Ο Αλαβάνος και οι Ικέτιδες
Άκουσα εχτές τον κ. Αλαβάνο να ομιλεί για την υποχρέωση των Ελλήνων να συνδράμουν τους καταληψίες της Νομικής μετανάστες, επειδή η συμπαράσταση όσων προστρέχουν ικέτες αποτελεί ιερό καθήκον, όπως γράφει ο Αισχύλος!
Ωστόσο την απόφαση για την προστασία των Δαναϊδων, δεν την παίρνει ο βασιληάς Πελασγός μόνος του, αλλά ζητάει την άδεια του λαού του.
Έγινε αυτό κύριε Αλαβάνε;
Και μια και μιλάμε για την ασυναρτησία της σύνδεσης της κατάληψης με άσυλο, διαβάστε τι γράφει ένας παλιός μου φίλος:
Σχετικά με την απόφαση της Γ.Σ των μεταναστών στη Νομική
του Λευτέρη Ριζά.
Για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση, είμαι υποχρεωμένος να καταθέσω το «ποιος είμαι» ώστε να δικαιολογήσω γιατί επανέρχομαι στο μεταναστευτικό με τόση επιμονή και να κοπεί η όρεξη μερικών νέων που αγνοούν την ιστορία της αριστεράς των τελευταίων 50 χρόνων, να ξεμπλέξουν στα γρήγορα με το γνωστό τρόπο: ρατσιστής, εθνικιστής, ξενοφοβικός κλπ. Και τουλάχιστον όχι να πείσω για την ορθότητα των ιδεών μου, αλλά να προκαλέσω μια σοβαρή συζήτηση.
Διαβάζω στη απόφαση της Γ.Σ. των μεταναστών που είχαν καταλάβει τη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών:
«Εμείς οι 250 μετανάστες απεργοί πείνας που είμαστε ήδη στην 3η ημέρα απεργίας στη Νομική, διεκδικώντας νομιμοποίηση ως αυτονόητο δικαίωμά μας,..». Αλήθεια ξέρουν τι σημαίνει και ποιο (ποια) είναι αυτονόητο δικαίωμα; Ή κάποιοι από τους παρατρεχάμενους αυτό-αποκαλούμενους «αντικαπιταλιστές» τους συμβούλευσαν να το επικαλεστούν; Τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν ανήκουν στα αυτονόητα. Αποτελούν κατακτήσεις των λαών, των υποτελών τάξεων, των εργαζομένων, της εργατικής τάξης ύστερα από αγώνες – μακροχρόνιους και συνήθως αιματηρούς. Που αναγνωρίζονται και «καταγράφονται» ως τέτοιες στα Συντάγματα και την όλη νομοθεσία.
Σύμφωνα με το δικό μας Σύνταγμα, αποτέλεσμα αγώνων και συσχετισμών πολιτικής και κοινωνικής ισχύος ανάμεσα στους «κοινωνικούς εταίρους», είναι καταγραμμένα μια σειρά δικαιώματα. Που μερικά από αυτά δεν υπήρχαν σε προηγούμενα Συντάγματα – όπως π.χ. να ψηφίζουν οι γυναίκες – και άλλα μπορεί να έχουν περιοριστεί. Πριν μερικές δεκαετίες π.χ. ήταν εκτός νόμου το Κ.Κ.Ε. Δεν αποτελούσε «αυτονόητο» δικαίωμα των μελών και οπαδών του να εκφράζονται νόμιμα. Το Σύνταγμα κατοχυρώνει την υποχρέωση του Κράτους να εξασφαλίζει δουλειά και στέγη στους πολίτες του. Πράγμα βέβαια που δεν κάνει. Αντίθετα υπερασπίζει με κάθε τρόπο το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Κι αυτό όχι πάντοτε και όχι για όλους.
Που το Σύνταγμα κατοχυρώνει – ως αυτονόητο – το δικαίωμα στον κάθε περιπλανώμενο του κόσμου να αποκτά πλήρη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα μόλις πατήσει το ποδάρι του στη χώρα; Γιατί η νομιμοποίηση είναι αυτονόητο δικαίωμα. Αυτονόητα δικαιώματα έχουν οι μετανάστες ΜΟΝΟ στις χώρες από όπου προέρχονται. Κι αν αυτά δεν τους καλύπτουν ΤΟΤΕ αγωνίζονται εκεί, μαζικά, για να αλλάξουν τον συσχετισμό των δυνάμεων και να τα αποκτήσουν. Οι φτωχοί και καταφρονεμένοι της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, πριν χρόνια της Κούβας κλπ διεκδίκησαν τα αυτονόητα δικαιώματα τους – να έχουν ένα πιάτο φαγητό, περίθαλψη, δουλειά, μόρφωση κλπ – στις πατρίδες τους. Γιατί εκεί, στις πατρίδες τους, νομιμοποιούνται να τα διεκδικήσουν. Οι περιπλανώμενοι ανά την Υφήλιο μετανάστες – όπως αποκαλούν τους εαυτούς τους οι 250 – όπου και να πάνε θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση φιλοξενούμενοι και άρα υπόχρεοι στις χώρες, τους λαούς και τις κυβερνήσεις που θα δεχτούν να τους φιλοξενήσουν. Κι ο φιλοξενούμενους πρέπει να σέβεται τον «σπιτονοικοκύρη», την οικογένεια του, τα ήθη και έθιμα του και προπαντός τους πόρους του. Δεν μπορούν να απαιτήσουν να φροντίσει πρώτα αυτούς κι ύστερα τα μέλη της οικογένειας του με το έτσι θέλω. Ούτε το βράδυ να απαιτήσει να κοιμηθεί με τη γυναίκα ή την κόρη του – ως αυτονόητο δικαίωμα στην ερωτική συνεύρεση.
Αφού με την ίδια πολιτική αφέλεια στα όρια της αγένειας τα βάζουν με όλους – κυβέρνηση ΜΜΜ κλπ – συνεχίζουν χωρίς να συνειδητοποιούν τι λένε:
«Δεν είμαστε αυτό που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, οι καημένοι, οι πάμφτωχοι, χωρίς σπίτι, δουλειά και ρούχα μετανάστες κ.λ.π. Και σπίτια έχουμε και συγγενείς και δουλειές στις πόλεις που αφήσαμε πίσω μας. Δεν ψάχναμε κατάλυμα εδώ στην Αθήνα αλλά ήρθαμε για να παλέψουμε (όσο αντέξει ο οργανισμός μας) για τη νομιμοποίηση μας, τα δικαιώματά μας και για αξιοπρεπείς όρους ζωής.»
Ωραία, θαυμάσια!! Είχαν απ’ όλα στις πόλεις που αφήσανε πίσω τους. Ήρθανε για να παλέψουνε εδώ για τη νομιμοποίηση, τα δικαιώματα τους και για αξιοπρεπείς όρους ζωής !!! Δηλαδή στις χώρες τους δεν είχαν δικαιώματα – ποια ακριβώς δεν μαθαίνουμε μια και σπίτια είχανε και δουλειές και ρούχα – εδώ ήρθανε να τα παλέψουνε !!!! Χάρμα.
Λοιπόν επειδή όπως αναφέρω υπήρξα πολιτικός φυγάς επί Χούντας και μου χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο από τη Γερμανική κυβέρνηση – στο «Όνομα του Γερμανικού λαού» - όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες, κατέφυγα εκεί γιατί κινδύνευα στη χώρα μου και η οργάνωση μου – το Αντιφασιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΑΚΕ), διάδοχη οργάνωση των ΦΝΧ – μου ανέθεσε παράλληλα αποστολή στους Έλληνες μετανάστες της Γερμανίας. Αλλά εκεί αγωνίστηκα – αγωνιστήκαμε – για να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα. Όχι στη Γερμανία ή στη Γαλλία κλπ. Η αλλαγή στη Γερμανία ή τη Γαλλία ήτανε υπόθεση και καθήκον του γερμανικού και γαλλικού λαού. Και βέβαια αν γινότανε κάτι σοβαρό κι εμείς οι πολιτικοί πρόσφυγες και οι απλοί εργάτες θα βαδίζαμε δίπλα στο γερμανικό ή γαλλικό προλεταριάτο και λαό. Εισαγωγές επαναστατών δεν πέτυχαν πουθενά. Οι περιπέτειες και το τέλος του Τσε καθημερινά μας το υπενθυμίζουν.
