Widerstand, Resistance!

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην αγαπημένη μου συνμπλόγκερ Εαρινή Συμφωνία, που ζήτησε να αντισταθούμε στην επι 25 μέρες συνεχιζόμενη χυδαιότητα της γνωστής υπόθεσης Ζαχό.


Εμένα όμως δεν μου φεύγει απο το μυαλό η απόφαση της βέλγικης κυβέρνησης να επιτρέψει την κλωνοποίση βοοϊδων προς βρώση.


Για την κατάντια του πολιτισμού μας

ενα Χαϊκου του Σεφέρη:



Άδειες καρέκλες
τ' αγάλματα γύρισαν
στ' άλλο μουσείο

παραφρασμένο απο μένα:

τ' αγάλματα σκέπασαν τα μάτια τους.
για να μη βλέπουν
στείρα βόδια της σύριγγας

Η ζωή και ο χρόνος ΙΙ

Στη προηγούμενη ανάρτηση είχαμε μείνει στα 1700 εκατομμύρια χρόνια πριν την εποχή μας.

Το πρώτο ευκαρυωτικό κύτταρο έχει κάνει την εμφάνισή του. Η ζωή οργανώνεται και εξελίσσεται.

Τι είναι όμως εξέλιξη; Αλλά και τι είναι ζωή; Μπορούμε να κατατάξουμε στην σκάλα της ζωής ένα μικρόβιο, ένα βακτήριο, ένα φορέα αρρώστιας;
Και όμως, όσο παράξενο και αν φαίνεται αυτή η ζωή στρώνει το χαλί για όλα τα επόμενα όντα, φυτά, ζώα και μύκητες. Τι και αν μας τρώνε βακτήρια, είναι τόσο λογικό να είμαστε τροφή βακτηρίων. Σε μας βρίσκουν όλα τα «υλικά» που αυτά τα όντα δημιούργησαν. Με άλλα λόγια, τους ανήκουμε!
Οι οργανισμοί του 3.900.000 χρόνια πριν από την εποχή μας, δεν εξελίχτηκαν απλώς σε άλλες μορφές ζωής, αλλά ζουν εντός μας! Τα κύτταρά μας περιέχουν εκείνα τα τόσο μακρινά όντα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Ας παρακολουθήσουμε τη σκέψη της Lynn Margulis περί της συμβιωτικής εξέλιξης της ζωής.
Στην αρχή συγχωνεύονται ένα βακτήριο που αγαπάει την ζέστη και το θείο με ένα άλλο που κολυμπάει. Από την συνένωση αυτών των δύο προκύπτει το νουκλεοκυτόπλασμα, το οποίο είναι η βασική ουσία των προπομπών των φυτών, μύκητων και ζώων.
Ο κολυμβητής αυτός στο δρόμο του παίρνει το γνωστό μας κυανοβακτήριο και αρχίζει να παράγει οξυγόνο.
Συγγενείς αυτής της σειράς κατοικοεδρεύουν σε όλα τα φύκια και τα φυτά.
Τα μιτοχόνδριο, άλλο βακτήριο, εισέβαλε στον κολυμβητή και αποτελεί το εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας κάθε ζωντανού κυττάρου.
Η ουρά του σπέρματος, τα κολυμβητικά του πτερύγια που του δίνουν τη ταχύτητα που χρειάζεται για να φτάσει στο καλά κρυμμένο μέσα σε κάθε οργανισμό ωάριο, είναι επίσης ένα βακτήριο που συμβιώνει μαζί του.
Ο κατάλογος αυτών των συγχωνεύσεων είναι μεγάλος και εξειδικευμένος, ακόμα και αν τον έγραφα αύριο θα τον είχα κιόλας ξεχάσει.
Ο μηχανισμός έχει σημασία.
Τα βακτήρια αποφάσισαν να συμβιώνουν για να επιβιώνουν. Αυτή μάλιστα η συμβίωση έγινε με όρους ισότιμους. Ο κάθε συμβιωτής διατήρησε την αυτονομία του.
Από τη στιγμή της συμβίωσης ξεκινάει και ο καταπληκτικός και αδιάσπαστος καταμερισμός της εργασίας μέσα σε κάθε ζωντανό οργανισμό.

