Πόλεμος Ουκρανία - Ρωσία

Οι Ουκρανοί, λέγεται, ότι θα επιδιώξουν να βομβαρδίσουν πυρηνικούς σταθμούς στην ρωσική περιοχή της Ουκρανίας ή στην ρωσική επικράτεια.
Στην Ευρώπη λειτουργούν 109 πυρηνικοί σταθμοί και 38 στην αχανή Ρωσία.
Αν αρχίσει μια τέτοια ιστορία, Η Ευρώπη θα γίνει έρημος χώρα και δεν θα ανακάμψει ΠΟΤΕ!
Ποτέ των ποτών, που λέγαμε παιδιά.
Αλλά ας δούμε τι πάει να πει βομβαρδίζω πυρηνικούς σταθμούς.
Κατ αρχήν να πούμε ότι υπάρχουν ειδικοί διατρητικοί πύραυλοι, ικανοί να τρυπήσουν το δοχείο πιέσεως, εκεί που είναι το σχάσιμο ραδιενεργό υλικό. Αρα, όποιος το κάνει θα διαπράξει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας (Ο σοβαρός άνθρωπος ξέρει που τα έχουν γραμμένα αυτά τα εγκλήματα οι εγκληματίες ηγέτες του σημερινού κόσμου)
Υπάρχει όμως ένα άκρως τρωτό δωμάτιο σε κάθε πυρηνικό σταθμό και αυτό είναι η αποθήκη του καμμένου υλικού, που αποτελείται κυρίως από Πλουτώνιο.

***********************************

Κάθε πυρηνικό Εργοστάσιο ισχύος 1000 MW
παράγει 200 - 250 κιλά Πλουτώνιο το χρόνο

************************************

Αν λάβετε υπόψη σας αυτό το δεδομένο και αν γνωρίζετε ότι η αποθήκη του καμμένου υλικού ΠΡΕΠΕΙ να ψύχεται 5 - ΠΕΝΤΕ - συνεχή έτη, τότε αντιλαμβάνστε πόσοι τόνοι Πλουτώνιο είναι διαθέσιμοι σε ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση.
Ενας μεσαίος πυρηνικός σταθμός έχει ισχύ περί τα 2000ΜW
Επομένως μιλάμε για τουλάχιστον 2.000 τόνους Πλουτώνιο/πυρηνικό σταθμό.

Ιστορία και παραποίηση

Το βιβλίο του Δανιήλ, γράφτηκε από έναν προφήτη τον 6ον π.Χ. και προέβλεψε την εξέγερση των Μακκαβαίων, (164 π.Χ.) λένε τα θρησκευτικά βιβλία των Εβραίων.
Ωστόσο σύγχρονοι ιστορικοί λένε ότι γράφτηκε το 164 π.Χ.
Τώρα θα μου πείτε σκασίλα μας.
Αλλά πρέπει να ξέρετε ότι, τα ιερά βιβλία των Μακκαβαίων αναφέρουν ότι ο Σελευκίδης Αντίοχος Δ' ο Επιφανής (215 π.Χ. – 164 π.Χ.) φόνευσε 80.000 Εβραίους και πήρε άλλους 80.000 σκλάβους.
Την εποχή εκείνη οι Εβραίοι της επικράτειας των Σελευκιδών, (όπου διαπράχτηκε η εν λόγω σφαγή) δεν μετρούσαν ούτε 10.000
Αυτή είναι η ιστορία που βολεύει τον εβραϊκό μύθο, όπου όλοι οι άλλοι τους μισούν και τους σφάζουν.
Εμείς διακατεχόμαστε από ακριβώς αντίθετο σύμπλεγμα.
Οι μισελληνες πράκτορες, που μας το παίζουν μορφωμένοι Ελληνες, λένε ότι κατά την Πολιορκία της Βασιλεύουσας, υπήρχαν 150.000 μοναχοί και μπεκρόπιναν ενώ η Πόλη χάνονταν και που παρέδωσαν την Αυτοκρατορία στον Μεχμέτη τον Β'.
Στην πραγματικότητα η Πόλη είχε μόλις 50.000 κατοίκους - κάθε κατηγορίας και ηλικίας και μόλις 7.000 άνδρες ικανούς να κρατήσουν όπλο, συμπεριλαμβανομένων ΚΑΙ των μοναχών και η Πόλη δεν παραδόθηκε ποτέ, αλλά κατακτήθηκε από έναν στρατό 150.000 τακτικών και άλλο τόσο βαζιβουζίκων


https://littoria.substack.com/p/hanukkah-an-anti-greek-blood-libel

Ο φασιστικός ιός

 

