Μισθοί και αμοιβές!

Στο συλλογισμό, ότι μένουμε πεινασμένοι,
Όλοι εμείς που υπομένουμε, ότι μας κλέβετε
Θα καταλάβουμε κάποτε, ότι μόνο μία βιτρίνα γυάλινη
Μας χωρίζει από το ψωμί που μας λείπει
Μπέρτολτ Μπρέχτ

Εδώ και τόσο καιρό θέλω να αναρτήσω ένα πόστ περί μισθών και αμοιβών.
Αφορμή μου έδωσε ο συνπλόγκερ Ab – Irato, με το σχόλιο που αναφέρω στο τέλος.
Δυσκολεύομαι όμως φοβερά.
Γιατί είναι τόσα τα θέματα που αγγίζω, ανατρέχοντας σε διάφορες πηγές που χάνομαι και απελπίζομαι. Απελπίζομαι, όταν κάθε φορά διαπιστώνω, πόσο η συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας, γεννήθηκε στη σκοτεινή πλευρά του κόσμου μας.

Μισθοί και αμοιβές ή λαός και Κολωνάκι

Μισθοί πείνας, και εξευτελισμού του ανθρώπου από τη σκοτεινή μεριά και αμοιβές τρίπαχες και τρισθεόρατες από την άλλη μεριά!
Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι «ζούν» με λιγότερο από ένα ευρώ τη μέρα, ενώ υπάρχουν άλλοι που έχουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια, που αν με τα λεφτά ενός εξ αυτών αγόραζα καλαμπόκι θα τάιζα όλες τις κότες του πλανήτη στον αιώνα τον άπαντα.

Αμοιβές που τσεπώνουν οι πολιτικοί μας, σοσιαλιστές ή φιλελεύθεροι, πολεμόχαροι ή ειρηνιστές, ριζοσπάστες ή συντηρητικοί.
Αμοιβές ξεδιάντροπες, χρήμα βρώμικο, επίσημα ξεπλυμένο σε φορολογικούς παραδείσους, στις λαμπερές τράπεζες της Ελβετίας και στα διεθνή χρηματιστήρια!
Και από την άλλη, ορδές πάμπτωχων, που δουλεύουν 80 ώρες τη βδομάδα για ένα βρωμερό ξεροκόμματο.

Σε οποιαδήποτε κοινωνία λέει ο Μάρξ στο Κεφάλαιο, αυτός που δεν έχει κανένα περιουσιακό στοιχείο, (κανένα μέσο παραγωγής για την ακρίβεια), εργάζεται για να ζήσει ο ίδιος, πουλώντας τη εργατική του δύναμη, (η μόνη περιουσία του), αλλά και για να ζήσει και αυτός που κατέχει τα μέσα παραγωγής και του τα διαθέτει.
Αν δηλαδή χρειάζεται να δουλέψει 3 μέρες την εβδομάδα για να παράγει τα προϊόντα που χρειάζεται για να ζήσει τον εαυτό του και την οικογένεια του, δουλεύει άλλες τρεις για τον φεουδάρχη, ή τον μπογιάρο, ή τον αφέντη του. Όσο ανταλλάσσουν προϊόντα με αξία χρήσης, τότε η κατάσταση είναι ανεκτή.
Με την βιομηχανική επανάσταση ο προλετάριος παράγει προϊόντα που έχουν αξία ανταλλαγής. Άρα, παράγονται προϊόντα που δεν έχουν στόχο να καλύψουν κάποιες ανάγκες, αλλά να πουληθούν για να μαζευτεί χρήμα στα ταμεία.
Τα προϊόντα, σαν αξίες χρήσεις εξαφανίζονται και γίνονται χρήμα κουδουνιστό ή τριζάτο. Η εργασία χωρίς όριο πλέον, ξεπερνάει κάθε φυσικό τέτοιο.
Ο καπιταλισμός αρχίζει τα όργιά του

Οι αρχαίοι σκλάβοι, περνούσαν πολύ καλύτερα από τους νέους σκλάβους. Ο ιδιοκτήτης είχε υποχρέωση να τον ταΐζει, να τον ντύνει, να το κρατάει υγιή. Αλλιώς τον έχανε.