Σκεφτείτε, ότι από ένα και μόνο ένα γονιμοποιημένο κύτταρο, γίνονται οι τρίχες, το μάτι, το αυτί, το στομάχι, τα κόκαλα, τα νεύρα, ο εγκέφαλος και όλα με το ίδιο DNA.
Μακάρι να είχαμε τη σοφία τους να τα μιμηθούμε!!

1.500 εκατομμύρια χρόνια πριν την εποχή μας:

Απαρχή της μίτωσης και της μείωσης *, εμφάνιση των φύλων.
Μέχρι τώρα, τα βακτήρια πολλαπλασιάζονται με την διαίρεση.
Εχουμε δηλαδή δύο βακτήρια από ένα.

Από δω και στο εξής η αύξηση των πληθυσμών θα γίνεται από τα δύο στο ένα.

χωρίς να καταργείται και ο προηγούμενος τρόπος πολλαπλασιασμού για τα βακτήρια.

Όπως ανάφερα στην προηγούμενη ανάρτηση, τα βακτήρια δεν γερνάνε και δεν πεθαίνουν, εξαφανίζονται όταν το περιβάλλον δεν τους παρέχει τροφή.
Αντίθετα οι απόγονοι των γονιμοποιημένων κυττάρων οξειδώνονται και πεθαίνουν.
Εδώ ο θάνατος πήρε έναν πόντο! Ή μάλλον έγινε ο μόνιμος σύντροφος της ζωής.

1.400 εκατομμύρια χρόνια: Η ζωή βγαίνει από τη θάλασσα.

Στα επόμενα 800 εκατομμύρια τα φυτά θα απλωθούν παντού στην ξηρά. Φυτά πράσινα καθόσον τα άνθη αργούν ακόμα. Ο πλανήτης παραμένει σιωπηλός. Έντομα, πουλιά δεν υπάρχουν ακόμα, αλλά ούτε χώμα υπάρχει!
Πρασινισμένοι βράχοι για 800 ολόκληρα εκατομμύρια χρόνια..

600 εκατομμύρια χρόνια: Το βασίλειο των ζώων ανατέλλει!!!

«Φανεροζωϊκός»
570 εκατομμύρια χρόνια: Το βασίλειο των ζώων λοιπόν ξεκίνησε τόσο αργά.

Το πρώτο ζώο είναι ένα προϊόν μετάλλαξης και συμβίωσης και είναι πανομοιότυπο με τα προηγούμενα, μονοκύτταρο, αλλά εφοδιασμένο με κάτι σα στόμα για να τρώει και με βλεφαρίδες για να μετακινείται και να κυνηγάει.

Το κόκκινο της αιμοσφαιρίνης και το πράσινο της χλωροφύλλης είναι συμπληρωματικά χρώματα. Η αιμοσφαιρίνη και η χλωροφύλλη είναι συγγενικά μόρια. Διαφοροποιούνται μόνο από το μέταλλο που περιέχουν, κόκκινο από το σίδηρο και πράσινο από το μαγγάνιο.

500 εκατομμύρια χρόνια: Εμφάνιση ενός τρίτου και τελευταίου βασιλείου.

Το βασίλειο των μυκήτων, η σάρκα της γης.

Μύκητες μας φτιάχνουν το κρασί μας, τα τυρί μας, το γιαούρτι, κατοικούν στα στομάχια όλων των ζώων και επιτελούν τη χώνεψη, παράγουν φάρμακα και δηλητήρια, ομορφαίνουν το τραπέζι μας, διώχνουν ανεπιθύμητους επισκέπτες από δάση και λιβάδια.

200 εκατομμύρια χρόνια: Ιουρασική εποχή.

