Ελλάδα αγάπη μου

Καταρχήν οφείλουμε να θυμηθούμε ότι το σύνολο σχεδόν της αρχαιοελληνικής γραμματείας που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας διασώθηκε χάρη στους αντιγραφείς των βυζαντινών σχολών και μοναστηριών. Στο Βυζάντιο – και όχι στην λατινική Δύση – βρήκε η παράδοση της ελληνικής αρχαιότητας την φυσική της συνέχεια. Εκεί – και όχι στην Δύση – συνέχισαν να διαβάζονται, να μελετώνται, να σχολιάζονται και να αντιγράφονται τα μεγάλα έργα των αρχαίων ελλήνων. Ο κόσμος θα ήταν φτωχότερος πολύ φτωχότερος αν οι Βυζαντινοί δεν πρόσφεραν στην Ανθρωπότητα την υπηρεσία αυτή.(1)

Ελλάδα αγάπη μου,
Έτσι ξεκινά ένα Άρθρο, ένα από τα πολλά που γράφονται σήμερα ανά τον κόσμο για μας.
Τραπεζίτες, σταβλίτες, οικονομολόγοι, γεωμέτρες , ανθέλληνες, φιλέλληνες, πολιτικοί, ιδιώτες, γραφιάδες και χειρώνακτες, όλοι περπάτησαν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο στην πασαρέλα της φλυαρίας ή στην Βόλτα κουνώντας μας το δάκτυλο και αραδιάζοντας τις σοφίες τους, τις νουθεσίες τους και τις ανοησίες τους.
Τους ακούμε τους διαβάζουμε και τους υπομένουμε. Τόση υπομονή επέδειξε τελικώς αυτός ο τρισχιλιοταλαιπωρημένος ελληνικός λαός, που ακόμα και ο Ιώβ θα κουνάει το κεφάλι του στον τάφο του!
Δυστυχώς δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας, που θα βρεθούμε σφαγμένοι και πεταμένοι σε κάποιο βάραθρο, εν χορώ και άσμασι των κάθε λογής δαιμόνων της Δύσης, της Ανατολής ή του Βορρά.

