Γρηγόρης Σεμιτέκολο, ο Ζωγράφος έφυγε εχτές 23/12/2014

Γιατί ο Απόστολος Θηβαίος ονομάζει τον Γρηγόρη Σεμιτέκολο πιανίστα,  έχει σίγουρα τον λόγο του!  Αλλά ίσως και επειδή  η τέχνη του ήταν σαν μαθηματική συνάρτηση,  όπως η μουσική που παίζεται σε πιάνο. 

Πιανίστας ή ζωγράφος, αδιάφορο πια,  ο Γρηγόρης ήταν ένα θαρραλέο, ελεύθερο, αντισυστημικό, πνεύμα με την αρχαία σημασία του. Ένας σωστός δαίμονας που δεν άφησε κανέναν αχτύπητο από την σφεντόνα που κουβαλούσε σχεδόν πάντα επάνω του. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μοναδικό, αστείρευτο χιούμορ που μας έκανε να ξεχνάμε κάθε πόνο και έγνοια. Αλλά δεν θα ξεχάσω και τα γλυκά βοδινά του μάτια που μόνο  αγάπη διάβαζε κανείς σ αυτά!



Εύχομαι στην αγαπημένη μου Νέλλη παρηγοριά, να ζήσει πολλά χρόνια να τον θυμάται! Και μεις θα τον θυμόμαστε, γιατί ο Γρηγόρης δεν ξεχνιέται ποτέ!

Η σκέψη μας θα είναι κοντά της σ αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάει!  






Ο ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ ΠΕΘΑΝΕ


Γρηγόρης Σεμιτέκολο
γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.
Ο συγγραφέας Πολ Οστέρ, ο οποίος πρόσφατα επισκέφθηκε τη χώρα μας, σημειώνει τις πολλαπλές μορφές της αφήγησης. Ο δικός μας Γιώργος Σεφέρης, στις επιλεγμένες μεταφραστικές του απόπειρες, αποδίδει έναν ορισμό της μετάφρασης, διαπιστώνοντας τη στενή σχέση ανάμεσα στον μεταφραστή και τον μεταφραζόμενο. Οι παραπάνω φαινομενικά ασύνδετες ανακλήσεις θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν ένα μέρος από τον εσωτερικό σφυγμό του Πιανίστα του Γιάννη Χρήστου, όπως εκφράστηκε στις ζωντανές παραστάσεις του εκλιπόντος πια, Γρηγόρη Σεμιτέκολο.
Για όσους αγνοούν τ΄όνομα αυτού του σπουδαίου δημιουργού, πρόκειται για έναν γνήσιο εκφραστή της τέχνης, σ΄όλες τις εκδοχές της, όπως αναπτύχθηκαν σε καμβάδες και ζωντανές παρουσιάσεις ή ανθρωποειδή καλλιτεχνικών αιθουσών. Αυτά τα τελευταία, γνωστά ως «κούκλες» θα σηματοδοτούν στο εξής τη συνεισφορά του Σεμιτέκολο στην ανάδειξη νέων μορφών έκφρασης, που μπορούν και συνδυάζουν την υποβλητικότητα του θεάτρου, την υποκριτική επάρκεια και την ανθρωπολογική προσομοίωση των πλαστικών τεχνικών. Ο Σεμιτέκολο που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα του θανάτου προκειμένου ένας δημιουργός να λάβει την εκτίμηση που συνεπάγεται το έργο του, στέκει μοναχικά ώς ένας γνήσιος εκφραστής της ελληνικής, καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.
Η απώλειά του προφανώς και δεν πρόκειται να διαταράξει το προσηλωμένο ενδιαφέρον τεχνόφιλων και μη, στην ολοένα και πιο απροκάλυπτη ή ευχερέστερη ανάμειξη του εμπορίου στην καλλιτεχνική δραστηριότητα. Όμως για τους νεότερους, για όσους επιθυμούν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της τέχνης στην ελληνική επικράτεια η συνεισφορά του θ΄αποδειχθεί λαμπρή και ουσιώδης. Οι αιτίες δεν αφορούν μόνον τις αρχικές διαπιστώσεις των Σεφέρη και Οστέρ, αλλά και μια γενικότερη στάση απέναντι στην εγχώρια τέχνη και το κοινό της. Με άλλα λόγια οι σοβαρές πρωτοπορίες είναι εκείνες που κινητοποιούν την τέχνη και την οδηγούν σε νέους δρόμους και άλλα εκφραστικά μέσα. Ετούτο το τελευταίο είναι και στοιχείο κομβικό για την κατανόηση της προσφοράς του Σεμιτέκολο, αν αναλογιστεί κανείς την εντόπια προσήλωση σε μια συντελεσμένη και ξένη πια παράδοση, συνέπεια μιας παλαιάς προγονοπληξίας που οφείλουμε να εγκαταλείψουμε προκειμένου να διερευνηθούν τ΄αληθή όρια του σκοπού με τον οποίο ταυτίζεται η τέχνη στην ελληνική πραγματικότητα.

Στις μαινόμενες παραστάσεις του Πιανίστα, πέρα απ΄την έννοια του συμβόλου, έξω ακόμη απ΄την όποια δυσκολία της σύνθεσης, ο Σεμιτέκολο αμφισβητεί τους ρυθμούς και τη σχέση του ατόμου με τον υλικό και τον ιδεολογικό κόσμο, σχηματοποιώντας μια δυναμική αντίδραση απέναντι στο όποιο καθεστώς, κλονίζει ή περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης.
Το έργο του Σεμιτέκολο και η συνεισφορά του στο επαρχιακό, ελληνικό περιβάλλον των ανοιχτών, αλλά αταυτοποίητων οδών είναι βέβαιο πως θα κριθούν εκ νέου απ΄την εξειδικευμένη κριτική. Η αναφορά μας στον Γρηγόρη Σεμιτέκολο δεν συνιστά μια απλή αναφορά στα έργα και τις ημέρες του εικαστικού. Πρόκειται για μια υπόμνηση προς όλους όσους αποζητούν και υποστηρίζουν το καινούριο και το αδοκίμαστο. Μια υπόμνηση με υπόσταση και έργο καταλυτικό, ορισμένες φορές τόσο μοντέρνο ώστε και στις μέρες μας ακόμη θα μπορούσε ν΄ανήκει στα όρια του μεταμοντέρνου. Ο θάνατος του Σεμιτέκολο υπογραμμίζει τη σημαντική, καλλιτεχνική προσωπικότητα αλλά και τη μοναδική ευκαιρία ενός ανώριμου κοινού να διακρίνει την καθαρή εικόνα, να επιβεβαιώσει εκείνη την κατάσταση που περιγράφει ο Κολομβιανός ζωγράφος Μποτέρο όταν λαμβάνει χώρα η κατάργηση του χρόνου, σε περιβάλλοντα ακραίας ζωτικότητας και ακραίων, ελεύθερων όγκων. Αυτά τα τελευταία στην περίπτωση του Γρηγόρη Σεμιτέκολο ανάγονται σε νοήματα και έννοιες. Οφείλουμε μια μελετημένη και εμπεριστατωμένη ματιά απέναντι στο πολυσχιδές και ακούραστο έργο του εκλιπόντος δημιουργού.