Εσωτερικό Δάνειο τώρα γιατί: άλλη θροφή απ' τη θροφή μου δε θα βρώ, απ᾿ την ψυχή μου άλλη ψυχή, άλλο κορμί από το κορμί μου!

ἐγὼ μὲν γὰρ ἡγοῦμαι στρατιώτας δεῖν κατασκευασθῆναι [καὶ ταῦτ᾽ εἶναι στρατιωτικὰ] καὶ μίαν σύνταξιν εἶναι τὴν αὐτὴν τοῦ τε λαμβάνειν καὶ τοῦ ποιεῖν τὰ δέοντα, ὑμεῖς δ᾽ οὕτω πως ἄνευ πραγμάτων λαμβάνειν εἰς τὰς ἑορτάς. ἔστι δὴ λοιπόν, οἶμαι, πάντας εἰσφέρειν, ἂν πολλῶν δέῃ, πολλά, ἂν ὀλίγων, ὀλίγα. δεῖ δή χρημάτων, καὶ ἄνευ τούτων οὐδὲν ἔστι γενέσθαι τῶν δεόντων.

Τι είναι όμως χρήμα; Ένα ισοδύναμο των αγαθών που παράγει ή που κατέχει ο άνθρωπος. Εγώ έχω αγελάδες, εσύ πρόβατα. Για να τα ανταλλάξουμε, εγώ που έχω μόνο αγελάδες πρέπει να πάρω 5 πρόβατα για μία αγελάδα. Αν δεν θέλω πέντε πρόβατα ή 200 κοκόρια ή 2000 αυγά, τότε πώς θα ανταλλάξουμε πράγματα που εμένα μου περισσεύουν, ενώ εσένα σου χρειάζονται; και αντίστροφα;
Αν ήμασταν γείτονες αγαπημένοι, εγώ θα σου έδινα την αγελάδα και εσύ θα μου έδινες ένα πρόβατο και θα μου χρωστούσες άλλα 4. Και υποθέτω ότι έτσι θα ήταν τα πράγματα όταν οι ανταλλαγές δεν συνέβαιναν εδώ - μέσα σε μια χυδαία αγορά - και τώρα, αφού ο ένας δεν θα ξαναδεί τον άλλον. Έτσι λοιπόν μπήκε στη μέση το χρήμα, για να διευκολύνει τις ανταλλαγές. Αντί να μου χρωστάς πρόβατα, μου δίνεις λεφτά, με τα οποία μπορώ να αγοράσω πρόβατα αργότερα ή άλλα αγαθά, όποια ώρα θέλω. Επομένως, όσο οι άνθρωποι παράγουν αγαθά, δεν υπάρχει θέμα χρημάτων. Θα μπορούσε να είναι και ένα χαρτί υπόσχεσης, προς αυτόν που πουλάει αγαθό μεγαλύτερης αξίας από αυτό που αγοράζει.
Όμως, άλλες οι Βουλές των ανθρώπων και άλλες των Δαιμόνων!
Οι άνθρωποι – μέσω του χρήματος - αποξενώνονται, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και από τα αγαθά που κατέχουν ή παράγουν. Το χρήμα από μέσον γίνεται αυτοσκοπός και από το 15ον αιώνα που εισήχθησαν και οι τόκοι, το χρήμα απέκτησε άλλη υπόσταση. Δαιμονοποιήθηκε, όταν οι δαίμονες άρχισαν να υποχωρούν μπροστά στην νέα Θεότητα – μητέρα όλων των Θεών – την "Μεγάλη Επιστήμη"!
Σήμερα, δεν υπάρχουν αγαθά. Υπάρχει χρήμα. Αν θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στην σοφή συνύπαρξη των ανθρώπων, όπου θα βασιλεύει η αλληλεγγύη και η ευσπλαχνία, πρέπει να χαράξουμε τον δρόμο προς αυτήν την κοινωνία,  πατώντας σήμερα πάνω στον δρόμο του χρήματος, αφού άλλη λύση δεν είναι εφικτή.
Ας μη περιμένουμε το Παπαδημο και  ας θυμηθούμε ότι κανένας λαός δεν πήγε μπροστά με τέτοιους  "ηγέτες".
Οι λαοί πάνε μόνο τότε μπροστά, όταν στηρίζονται στις δυνάμεις τους. Ήρθε η ώρα να φωνάξουμε :

Δεν χρειαζόμαστε τη Δόση μας!

Εμείς μπορούμε να συσπειρώσουμε όλους τους απανταχού Έλληνες και να τους φωνάξουμε να αγοράσουμε το χρέος μας. Αυτό έχουν κάνει οι Ιάπωνες που έχουν σήμερα 220% του ΑΕΠ χρέος, έτσι έκαναν και οι Βέλγοι και οι Ιταλοί: Εξέδωσαν ομολογιακό εσωτερικό δάνειο. Η δική μας η κυβέρνηση δεν το έκανε και άφησε όλους τους καταθέτες από μικρούς έως πολύ μικρούς και από μεγάλους έως πολύ μεγάλους να βγάλουν τα λεφτά τους στην αλλοδαπή, λες και εκεί είναι όλα εξασφαλισμένα.
Χρειαζόμαστε μια στρατιωτική διοίκηση (μεταφορικά το εννοώ, όχι κυριολεκτικά) που θα διαχειριστεί και θα διαφυλάξει ένα μεγάλο ομολογιακό ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ δάνειο.

