Το τελευταίο καλοκαίρι -Απόστολος Διαμαντής

«Διαβάζοντας τα πλούσια βιογραφικά όλων αυτών των πολιτισμένων βουλευτών, αναρωτήθηκα πώς γίνεται κανείς βουλευτής. Φαντάζομαι θα πρέπει να γνωρίζει απ έξω και ανακατωτά τον πολιτισμό. Διότι παρατήρησα ότι όλοι ανεξαιρέτως ήταν άσσοι σ αυτόν τον τομέα. Και στον τομέα του περιβάλλοντος επίσης. Δεν υπάρχει βουλευτής που να μην σκίζει τα ρούχα του γι αυτά τα δύο πράγματα: Τέχνη και περιβάλλον». (1) 

 Ο Απόστολος Διαμαντής είναι γνωστός για το ιστορικού περιεχομένου συγγραφικό του έργο. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται και τα άρθρα του.
 Το βιβλίο του «ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ» συνιστά μια πολύ σοβαρή
 «συνοπτική έκθεση της πορείας του Ελληνικού Έθνους ενώ ταυτόχρονα διερευνάται μια μεθοδολογική εκτροπή στον χώρο της τρέχουσας ιστοριογραφίας, η οποία έχει σοβαρές επιπτώσεις στην έρευνα», καθώς η σημερινή ανάγνωση της ιστορίας από τους δήθεν ιστορικούς και κατά φαντασίαν διανοούμενους, έχει καταντήσει όχι μόνο μια καρικατούρα γεμάτη με κάδρα ηλιθίων, αλλά και ένα δραστικό δηλητήριο που χύνεται σταγόνα – σταγόνα στην ρίζες μας με στόχο τον θάνατο του δένδρου που λέγεται ελληνικός πολιτισμός και πολιτισμός εν γένει. Γιατί ο στόχος αυτής της α-ιστορίας δεν είναι μόνο η ελληνικότητα αλλά ο πολιτισμός στο σύνολό του, αφού ο καπιταλισμός δεν αντέχει κανέναν πολιτισμό πλην αυτόν της εγωϊστικότητας και απομόνωσης.


