπι εδώ και κει, χωρίς πατρίδα, χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους, χωρίς ηθική!
Μολυσμένοι και αυτοί, όπως το νερό που πίνουν και το φαί που τρώνε. Όλοι και όλα έχουμε γίνει παρανάλωμα της φωτιάς που έχει ανάψει η παγκοσμιοποίηση.
Και ωστόσο, όσο μονόδρομος και αν φαίνεται σήμερα αυτός ο δρόμος της παγκοσμιοποίησης, τόσο πιο ξεκάθαρα δείχνει και το δρόμο της αντίστροφης πορείας.
Είναι πιο φανερό, από κάθε άλλη φορά, ότι αυτή η διαδικασία εκπτώχευσης της Γης πρέπει να σταματήσει.
Όχι άλλο «πιο φτηνά»! Φτάνει το «πιο φτηνά», αφού το «πιο φτηνά» σημαίνει πιο φτωχά και πιο σπάταλα ταυτόχρονα. Από το πιο φτηνά, πρέπει να επιστρέψουμε στο πιο ακριβά.

Πρέπει να τα αγροτικά προϊόντα να πωλούνται πιο ακριβά, για να δημιουργηθεί μια φερέγγυα ζήτηση από μέρους των πολύ φτωχών. Έτσι θα σταματήσει η μετανάστευση. Αλλά και τα εμπορεύματα πρέπει να μπουν σε άλλη βάση σύγκρισης. Αν δηλαδή ένα ποδήλατο χρειάζεται 20 ώρες για να κατασκευαστεί, τότε θα πρέπει να πωλείται 20 ώρες παντού! Και αυτή η ώρα πρέπει να είναι κοστολογημένη στο κόστος μιας αξιοπρεπούς, ανθρώπινης ζωής σε κάθε χώρα. Τα γεωργικά προϊόντα, θα πρέπει να ανακοστολογηθούν, ώστε ο φτωχός αγρότης να πουλάει τα προϊόντα του ανεξάρτητα αν τα παράγει το μηχάνημα ή ο ίδιος. Θα πρέπει να οριστεί ένα ελάχιστο ημερομίσθιο επιβίωσης με ανθρωπιά και αξιοπρέπεια παντού στο κόσμο. Τότε οι μεταφορές θα μειωθούν. Και οι εκπομπές του CO2 θα μειωθούν. Και οι ώρες εργασίας θα μειωθούν. Και οι άνθρωποι θα σταματήσουν να τρέχουν σαν νευρόσπαστα από τη μια πόλη στην άλλη για να βγάλουν λεφτά. Οπότε θα ξανακάνουν οικογένεια και φίλους. Αλλά και η αληθινή Τέχνη θα ξαναμπεί εμπρός.
Και βέβαια πάνω από όλα θα πρέπει να βρεθεί ένα νέο νομισματικό σύστημα, που θα σταματήσει τη κερδοσκοπία με τα νομίσματα. Τα νομίσματα θα είναι σταθερά και να αποσυρθούν από τα διεθνή χρηματιστήρια.
Και αν πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την θέσπιση δασμών εισαγωγής, ώστε να κρατήσουμε τα ανταγωνιστικά αγαθά, που είναι προϊόντα απάνθρωπης εργασίας, εκτός συνόρων. Έτσι θα πάρει μπρός η οικονομία κάθε κράτους χωριστά, μέχρι την ημέρα, που θα υπάρχουν κανόνες για την τιμή των αγαθών και δεν θα καθορίζεται από τους κάθε λογής κερδοσκόπους.
Και όταν όλα αυτά θα συμβούν, τότε ο πλανήτης δεν θα λέγεται πια πλανήτης Γη, αλλά πλανήτης ουτοπία.

Ωστόσο, στην ιστορία της ανθρωπότητας όλες οι πραγματικότητες κάποτε θα φάνταζαν σαν μία ουτοπία, γι αυτό ας μη βάλουμε ποτέ κάτω το κεφάλι. Κάποια μέρα, ακόμα και ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι δεν μπορεί να τροχίζει το κλαδί που κάθεται