Ερώτηση προς τον κ. Αλαβάνο και οι αρλούμπες περί Ασύλου

Ο Αλαβάνος και οι Ικέτιδες
Άκουσα εχτές τον κ. Αλαβάνο να ομιλεί για την υποχρέωση των Ελλήνων να συνδράμουν τους καταληψίες της Νομικής μετανάστες, επειδή η συμπαράσταση όσων προστρέχουν ικέτες αποτελεί ιερό καθήκον, όπως γράφει ο Αισχύλος!

Ωστόσο την απόφαση για την προστασία των Δαναϊδων, δεν την παίρνει ο βασιληάς Πελασγός μόνος του, αλλά ζητάει την άδεια του λαού του.

Έγινε αυτό κύριε Αλαβάνε;

Και μια και μιλάμε για την ασυναρτησία της σύνδεσης της κατάληψης με άσυλο, διαβάστε τι γράφει ένας παλιός μου φίλος:

Σχετικά με την απόφαση της Γ.Σ των μεταναστών στη Νομική

του Λευτέρη Ριζά.

Για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση, είμαι υποχρεωμένος να καταθέσω το «ποιος είμαι» ώστε να δικαιολογήσω γιατί επανέρχομαι στο μεταναστευτικό με τόση επιμονή και να κοπεί η όρεξη μερικών νέων που αγνοούν την ιστορία της αριστεράς των τελευταίων 50 χρόνων, να ξεμπλέξουν στα γρήγορα με το γνωστό τρόπο: ρατσιστής, εθνικιστής, ξενοφοβικός κλπ. Και τουλάχιστον όχι να πείσω για την ορθότητα των ιδεών μου, αλλά να προκαλέσω μια σοβαρή συζήτηση.
Διαβάζω στη απόφαση της Γ.Σ. των μεταναστών που είχαν καταλάβει τη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών:
«Εμείς οι 250 μετανάστες απεργοί πείνας που είμαστε ήδη στην 3η ημέρα απεργίας στη Νομική, διεκδικώντας νομιμοποίηση ως αυτονόητο δικαίωμά μας,..». Αλήθεια ξέρουν τι σημαίνει και ποιο (ποια) είναι αυτονόητο δικαίωμα; Ή κάποιοι από τους παρατρεχάμενους αυτό-αποκαλούμενους «αντικαπιταλιστές» τους συμβούλευσαν να το επικαλεστούν; Τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα δεν ανήκουν στα αυτονόητα. Αποτελούν κατακτήσεις των λαών, των υποτελών τάξεων, των εργαζομένων, της εργατικής τάξης ύστερα από αγώνες – μακροχρόνιους και συνήθως αιματηρούς. Που αναγνωρίζονται και «καταγράφονται» ως τέτοιες στα Συντάγματα και την όλη νομοθεσία.
Σύμφωνα με το δικό μας Σύνταγμα, αποτέλεσμα αγώνων και συσχετισμών πολιτικής και κοινωνικής ισχύος ανάμεσα στους «κοινωνικούς εταίρους», είναι καταγραμμένα μια σειρά δικαιώματα. Που μερικά από αυτά δεν υπήρχαν σε προηγούμενα Συντάγματα – όπως π.χ. να ψηφίζουν οι γυναίκες – και άλλα μπορεί να έχουν περιοριστεί. Πριν μερικές δεκαετίες π.χ. ήταν εκτός νόμου το Κ.Κ.Ε. Δεν αποτελούσε «αυτονόητο» δικαίωμα των μελών και οπαδών του να εκφράζονται νόμιμα. Το Σύνταγμα κατοχυρώνει την υποχρέωση του Κράτους να εξασφαλίζει δουλειά και στέγη στους πολίτες του. Πράγμα βέβαια που δεν κάνει. Αντίθετα υπερασπίζει με κάθε τρόπο το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Κι αυτό όχι πάντοτε και όχι για όλους.