Οι καταληψίες μετανάστες πουθενά δεν αναφέρονται στους αγώνες του λαού τους, τη σύνδεση τους με αυτούς τους αγώνες. Μόνο για τον εαυτό τους νοιάζονται, για τα αυτονόητα δικαιώματα τους στην αλλοδαπή. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια κάνουν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις για τα δικαιώματα τους ΕΔΩ. Αυτοί, πολιτικοί πρόσφυγες υποτίθεται – όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι και οι συμπαραστάτες τους – δεν έχουν κάνει ποτέ τους μια κεντρική εκδήλωση (διαδήλωση, διανομή υλικού κλπ ) για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα τους. Μόνο το ΠΟΛΙΣΑΡΙΟ και οι Κούρδοι έκαναν εκδηλώσεις και εκδίδανε και διένειμαν έντυπο υλικό. Οι πολιτικοί πρόσφυγες στη Γερμανία και οι έλληνες μετανάστες κάθε τρεις και λίγο έκαναν εκδηλώσεις – διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, πολιτικές απεργίες πείνας – δημοσίευαν άρθρα, εξέδιδαν περιοδικά και εφημερίδες, μοίραζαν προκηρύξεις, όλα σχετικά με τη δικτατορία κλπ.
«Εμείς οι μετανάστες οι οποίοι αναγκαζόμαστε να περιπλανιόμαστε σε όλο τον κόσμο, δεν θέλουμε να αναγκαστούμε να περιπλανηθούμε και κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας». Όλα κι όλα. Τα παιδιά βάζανε και όρους για την περιπλάνηση και την απεργία πείνας. Αν υπήρχε κυβέρνηση αλά Γερμανίας π.χ., τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν θα ήταν δυνατό να συμβούν. Κι αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί – λαό και εργατική τάξη – είναι αυτό: Είναι δυνατό μια κυβέρνηση που φοβάται, δεν τολμάει να επιβάλλει το νόμο (της) σε 250 μετανάστες και μερικούς συμπαραστάτες, να αναμετρηθεί με την ΕΕ, το ΔΝΤ, τους Αμερικάνους, τους Τούρκους κι όποιον άλλο επιβουλεύεται τα αυτονόητα δικαιώματα και συμφέροντα του ελληνικού λαού και της χώρας; Εξ όνυχος τον λέοντα. Δεν είναι δυνατό. Κι αυτό πρέπει να μας ανησυχεί περισσότερο. Κι ακόμα περισσότερο πώς, αντίθετα, χωρίς δισταγμό στρέφεται κατά του ίδιου του λαού, των εργαζόμενων, της νεολαίας, των φοιτητών, όταν διαδηλώνουν ενάντια στα μέτρα του Μνημονίου. Πως εξηγείται τέτοια αβρότητα απέναντι στους απρόσκλητους στη χώρα μετανάστες, τέτοιο τακτ – μέχρι και ένα από τα ωραιότερα κτίρια που υπάρχουν στην Αθήνα τους παραχώρησε όταν η Κλαυθμώνος και άλλες πλατείες και παγκάκια στεγάζουν δυστυχείς Έλληνες απόκληρους - , τέτοια ανοχή; Προσέξτε δεν εννοώ ότι έπρεπε να τους πετάξει στη θάλασσα όπου αλλού τη βόλευε. Καθόλου. Απλά διερωτώμαι δυνατά γιατί τέτοια διαφορετική συμπεριφορά. Σε ποιο, πιθανό, σχέδιο εντάσσεται και που αποσκοπεί.
Τέλος υπογραμμίζω την προτελευταία παράγραφο του ψηφίσματος: «Ακόμα γνωρίζουμε ότι δεν συντρέχει λόγος ασύλου. Καλούμε λοιπόν την Κυβέρνηση να μην ασχολείται με αυτό το θέμα, αλλά να εστιάσει στο δίκαιο αίτημά μας και τη λύση του». Από πού ως που 250 μετανάστες – άντρες, γυναίκες και παιδιά – γνωρίζουνε ότι δεν συντρέχει λόγος ασύλου; Τόσο ενημερωμένοι για το νομικό καθεστώς που διέπει τη λειτουργία των Πανεπιστημίων ; ! Τόσο μάλιστα που να ερμηνεύουν και τι και ποιους αφορά το Άσυλο;; Και από πού αντλούν τέτοιο θράσος – γιατί μόνο θράσος αποτελεί – να καλούν την κυβέρνηση να μην «ασχολείται με αυτό το θέμα» αλλά να εστιάσει «στο δίκαιο αίτημά μας και τη λύση του». Από μόνοι τους έχουν αποφασίσει τι είναι άσυλο και αν παραβιάζεται και πάλι από μόνοι τους ότι το αίτημα τους είναι δίκαιο.
Τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο παρουσιάζονται. Οι άνθρωποι πραγματικά υπέφεραν ή μπορεί και να υπέφεραν στις πατρίδες τους. Τις πόλεις τους. Πόσο και γιατί δεν μου επιτρέπουνε να γνωρίζω μια όπως οι ίδιοι ομολογούν είχαν όλα τα αναγκαία καλά. Κάλυπταν τις ελάχιστες ριζικές ανάγκες τους. Δεν ήτανε πολιτικοί ακτιβιστές, είναι, βέβαιο. Καμιά αναφορά στην πολιτική κατάσταση της χώρας τους. Αλλά η τοπική τηλεόραση έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να τους γεμίσει τα μυαλά με το “American dream”. Τόσο πολύ που κάθε ταλαιπωρία και κίνδυνος τους φάνηκε μικρός. Όλο το «ταξίδι» γίνεται για χάρη αυτού του ονείρου.
Αρωγοί στην εκπλήρωση του οι ντόπιοι «αντικαπιταλιστές» που για χρόνια ασχολούνται με τα προβλήματα των ξένων. Όχι με του ελληνικού λαού, των ελλήνων εργαζόμενων, της ελληνικής εργατικής τάξης. Που προσπαθούν να αναμετρηθούν με το αστικό σύστημα, το αστικό κράτος, τις αστικές κυβερνήσεις από παράπλευρους δρόμους: των μεταναστών, των μειονοτήτων, των ατομικών δικαιωμάτων κλπ. Με ό,τι έχει φέρει στην επιφάνεια η κυριαρχία του μεταμοντέρνου στην πολιτική. Και που αυτοί οι αγώνες της μεταμοντέρνας εποχής - που δεν διαθέτουν κεντρική στόχευση και δεν απευθύνονται σε εκείνη την τάξη που πρέπει να γίνει ηγεμονική ώστε να απελευθερώσει ολόκληρη την κοινωνία από την καπιταλιστική / ιμπεριαλιστική σκλαβιά – τελικά εκείνον που βοηθάνε να ανανεωθεί, να εξασφαλίσει παράταση στην ύπαρξη του είναι ακριβώς ο καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός.
Τις θέσεις του Λευτέρη Ριζά τις πήρα από το ιστιόγιο του Gregor der Grieche
Samstag, 29. Januar 2011
Ερώτηση προς τον κ. Αλαβάνο και οι αρλούμπες περί Ασύλου
Απόσπασμα απο την Διακήρυξη της ΣΠΙΘΑΣ
Ο πιο διαβασμένος και ενημερωμένος της παρέας, άρχισε να μιλάει για τον Μίκη, κάπως απαξιωτικά στο στύλ: Βγήκε και ο Μίκης να μας πει να μην πληρώνουμε!
Τον ρωτάω αν έχει διαβάσει τις θέσεις του Μίκη!
Φυσικά, μου απαντάει.
Εγώ, λέω ότι δεν το λέει, παρότι μέλος της επιτροπής είναι και ο Καζάκης, του οποίου η θέση είναι όντως να κάνουμε στάση πληρωμών!
Διαβάστε σας παρακαλώ τις θέσεις του Μίκη, παρακάτω. Εγω δεν βρήκα πουθενά την θέση "στάση πληρωμών". Αντίθετα βρήκα μια αξιοπρεπή τοποθέτηση, όπου η Ελλάδα θα σταθεί συνεπής στις υποχρεώσεις της!
Οι τελικές θέσεις
1.- Άμεση εξόφληση του δημόσιου χρέους.
• Προσπάθεια για την ελάττωσή του.
• Εκμετάλλευση κρατικής, εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.
• Νομικά κατοχυρωμένη υποχρεωτική οικονομική εισφορά σε επιχειρήσεις, τράπεζες και πλούσιους ιδιώτες.
• Προσπάθεια για μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς, εφ' όσον βέβαια διασφαλίζεται η ασφάλειά μας.
• Δίκαιο φορολογικό σύστημα, πάταξη της φοροδιαφυγής.
• Συμψηφισμός του χρέους προς Γερμανία με τις γερμανικές αποζημιώσεις με νέες διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα διεθνούς επιτροπής από κράτη-θύματα πολέμου (ΗΠΑ, Αγγλία, Ρωσία, Κίνα, Σερβία).
2.- Δημόσιο Δάνειο:
• Αναζήτηση άλλων πηγών με μικρό επιτόκιο και μακρόχρονη εξόφληση.
• Προσπάθεια για συμψηφισμό χρεών με τη δημιουργία κοινοπραξιών.
3.- Αμυντικές δαπάνες
• Άμεση διαπραγμάτευση με Τουρκία για αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών.
