Επανάληψη Ι - Giorgio Gaber

Επανάληψη!
Η ιστορία του ανθρώπου είναι μια επανάληψη των ίδιων καταστάσεων που άλλοτε τις διαχειρίζονται άνθρωποι ικανοί και άλλοτε άνθρωποι γελοίοι.
Τι είδους άνθρωποι διαχειρίζονται την κρίση της εποχής μας, δεν χρειάζεται να τους χαρακτηρίσω κι εγώ! Όχι πως δεν το έχω κάνει, επαναλαμβάνοντας πολλές φορές τον εαυτό μου!
Η εποχή μας είναι περίπλοκη και δεν φαίνεται να δείχνει προς τα πού το πάει. Ωστόσο, κανένας δεν γλυτώνει από το αέρα της σαπίλας που διαχέεται παντού, ολοένα και πιο πολύ. Ακόμα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μοιάζουν να ξεπροβάλουν σαν τα απόκρυφα του εξιμπισιονίστα, που καρτεράει σε μια σκοτεινή γωνία περιμένοντας να τρομάξει ένα περαστικό αθώο κορίτσι. Εν ολίγοις, είναι όλοι ύποπτοι και κατηγορούμενοι γενοκτονίας. Όχι ενός λαού ή μιας ομάδας, αλλά της γενιάς μας ολόκληρης και γιατί όχι και του είδους μας.
Ακούστε τον Ιταλό, αφού πρώτα τον διαβάσετε:
Έχω υπογραμμίσει αυτά που με σοκάρουν  πιο πολύ.


Δεν μου αρέσει η δήθεν χαρά
Δεν αντέχω να πηγαίνω για φαγητό με παρέες
Και με τους νέους είμαι απόλυτος:
Μόδες, τραγούδια, ξεσαλώματα δεν μ' αφορούν καθόλου
Και βαριέμαι όλους αυτούς
Που παριστάνουν τους ηθικούς
Ενθουσιασμένοι από την αγία συμβίωση
Και μετά είναι οι γκέυ, με όλα τους τα δίκια
Όμως εγω δεν μπορώ να ανεχτώ
Την επιδειξιoμανία τους

Δεν γουστάρω αυτούς που τα παίρνουν
και μετά παριστάνουν τον επαγγελματία του κοινωνικού συμφέροντος.
Όποιος  κερδοσκοπεί με τον  άρρωστο, τον ανήμπορο, τον τοξικομανή και ηλικιωμένο
Είναι ένας αληθινός εγκληματίας.
Μα εγώ δε βλέπω πια κανέναν να εξοργίζεται
Με κείνους που τα βρήκαν με αυτήν την νέα ράτσα
Και με κείνους που σκαρώνουν ένα ωραίο κόμμα,
Για το καλό μας δήθεν,
Αλλά φτιαγμένο εκ των προτέρων 
Για να καταντήσει γελοίο.

Μα ίσως να είμαι εγώ, εκείνος
που ανήκει σε μια ράτσα
Που θα σβήσει

Η δική μου γενιά έχει δει
Δρόμους και πλατείες γεμάτες
Με κόσμο παθιασμένο
Και σίγουρο, πως θα δώσει ένα νόημα στη δική του ζωή
Μα τώρα πια όλ’ αυτά ανήκουν στον περασμένο αιώνα.
Η δική μου η γενιά έχει χάσει

 Δεν γουστάρω τις πολλές πληροφορίες
Ούτε τις εφημερίδες και την τηλεόραση
Η κουλτούρα για τη μάζα είναι μια ηλιθιότητα
Τα σάντουϊτς μπροστά από τα μουσεία
Μου προκαλούν μελαγχολία
Και η τεχνολογία που θα μας πάει μακριά
Δεν έμαθε κανέναν να μιλάει ελληνικά
Είναι ωραίο που τα σχολεία
Ενημερώνονται αμέσως
Για όλα τα καινούργια κουϊζ
Αλλά μας εγγυώνται την άγνοια

Δεν γουστάρω καμία ιδεολογία
Και ούτε είμαι οπαδός της δημοκρατίας
Μας λένε ότι υπάρχει αφθονία
Και πως δεν χρειάζεται ποιότητα
Αφού οι αριθμοί μετράνε μόνο.
Ακόμα και ο τόπος μου μ αρέσει όλο και πιο λίγο
Και δεν πιστεύω πια στην ευφυΐα
Των ανθρώπων αυτής της χώρας
Αφού ο κάθε διανοούμενος πετάει και μια γνώμη
Όμως, αν τον κοιτάξεις πιο καλά
Είναι απλώς ένα .. αρχίδι!

Μα ίσως να είμαι εγώ, εκείνος
που ανήκει σε μια ράτσα
Που θα σβήσει

Η δική μου η γενιά έχει δει
Χιλιάδες παιδιά έτοιμα για όλα
Που έψαχναν να βρουν
Ίσως με κάποια αλαζονεία
Τον τρόπο τον κόσμο για ν’ αλλάξουν
Μπορούμε να τα διηγούμαστε αυτά
Στα δικά μας παιδιά χωρίς καμία τύψη,
Αλλά η δική μου η γενιά
Έχει χάσει!

Δεν γουστάρω την παγκόσμια αγορά,
Αυτόν τον παράδεισο της κάθε πολυεθνικής
Που κάποια μέρα – και μην ανησυχείτε
Θα υπάρχουν πάντα πιο φτωχοί και πιο πλούσιοι
Αλλά όλοι πιο ηλίθιοι.
Και φαντάζομαι ένα μέλλον
Χωρίς καμία γιατρειά
Ένα είδος συρφετού
Χωρίς κανένα άτομο
Κι ένα κράτος φοβισμένο και ανήμπορο
Να γίνεται κομάτια
Χωρίς κανείς να νοιάζεται για τίποτα.
Και βλέπω μια Εκκλησία
Να πιέζει όλο και πιο πολύ.
Και θέλω να βουλιάξει
Με όλους τους πάπες και τα ράσα τους

Μα αυτές είναι σκέψεις αφηρημένες
Είναι ιδέες που ανήκουν
Σε μια ράτσα
Που σβήνει.