200 εκατομμύρια χρόνια: Πρώτα θηλαστικά, πρώτοι δεινόσαυροι

144 εκατομμύρια χρόνια: πρώτα πτηνά

98 εκατομμύρια χρόνια: πρώτα πλακουντοφόρα θηλαστικά

Η Γη έχει μεταμορφωθεί πλήρως!

Κοιτάτε αυτά τα εκπληκτικά ζώα. Γιγαντισμός! Μας απέμειναν τα καρπούζια, οι φάλαινες και οι ελέφαντες.

Η σιωπή είναι πια παρελθόν. Πουλιά πετάνε και τραγουδάνε, ο άνεμος μουρμουρίζει και πολλές φορές ουρλιάζει όταν περνάει ανάμεσα από τα φύλλα, η γη στα βαθιά της γεράματα ξεσαλώνει!
Φυτά δείχνουν ξεδιάντροπα τα γεννητικά τους όργανα,

που ολοένα και περισσότερο θα τα ομορφαίνουν, θα τα χρωματίζουν και αρωματίζουν για να προσελκύσουν τα έντομα και κάθε ευπρόσδεκτο πετούμενο για να τα γονιμοποιήσει.
Με χρώματα και αρώματα λοιπόν η γη πέφτει σε όργια της!

65 εκατομμύρια χρόνια: εξαφάνιση των δεινοσαύρων.

56 εκατομμύρια χρόνια: πρώτες φάλαινες, πρώτα άλογα

24 εκατομμύρια χρόνια: πρώτοι πίθηκοι



5 εκατομμύρια χρόνια: πρώτος άνθρωπος.

Πολλοί επιστήμονες τοποθετούν τους πρώτους πιθήκους στα 10 εκατομμύρια.
Μετά όμως από τα δισεκατομμύρια σιωπηλά χρόνια ζωής, οι μερικές δεκάδες δεν παίζουν πια κανένα ρόλο
Η γη λοιπόν, για να συνεχίσουμε την παράγραφο, με την οποία κλείσαμε τη προηγούμενη ανάρτηση, ήταν 88 χρόνων όταν γέννησε το πρώτο ζώο και 90 όταν έκλεισε με τους αρχηγούς των βασιλείων της.
Στην ηλικία των 91 της ξεκινάει τα όργια στο Juracy Park και σήμερα που μιλάμε 300 εκατομμύρια χρόνια πριν το τέλος της ζωής είναι 93 χρονών και 10 μηνών!
Τον άνθρωπο, που μοιάζει αντί να είναι η κορωνίδα της δημιουργίας να είναι ένα οικτρό της λάθος, τον γέννησε στην ηλικία των 93 χρονών 9 μηνών και 9 ημερών.

Σκέφτομαι, μήπως μας έδωσε μυαλό για να ξεφύγουμε από το βιολογικό της θάνατο και να ανοίξουμε φτερά για άλλους κόσμους; Μήπως;
Αλλά τότε έπρεπε να μας δώσει πιο πολύ μυαλό, για να αντιλαμβανόμαστε πόσο κακό κάνουμε σ αυτήν, και σε όλη τη βιόσφαιρα.

Σημειώσεις:

* Μείωση λέμε την βιολογική διαδικασία της διάσπασης ενός εξειδικευμένου κυττάρου σε 2 μέρη, στα οποία τα χρωμοσώματα ενός οργανισμού διαιρούνται, προκειμένου με την ένωση ενός αντίστοιχου άλλου κυττάρου του άλλου φύλλου, αλλά του ίδιου αποκλειστικά είδους, να συμπληρώσουν το αρχικό αριθμό χρωμοσωμάτων.
Παράδειγμα: Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει 46 χρωμοσώματα.
Το ωάριο έχει 23 και το σπερματοζωάριο έχει ομοίως 23. Ο αριθμός δηλαδή έχει μειωθεί. Όταν θα γονιμοποιηθεί το ωάριο θα βρεθούν μαζί και πάλι τα 46 χρωμοσώματα, 23 από τον κάθε γαμέτη.

