Μια συμφορά δεν έρχεται ούτε ξαφνικά ούτε μόνη της.

Η πολιτική της δήθεν προσέγγισης και της δήθεν φιλίας όλων των λαών, ξεκινάει την εποχή που οι ΗΠΑ εμπνεύστηκαν και εξακόντισαν  τον πόλεμο εναντίον των πάντων, όταν δηλαδή εξουδετέρωσαν το αντίπαλο δέος: την ΕΣΣΔ.

Το 1989 είναι ένα έτος, την σημασία του οποίου θα καταλάβουμε στα χρόνια που έρχονται.  

Το αξίωμα των ΗΠΑ είναι απλοϊκό, γι αυτό και έχει απήχηση: "Δεν χρειάζεται να υπάρχουν εχθροί, αφού οι εχθροί είμαστε εμείς". Αλλά για να στεριώσουν αυτοί σαν κύριοι εχθροί, πρέπει όλοι οι λαοί να είναι μεταξύ τους φίλοι! 

Φίλοι άσπονδοι! Να μην το ξεχνάμε ότι ζούμε στα χρόνια του Οργουελ, όπου φιλία λέμε όταν ακριβώς υπάρχει έχθρα, αγάπη όταν υπάρχει μίσος, ειρήνη όταν μαίνεται ο πόλεμος,  προστασία των ειδών, όταν αυτά αφανίζονται και γνώση όταν η άγνοια και ο σκοταδισμός βασιλεύουν.

Η ψεύτικη φιλία αποκοιμίζει, ναρκώνει, δημιουργεί εμπιστοσύνη, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει καχυποψία και εγρήγορση.

Η Ελλάδα από την ύπαρξη της αντιμετωπίζει ένα μέτωπο έχθρας. Κάποιοι το αμφισβητούν. Μάλιστα φλυαρούν περί ενός δήθεν κόμπλεξ των Ελλήνων, που παντού βλέπουν εχθρούς. Σαν να μην συμβαίνει στην πραγματικότητα, αλλά στο όνειρο. 

Ωστόσο κανένας λαός δεν ονειρεύεται εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, επειδή η φυσική ροπή του ανθρώπου, όπως και κάθε ζώου,  είναι  η πίστη στην ησυχία και στην ευτυχία. 

Ο Έλληνας επέζησε, μέσα στους αιώνες, μόνο και μόνο επειδή έμαθε να αγωνίζεται, να μην πιστεύει σε κανένα, να είναι καχύποπτος.

Αυτή η καχυποψία αφορά και στο κράτος μας. Ποτέ ο Έλληνας δεν εμπιστεύτηκε το κράτος του δηλαδή  την κυβέρνηση του. Πάντα είχε μπροστά έναν δρόμο, καλύτερα να λέμε έναν ανήφορο,  που έπρεπε να τον διαβεί μόνος του. Χωρίς τον φυσικό του οδηγό και προστάτη, που είναι ή που θα έπρεπε να είναι το κράτος των Ελλήνων.

Σήμερα είναι η εποχή που αυτά τα χαρακτηριστικά του Έλληνα έχουν βγει στο προσκήνιο, πιο έντονα και πιο χρωματισμένα παρά ποτέ. Όλη η Ελλάδα υποφέρει και μαραζώνει και το κράτος αντιπροσωπεύεται από μία Κυβέρνηση παράδοξων εχθρών! 

Η μία αριστερά βάζει την κασέτα του ταξικού αγώνα ενάντια της αστικής τάξης, αυτής της τάξης  που έχει συρρικνωθεί κοντά στο απόλυτο μηδέν, η άλλη αριστερά βάζει την άλλη κασέτα αυτή του χωρισμού κράτους και εκκλησίας και της απλής αναλογικής,  ενώ η τρίτη αριστερά αυτή του δήθεν σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια της. Αφού λάδωσε την Goldman Sachs για να μπούμε στο Ευρώ, ώστε η καταλήστευση του λαού να γίνει προγραμματισμένα και όχι άναρχα, σήμερα έχει επιλέξει έναν αρχηγό που είναι έτοιμος να μπει στο τρελοκομείο.

Αριστερά, Δεξιά και ΠΑΣΟΚ, αγκαλιασμένοι χορεύουν το χορό του Ζαλόγγου όπου δεν πέφτουν οι ίδιοι σε κάθε γύρο, αλλά ρίχνουν όλο και περισσότερους Έλληνες  στην χαράδρα, λες και έχουν βάλει στοίχημα τον αφανισμό μας.

Η Ελλάδα του Παπακωνσταντίνου - Παπανδρέου: