Η ζωή και ο χρόνος ΙΙ

Στη προηγούμενη ανάρτηση είχαμε μείνει στα 1700 εκατομμύρια χρόνια πριν την εποχή μας.

Το πρώτο ευκαρυωτικό κύτταρο έχει κάνει την εμφάνισή του. Η ζωή οργανώνεται και εξελίσσεται.

Τι είναι όμως εξέλιξη; Αλλά και τι είναι ζωή; Μπορούμε να κατατάξουμε στην σκάλα της ζωής ένα μικρόβιο, ένα βακτήριο, ένα φορέα αρρώστιας;
Και όμως, όσο παράξενο και αν φαίνεται αυτή η ζωή στρώνει το χαλί για όλα τα επόμενα όντα, φυτά, ζώα και μύκητες. Τι και αν μας τρώνε βακτήρια, είναι τόσο λογικό να είμαστε τροφή βακτηρίων. Σε μας βρίσκουν όλα τα «υλικά» που αυτά τα όντα δημιούργησαν. Με άλλα λόγια, τους ανήκουμε!
Οι οργανισμοί του 3.900.000 χρόνια πριν από την εποχή μας, δεν εξελίχτηκαν απλώς σε άλλες μορφές ζωής, αλλά ζουν εντός μας! Τα κύτταρά μας περιέχουν εκείνα τα τόσο μακρινά όντα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Ας παρακολουθήσουμε τη σκέψη της Lynn Margulis περί της συμβιωτικής εξέλιξης της ζωής.
Στην αρχή συγχωνεύονται ένα βακτήριο που αγαπάει την ζέστη και το θείο με ένα άλλο που κολυμπάει. Από την συνένωση αυτών των δύο προκύπτει το νουκλεοκυτόπλασμα, το οποίο είναι η βασική ουσία των προπομπών των φυτών, μύκητων και ζώων.
Ο κολυμβητής αυτός στο δρόμο του παίρνει το γνωστό μας κυανοβακτήριο και αρχίζει να παράγει οξυγόνο.
Συγγενείς αυτής της σειράς κατοικοεδρεύουν σε όλα τα φύκια και τα φυτά.
Τα μιτοχόνδριο, άλλο βακτήριο, εισέβαλε στον κολυμβητή και αποτελεί το εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας κάθε ζωντανού κυττάρου.
Η ουρά του σπέρματος, τα κολυμβητικά του πτερύγια που του δίνουν τη ταχύτητα που χρειάζεται για να φτάσει στο καλά κρυμμένο μέσα σε κάθε οργανισμό ωάριο, είναι επίσης ένα βακτήριο που συμβιώνει μαζί του.
Ο κατάλογος αυτών των συγχωνεύσεων είναι μεγάλος και εξειδικευμένος, ακόμα και αν τον έγραφα αύριο θα τον είχα κιόλας ξεχάσει.
Ο μηχανισμός έχει σημασία.
Τα βακτήρια αποφάσισαν να συμβιώνουν για να επιβιώνουν. Αυτή μάλιστα η συμβίωση έγινε με όρους ισότιμους. Ο κάθε συμβιωτής διατήρησε την αυτονομία του.
Από τη στιγμή της συμβίωσης ξεκινάει και ο καταπληκτικός και αδιάσπαστος καταμερισμός της εργασίας μέσα σε κάθε ζωντανό οργανισμό.

Σκεφτείτε, ότι από ένα και μόνο ένα γονιμοποιημένο κύτταρο, γίνονται οι τρίχες, το μάτι, το αυτί, το στομάχι, τα κόκαλα, τα νεύρα, ο εγκέφαλος και όλα με το ίδιο DNA.
Μακάρι να είχαμε τη σοφία τους να τα μιμηθούμε!!