Αυτό το γονιμοποιημένο κύτταρο και μόνο αυτό και κανένα άλλο είναι έτοιμο και ικανό να φτιάξει έναν νέο άνθρωπο.

Βιβλιογραφία:
1. Lynn Margulis: Leben, vom Ursprung zur Vielfalt
2. Ernst Mayr: Τι είναι η εξέλιξη
3. I.M. Pelt-Mazoyer-T.Monod, J. Girandon: Η ωραιότερη ιστορία των φυτών.
4. Lynn Margulis: Die andere Evolution

Ο χρόνος και η ζωή

Είπα να εγκαινιάσω τον καινούργιο χρόνο με μια αναδρομή στο παρελθόν. Στο πολύ μακρινό μας παρελθόν. Εκεί που αρχίζει να μετράει το ρολόϊ του πλανήτη μας.
Μια θαυμαστή πορεία, εκπληκτικά αργή στην αρχή δραματικά επιταχυνόμενη στις μέρες μας.

Πριν από 4.540.000.000 γεννήθηκε ο πλανήτης γη. Μια μπάλα φωτιάς δεμένη με τα δεσμά της βαρύτητας από το άρμα του 149 εκατομμύρια χιλιόμετρα απόμακρου ήλιου.

Ακολουθεί ακούραστα μια ελλειπτική τροχιά, όπου στην μια εστία της έλλειψης κάθεται ο Ήλιος ο μεγαλοπρεπής.

Ένας ήλιος σκληρός, θανατηφόρος που όπως θα δούμε παρακάτω η ζωή τον γαλήνεψε και τον έκανε σύμμαχο από εχθρό της, σε ένα υπέρλαμπρο διαλεκτικό παιγνίδι αέναης μετάβασης θανάτου και ζωής.

Η γη μας από μια πύρινη σφαίρα, μεταμορφώθηκε στον γαλάζιο πλανήτη που ξέρουμε, το φεγγάρι μας έγινε μια εστία φωτός και φέγγει με το γλυκό του φως τον κόσμο μας τις πιο πολλές νύχτες και ο Ήλιος μας έγινε ένας θεός που λατρεύτηκε από όλα τα ανθρώπινα όντα, που κατοίκησαν στην μεταμορφωμένη γη.

Ας παρακολουθήσουμε αυτή τη πορεία, και ας δούμε πόσο αργά έγινε αυτή η μεγαλειώδης μεταμόρφωση.

«Αδαίος»

4,450 δισεκατομμύρια  χρόνια πριν από την εποχή μας: 

Δημιουργία του πλανητικού συστήματος και του δίδυμου γη – σελήνη.

4,400 δισεκατομμύρια χρόνια : 

Η γη αρχίζει να αποκτά ατμόσφαιρα. Αλλά τι ατμόσφαιρα , καμία σχέση με αυτό που ξέρουμε.

Ένα ολοένα και πιο πηχτό μείγμα από αμμωνία, μεθάνιο, διοξείδιο του άνθρακα και υδρατμούς. Τα πάνω στρώματα ψύχονται κατά την γειτνίαση τους με το διάστημα, βαραίνουν και κατεβαίνουν κοντά στο «έδαφος» όπου θερμαίνονται και ανεβαίνουν και πάλι προς τα πάνω. Μια αέναη κίνηση, από τα πάνω κάτω και από τα κάτω πάνω.

Η υψηλή περιεκτικότητα της ατμόσφαιρας σε CO2, διαμορφώνει το γνωστό φαινόμενο του θερμοκηπίου όπου επικρατούν υψηλές θερμοκρασίες που εμποδίζουν την υγροποίηση των υδρατμών.

Ηλεκτρικές εκκενώσεις, εκπληκτικής έντασης συνταράσσουν τον πλανήτη συθέμελα και σκίζουν την μαυρίλα, που επικρατεί παντού, από τα πυκνά αδιαπέραστα στο φως σύγνεφα.

Χημικές αντιδράσεις γίνονται διαρκώς.