Που το Σύνταγμα κατοχυρώνει – ως αυτονόητο – το δικαίωμα στον κάθε περιπλανώμενο του κόσμου να αποκτά πλήρη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα μόλις πατήσει το ποδάρι του στη χώρα; Γιατί η νομιμοποίηση είναι αυτονόητο δικαίωμα. Αυτονόητα δικαιώματα έχουν οι μετανάστες ΜΟΝΟ στις χώρες από όπου προέρχονται. Κι αν αυτά δεν τους καλύπτουν ΤΟΤΕ αγωνίζονται εκεί, μαζικά, για να αλλάξουν τον συσχετισμό των δυνάμεων και να τα αποκτήσουν. Οι φτωχοί και καταφρονεμένοι της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, πριν χρόνια της Κούβας κλπ διεκδίκησαν τα αυτονόητα δικαιώματα τους – να έχουν ένα πιάτο φαγητό, περίθαλψη, δουλειά, μόρφωση κλπ – στις πατρίδες τους. Γιατί εκεί, στις πατρίδες τους, νομιμοποιούνται να τα διεκδικήσουν. Οι περιπλανώμενοι ανά την Υφήλιο μετανάστες – όπως αποκαλούν τους εαυτούς τους οι 250 – όπου και να πάνε θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση φιλοξενούμενοι και άρα υπόχρεοι στις χώρες, τους λαούς και τις κυβερνήσεις που θα δεχτούν να τους φιλοξενήσουν. Κι ο φιλοξενούμενους πρέπει να σέβεται τον «σπιτονοικοκύρη», την οικογένεια του, τα ήθη και έθιμα του και προπαντός τους πόρους του. Δεν μπορούν να απαιτήσουν να φροντίσει πρώτα αυτούς κι ύστερα τα μέλη της οικογένειας του με το έτσι θέλω. Ούτε το βράδυ να απαιτήσει να κοιμηθεί με τη γυναίκα ή την κόρη του – ως αυτονόητο δικαίωμα στην ερωτική συνεύρεση.
Αφού με την ίδια πολιτική αφέλεια στα όρια της αγένειας τα βάζουν με όλους – κυβέρνηση ΜΜΜ κλπ – συνεχίζουν χωρίς να συνειδητοποιούν τι λένε:
«Δεν είμαστε αυτό που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, οι καημένοι, οι πάμφτωχοι, χωρίς σπίτι, δουλειά και ρούχα μετανάστες κ.λ.π. Και σπίτια έχουμε και συγγενείς και δουλειές στις πόλεις που αφήσαμε πίσω μας. Δεν ψάχναμε κατάλυμα εδώ στην Αθήνα αλλά ήρθαμε για να παλέψουμε (όσο αντέξει ο οργανισμός μας) για τη νομιμοποίηση μας, τα δικαιώματά μας και για αξιοπρεπείς όρους ζωής.»
Ωραία, θαυμάσια!! Είχαν απ’ όλα στις πόλεις που αφήσανε πίσω τους. Ήρθανε για να παλέψουνε εδώ για τη νομιμοποίηση, τα δικαιώματα τους και για αξιοπρεπείς όρους ζωής !!! Δηλαδή στις χώρες τους δεν είχαν δικαιώματα – ποια ακριβώς δεν μαθαίνουμε μια και σπίτια είχανε και δουλειές και ρούχα – εδώ ήρθανε να τα παλέψουνε !!!! Χάρμα.
Λοιπόν επειδή όπως αναφέρω υπήρξα πολιτικός φυγάς επί Χούντας και μου χορηγήθηκε πολιτικό άσυλο από τη Γερμανική κυβέρνηση – στο «Όνομα του Γερμανικού λαού» - όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες, κατέφυγα εκεί γιατί κινδύνευα στη χώρα μου και η οργάνωση μου – το Αντιφασιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΑΚΕ), διάδοχη οργάνωση των ΦΝΧ – μου ανέθεσε παράλληλα αποστολή στους Έλληνες μετανάστες της Γερμανίας. Αλλά εκεί αγωνίστηκα – αγωνιστήκαμε – για να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα. Όχι στη Γερμανία ή στη Γαλλία κλπ. Η αλλαγή στη Γερμανία ή τη Γαλλία ήτανε υπόθεση και καθήκον του γερμανικού και γαλλικού λαού. Και βέβαια αν γινότανε κάτι σοβαρό κι εμείς οι πολιτικοί πρόσφυγες και οι απλοί εργάτες θα βαδίζαμε δίπλα στο γερμανικό ή γαλλικό προλεταριάτο και λαό. Εισαγωγές επαναστατών δεν πέτυχαν πουθενά. Οι περιπέτειες και το τέλος του Τσε καθημερινά μας το υπενθυμίζουν.
Οι καταληψίες μετανάστες πουθενά δεν αναφέρονται στους αγώνες του λαού τους, τη σύνδεση τους με αυτούς τους αγώνες. Μόνο για τον εαυτό τους νοιάζονται, για τα αυτονόητα δικαιώματα τους στην αλλοδαπή. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια κάνουν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις για τα δικαιώματα τους ΕΔΩ. Αυτοί, πολιτικοί πρόσφυγες υποτίθεται – όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι και οι συμπαραστάτες τους – δεν έχουν κάνει ποτέ τους μια κεντρική εκδήλωση (διαδήλωση, διανομή υλικού κλπ ) για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα τους. Μόνο το ΠΟΛΙΣΑΡΙΟ και οι Κούρδοι έκαναν εκδηλώσεις και εκδίδανε και διένειμαν έντυπο υλικό. Οι πολιτικοί πρόσφυγες στη Γερμανία και οι έλληνες μετανάστες κάθε τρεις και λίγο έκαναν εκδηλώσεις – διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, πολιτικές απεργίες πείνας – δημοσίευαν άρθρα, εξέδιδαν περιοδικά και εφημερίδες, μοίραζαν προκηρύξεις, όλα σχετικά με τη δικτατορία κλπ.
«Εμείς οι μετανάστες οι οποίοι αναγκαζόμαστε να περιπλανιόμαστε σε όλο τον κόσμο, δεν θέλουμε να αναγκαστούμε να περιπλανηθούμε και κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας». Όλα κι όλα. Τα παιδιά βάζανε και όρους για την περιπλάνηση και την απεργία πείνας. Αν υπήρχε κυβέρνηση αλά Γερμανίας π.χ., τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν θα ήταν δυνατό να συμβούν. Κι αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί – λαό και εργατική τάξη – είναι αυτό: Είναι δυνατό μια κυβέρνηση που φοβάται, δεν τολμάει να επιβάλλει το νόμο (της) σε 250 μετανάστες και μερικούς συμπαραστάτες, να αναμετρηθεί με την ΕΕ, το ΔΝΤ, τους Αμερικάνους, τους Τούρκους κι όποιον άλλο επιβουλεύεται τα αυτονόητα δικαιώματα και συμφέροντα του ελληνικού λαού και της χώρας; Εξ όνυχος τον λέοντα. Δεν είναι δυνατό. Κι αυτό πρέπει να μας ανησυχεί περισσότερο. Κι ακόμα περισσότερο πώς, αντίθετα, χωρίς δισταγμό στρέφεται κατά του ίδιου του λαού, των εργαζόμενων, της νεολαίας, των φοιτητών, όταν διαδηλώνουν ενάντια στα μέτρα του Μνημονίου. Πως εξηγείται τέτοια αβρότητα απέναντι στους απρόσκλητους στη χώρα μετανάστες, τέτοιο τακτ – μέχρι και ένα από τα ωραιότερα κτίρια που υπάρχουν στην Αθήνα τους παραχώρησε όταν η Κλαυθμώνος και άλλες πλατείες και παγκάκια στεγάζουν δυστυχείς Έλληνες απόκληρους - , τέτοια ανοχή; Προσέξτε δεν εννοώ ότι έπρεπε να τους πετάξει στη θάλασσα όπου αλλού τη βόλευε. Καθόλου. Απλά διερωτώμαι δυνατά γιατί τέτοια διαφορετική συμπεριφορά. Σε ποιο, πιθανό, σχέδιο εντάσσεται και που αποσκοπεί.
Τέλος υπογραμμίζω την προτελευταία παράγραφο του ψηφίσματος: «Ακόμα γνωρίζουμε ότι δεν συντρέχει λόγος ασύλου. Καλούμε λοιπόν την Κυβέρνηση να μην ασχολείται με αυτό το θέμα, αλλά να εστιάσει στο δίκαιο αίτημά μας και τη λύση του». Από πού ως που 250 μετανάστες – άντρες, γυναίκες και παιδιά – γνωρίζουνε ότι δεν συντρέχει λόγος ασύλου; Τόσο ενημερωμένοι για το νομικό καθεστώς που διέπει τη λειτουργία των Πανεπιστημίων ; ! Τόσο μάλιστα που να ερμηνεύουν και τι και ποιους αφορά το Άσυλο;; Και από πού αντλούν τέτοιο θράσος – γιατί μόνο θράσος αποτελεί – να καλούν την κυβέρνηση να μην «ασχολείται με αυτό το θέμα» αλλά να εστιάσει «στο δίκαιο αίτημά μας και τη λύση του». Από μόνοι τους έχουν αποφασίσει τι είναι άσυλο και αν παραβιάζεται και πάλι από μόνοι τους ότι το αίτημα τους είναι δίκαιο.
Τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο παρουσιάζονται. Οι άνθρωποι πραγματικά υπέφεραν ή μπορεί και να υπέφεραν στις πατρίδες τους. Τις πόλεις τους. Πόσο και γιατί δεν μου επιτρέπουνε να γνωρίζω μια όπως οι ίδιοι ομολογούν είχαν όλα τα αναγκαία καλά. Κάλυπταν τις ελάχιστες ριζικές ανάγκες τους. Δεν ήτανε πολιτικοί ακτιβιστές, είναι, βέβαιο. Καμιά αναφορά στην πολιτική κατάσταση της χώρας τους. Αλλά η τοπική τηλεόραση έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να τους γεμίσει τα μυαλά με το “American dream”. Τόσο πολύ που κάθε ταλαιπωρία και κίνδυνος τους φάνηκε μικρός. Όλο το «ταξίδι» γίνεται για χάρη αυτού του ονείρου.
Αρωγοί στην εκπλήρωση του οι ντόπιοι «αντικαπιταλιστές» που για χρόνια ασχολούνται με τα προβλήματα των ξένων. Όχι με του ελληνικού λαού, των ελλήνων εργαζόμενων, της ελληνικής εργατικής τάξης. Που προσπαθούν να αναμετρηθούν με το αστικό σύστημα, το αστικό κράτος, τις αστικές κυβερνήσεις από παράπλευρους δρόμους: των μεταναστών, των μειονοτήτων, των ατομικών δικαιωμάτων κλπ. Με ό,τι έχει φέρει στην επιφάνεια η κυριαρχία του μεταμοντέρνου στην πολιτική. Και που αυτοί οι αγώνες της μεταμοντέρνας εποχής - που δεν διαθέτουν κεντρική στόχευση και δεν απευθύνονται σε εκείνη την τάξη που πρέπει να γίνει ηγεμονική ώστε να απελευθερώσει ολόκληρη την κοινωνία από την καπιταλιστική / ιμπεριαλιστική σκλαβιά – τελικά εκείνον που βοηθάνε να ανανεωθεί, να εξασφαλίσει παράταση στην ύπαρξη του είναι ακριβώς ο καπιταλισμός / ιμπεριαλισμός.

Τις θέσεις του Λευτέρη Ριζά τις πήρα από το ιστιόγιο του Gregor der Grieche