Οι φεουδάρχες, έπαιρναν ένα κομμάτι της σοδειάς, σαν φόρο από τους μικρούς γαιοκτήμονες και έδιναν ένα μέρος της σοδειάς σε ακτήμονες, σαν αμοιβή για την εργασία τους.
Μάλιστα υπήρχε Νόμος που όριζε τον ελάχιστο χρόνο εργασίας. Ενώ στον καπιταλισμό και στην εποχή της μισθωτής εργασίας, ψηφίζεται ο ένας Νόμος μετά τον άλλο, για να οριστεί ο μέγιστο χρόνος εργασίας.

Παιδιά από 8 χρονών σύρονται από τις 5 το πρωί σε εργοστάσια ανήλιαγα μέχρι τις 8 το βράδυ. Νόμος απαγορεύει την εργασία για παιδιά κάτω των 10, μετά κάτω των 11 και μετά κάτω των 13. Νόμοι που καταπατούνται ανηλεώς μέχρι το 1844.
Γυναίκες δουλεύουν νύχτα και μέρα σε ορυχεία, σχεδόν γυμνές. Σε λιγότερο από 10 χρόνια έχουν εξαντλήσει κάθε μόριο της δύναμης τους.
Νόμος απαγορεύει τη γυναικεία εργασία τη νύχτα σε ορυχεία, γιατί σοκάρονται οι πουριτανοί λόρδοι, που γυναίκες διανυκτερεύουν σχεδόν γυμνές με άνδρες ανάκατα.

Η εργατική τάξη μετά από πολλούς αιματηρούς αγώνες κερδίσει το 8άωρο, που σήμερα οι νέοι Κροίσοι του πλανήτη αρχίζουν αδιάντροπα να το παραβιάζουν.

Σήμερα 200 τόσα χρόνια μετά την αυγή του καπιταλισμού, πού βρισκόμαστε;;

Οι εταιρείες ASDA, Primark και Tesco πληρώνουν στα μικρά χέρια του Μπαγκλαντές 6 λεπτά την ώρα. Αυτά τα μικρά χεράκια εργάζονται 80 ώρες την εβδομάδα.

Οι εταιρείες Adidas, Kohl's, Warner Bros, Bugle Boy, Jordache, Nautica αναπτύσσονται στο δικτατορικό καθεστώς της Μπούρμα, και δίνουν μισθούς 3 λεπτά την ώρα.

Οι Mattel, MAG, Sega, και Wal-Mart, δίνουν στη Κίνα 10 - 12 λεπτά.
Η Freetrend πάλι στην Κίνα (Κίνα = παράδεισος του Κεφαλαίου, κόλαση του εργάτη)
Ωράριο εργασίας 14 με 15½ ώρες την ημέρα, από τις 7:30 έως 21:30, 6 ημέρες την εβδομάδα.
14 λεπτά την ώρα ή 1,73 Ευρώ για 10 ώρες εργασία την ημέρα.
10 λεπτά πρίμ για υπερωρίες.
Καμία ελευθερία κινήσεων. Απαιτείται άδεια για απομάκρυνση του εργάτη κατά την διάρκεια του φαγητού, ή για να πάει στην τουαλέτα. Η θέση εργασίας του παρακολουθείται με κάμερα.
Οι εργαζόμενοι, οφείλουν να ξέρουν απ έξω, σαν τα μικρά παιδιά τους κανονισμούς.
Αν κάνουν λάθος κατά την «απαγγελία» πρέπει να τον γράψουν 100 φορές.
Αρρώστια απαγορεύεται.
Για να πιάσεις δουλειά στην Freetrend, δίνεις εγγύηση 50 rmb, ποσόν που παρακρατείται από τους πρώτους μισθούς
12 εργάτες κοιμούνται σε ένα μικρό δωμάτιο.
Απαγορεύονται τα σωματεία και ο συνδικαλισμός.