Πολλές φορές, στην ιστορική της διαδρομή, η ανθρωπότητα κάνει άλματα στην τεχνολογία και στα ήθη της.
Αλλά ό,τι και να κάνει, στην ουσία κάνει βόλτες γύρω από την ίδια αλήθεια για την ευημερία των κολασμένων της γης.
Δείτε τι γράφει ο Καρλ Πολάνυι το 1932:
«Οι ισχυρισμοί του Μακώλεϋ το 1857 ήταν σχεδόν ταυτόσημε με αυτές του Μπερκ το 1757
Οι νόμοι της οικονομίας της αγοράς εμποδίζουν οποιαδήποτε παρέμβαση στην οικονομική ζωή, από πλευράς των εργατών.
Η ανεργία και η φτώχεια που περιοδικά θα υπάρχουν δεν ξεπερνιόνται με τον μηχανισμό της αυτορρύθμισης, αρκεί να εμποδίζονται οι παρεμβάσεις των εργατών."
και γράφει παρακάτω την ουσία του ζητήματος περί του φασιστικού ιού:
«Γι αυτό σε μια χώρα με παραχωρημένη την καθολική ψήφο, ο πολιτισμός (δηλαδή το status quo) μπορεί να σωθεί μόνο με δικτατορία.
Με σύγχρονους όρους

Απαξ και γίνει το μοιραίο λάθος της εκχώρησης του δικαιώματος ψήφου στην εργατική τάξη μόνο ο φασισμός μπορεί να σώσει τον καπιταλισμό

Λιμάνι σε έναν άκαρδο κόσμο

 Την παρακάτω ανάρτηση την αφιερώνω σε όλους αυτούς που αγνοούν μια βασική αρχή της κοινωνικής συνοχής:

<

τα εν οίκω μη εν δήμω:

<

Σήμερα το κράτος ελέγχει όχι μόνο το σώμα του ατόμου αλλά και όσο μέρος του πνεύματος του μπορεί να κυριεύσει, όχι απλώς την δημόσια σφαίρα,

αλλά και τις πιο σκοτεινές γωνιές της ιδιωτικής ζωής,

που παλιά ήταν απρόσιτες στην πολιτική κυριαρχία.

Όλη η ύπαρξη του πολίτη έχει τώρα υποταχθεί στην διοίκηση από την κοινωνία, ολοένα πιο πολύ χωρίς τη διαμεσολάβηση της οικογένειας ή άλλων θεσμών στους οποίος είχε ανατεθεί παλιότερα το έργο του εκκοινωνισμού.

Η κοινωνία έχει αναλάβει τον εκκοινωνισμό ή ασκεί ολοένα πιο αποτελεσματικό έλεγχο στον εκκοινωνισμό από την οικογένεια.

Αφού έτσι έχει εξασθενήσει την ικανότητα για αυτο-διεύθυνση και αυτο-΄ελεγχο, έχει υπονομεύσει μια από τις βασικές πηγές κοινωνικής συνοχής,

μόνο για να δημιουργήσει καινούργιες,

πιο περιοριστικές από τις παλιές,

και εν τέλει

πιο καταστροφικές για την προσωπική και πολιτική ελευθερία.

Ο πόλεμος στην Κριμαία

 https://www.efsyn.gr/arheio/fantasma-tis-istorias/191245_o-stratos-mas-poy-pige-stin-krimaia

Ο Γρηγόριος Ε΄

Στις 22 Φεβρουαρίου 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διέβη τον Προύθο και κήρυξε την Επανάσταση στην Μολδοβλαχία.

