Η έσχατη ανηθικότητα Ι

«Αυτή η έσχατη ανηθικότητα, η οποία ανενδοίαστα δοξάζει τον πλούτο και αγνοεί με απάθεια τη φτώχεια και την περιβαλλοντολογική καταστροφή που είναι προϊόντα του, στην πραγματικότητα είναι τόσο θεσμοθετημένη στην κοινωνία, που δεν παρουσιάζεται καν ως ανήθικη».
Ετσι ονομάζει ο κοινωνιολόγος wrights Mills, αυτήν τη δομική ανηθικότητα της αμερικάνικης κοινωνίας της οποίας τα μέλη θεωρούν το χρήμα σαν την μοναδική και αδιαμφισβήτητη ένδειξη επιτυχίας.
Ένας πολιτισμός τόσο διαποτισμένος από την οικονομία, δεν αφήνει περιθώρια να ανθίσουν τίποτε άλλο παρά μονάχα σκουπίδια και απόβλητα.
Αυτή η κοινωνία πρότυπο, δεν διαφέρει πολύ από την ελληνική κοινωνία, η οποία βλέπει το δάσος να καίγεται και σκέφτεται μόνο το σπίτι της.
Με άλλα λόγια η έσχατη ανηθικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο εκμηδενισμός της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης, που πετυχαίνει η ανάδειξη του χρήματος σε κυρίαρχη αξία.

Όταν καίγεται ένα δάσος, οι κλιματολογικές συνέπειες γίνονται όλο και περισσότερο ανυπολόγιστες. Είναι πια κοινή γνώση, ότι κάτι δεν πάει καλά με το κλίμα του πλανήτη μας. Όλοι ακούμε ότι η γη έχει πυρετό. Ότι ο πλανήτης υπερθερμαίνεται!

Αλλά πώς υπερθερμαίνεται ο πλανήτης μας;

Και πόσο μπορεί να συνεχίζει να ζεσταίνεται; Πόσα χρόνια μπορούμε να υποστηρίζουμε ένα τρόπο ζωής που ανεβάζει το πυρετό της γης; Ποιο είναι το όριο του πυρετού;

Ερωτήματα, που παρά το γεγονός, ότι οι απαντήσεις που δίνουν οι ειδικοί επιστήμονες σου κόβουν την ανάσα, κανενός, εκτός από κάποιες περιβαλλοντικές οργανώσεις, δεν ιδρώνει το αυτί του.
Ξέρουμε σήμερα, από έρευνες που γίνονται στην Γροιλανδία, ότι το κλίμα δεν αλλάζει γραμμικά, αλλά χαοτικά και με ασυνεχή τρόπο, που πάει να πει, ότι μπορεί το κλίμα να αλλάξει μέσα σε λίγα χρόνια δραματικά. Οι περισσότεροι μοντελιστές (αναλυτές που δουλεύουν με μοντέλα σε πολύ δυνατούς υπολογιστές), υπολογίζουν μία αύξηση της μέσης θερμοκρασίας της γης στα επόμενα 70 χρόνια από 2 έως 5 βαθμούς. Αυτή είναι μία προσέγγιση, που όμως δεν ευσταθεί, επειδή όλες οι ενδείξεις που έχουμε από τις κλιματικές αλλαγές των τελευταίων 100.000 χρόνων υποδηλώνουν απότομες αλλαγές. Η τελευταία αλλαγή έγινε πριν 12.000 χρόνια, όπου η θερμοκρασία αυξήθηκε κατά 10 βαθμούς από τη μια στιγμή στην άλλη. Μια τέτοια αλλαγή πολύ πιθανό να καταστρέψει τελείως τον πολιτισμό και ίσως και όλη τη βιομάζα της γης.



Η παρουσία του Οξυγόνου στη ατμόσφαιρα είναι απόδειξη ότι υπάρχει ζωή. Αν δηλαδή κάποια άλλα όντα στο μακρινό σύμπαν μπορούσαν να εντοπίσουν τη ύπαρξη οξυγόνου στην ατμόσφαιρα μας, θα ήξεραν μετά βεβαιότητας, ότι υπάρχει ζωή.

