Η άρνηση της Ελλάδας να πάρει τις νέες δόσεις των δανείων

«Μέχρι σήμερα οι γραφειοκράτες πολιτικοί της Ευρώπης, έκρυβαν με αρκετά έξυπνο τρόπο το λογαριασμό της διάσωσης των τραπεζών, στο πολύπλοκο σύστημα της ΕΚΤ με την ονομασία Target 2. Ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας όμως έβγαλε τον κρυφό λογαριασμό από το συρτάρι και τον πέταξε επιδεικτικά, με θράσος επάνω στο τραπέζι.
Εξελέγη επειδή είπε στους Έλληνες ότι δεν έχουν καμία άλλη εναλλακτική λύση, εκτός από την κατά μέτωπο σύγκρουση με τους δανειστές τους. Το πρόβλημα της καγκελαρίου είναι το ότι δεν διαθέτει καθόλου φαντασία, με αποτέλεσμα να γίνει μαριονέτα της δικής της έλλειψης εναλλακτικών λύσεων.
Σήμερα είναι υποχρεωμένη να χορεύει στη μουσική των άλλων – μαζί της δυστυχώς όλοι εμείς οι Γερμανοί. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι εχθρός των Γερμανών αλλά εκείνος ο σερβιτόρος, ο οποίος διαλύει την παρέα των μεθυσμένων αργά τη νύχτα, φωνάζοντας δυνατά και με αγένεια: πρέπει να φύγετε, το μαγαζί κλείνει» (DWN Γερμανίας).

.
Κατ’ αρχήν οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, καμία χώρα δεν εξοφλεί τα χρέη της, ούτε είναι αυτό το ζητούμενο – αφού εκείνο που απαιτείται είναι η εξυπηρέτηση τους, η οποία εξασφαλίζεται με νέα δάνεια που ανακυκλώνουν τα παλαιότερα. Με δεδομένο δε το ότι, όλα σχεδόν τα κράτη έχουν ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, εξοφλείται μόλις ένα μέρος των τόκων και καθόλου το κεφάλαιο – με αποτέλεσμα τα δημόσια χρέη διεθνώς να αυξάνονται διαρκώς.

Στα πλαίσια αυτά, εάν υποθέσουμε πως μία μεγάλη χώρα, όπως η Γερμανία, αρνούταν το νέο δανεισμό της, έχοντας δημόσιο χρέος της τάξης του 76,9% του ΑΕΠ της (2014), επομένως περί τα 2,79 τρις $ (ΑΕΠ = 3,63 τρις $), τότε θα χρεοκοπούσε – αφού θα ήταν αδύνατο να εξοφλήσει τα τοκοχρεολύσια της, κατορθώνοντας μόλις να εξυπηρετεί τους τόκους (ελαφρό πλεόνασμα στον προϋπολογισμό της το 2014, γράφημα).
 .

 .
Επομένως, όταν η ελληνική κυβέρνηση αρνείται να δανειστεί από την Τρόικα, μη έχοντας παράλληλα τη δυνατότητα να απευθυνθεί στις αγορές, τότε δηλώνει έμμεσα πως διακινδυνεύει τη χρεοκοπία της Ελλάδας - τη στάση πληρωμών δηλαδή, θεωρώντας πως έχει τη δυνατότητα να καλύψει τις τρέχουσες δημόσιες δαπάνες της, αφαιρουμένων των τοκοχρεολυσίων, με δικά της μέσα, ισοσκελίζοντας τον προϋπολογισμό της.
Η αιτία που το επιχειρεί είναι προφανώς η προσπάθεια της να απεγκλωβιστεί από τα μνημόνια – τα οποία συνοδεύουν υποχρεωτικά τα δάνεια της Τρόικας, έχοντας καταστρέψει κυριολεκτικά τη χώρα. Έμμεσα δε στοχεύει σε μία νέα διαπραγμάτευση, με λιγότερες δεσμεύσεις εκ μέρους της, με τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους κοκ.
Εν τούτοις, η θέση της είναι πολύ δύσκολη, αφού ο χρόνος που έχει στη διάθεση της είναι πολύ λίγος, ενώ οι Έλληνες δεν θέλουν ούτε τη χρεοκοπία, ούτε την έξοδο από το ευρώ – με αποτέλεσμα να αναρωτιούνται οι Ευρωπαίοι εάν πρόκειται για ένα χρηματοδοτικό και πολιτικό χαρακίρι ή για έναν ψυχρό υπολογισμό, ο οποίος αδιαφορεί πλήρως για την καταστροφή που θα μπορούσε προκληθεί στην Ελλάδα, στην Ευρωζώνη, στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα κοκ. Με δεδομένο δε το ότι,
.
(α)  εάν δεν ενδώσουν στις απαιτήσεις της Ελλάδας θα βγουν ίσως στην επιφάνεια τα προβλήματα της Ευρωζώνης, ιδίως αυτά του «ζόμπι» τραπεζικού κλάδου (ανάλυση), καθώς επίσης του συστήματος διακανονισμού πληρωμών (Target 2), ενώ
(β)  εάν ενδώσουν θα ακολουθήσουν πολλές άλλες χώρες, με τις ίδιες απαιτήσεις (Ισπανία, Ιταλία κοκ.), τα χρέη των οποίων όμως είναι κατά πολύ υψηλότερα σε απόλυτα μεγέθη,
.
οι Ευρωπαίοι είναι αντιμέτωποι με το «δίλημμα του φυλακισμένου» – διακρίνοντας καθαρά το γκρεμό μπροστά τους, καθώς επίσης το ρέμα πίσω τους. Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία λοιπόν, είναι σε ανάλογα δύσκολη θέση με την Ελλάδα – με τους Γερμανούς να έχουν αρχίσει ήδη να κατηγορούν την καγκελάριο για το αδιέξοδο που τους οδήγησε, όπως φαίνεται καθαρά από τον πρόλογο της ανάλυσης μας.
Η Γερμανία αντιμετωπίζει βέβαια μία ακόμη δυσκολία – αφού διακινδυνεύει να γίνει γνωστή σε πολλούς Ευρωπαίους Πολίτες η εκμετάλλευση τους από την ίδια, έτσι όπως την έχουμε περιγράψει σε πάρα πολλές αναλύσεις μας (Ευρωπαϊκές ασυμμετρίες, Η ευρωπαϊκή τραγωδία κοκ.).
Τέλος υποψιάζεται πως η Ελλάδα τόλμησε να αμφισβητήσει τα μνημόνια και την ίδια, επειδή διαθέτει ισχυρούς συμμάχους στο πλευρό της – οι οποίοι δεν είναι φυσικά οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, οι Ιταλοί, οι Ιρλανδοί ή οι Podemos της Ισπανίας, αλλά οι Η.Π.Α.
Στο θέμα αυτό, στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί (άρθρο), θα επανέλθουμε – αφού έχουμε διαπιστώσει πως υπάρχουν καινούργια σημαντικά στοιχεία, ενδείξεις καλύτερα, οι οποίες ενδυναμώνουν τις υποψίες της Γερμανίας.
.