• Παύση πολεμικών προμηθειών από Γερμανία-Γαλλία
• Σύναψη νέων συμφωνιών με Ρωσία και Κίνα με όρους πρώτον την μακρόχρονη εξόφληση του χρέους, δεύτερον εξόφληση σε είδος και τρίτον συμψηφισμός χρεών με την ίδρυση κοινοπραξιών γύρω από εγχώριες πλουτοπαραγωγικές πηγές με την απόλυτη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων.
4.- Εθνική Άμυνα (αναφέρθηκα πιο πριν)
5. Έξοδος από το ΔΝΤ, Τρόϊκα κλπ.
6.- Ανάπτυξη
Εκπόνηση εκσυγχρονιστικού σχεδίου Ανάπτυξης για άμεση εφαρμογή.
Επεξεργασία ενός σύγχρονου αναπτυξιακού προγράμματος προσαρμοσμένου στις παραγωγικές μας πηγές και δυνάμεις με στόχο να καταστήσει τον λαό αυτάρκη. Στα πλαίσια του προγράμματος αυτού θα πρέπει να επιδιωχθεί η απορρόφηση και προσαρμογή του επί πλέον των πραγματικών μας αναγκών προσωπικού του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, ώστε να απαλλαγεί ο Κρατικός Προϋπολογισμός από το ασήκωτο βάρος ενός τερατώδους παρασιτικού μηχανισμού, που απορροφά το μεγαλύτερο μερίδιο του Προϋπολογισμού και καθηλώνει την χώρα στην υπανάπτυξη.
7.- «Πράσινη» ανάπτυξη της χώρας. Εκμετάλλευση των «φυσικών» πηγών ενέργειας, ανάπτυξη του Τουρισμού.
8.- Εξωτερικές σχέσεις
• Επανεξέταση των συμφωνιών μεταξύ Ελλάδας και ΝΑΤΟ και απαλοιφή όσων θίγουν τα εθνικά μας συμφέροντα.
• Έναρξη διμερών διαπραγματεύσεων με Τουρκία, Σκόπια, Αλβανία για τη λύση όλων των εκκρεμοτήτων και με στόχο την σφυρηλάτηση φιλικών σχέσεων.
9.- Διεθνείς οικονομικές σχέσεις
Στροφή από την μονομερή εξάρτηση από ΗΠΑ και Ευρώπη και αναζήτηση νέων οικονομικών σχέσεων προς κάθε κατεύθυνση που θα μας επιτρέψει να πετύχουμε ευνοϊκότερους όρους.
10.- Ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός
Η εικόνα των αριθμών που συνοδεύουν τις δημόσιες δαπάνες, αντικατοπτρίζει την πεμπτουσία μιας κοινωνικής πολιτικής. Έως σήμερα όλες οι κυβερνήσεις τοποθετούσαν στην πρώτη θέση τις δαπάνες για το Δημόσιο (εκτός από την Άμυνα) και θεωρούσαν ως τελευταίες τις δαπάνες για την Παιδεία, την Υγεία, τον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό. Αυτή η πολιτική, ανεξάρτητα από την κομματική ετικέτα της κυβέρνησης που την εφαρμόζει, είναι καθαρά αντιδραστική-αντιλαϊκή και στην ουσία αντιαναπτυξιακή.
Εάν θέλουμε μια κοινωνία φιλολαϊκή και προοδευτική αλλά και παραγωγική, τότε οφείλουμε να αντιστρέψουμε τις επιλογές που γίνονται έως σήμερα. Έτσι θα πρέπει να τοποθετήσουμε στις πρώτες θέσεις την Υγεία, την Παιδεία, τον Αθλητισμό, τον Πολιτισμό και μετά το Δημόσιο. Να ανασκευάσουμε ριζικά τις προτεραιότητες των ετησίων δαπανών για κάθε κλάδο, με στόχους:
Πρώτον την Άμυνα της χώρας λόγω του εχθρικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε.
Δεύτερον την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας με στόχο την αυτοτέλεια και το μεθοδικό κλείσιμο της ψαλίδας ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις με γνώμονα την αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης και με βάση το δόγμα της «δίκαιης ανισότητας» που αφ' ενός ενισχύει την ευγενή άμιλλα και αφ' ετέρου εξασφαλίζει στον πιο αδύνατο τα δικαιώματα που πρέπει να έχει ο κάθε ελεύθερος πολίτης μέσα σε μια ελεύθερη κοινωνία.
Τρίτον
- Την Υγεία σε ισότιμη βάση όλων ανεξαιρέτως των πολιτών.
- Την ολόπλευρη φροντίδα για το σημαντικό θέμα της «αγωγής» των νέων.
Τέταρτον, Δημόσιο (Κρατικός Μηχανισμός, Δημόσιοι Οργανισμοί κλπ.).
Ο Προϋπολογισμός επομένως θα έπρεπε κατά σειρά προτεραιότητας να αφορά την Εθνική Άμυνα, τα Δημόσια Έργα, την Κοινωνική Αλληλεγγύη, την Γεωργία, την Βιοτεχνία και Βιομηχανία, την Υγεία, την Παιδεία, τον Πολιτισμό και το Δημόσιο.
11.- Οι τρεις κοινωνικοί πυλώνες που επάνω τους πρέπει να στηρίζεται ένα σύγχρονο κράτος σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μεγάλη ανταγωνιστικότητα, κυριαρχία των αγορών και εθνικούς κινδύνους, όπως στην περίπτωσή μας, θα πρέπει να είναι η Εθνική Άμυνα, η Δημόσια Υγεία και η γενικευμένη και συγχρόνως υψηλού επιπέδου Παιδεία.
Γι' αυτόν τον λόγο θα πρέπει να είναι αναλόγως υψηλά τα ετήσια κονδύλια από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, οι δε αμοιβές όσων υπηρετούν σ' αυτούς τους κρίσιμους κλάδους, να είναι εμφανώς ανώτερες από τις αμοιβές όλων των μισθωτών, δεδομένου ότι από την ποιότητα των αποδόσεών τους εξαρτάται τόσο η ασφάλεια και η υγεία των πολιτών όσο και η δημιουργία ενός υψηλού βαθμού επιστημονικού προσωπικού, που θα συμβάλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας.
12. Ορθολογιστική αναδιάρθρωση του υπαλληλικού δυναμικού στον Κρατικό Μηχανισμό και τις ΔΕΚΟ. Σχέδιο για την οριστική τους μετατροπή σε οργανισμούς δημιουργίας θετικού έργου.
13. ΠΑΙΔΕΙΑ Ελληνοκεντρική, ανθρωπιστική, απολύτως εκσυγχρονισμένη.
και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.
Ολόκληρο το κείμενο της διακήρυξης εδώ
Αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω λίγο - λίγο, γιατι ύποπτεύομαι, ότι κανείς δεν θα κάτσει να διαβάσει 26 πυκνογραμμένες σελίδες Α4. Βλέπετε, η κρίση εχει και το αποτέλεσμα της κούρασης και απογοήτευσης. Και γω, όταν έχω λίγο χρόνο παίζω τετρισ στο διαδίκτυο. Τοσο πολύ με έχει πάρει απο κάτω αυτη η γενική κατάρρευση!
Ας ξεφύγουμε απο την αδράνεια και ας ανοίξουμε τα φτερά μας ξανά!
Donnerstag, 27. Januar 2011
Τα σκουπίδια του ΣΚΑΙ
Το κρυφό σχολειό Γκύζης
Ακούσαμε την πολυδιαφημισμένη εκπομπή του ΣΚΑΙ για την επανάσταση του 1821.Διαφημίστηκε με τον τίτλο «ένα έθνος γεννιέται» προετοιμάζοντας μας να ακούσουμε το ίδιο παραμύθι, ότι η νεότερη Ελλάδα ξεκίνησε το 1821 και οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση με τους προηγούμενους.
Βέβαια, δεν περιμέναμε ν ακούσουμε κάτι σοβαρό από τον Βερέμη τον Πρωτοσάλτε και τον Τατσιόπουλο, μας τα έχουν ξαναπεί!
Και μάλλον δεν αξίζει το κόπο να τους μελετάμε.
Θα αναφερθώ μόνο στην αρχή: Αναρωτιέται ο αφηγητής στην έναρξη αυτού του κουρελουργηματος «Τι είναι αυτό που ξαφνικά έσπρωξε το γείτονα να χτυπήσει γείτονα».
Αν ο γείτονας ορίζεται έτσι, όπως θέλει ο Βερέμης, τότε να μας εξηγήσει ποιος είναι ο εχθρός ή ο κατακτητής ή ο δυνάστης;
Αποκοιμηθείτε, αποκοιμηθείτε, αποκοιμηθείτε περιστέρια μου, δεν υπάρχει σήμερα εχθρός πουθενά, μόνο γείτονες έχουμε!!
Dienstag, 25. Januar 2011
Όταν μιλάνε οι σοβαροί της Ελλάδας οι άλλοι, κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο!