Ο σουλτάνος έμαθε τα νέα την 1η Μαρτίου. Φώναξε όλους τους Μουσουλμάνους και τους διέταξε να οπλοφορούν και να σκοτώνουν ελεύθερα όποιον χριστιανό μπορέσουν κηρύσσοντας ιερό πόλεμο.
Οι δολοφονίες, οι βιασμοί, οι λεηλασίες και κάθε άλλη απάνθρωπη πράξη έκαναν τον βίο αβίωτο των Χριστιανών σε όλη την επικράτεια αυτής της δαιμονικής Αυτοκρατορίας.

Στις 2 Μαρτίου ο σουλτάνος κάλεσε τον Πατριάρχη και είχε μαζί του μια 5-ωρη συζήτηση, στην οποία τον διέταξε να καταγγείλει τους επαναστάτες.
Επειδή ο Πατριάρχης κώφευσε στις απαιτήσεις του σουλτάνου στις

11 Μαρτίου τον διέταξε να εκδώσει μπουγιουρντί αφορισμού κατά των Αλέξανδρου Υψηλάντη και Μιχαήλ Σούτσου.

Αυτός ο πρώτος αφορεσμός έγινε με τρόπο ώστε να μην το αντιληφθούν

Ούτε οι πιο επίσημοι Έλληνες του Φαναρίου, οι ηγέτες όλου του γένους, ούτε οι ανταποκριτές των μεγάλων ευρωπαϊκών εφημερίδων στην Κωνσταντινούπολη.
Το δε κείμενο του αφορισμού, καίτοι φρικώδες, δεν τηρούσε τους τύπους ενός εκκλησιαστικού αφορισμού και ήταν άκυρο.
Στις 10 Απριλίου του 1821, ο σεβάσμιος γέροντας σέρνεται στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και απαγχονίζεται.

 
Ενδεικτική της αξίας αυτού του Μεγάλου Πατριάρχη ήταν η απάντηση στις προτάσεις υπαλλήλων ξένων πρεσβειών να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη

Μη με προτρέπετε εις φυγήν, μάχαιρα θα διέλθη τας ρύμας της Κωνσταντινουπόλεως και των λοιπών πόλεων των χριστιανικών επαρχιών. Υμείς επιθυμείτε, εγώ μετημφιεσμένος να καταφύγω...ουχί! Εγώ δια τούτω είμαι πατριάρχης, όπως σώσω το έθνος μου...ο θάνατός μου ίσως επιφέρει μεγαλυτέραν οφέλειαν από την ζωή μου...Ναι, ας μη γίνω χλεύασμα των ζώντων. Δε θα ανεχτώ ώστε εις τα οδούς της Οδησσού, της Κέρκυρας και της Αγκώνος, διερχόμενον εν μέσω των αγύιων, να με δακτυλοδεικτούσι λέγοντες, Ιδού έρχεται ο φονεύς πατριάρχης
Στις 1 Μαΐου του ίδιου έτους ο διάδοχος του, Ευγένιος Β’, ένας άνθρωπος ανάλγητος και αληθινά τουρκόδουλος, 
 εκδίδει έναν ορθό αφορισμό, ο οποίος έμεινε κρυφός στην επίσημη ιστοριογραφία, καθώς στόχος της ήταν η πλαστογράφηση της ιστορίας για την αληθινή προσωπικότητα του Γρηγορίου του Ε’.

Τόμυρις, Για την ημέρα της γυναίκας

Τα δυτικά όρια της Κασπίας είναι Καύκασος, στα ανατολικά απλώνεται μια πεδιάδα απέραντη, που χάνεται το μάτι του ανθρώπου. Από τη μεγάλη αυτή πεδιάδα ένα κομμάτι —κι όχι το μικρότερο— το πιάνουν οι Μασσαγέτες, που εναντίον τους ζήτησε ο Κύρος να κινήσει το στρατό του.

