Πρωτομαγιά, αλλά για όλους!!

Μου ρθε τώρα κάτι πολύ προβοκατόρικο στο μυαλό!
Δεν μπορώ όμως να κάνω πίσω.
Αυτή τη Πρωτομαγιά θα την αφιερώσω στα φυλακισμένα ζώα.

Δείτε πως ζουν, τα κακόμοιρα!



Τα στοιβάζουμε, τα στουμπώνουμε με αντιβιοτικά, τις ακαθαρσίες τις αφήνουν στο Μεξικό (και αλλού, αλλά το Μεξικό είναι επίκαιρο) ελεύθερες να τρέχουν και να προσελκύουν μύγες και κάθε λογιώ μικρόβια και ιούς και μύκητες και ζιζάνια και ύστερα σου λένε:

πανδημία, πάρτε και εμβόλια και φάρμακα κάργα!


Εύχομαι να αποκτήσουν και αυτά τη δική τους Πρωτομαγιά.

Και τότε, ίσως η δική μας

Πρωτομαγιά αποκτήσει αξία και νόημα.

Γιατί τις ανθρώπινες φιέστες τις βαρέθηκα.

Ζήτω τα ζώα!

Νύχτα με φεγγάρι στα παράθυρα του Πάπα Ιωάννη

Μετά την φεγγαρόφωτη μαγική νύχτα του Παπαδιαμάντη θα περάσουμε σε μια άλλη νύχτα με πανσέληνο.
Αυτήν της πάπισσας Ιωάννας του Εμμανουήλ Ροΐδη, ενός άλλου μεγάλου της ελληνικής λογοτεχνίας.
Άλλο το περιεχόμενο και άλλο το ύφος του Ροΐδη, αλλά εξόχως διασκεδαστικό!
Ας απολαύσομεν τη στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης των υπό του ράσου καλυπτομένων «αρετών» του πάπα!
«Ο» πάπας, τριγυρνάει την νύχτα στα δώματα του Βατικανού (;) και λιγουρεύεται τον νεαρό Φλώρο, τον υπασπιστή του.

Το νέφος, το φάσμα, ο βρυκόλαξ, η Ιωάννα τέλος πάντων, εστάθη παρά την κλίνην και, ενθαρρυνομένη υπό της ακινησίας του νεανίσκου, ήρχισε διά του άκρου των χειλέων να λείχη τον απηγορευμένον καρπόν, ον δεν ετόλμα να δαγκάση. Η θερμή εκείνη πρόσψαυσις διεσκέδασεν εν ακαρεί το εις τας φλέβας του νεανίου κυκλοφορούν ρίγος• άμα δε συνελθών εξέτεινεν αμφοτέρους τους βραχίονας, ίνα συλλάβη το φάσμα, όπερ μόλις επρόφθασε να διαφύγη, αφίνον εις χείρας του το ήμισυ του υποκαμίσου και πέντε της κεφαλής του τρίχας. Αλλ’ ο καλός Φλώρος δεν ηδύνατο εις τοιαύτα λάφυρα να αρκεσθή• το αίμα αυτού έβραζεν ήδη υπό της συγκινήσεως και περιεργείας, οι δε πόδες εδίωκον την νυκτερινήν οπτασίαν, ήτις έφευγεν ωκύπους. Δις και τρις περιέδραμον ούτω τον θάλαμον, μέχρις ου περιπλεχθέν το φάσμα εις τας πτυχάς του σχισθέντος χιτώνος ή σαβάνου του κατέπεσεν επί του τάπητος υποκάτω ανοικτού παραθύρου. Ο Φλώρος εξέτεινε τότε πάλιν τας χείρας, αλλ’ αντί να απαντήση οστά, σκώληκας, σαπρίαν ή άλλα τοιαύτα κλασικά κοσμήματα των βρυκολάκων, η χειρ αυτού ανεπαύθη επί θερμής και λείας επιδερμίδος, ήτις εφαίνετο χρησιμεύουσα ως θήκη εις ζώσαν και πάλλουσαν καρδίαν• ήδη δε ήπλονε και την άλλην χείρα,

αλλά κατ’ εκείνην την στιγμήν προβάσα όπισθεν νέφους η σελήνη έλαμψε πανσέληνος επί του προσώπου και των γυμνών μαστών του αγιωτάτου πάπα Ιωάννου του ογδόου!

Ενταύθα, αναγνώστα, ηδυνάμην, αν ήθελον, να δανεισθώ παρά του αββά Κάστη, του πανοσιωτάτου Πούλκη, του αιδεσιμωτάτου Ραβελαί ή άλλου σεμνού ιερέως ολίγην αισχρολογίαν, ίνα δι’ αυτής κοπρίσω οπωσούν την διήγησίν μου, ήτις κινδυνεύει να καταντήση άγονος ως η συκή του Ευαγγελίου• αλλ’ ούτε θεολόγος, ούτε ιερεύς, ούτε καν διάκονος ων ακόμη, αμφιβάλλω αν έχω το δικαίωμα να ρυπάνω τας χείρας μου και τας ακοάς σου. Εις την αυτήν αμηχανίαν ευρέθη και ο ποιητής του Δον Ζουάν, ότε μετά μακράν καταδίωξιν η χειρ του ήρωός του ανεπαύθη τέλος πάντων επί του γυμνού στήθους της τρίτης ή τετάρτης ηρωίδος του, ως η κιβωτός επί του όρους Αραράτ.
………………………

Την επιούσαν της τριπλής εκείνης νυκτός, ότε ο πάπας Ιωάννης επαρουσιάσθη εις τους αυλικούς του, το πρόσωπον της αυτού αγιότητος ηκτινοβόλει, τα χείλη και αι χείρες εμοίραζον αφειδώς ευχάς, συντάξεις και ευλογίας, και όλη η παπική εκείνη χαρά αντανακλάτο επί του προσώπου των αυλικών, οίτινες ανήγειρον φαιδρώς την κεφαλήν ως στάχεις ποτισθέντες μετά μακράν ανομβρίαν. Ο αρχηγός της χριστιανοσύνης διένειμε την ημέραν εκείνην τέσσαρας επισκοπάς, εχειροτόνησεν ιερείς δεκαέξ διακόνους, προσέθεσε δύο αγίους εις το συναξάριον, απήλλαξεν από της αγχόνης πέντε κακούργους και από της πυράς είκοσιν αιρετικούς, λυπούμενος ότι δεν είχεν εκατόν, ως ο Βριάρεως, χείρας ίνα περισσοτέρας χάριτας μοιράση. ………………………..
Ολο το βιβλίο και άλλα μαζί εδώ

Η μαγεία του Παπαδιαμάντη, αλλά και του Mozart

Το πρώτο – εξωσχολικό - βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου ήταν το «ένα δένδρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» και το δεύτερο το «έγκλημα και τιμωρία»
Από τότε κυνηγούσα τα βιβλία με μανία. Λεφτά να αγοράσουμε δεν είχαμε, οπότε δανεικά και κόντρα δανεικά ήταν τα βιβλία που διαβάζαμε τότε. Τα βιβλία έκαναν τη βόλτα στο σχολείο μας.
Ελληνική λογοτεχνία άργησα πολύ να διαβάσω.
Τους έλληνες μυθιστοριογράφους και διηγηματογράφους τους θεωρούσα δεύτερους, κυρίως γιατί η διδασκαλία τους γινόταν από τα επίσημα σχολεία, με δάσκαλους άνοστους και βαριεστημένους επι το πλείστον. Πολλά χρόνια μετά το σχολείο, έπεσε στα χέρια μου η φόνισσα.
Αυτό ήταν. Την άλλη μέρα, έπεσα με τα μούτρα στον Παπαδιαμάντη. Τον διάβασα μονορούφι. Κακό βέβαια, γιατί ο Παπαδιαμάντης δεν διαβάζεται μονορούφι. Αλλά σιγά – σιγά, όπως πίνεται ένα καλό κρασί.
Πάντα ελπίζω να τον ξαναδιαβάσω.
Σήμερα, διάλεξα να ξαναδιαβάζω Παπαδιαμάντη, για να ξεφύγω από την μαυρίλα της παιδικής δουλείας. Μακριά από τα παγερά κολαστήρια του Ρανταστάν, θα μεταφερθούμε στον μαγικό κόσμο του μεγάλου αυτού λαϊκού λογοτέχνη.
Θα ταξιδέψουμε στο χώρο και στον χρόνο και θα φτάσουμε σε μια Ελλάδα πάμφτωχη, όπου…..

…..............................................................................

Η νύχτα όλη, ολοφέγγαρο, νύχτα βαθιά. Εκοιμάτο όλη η πλάσις, γυαλισμένη από το φεγγάρι, καθώς η Νεράιδα οπού πλαγιάζει και καθρεφτίζεται στην βρύσιν, βαθιά στα ρέματα. Γλύκα και δροσιά κι ευωδία, ήχος μυστικός έβγαινεν απ’ τα βουνά, απ’ τους λόγγους, απ’ τους κήπους τριγύρω.
Ο γερο-Παρθένης εστάθη κι εκοίταξε κι επόθει κάτι ν’ αγροικήσει, κάτι ν’ απολαύσει απ’ όλην αυτήν την γλύκα. Αλλά δεν ησθάνετο πλέον βαθιά. Μόνον που εθαύμαζε να βλέπει.
Μόνον μίαν στιγμήν εστάθη• είτα έκαμε δύο βήματα κατά το ερείπιον, το κατάλυμα εκείνο, το οποίον ευρίσκετο αριστερά, βορειότερα από την ιδίαν καλύβην του. Το κατάλυμα είχε δύο τοίχους ορθίους ακόμη, ήτον υπαίθριον και ανώροφον, είχε τρίτον τοίχον μισόν, και ο τέταρτος έλειπεν εξ ολοκλήρου.
Παρέκαμψε τον τοίχον τον μεσημβρινόν, τον ακέραιον, και διευθύνθη προς το μέρος του τοίχου του βορεινού, του εντελώς πεσμένου. Όταν έφτασεν έξωθεν του τοίχου του ανατολικού, ο οποίος εσώζετο κατά το ήμισυ, έξαφνα του εφάνη ότι ήκουσε μικρόν ψίθυρον, κάτι ως πνοήν. Εστάθη κι εκοίταξε. Βλέπει δια μέσου και όπισθεν του τοίχου τούτου, ο οποίος εις το υψηλότερον μέρος ήταν υπέρ το ανάστημα, εις δε το μεσαίον μέρος έφθανεν έως το στόμα και τον πώγωνα του γερο-Παρθένη, βλέπει, από μέσα από τον τοίχον, και ίσταντο τρία πρόσωπα.
Ήσαν γυναίκες• τρεις γυναίκες γυμναί, ολόγυμνοι. Όμοιαι με την προμήτορα Εύαν, καθ΄ όν χρόνον δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ακόμα τα φύλλα της συκής, και δεν είχον ραφεί οι δερμάτινοι χιτώνες. Εις την σκιάν του ερειπίου, υπό τον πέπλον της νυκτός, τον περιαργυρούμενον και διατμιζόμενον από το φέγγος της σελήνης. Ισταντο εκεί, κι έκυπτεν η μία κάτω εις το έδαφος, σχεδόν γονυκλινής, η άλλη μισοσκυμμένη, η τρίτη ορθία ακόμη. Ευρίσκοντο ως εις μυστήριον εκεί. Δεν ήσαν φαντάσματα. Ήσαν ολόσωμοι. Δεν ήσαν γυμναί σαρκός και οστέων, διαφανή «περιπνεύματα», όπως ήσαν γυμναί ενδυμάτων. Τι ήθελαν; Τι εμελέτων, τι επικαλούντο άρα από την ωχράν Εκάτην, την μητέρα των, την πλέουσαν υψηλά εις τον αιθέρα, αι τρεις αύται άπεπλοι, αναμφίεστοι ιέρειαι; Ποίας έλεγον επωδάς; Ικέτευον την υπέρπλωον, την υπέρωνον αργυράν