Ορίστε τι μας αραδιάζει ο κ. Παντελής Καψής (τα πλάγια κίτρινα δικά του. Τα υπόλοιπα δικά μου):
Ο νεο-κομμουνισμός του Μίκη!
O συμβολισμός ήταν ξεκάθαρος. Από τη μια πλευρά, προσκεκλημένος ομιλητής, ο Μίκης Θεοδωράκης. Σήμανε εθνικό εγερτήριο ζητώντας να αντισταθούμε, να υψώσουμε το ανάστημά μας στους δανειστές, «να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις», να αρνηθούμε να εξοφλήσουμε το χρέος.
Αν κάποιος καταφεύγει σε συμβολισμούς τότε προφανώς αυτός δεν είναι ο Μίκης, αλλά ο Καψής. Ποια είναι η μια και ποια η άλλη; Θα το ξεκαθαρίσει σε λίγο με τρόπο που μόνο ένας αγράμματος τολμάει, γιατί είναι τόσο μεγάλη η άγνοιά του που δεν καταλαβαίνει καν τι ο ίδιος λέει. Όχι δεν τον βρίζω, θα ήθελα μάλιστα να μιλήσω εκλεπτυσμένα, τόσο εκλεπτυσμένα, που να ξεπέρναγα τον εαυτό μου, αλλά δεν αξίζει τον κόπο, γιατί τζάμπα θα πήγαιναν όλα. Απλώς θα μπερδευτεί.
Από την άλλη, οι διοργανωτές. Ήταν όλοι τους εκεί: ο Ιατρικός Σύλλογος, ο Δικηγορικός Σύλλογος, ο Φαρμακευτικός Σύλλογος, οι Συμβολαιογράφοι με τον Σύλλογό τους, οι Μηχανικοί με το ΤΕΕ, οι Εκπαιδευτικοί. Όλοι ουσιαστικά όσοι απειλούνται από το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
Μάλιστα, το βρήκαμε! η μια είναι η πλευρά που απειλείται και η άλλη ο Μίκης και οι συνοδοιπόροι του! Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτή η λέξη; «Συνοδοιπόροι»
Για τους νέους που δεν θυμούνται τη χούντα των συνταγματαρχών, ήταν η μαγική λέξη που χρησιμοποιούσε η χούντα για να ξυλοφορτώνει κάθε έλληνα που δεν την προσκυνούσε! Σύμφωνα με το παράγγελμα: Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας.
Τυχαίο; Μάλλον όχι. Η αποδοχή του μνημονίου έχει προκαλέσει δύο «ρεύματα» κριτικής. Το πρώτο αφορά κατά κάποιο τρόπο τις διαδικασίες. Αμφισβητούνται- από τη ΝΔ ή την ανανεωτική Αριστερά- επί μέρους επιλογές και χειρισμοί, όχι όμως το μνημόνιο καθαυτό ούτε, πολύ περισσότερο, η επιλογή να βρεθεί λύση στο πλαίσιο της Ευρώπης και του ευρώ.
Μέσα σε μια τόσο μικρή πρόταση έχει βάλει τα ρεύματα που θα ΗΘΕΛΕ να υπήρχαν, καθόσον ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ εκπροσωπούν την Μεγάλη Τάξη των Ιερών μας και Οσίων Κομμάτων, (ΜΤΙΟΚ) η οποία - κατά κάποιον τρόπο, - αμφισβήτησε τις διαδικασίες, αφού δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει κάτι άλλο. Γιατί αν αμφισβητούσε κάτι άλλο εκτός από τις διαδικασίες, δεν θα ανήκε στην ΜΤΙΟΚ! Δηλαδή, παρότι δεν ήθελε να το πει, η ΜΤΙΟΚ (όπως λέμε ΔΝΤ) δεν θα μπορούσε ποτέ να αμφισβητήσει κάτι από τις διαταγές των προϊσταμένων της, και αν παρ ελπίδας συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε αυτό θα ήταν απλώς μια αμφισβήτηση των διαδικασιών!!!!
ΔΕΝ θα μπορούσε ποτέ η ΜΤΙΟΚ να αμφισβητήσει το μνημόνιο, πολύ δε περισσότερο μια λύση στα πλαίσια της ΕΕ.
Για δείτε όμως, κ. Καψή, πόσα άλλα ρεύματα θα μπορούσαν να υπάρχουν: Εγώ λ.χ. αμφισβητώ ευθέως το μνημόνιο, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ, ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΙΚΟ, ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ, ΕΞΟΝΤΟΤΙΚΟ, ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΙΚΟ και ΔΟΥΛΟΚΤΗΤΙΚΟ! Όσο για την διαδικασία, σκασίλα μου μεγάλη η διαδικασία! Στην συνέχεια, δεν επιθυμώ καθόλου μια λύση εκτός ΕΕ, επειδή τώρα δεν γίνεται και επειδή αυτό ζητάνε διακαώς οι γερμανοί, που θέλουν να κάψουν την ΕΕ!
Κάποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει και τη διαδικασία και την ΕΕ και το ΔΝΤ. Κάποιος άλλος μόνο το ΔΝΤ και κάποιος άλλος μόνο την ΕΕ. Βλέπεις δηλαδή, ότι όσα είπες παραπάνω θα μπορούσαν να είναι πολλά ρεύματα, οπότε η ανάλυση σου για το ένα ή το άλλο γίνεται θρύψαλα.
Βέβαια, δεν γράφουμε κάποιο Άρθρο για να δούμε πόσα ρεύματα υπάρχουν, γιατί τότε θα διαβιβάζαμε το πρόβλημα στη ΔΕΗ!
Μην βιάζεσαι, θα φτάσουμε και στο δια ταύτα.
Το δεύτερο ρεύμα κριτικής επιχειρεί να χαράξει έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο για την Ελλάδα τόσο στην οικονομία όσο και στην εξωτερική πολιτική, βάζοντας ταυτόχρονα γενικότερα ζητήματα εθνικής ταυτότητας. Πρόκειται για μια εθνικιστική- πατριωτική, για όσους την προτιμούν- πολιτική που βρίσκει υποστηρικτές από τον Μίκη και τη Λιάνα ως τον Αλαβάνο και τον Αγιο Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς δεν έχει να μας προσφέρει το παραμικρό.
Να το και το δεύτερο ρεύμα (δηλαδή τι δεύτερο, πάλι μια άλλη κατηγορία ρευμάτων πρόκειται, αλλά ενι γουέϊ):
Είναι αυτό που θέλει τα πάνω κάτω! Μα τι πράγματα είναι αυτά! όταν βρε αδελφέ ΟΛΑ πάνε ρολόϊ! να θέλει κάποιος να φέρει τα πάνω κάτω είναι εξωφρενικό! Η επόμενη πρόταση μου προκαλεί τέτοια αηδία που μου ανακατεύει τα έντερα, αλλά παρά ταύτα, θα ήθελα να ρωτήσω αυτόν τον δημοσιογράφο να μας πει πού ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του; Από τον Αϊνστάιν και τον Καντ έως τον Χαντιγκτον και τον Μπρεζίνσκι; Και άντε να τον έβλεπε εκεί, μήπως μπορεί πάλι αυτός ο ανθρωπάκος να μας πει ΤΙ ΣΟΒΑΡΟ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΘΑΥΜΑΖΕ Η ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΟΤΑΝ; ώστε να το σκεφτούμε και μείς οι φτωχοί τω πνεύματι;
Τι έχει προσφέρει παιδάκι η σημερινή ελίτ παρεξ θάνατο, τρομοκρατία, λεηλασία φτώχεια και δυστυχία;
Η ιδέα να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις μοιάζει βέβαια ελκυστική. Στο μέτρο που δεν αποτελεί ταυτολογία ωστόσο- πού αλλού δηλαδή μπορούμε να στηριχθούμε;- αποτελεί ένα προσκλητήριο σε ξεπερασμένες πολιτικές προστασίας είτε συγκεκριμένων κλάδων παραγωγής είτε επαγγελματικών προνομίων.
Είναι μια επιλογή που οδηγεί σε αδιέξοδο. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι προστατευτικές πολιτικές το μόνο που τελικά προστατεύουν είναι την ανικανότητα και τη διαφθορά, δηλαδή τη φτώχεια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλες οι «κομμουνιστικές» χώρες επιδιώκουν με κάθε τρόπο να επανενταχθούν στο διεθνές σύστημα εμπορίου.
Σίγουρα αγνοείς πλήρως και ιστορία και οικονομία, γιατί αν λιγάκι εγνώριζες από αυτά θα ήξερες ότι μέχρι σήμερα: ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΠΡΟΟΔΕΥΣΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ DE FACTO ΚΑΙ DE JURA την προστασία της. Και αν αυτή η προστασία δεν πέρναγε με τα οικονομικά μέτρα υπήρχε και η υπεροχή του σπαθιού ή των όπλων γενικότερα. Ακόμα υπήρξε και η πολιτική του εμπάργκο που ακόμα και σήμερα οι αρχιερείς της ελεύθερης αγοράς εφαρμόζουν με θρησκευτική προσήλωση.
