Αλέξης Σταμάτης - Κώστας Ζουράρις

Τι σχέση μπορεί να έχει ο Κώστας Ζουράρις με τον Αλέξη Σταμάτη;
Απλώς, διάβασα την «Αμερικάνικη Φούγκα» του πρώτου και αμέσως μετά
τα «Βέβηλα – κίβδηλα - σκύβαλα» του δεύτερου.
Όσον αφορά την «Αμερικάνική Φούγκα» θρίλερ αξιώσεων, διάχυτο με πλούσια κουλτούρα, (αν και μου έλειψε η ελληνική, παρότι ο ήρωας υποτίθεται ότι είναι έλληνας συγγραφέας) ωραία γραφή, μαγικές συζητήσεις οικουμενικού περιεχομένου, δεν θα γράψω περισσότερα, καθόσον ο reader’s diggest έχει κάνει μία εξαιρετική παρουσίαση του ωραίου αυτού αναγνώσματος
και δεν υπάρχει λόγος να προσθέσω κάτι άλλο.
Θα τσίμπαγα λιγάκι προς τα πάνω τη βαθμολόγηση του reader



Θα σταθώ στο δεύτερο.
Είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στο Βιβλίο.
Στο Βιβλίο με Βητα Κεφαλαίο,
Το Βιβλίο «μπουρδιστάν», όπως λέει ο ίδιος.
Με την ευκαιρία ξαναδιάβασα αυτό το «κουρελούργημα», με κάθε διάθεση να βρω έστω και 10 σελίδες παιδαγωγικές, ιστορικά σωστές, καλογραμμένες βρε αδελφέ, παιδιά της έκτης δημοτικού θα το διαβάσουν τρομάρα μου.

Αδύνατον!

Από την πρώτη μέχρι τη τελευταία σελίδα, γλώσσα παράλυτη, θαρρείς και μιλάνε αλλοδαποί που μάθανε τη γλώσσα σε κάποια φάμπρικα και δεν χρειάζεται να ολοκληρώσουν μία πρόταση ή μία φράση. Η δευτερεύουσα πρόταση δεν σχετίζεται με την κύρια. Σου έρχεται να τραβάς τα μαλλιά σου.

Θαυμάστε κάλλος Ζουράρι και κάλλος βιβλίου.
Το περί ου ο λόγος «αποφώλιον τρέφος» αυτής της Ύβρεως» ξεκινάει

ως εξής:

«Από τον 15ο έως το τέλος του 18ου αιώνα η Ευρώπη αλλάζει.
Η εποχή αυτή είναι τόσο σημαντική που οι ιστορικοί την ονομάζουν Νεότερη εποχή».

Πόσα λάθη έχει αυτή η πρόταση, που προετοιμάζει τον 12χρονο για αυτά που θα διαβάσει παρακάτω; 4 χονδοειδή λάθη λέω εγώ, εσείς;

Λάθη ιστορικά, λάθη παιδαγωγικά, λάθη νοηματικά, λάθη γεωγραφικά, λάθη ιδεολογικά, βαρβαρισμοί και σολοικισμοί αδιάκοπα από την αρχή μέχρι το τέλος.

Διάλεξα μερικά στη τύχη, δε λέω κάν, ότι είναι τα σοβαρότερα!

- Η στρατιωτική δικτατορία είναι το καθεστώς που επικρατεί, αντί του σωστού επιβάλλεται.
- Η χούντα καταργεί το ατομικό δημοκρατικό δικαίωμα του πολίτη, αντί τα ατομικά δημοκρατικά δικαιώματα.
- Στις ανθρώπινες απώλειες στον β πόλεμο, δεν προσμετρώνται οι εβραίοι και η αντίστοιχη ταμπέλα είναι λάθος.
- Στις συμμαχικές δυνάμεις αναφέρεται η Γαλλία, στο ίδιο επίπεδο με την Αγγλία, χωρίς να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ ελεύθερης Γαλλίας και Κυβέρνησης του Βισύ.
- Οι έλληνες και ο ελληνικός στρατός διεκδικούν και καταλαμβάνουν εδάφη, αντί του ορθού απελευθερώνουν εδάφη.
- Ο Α πόλεμος ξέσπασε, γιατί υπήρξαν οικονομικές συγκρούσεις, αλλά δεν αναφέρεται ότι η Γερμανία τον κήρυξε, άρα ο πόλεμος ξέσπασε από μόνος του και επομένως φταίνε όλοι ή κανένας.
- Το 14ον αιώνα ξεκινά η Αναγέννηση και μέχρι τον 16ο αιώνα εξαπλώνεται σε ολόκληρη την ευρώπη. Μέσα σε ατμόσφαιρα χαράς οι άνθρωποι δημιουργούν σπουδαία έργα ζωγραφικής κλπ.

