Ιστορίες παλιές και νέες.

Η ιστορία, σε γενικές γραμμές  δεν παρουσιάζει  εκπλήξεις, παρά μονάχα ξαφνικές ανατροπές, εκεί που όλα φαίνονται να ρέουν υπό έλεγχο. Γι αυτές τις σπάνιες ανατροπές ζούμε και περιμένουμε μια καλύτερη μέρα, παρότι τα τελευταία χρόνια πάμε από το κακό στο χειρότερο.

Ακούμε εσχάτως από διάφορα στόματα ακόμα και από το στόμα του πρωθυπουργού, ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός προσφύγων και μεταναστών και χρωστάμε να δεχτούμε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Μάλιστα, ακόμα και οι κατ εξοχήν ενθνομηδενιστές, όπως η κ. Ρεπούση θυμήθηκαν την Σμύρνη! Οποία ύβρις για την πολύπαθη πόλη!

Η ιστορία, λοιπόν,  επαναλαμβάνεται, και καμιά φορά ως φάρσα όπως λέει και ο Μαρξ και παρότι δεν θα μπορούσα να πω  ότι η Ελλάδα του 2016 είναι η επανάληψη της Ελλάδας του 1922, εντούτοις η ομοιότητα με τρομάζει.

Ας ψάξουμε λοιπόν τις ομοιότητες και τις διαφορές, όπως στις μαγικές εικόνες των σταυρολέξων.

Τόπος: Η Εγγύς Ανατολή, τότε και σήμερα.

Και στις δύο ιστορίες οι εμπλεκόμενες δυνάμεις είναι οι ίδιες, με κάποιες παραλλαγές.

Τότε, οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν : Οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί και  οι κυρίαρχοι  Άγγλοι. Οι Γερμανοί έτρωγαν τις σάρκες τους μετά την ήττα τους στον  Α Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σήμερα, είναι οι Γάλλοι, ελεεινοί όπως και τότε,  (τότε έδωσαν πίσω από τις πλάτες των άλλων συμμάχων όπλα στον Κεμάλ, για να τον διευκολύνουν να σφάξει  τους Έλληνες. Σήμερα είναι αυτοί που βομβαρδίζουν την Συρία του Μπασάρ Αλ Ασσαντ, υπέρ των Τζιχαντιστών,  μαζί με τις υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά αυτοί πρωτοστατούν) οι ΗΠΑ, ως κυρίαρχη δύναμη,  στη θέση της γηραιάς  Αλβιόνας, οι Γερμανοί ως ουραγοί προσπαθώντας να σκυλέψουν την Ελλάδα που είναι και ήταν η εύκολη λεία, η Τουρκία όπως και τότε και καινούργια η Σαουδική Αραβία.

1920, ο Κεμάλ  καταδικάζεται σε θάνατο από την επίσημη κυβέρνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο καταφέρνει να το σκάσει και να «επαναστατήσει» κατά της «δεσποτικής» εξουσίας την Υψηλής Πύλης και  να συγκεντρώσει γύρω του έναν στρατό από  υποκείμενα  κάθε καρυδιάς καρύδι, δολοφόνους, ληστές , κλέφτες, βιαστές.   Τσέτες, ήταν το όνομά τους,  που σημαίνει ληστοσυμμορίτες.

Δηλαδή, τότε  όπως και σήμερα στασιαστές είναι αυτοί που κρατούσαν τα όπλα, όχι για το συμφέρον της Πατρίδας τους, αλλά σπρωγμένοι και ποτισμένοι με αφιόνι  από την άπληστη Δύση, να σκορπίζουν θάνατο, καταστροφή, λεηλασία, μίσος, μισαλλοδοξία, μαυρίλα και συμφορά.

Τότε, ο Κεμάλ, δεν ξέρω αν ήταν αιτία η εξυπνάδα του ή η ιστορική συγκύρια, αλλά –παρότι στασιαστής - κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να τον γλύφουν όλες οι μεγάλες δυνάμεις, σε αντίθεση με την Ελλάδα που κατάφερε από συμμαχική χώρα που ήταν, που είχε εξωθηθεί από τους Αγγλογάλλους να βγει στον μεγάλο  πόλεμο, που είχε σταλεί στην Μικρασία, να βγάλει αυτή τα κάστανα από την φωτιά, κατάφερε λοιπόν, η μικρή Ελλάδα  να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος με την κατάληξη μιας εθνικής καταστροφής, από την οποία δεν θα συνέλθει ποτέ.