Ας μην επεκταθώ, γιατί είναι σαν λέω την προπαίδεια σε ένα γυμνασιόπαιδα, ή να μιλάω για διαφορικό λογισμό σε παιδί του δημοτικού.
Επίσης δεν θα μιλήσω για πατρίδα, σε κάποιον που την πιάνει στο στόμα του με τέτοια απαξία, λές και είναι η χολέρα προσωποποιημένη.
Ούτε θα μιλήσω για τις «κομμουνιστικές» χώρες και τις επιδιώξεις τους, γιατί εγώ δεν ξέρω καμιά κομμουνιστική χώρα σήμερα! Αν εννοείς τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, η ανάλυσή σου είναι οφ! Μάλλον θα πρέπει να διαβάσεις μερικά από τα μέτρα που έλαβαν οι ΗΠΑ, όταν η Σοβιετία έγινε Ρωσία για να την αντιμετωπίσουν! (βλ. J. Stiglitz η μεγάλη ουτοπία). Νομίζω ότι ένα ανέκαθεν ελληνικό χαρακτηριστικό είναι η καθυστέρηση αλλαγής φάσης. Όταν σήμερα σχεδόν όλοι οι ανεξάρτητοι διανοούμενοι κριτικάρουν σφόδρα τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση, στην Ελλάδα συνεχίζουν οι χαρτογιακάδες να τον υμνούν και να την υμνούν!
Μια τέτοια οικειοθελής περιχαράκωση το μόνο που θα πετύχει θα είναι η καταβαράθρωση του παραγωγικού μας δυναμικού. Οταν τώρα δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει σε μια οικονομία υποταγμένη στις αποφάσεις των πολιτικών. Αν συνυπολογίσουμε το κόστος της ρήξης με την Ευρώπη με την υποτίμηση του εθνικού πλούτου και τον αποκλεισμό από τις διεθνείς χρηματαγορές, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για μια πολιτική εθνικής απελπισίας που θα προκύψει μόνο αν καταρρεύσει το πολιτικό μας σύστημα.
Το παράδοξο είναι ότι από μια τέτοια εξέλιξη οι πρώτοι που θα χάσουν και οικονομικά αλλά και ως προς τον τρόπο ζωής τους είναι οι επιστήμονες και οι επαγγελματίες- οι κοινωνικές κατηγορίες δηλαδή που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης. Το ακόμη πιο παράδοξο είναι ότι αυτοί ακριβώς οι επαγγελματίες έχουν τις γνώσεις και την κατάρτιση για να αντέξουν καλύτερα στον διεθνή ανταγωνισμό. Κι αυτό εδώ δεν αλλάζει όσο και αν φλερτάρουν με τον Μίκη!
Υμνείστε τις Αγορές, κανένας Θεός, από την αυγή του πολιτισμού δεν απήλαυσε μιας τέτοιας λατρείας! Υμνείστε τις Αγορές όσο πιο δυνατά μπορείτε γιατί σε λίγο θα έχουν ψοφήσει. Ω!!! Υμνείτε, Υμνείτε τις Αγορές αυτά λένε οι Νόμοι και οι προφήτες!!
Όσο για την παραγωγή μας που θα κινδυνέψει να βρεθεί εκτός πεδίου ανταγωνισμού, για δες παρακαλώ ποιοι είναι οι ανταγωνιστές μας και σκέψου λιγάκι πως μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ:Οι εταιρείες ASDA, Primark και Tesco πληρώνουν στα μικρά χέρια του Μπαγκλαντές 6 λεπτά την ώρα. Αυτά τα μικρά χεράκια εργάζονται 80 ώρες την εβδομάδα.
Οι εταιρείες Adidas, Kohl's, Warner Bros, Bugle Boy, Jordache, Nautica αναπτύσσονται στο δικτατορικό καθεστώς της Μπούρμα, και δίνουν μισθούς 3 λεπτά την ώρα.
Οι Mattel, MAG, Sega, και Wal-Mart, δίνουν στη Κίνα 10 - 12 λεπτά.
Η Freetrend πάλι στην Κίνα Ωράριο εργασίας 14 με 15½ ώρες την ημέρα, από τις 7:30 έως 21:30, 6 ημέρες την εβδομάδα.
14 λεπτά την ώρα ή 1,73 Ευρώ για 10 ώρες εργασία την ημέρα..
Αν πρέπει να ανταγωνιστούμε αυτές τις συνθήκες, καλύτερα να πάμε για μπάνιο στο Αιγαίο! Γι αυτό θα το υπερασπιστούμε μέχρις εσχάτων. Γιατί
«άλλο κορμό απ το κορμί μας δεν θα βρούμε, απ τη ψυχή μας άλλη ψυχή» που λέει και ο ποιητής.
Εσείς, που ειρωνεύεστε την πατρίδα, έχετε κάθε δικαίωμα να πάτε στη Γερμανία, θα σας υποδεχτούν με ανοιχτές τις αγκαλιές (χε χε που λέει και ο φίλος μου ο Ομαδεόν).
Όλο το Αρθρο του Π. Καψη εδώ:
Sonntag, 23. Januar 2011
Απο την Ιστορία των Γεωργιών του κόσμου, Marcel Mazoyer, Laurenc Roudart ΙΙI ή ο πλανήτης Ουτοπία
και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μού χαλούν το φύτρο.
Ο χερουλάτης έφαγε τ ' άχαρα δάχτυλά μου
και στην αλετροπόδα μου έλυώσαν τα ήπατα μου.
Δυο -μήνες έρεψα εδεδώ εσάπησα στη νόπη
μ ' αρρώστια, με γεράματα! Βάσανα, νηστεία, κόποι
γι ' αυτό το έρμο το ψωμί! Καί τώρα που προβαίνει
σγουρό, χολάτο από τη γη, που πριν το φαν, χορταίνει
τα λιμασμένα μου παιδιά, να το πατούν εμπρός μου
με τόση απίστευτη απονιά, οι δυνατοί του κόσμου;

Εύκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι οι αγρότες που δεν μπορούν να αγοράσουν τα πανάκριβα μηχανήματα, τα λιπάσματα, τα ζιζανιοκτόνα και τα φάρμακα, θα μείνουν πίσω από αυτή την εξέλιξη. Ενώ θα συνεχίζουν να δουλεύουν το ίδιο σκληρά, τα αποτελέσματα της εργασίας τους θα είναι τόσο πενιχρά, που δεν θα φτάνουν πια στη αγορά. Σύντομα δεν θα μπορούν ούτε τη φαμίλια τους να θρέψουν. Ο ένας μετά τον άλλο θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα χωράφια τους και να συρθούν στις πόλεις για να κυνηγήσουν το μεροκάματο. Ανίκανοι να διαπραγματευτούν, θα δεχτούν να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί.
Η προσφορά των φτηνών εργατικών χεριών θα αυξηθεί και η τιμή της εργατικής δύναμης θα πέσει. Τα χαμηλά μεροκάματα θα πιέζουν ολοένα και περισσότερο τα υψηλότερα. Η φτώχεια και η ανεργία θα απλώνεται από το ένα τόπο στον άλλο σαν την πανούκλα.
Είναι άραγε μόνο η φυσική φτώχεια που απλώνεται σαν την πανούκλα;

Ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ατυχήματος ή και ολοκαυτώματος είναι ορατός.
Το κεφάλαιο της γης εξανεμίζεται σε ηλίθιες εφευρέσεις και οι άνθρωποι σέρνονται σαν ζόμπι εδώ και κει, χωρίς πατρίδα, χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους, χωρίς ηθική!
Μολυσμένοι και αυτοί, όπως το νερό που πίνουν και το φαί που τρώνε. Όλοι και όλα έχουμε γίνει παρανάλωμα της φωτιάς που έχει ανάψει η παγκοσμιοποίηση.
Και ωστόσο, όσο μονόδρομος και αν φαίνεται σήμερα αυτός ο δρόμος της παγκοσμιοποίησης, τόσο πιο ξεκάθαρα δείχνει και το δρόμο της αντίστροφης πορείας.
Είναι πιο φανερό, από κάθε άλλη φορά, ότι αυτή η διαδικασία εκπτώχευσης της Γης πρέπει να σταματήσει.
Όχι άλλο «πιο φτηνά»! Φτάνει το «πιο φτηνά», αφού το «πιο φτηνά» σημαίνει πιο φτωχά και πιο σπάταλα ταυτόχρονα. Από το πιο φτηνά, πρέπει να επιστρέψουμε στο πιο ακριβά.