Ο κατάλογος δεν τελειώνει.
Στην Ιορδανία, αν αρρωστήσεις χάνεις δύο μεροκάματα. Η δουλειά δεν σταματάει ούτε τις Κυριακές. Όταν οι εργάτες πέφτουν κάτω από την εξάντληση τους χτυπάνε. Όλος αυτός ο εξευτελισμός και όλη αυτή η κούραση, για 2 σέντ την ώρα.
Γυναίκες, που μετά την απίστευτη κούραση της μέρας, σέρνουν τα πόδια τους, να φτάσουν σε ένα σπίτι (αν μπορεί κανείς να πεί σπίτι τις κατοικίες αυτών των δυστυχισμένων) και να ξεκινήσουν ένα δεύτερο αγώνα, για να βρουν δύο ψίχουλα να ταΐσουν τα παιδιά τους.
Τι έκαναν στ αλήθεια όλα αυτά τα πλάσματα ενός κατώτερου θεού για να υποφέρουν έτσι;
Αυτή η σκοτεινή μεριά, το 78% του παγκόσμιου πληθυσμού, που ενώ σπαρταράει στη κούραση δεν έχει αρκετή τροφή για να ταΐσει τα παιδιά του, ταΐζει με χαβιάρι και σαμπάνιες το υπόλοιπο 22%.
Θαυμάστε αμοιβές:
Ο πολύς κύριος Wulfowitz, πρώην υφυπουργός πολέμου των Η.Π.Α., διορίστηκε πρόεδρος της Παγκόσμια Τράπεζας, με αμοιβή 190.000 δολάρια τον μήνα. Αλλά με τόσα λίγα, δεν μπορούσε να συντηρήσει την ερωμένη του και την διόρισε και αυτή στην Π.Τ.
Ο κ. Ακερμαν, αρχηγός της Deutsche Bank, κερδίζει με πολύ ιδρώτα, μόλις 13,2 εκατομμύρια το χρόνο.
Ο κ. Percy Barnevik και ο Göran Lindahl, αρχηγοί - Manager της ABB, έβαζαν στην πάντα για την συνταξούλα τους 233 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα, παρότι η ABB είχει οικονομικά προβλήματα.
Ο γνωστός μας κ. Κόρτι βούτηξε προκαταβολικά τα μιστά του για 5 χρόνια, ήτοι μόνο 12 εκατομμύρια ελβετικά φράγκα ενώ δούλεψε μόλις 5 μήνες, αφού την swissair την πτώχευσε. (τα υπόλοιπα τα ξέρετε).
Ο κ. Marcel Ospel, της UBS κερδίζει 23'975'954 Fr.
Ο πάρα πολύς κ. Daniel Vasella, της Novartis: 21'257'120 Fr.
Ο κ. Franz Humer, της Roche: 14'741'295 Fr.
Ο κ. Peter Brabeck, της Nestlé: 13'757'351 Fr.
Ο κ. Walter Kielholz, της Credit Suisse: 12'100'00 Fr.

Με άλλα λόγια, ο κ. Ακερμαν κερδίζει σε ενάμισι χρόνο, δουλεύοντας με άνεση και χωρίς νυχτερινή εργασία τόσα λεφτά, όσα θα μπορούσε να κερδίσει ο δυστυχής ιορδανός αν δούλευε 365 μέρες το χρόνο, 10 ώρες τη μέρα από την εποχή των πυραμίδων μέχρι σήμερα.

Όμορφος κόσμος παιδικός αγγελικά πλασμένος!