Όταν ο Δόγης Μοροζίνης ανατίναξε τον Παρθενώνα, (1685) αγκαλιάστηκε με τους Γερμανούς μισθοφόρους και ζητωκραύγαζαν: «Ζήτω η Δημοκρατία, Νίκη! Ζήτω ο μέγας κόμης Καίνικσμαρκ!" (*)
Μερικούς αιώνες πιο πριν ένας άλλος Δόγης, ο Δόγης Dandolo - ετών 95 και τυφλός - χρηματοδότησε την 4η Σταυροφορία με στόχο να αρπάξει τον πλούτο της Κωνσταντινούπολης και να γονατίσει το Βυζάντιο.
Οι σφαγές και η λεηλασία της Πόλης από τους Φράγκους κατρακυλούν όλο και πιο βαθειά στην ομίχλη ενός παρελθόντος, που γίνεται όλο και περισσότερο δυσανάγνωστο, όταν δεν αποσιωπάται ή δεν παραποιείται ευθέως, για να μην κακοκαρδίσουμε την ενάρετη Εσπερία και τώρα τελευταία - από την μεταπολίτευση και μετά - και την ισχυρή Ανατολή!
Καταντήσαμε εμείς οι Έλληνες, που ενώ είμαστε τα θύματα της παγκοσμιοποίησης και της διεφθαρμένης Εξουσίας, δικής μας και αλλοδαπής, προκειμένου να μην χαλάσουμε την εικόνα των «συνεπών» φορολογούμενων και των «εργατικών» λαών της υπόλοιπης Ευρώπης, αυτής της δήθεν Ενωμένης Ευρώπης, να αυτομαστιγωνόμαστε σαν τους τελευταίους των τελευταίων.
Πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, να αποδεχτούμε ότι εμείς τα φάγαμε μαζί με τον Πρωθυπουργό και την κουστωδία του, να παραδεχτούμε ότι κλέβαμε την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, ότι είμαστε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, ρατσιστές που δεν μοιράζουμε το ξεροκόμματο μας με όλους τους λαθρομετανάστες που μπουκάρουν κάτω από τα όμματα της Δύσης, η οποία υπέγραψε το Δουβλίνο 2 και ένιψε τα χέρια της, να φωνάξουμε ότι είμαστε ρεμάλια και βεβαίως ότι δεν έχουμε ούτε ιστορία, ούτε ρίζες, ούτε αξίες, ούτε ξέρουμε πού μας πάνε τα τέσσερα και δεν μπορούμε να χωρίσουμε δυο γαϊδουριών άχυρο, γι αυτό πληρώνουμε συμβουλάτορες που μας κουβαλήθηκαν και στρογγυλοκάθισαν στους καναπέδες της Εξουσίας, που και αυτούς εμείς τους πληρώσαμε με τον ιδρώτα μας, για να μας συμβουλέψουν πώς θα σφίξουμε ακόμα πιο πολύ το ζωνάρι, ή πως θα ξεπουλήσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε. Έχουν βάλει στο μάτι και το Άγιο Όρος που κάποιοι «φωτισμένοι» έχουν αρχίσει να το αποτιμούν!
Αλλά και την Ακρόπολη, θα μας ζητήσουν να πουλήσουμε, εκτός από την θάλασσα με ότι έχει από πάνω της, εντός της, και από κάτω της.
Ακόμα και αν καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις για να σώσουμε την πατρίδα μας, όπως τόσες φορές πράξαμε στο παρελθόν, δεν το θέλουν οι δυνάστες μας, αλλά και οι εκπρόσωποί μας στην Βουλή των Ελλήνων! Δεν θέλουν να σωθούμε, γιατί έχουν άλλα σχέδια για μας και χωρίς εμάς. Γι αυτό, προκειμένου να σβήσουν κάθε όραμα από τον ελληνικό λαό, για ένα καλύτερο αύριο, έχουν κινητοποιήσει άλλα μαύρα κοράκια, αυτά της ψευτοδιανόησης και μας σφυρίζουν ότι δεν έχουμε καμία σχέση ούτε με τον Περικλή, ούτε με τον Αριστοτέλη, ούτε με όλη την κλασσική αρχαιότητα, ότι το Βυζάντιο ήταν ρωμαϊκή κτήση και ότι οι Τούρκοι ήταν καλοί γείτονες, με εξαίρεση κάτι συνωστισμούς και σπρωξίματα.
Επομένως, δεν μας αξίζει τίποτα περισσότερο απ όσα έχουμε, και πολλά μας είναι, τέτοιοι τιποτένιοι που είμαστε! και πρέπει να σταματήσουμε να διαμαρτυρόμαστε!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα περνάει μια κρίση ασύμμετρου μεγέθους σε σχέση με όλους τους άλλους λαούς. Ασύμμετρου με την έννοια ότι αποτελεί μόλις το 0,2% μιας ισχυρής οικονομίας και δεν αιτιολογείται η τεράστια επίθεση που υφίσταται. Ασύμμετρη, επίσης γιατί βρίσκεται στα σύνορα της δήθεν Ενωμένης Ευρώπης και συνεχίζει να δέχεται τις πιέσεις της Ανατολής, του Βορρά και της Δύσης. Δηλαδή η Ελλάδα έχει επιστρέψει 1000 χρόνια πριν. Κανείς δεν κρύβει σήμερα, ότι έχουμε χάσει την εθνική μας ανεξαρτησία και βρισκόμαστε σε καθεστώς δουλείας και υποταγής.