Και βέβαια πάνω από όλα θα πρέπει να βρεθεί ένα νέο νομισματικό σύστημα, που θα σταματήσει τη κερδοσκοπία με τα νομίσματα. Τα νομίσματα θα είναι σταθερά και να αποσυρθούν από τα διεθνή χρηματιστήρια.
Και αν πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την θέσπιση δασμών εισαγωγής, ώστε να κρατήσουμε τα ανταγωνιστικά αγαθά, που είναι προϊόντα απάνθρωπης εργασίας, εκτός συνόρων. Έτσι θα πάρει μπρός η οικονομία κάθε κράτους χωριστά, μέχρι την ημέρα, που θα υπάρχουν κανόνες για την τιμή των αγαθών και δεν θα καθορίζεται από τους κάθε λογής κερδοσκόπους.
Και όταν όλα αυτά θα συμβούν, τότε ο πλανήτης δεν θα λέγεται πια πλανήτης Γη, αλλά πλανήτης ουτοπία.
Eingestellt von ange-ta um 1/23/2011 11:23:00 AM 2 Kommentare
Labels: οικονομία, παγκοσμιοποίηση, τροφές
Mittwoch, 12. Januar 2011
Απο την Ιστορία των Γεωργιών του κόσμου, Marcel Mazoyer, Laurenc Roudart ΙΙ
F. Nietzsche, θέληση της δύναμης

Πώς έχουμε φτάσει σε μία τέτοια παράδοξη εξέλιξη; Πως είναι δυνατόν να πεινάνε αυτοί που παράγουν τις τροφές αυτών που δεν πεινάνε; Λέτε να είναι αλτρουισμός; Όπως δηλαδή η μάνα προτιμά να πεθάνει από την πείνα για να μη στερήσει τη τελευταία της μπουκιά στο παιδί της;
Χμ, δεν νομίζω.
Φαίνεται, τελικά ότι στον κόσμο ανάποδα που ζούμε, οι Νόμοι της φύσης δεν ισχύουν, όσον αφορά την οικονομία. Αλλά ούτε αυτό το λέω για πρώτη φορά. Έχουμε ξαναπεί, ας το πούμε άλλη μια φορά: Όποιος νομίζει ότι σε έναν πεπερασμένο κόσμο η μεγέθυνση δεν σταματά ποτέ, είναι ή τρελός ή οικονομολόγος.
Σήμερα, έχουμε ήδη κατανοήσει το νόημα αυτής της ρήσης. Ενώ ζούμε πια με δανεικά, δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα αποδανεισμού, κανένα πρόγραμμα αυτόνομης παραγωγής. Ο κόσμος έχει γεμίσει με οικονομολόγους, δηλαδή με τρελούς, που ένα μόνο τους απασχολεί: Πότε θα ‘ρθει εκείνη η μέρα που η Ελλάδα θα μπορέσει να ζητήσει δανεικά από τις αγορές!
Ας επιστρέψουμε όμως στο σύστημα που παράγει, αναπαράγει και επιδεινώνει τη δυστυχία και την πείνα.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο η εισαγωγή των μηχανών που έδωσε τη χαριστική βολή στους γεωργούς του πλανήτη, αλλά ο συνδυασμός μηχανών και ανόργανων λιπασμάτων, καθώς επίσης των εντομοκτόνων, μυκητοκτόνων και ζιζανιοκτόνων. Η εξοικονόμηση εργασίας και η αύξηση της παραγωγικότητας που επέφεραν οι τρεις αυτοί παράγοντες είναι τεράστια. Τα μηχανήματα μειώνουν το χρόνο σποράς, συγκομιδής και αποθήκευσης των σπόρων. Τα ανόργανα λιπάσματα κερδίζουν το χρόνο από τη μη συλλογή κοπριάς. Τα ζιζανιοκτόνα σκοτώνουν τα ζιζάνια των αγρών που παλιότερα τα ξερίζωναν οι αγρότες με τα χέρια. Τέλος τα εντομοκτόνα και μυκητοκτόνα οδηγούν σε αύξηση των χρήσιμων καρπών, ενώ τα λιπάσματα στην αισθητή βελτίωση τους. Είναι λοιπόν φανερό ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ αγροτών που διαθέτουν τα παραπάνω μέσα και εκείνων που δεν τα διαθέτουν είναι αθέμιτος. Μόνο στην Αμερική ο αγροτικός πληθυσμός από 60% που ήταν το 1860 μειώθηκε στο 2,7%. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πάνω από 15 εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες εγκατέλειψαν τα χωράφια τους και σύρθηκαν – τι άλλο – άνεργοι στις πόλεις ζητώντας ένα οποιοδήποτε μεροκάματο.
Η μηχανοκίνητη συγκομιδή οδήγησε σε επιλογή των φυτών, ώστε η ωρίμανση να επιτυγχάνεται ταυτόχρονα. Έτσι λ.χ. στη δεκαετία του 1960 εμφανίστηκε μια νέα ποικιλία ντομάτας που ήταν αρκετά σκληρή για να αντέξει στους χειρισμούς των μηχανών, καθώς επίσης ωρίμαζαν όλες οι ντομάτες σχεδόν ταυτόχρονα για να διευκολύνεται η μηχανική συγκομιδή. Τα μπαμπάκια έγινα ψηλότερα για να μπορεί να περνάει η βαμβακοσυλλεκτική μηχανή. Ο τρόπος αυτός παραγωγής και συλλογής – συγκομιδής οδηγεί αναπόφευκτα σε μονοκαλλιέργειες, (για την απόσβεση των μηχανημάτων) επομένως σε εκπτώχευση των εδαφών και αύξηση της ζήτησης σε φάρμακα, λιπάσματα, ζιζανιοκτόνα κλπ. Οι μονοκαλλιέργειες οδηγούν και στην αύξηση των μεταφορών, επομένως και στην αύξηση του CO2 στην ατμόσφαιρα και γενικώς στην αύξηση της ρύπανσης, ενώ τα εδάφη, επί των οποίων αυτή (η μονοκαλλιέργεια), δεν είναι εφικτή επιστρέφουν στη χέρσωση.
Τα αποτελέσματα από όλες αυτές τις επεμβάσεις είναι εντυπωσιακά. Αν κάποιος επισκέπτης του 19ου αιώνα έβλεπε τα σημερινά αγροτικά προϊόντα δεν θα πίστευε στα μάτια του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ενώ ο κομμουνισμός εξήγγειλε μία κοινωνία, που όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ο καπιταλισμός επέφερε την ισότητα των φυτών και των ζώων! Φρούτα καρμπόν, αγελάδες φυλακισμένες με τεράστια ολόιδια βυζιά, πρόβατα κουρεμένα σαν να βγήκαν από κομμωτήριο, εφιαλτικές εικόνες από δεμένα κοτόπουλα στημένα δίπλα από ταινιόδρομους που μεταφέρουν τα αυγά τους (τεράστια και αυτά), δημητριακά με σπόρους τριπλάσιου μεγέθους και τι άλλο ακόμα να σκεφτούμε και να μην φρίξουμε.
Στην ουσία η αγροτική παραγωγή εξαφανίστηκε και εμφανίστηκε η βιομηχανία τροφίμων, που όπως πάλι έχουμε πει ανήκει σε μονοπωλιακούς κολοσσούς που μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και ενώ υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βλέπουν με φρίκη μια τέτοια εξέλιξη, υπάρχουν κάποιοι άλλοι που έχουν άλλα οράματα για την ανθρωπότητα, όπως λ.χ. οι Μάρτιν Χ. Ρόγκοφ και Στίβεν Ρόουλινγ, βιολόγοι και υπεύθυνοι στο τμήμα ερευνών του Υ. Γεωργίας των ΗΠΑ, οι οποίοι ονειρεύονται ένα σύστημα, όπου στους αγρούς θα φυτεύεται μόνο ένα είδος βιομάζας, το οποίο θα αναμιγνύεται με ένζυμα και ζαχαρούχο διάλυμα, θα διοχετεύεται στη βιομηχανία τροφίμων και αυτή με τη σειρά της θα δίνει στο μείγμα αυτό την αντίστοιχη μορφή των «φυσιολογικά καλλιεργημένων φυτών», μέχρι στο τέλος να λείψει και αυτή η πολυτέλεια και να αρκεστούμε να τρώμε χαπάκια ίδιας γεύσης και ίδιου σχήματος.
Ίσως κάποιοι επιστημονόπληκτοι να βρίσκουν αυτή την εξέλιξη σαν τη μόνη λύση στο επισιτιστικό πρόβλημα μιας ανθρωπότητας που αυξάνεται δαιμονισμένα και εξαφανίζει όλα τα άλλα ζωντανά της φύσης. Παρότι η εξέλιξη είναι αναπόφευκτη και δεν θα ήταν σωστό να εφαρμόζουμε ξεπερασμένες μεθόδους παραγωγής της τροφής μας, σε αναντιστοιχία με τις προκλήσεις της επιστήμης, ωστόσο αναρωτιέμαι εάν και κατά πόσον θα μπορούσε η ανθρωπότητα να επιτύχει μια ισόρροπη ανάπτυξη και όχι να οδηγηθεί σ αυτή τη στρέβλωση.