Ήταν λοιπόν επόμενο να κοιτάζω με μεγάλη περιέργεια το πρόσφατο βιβλίο του «το τελευταίο καλοκαίρι» στον Ιανό. Ο Α.Δ. το γύρισε στην λογοτεχνία σκέφτηκα και μάλιστα σε αστυνομικές περιπέτειες!
 Έξοχα!
 Ο δικηγόρος ντέντεκτιβ, η όμορφη γραμματέας του, ένας βουλευτής, μια ΜΚΟ, το θύμα, ένας πρώην επαναστάτης, μία Πανδώρα ερωμένη και η Εξουσία συνθέτουν μια καλή ομάδα βάσης για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και μάλιστα εξαιρετικά πετυχημένο.
 Δεν είναι ο πρώτος ιστορικός που ασχολείται με το είδος. Ακόμα και η Κλώντ Μοσέ μας διασκέδασε με το «έγκλημα στην αρχαία αγορά»
 Αφού αγόρασα το βιβλίο και το διάβασα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, πήγα στην παρουσίαση του «τελευταίου καλοκαιριού» στον Ιανό, όπου απέλαυσα για άλλη μια φορά τους ειδικούς να αποκαλύπτουν πτυχές που εγώ δεν είδα, χωρίς αυτό να με απασχολεί.
Σε μένα κάθε βιβλίο μου στέλνει μηνύματα, «μου κλείνει το μάτι» όπως λέει ο Εκο, στο «περί λογοτεχνίας» έργο του. Και αυτό το βιβλίο μου έκλεισε πολλές φορές το μάτι.
 Με άλλα λόγια, μπορεί το βιβλίο να είναι αστυνομικό θρίλερ, αλλά δεν παύει να είναι βαθιά πολιτικό. Δεν είναι η Αγκάθα Κρίστι που θα μας περιέγραφε μια μεγαλοαστική κοινωνία που ο φονιάς έχει το μυαλό του στο χρήμα της κληρονομιάς! Εδώ κληρονομιά είναι το δημόσιο χρήμα. Και μόλις κινδυνεύει να αποκαλυφθεί η ρεμούλα, λόγω ενός αστάθμητου παράγοντα, (έρωτας και εγκυμοσύνη) τότε οι καταχραστές δεν θα διστάσουν να προβούν στην δολοφονία της νεαρής γυναίκας!
Η διαλεύκανση του φόνου θα μας οδηγήσει σε μία ΜΚΟ, μέσω της οποίας κάποια εκατομμύρια δεν πάνε σε φτωχούς Αφρικανούς, αλλά σε πλούσιους Βολιώτες και Αθηναίους.
Παρένθεση: Διαφθορά, μας είπαν οι παρουσιαστές του βιβλίου, εμένα αυτή η λέξη και αυτή η ερμηνεία με εκνευρίζει. Δεν είναι η διαφθορά του ενός ή του άλλου πολιτικού που οδηγεί στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, αλλά ο καπιταλισμός και η εξέλιξη του στο τελευταίο στάδιο που είναι ο ιμπεριαλισμός πασπαλισμένος με χιλιάδες ΜΚΟ που βοηθάνε την τσέπη αόρατων και ορατών αποδεκτών, προφασιζόμενες διάφορα, όπως βοήθεια στον τρίτο κόσμο, τα υπό εξαφάνιση κουνέλια, τα μυρμήγκια που έχουν μυωπία κλπ. κλπ. κλπ. Δηλαδή δεν φταίει η διαφθορά για την σημερινή πτώση του ΑΕΠ της χώρας κατά 40%, αλλά η ΕΚΤ που δανείζει την πλούσια Γερμανία με μηδέν σπρέντ και η Γερμανία εμάς με 8% και δίνει έτσι την δυνατότητα στις πλούσιες χώρες να ληστεύουν τις φτωχές για να γίνονται αυτές πλουσιότερες και οι φτωχές φτωχότερες. Και αυτή η διαδικασία δεν είναι τυχαία, δεν μας προέκυψε από κάποια στραβή πορεία  που πήρε κατά λάθος η  ΕΕ, αλλά έτσι σχεδιάστηκε. Άργησε λίγο να πάρει την τελική ευθεία, αλλά τώρα τίποτα δεν την κρατάει. Κλείνει η παρένθεση.
Το βιβλίο το διαβάζεται γρήγορα, σαν νεράκι. Είναι δροσερό, γιατί έχει ένα σπινθηροβόλο χιούμορ, ο ήρωας βαριέται που ζει, αλλά το μυαλό του είναι σαν το μυαλό του Πουαρώ. Τα πολλά σούρτα – φέρτα και το πολύ ουϊσκι σου αφήνουν την εντύπωση ότι η υπόθεση θα οδηγηθεί στα αζήτητα.
 Ο βουλευτής, θα κάνει την έκπληξη και θα δώσει μια νότα θλίψης, αλλά όχι σε μένα. Αντίθετα, εμένα με γέμισε αισιοδοξία, γιατί αν όλοι οι καταχραστές βουλευτές είχαν την ίδια αντίδραση (δεν λέω πολλά για να μην χαλάσω το σασπένς, σε όσους πρόκειται να  αγοράσουν το βιβλίο) τότε θα ήμασταν σε καλό δρόμο!
Οι ατάκες του βιβλίου απολαυστικές και το και επανάληψη "κλείσιμο του ματιού" προς τον αναγνώστη, ακόμα πιο ανώτερο.
Περιμένω, με ανυπομονησία, το επόμενο βιβλίο του Α.Δ. και βέβαια με τον ίδιο ήρωα, τον Ρωμανό. Με τέτοιο ωραίο όνομα, μπορεί να κάνει καμιά δεκαριά βιβλία τουλάχιστον.

*********************************************************************************
(1) Το τελευταίο καλοκαίρι -Απόστολος Διαμαντής σελ. 62
(2) Έθνος και Θεσμοί πρόλογος