Ας ανοίξουμε ένα παράθυρο στην ιστορία και ας βρεθούμε ας πούμε στο Σωτήριο έτος: 1187 μ.Χ. (Έχει προηγηθεί η Μάχη στο Μυριοκέφαλο που αφαίρεσε από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία μεγάλο μέρος των κτήσεων της στην Ασία.)
Ο Σαλαδίνος, Κούρδος Σουνίτης, έχει καταλάβει τους Άγιους Τόπους. Ο Θεός των Χριστιανών και ο Πάπας δεν μπόρεσαν να το αποτρέψουν.

Η Ανατολή βρίσκεται σε επίθεση, αλλά και η Δύση ομοίως: Στη Μέση το Βυζάντιο.

Η Παποσύνη θα ξεκινήσει τις Σταυροφορίες για να ανακαταλάβει και απελευθερώσει τους Άγιους Τόπους, από τους άπιστους. Ωστόσο, το μόνο που θα καταφέρει είναι να καταλάβει και να λεηλατήσει την Κωνσταντινούπολη. Η δύση - Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί, Γενουάτες Βενετσιάνοι και η ίδια η Παποσύνη - χρηματοδότησε και οργάνωσε συνολικά 8 Σταυροφορίες. Μια από αυτές, μάλιστα, επανδρώθηκε με παιδιά από τα οποία πήρε και το όνομά της: Η Σταυροφορία των Παιδιών. Μεγάλα ένοπλα τμήματα παιδιών από την Γερμανία και την Γαλλία κατόρθωσαν να φτάσουν μέχρι την Μασσαλία. Εκεί όμως κάποιοι ασυνείδητοι ναυτικοί τους φόρτωσαν στα καράβια και τους πούλησαν σαν σκλάβους. Μάλλον Ολλανδοί θα ήσαν, αφού οι Ολλανδοί είναι αυτοί που ξεκίνησαν το δουλεμπόριο πολύ πριν την Ανακάλυψη της Αμερικής.
Όλες οι Σταυροφορίες απέτυχαν, εκτός από την 4η. Στην τέταρτη Σταυροφορία, κατέστη εφικτό στους Χριστιανούς της δύσης και στην Παποσύνη να διαλύσουν μια για πάντα τον Χριστιανισμό της Ανατολής που δήθεν ξεκίνησαν για να υπερασπιστούν!
Το 1203, οι Σταυροφόροι θα βρεθούν μέσα στα τείχη της Βασιλεύουσας, έχοντας εγκαταστήσει μαριονέτα Αυτοκράτορα, που τους είχε τάξει ότι θα τους δώσει πολλά λεφτά, αφού λεφτά υπάρχουν! Όταν οι Σταυροφόροι δεν πήραν τα λάφυρα που τους ετάχθησαν από αυτήν την μαριονέτα τον τραπεζίτη (όχι συγνώμη τον Αλέξιο), όρμησαν και δεν άφησαν πέτρα πάνω σε πέτρα:

Jacopo Negretti ή Palma le Jeune , Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης 1204