1.500 εκατομμύρια χρόνια πριν την εποχή μας:

Απαρχή της μίτωσης και της μείωσης *, εμφάνιση των φύλων.
Μέχρι τώρα, τα βακτήρια πολλαπλασιάζονται με την διαίρεση.
Εχουμε δηλαδή δύο βακτήρια από ένα.

Από δω και στο εξής η αύξηση των πληθυσμών θα γίνεται από τα δύο στο ένα.

χωρίς να καταργείται και ο προηγούμενος τρόπος πολλαπλασιασμού για τα βακτήρια.

Όπως ανάφερα στην προηγούμενη ανάρτηση, τα βακτήρια δεν γερνάνε και δεν πεθαίνουν, εξαφανίζονται όταν το περιβάλλον δεν τους παρέχει τροφή.
Αντίθετα οι απόγονοι των γονιμοποιημένων κυττάρων οξειδώνονται και πεθαίνουν.
Εδώ ο θάνατος πήρε έναν πόντο! Ή μάλλον έγινε ο μόνιμος σύντροφος της ζωής.

1.400 εκατομμύρια χρόνια: Η ζωή βγαίνει από τη θάλασσα.

Στα επόμενα 800 εκατομμύρια τα φυτά θα απλωθούν παντού στην ξηρά. Φυτά πράσινα καθόσον τα άνθη αργούν ακόμα. Ο πλανήτης παραμένει σιωπηλός. Έντομα, πουλιά δεν υπάρχουν ακόμα, αλλά ούτε χώμα υπάρχει!
Πρασινισμένοι βράχοι για 800 ολόκληρα εκατομμύρια χρόνια..

600 εκατομμύρια χρόνια: Το βασίλειο των ζώων ανατέλλει!!!

«Φανεροζωϊκός»
570 εκατομμύρια χρόνια: Το βασίλειο των ζώων λοιπόν ξεκίνησε τόσο αργά.

Το πρώτο ζώο είναι ένα προϊόν μετάλλαξης και συμβίωσης και είναι πανομοιότυπο με τα προηγούμενα, μονοκύτταρο, αλλά εφοδιασμένο με κάτι σα στόμα για να τρώει και με βλεφαρίδες για να μετακινείται και να κυνηγάει.

Το κόκκινο της αιμοσφαιρίνης και το πράσινο της χλωροφύλλης είναι συμπληρωματικά χρώματα. Η αιμοσφαιρίνη και η χλωροφύλλη είναι συγγενικά μόρια. Διαφοροποιούνται μόνο από το μέταλλο που περιέχουν, κόκκινο από το σίδηρο και πράσινο από το μαγγάνιο.

500 εκατομμύρια χρόνια: Εμφάνιση ενός τρίτου και τελευταίου βασιλείου.

Το βασίλειο των μυκήτων, η σάρκα της γης.

Μύκητες μας φτιάχνουν το κρασί μας, τα τυρί μας, το γιαούρτι, κατοικούν στα στομάχια όλων των ζώων και επιτελούν τη χώνεψη, παράγουν φάρμακα και δηλητήρια, ομορφαίνουν το τραπέζι μας, διώχνουν ανεπιθύμητους επισκέπτες από δάση και λιβάδια.

200 εκατομμύρια χρόνια: Ιουρασική εποχή.

200 εκατομμύρια χρόνια: Πρώτα θηλαστικά, πρώτοι δεινόσαυροι

144 εκατομμύρια χρόνια: πρώτα πτηνά

98 εκατομμύρια χρόνια: πρώτα πλακουντοφόρα θηλαστικά

Η Γη έχει μεταμορφωθεί πλήρως!

Κοιτάτε αυτά τα εκπληκτικά ζώα. Γιγαντισμός! Μας απέμειναν τα καρπούζια, οι φάλαινες και οι ελέφαντες.

