η γιορτη του ΟΧΙ. Μια χαμένη ιστορία

Σήμερα θα σας αφηγηθώ μία “άκρως συγκινητική ιστορία”, που σε πολλούς από εσάς είναι άγνωστη και πιστεύω ότι θα θέλατε να γίνετε κοινωνοί μιας ηρωϊκής πράξης ενός “Π Α Τ Ρ Ι Ω Τ Η”, τα χρόνια της κατοχής.
Αφορά έναν απλό εύζωνα και όχι αποστάτη, προδότη, ή φασίστα, σαν και αυτούς που κυκλοφορούν την σήμερον ημέραν δίπλα μας και που οι μηχανισμοί και το γλύψιμο, τους έχουν μετατρέψει σε πατριώτες και σαν πατριώτες μνημονεύονται.
Αφορά τον νεαρό αυτόν εύζωνα, ένα αγνό “Π Α Λ Λ Η Κ Α Ρ Ι”, που έδεσε την ψυχή του με το εθνικό μας σύμβολο, μη δεχόμενος τον εξευτιλισμό.
Για το εθνικό μας σύμβολο, που επί των ημερών μας έχει γίνει κομματική παντιέρα από μία μερίδα ανεγκέφαλων και κραδένεται με καμάρι περισσό, χωρίς ίχνος ” “Ν Τ Ρ Ο Π Η Σ”…….Για το εθνικό μας αυτό σύμβολο, που κάηκε αρκετές φορές - ευτυχώς από ελάχιστους παρανοϊκούς - σε ένδειξη …διαμαρτυρίας.
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλλουν ένα απόσπασμα - υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς - για να κατεβάσουν την “Γ Α Λ Α Ν Ο Λ Ε Υ Κ Η ” σημαία μας που κυμάτιζε περήφανη στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και να υψώσουν την σβάστικα.
Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από την εληά της Θεάς Αθηνάς, οι Γερμανοί αντικρύζουν στο ακραίο σημείο του βράχου της Ακρόπολης - που δεσπόζει της πόλης των Αθηνών - την γαλανόλευκη σημαία μας, που θα αντικαθιστούσαν με τον αγκυλωτό σταυρό.
Η εθνική σημαία μας, με τον γαλάζιο σταυρό στην μέση, “λάμπει ” !!! και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα μας, που στέκει αγέρωχος και όμορφος, όπως πάντα.
Εκεί, στην θέση “καλή - θέα”, στο ανατολικό σημείο του ιερού βράχου, ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνό μας που φρουρούσε την σημαία μας, να την κατεβάσει και να τους την παραδώσει. Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 08:45΄το πρωί έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους τον διέταξαν να κατεβάσει το “ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΛΟ”, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος για όλα, “απλά” …..αρνήθηκε!
Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στην μεγάλη απόφαση.

“Ο Χ Ι” !!! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτ’ άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία.

Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της, κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά οι ΄Ελληνες…

Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη του να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε και αφού - με την βοήθεια ενός συναδέλφου του -την δίπλωσε πολύ προσεχτικά, την ….παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού.
Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και με κατεβασμένο το κεφάλι ,το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί στα χέρια του. Στην συνέχεια ξεδίπλωσε την σημαία μας, τυλίχτηκε με αυτήν, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών κατακτητών, ρίχτηκε με ένα σάλτο στον γκρεμό…”βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του”!!!
Οι Γερμανοί τα έχασαν ….σκύβουν πάνω από το κενό…..60 μέτρα πιο κάτω, κείτεται ο “εύζωνάς μας”, νεκρός πάνω στα βράχια, σκεπασμένος με το σάβανο που επέλεξε.

Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, που είναι επι κεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς της 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν τον ραδιοφωνικό σταθμό των Αθηνών, για να στείλλουν μήνυμα στον Χίτλερ: ” Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου και ώρα 8 & 10΄, εισήλθαμε εις τας Αθήνας, επί κεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού και στις 8 & 45΄, υψώσαμε την σημαία του Ράϊχ πάνω στην Ακρόπολη και στην συνέχεια στο Δημαρχείο.” “Χάϊλ, μάϊν Φύρερ.”

Η Γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών, υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου, να δημοσιεύσει στον τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση, όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. ΄Ομως οι στρατιώτες και οι επί κεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί τόσο πολύ από αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. ΄Ετσι στις 9 Ιουνίου του 1941, η είδηση έφθασε στα γραφεία της αγγλικής εφημερίδας ” DAILY MAIL”, η οποία δημοσιεύει το συμβάν με τίτλο: ” Α Greek carries his flag to the death” [ Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο.]

Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη, έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο, να υψώνεται και η Ελληνική σημαία μας, δίπλα από την Γερμανική.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα - κάτω από τον ιερό βράχο - ζούσαν ακόμη αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλληκάρι να πέφτει στον γκρεμνό μπροστά στα μάτια τους, τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του, στις 27 Απρίλη. άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν ….στην “μνήμη του.” Ουδείς όμως ενδιαφέρθηκε ποτέ - ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΚΟΜΗ - να καταγράψει την μαρτυρία τους.

“ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ” είναι το όνομα του ευζώνου, του ήρωα “ΕΛΛΗΝΑ” και στολή του…η ” Σ Η Μ Α Ι Α Μ Α Σ” !!!!!

Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει. Από όλους εμάς όμως - που θα λάβετε αυτή μου την αληθινή ιστορία - εξαρτώνται πολλά. Κλείστε και αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας, κοντά στους άλλους. Ψιθυρίσετε το όνομά του - έστω και βουβά - μέσα σας, κάθε φορά που αντικρύζετε την σημαία μας. Πείτε στα παιδιά σας, ότι αυτή η σημαία, έχει “βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος”, για να μπορεί αγέρωχη να “κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας”!!!

“Αιωνία σου η μνήμη αδελφέ Κωνσταντίνε”!!!

Ιωάννης Εμμ.Νομικός

Ιμια - 13 χρόνια μετά

Το σύμπλεγμα των δύο βραχονησίδων παραδόθηκαν μαζί με τα Δωδεκάνησα από τους Ιταλούς στους Έλληνες και η ελληνικότητα τους είναι νομικά κατοχυρωμένη από τη συνθήκη του Παρισιού το 1932.

Τα γεγονότα εν τάχει:


1. Με αφορμή την προσάραξη τούρκικου εμπορικού (κάργκο) στην βραχονησίδα Ίμια, οι Τούρκοι θέτουν υπό αμφισβήτηση την ελληνικότητα του συμπλέγματος των δύο αυτών βραχονησίδων. Στις 25 Ιανουαρίου δημοσιογράφοι της Χουριέτ επιβαίνουν με ελικόπτερο στην μεγάλη Ίμια υποστέλλουν την ελληνική σημαία που είχε αναρτήσει ο δήμαρχος τη Καλύμνου και αναρτούν τουρκική. Η Ελλάδα, με τη σειρά της υποστέλλει την Τουρκική και αναρτά την Ελληνική.
2. Η Ελλάδα και η Τουρκία παρατάσσουν ναυτικό και αεροπορία και ετοιμάζονται για θερμό επεισόδιο.
3. Η Τουρκία στέλνει βατραχανθρώπους οι οποίοι αποβιβάζονται νύχτα στη μικρή Ίμια και αναρτούν τη σημαία τους.
4. Με παρέμβαση των Αμερικανών το επεισόδιο τερματίζεται. Οι Τούρκοι αποχωρούν, ο ουρανός καθαρίζει από τα πολεμικά, και οι Έλληνες αποχωρούν παίρνοντας μαζί τους και τη σημαία μας.
5. Η αποχώρηση των Ελλήνων και η υποστολή της ελληνικής σημαίας από την μεγάλη Ίμια θεωρήθηκε εθνική ταπείνωση.
6. Την επόμενη ο τότε πρωθυπουργός Κώστα Σημίτης, αναγγέλλει στη Βουλή ότι το επεισόδιο έληξε, εξέφρασε την θλίψη του για τον θάνατο τριών αξιωματικών της αεροπορίας (έπεσε στρατιωτικό ελικόπτερο στο νερό) και ευχαριστεί του Αμερικανούς για την συνδρομή τους.