Σελήνη, με τας μαύρας κηλίδας επάνω της, με τον Κάιν τον αδελφοκτόνον, πλακωμένον την κεφαλήν από πελώριον βράχον• την ικέτευον και την εξελιπάρουν, αυτήν, ήτις τόσον υψηλά βαίνει και τόσον χαμηλά βλέπει, να ευδοκήσει, να κατέλθει χαμηλότερα, να συγκαταβεί εις την αδυναμίαν των, ν’ ακούσει τας επωδάς των, να εκπληρώσει τας ευχάς των.
Η μία απλώς επεθύμει να λύσει την μαγείαν που της είχαν κάμει. Εις τον γάμον της, την ώρα της αλλαγής των δακτυλίων, της είχαν «ρίξει τα κορίτσια». Εγέννα διαρκώς θήλεα. Πέντε της είχαν γεννηθεί έως τώρα, κι οι γριές, που γνωρίζουν απ’ αυτά, έλεγαν ότι εννέα έμελλε να γεννήσει το όλον.
Η άλλη ήθελε να βλάψει μίαν εχθράν της, μίαν που εμελέτα κακά δι’ αυτήν, και την απειλούσε, με τα μάγια, να την εξολοθρεύσει, αυτήν και τον άνδρα της, και τα παιδιά της. Απεφάσισε κι αυτή να διδαχθεί τας μαγικάς τέχνας δια ν’ αποδώσει τα ίσα. Η μαγεία δια της μαγείας λύνεται.
Η τρίτη, ω! δεν ήθελε να είπει τι επεθύμει. Ίσως είχε μνηστήρα, ή εραστήν, όστις δυνατόν να ήτο και μνηστήρ, πιθανόν να εγίνετο και σύζυγος, πλην φευ! δεν την ηγάπα πλέον• εκοίταζε αλλού, του είχαν χαλάσει τα μυαλά άλλαι γυναίκες. Κι αυτή επροσπάθει να κατασκευάσει φίλτρα υπό το φέγγος το μελιχρόν, τη βοηθεία της ευμενούς Εκάτης, δια να του γυρίσει τα μυαλά προς το μέρος της. «Αι δε μη φιλεί, ταχέως φιλάσει». Ψάλλε, γλυκεία Σαπφώ, παρηγόρει τας ομοφύλους σου.
Και έκυπτον όλαι, κι εμελέτων, κι εψιθύριζον, κι έμελπον με πραείαν φωνήν τας επικλήσεις και τας επωδάς των, εις μυστηριώδη γλώσσαν την οποίαν ουδείς ποιητής δύναται να ερμηνεύσει και ουδείς μουσικός δύναται να σημαδογραφήσει. Ιλεως, ίλεως γενού αυταίς, καλή Εκάτη! ίλεως την νύκτα ταύτην, αλλ'εν τη ημέρα της Κρίσεως;

Διάλεξα αυτό το μαγικό κομμάτι από Από «τα Μάγια» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, όχι μόνο για να ξεφύγουμε από τα ινδικά και όχι μόνο, κολαστήρια, αλλά γιατί διάβασα σε άλλο μπλόγκ, ότι ο Παπαδιαμάντης είναι ένας θρησκόληπτος κακομοίρης.
Παπαδιαμάντης με μουσικό φόντο την άρια της βασίλισσας της νύχτας, με την Diana Damrau σε εκπληκτική ερμηνεία.

