Ερωτήματα που καίνε.

Ήταν η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ένα λάθος;
Ναι, γιατί η ευρωζώνη κτίστηκε όχι μόνο σε σάπια θεμέλια, αλλά δεν αντιπροσώπευε – από τότε - τίποτε άλλο εκτός από ένα δόλιο δίχτυ παγίδευσης των λαών.
Μπήκαμε στην Ευρωζώνη με τον ενθουσιασμό του ηλίθιου. Καμιά μελέτη, καμία πρόβλεψη, κανένας όρος. Επίδειξη δουλικότητας της ελληνικής ηγεσίας, αυτή που ευθύνεται για όλα τα κακά αυτής της χώρας.
Όχι μόνο δεν εξασφαλίσαμε  τα αυτονόητα, δηλαδή ισότητα στα επιτόκια, αλλά πήραμε και ένα ύπουλο, κρυφό δάνειο, που ενώ το γνώριζαν οι εταίροι μας, σήμερα αποτελεί το συγχωροχάρτι της αρπαχτικής τάξης που κυβερνάει την Ευρώπη και τον κόσμο όλο, για να μπορεί να μας κουνάει με αυτό το δάκτυλο λέγοντας μας:

 «Μας ξεγελάσατε, μπήκατε στο κλάμπ μας ενώ δεν σας άξιζε!»

μας κουνάνε το δάκτυλο

Οποία ταπείνωση για μας, αλλά και τι ρατσισμός από την πλευρά τους! Δεν έχουν παρέλθει ούτε 100 χρόνια από τότε που ένας ολόκληρος λαός έπρεπε να κυκλοφορεί με αστέρια , ώστε να είναι εύκολη η διάκριση που θα τους οδηγούσε  σε αναγκαστική απώλεια της περιουσίας τους, σε υποσιτισμό, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε ομαδικούς τάφους. Σήμερα η ίδια αυτή χώρα που οργάνωσε την πιο αποτρόπαιη πράξη του αιώνα που έφυγε, δεν διστάζει να μαρκάρει με την ίδια λογική έναν άλλον λαό, μικρότερης οικονομικής εμβέλειας από εκείνη που είχαν οι Εβραίοι το 1930. Η ίδια απαράλλακτη λογική:  Τότε έλεγαν: αυτά τα φίδια που θέλουν να πάρουν την εξουσία όλου του κόσμου, σήμερα λένε για μας: Αυτοί οι τεμπέληδες που μας χαλάνε την ευημερία!

Τα σκυλιά ξανάρχισαν να γαυγίζουν, πιο άγρια σήμερα, γιατι πρέπει να πάρουν και την ρεβανσ του ηττημένου.

Η Αγγέλα μας κουνάει το δάκτυλο

Είναι σήμερα η έξοδος από την Ευρωζώνη μια λύση;
Όχι και πάλι όχι. Γιατί η είσοδος μας στην ΕΕ είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Αν βγαίναμε απο την ΕΕ , το επακόλουθο για την χώρα μας, θα είναι η πλήρης και η πιο δραματική πτώχευση που υπέστη ποτέ χώρα από την ύπαρξή της.
Μπορεί να μην φοβόμαστε τη φτώχεια, η Ελλάδα μέσα σε φτώχεια μεγαλούργησε! Μια συμμορία αβράκωτων έδιωξε εναν  σκληρό και  βάρβαρο δυνάστη! Ομως,  η σημερινή Ελλάδα είναι δεμένη στο άρμα αυτής της ακρίδας που λέγεται παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, ο οποιός  έχει αφαιρέσει από τη χώρα μας κάθε παραγωγική βάση.
Αγοράζουμε ντομάτες από το Βέλγιο, πατάτες, γάλα, τυριά, βούτυρο από τη Γαλλία, πετρέλαιο από τις 4 αδελφές, αγροτικά μηχανήματα από την ηγεμονική Γερμανία, οπλικά συστήματα πάλι από την Γερμανία αλλά και τη Γαλλία του Σαρκοζί, λιπάσματα από την Γερμανία, ρούχα και παιγνίδια από την Κίνα, ραδιενεργά αυτοκίνητα από την Ιαπωνία, λιγότερο ραδιενεργά από την Κίνα ,  άλλα αυτοκίνητα από την Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία.

μας εμπαίζουν, οι "ενάρετοι"

Τι έχει απομείνει λοιπόν σε μας; Ακόμα και τα αγροτικά προϊόντα είναι αδύνατο να παραχθούν χωρίς εισαγόμενα ανταλλακτικά για τα τρακτέρ. Ίσως, να μπορούμε να παράγουμε δική μας ενέργεια με πολύ κόπο, κούραση και  ελάχιστη αποδοτικότητα, αν και δεν ξέρω αν η άμμος μας για να κατασκευάσουμε ηλιακά ηλεκτροκύτταρα είναι κατάλληλη. Δεν ξέρω αν έχουμε αρκετό χαλκό για να κατασκευάσουμε καλώδια, αν υπάρχουν ακόμα  ελληνικά εργοστάσια παραγωγής καλωδίων, ηλεκτρικών πινάκων. Δεν ξέρω αν μπορούμε  να κατασκευάζουμε  ηλεκτρικούς κινητήρες, αντλίες νερού για έστω την αγροτική παραγωγή. Όταν εγώ εγκατέλειψα την βιομηχανία, ως μηχανικός, όλα όσα αναφέρω μπορούσαμε να τα βρούμε στην ελληνική αγορά, με κάποιο ποσοστό εισαγόμενων μερών. Σήμερα ξέρω ότι η μια βιομηχανία μετά την άλλη έκλεισαν, λόγω μη ανταγωνιστικότητας.

Οταν αρχισαν να μαρκάρουν ανθρώπους

Τέλος και το πιο σοβαρό απ όλα: Δεν ξέρω, αν μπορούμε να παράγουμε ψωμί, τυρί, κρασί, λάδι χωρίς υποστήριξη από την αλλοδαπή.
Υπάρχει άραγε κάποια ολοκληρωμένη μελέτη, για την μετά  ευρωπαϊκή εποχή;
Για τα μέταλλα θα ρωτήσω τον φίλο «antigold» Για τα αγροτικά ; Δεν ξέρω ποιόν να ρωτήσω.
Θα μπορούσε άραγε να συσταθεί μια σοβαρή ομάδα που να ερευνήσει κάθε πιθανό σενάριο της πλήρους και ολοσχερούς χρεοκοπίας της Ελλάδας, και τις πιθανότητες επιβίωσης που έχει;
Γιατί και ο πιο ανίδεος αντιλαμβάνεται ότι οι παληκαρισμοί του δεν πληρώνω δεν πληρώνω είναι καλές για τα διόδια, όπου διακυβεύονται κάποια τάλιρα, αλλά όχι η τροφή μας, η ασφάλεια μας δηλαδή η ζωή μας και η επιβίωση μας.

Γι αυτό: ας φωνάξουμε όλοι μαζί: Μπρός να βγούμε στο φως της αυτάρκειας και ας γίνουμε φτωχοί.
Η φτώχεια είναι παλληκαριά  και όχι το δεν πληρώνω! Και όταν το καταφέρουμε, τότε ε, ας τραβήξει η Ευρώπη το δρόμο της και μείς τον δικό μας.