Όταν μπήκαν στην αγορά, όλα τα καινούργια εργαλεία, υπήρχαν φτωχοί λαοί που δεν είχαν καμία δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσουν, πολύ δε περισσότερο να τα αγοράσουν. Αντί λοιπόν τότε να ληφθούν μέτρα προστασίας των φτωχών πληθυσμών, έγινε ακριβώς το αντίθετο. Αφήσανε ελεύθερη την αγορά να επιβάλει το νόμο της ζούγκλας, μάλιστα μιας ζούγκλας 2000 φορές πιο δολοφονικής από αυτή των άγριων θηρίων.
Δείτε, με απλούς αριθμούς πως έφτασαν σε πλήρη χρεωκοπία οι γεωργοί των φτωχών χωρών.
Με 100 γαλλικά φράγκα (20 δολάρια ΗΠΑ) τα εκατό κιλά σπόρων, ένας Ευρωπαίος καλλιεργητής δημητριακών για παράδειγμα, με επαρκή εξοπλισμό, ο οποίος εργάζεται μόνος και έχει καθαρή παραγωγή 500.000 κιλά, (αφαιρουμένων των ενδιάμεσων καταναλώσεων και αποσβέσεων) αποκομίζει 500.000 φράγκα (100.000 δολάρια). Από αυτά θα πληρώσει φόρους, ή τη τράπεζα αν χρωστάει, θα φυλάξει 700 κιλά για την σπορά της επόμενης χρονιάς και στο τέλος θα του μείνουν 100.000 έως 250.000 ετησίως για να ανταμείψει τους κόπους του. Με αυτό το περίσσευμα μπορεί να επενδύσει ή να καταναλώσει.
Στην άλλη μεριά της γης ένας χειρώναξ καλλιεργητής στο Σουδάν ή την Ινδία με 100 φράγκα θα αγοράσει και αυτός 100 κιλά σπόρων, αλλά θα παράγει 1000 κιλά και θα αποκομίσει 1000 φράγκα εάν πωλούσε όλη την παραγωγή του. Αλλά καθώς πρέπει να φυλάξει 700 κιλά θα του μείνουν μόνο 300 για να πουλήσει. Δηλαδή θα του μείνουν μόλις 60 δολάρια αν δεν χρωστάει σε τράπεζα και το χωράφι είναι δικό του. Με τα παραπάνω δεδομένα ένας χειρώνακτας αγρότης θα πρέπει να εργάζεται 33 χρόνια για να αποκτήσει ένα ζευγάρι βόδια και έναν μικρό εξοπλισμό για να καλλιεργήσει με ελαφριά ζεύξη, αν αποταμίευε όλο το ποσόν των 60 δολαρίων ετησίως. Θα χρειαζόταν 100 χρόνια για να αποκτήσει εξοπλισμό για βαριά ζεύξη και 300 χρόνια για να αγοράσει ένα μικρό τρακτέρ.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράλογο που οι φτωχοί καλλιεργητές παράγουν κοκαΐνη που μπορούν και την πουλούν ακριβότερα. Εάν νομιμοποιηθεί η κοκαΐνη και οι λοιπές ναρκωτικές ουσίες, τότε θα εξολοθρευτούν και αυτοί.
Ποια πρόταση λοιπόν θα έπρεπε να πέσει σε ένα τραπέζι που θα κάθονταν σοβαροί συνομιλητές και όχι αυτός ο συρφετός οι G7 ή G8 ή G20, ή όπως ονομάζονται οι δήθεν σοβαροί ηγέτες του πλανήτη, που μαζεύονται κάθε τρεις και λίγο και μπεκροπίνουν;
Eingestellt von ange-ta um 1/12/2011 11:52:00 PM 4 Kommentare
Labels: Βιβλία, οικονομία, παγκοσμιοποίηση, τροφές
Montag, 10. Januar 2011
Απο την Ιστορία των Γεωργιών του κόσμου, Marcel Mazoyer, Laurenc Roudart Ι

Αν μπορούσε να κάνει κανείς μια κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Άνθρωπο από την ημέρα που πήρε στα χέρια του μια πέτρα και άρχισε να την κάνει εργαλείο μέχρι σήμερα, τότε η ταινία αυτή θα περνούσε από μία βαριά αργή ταχύτητα στην αρχή, με το ένα φωνήεν να απέχει χιλιάδες χρόνια από το άλλο, σε μια ολοένα αυξανόμενη, φτάνοντας στις μέρες μας, όπου κανείς δεν θα προλάβαινε ν ακούσει τίποτε άλλο εκτός από μια δυσνόητη κατηφορική στριγκλιά. Στην αρχή το πρόσωπό του θα φωτίζονταν ζεστά και χαρούμενα, κάθε φορά που θα ανακάλυπτε κάτι καινούργιο, αλλά στο τέλος το φως θα μετατρέπονταν σε έναν βαθύ και δυσανάγνωστο ζόφο.
Και αν κάποιος επιχειρούσε να χρονολογήσει την εξέλιξη του, ξεκινώντας από τον Homo Erectus ή ακόμα και από τον Homo Habilis – δηλαδή δύο εκατομμύρια χρόνια πριν - μέχρι τις μέρες μας, τότε θα χρειαζόταν διαφορετικές κλίμακες μέτρησης. Στην αυγή της εξέλιξης ο άνθρωπος κινείται στην κλίμακα των εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων, (η φωτιά τιθασεύτηκε πριν περίπου 500.000 χρόνια), αργότερα περνάει στη κλίμακα των χιλιετιών, (με την ανακάλυψη της γεωργίας και του αρότρου) έπειτα σ αυτή των αιώνων (με την χρήση αρότρων με πολλαπλά υνιά – βαριά ζεύξη) και τέλος στις μέρες μας στην κλίμακα των δεκαετιών (με την ανακάλυψη της μηχανοκίνητης ζεύξης).
Είναι άραγε αυτή η τεράστια απόσταση από την μία περίοδο στην άλλη δείγμα μειωμένης εγκεφαλικής δραστηριότητας των πρώτων ανθρωπείδων; Ή πιο απλά, ήταν οι πρόγονοί μας τόσο πολύ πιο κουτοί από μας; Μάλλον αυτό είναι ένα ερώτημα άλλης φύσεως από την παρούσα ανάρτηση. Πάντως για να μην αφήσω το ερώτημα ανοιχτό σε ότι αφορά τη δική μου άποψη, δεν το πιστεύω. Γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος των δύο πρώτων ανθρωπείδων ήταν πιο ελαφρύς από αυτόν του Homo sapiens – sapiens, ο οποίος περπάτησε στη γη πριν 50.000 χρόνια, και ίσως αυτό μας επιτρέπει να θεωρήσουμε αυτούς τους προγόνους μας όντως χαμηλότερων πνευματικών ικανοτήτων, αλλά γιατί ο Homo sapiens – sapiens χρειάστηκε 40.000 χρόνια για να αρχίζει να σπέρνει σπόρους και να παράγει αποθέματα τροφής; Μήπως κάτι μας διαφεύγει; Εγώ, πάντως, αντικρίσω με δέος αυτή την προσεκτική ιχνηλάτηση του περιβάλλοντος, αυτή την αργή και ήρεμη κατανόηση των νόμων της φύσης, ενώ αντίθετα δεν μπορώ παρά να νοιώσω μια αποστροφή για την υβριστική πια επέμβαση του σημερινού ανθρώπου στο περιβάλλον και την διατάραξη κάθε ισορροπίας μεταξύ ανθρώπινης ζωής και ζωής στον πλανήτη μας εν γένει. Σήμερα την εποχή της βραδύτητας την έχει αντικαταστήσει η εποχή της φρενήρους ταχύτητας, που δεν σηματοδοτεί άλλο τι «πάρεξ θάνατο πικρό» που θα έλεγε και ο ποιητής.

Στα πρώτα χρόνια, ο άνθρωπος έσπερνε και όργωνε με τα χέρια του. Η εξημέρωση ζώων, δηλαδή των αιγοπροβάτων και των βοοειδών (σε μερικές περιοχές), χάνεται στην ένατη π.χ. χιλιετία (δηλαδή πριν την ανακάλυψη της γεωργίας). Τα αιγοπρόβατα προσφέρουν στο κυρίαρχο νοητικά ζώο το γάλα τους, το κρέας τους, το μαλλί τους και το δέρμα τους.