Παιδιά σκλάβοι χτίζουν γερμανικους δρόμους και πλατείες τελευταίο

Όπως και στο πρώτο βιντεο, η Ρεβέκκα για να ανακαλύψει τον δρόμο που θα πάρουν οι πέτρες θα παρουσιαστεί σαν ενδιαφερόμενη αγοράστρια. Ζητάει να μάθει τον εισαγωγέα στη Γερμανία. Ο μαφιόζος – επιχειρηματίας δεν την εμπιστεύεται ακόμα και λέει ότι θα της τον γνωρίσει στο επόμενο ταξίδι του στη Γερμανία.
Τα είπανε, τα συμφωνήσανε.
Ο Ινδός φτάνει στην Γερμανία και πολύ γρήγορα θα καταθέσει το όνομα του γερμανού εισαγωγέα.
Είναι ο έμπορος πέτρας Βάλτερ Μόϊρισ από την Στουτεν, μια ώρα από την Κολωνία
Η Ρεβέκκα επισκέπτεται τον Μόϊρις:
Ρεβέκκα: Ποια είναι η άποψη σας για την παιδική εργασία;
Έμπορος: Αυτές οι πέτρες δεν θα μπορούσαν ποτέ να κοπούν από παιδικά χέρια
Η Ρεβέκκα του δείχνει τις εικόνες.
Έμπορος: Απίστευτο, αλλά ακόμα και αν δεν αγοράσουμε εμείς αυτές τις πέτρες κάποιος άλλος θα τις αγοράσει.
2.12: Μια μεγάλη πλατεία 12.000 τετραγωνικών μέτρων στην Κολωνία, κτισμένη με πέτρες του Ραντασταν. Τα έργο ανατέθηκε με διαγωνισμό στην εταιρεία steinzeit, natursteine.
Η εταιρεία αυτή δηλώνει ότι κατέχει πιστοποιητικό της Ουνέσκο, που πιστοποιεί ότι εμπορεύονται προϊόντα παιδικής εργασίας,
2.47: Δείτε ποιάν «ουνέσκο» εννοεί!
Δεν θα σας κουράσω με άλλα λόγια. Η Ρεβέκκα επιστρέφει στην Ινδία, να δει τι κάνουν τα παιδιά που βοήθησε να ελευθερωθούν και πως τα βγάζουν πέρα με τα 300 ευρώ που θα έπαιρναν ως αποζημίωση.
Όπως το είχατε φανταστεί. Αυτά τα 300 ευρώ δεν τα πήραν ποτέ. Θα τα δώσουμε, μόλις επιστρέψει ο προϊστάμενος από τις διακοπές ψελλίζει ο υπάλληλος…….
Στο τέλος, οι εικόνες από το λούνα πάρκ είναι ένα δώρο των γερμανών δημοσιογράφων στα παιδιά που γελούν έστω και μια φορά στη ζωή τους.
Η ιστορία μας τελείωσε.

Αν ποτέ βρεθείτε στην Κολωνία, και επισκεφτείτε τον επιβλητικό καθεδρικό ναό, σίγουρα θα κοιτάξετε ψηλά για να θαυμάσετε τα έργα των ανθρώπων, αλλά μην ξεχάσετε να κοιτάξετε και κάτω χαμηλά. Γύρω από τα παπούτσια σας! Και τότε σκεφτείτε τα παιδικά χεράκια που χωρίς παπούτσια έκοψαν αυτές τις πέτρες.
Σκεφτείτε αυτά τα ρυτιδιασμένα χεράκια και φτύστε όλη την πρόοδο της λαμπρής Δύσης!

Και οι δύο Γερμανοί επιχειρηματίες δήλωσαν, ότι θα καταγγείλουν τις συμβάσεις, αν θέλουμε το πιστέυουμε!

Παιδιά σκλάβοι χτίζουν γερμανικους δρόμους και πλατείες 3/5

Σήμερα θα ταξιδέψουμε στην Δυτική Ινδία, σε ένα λατομείο.
Εδώ, δεν υπάρχει αστυνομία και πρέπει, όπως εξηγεί ένας άλλος Γερμανός και ο Ινδός συνοδός του, να είναι πολύ προσεχτικοί γιατί αν τους πάρουν πρέφα οι «επιχειρηματίες» της παιδικής δουλείας, μπορεί να γίνουν επικίνδυνοι. Η φωτογραφική μηχανή, θα πρέπει να είναι καλά κρυμμένη.
Οι δύο θα ψάξουν για τον εργοδηγό και η Ρεβέκκα με τον Τίλο θα φιλμάρουν.
Στο λατομείο δουλεύει όλη η οικογένεια. Οι γονείς, αφού δανείστηκαν για να αγοράσουν φάρμακα, δεν κατάφεραν να ξεπληρώσουν τους τοκογλύφους τους και υποχρεώθηκαν να πάρουν μαζί τους και τα παιδιά τους.
3.44: Όπως βλέπετε, ζούν μέρα και νύχτα μέσα στο λατομείο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα ξεπεράσουν τη ηλικία των 40 χρόνων. Θα πεθάνουν από τη σκόνη του λατομείου.
Συνεχίζουμε για το Ρανταστα.
Στο Ρανταστα (κάπως έτσι δεν ακούω καλά το όνομα της πόλης) βρίσκονται τα μεγαλύτερα λατομεία μαρμάρου και γρανίτη της Ινδίας. Οι τιμές τους είναι ακτύπητες στο παγκόσμιο εμπόριο. Όλα τα προϊόντα αυτά συνοδεύονται με πιστοποιητικά ΜΗ παιδικής εργασίας.
4.50: Πιστοποιητικά, από την Ινδία; Ποιος πιστεύει ότι με λίγα λεπτά δεν αγοράζει κανείς ότι πιστοποιητικό χρειαστεί, μας εξηγεί ο Μπέντζαμιν.
Και ποιος μπορεί να ασκήσει τον οποιονδήποτε έλεγχο στην αχανή αυτή χώρα;
6.21 Αυτά είναι τα χέρια ενός δεκάχρονου κοριτσιού
6.52 Αν τα μάτια του κοριτσιού ήταν μαχαίρια θα μας έσφαζαν. Οι πέτρες σπάνε με γερμανική ακρίβεια.
Θα πάνε, πράγματι αυτές οι πέτρες στη Γερμανία; Αναρωτιέται η Ρεβέκκα. Το βράδυ οι πέτρες φορτώνονται σε φορτηγά και χάνονται τα ίχνη τους.
Στο επόμενο βίντεο, θα βρεθούν!
Συνεχίζεται.