Οι Μασσαγέτες, ύστερα από το θάνατο του ανδρός της, είχαν βασίλισσά τους τη γυναίκα του. Το όνομά της ήταν Τόμυρις.

Έγιναν δύο μάχες μεταξύ του στρατού του Κύρου και του στρατού της Τόμυρις. Την πρώτη την κέρδισε ο Κύρος, με πονηριά.

Την δεύτερη την κέρδισε ο θάνατος που άρπαξε τον Πέρση Βασιλιά:

Η Τόμυρις, επειδή ο Κύρος δεν άκουσε τη συμβουλή της, συγκέντρωσε όλη της τη στρατιωτική δύναμη και χτυπήθηκε με τον Κύρο. Αυτή η μάχη πιστεύω πως στάθηκε η πιο σκληρή από όσες μάχες έγιναν μεταξύ βαρβάρων. Και μάλιστα πληροφορούμαι πως εξελίχθηκε ως εξής: [1.214.2] Καταπώς λένε, στην αρχή κρατώντας οι αντίπαλοι απόσταση μεταξύ τους, έριχναν ο ένας στο άλλο βέλη· ύστερα, όταν τα βέλη τούς τελείωσαν, ήρθαν στα χέρια κι άρχισαν να χτυπιούνται με λόγχες και με μαχαίρια. Ώρα πολλή συμπλέκονταν και μάχονταν, κι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έλεγε να τραβηχτεί. Στο τέλος όμως νίκησαν οι Μασσαγέτες. [1.214.3] Έτσι αφανίστηκε στο πεδίο της μάχης το μεγαλύτερο μέρος του περσικού στρατού, και το σπουδαιότερο: σκοτώνεται ο ίδιος ο Κύρος, ύστερα από βασιλεία που κράτησε συνολικά τριάντα χρόνια παρά ένα. [1.214.4] Η Τόμυρις τότε, έχοντας γεμίσει έναν ασκό με αίμα ανθρώπινο, έψαχνε ανάμεσα στους νεκρούς των Περσών το πτώμα του Κύρου, κι όταν το βρήκε, του βύθισε το κεφάλι μέσα στον ασκό, και ενώ κακοποιούσε τον νεκρό, του έλεγε ταυτοχρόνως τα παρακάτω λόγια: [1.214.5] «Εσύ μ᾽ αφάνισες εμένα, κι ας ζω κι ας σε έχω νικήσει στη μάχη, αφού έπιασες μ᾽ απάτη το γιο μου· εσένα λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου, σύμφωνα με τις απειλές μου, θα σε χορτάσω με αίμα». Ανάμεσα στα όσα λέγονται —και λέγονται πολλά— για το τέλος του Κύρου, ανέφερα την παράδοση που κατά τη γνώμη μου είναι η πιο αξιόπιστη.

Ο πίνακας είναι του Andrea del Castagno, Βασίλισα Tomyris, Fresko σε ξύλο, 1450

Ο πλούτος των γλωσσών

Δεν θέλουμε να πείσουμε τους ανθρώπους για τις ιδέες μας, αλλά θέλουμε να περιορίσουμε το λεξιλόγιο τους με τέτοιον τρόπο ώστε αυτοί να μην μπορούν να εκφράσουν παρά μόνο τις δικές μας ιδέες.
(Γιόσεφ Γκαίμπελς)