Όταν ένα μέρος του CO2 ενωθεί με το οξείδιο του ασβεστίου σε ασβεστόλιθο, το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα εξασθενήσει και σιγά – σιγά ένα μέρος της θερμότητας θα διαρρεύσει στο διάστημα, με αποτέλεσμα την πτώση της θερμοκρασίας του αέρα.

Οι υπέρθερμοι ατμοί θα υγροποιηθούν και καταρράκτες νερού θα αρχίσουν να αδειάζουν πάνω στον φλοιό της γης.

Σκίζονται οι ουρανοί για 40.000 χρόνια. Βρέχει πάνω στον νεαρό πλανήτη επί 40.000 χρόνια αδιάκοπα. Ένας αρχέγονος ωκεανός θα καλύψει τη γη από άκρη σε άκρη.

4,200 δισεκατομμύρια χρόνια : 

Καταγραφή του αρχαιότερου σεληνιακού πετρώματος, δημιουργία του αρχέγονου ωκεανού.

4,000 δισεκατομμύρια χρόνια : 

Παράφορη ηφαιστειακή δραστηριότητα. Η γη φτιάχνει στερεό φλοιό που σκίζεται αδιάκοπα από τη λάβα που δεν θέλει να εγκλωβιστεί εντός του.

«Αρχαϊκός»

3,900 δισεκατομμύρια χρόνια : 

Εμφάνιση της ζωής.

Βακτήρια,  προκαρυώτες, όλοι κολυμβητές. Οργανισμοί αναερόβιοι που αυτοπολλαπλασιάζονται θα κατακλείσουν έναν θερμό πλανήτη, ή σωστότερα θα κολυμπούν στο υγρό στοιχείο που καλύπτει τα πάντα, αλλά σε μεσαία βάθη του ωκεανού για να προστατεύονται από την υπεριώδη ακτινοβολία του ήλιου που πέφτει ανελέητα πάνω του. Αυτά τα ψήγματα ζωής, αυτοί οι προκαρυώτες, θα είναι οι αποκλειστικοί κάτοικοι του πλανήτη για τα επόμενα 2,500 δισεκατομμύρια χρόνια. Το μικρότερο σε μέγεθος είναι μόνο 1000 φορές μεγαλύτερο από το άτομο του υδρογόνου και αν υπήρχε ένα άγγελος που χορεύει πάνω στην ακίδα μια λεπτής βελόνης, τότε σίγουρα θα ήταν ένας από αυτούς. Αλλάζουν μεταξύ τους γενετικές πληροφορίες, ενώνονται, συμβιώνουν και μεταλλάσσονται σε άλλα ήδη βακτηρίων πιο περίπλοκων, πιο ικανών, πιο ανθεκτικών και πολλαπλασιάζονται σε όσο χρόνο θα χρειαστείτε να διαβάσετε το παρόν ποστ.

3.400 εκατομμύρια χρόνια: 

Οι πρώτες στεριές ξεπροβάλλουν πάνω από το υδάτινο στοιχείο.

3.300 εκατομμύρια χρόνια: 

Καλημέρα Οξυγόνο.

Η πιο ωραία ιστορία της γένεσης αρχίζει.

Ένα πρασινομπλέ βακτήριο, το κυανοβακτήριο, παίρνει διοξείδιο του άνθρακα και νερό από το περιβάλλον, (το υγρό περιβάλλον πάντα, η ζωή είναι ακόμη δέσμια του νερού μη ξεχνάτε) και με την βοήθεια του ηλιακού φωτός το διασπάει στα συστατικά του, δηλαδή στο οξυγόνο και στον άνθρακα, καταναλώνει τον άνθρακα και αποβάλει το Οξυγόνο, σύμφωνα με την παρακάτω εξίσωση της φωτοσύνθεσης:

6 CO2 + 12 H2O => C6H12O6 + 6 O2 + 6 H2O

Το Οξυγόνο είναι όμως τοξικό για την υπάρχουσα ζωή. Είναι το πρώτο τοξικό απόβλητο που παρήχθη στον πλανήτη από την ίδια τη ζωή. Η ζωή λοιπόν παράγει τον θάνατο της! Αυτοδιαγράφεται, και ωστόσο στην θέση της εμφανίζεται μια άλλη μορφή, περιπλοκότερη. Το κυανοβακτήριο αγκάλιασε τα υπόλοιπα είδη και τα άφησε να φάνε τις σάρκες του. Στο καινούργιο συμβιωτικό κύτταρο, η χλωροφύλλη πιάνει ένα σταθερό πόστο, το νέο κυτταρικό σύμπλεγμα εμφανίζεται γεμάτο πάθος για ήλιο. Πάνω του βρίσκεται η ατμόσφαιρα των υδρατμών και της αμμωνίας, που το ίδιο θα μεταβάλει σε μια ατμόσφαιρα που το οξυγόνο θα κυριαρχήσει. Αυτό το καινούργιο αέριο, τοξικό για τη ζωή μέχρι τώρα, θα γίνει η βάση για την καινούργια ζωή από δω και πέρα.

Όπως μας γράφει η Λυν Μαργκούλις «Βακτήρια διαμορφώνουν το περιβάλλον που έχουμε σήμερα» και όχι αντίστροφα.

Δεν είναι δηλαδή το περιβάλλον που διαμορφώνει
τη ζωή σε μια γραμμική σχέση, αλλά η ζωή διαμορφώνει το περιβάλλον σε μια διαλεκτική σχέση.

2,600 δισεκατομμύρια χρόνια: 

Η κρούστα της γης έχει ουσιαστικά πάρει την τελική της μορφή.

«Πρωτεροζωϊκός»

 

2,500 δισεκατομμύρια χρόνια: 

Νεότερες γεωλογικές ανακατατάξεις, εμφάνιση σιδηρομεταλλευμάτων. Σχηματισμός της Πανγαίας.

2,100 δισεκατομμύρια χρόνια: Σχηματισμός του στρώματος του όζοντος.

Ένα μέρος του παραγομένου οξυγόνου, λόγω της έντονης υπεριώδους ακτινοβολίας του ήλιου, μετατρέπεται σε Οζον. (Το όζον είναι ένα αέριο, με τρία άτομα οξυγόνου, και παράγεται σύμφωνα με την εξίσωση:
3O2 + υπεριώδης ακτινοβολία = 2Ο3, δηλαδή τρία μόρια οξυγόνου μας δίνουν δύο μόρια όζοντος). Έτσι λοιπόν σχηματίζεται ένα στρώμα όζοντος στο εξωτερικό μέρος της ατμόσφαιρας, εκεί που γειτνιάζει με το αφιλόξενο κενό και σιγά – σιγά καλύπτει ολόκληρη τη γη μειώνοντας δραστικά τον θανατηφόρο για τη ζωή βομβαρδισμό με την υπεριώδη ακτινοβολία.

Τώρα η ζωή μπορεί να αναδυθεί πάνω στην επιφάνεια του υγρού στοιχείου, να εκτεθεί στο ηλιακό φως, να παράγει ακόμα περισσότερο οξυγόνο και να μειώνει ακόμα γρηγορότερα το CO2.Η ζωή βγαίνει από το μισοσκόταδο του ωκεανού στο λαμπρό φως του ήλιου μας.

Φως! λοιπόν, περισσότερο φως!

Τι ομορφιά, μα την αλήθεια, αυτός ο κύκλος της ζωής! Το νέο συμβιωτικό κύτταρο θέλει φως, αλλά το φως το σκοτώνει. Για μια στιγμή φαίνεται, ότι η ζωή έχει όρια, είναι καταδικασμένη να κρύβεται σε οριακά βάθη κάτω από το νερό, ώστε να παίρνει μεν φως, που είναι απαραίτητο για την συντήρησή της, αλλά σε περιορισμένες ποσότητες, γιατί αλλιώς θα σβήσει από τον πολύ φως.
Ωστόσο, η ζωή αλλάζει τα δεδομένα για λογαριασμό της! Αυτή η ίδια δημιουργεί την ασπίδα της. Τώρα η θανατηφόρα υπεριώδης ακτινοβολία φιλτράρεται μέσα από την ζώνη του όζοντος.
Η ζωή παίρνει άλλον ένα πόντο στην διαμάχη με τον θάνατο.