Παιδιά σκλάβοι χτίζουν γερμανικους δρόμους και πλατείες 2/5

Στο πάνω δωμάτιο υπάρχει το φαγητό τους. (0.07 λεπτό). Μυρίζει φρικτά, αφηγείται η Ρεβέκκα. Το βράδυ διπλώνουν τα τραπέζια εργασίας και κοιμούνται στο πάτωμα.
Εδώ είναι το σπίτι τους, εδώ και η φυλακή τους. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνει σχολείο και κανένα δεν παίρνει αμοιβή, πέρα από ένα ελεεινό πιάτο ρύζι.
11 παιδιά, δουλεύουν σ αυτό το χώρο.

Ένας 11χρονος κεντάει ένα φόρεμα του οίκου Gap!
Την επόμενη, η Ρεβέκκα θα ψάξει να βρει τη μαφία της παιδικής δουλείας, δηλώνοντας ότι σκοπεύει ν’ αγοράσει μια μεγάλη ποσότητα εμπορευμάτων για εισαγωγή στη Γερμανία.

Ο μαφιόζος τσίμπησε.
Την ξεναγεί και σε άλλους χώρους «εργασίας».

Προσέξτε την εικόνα στο 2.08 λεπτό.
Κοιτάξτε αυτά τα παιδιά. Τρομοκρατημένα, πεινασμένα, αποκλεισμένα από τον κόσμο, δαρμένα, κακοποιημένα, αρπαγμένα από τους γονείς τους, δουλεύουν για παρδαλά άχρηστα αντικείμενα της πλούσιας Δύσης!
4.00: Η δημοσιογράφος ανακαλύπτει την εταιρεία που αγοράζει αυτά τα προϊόντα « exmart international»*.
Στην επόμενη φάση η Ρεβέκκα καταφέρνει να κινητοποιήσει ακτιβιστές που μπουκάρουν μαζί με την αστυνομία (την οποία ενημερώνουν στο τέλος για να μην διαρρεύσει η επίθεση) στα ινδικά κολαστήρια!
Καταφέρνουν να ελευθερώσουν μόλις 82 παιδιά, όταν μόνο στην Ινδία δουλεύουν πάνω απο 10 εκατομμύρια.
Το κράτος υπόσχεται μια αποζημίωση ύψους 320 Ευρώ, που για την οικογένεια των φτωχών αυτών πλασμάτων, είναι κάτι σαν μια καινούργια αρχή!
Για να δούμε θα την πάρουν;
Εσείς τι σκέπτεστε;;


* Αυτή την EXMART βρήκα στον δίκτυο. Μου φαίνεται ότι έπεσα διάνα.

συνεχίζεται

Παιδιά σκλάβοι χτίζουν γερμανικους δρόμους και πλατείες 1/5

Καμουφλαρισμένοι σαν ενδιαφερόμενοι αγοραστές οι δημοσιογράφοι της WDR Rebecca Gudisch και Tilo Gummel, κατάφεραν να εισέλθουν σε μπουντρούμια, σε σκοτεινά υπόγεια και σε ορυχεία, όπου παιδιά, μέχρι 6 χρονών δούλευαν 14 ώρες τη μέρα για να παράγουν προϊόντα για την Γερμανία και βέβαια και για άλλες χώρες..
Στο πρώτο από τα 5 βίντεο, η δημοσιογράφος φτάνει σε ένα χωριό, από το οποίο έχουν εξαφανιστεί 6000 παιδιά.
Μια οικογένεια εξηγεί, ότι υποχρεώθηκε να δώσει ένα από τα παιδιά της, όταν κάποιος υποσχέθηκε να δίνει 300 ρουπίες το μήνα και 1000 ρουπίες με την «παράδοση» του παιδιού. Το παιδί θα πήγαινε για….. εκπαίδευση υποσχέθηκαν στην οικογένεια. Ούτε αυτές τις 300 ρουπίες πήρανε ποτέ.
Το παιδί μεταφέρθηκε σε ένα εργοστάσιο στo Νέο Δελχί. Εργάστηκε τρία χρόνια σαν συγκολλητής, χωρίς προστασία και χωρίς εκπαίδευση. Το παιδί έχασε το ένα του μάτι και έσπασε το χέρι του. Δεν έλαβε καμία περίθαλψη κατά τα δύο ατυχήματα.
Μπορεί να μην καταλάβετε τα λόγια στα βίντεο, αλλά τι να τα κάνετε. Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους.
Ένα τραίνο γεμάτο με παιδιά, ταξιδεύει σε μέρη συμφοράς.

Στο επόμενο βίντεο, θα δείτε για ποιούς δουλεύουν!

Πάλι κοντά μου!

Στο Παλαιό Φάληρο, ανάμεσα στα γελοία σπίτια των ανθρώπων, ξανάρθαν για τρίτη χρονιά από τότε που μου έκαναν αυτή τη Τιμή, (με Ταυ Κεφαλαίο) να χτίσουν στον τοίχο μου την φωλιά τους.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση χαρά μου δίνουν αυτοί οι εποχικοί μου επισκέπτες!

Εφέτος, μου φάνηκε ότι με χαιρέτησαν. Πέταξαν πάνω από το κεφάλι μου, όχι με την συνηθισμένη ταχύτητα τους, που κάνει τις γάτες και κλαίνε υστερικά. Πέταξαν κάπως αργά, μου φάνηκε πως θα μπορούσα και να τα αγγίξω. Να αγγίξω αυτά τα θεϊκά πλάσματα, που έρχονται από τόσο μακριά, χωρίς πυξίδες και άλλα όργανα στον ίδιο τόπο από όπου 6 μήνες πριν έφυγαν.