Οξυγόνο (Ο2) παράγουν τα φυτά, που με τη βοήθεια της χλωροφύλλης παίρνουν από την ατμόσφαιρα διοξείδιο του άνθρακα (CO2) κρατάνε τον άνθρακα (C) και αποδίδουν το Ο2.

Το διοξείδιο του άνθρακα, παρότι είναι μόνο 0,03 στα 100 είναι σαν το τζάμι στο θερμοκήπιο. Απορροφά τη ζέστη των αχτίνων του ήλιου και δεν την αφήνει να ξαναφύγει στο εξωτερικό περιβάλλον της γής. Δηλαδή πέρα από την ατμόσφαιρα. Στο κρύο άπειρο. Εκεί που η θερμοκρασία είναι μόλις 4 βαθμοί Κέλβιν, δηλαδή 4 βαθμοί πάνω από το απόλυτο μηδέν. (-473 Βαθμοί Κελσίου).
Το CO2 είναι λοιπόν ένα αέριο του θερμοκηπίου. Άλλο αέριο του θερμοκηπίου είναι το μεθάνιο (CH4) με δράση 7 φορές αυτής του Διοξειδίου του άνθρακα. Μεθάνιο υπάρχει στους βυθούς των ωκεανών, στους ορυζώνες, στα χιόνια και στα υφαίστια.
Ένας άλλος παράγοντας αντανάκλασης της ηλιακής ακτινοβολίας είναι η λευκή και γυαλιστερή επιφάνεια των πάγων. Με την αύξηση της ζέστης, λειώνουν οι πάγοι και μειώνεται ακόμα περισσότερο η αντανάκλαση της ακτινοβολίας και αυξάνεται ακόμα περισσότερο η ζέστη.
Τα χαμένα δάση, τόσο αυτά που γίνονται θύματα αποψίλωσης όσο και αυτά που καίγονται είναι ένας ανυπολόγιστος παράγοντας αύξησης της θερμοκρασίας, αλλά και της ξηρασίας και της μείωσης των υδάτινων πόρων.
Όταν καίγονται τα δάση, εκλύουν διοξείδιο του άνθρακα, ως προϊόν της καύσης, ενώ παράλληλα πεθαίνει μία πηγή απορρόφησης του.
Μεταξύ 900μ.Χ. και 1900μ.Χ. ο δασικός πλούτος του πλανήτη μειώθηκε κατά 20%.

Η μείωση των δασών προσθέτει άλλον ένα παράγοντα ξηρασίας και υπερθέρμανσης:
Τα δένδρα παραλαμβάνουν με την βοήθεια των ριζών τους το νερό από το έδαφος και το αποδίδουν από τα στόματα των φύλλων τους στην ατμόσφαιρα. Αυτή η διαδικασία καταναλώνει μεγάλο ποσό ηλιακής ενέργειας. Όταν λείψει το δένδρο η ηλιακή ακτινοβολία προσπίπτει ανεμπόδιστα πάνω στο έδαφος, ζεσταίνει το χώμα και το ξεραίνει.
Ένα αποξηραμένο έδαφος, δύσκολα ξαναγίνεται δάσος. Εξάλλου οι επόμενες βροχές θα μειωθούν, γιατί θα λείπουν τα δένδρα να βοηθήσουν τους υδρατμούς να γίνουν βροχή. Πάνω από τη Σαχάρα τα σύννεφα διαλύονται χωρίς να γίνονται βροχή που θα ποτίζει το έδαφος και θα ξαναγεμίσει τις υπόγειες δεξαμενές.
Αυτός ο φαύλος κύκλος του κλίματος, είναι μέχρι στιγμής άγνωστο που θα σταματήσει και τι είναι αυτό που θα ανατρέψει την πορεία της ζέστης και της υπερθέρμανσης.

Τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα οι παγκόσμιες ελίτ που
είναι και οι κύριοι αίτιοι της επαπειλουμένης κατάρρευσης του κλίματος;
Ας το αφήσουμε για το επόμενο ποστ.
Για να μην μας πέσει βαρύ το κλίμα!

Βιβλιογραφία:

1. John Kox, η κατάρρευση του κλίματος

2.Τζον Μπέλαμι Φόστερ, Οικολογία και καπιταλισμός