Η μικρή Ελλάδα, τότε όπως και  σήμερα καλείται να περιθάλψει τα θύματα της Δυτικής  διπλωματίας και της   θηριωδίας των στασιαστών! Ο φαρισαϊκός παροξυσμός ξεπερνάει κάθε όριο  και δίνει από πάνω και λεφτά στην Τουρκία, παρότι αυτή ανήκει στις χώρες που ευθύνονται για την προσφυγικές ροές, πραγματικές προσφυγικές ή κάθε λογής μεταναστευτικές τέτοιες.

Αποτέλεσμα του πολέμου τότε και σήμερα: Πρόσφυγες, πρόσφυγες, πρόσφυγες, πρόσφυγες. Η μόνη διαφορά είναι η ομογένεια των προσφύγων. Τότε  ήταν αποκλειστικά Έλληνες και Αρμένιοι.

Τότε οι πρόσφυγες ήταν καθισμένοι, σκιές και φαντάσματα στην παραλία της Σμύρνης να περιμένουν είτε να τους αποτελειώσουν οι τσέτες του Κεμάλ είτε να τους περιμαζέψουν κάποιοι.

Σήμερα οι πρόσφυγες, φεύγουν από την φρίκη ενός πολέμου, που έχουν  ξεκινήσει οι χώρες του ΝΑΤΟ με τον πρώτο λόγο αυτό των ΗΠΑ του City και των Γάλλων, χωρίς να σταθούν να πολεμήσουν στο πλευρό της Κυβέρνησης τους.

Τότε οι  πολιτισμένοι σύμμαχοι είχαν εξοπλιστεί με καυτό νερό και μόλις κάποιος έφτανε στα πλοία τους τον περιέλουζαν για να μην τσαντίσουν τον αγαπημένο τους, τον πολυαγαπημένο τους Κεμάλ. Οι Έλληνες είχαν πάρει απαγορευτική εντολή, να μην πλησιάσουν ούτε 5 μίλια γύρω από την Σμύρνη. Στο τέλος, με μήνυμα από την Αγγλία πως θα μπορούσαν με δική τους  ευθύνη, να βοηθήσουν,   ξεκίνησαν 80 πλοία από τον Πειραιά και μάζεψαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Αρμένιους στους οποίους πρόσφερε η φτωχή Ελλάδα των τριών εκατομμυρίων ότι μπορούσε να προσφέρει. Οι γαμημένοι οι σύμμαχοι, μετά από τις συγκλονιστικές  προσπάθειες του Μόργκεντάου, μας έδωσαν και ένα δάνειο, με το πολύ φιλανθρωπικό επιτόκιο των 8,7% και με πενταπλάσιο κολάτερα!  

Ποια είναι η ομοιότητα του τότε και του σήμερα; Ο Κεμάλ δεν ήταν επίσημη Κυβέρνηση, αλλά ένας ρέμπελος, όπως σήμερα οι Τζιχαντιστές είναι οι «επαναστάτες» της Συρίας!
Και για ποιο λόγο όλες οι μεγάλες δυνάμεις   υποστηρίζουν αυτούς τους ρέμπελους;  Για το πετρέλαιο, όπως τότε έτσι και σήμερα.

Και ποιος πρέπει να πληρώσει τα κερατιάτικα; Οι Έλληνες, τότε όπως και σήμερα! Και ποια χώρα είναι  η πιο φτωχή στο σημερινό πανηγύρι; Η Ελλάδα τότε και σήμερα.

Τέτοιες ομοιότητες, που να λες, δεν είμαστε φτωχοί, αλλά μας έκαναν φτωχούς για να μην μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Να μην έχουμε πού την κεφαλή κλείνει.  Να μην σταθούμε εμπόδια στα σχέδια τους.
Κατά τα άλλα, συνωστιζόμαστε, τόσο ισχυρά που θα σκάσουμε στο τέλος. Και δεν ξέρω, αν θα σκάσουμε από ασφυξία ή από οργή.