Τα βλέπω και σκέφτομαι, πόσο κακό κάνουν οι άνθρωποι σ αυτά τα όντα, που ενώ δεν μας ζητάνε τίποτα, μας χαρίζουν το περήφανο κελάηδημα τους, και ομορφαίνουν το χαλασμένο από μας περιβάλλον.

Καλημέρα χελιδόνια μου! Καλά να περάσετε στη χώρα μας!
Με πολλούς υγιείς
τενόρους και κουκουλοφόρους!

Τα καλωσορίζω, όπως κάθε χρόνο με ένα ποίημα.

Αυτη τη φορά με ένα μοναδικό ποίημα του μεγάλου μας ποιητή, που πρωτοδιάβασα στο πολύ ωραίο ποιητικό blogg του Γιώργου Κεντρωτή!

ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΔΙΑΒΑΤΑΡΙΚΑ, ΠΟΥ ΠΑΝΤΟΤ’ ΑΠΑΝΤΑΤΕ

Πουλάκια διαβατάρικα, που πάντοτ’ απαντάτε
της άνοιξης απάρθενη την ομορφιά,
το κάλλος,
στων αγεριών τον ψίθυρο, που κρύβεται ένας σάλος
αγνής χαράς,
τον έρωτα πώς καλοτραγουδάτε,

καθώς, φευγάτα οχ τσι φωλεές,
εκειά ξαναγυρνάτε

στο λίκνο των γλυκών σας νεοσσών, που τ’ άγιο
θάλλος
της αληθούς γαλήνης λαμπυρίζει, κι ένας άλλος
παράδεισος
ανοίγεται τρυφής! Εδώ, αχ, ελάτε,

να φτιάξτε τσι φωλίτσες σας, στη στέγη
μνου αποπάνω...
στη στέγη μου... ν’ ακώ, το ροδοχάραμα, στον ύπνο,
τιτιβισμούς παντρύφερους αγάπης και να χάνω

τον νου μου ολόβολο!
Ευχή το κάνω, νά ’χει τύχη
για πάντα των μικρώνε σας το γεύμα και το δείπνο
κι απάνω τους ποτές τ’ αγιούπα μη φανεί το νύχι!

Διονύσιος Σολωμός,

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Ιστορίες του Herr K.

Παρότι η ίδια είμαι άθεη, η θέση υπέρ της αθεΐας σαν τέτοια, στην σημερινή φάση της ανθρωπότητας, με την δραματική επιδείνωση της ανεργίας, μου μοιάζει σαν σκηνή από το παρακάτω θέατρο του παραλόγου:

Ένας προλετάριος ρωτήθηκε στο δικαστήριο, αν θα ήθελε να ορκιστεί με λαϊκό ή εκκλησιαστικό όρκο και αυτός απάντησε:
Είμαι άνεργος!
Αυτό δεν ήταν μόνο μια αφηρημένη απάντηση, είπε ο κύριος Κ.
Με αυτήν τη δήλωση, έδωσε να καταλάβουμε, ότι βρίσκεται σε μιά κατάσταση, όπου αυτές οι ερωτήσεις, μάλιστα δε, η όλη διαδικασία της δίκης σαν τέτοια δεν έχει πια κανένα νόημα.

Ιστορίες του Κυρίου Κ. του Μ. Μπρέχτ.

Αφιερωμένο στον συμμλόγκερ Herr K.

Δικαιοσύνη και της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

Η ανάρτηση του Greek rider, μου έδωσε το έναυσμα για να σας διαβάσω άλλο ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το καταπληκτικό βιβλίο του Μισεά, «η αυτοκρατορία του μικρότερου κακού».
Ο Μισεά, θεωρεί ότι η ανθρωπότητα αυτορυθμίζονταν από την ύπαρξη της και καθόλου δεν είχε ανάγκη τον γραφτό Νόμο που θέλει να ρυθμίζει ακόμα και μια κοινωνία δαιμόνων.
Η common decency ρύθμιζε από καταβολής κοινωνίας τις ανθρώπινες σχέσεις.
Σήμερα το δίκαιο που επικρατεί είναι το δίκαιο της κυρίαρχης τάξης και θεσπίζεται γι αυτήν και μόνο γι αυτήν!

Δίκαιο είναι το δίκιο του εργάτη γράφει ο Μαρξ στο μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος.

Με το ίδιο νόημα, αλλά με μεγαλύτερη ευρύτητα γράφει ο Jen Assmann:

Πρέπει να διακρίνουμε

μια δικαιοσύνη εκ των άνω

και μια

δικαιοσύνη εκ των κάτω.

Η δικαιοσύνη εκ των άνω είναι όργανο του κράτους που καθιερώθηκε για να προστατεύει τους κυβερνώντες από την εξέγερση, τους κατέχοντες από την κλοπή, και την ορθοταξία από πάσης φύσεως ταραχές.

Στην περίπτωση της Αιγυπτιακής Μαάτ πρόκειται για μια δικαιοσύνη εκ των κάτω, μια δικαιοσύνη απελευθερωτική που δίδει χείρα βοηθείας στους φτωχούς και στους αδύνατους, στους απόκληρους και τους στερημένους δικαιωμάτων, στις χήρες και στα ορφανά.