Με την γεωργία και τη κτηνοτροφία ο άνθρωπος από τροφοσυλλέκτης και κυνηγός, που ήταν μέχρι πριν την εξημέρωση των αιγοπροβάτων, εξελίχτηκε σε γεωργό και κτηνοτρόφο. Η κτηνοτροφία, όχι μόνο του έδινε τροφή, πλούσια σε πρωτεΐνες, που είχε ανάγκη προκειμένου να αντεπεξέλθει στις βαριές χειρονακτικές ασχολίες, χωρίς να αναγκάζεται να κυνηγάει καθημερινά για τον επιούσιο, αλλά λίπαινε και πλούτιζε το έδαφος με τα περιττώματα των ζώων.

Τα χρόνια περνάνε κατά χιλιάδες χωρίς να συμβαίνουν συγκλονιστικά γεγονότα. Σε κάποια χαμένη στο παρελθόν χιλιετία, εφευρέθηκε το άροτρο, που στη αρχή το έσερνε ο ίδιος ο άνθρωπος και περί την 5η χιλιετία τα εξημερωμένα μεγάλα ζώα, δηλαδή το βόδι και το άλογο.
Με τη βαριά ζεύξη παραδόθηκαν στον άνθρωπο περισσότερες γαίες για εκμετάλλευση, που με την ελαφρά ζεύξη παράμεναν άγονες.
Οι καλλιέργειες με βαριά ζεύξη, αλλά και με ελαφριά ζεύξη, διατηρήθηκαν μέχρι τις μέρες μας, δηλαδή πριν την εκμηχάνιση – μηχανοποίηση της γεωργίας που σηματοδότησε την λεγόμενη πράσινη επανάσταση των ημερών μας.
Αργά, αλλά σταθερά, με την εξημέρωση των ζώων και τη χρήση της ζωικής λίπανσης, με την επιλογή των σπόρων και την δημιουργία φυτών αποδοτικότερων, με εμπλουτισμένα εδάφη λόγω της κτηνοτροφίας, με τον άνθρωπο μόνιμα εγκατεστημένο σε επιλεγμένες γόνιμες γαίες, (δέλτα ποταμών, παράλια ποταμών, εύφορες κοιλάδες, όπως λ.χ. Μεσοποταμία – Αίγυπτο), δημιουργούνται οι πρώτες πόλεις και αυτός που αργότερα πήρε τ’ όνομά του απ αυτές, δηλαδή: ο Πολιτισμός.
Ο άνθρωπος έμαθε να εκμεταλλεύεται τη γη, εναλλακτικά όχι για μεγαλύτερη απόδοση των εδαφών, όπως κακώς πιστεύεται, αλλά για να παράγει τροφή για τα ζώα του.
Μεγάλη αγρανάπαυση (15 μήνες) – χειμερινό δημητριακό (9 μήνες) - σύντομη αγρανάπαυση (8 μήνες) – εαρινό δημητριακό (4 μήνες)
Ως αγρανάπαυση ορίζεται η κατάσταση ενός αγροτεμαχίου, το οποίο παραμένει οργωμένο, αλλά χέρσο και τα αναφυόμενα φυτά χρησιμοποιούνται για την τροφή των ζώων.
2. Αγρανάπαυση και καλλιέργεια με ελαφριά ζεύξη (αρχαία εποχή)
3. Αγρανάπαυση και καλλιέργεια με βαριά ζεύξη (μεσαιωνική εποχή)
4. Καλλιέργεια χωρίς αγρανάπαυση (νεότερη εποχή)
Η καλλιέργεια χωρίς αγρανάπαυση, θα οδηγήσει σε υπερπαραγωγή και θα σπρώξει τον άνθρωπο στο άνοιγμα νέων αγορών και στην εκρηκτική αύξηση των μεταφορών.
Ορίστε που τον αγρό του δεν επηρεάζουν πλέον φυσικές δυνάμεις, αλλά οικονομικές δυνάμεις, κοινωνικές δυνάμεις, ανθρώπινες δυνάμεις {….} Από συγκομιδή σε συγκομιδή, ενώ ο κόπος του παραμένει ο ίδιος η τιμή του σιταριού μειώνεται σχεδόν συνεχώς. {…} Εδώ και μισό αιώνα στις μεγάλες πεδιάδες της Ινδίας, της Ρωσίας της Ν. Αμερικής, κάποιοι άλλοι άνθρωποι εργάζονται με μικρότερο κόστος και όλη αυτή η παραγωγή, που ξαφνικά πλησιάζει με την ταχύτητα των μεγάλων πλοίων, τον πιέζει διαρκώς. Ορίστε λοιπόν που οι λαοί και οι μακρινές ήπειροι ξεπροβάλλουν από την καταχνιά ως σκληρή και ανυπόφορη πραγματικότητα, και μπορεί από την σπαρμένη ποσότητα σιταριού ενός αγρότη στη Ν. Αμερική, από τον μισθό που δίνεται στους φτωχούς μεροκαματιάρηδες της Ινδίας και ακόμα από τους τελωνειακούς, φορολογικούς, και νομισματικούς νόμους που εκδίδονται σε όλα τα μέρη του κόσμου να εξαρτηθεί η τιμή του σιταριού του, η τιμή της εργασίας του, ίσως η ευημερία του και η ελευθερία του.
Δεν θα επεκταθώ άλλο στο παρελθόν της γεωργίας, γιατί είναι πολύ δύσκολο να συμπεριλάβει κανείς μια τόσο ενδιαφέρουσα υπόθεση σε λίγες γραμμές.
Θα φτάσω στη σημερινή μηχανοποιημένη γεωργία.
Εκείνο που διαχωρίζει τους παλιούς αγρότες με αυτούς της νέας εποχής, είναι το κόστος των μέσων παραγωγής.
Τι χρειαζόταν παλιά ένας αγρότης για να καλλιεργεί τα χωράφια του: Πρώτα – πρώτα γη. Αυτή ή την είχε ή δούλευε σε ξένη και μοιράζονταν τη σοδειά με τον γαιοκτήμονα. Όταν είχε γη, τότε παρήγαγε τροφή για τη φαμίλια του, φίλαγε ένα μέρος του σπόρου για την επόμενη χρονιά και το υπόλοιπο το πούλαγε ή το αντάλλασσε με άλλα προϊόντα που είχε ανάγκη για να ζήσει. Από τα κέρδη, ένα μέρος έπρεπε να ξοδευτεί για να ανανεώσει ή να συντηρήσει τα μέσα παραγωγής του. Δηλαδή, κατά την εποχή της ζωικής ζεύξης, να φροντίσει τη βόδι του, ή τα βόδια του, να συντηρεί το άροτρό του, το δρεπάνι του, τη τσουγκράνα του, το κάρο του, να πληρώσει τον μυλωνά και κάτι άλλα μικροέξοδα που σίγουρα μου διαφεύγουν. Ποσά δηλαδή που μπορούσε μια οικογένεια να τα αντιμετωπίσει. Να συμπληρώσω, ότι κατά τον Μεσαίωνα, ο τόκος θεωρείτο διαβολικό πράγμα και ο φτωχός αγρότης, μάλλον δεν πλήρωνε τόκους, αν έπρεπε να πάρει δανικά, για την σπορά ή για τα εργαλεία του.
Τι συμβαίνει όμως την εποχή της εκμηχάνισης της γεωργίας;
Σημεία και τέρατα θα μπορούσε κανείς να πει και να σταματήσει η αφήγηση εδώ. Κατ αρχήν η διαφορά παραγωγικότητας των διαφόρων γεωργιών του κόσμου εκτινάχτηκε από το 1 προς 10 που ήταν κατά την περίοδο του μεσοπολέμου σε 1 προς 2000 στα τέλη του 20ου αιώνα.
Ας τα δούμε αναλυτικότερα, αξίζει τον κόπο:
Με λίγα λόγια μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα υπήρχε μια σχετική ισορροπία, παρότι οι πλούσιες χώρες με την εκμηχανισμένη γεωργία είχαν δεκαπλάσια παραγωγικότητα από αυτή των φτωχών αγροτών του πλανήτη.
Οι αποκλίσεις αυτές τον 20 αιώνα θα εκτιναχθούν στα ύψη. Η δεύτερη γεωργική επανάσταση – η πράσινη επανάσταση - που θα φέρει η ανόργανη λίπανση, η μηχανοποίηση, η εξειδίκευση, η επιλογή των σπόρων και ο τρόπος θεραπείας των ασθενειών θα φέρει τα πάνω κάτω.
Οι τιμές των γεωργικών προϊόντων θα πέσουν σε επίπεδα τόσο χαμηλά που οι φτωχοί αγρότες δεν θα μπορούν πια όχι μόνο να ανανεώσουν τα μέσα παραγωγής, αλλά ούτε να θρέψουν τις φαμίλιες τους.
Για αυτή την εξαθλίωση των αγροτών και τις συνέπειες της στην διεθνή οικονομία θα μιλήσουμε στο επόμενο ποστ.
*(μήνα που αντιστοιχεί σε 520,8 χρόνια)
Eingestellt von ange-ta um 1/10/2011 10:21:00 PM 0 Kommentare
Labels: Βιβλία, οικονομία, παγκοσμιοποίηση, τροφές