Η ιστορία της πορφυρής δούλης

Φαντάζομαι ότι όλοι οι κουλτουριάρηδες φίλοι μου έχουν διαβάσει την "ιστορία της πορφυρής δούλης" (αριστουργηματική μετάφραση του Παύλου Μάτεσι)

Εν συντομία:
Η Μάργκαρετ Αττγουντ περιγράφει έναν κόσμο που έχει αναδυθεί μετά από μια έσχατη οικολογική καταστροφή, στον οποίον οι άνθρωποι πάσχουν από ανικανότητα αναπαραγωγής.
Δημιουργούνται κάστες γυναικών που διαχειρίζονται άλλες γυναίκες μόνο ως μήτρες.
Ενας κόσμος τρις χειρότερος από τον κόσμο του Οργουελ ή του Χάξλεϋ.
Το ενδιαφέρον βρίσκεται στις τελευταίες σελίδες, όπου 150 χρόνια μετά αναλύεται αυτή η ζοφερή περίοδος.
Εκανα τις ίδιες σκέψεις για το σήμερα.
Πιστεύω, ότι σε 10 χρόνια (τα 150 είναι πάρα πολλά για την, προς το παρόν τουλάχιστον, ασήμαντη εποχή μας) κάποιοι θα αναλύουν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων με μάσκα, τα κλεισμένα μαγαζιά, τις πτωχευμένες εταιρείες, τις ψυχολογικές επιπτώσεις των απανωτών εγκλεισμών, την οπισθοδρόμηση των γραμμάτων και των τεχνών, την αποξένωση των ανθρώπων και των συγγενών κυρίως, την απομόνωση των γέρων, τον εκφοβισμό των παιδιών, καθώς επίσης την απάνθρωπη πολιτική των προστίμων.