Τα χρόνια περνάνε ……….Κανείς δεν βιάζεται.

Ο νεαρός πλανήτης συνεχίζει την πορεία του μέσα στο σύμπαν, ο ήλιος τον ζεσταίνει γλυκά πια, οι φυτικοί προκαρυώτες κολυμπάνε ευδαιμονικά στον αρχέγονο σκούρο, γεμάτο φυτοπλαγκτόν ωκεανό.

Φτάσαμε στα

1,700 δισεκατομμύρια χρόνια πριν την εποχή μας:

Καλωσορίστε τα  Π ρ ω τ ό κ τ ι σ τ α   και ας άργησαν.

Το κύτταρο αποκτάει πυρήνα. Αποκτάει δηλαδή ένα χρηματοκιβώτιο που θα κλειδώνει από δω και μπρός το DNA του. Να το και το DNA ! Όχι πως δεν υπήρχε πιο πριν, απλώς ήταν χύμα μέσα στο κύτταρο και έχανε τις πληροφορίες του ευκολότερα, έλειπε η οργάνωση και η στρατηγική, γι αυτό τεμπέλιαζε 2,2 δισεκατομμύρια χρόνια, δηλαδή από 3,9 δισεκατομμύρια χρόνια πριν από την εποχή μας, που εμφανίζονται οι πρώτοι προκαρυώτες του βασιλείου ΜΟΝΕΡΑ, μέχρι 1,7 δισεκατομμύρια χρόνια που κάνει την εμφάνιση του ο πρώτος ευκαρυώτης!

Με την εμφάνιση των ευκαρυωτών, (έτσι λέμε τα κύτταρα με πυρήνα, από τη λέξη κάρυο που σημαίνει σκληρός, εξ ου και καρύδι) η ζωή θα μπεί αργά αλλά σταθερά στη φάση των πολυκύτταρων οργανισμών, της απίστευτης ποικιλότητας κα μεγέθυνσης που γνωρίζουμε.

Το αρχαιότερο απολίθωμα πρωτόκτιστου με το όνομα Ακριτάρχη, 

ηλικίας 2,1 δισεκατομμυρίων χρόνων.

Οι προκαριώτες θα παραμείνουν μέχρι σήμερα σταθεροί συνοδοί, μεταλλαγμένοι ή και όχι, αθάνατοι πολύ από αυτούς, μια ζωής όπου οσονούπω θα κάνει θορύβους κακόηχους και εύηχους, θα γεμίσει με ευωδιές τον αέρα και θα χρωματίσει την πέτρινη μέχρι στιγμής πανγαία με χρώματα και σχήματα που κανένα δεν θα είναι ίδιο  με το άλλο!

Μέχρι αυτή τη φάση έχουν περάσει ήδη 2,9 δισεκατομμύρια χρόνια . Η ζωή του πλανήτη έχει αναλωθεί μέχρι τώρα για να γίνουν ο ωκεανός, η πανγαία, το οξυγόνο, η ζώνη του όζοντος, το φυτοπλαγκτόν και οι ευκαριώτες. Το υγρό στοιχείο συνεχίζει να κυριαρχεί.

Στο επόμενο ποστ θα δούμε τις επόμενες θαυμαστές σελίδες αυτής της μοναδικής ιστορίας, μέχρι να φτάσουμε στην εποχή μας.

Αν η γη συντηρούσε ζωή για εκατό χρόνια, εδώ σ αυτή τη φάση έχει τα 67στα γενέθλια.

Είναι δηλαδή σχεδόν γριά!