Η σιωπή είναι πια παρελθόν. Πουλιά πετάνε και τραγουδάνε, ο άνεμος μουρμουρίζει και πολλές φορές ουρλιάζει όταν περνάει ανάμεσα από τα φύλλα, η γη στα βαθιά της γεράματα ξεσαλώνει!
Φυτά δείχνουν ξεδιάντροπα τα γεννητικά τους όργανα,

που ολοένα και περισσότερο θα τα ομορφαίνουν, θα τα χρωματίζουν και αρωματίζουν για να προσελκύσουν τα έντομα και κάθε ευπρόσδεκτο πετούμενο για να τα γονιμοποιήσει.
Με χρώματα και αρώματα λοιπόν η γη πέφτει σε όργια της!

65 εκατομμύρια χρόνια: εξαφάνιση των δεινοσαύρων.

56 εκατομμύρια χρόνια: πρώτες φάλαινες, πρώτα άλογα

24 εκατομμύρια χρόνια: πρώτοι πίθηκοι



5 εκατομμύρια χρόνια: πρώτος άνθρωπος.

Πολλοί επιστήμονες τοποθετούν τους πρώτους πιθήκους στα 10 εκατομμύρια.
Μετά όμως από τα δισεκατομμύρια σιωπηλά χρόνια ζωής, οι μερικές δεκάδες δεν παίζουν πια κανένα ρόλο
Η γη λοιπόν, για να συνεχίσουμε την παράγραφο, με την οποία κλείσαμε τη προηγούμενη ανάρτηση, ήταν 88 χρόνων όταν γέννησε το πρώτο ζώο και 90 όταν έκλεισε με τους αρχηγούς των βασιλείων της.
Στην ηλικία των 91 της ξεκινάει τα όργια στο Juracy Park και σήμερα που μιλάμε 300 εκατομμύρια χρόνια πριν το τέλος της ζωής είναι 93 χρονών και 10 μηνών!
Τον άνθρωπο, που μοιάζει αντί να είναι η κορωνίδα της δημιουργίας να είναι ένα οικτρό της λάθος, τον γέννησε στην ηλικία των 93 χρονών 9 μηνών και 9 ημερών.

Σκέφτομαι, μήπως μας έδωσε μυαλό για να ξεφύγουμε από το βιολογικό της θάνατο και να ανοίξουμε φτερά για άλλους κόσμους; Μήπως;
Αλλά τότε έπρεπε να μας δώσει πιο πολύ μυαλό, για να αντιλαμβανόμαστε πόσο κακό κάνουμε σ αυτήν, και σε όλη τη βιόσφαιρα.

Σημειώσεις:

* Μείωση λέμε την βιολογική διαδικασία της διάσπασης ενός εξειδικευμένου κυττάρου σε 2 μέρη, στα οποία τα χρωμοσώματα ενός οργανισμού διαιρούνται, προκειμένου με την ένωση ενός αντίστοιχου άλλου κυττάρου του άλλου φύλλου, αλλά του ίδιου αποκλειστικά είδους, να συμπληρώσουν το αρχικό αριθμό χρωμοσωμάτων.
Παράδειγμα: Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει 46 χρωμοσώματα.
Το ωάριο έχει 23 και το σπερματοζωάριο έχει ομοίως 23. Ο αριθμός δηλαδή έχει μειωθεί. Όταν θα γονιμοποιηθεί το ωάριο θα βρεθούν μαζί και πάλι τα 46 χρωμοσώματα, 23 από τον κάθε γαμέτη.

Αυτό το γονιμοποιημένο κύτταρο και μόνο αυτό και κανένα άλλο είναι έτοιμο και ικανό να φτιάξει έναν νέο άνθρωπο.

Βιβλιογραφία:
1. Lynn Margulis: Leben, vom Ursprung zur Vielfalt
2. Ernst Mayr: Τι είναι η εξέλιξη
3. I.M. Pelt-Mazoyer-T.Monod, J. Girandon: Η ωραιότερη ιστορία των φυτών.
4. Lynn Margulis: Die andere Evolution