Το σχόλιο του Ab Irato, που με έσπρωξε να ρίξω μια ματιά στους μισθούς στον πλανήτη μας:

Είναι αυτό που λέμε "συμβαίνουν και εις Παρισίους". Μια άλλη σκληρή είδηση που διάβασα την παρελθούσα εβδομάδα τιτλοφορείται «Ένας στους 5 ζει για να δουλεύει/Για 614 εκατ. εργαζόμενους το 48ωρο είναι όνειρο θερινής νυκτός». Γράφει ο Μπάμπης Μιχάλης στην "Ελευθεροτυπία" (Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007): «Περίπου έναν αιώνα μετά την υπογραφή της διεθνούς συμφωνίας για μέγιστη εβδομάδα εργασίας 48 ωρών, ένας στους πέντε εργαζόμενους του πλανήτη συνεχίζει να δουλεύει περισσότερο. Σύμφωνα με τη νέα μελέτη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), "Working Time Around The World: Trends in working hours, laws and policies in a global comparative perspective", το 22% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού (614,2 εκατ. εργαζόμενοι) δουλεύουν σήμερα υπερβολικά μεγάλα ωράρια. Η μελέτη εστιάζει στον χρόνο εργασίας σε 50 χώρες του κόσμου και για πρώτη φορά εξετάζει τις επιπτώσεις των σχετικών πολιτικών στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Μεταξύ των χωρών, κορυφαίο σε υπερεργασία στον κόσμο είναι το Περού. Ένας στους δύο Περουβιανούς εργαζόμενους (το 50,9% του εργατικού δυναμικού της λατινοαμερικανικής χώρας) δουλεύει περισσότερες από 48 ώρες την εβδομάδα. Ακολουθούν οι Νοτιοκορεάτες, το 49,5% των οποίων υπερεργάζεται, οι Ταϊλανδοί (46,7%) και οι Πακιστανοί (44,4%)». Τα δύο πρόσωπα του Ιανού: θα πεθάνουμε λόγω υπερεργασίας ή λόγω ανεργίας και ανέχειας. Όλα αυτά, μοιραία, παραπέμπουν σε μια άλλη είδηση της ίδιας εβδομάδας, σύμφωνα με την οποία «(...) εξουθενωμένοι σε σημείο που θυμόντουσαν μόνο το όνομά τους, γλίτωσαν 31 εργάτες από σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, που είχε στήσει γιος τοπικού στελέχους του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος σε εργοστάσιο κατασκευής τούβλων στη φτωχική επαρχία της ενδοχώρας, Σανζί (...) δούλευαν υπό άθλιες συνθήκες, χωρίς αμοιβή και ωράριο, με μοναδικό αντάλλαγμα λίγο ψωμί και νερό. Ένας από τους "σκλάβους" ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου με σφυρί επειδή δεν δούλευε αρκετά (...) Οι επιζήσαντες, που γλίτωσαν από την κόλαση, έφεραν στο σώμα τους πληγές, εγκαύματα και μώλωπες, αφού οι επιστάτες τους υποχρέωναν να περπατούν ξυπόλυτοι και να κουβαλούν τούβλα, που δεν είχαν προλάβει να κρυώσουν. Δεν είχαν πλυθεί, χτενιστεί και βουρτσίσει τα δόντια τους για πάνω από έξι μήνες, ενώ φορούσαν τα ίδια ρούχα εδώ και ένα χρόνο. Τους περιφρουρούσαν σκυλιά και "εγκάθετοι" της εργοδοσίας, που παρακολουθούσαν τις επιδόσεις τους. Χωρικοί της περιοχής διατείνονται ότι αν ο Ουάνγκ Ντονγκί, πατέρας του ιδιοκτήτη του εργοστασίου, δεν ήταν γενικός γραμματέας του κόμματος, το εργοστάσιο, που δεν είχε καν άδεια λειτουργίας, θα είχε προ πολλού αποκαλυφθεί» ("Καθημερινή" Σάββατο 9 Ιουνίου 2007). "Η εργασία απελευθερώνει" ισχυριζόταν η επιγραφή στην πύλη του Auschwitz...