« Ήταν η Τρίτη Πυρκαγιά που χτυπούσε την Πόλη τους τελευταίους 9 μήνες, η πρώτη είχε καταστρέψει τις αποθήκες και τα εφόδια της αυλής, από τις Βλαχέρνες ως τα τείχη του Κωνσταντίνου, η δεύτερη είχε καταβροχθίσει όλες τις προμήθειες των βενετσιάνων, των Αμαλφιτανών, των Πιζατών και των Εβραίων από το Πέραμα ως την ακτή σχεδόν, αφήνοντας ανέπαφη μόνο την γειτονιά των Γενουατών στα πόδια της Ακρόπολης και τώρα η Τρίτη λυσσομανούσε παντού ολόγυρα τους,
Χαμηλά, έβλεπαν ένα πραγματικό ποτάμι φωτιάς, οι πόρτες σωριάζονταν καταγής, τα κτίρια γκρεμίζονταν, οι κολόνες τσακίζονταν, πυρωμένοι όγκοι που εκσφενδονίζονταν από το κέντρο εκείνου του παραναλώματος, πυρπολούσαν τα πιο μακρινά σπίτια, κι έπειτα οι φλόγες στριμωγμένες από τους ανέμους που διεστραμμένα τροφοδοτούσαν εκείνη την κόλαση επέστρεφαν για να καταβροχθίσουν ο,τι νωρίτερα είχαν λυπηθεί.
Ψηλά, μαζεύονταν πυκνά σύννεφα, κοκκινωπά στη βάση τους από τις αντανακλάσεις της φωτιάς, μα με ένα χρώμα αλλιώτικο, άγνωστο αν ήταν από το παιγνίδι των αχτίνων της ανατολής ή από την φύση των υλικών, των ξύλων και όλων των άλλων που τα γεννούσαν με την καύση τους.
Κι ακόμα ανάλογα με το από πού φυσούσε ο άνεμος, έρχονταν από διαφορετικά σημεία της πόλης αρώματα μοσχοκάρυδου, κανέλας, πιπεριού και ζαφοράς, σιναπιού και πιπερόριζας, έτσι που, ναι, η ωραιότερη πόλη του κόσμου καιγόταν, αλλά σαν ένα μαγκάλι με αρωματικά. (2)
…..
Εκείνο το πρωΐ της ημέρας Τετάρτης, 14η Απριλίου του Σωτήριου έτους 1204 πήγαιναν πια δύο μέρες που οι βάρβαροι είχαν πατήσει για τα καλά την Κωνσταντινούπολη.
…..

Eugène Delacroix, The Taking of Constantinople by the Crusaders 
(April 12, 1204),
Salon of 1841, Entered the Musée du Louvre in 1885

Οι κάτοικοι όλοι μαζί βγήκαν να συναντήσουν τους κατακτητές, ελπίζοντας να τους καλοπιάσουν.
….
Τι τρέλα να περιμένουν έλεος από εκείνους τους βάρβαρους, για τους οποίους δεν ήταν ανάγκη να παραδοθεί ο εχθρός για να κάνουν αυτό που ονειρεύονταν εδώ και μήνες, να καταστρέψουν την μεγαλύτερη, την πιο πολυάνθρωπη, την πιο πλούσια, την πιο αρχοντική πόλη του κόσμου και να διαμοιράσουν τα ιμάτιά της.
Τελικά κοντά στην νύχτα, μην τολμώντας να διασχίσει τους κήπους και τις ανοιχτωσιές ανάμεσα στην Αγιά Σοφιά και τον Ιππόδρομο και, βλέποντας ανοιχτές τις θύρες του ναού έτρεξε προς το μέρος του, πιστεύοντας ότι η μανία των βαρβάρων δεν θα έφτανε στο σημείο να βεβηλώσουν αυτόν τον χώρο.
Αλλά καθώς έκανε να μπει άσπρισε από τον φόβο του. Ο τεράστιος εκείνος χώρος ήταν σπαρμένος πτώματα, ανάμεσα στα οποία περιφέρονταν καβαλάρηδες του εχθρού πιωμένοι μέχρι αναισθησίας. Λίγο πιο κάτω το σκυλολόϊ έσπαζε με μάτσες το ασημένιο και χρυσοποίκιλτο κιγκλίδωμα του βήματος. Ο εκπληκτικός άμβωνας ήταν ήδη δεμένος με σκοινιά προκειμένου να ριχτεί καταγής και να συρθεί από μουλάρια. Ένα τσούρμο μεθυσμένων παρακινούσε τα ζώα με βλαστήμιες, αλλά οι οπλές γλιστρούσαν στο λείο δάπεδο, οι ένοπλοι κέντριζαν πρώτα με την αιχμή και μετά με την κόψη τα άτυχα ζώα που, από τον τρόμο τους, άδειαζαν τα άντερά τους, άλλα έπεφταν καταγής σπάζοντας πόδια. Όλος ο χώρος γύρω ήταν ένα λασποτόπι από κοπριές και αίμα. (3)
Ανεκτίμητοι πολιτιστικοί θησαυροί αφανίστηκαν. Έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, που είχαν παραμείνει άθικτα στην Κωνσταντινούπολη – μολονότι είχαν καταστραφεί σε κάθε άλλο μέρος – καταστράφηκαν τώρα από τους Σταυροφόρους. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος της κλασσικής κληρονομιάς της αρχαίας Ελλάδας χάθηκε για πάντα. (4)
Η Σταυροφορία που εκτράπηκε από τον σκοπό της και στράφηκε εναντίον της Κωνσταντινούπολης και η οποία αντί να εξασθενίσει τους Μουσουλμάνους, κατάφερε να καταστρέψει την χριστιανική δύναμη που αποτελούσε τον προμαχώνα εναντίον των Μουσουλμάνων επί πεντέμισι αιώνες, αναφέρεται ως «Δ’ Σταυροφορία»   (5)
Όταν το 1261, ο Μιχαήλ Παλαιολόγος απελευθέρωσε την πρωτεύουσα, βρήκε μια Πόλη κατεστραμμένη, της οποίας ο πληθυσμός είχε μειωθεί από το ένα εκατομμύριο στις εκατό χιλιάδες κατοίκους. (6)