Αυτή η δικαιοσύνη δεν θεσπίζεται εκ των άνω, αλλά απαιτείται εκ των κάτω» …

Ο Ασμαν πηγαίνει πολύ πιο πέρα.
Κατ αυτόν, είναι πλάνη να θεωρεί κανείς, όπως ο Νίτσε, ότι αυτή η λαϊκή ιδέα δικαιοσύνης κατάγεται, τάχα, από τον μονοθεϊσμό, «γιατί η δικαιοσύνη έχει θεσπιστεί στον κόσμο ετούτο πολύ πιο πριν την εμφάνιση του μονοθεϊσμού.
Χωρίς αυτήν οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να ζήσουν μαζί. Εξ άλλου στον αρχαίο αιγυπτιακό κόσμο, οι απαρχές της βρίσκονται στους ανθρώπους και όχι στους θεούς.
Οι άνθρωποι είναι αυτοί που διψούν για δίκαιο, οι θεοί για θυσίες.
Η θρησκεία και η ηθική συμπεριφορά έχουν διαφορετικές ρίζες και στις πρωτόγονες κοινωνίες, αποτελούν δύο χωριστές σφαίρες, παρόλο που επικοινωνούν η μία με την άλλη με πολλαπλούς τρόπους. Με την έλευση όμως του μονοθεϊσμού οι δύο αυτοί δρόμοι συγχωνεύονται με μια αξεδιάλυτη ενότητα»
………………..

Για να ικανοποιήσει τα δόγματα της ωφελιμιστικής του ανθρωπολογίας ο φιλελευθερισμός, είναι πράγματι αναγκασμένος να αρνείται αυτό το κοινό ιστορικό βάθος των οικουμενικών αρετών, ικανών εδώ και χιλιετίες να καλούν τους ανθρώπους να προσφέρουν τον καλύτερο τους εαυτό.

* Μαάτ: Θεά της ευταξίας, της ισορροπίας του κόσμου, της ισότητας, της ειρήνης, της αλήθεια και της δικαιοσύνης.

Ολίγον Μίκης και Ελύτης:

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη εσύ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
μη λησμονάτε τη χώρα μου

Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτώνεμα

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα

Φούσκες και λοιπές εκφράσεις.

Υπάρχει ΜΙΑ ελληνική λέξη που ακούς τουλάχιστον 10 φορές τη μέρα.
Ανοίγεις το ράδιο, στο επόμενο δεκάλεπτο κάποιος θα μιλήσει κάτι θα πει, θα του βγει η λέξη. Παίρνεις το τραμ ή το λεωφορείο, έτσι και μπουκάρει καμιά παρέα νεαρών υπάρξεων, θηλυκού η αρσενικού γένους θα την ακούς με συχνότητα άπαξ του δευτερολέπτου.
Παίρνεις ταξί το ίδιο.
Κυκλοφορείς με το αυτοκίνητό σου, έτσι και περάσεις από διασταύρωση, χωρίς να παραχωρήσεις τη θέση σου, παρότι έχεις προτεραιότητα, ομοίως.
Ερώτηση: ποια είναι αυτή η λέξη;;;;

Και αφού την καταλάβετε, για πείτε μου (χωρίς να ψάξετε σε λεξικό) τι σημαίνει η έκφραση:
«φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» ποιος την είπε και σε ποια συγκυρία;
Άλλη λέξη, που ακούμε από το 2002, με την πρώτη κρίση του χρηματιστηρίου είναι η λέξη «φούσκα»

Ένας γιατρός, ο οποίος υποστηρίζει, ότι μετά την χρηματιστηριακή και τραπεζική φούσκα, σειρά έχει η ιατρική έδωσε τον παρακάτω ορισμό για την φούσκα:
Μια φούσκα γεννιέται όταν πληρούται ένας ορισμένος αριθμός προϋποθέσεων, όπως:

1. Διαρκής άνοδος της τιμής μιας ομάδας αντικειμένων.
2. Παράβλεψη του κυκλικού χαρακτήρα που παρουσιάζουν οι τιμές. Δηλαδή πίστη σε μια συνεχή άνοδο!
3. Αδιαφάνεια του συστήματος εκτίμησης.
4. Σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των πραγματογνωμόνων που εκδίδουν την εκτίμηση και των αντικειμένων που κρίνονται.
5.Κερδοσκοπία και συλλογικός μιμητισμός είναι οι δυο τελευταίοι μηχανισμοί της δημιουργίας μιας φούσκας που υπέρ-εκτιμά την αξία (τιμή) και αυτοσυντηρείται μέχρι της συνήθως βίαιης έκρηξης της.
Προσέξτε το σημείο 4. Πόσοι εμπειρογνώμονες έλεγχαν σε τακτά χρονικά διαστήματα τις τράπεζες; Πολλοί, αλλά όλοι αυτοί είχαν συμφέροντα. Είχαν μετοχές των ιδρυμάτων που γνώριζαν ότι ήταν στα πρόθυρα της πτώχευσης, αλλά δεν το φανέρωναν, προκειμένου να σώσουν τις μετοχές τους. Τα δε αφεντικά να πάρουν τα πρίμ και τα μισθά τους.
Το ίδιο συμβαίνει με τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, που ενώ είναι πιο ακριβά από τα βιολογικά (βλαβερά είναι έτσι κι αλλιώς για την υγεία μας) αυτοί που τα ελέγχουν είναι υπάλληλοι, φανεροί ή κρυφοί της Μονσάντο.
Οχι δεν υπερβάλω και δεν λέω κανένα ψέμμα. Η υπουργός γεωργίας της Γερμανίας, δέχτηκε -μετά απο πίεση ακτιβιστών - να κοιτάξει και άλλες εκτιμησεις για την επικινδυνότητα ή μη των μεταλλαγμένων προϊόντων, πλήν της έκθεσης της Μονσάντο!!
Εχει χάσει ή δεν έχει χάσει κάθε νόημα η Δημοκρατία της λαμπρής και ελεύθερης Δύσης, όταν μια κυβέρνηση ζητά απο την ίδια την Μονσάντο να της πει, αν τα προϊόντα που αυτη παράγει και ρίχνει στην αγορά, είναι επικίνδυνα για την δημόσια υγεία ή όχι;;

Τι διαφορετικό έκανε δηλαδή το πρώην σοβιετικό καθεστώς;;;;

Περι αυτού δείτε οι γερμανομαθείς εδώ

ΑΕΠ - Σρασβούργο - ΝΑΤΟ - "Ειρήνη"

ΑΕΠ:

Το παρακάτω απόσπασμα, από το βιβλίο του Μισεά, η αυτοκρατορία του μικρότερου κακού, το αφιερώνω στο φίλο Μιράζ για το σχόλιο του στη προηγούμενη ανάρτηση.

Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν μας, παίρνει υπόψη του στους λογαριασμούς του την ρύπανση της ατμόσφαιρας, τη διαφήμιση για τον καπνό και τις διαδρομές των ασθενοφόρων που περιμαζεύουν τους τραυματίες των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων στους δρόμους μας. Καταγράφει λογιστικά τα συστήματα ασφαλείας που εγκαθιστούμε για προστατεύουμε τις κατοικίες μας και το κόστος των φυλακών όπου εγκλείονται όσοι καταφέρνουν να τις διαρρήξουν.
Το ΑΕΠ ενσωματώνει το κόστος καταστροφής των δασών σεκόϊας και την αντικατάσταση του από μια πολεοδομία πολύπλοκη και χαοτική.
Περιλαμβάνει την παραγωγή του ναπάλμ, των πυρηνικών όπλων και τεθωρακισμένων οχημάτων της αστυνομίας, προορισμένων να καταστέλλουν τις ταραχές στις πόλεις μας. Καταγράφει λογιστικά το τουφέκι του Whitman και το μαχαίρι του Speck, όπως και προγράμματα τηλεόρασης που εξυμνούν τη βία, με σκοπό την πώληση παιχνιδιών που αντιστοιχούν στα παιδιά μας.

Αντίθετα το ΑΕΠ δεν υπολογίζει την υγεία των παιδιών μας, την ποιότητα της εκπαίδευσης τους ή τη χαρά των παιχνιδιών τους.
Δεν μετρά την ομορφιά της ποίησης μας ή την σταθερότητα των γάμων μας. Δεν ονειρεύεται να αποτιμήσει την ποιότητα των πολιτικών μας συζητήσεων ή την ακεραιότητα των κοινοβουλευτικών μας αντιπροσώπων. Δεν παίρνει υπόψη το θάρρος μας , τη σοφία μας ή την κουλτούρα μας.
Με δύο λόγια, το ΑΕΠ μετράει τα πάντα εκτός από ότι κάνει τη ζωή ν αξίζει να τη ζήσει κανείς.

Τάδε έφη Robert Kenendy, λίγο πριν δολοφονηθεί.

Τα κάψανε εχτές στο Στρασβούργο:



Πιο πριν στο Γερμανικό παρλαμέντο, οι αριστεροί διαμαρτυρονται, γιατι τους απαγορευεται να διαδηλώσουν εναντίον του ΝΑΤΟ, ενώ στην Γαλλία απαγορεύτηκε ακόμα και να υψωθεί στα μπαλκόνια η σημαία της Ειρήνης, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΡΟΥΝ ΤΟ ΝΑΤΟ!!!

Αλλά, για να μην νομίζουν μερικοί, ότι μόνο οι έλληνες είναι κωλογλύφτες του ΝΑΤΟ, ακούστε τι λέει ο γερμανός χριστιανοδημοκράτης βουλευτής:



λέει: Χάριν του ΝΑΤΟ έχουμε εδώ και 60 χρόνια .......... ειρήνη!

Για ποιά ειρήνη μιλάει;

Συγκέντρωση G20 στο Λονδίνο.

Είναι όντως τόσο ηλίθιοι οι ηγεταράδες μας ή το κάνουν επίτηδες για να μας νευριάζουν;
Πήραν απόφαση να τυπώσουν άλλο ένα τρισεκατομμύριο και κάτι ψηλά για να δώσουν μόνο στο ΔΝΤ τα 500 δις.

Δηλαδή θα παραδώσουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο 500 δις, για να έχει να δίνει και άλλα δάνεια, ώστε να υποθηκεύσει και άλλα φτωχά κράτη. Η πολιτική της υποδούλωσης ολόκληρων εθνών στη δικτατορία του χρήματος, θα συνεχιστεί αλώβητη και ακόμα επιθετικότερη.
Η ασυγκινησία για το κλίμα θα συνεχιστεί με ακόμα μεγαλίτερους ρυθμούς, αφού τώρα με την δικαιολογία της οικονομικής κρίσης, παραμερίζεται κάθε σκέψη για προστασία του περιβάλλοντος.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, δηλαδή ο παγκόσμιος χωροφύλακας της προώθησης με το ζόρι των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών και των πατεντών των ζωντανών οργανισμών, πανηγύρισε την νίκη του!
Οι ηγέτες των 20 μεγάλων κρατών, απέδειξαν για άλλη μια φορά την ανικανότητα τους να κατανοήσουν τα σοβαρά προβλήματα της εποχής μας.

Κατώτεροι των περιστάσεων, μικρότεροι και από μύγες, σύρθηκαν πίσω από τις ψυχοπαθητικές «προσωπικότητες» των μεγάλων εταιρειών, μεθυσμένοι από το βρωμερό κρασί της εξουσίας τους.
Αυτοί στα κάστρα τους και λίγο παραέξω ο διαμαρτυρόμενος λαός.