Ας διαβάσουμε το Γιώργο Καραμπελιά που ήταν και ο εμπνευστής αυτής της μεγάλης ιδέας.

Αυτό που απομένει να κάνουμε είναι ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Ας δούμε ποιά είναι τα κυριότερα επιχειρήματα ενάντια σε αυτή την πρόταση:
Α. Ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση του, δεδομένου ότι οι ελληνικές ελίτ και η κυβέρνηση είναι «κλέφτες» και «θα τα φάνε»;
Είναι προφανές ότι, για να ευοδωθεί η προσπάθεια, όπως εμείς τη βλέπουμε, θα πρέπει να οριστεί μια ανεξάρτητη επιτροπή διαχείρισης και ελέγχου, η οποία θα ελέγχει όχι μόνο τη χρηστή διαχείρισή του αλλά και την κατεύθυνσή του προς παραγωγικές χρήσεις, για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών και όχι για τους τοκογλύφους-δανειστές μας. Στην επιτροπή πρωτοβουλίας θα πρέπει να συμμετάσχουν όχι μόνο οικονομολόγοι αλλά καταξιωμένοι άνθρωποι από όλους τους χώρους και τις κοινωνικές κατηγορίες.
Β. Υπάρχει άραγε χρόνος για κάτι τέτοιο, ή μήπως είναι αργά;
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Τα επόμενα χρόνια, με τον ένα ή άλλο τρόπο, οι Έλληνες θα πρέπει να στραφούν σε ανάλογες επιλογές, αν θέλουν να επιβιώσουν και να μην υποδουλωθούν. Κατά συνέπεια, η αντίληψη της αυτοδυναμίας και του εσωτετρικού δανεισμού θα πρέπει να πρυτανεύσει.
Γ. Έτσι θα εξισωθούν οι θύτες, που προκάλεσαν την κρίση, με τα θύματα.
Σε καμία περίπτωση. Η συμμετοχή στον δανεισμό θα είναι αναλογική και πρώτοι θα κληθούν να συμμετάσχουν απαρέγκλιτα και με συγκεκριμένο πλαφόν, που θα οριστεί από την επιτροπή που θα συγκροτηθεί, οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος. Στη συνέχεια, οι εκπρόσωποι των επιχειρηματιών, τα υψηλά εισοδήματα, όλοι όσοι παίρνουν κρατικά έργα κ.λπ. Κατά συνέπεια, θα κληθούν πρώτοι να συμμετάσχουν στη σωτηρία της χώρας όλοι αυτοί που μέχρι τώρα μας καλούν με το αζημίωτο «να κάνουμε θυσίες».
Δ. Υπάρχουν άραγε χρήματα, πλέον, μετά από δύο χρόνια κρίσης;
Και βέβαια υπάρχουν. Όχι μόνο στις τράπεζες του εξωτερικού, όχι μόνο στην Ομογένεια αλλά και στο εσωτερικό της χώρας και στις τράπεζες, αλλά και σε θυρίδες και κάτω από τα στρώματα. Και, εξ άλλου, δεν προτείνουμε να χαριστούν αυτά τα χρήματα, αλλά να δανειστούν στο ελληνικό κράτος με ανάλογο επιτόκιο.
Ε. Οι Έλληνες έχουν ατομικοποιηθεί και ο καθένας κοιτάει την «πάρτη του».
 Ναι, μόνο που αυτή είναι η πιο σίγουρη συνταγή για να πάνε όλοι φούντο, εκτός από ορισμένα λαμόγια και μαυραγορίτες. Ένα σχέδιο σωτηρίας της χώρας, αξιόπιστο, που να αφορά το σύνολο του λαού, δεν έχει μόνο οικονομική αποτελεσματικότητα αλλά και ιδεολογική και πολιτική. Οι Έλληνες θα στηριχτούν επιτέλους στις δικές τους δυνάμεις, θα ανασυστήσουν την εθνική τους κοινότητα.
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα…


Όλο το Αρθρο του Γιώργου Καραμπελιά εδώ


**************
Σύντομη μετάφραση:

Φρονώ λοιπόν ότι χρειάζονται στρατιώτες, και τα χρήματα είναι στρατιωτικά και να ορισθούν έτσι τα πράγματα διά νόμου, ώστε όσοι λαμβάνουν χρήματα να κάμνουν ό,τι πρέπει να κάμνουν— το καθήκον τους και να μην τα σπαταλούν στα γλέντια!
Ο καθένας πρέπει να προσφέρει ανάλογα με την δυνατότητα του. Πολλά όποιος έχει πολλά και λίγα όποιος έχει λίγα.
Χωρίς χρήματα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από όσα επιβάλλονται.