Βυζαντινή Ζωγραφική: Η αποκαθήλωση, Μονή Α. Παντελεήμονος

Είναι φανερό, ότι η Πόλη δεν μπόρεσε να συνέλθει ποτέ από αυτό το πλήγμα. Η άλωση της «Βασιλεύουσας» από τους Σταυροφόρους ετοίμασε την τελική Άλωση από τους Τούρκους, δυο αιώνες μετά.
Αλλά και η Δύση δεν κέρδισε πολλά από όλη αυτήν την λεηλασία και όλες αυτές τις σφαγές.

Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν την άλωση σφάζονται μεταξύ τους αδιάκοπα. Τον επόμενο αιώνα ξεκινά ο πόλεμος μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, γνωστός ως εκατονταετής πόλεμος και ταυτόχρονα ξεσπάει και η χολέρα, κάτι σαν Νέμεση ή σαν θεία οργή! Από τον «μαύρο θάνατο» πέθαναν τα 2/3 του πληθυσμού της Εσπερίας.
Το 1453, η χριστιανική Ανατολή θα βυθιστεί στο σκοτάδι και η Δύση θα ορμήσει να καταλάβει την Αμερική, όπου την περιμένουν μέρες «Δόξας»
Εκεί η βάρβαρη Εσπερία θα δείξει για άλλη μια φορά το πραγματικό της πρόσωπο! Ένα πρόσωπο, που σε συλλογικό επίπεδο δεν γνωρίζει τι θα πει συμπόνια και ανθρωπιά. Είναι μεγάλη ειρωνεία της Ιστορίας, που αυτή η Εσπερία συγκρότησε Χάρτες Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων! Ίσως για να απολαμβάνει την ευχαρίστηση να τους ποδοπατά και να τους ξεσκίζει!

******************************************************
(1) Klaus Oeler Η συνέχεια στην Ελληνική Φιλοσοφία (από την Εισαγωγή του Βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «1204, η διαμόρφωση του Νεότερου Ελληνισμού» εναλλακτικές εκδόσεις Εισαγωγή
(2) Μπαουντολίνο, Ουμπέρτο Εκο, εκδόσεις Ελληνικά γράμματα σελ. 24
(3) Μπαουντολίνο,  Ουμπέρτο Εκο, εκδόσεις Ελληνικά γράμματα σελ.  25
(4)Το χρονικό του Κόσμου, Ισαάκ Ασίμωφ, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης σελ 260
(5) στο ίδιο
(6) Κώστα Παπαϊωάννου «Βυζαντινή και Ρώσικη Ζωγραφική», εναλλακτικές εκδόσεις σελ. 92
(*) Η Δημοκρατία της Ενετίας