Ένας κόσμος ανάποδα I

Ο Eduardo Hughes Galeano είναι ένας συγγραφέας με εξαιρετική γραφή. Στο βιβλίο του «Ενας κόσμος ανάποδα» μας ξεναγεί – όχι αποκλειστικά - στην Λατινική Αμερική, στην Ήπειρο που η λαμπρή Δύση, χριστιανική και φωτισμένη επιδόθηκε σε μία τόσο ξέφρενη εγκληματικότητα, που και η πιο χαλασμένη φαντασία θα αρνιόταν να διανοηθεί.

Ο Galeano, αναδεικνύει με στυφή και πιπεράτη γλώσσα την θεωρία της εξάρτησης.

Η Dependenztheorie διατυπώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 60 κυρίως από τους André Gunder Frank, Raúl Prebisch, Dieter Senghaas, και Volker Bornschier. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία οι υποανάπτυκτες χώρες είναι υποανάπτυκτες, όχι επειδή οι κάτοικοι είναι τεμπέληδες ή επειδή οι χώρες είναι φτωχές, αλλά επειδή η οικονομική σχέση των υποανάπτυκτων χωρών (περιφέρεια) και των αναπτυγμένων χωρών (Μητρόπολη) προκαλεί καταρχήν οικονομική ανισορροπία και στην συνέχεια διευρύνει και επιτείνει μία σχέση υποταγής και ανισότητας. Συγγενικές απόψεις της Dependenztheorie θα τις βρει κανείς στην θεωρία του ιμπεριαλισμού του Λένιν και της Rosa Luxemburg, καθώς και του Samir Amin.

Πόσο ανάποδα είναι στ αλήθεια ο κόσμος μας;

Δείτε τι λέει ο ……. Αλ Καπόνε:
Σήμερα πια ο κόσμος δε σέβεται τίποτε. Κάποτε υποκλινόμασταν μπροστά στην τιμή, την αλήθεια και το νόμο…
Η διαφθορά έχει φωλιάσει στη ζωή των σημερινών Αμερικανών. Όπου δεν υπάρχει υπακοή στους νόμους , νόμος γίνεται η διαφθορά.
Η διαφθορά υπονομεύει αυτή τη χώρα. Το ήθος, η τιμή και ο νόμος έχουν εξανεμιστεί από τη ζωή μας.
(Δηλώσεις του Αλ Καπόνε στον δημοσιογράφο Κορνήλιο Βαντερμπιλτ. Δημοσιεύτηκαν λίγες μέρες πριν ο Αλ Καπόνε οδηγηθεί στην φυλλακή)

Στο κόσμο του σήμερα, οι χώρες που φροντίζουν για την παγκόσμια ειρήνη, είναι αυτές που κατέχουν τα περισσότερα όπλα και πουλούν τα περισσότερα όπλα. Οι πιο αναγνωρισμένες Τράπεζες είναι αυτές που ξεπλένουν τα περισσότερα ναρκωδολάρια και αποταμιεύουν τα περισσότερα κλεμμένα χρήματα.
Οι πιο επιτυχημένες βιομηχανίες είναι αυτές που δηλητηριάζουν περισσότερο τον πλανήτη.

Στο σχολείο του εγκλήματος, τα μαθήματα της αδυναμίας, της αμνησίας και της παραίτησης είναι υποχρεωτικά.

Στο κόσμο από την ανάποδη, τα πιο μεγάλα θύματα είναι τα παιδιά:

Παιδιά που μόλις μαθαίνουν να περπατούν γίνονται ευθύς φτηνά εργατικά χέρια.
Σκλαβάκια της οικογενειακής οικονομίας, καταλαμβάνουν το χαμηλότερο σκαλοπάτι στην κλίμακα του ενεργού πληθυσμού που υπηρετεί την παγκόσμια αγορά:

- Στις χωματερές της Πόλης του Μεξικού, στην Μανίλα ή στο Λαγκος, μαζεύουν γυαλιά, κονσερβοκούτια και χαρτιά και μοιράζονται τα αποφάγια με τα όρνια.

- καταδύονται στη θάλασσα της Ιάβας, ψάχνοντας για μαργαριτάρια,

- ψάχνουν για διαμάντια στα ορυχεία του Κογκό,

- λόγω του μικρού τους μεγέθους κάνουν τους τυφλοπόντικές στις στοές των ορυχείων του Περού και όταν τα πνευμόνια τους δεν αντέχουν πια, υπάρχει μια θέση γι αυτά στα παράνομα νεκροταφεία,

- μαζεύουν καφέ στην Κολομβία και στην Τανσανία και δηλητηριάζονται από τα φυτοφάρμακα,

- δηλητηριάζονται από τα φυτοφάρμακα στις βαμβακοφυτείες της Γουατεμάλας και στις Μπανανοφυτείες της Ονδούρας,

- στη Μαλαισία μαζεύουν το γάλα από τα καουτσουκόδεντρα και το ωράριό τους αρχίζει ν’υχτα και τελειώνει νύχτα,

- στη Βιρμανία δουλεύουν στις γραμμές των σιδηροδρόμων,

- στη Βόρεια Ινδία λιώνουν μες τους φούρνους του γυαλιού και στη Νότια μες τους φούρνους των τούβλων,

- στο Μπαγκλαντές κάνουν περισσότερες από τριακόσιες διαφορετικές δουλειές, για ένα μεροκάματο που κυμαίνεται ανάμεσα από το σχεδόν τίποτα και το τίποτα και δεν τελειώνει ποτέ ,

- τρέχουν σε αγώνες με καμήλες για τους Άραβες εμίρηδες και γίνονται έφιπποι βοσκοί στα αγροκτήματα του Ριο ντε Λα Πλάτα,

- στο Πορτ – ο – Πρένς, στο Κολόμπο, στην Τζακάρτα σερβίρουν το τραπέζι του αφεντικού, με αντάλλαγμα να φάνε ότι πέσει κάτω.


Τα νοικιάζουν οι γονείς τους για να υφαίνουν χαλιά στο Ιράν, στο Νεπάλ, στην Ινδία.

Αρχίζουν δουλειά πριν το χάραμα και τελειώνουν μετά τα μεσάνυχτα.

Τα πουλάνε οι γονείς τους για εκατό δολάρια, στο Σουδάν για να προσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες ή για οποιαδήποτε άλλη δουλειά.

Η λίστα της φρίκης είναι ατέλειωτη.

Στην Λατινική Αμερική μισό εκατομμύρια κοριτσάκια της Βραζιλίας δουλεύουν πουλώντας το κορμί τους, προς όφελος αυτών που τα εκμεταλλεύονται, άλλα τόσα στην Ταϋλάνδη και περισσότερα στις Ινδίες.

Τα πολιτισμικά αυτά φαινόμενα του σημερινού κόσμου μας, παιδιά απελπισμένα, χωρίς οικογένεια, χωρίς ελπίδα, χωρίς μέλλον και χωρίς παρόν, έρμαια στα νύχια του κάθε επιχειρηματία, προσκολλώνται σε συμμορίες και αρχίζουν επιθέσεις στους δρόμους που είναι και το σπίτι τους.

Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEFτο 1993 παραστρατιωτικές οργανώσεις δολοφονούσαν 6 παιδιά τη μέρα στην Κολομβία και τέσσερα στη Βραζιλία.

συνεχίζεται..