- Η Ελλάδα εξήγαγε το έτος 1858 (ακριβώς και όχι 59 ή 57) λάδι, βελανίδι, σταφίδα.

- Στο κεφάλαιο πολιτισμός, η Ελλάδα εμφανίζεται σαν να μην έχει καθόλου δικό της πολιτισμό, αλλά αντιγράφει. Ο Ελύτης, αναφέρεται παρεμπιπτόντως, αλλά δεν αναφέρεται ως ο δεύτερος νομπελίστας. Ξεχασμένος είναι και ο Σεφέρης.
Δεν υπάρχει κανένας Παπαδιαμάντης, Ροΐδης, Ξενόπουλος, Καζαντζάκης, Βιζυηνός, Τσίρκας, καμία λαϊκή λογοτεχνία, ένα ρεπουσικό μηδέν.
Πώς να μην αναρωτηθεί και ο πιό καλόβολος αναγνώστης, για το τι είδους αμορφοσιά προβάλει αυτό το «κατινίστικο έκτρωμα», αυτή η «ρεπουσοβουλγκάτα», "το κομμωτήριο της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ";

«Τα ιστορικοπαιδαγωγικά αυτά σαΐνια που συνέγραψαν το κουρελούργημα είναι δυσανάπτυκτα πνευματικώς. Επομένως τι να νοιώσουν από Σεφέρη και Ελύτη;
Είναι αμφότεροι «Ελληναράδες»… Άρα σιωπή Γκουαντανάμο»

- Οι «θεραπαινίδες της τούρκικης εισβολής», τα κατιναριό της ιστορίας, το μπουρδιστάν, την κατοχή της Κύπρου την ονομάζουν διχοτόμηση, μάλιστα τρις:
«Τρίς η νατοκεμαλική αγυρτεία, τρις η κιβδηλεία, τρις η προδοσία… Νά το, το λένε οι Έλληνες, ακόμα και μέσα στα σχολικά τους βιβλία – θα μας πουν κατάμουτρα οι Κεμαλοτούρκοι!

Στο κεφάλαιο περί τέχνης ο Ζουράρις κάνει ένα εξαιρετικό μπάσιμο, με σύγκριση των λαϊκών μας χορών και του δυτικού μπαλέτου.

Φαντάζεται την κ. Γιανάκου να χορεύει το pas de deux με το Πάγκαλο. Το αποτέλεσμα μίας τέτοιας προσπάθειας θα ήταν μία αηδία και μισή, ενώ αντίθετα αν αυτοί οι ίδιοι χόρευαν κανένα συρτούλι, καθόλου άσχημο δεν θα ήταν. Μάλλον θα ήταν και συμπαθές.

Με αυτό το φιγουράτο μπάσιμο, αλλά και με ιστορικές αναφορές, θέλει να καταδείξει, ότι η έκφραση στο βιβλίο «η τέχνη δεν έχει όρια» είναι λάθος εικτρό μάλιστα. Αντίθετα, η τέχνη είναι ΜΟΝΟ τοπική. Είναι αυτή η τοπικότητα που την κάνει παγκόσμια, σύμφωνα με τη ρήση του μεγάλου κινηματογραφιστή Ρενουάρ: plus c' est local et plus c' est universel.

Οσο πιο τοπικό είναι, τόσο είναι πιο παγκόσμιο.

Αυτά τα ολίγα!

Υ.Γ: όλα τα πλάγια γράμματα είναι αντιγραφή από το βιβλίο του Ζουράρι, για να πάρετε μία ιδέα.