Ο Αθανάσιος Ελλις και ο Μιχάλης Ιγνατίου, δύο καταξιωμένοι δημοσιογράφοι θα ξαναφέρουν στη μνήμη μας εκείνα τα γεγονότα του Γενάρη του 1996 που μας οδήγησαν σε παραλίγο πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία. Η περιγραφή στηρίζεται σε αλληλογραφία των εμπλεκομένων αμερικανών διπλωματών και πολιτικών , σε πρακτικά συζητήσεων της Βουλής και σε δηλώσεις των ελλήνων πρωταγωνιστών της κρίσης. Το βιβλίο των Ελλις – Ιγνατίου, θα μπορούσε να είναι άνευ αξίας αν κάποιος είχε παρακολουθήσει τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Όμως διαβάζοντας κανείς αυτό το βιβλίο των πολύ χαμηλών τόνων, αποκομίζει πολλές πληροφορίες γενικού ενδιαφέροντος και αποκτά έναν μπούσουλα για θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Πρώτα – πρώτα αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο της Τουρκίας. Η Τουρκία έχει στόχο την διάλυση της Ελλάδας και γι αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ να δημιουργεί επεισόδια και να μας απειλεί, μέχρι να βρει την ευκαιρία να μας επιτεθεί εάν της δώσει μια ξένη δύναμη το πράσινο φώς, αλλά και χωρίς αυτό. Όποιος νομίζει, ότι η Τουρκία είναι ένας απλός προβοκάτορας, που απλώς δημιουργεί παρενοχλήσεις και παραβιάσεις είναι γελασμένος.
Δεύτερον, δεν μπορείς να μην θαυμάσεις την εργατικότητα, την τάξη και την συγκρότηση που έχουν οι αμερικανοί διπλωμάτες και πολιτικοί. Παίρνουν γραμμή για ποιά στάση θα κρατήσουν και τι θα δηλώσουν. Ενημερώνουν όλες τις πρεσβείες τους για το τι μπορούν και τι ΔΕΝ θα μπορούν να πουν δημόσια. Καταγράφουν αδιάκοπα τα γεγονότα με σχολιασμό και τεκμηρίωση. Ενημερώνουν τη χώρα τους εμπεριστατωμένα και συνεχώς. Πριν ξεκινήσουν μια συζήτηση ή διαπραγμάτευση έχουν ένα πλήρες προφίλ του συνομιλητή τους. Γνωρίζουν τους πάντες και τα πάντα περί αυτού.
Έχουν αναλύσει και ξεκαθαρίσει στο μυαλό τους το νομικό πλαίσιο και τα τυχόν αδιευκρίνιστα θέματα.
Σε αντίθεση με την μεγάλη αυτή δύναμη, εντύπωση προκαλεί η εκκωφαντική σιωπή και η λαμπερή απουσία της Ε.Ε. Με εξαίρεση την Ιταλία, η οποία γνώριζε το δίκιο της Ελλάδας και παρά ταύτα έκανε 10 ολόκληρες μέρες να πάρει θέση και την Γαλλία, κανένα άλλο κράτος δεν πήρε το μέρος της Ελλάδας. Αλλά κυρίως η Ε.Ε. σαν Ένωση εταίρων δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου για την εξέλιξη του επεισοδίου, σαν αυτό να συνέβαινε στη άλλη άκρη του πλανήτη και με χώρες εκτός Ευρώπης.
Διαπιστώνει κανείς πώς η Ελλάδα πρέπει να επιζήσει μέσα σε ένα αδιάφορο έως εχθρικό κλίμα, που τελικά μόνο οι δικές της δυνάμεις μετράνε.
Στην Βουλή τότε, όταν ο Σημίτης πέταξε αυτό το περιβόητο «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» η κυρία Παπαρήγα άσκησε την συνηθισμένη της κριτική.
Αντιγράφω το λόγο της Α.Π. για να θαυμάσετε την αφέλεια και την ανευθυνότητα αυτού του κόμματος που θέλει να λέει ότι υποστηρίζει τα συμφέροντα του λαού.

«Κοιτάξτε να δείτε, το θέμα δεν είναι μια βραχονησίδα και μια σημαία. Εμείς βάζουμε το εξής ζήτημα: Από τη στιγμή που οι βραχονησίδες ή τα νησιά είναι ελληνικά, και μιλάμε κυρίως για τις βραχονησίδες και σημαία μπορούμε να έχουμε και φυλάκια. Ήταν θέμα επιλογής μας. Δεν θα μας πουν οι Αμερικάνοι αν θα βάζουμε σημαίες ή φυλάκια! Είναι θέμα δικής μας επιλογής».
Όμως προχτές ακόμα δήλωνε ότι η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να ξοδεύεται για αγορές όπλων. Και αναρωτιέμαι, με ποιο τρόπο θα θωρακίσουμε την εδαφική μας ακεραιότητα; Μήπως τελικά ο θεός της Παπαρήγα έχει αναλάβει την τοποθέτηση φυλακίων σε μερικές χιλιάδες βραχονησίδες; Και αυτά τα φυλάκια θα τα φυλάμε με μαγκούρες;
Ποιος δεν θέλει ειρήνη; Αλλά με ένα γείτονα σαν την Τουρκία η ειρήνη είναι ένα όνειρο των αφελών.