Ο πλούτος των Εθνών και ο πλούτος των γλωσσών

Καιρό είχα να απολαύσω το αφήγημα ενός καθαρού μυαλού για τα τεκταινόμενα του σήμερα.
Ο Jaen - Paul Fitoussi διαπιστώνει την υποχώρηση της δημοκρατίας, σε παγκόσμιο επίπεδο, με την αύξηση των ανισοτήτων.
Αυτή η οικονομική εικόνα που επεβλήθηκε από την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού με την ταυτόχρονη υποχώρηση του κράτους, έγινε όχι με την βοήθεια μιας αντεπανάστασης, αλλά με την βοήθεια της γλώσσας.
Το δράμα ξεκίνησε με την χρήση μιας ορολογίας που πήρε το ευγενικό όνομα πολίτικαλ κορέκτ, συνεχίστηκε με την υποστήριξη μιας κατά φαντασίαν διανόησης, που δηλώνει σε δεξιά και δυστυχώς κυρίως σε αριστερά αυτιά ότι όλες οι γλώσσες είναι τέλειες και ίσες και επομένως δεν χρειάζεται να στενοχωριόμαστε για την υποχώρησή του πλούτου τους.
Δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες ούτε πλούσιες και πλουσιότερες ή φτωχές και φτωχότερες.
Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν πλούσιες και φτωχές γλώσσες, δεν μας αγγίζει η φτωχοποίηση της γλώσσας και ο εμπλουτισμός της με νέες λέξεις που εισβάλουν σαν πανούκλα στην κοινωνία και καίνε αρχέγονες αρετές του ανθρώπου μεταβάλλοντας τον σε έναν παρατηρητή ενός κόσμου που σαπίζει. Λέξεις σβήνονται από το λεξιλόγιο μας και νέες λέξεις ακατανόητες εισέρχονται.
Έτσι δεν υπάρχει πια δημοσιονομική πολιτική, αλλά διαρθρωτική πολιτική, δεν υπάρχει ανεργία αλλά αύξηση της ανταγωνιστικότητας, δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις ενός προβλήματος, άρα δεν υπάρχει ούτε το πρόβλημα.
Το δημοσιονομικό χρέος είναι ο ίδιος ο διάβολος μεταμορφωμένος, επομένως το κράτος δεν πρέπει να κάνει χρέη, αλλά να λειτουργεί με μηδενικά ελλείμματα, παρότι το παγκόσμιο χρέος αυξάνει σαν ζιζάνια που καταστρέφουν την παραγωγή.
Δεν υπάρχουν πια φτωχοί, καθώς ο φτωχός παραδέχεται ακόμη και ο ίδιος ότι αυτός ευθύνεται για την φτώχεια του και έχει τύψεις γι αυτήν.
Με άλλα λόγια, λύθηκαν όλες οι διαφορές μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, αφού για όλα φταίμε εμείς οι ίδιοι.
Αν ωστόσο υπάρξει ένα ελάχιστο φως μέσα σ αυτό το σκοτάδι και την σύγχυση, τότε για να μπορέσει να αρθρωθεί ορθός λόγος, πρέπει να ξαναβρούμε τις χαμένες λέξεις και να τις εναποθέσουμε ευλαβικά στην θέση τους.

Οι γυναίκες στον αρχαίο κόσμο.

Η θέση της γυναίκας στον αρχαίο κόσμο, κάθε άλλο παρά ενιαία ήταν.
Ας διαβάσουμε με την σειρά τι μας έχει παραδώσει ο Ηρόδοτος.
Οι Λύκιοι κατάγονταν παλιά από την Κρήτη (γιατί την Κρήτη ολόκληρη, στα παλιά χρόνια την είχαν οι βάρβαροι).
[1.173.4] Τα έθιμα τους είναι εν μέρει κρητικά και εν μέρει καρικά· νά όμως μια τους συνήθεια, που είναι δική τους κι όπου δεν συμφωνούν με κανέναν από τους άλλους ανθρώπους: το επώνυμό τους το παίρνουν από τη μάνα τους κι όχι από τον πατέρα τους. [1.173.5] Κι αν κάποιος ρωτήσει τον πλησίον του ποιά η γενιά του, αυτός θα γενεαλογήσει τον εαυτό του από τη μάνα του και θα προχωρήσει στης μητέρας του τη μάνα κ.ο.κ. Κι αν μια γυναίκα ντόπια παντρευτεί έναν δούλο, τα παιδιά της θεωρείται ότι κρατούν την ευγενική τους καταγωγή. Αν όμως ένας ντόπιος άνδρας, κι ας είναι ο πρώτος από τους πολίτες, παντρευτεί μια ξένη ή μια παλλακή, τα παιδιά τους χάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα.
Κλειώ