Επίλογος

Με κριτήριο τα παραπάνω, καθώς επίσης με όσα θα προσθέσουμε σε μία επόμενη ανάλυση μας, αυτά που απαιτούνται από όλους εκείνους τους Έλληνες που επιθυμούν την ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης την αποφυγή της λεηλασίας τους, είναι η υπομονή και η ψυχραιμία – έως ότου έχουν μία καλύτερη εικόνα όλων όσων διαδραματίζονται τόσο στο προσκήνιο, όσο και στο παρασκήνιο.
Το ίδιο απαιτείται φυσικά και από όλους αυτούς που δεν έχουν ή που δεν θέλουν να έχουν καμία απολύτως σχέση με την αριστερή πολιτική ιδεολογία, πιστεύοντας ότι οδηγεί σε δρόμους αντίστοιχους με αυτούς της Βενεζουέλας – αφού αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι η εκδίωξη της Τρόικας, της Γερμανίας και του ΔΝΤ καλύτερα, όσο υπάρχει ακόμη καιρός (αν και θα αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο στην πράξη).
Για να έχει δε κάποιες πιθανότητες επιτυχίας το εγχείρημα της κυβέρνησης, θα πρέπει να στηριχθεί από όλους τους Έλληνες, καθώς επίσης από τη συντριπτική πλειοψηφία κομμάτων και βουλευτών – ενώ, τυχόν μαζική αντίθεση ή αντίδραση της κοινωνίας, είτε με επιθέσεις εναντίον των τραπεζών, είτε με διαδηλώσεις, είτε με «πολιτικά πραξικοπήματα» των αντιπάλων παρατάξεων, παράλληλα στις παγίδες που ασφαλώς θα στηθούν από τους δανειστές (άρθρο), θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μία εκθετικά χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του παρελθόντος.
Δεν θα ήταν υπερβολικό δε να λέγαμε ότι, εάν η κυβέρνηση αναγκαστεί να συνθηκολογήσει άνευ όρων, μη έχοντας στο πλευρό της τον ισχυρό σύμμαχο που υποπτεύεται η Γερμανία, τα επακόλουθα για την πατρίδα μας θα ήταν κατά πολύ χειρότερα, ακόμη και από το βομβαρδισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας – κυρίως για τα μεσαία εισοδηματικά στρώματα, αφού τα κατώτερα έχουν ήδη εξαθλιωθεί και χωρίς να υποτιμούμε τους γεωπολιτικούς κινδύνους.
Ολοκληρώνοντας, με την ελπίδα ότι οι Πολίτες ψήφισαν συνειδητά και δεν παρασύρθηκαν από τις υπερβολικές, μη ρεαλιστικές παροχές που τους υποσχέθηκε η αριστερή κυβέρνηση, οπότε δεν θα απαιτήσουν την άμεση «εξαργύρωση» τους, επιθυμούμε να τονίσουμε ξανά ότι, το ρίσκο που έχει αναληφθεί είναι εξαιρετικά μεγάλο. Εν τούτοις, ίσως αποδειχθεί ότι άξιζε τον κόπο – ένα ενδεχόμενο που θα ήταν σχεδόν ουτοπικό, εάν η κυβέρνηση δεν στηριχθεί από όλους τους Έλληνες.

ολοκληρο το Αρθρο εδώ
.


Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.
Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.

Ασχολείται με τη συγγραφή οικονομικών αναλύσεων και βιβλίων, καθώς επίσης με την αξιολόγηση, με την αγοραπωλησία και με τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων, στην A.I.M. Services Ltd.
( e-mail: viliardos@analyst.gr )