Το εμβόλιο υπέρ της γρίπης

200 άτομα αρώστησαν βαριά και ένας πέθανε μετα απο μαζικό εμβολιασμό με το Pandemrix στην Σουηδία.
Το πλήρες άρθρο εδώ

Επίσης, δείτε τα σχόλια του Απόστολος Αθηναίος

à propos Nobel

Στις 12 Σεπτεμβρίου τρέχοντος έτους απεβίωσε ο Norman Borlaug.

Όποιος δεν τον ξέρει, δεν χάνει και πολύ. Ηταν ένας κύριος με Νόμπελ (ήτοι κακός με σφραγίδα) και θεωρείται ο πατέρας της πράσινης επανάστασης δηλαδή της μονοκαλλιέργειας, της χημείας, της τοξικής γεωργίας, του βιολογικού θανάτου των εδαφών και βεβαίως για να μην ξεχνιόμαστε προάγγελος της μεταλλαγμένης γεωργίας.
Ο διεθνής τύπος τον αποχαιρέτησε σαν έναν μεγάλο ευεργέτη της ανθρωπότητας, γιατί χάρι σ αυτόν η καταπολέμηση της πείνας στον πλανήτη έγινε πραγματικότητα!

Όλα αυτά και άλλα καλύτερα σχόλια βρήκα στο διαδίκτυο και θαύμασα. Για δες είπα στην εαυτή μου και γω που νόμιζα ότι ο κόσμος πεινάει!

Ο άλλος μεγας νομπελίστας Ειρηνης, ο αγαπητός σε μας τους Ελληνες κ. Χένρι, διακήρυσσε με μεγάλη περηφάνια 4 χρόνια μετα την απονομή του βραβείου στον Norman Borlaug :

Στα επόμενα 10 χρόνια κανένα παιδί δεν θα πηγαίνει για ύπνο νηστικό!

10 χρόνια μετα την ανακοίνωση του Κίσιντζερ το ημερολόγιο έγραφε 1984 και αντι να γιορτάζουμε την Νίκη κατά της πείνας γιορτάζαμε το έτος Οργουελ και μάλλον την Νίκη της Πείνας!

Με αροπλάνα και βαπόρια

Με βαπόρια και φορτηγά από Βορά προς Νότο και από Ανατολή προς Δύση μετακινούνται άσκοπα χιλιάδες τόνοι τροφές καθημερινά, με μόνη αιτιολογία την εκπλήρωση της διαταγής και επιταγής του ελεύθερου εμπορίου, του ανταγωνισμού και της κονόμας.

Μπορεί και ο πιο κουτός άνθρωπος πάνω σ αυτή τη γη να καταλάβει το μέγεθος της σπατάλης σε ενέργεια, την επιβάρυνση του κλίματος, την αύξηση των ρύπων σε ξηρά, θάλασσα και αέρα, λόγω άσκοπων πολλαπλών μεταφορών όλων ανεξαιρέτως των τροφών που καταλήγουν στο καθημερινό μας τραπέζι, αλλα οι ισχυροί αυτού του κόσμου στα παλιά τους τα παπούτσια.

Πουλάμε λάδι στην Ιταλία, αλλα αγοράζουμε κιόλας. Πορτοκάλια από το Ισραήλ ταξιδεύουν προς την Ελλάδα και αντιστρόφως. Σκόρδα έρχονται απο την Κίνα στην Ευρώπη, αλλα όχι αντιστρόφως, γιατι οι κινέζοι είναι πιο έξυπνοι απο μας.

Αυτός ο οργασμός της μετακίνησης πρώτων υλών και τροφών από της μια άκρη του πλανήτη στην άλλη, ξεκινάει σίγουρα από την πολύ βαθειά αρχαιότητα, αλλά τότε όχι μόνο οι μετακινήσεις ήταν είτε με πλοία που κινούντο με τον άνεμο, άρα δεν εξέπεμπαν ρύπους, είτε με καμήλες που έκαιγαν οικολογικά καύσιμα, αλλά και τα μεταφερόμενα προϊόντα ήταν περιορισμένα και σε είδη και σε ποσότητα.
Το μέγεθος των σημερινών μετακινήσεων είναι αδιανόητο.
Για να προβληματιστούμε σ αυτήν την έσχατη βαρβαρότητα θα πάμε για φαγητό σε κάποιο παραλιακό ρεστοράν. Θα πάω μόνη μου, για να έχουμε ένα δείγμα της μονάδας!
Ας ξεκινήσουμε από την εμφάνιση:

Θα φορέσω το φουστανάκι, που αγόρασα πέρυσι από τις Βρυξέλες που ήταν από το Παρίσι: 2.311 km
Έβαλε και κρύο, θα πάρω και την γούνα μου, που κατασκευάστηκε σχετικά κοντά μας, στην Καστοριά, θα φορέσω τα "παπούτσια από τον τόπο σου και ας ειν και μπαλωμένα" τα γυαλιά από την Ιταλία, το κολιέ μου με πετράδια από το νησί της Καραϊβικής και ας σταματήσουμε εδώ γιατί με ζαλίζουν τα χιλιόμετρα. Εξ άλλου θα μετρήσω μόνο τα χιλιόμετρα που διανύουν οι μπουκιές μας, πριν καταλήξουν στο στόμα μας.

Πάμε λοιπόν που είπε και ο μεγάλος!!

Διάλεξα ενα πολύ απλό μενού. Γαρίδες με αβοκάντο για πρώτο, φιλέτο για δεύτερο με σαλάτα ρόκα και γιαούρτι με ψημένο κυδώνι για επιδόρπιο. Για ποτό επέλλεξα ενα φτηνό κρασάκι απο Ν. Αφρική

1.Κρασί από Ν. Αφρική: 7.834 km.
2.Γαρίδες με αβοκάντο: 21.623 km. για τις γαρίδες, οι οποίες ψαρεύονται στην Β. θάλασσα στέλνονται για αποφλοίωση στην Ταϋλάνδη και επιστρέφουν στην Μ. Βρετανία και 7834 km για το Αβοκάτο της Ν. Αφρικής, ενώ αν πάρουμε αβοκάντο από την Κρήτη, έχουμε μόνο 300 km
3.Σαλάτα ρόκα από την Αττική, αλλά με παρμεζάνα από Ιταλία και ρόδια από Λεωνίδιο: 900
4.Τι – μπον στέϊκ από Ολανδία : 2215
5.Πιπέρι από Νεπάλ: 5645
6.Γιαούρτι με κυδώνι ψητό: Γάλα από Ολλανδία, κεσεδάκια από την Αττική, Κυδώνια από Ερμιόνη: 2300
Φτάσαμε λοιπόν αισίως στα 48.651 ή 41.117 χιλιόμετρα αν το αβοκάντο είναι κρητικής παραγωγής.
Ιλιγγιώδη νούμερα!! οι αριθμοί σου παίρνουν το μυαλό. Διαβάστε τι γράφει ο Λατούς:

Η παγκοσμιοποίηση ώθησε σε παροξυσμό αυτή τη λογική της σφαγής. Ηδη εδώ και μερικά χρόνια τα καταναλωτικά αγαθά ενσωματώνουν, κατά μέσο όρο, όχι λιγότερο από 5000 χιλιόμετρα μεταφοράς.
«κατά μέσον όρο σύμφωνα με τον Bill McKibben, « οι μπουκιές ενός δείπνου ταξίδεψαν 2.400 χιλιόμετρα πριν φτάσουν στα χείλη μας» Δεδομένου του γεγονότος ότι τα γιαούρτια ενσωματώνουν 3.000 χιλιόμετρα ο αριθμός αυτός πρέπει να έχει ξεπεραστεί. Υπολόγισαν, επίσης , ότι ένα κουπάκι γιαούρτι φράουλα των 125 γραμμαρίων το οποίο πουλήθηκε στην Στουτγάρδη το 1999 διέσχισε 9.115 χιλιόμετρα, εάν προσθέσουμε τη διαδρομή του γάλατος, των φραουλών που καλλιεργήθηκαν στην Πολωνία του αλουμινίου για την ετικέτα, την απόσταση προκειμένου να διανεμηθεί το προϊόν κλπ.

Το στοίχημα της απο-ανάπτυξης

Αυτό το ιστολόγιο έχει κάνει 48 αναρτήσεις για το περιβάλλον και την οικολογία

και

22 για τον πλανήτη γη, πολλά εκ των οποίων αλληλεπικαλύπτονται.

Επίσης έχω κάνει:

Για το φαινόμενο του θερμοκηπίου: 7 αναρτήσεις

Για τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (μεταλλαγμένα): 13

Για την πυρηνική ενέργεια: 4

Για τα ύδατα του πλανήτη μας: 6

Για τα σκουπίδια: 2

Για τις τροφές: 13

Έχω γράψει με όσο γίνεται μεγαλύτερη τεκμηρίωση, ότι το πρόβλημα του περιβάλλοντος δεν θα μπει σε σωστό δρόμο, αν η παγκόσμια οικονομία δεν αντικατασταθεί από την τοπική.
Επίσης, έχω αναφερθεί πολλές φορές στην ανάγκη μείωσης της κατανάλωσης και της σπατάλης.

Σήμερα ζούμε πάνω σ αυτόν το πλανήτη 6 κοντά 7 δισεκατομμύρια άτομα. Αν θέλουμε, έστω και στο ελάχιστο να δώσουμε σε όλους ίσες ευκαιρίες, πρέπει να αρχίσουμε εμείς εδώ στις πλούσιες χώρες να κόβουμε πολλά περιττά και άχρηστα πράγματα.
Θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι ο πλανήτης δεν έχει άπειρες πρώτες ύλες, ώστε να κατασκευάζουμε χιλιάδες αυτοκίνητα την ημέρα και να πετάμε τα παλιά!
Ούτε, μπορούμε να συνεχίσουμε να πουλάμε τους χιλιάδες τόνους τροφής και νερού σε πλαστικά κουτάκια και πλαστικά περιτυλίγματα του μισού κιλού και των 10 γραμμαρίων.
Ούτε χρειάζεται να πετάμε εκατομμύρια πλαστικά, που η γη θα χρειαστεί εκατοντάδες χρόνια να τα απορροφήσει.
Ούτε χρειάζεται νε βάζουμε σε κίνδυνο της ζωή των επόμενων 1000 και 10.0000 γενεών με τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας προκειμένου να έχουμε την δυνατότητα να κόβουμε τη μπανάνα με ηλεκτρικό πριόνι.
Ούτε χρειάζεται να αγοράζουμε κλιματιστικά και ξανά κλιματιστικά, για να αποφύγουμε τη ζέστη, που εμείς προκαλούμε και που θα γίνεται ολοένα και πιο αφόρητη.
Και βέβαια, δεν χρειάζεται καθόλου μα καθόλου να αγοράζουμε σκόρδο από την Κίνα, λεμόνια από την Αργεντινή, αβοκάντο από την Ν. Αφρική, πορτοκάλια Ισπανίας στην Ελλάδα και πορτοκάλια ελληνικά στην Ισπανία, ούτε ιταλικό λάδι στην Ελλάδα και ελληνικό στην Ιταλία.
Ούτε χρειάζεται να χρησιμοποιούμε τόνους χημικά λιπάσματα, που κάνουν το χώμα από πηγή ζωής σε τοξική πηγή θανάτου.
Ο homo sapiens έχει πατήσει το σκαλοπάτι της πιο μεγάλης ύβρεως που έχει καταγραφεί στα εκατομμύρια χρόνια της ύπαρξης του.
Δεν χρειαζόμαστε να γίνουμε μάγοι για να μαντέψουμε που οδηγούμαστε.
Ακούσαμε αυτές τις μέρες τον σημερινό πρωθυπουργό, αλλά και τους οικολόγους πράσινους να μιλάνε για πράσινη ανάπτυξη.

Το Ζήτημα δεν είναι αν η ανάπτυξη θα είναι πράσινη ή μαύρη ή κόκκινη. Το ζήτημα και το στοίχημα σήμερα, το στοίχημα για την επιβίωση της ανθρωπότητας είναι το σταμάτημα της ανάπτυξης και ακόμα παραπέρα: Πρέπει, να ξεκινήσει μια διαδικασία σώφρονος αποανάπτυξης.
Πριν σας φορτώσω με κάποια στοιχεία του σημερινού «πολιτισμού» θα σας πω μια ιστοριούλα του Albert Jacquard:
Μια φορά, ένα μικροσκοπικό φύκι φύτρωσε σε μια πελώρια λίμνη. Το μικρό αυτό φύκι διπλασίαζε κάθε χρόνο το μέγεθος του. Κανένα άλλο φυτό ή ζώο, δεν έδωσε σημασία σ αυτό τον μικρούλη επισκέπτη, ώσπου μια μέρα κάλυψε τη μισή λίμνη!
Πόσο καιρό χρειάζεται για να εξαφανίσει όλα τα άλλα είδη στην λίμνη αυτή;
Εδώ έχουμε φτάσει! Το φύκι πρέπει να ξεριζωθεί, γιατί το τέλος είναι ήδη εδώ.
Η συνέχεια με στοιχεία στο επόμενο.