Μύθοι και πραγματικότητα

Των Τρώων ήταν αρχηγός ο λοφοσείστης Έκτωρ
ο Πριαμίδης, και λαός πλιότερος και ανδρείος
στο πλάγι του εσυνάζονταν για μάχη διψασμένος.
Των Δαρδανίων αρχηγός ήτ’ ο λαμπρός Αινείας.
του Αγχίση τον εγέννησεν η ασύγκριτη Αφροδίτη,
οπού θεά μ’ άνδρα θνητόν στην Ίδην εκοιμήθη.
Κι είχε κοντά συναρχηγούς του Αντήνορος δύο τέκνα,
Αρχέλοχον και Ακάμαντα στον πόλεμον τεχνίτες*

Μούγκρισε μια φορά ακόμη

μούγκρισε ηθικολογικά,

σαν ηθικολογικό λιοντάρι,

Γιατι της αρετής το ούρλιαγμα,

είναι δυνατότερο απ' όλη

του Ευρωπαίου τη βουλιμία**

Εμείς οι Έλληνες ζούμε εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια με τον μύθο της ωραίας Ελένης. Δέκα ολάκαιρα χρόνια βάσταξε ο πόλεμος που ξεκίνησε για τα μάτια της Γυναίκας του Μενέλαου. Παιδί ακόμα, προσπαθούσα να φανταστώ την ομορφιά της και πάντα μου διέφευγε. Πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια γυναίκα ώστε να αξίζει μια εκστρατεία του μεγέθους της Τρωϊκής; Ο μύθος της Ελένης δεν ήταν προφανώς άλλο παρά δικαιολογίες, αφού κανένας λαός δεν θέλει να αυτοκατηγορηθεί. Ωστόσο, δικαιολογίες ή ποιητικές αιτιάσεις, εμείς – όχι άλλοι - γράψαμε για τον τρωϊκό πόλεμο, εμείς για τη ύβρη του Οδυσσέα, εμείς μιλήσαμε για την πικρή αλήθεια του πολέμου, ακόμα και αν η δικαιολογία ήταν η πανέμορφη Ελένη!
Όπως και αν πέρασε στην ιστορία η αιτία του τρωϊκού πολέμου, αυτόν καθαυτό τον πόλεμο όχι απλώς δεν τον κρύψαμε, αλλά τον αφηγηθήκαμε με ένα ποίημα μοναδικής ομορφιάς και τελειότητας. Τον περιβάλαμε με την ποίηση του Ομήρου. Και ο Όμηρος ποτέ δεν θεώρησε τους Τρώες βάρβαρους που τους άξιζε η λεηλασία και η σφαγή. Αντίθετα, η ανδρεία των Τρώων για τον Ποιητή δεν υπολείπεται καθόλου αυτής των Αχαιών.

Ο τρωϊκός πόλεμος έγινε και παραμένει μέχρι σήμερα η αστείρευτη πηγή χιλιάδων μύθων και ρομάντζων!
Από τότε η ιστορία προχώρησε, η ανθρωπότητα ωρίμασε (;) οι άνθρωποι άνοιξαν πανιά για άλλες γαίες, άλλες χώρες, άλλες Ηπείρους!

1492:

Μας προσέφεραν παπαγάλους , μπάλες από βαμβάκι και πολλά άλλα πράγματα.

Αντάλλασαν πρόθυμα οτιδήποτε τους ανήκε.

Είναι καλοφτιαγμένοι, με γερά σώματα και όμορφα χαρακτηριστικά…..
Θα είναι ιδανικοί υπηρέτες!

Έτσι, έγραψε ο Κολόμβος στο ημερολόγιο του και έτσι έπραξαν όλοι οι επόμενοι άποικοι, κατάδικοι και κάθε μορφής αποβράσματα που εγκατέλειπαν την εσπερία και έφταναν στην γη της επαγγελίας για να βρουν χρυσό, ασήμι, διαμάντια και ότι άλλο φούσκωνε το άρρωστο μυαλό τους.
Οι λευκοί κατέφθασαν με κανόνια, ενώ οι ινδιάνοι δεν γνώριζαν ακόμα τη χρήση του σιδήρου. Οι άνθρωποι που έφτασαν από τον μεγάλο ωκεανό είχαν τον απόλυτο έλεγχο και ο απόλυτος έλεγχος έφερε την απόλυτη βαρβαρότητα. Οι Ισπανοί «δεν δίστασαν να μαχαιρώνουν τους Ινδιάνους κατά δεκάδες ή να κόβουν φέτες από τα σώματα τους για να δοκιμάζουν τη κόψη των λεπίδων του» Μοίρασαν κουβέρτες με βλογιά, έκλεψαν τις γυναίκες, σκότωναν τα παιδιά τους επειδή τους ήταν άχρηστα.
Σκλάβωσαν, από τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα που λίγο πριν ήταν κύριοι της γης τους, όσους κατάφεραν να σκλαβώσουν – επειδή οι ινδιάνοι δεν ήξεραν από σκλαβιά - και όσους αντιστάθηκαν τους αφάνισαν είτε σκοτώνοντάς τους είτε ξεριζώνοντας τους με τη πιο μεγάλη βία που μπορεί να φανταστεί μυαλό ανθρώπου από τις εστίες τους και εξορίζοντας τους στην αμερικάνικη έρημο ή σε άλλες περιοχές που μόνο αρρώστιες και θάνατο μπορούσαν να δρέψουν. Η αντίσταση των ινδιάνων, παρότι ήταν η πιο απελπισμένη αντίσταση που κατέβαλε ποτέ ανθρώπινο όν, κράτησε αιώνες, θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι δεν σταμάτησε ποτέ.
Ίσως όταν η χλόη θα συνεχίζει να φυτρώνει και το νερό να κυλάει, ίσως μια άλλη γενιά ινδιάνων να κυριαρχήσει πάλι πάνω σ αυτή την γη.
Την ίδια συμπεριφορά είχαν και με τους μαύρους που μετέφεραν σαν τα γουρούνια από την Αφρική, όπου σε κάθε μεταφορά πέθαιναν περισσότεροι από τους μισούς.
2500 χρόνια μετά την εκστρατεία των Αχαιών οι πολιτισμένοι ισπανοί και σύντομα οι πολιτισμένοι Βρετανοί και Γάλλοι, δεν χρειάστηκαν τον μύθο κάποιας Ωραίας για να απαλύνει την βαρβαρότητα τους. Αντίθετα, οι μύθοι που πλέχτηκαν είχαν ένα άλλο άρωμα. Είχαν τον άρωμα της απόλυτης Δύναμης και της τελικής Μεγάλης Ύβρης!
Στα σχολικά βιβλία ο ινδιάνος είναι ο βάρβαρος, ο λευκός ο πολιτισμένος! Στο Χόλυγουντ οι ινδιάνοι είναι σχεδόν πάντα οι κακοί.
Τον μύθο της Ωραίας του μεγάλου Ποιητή, εδώ, στη χώρα του μελλοντικού φαστ φούντ, τον αντικαθιστά ο μύθος του πολιτισμού μιας ανώτερης φυλής.
Ο Λιούις Κας, Υπουργός Πολέμου και υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής εξήγησε με τον ακόλουθο τρόπο την υποχρεωτική μετακίνηση των ινδιάνων:

Η αρχή της προοδευτικής βελτίωσης μοιάζει να είναι σχεδόν έμφυτη στην ανθρώπινη φύση… Όλοι μας, στην διάρκεια της ζωής μας, παλεύουμε ν αποκτήσουμε πλούτη, υπόληψη, δύναμη ή κάποιο άλλο αγαθό, του οποίου η απόκτηση θα σημάνει την εκπλήρωση των προσδοκιών μας. Και η συνισταμένη αυτών των προσδοκιών αποτελεί πρόοδο για την κοινωνία μας. Στη φύση αυτών των αγρίων, το χαρακτηριστικό της προόδου βρίσκεται σε έλλειμμα.

Και ο μύθος συνεχίζεται:

Είναι ο μύθος της αδέκαστης δικαιοσύνης της, η αγιότητα των προέδρων της, το σύνταγμα που το σέβονται όλοι ακόμα και τα ρομπότ του Ασίμωφ , ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Δημοκρατία, η πίστη στον άνθρωπο και στον ανθρωπισμό, η αλληλεγγύη, ο ηρωισμός, η αγάπη προς τον πλησίον, η επανάσταση για την «Ανεξαρτησία» και όλα όσα παραμύθια μπορεί κανείς να αραδιάζει χίλιες και μια νύχτες για το μεγαλείο αυτής της μεγάλης Αυτοκρατορίας των ημερών μας.

Η Αλήθεια έγινε ψέμα και το Ψέμα αλήθεια.
Ένα από τα ατέλειωτα ψέματα της αλλοτριωμένης μέχρι το κόκαλο άρχουσας τάξης αυτής της χώρας είναι ο αγώνας για την ανεξαρτησίας της. Αυτής της ανεξαρτησίας που την γιορτάζουν με τόση λαμπρότητα κάθε χρόνο στις 4 Ιουλίου!
Η Ανεξαρτησία της Αμερικής είναι ένα δράμα που παίχτηκε αποκλειστικά μεταξύ των εχόντων και κατεχόντων. Σ αυτήν την ιδέα περί Ανεξαρτησίας και ελευθερίας σύρθηκαν με φρούδες ελπίδες ινδιάνοι και μαύροι για να υποστηρίξουν τους άποικους ενάντια στα γαλλικά πρώτα και στα βρετανικά στρατά και συμφέροντα. Ο φόβος των ανώτερων τάξεων για μια επέκταση του αγώνα για αληθινή ανεξαρτησία στις κατώτερες λαϊκές τάξεις ήταν έκδηλος. « Όχι στο χάος, όχι στον όχλο, όχι στην αναταραχή» ήταν το σύνθημα αυτής της πολύ περίεργης επανάστασης.

Στις 2 Ιουλίου, μια μικρή επιτροπή θα συντάξει το κείμενο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του οποίου το προκαταρτικό σχέδιο είχε συντάξει ο Τζέφερσον. Από το μυθικό αυτό κείμενο κάποιες ομάδες του πληθυσμού έμειναν εκτός. Οι ινδιάνοι, οι μαύροι, οι λευκοί υπηρέτες (την εποχή εκείνη υπήρχαν περισσότεροι υπηρέτες με σύμβαση υποχρεωτικής εργασίας από ποτέ) και οι γυναίκες. Ο ίδιος ο Τζέφερσον διατηρούσε μέχρι τον θάνατο του εκατοντάδες σκλάβους. Το 69% αυτών που υπέγραψαν την Διακήρυξη είχαν διατελέσει αποικιακοί αξιωματούχοι της αγγλικής κυβέρνησης.
Ο Καρλ Ντέγκλερ αναφέρει στο βιβλίο «Πέρα από το παρελθόν μας» :

«Καμία νέα κοινωνική τάξη δεν κατέλαβε την εξουσία μέσω της Αμερικανικής επανάστασης. Αυτοί που σχεδίασαν την επανάσταση ήταν σε μεγάλο βαθμό μέλη της αποικιακής άρχουσας τάξης. Ο Τζωρτζ Ουάσιγκτον ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος της Αμερικής. Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν εύπορος τυπογράφος, ο Τζόν Χάνκοκ ήταν ευκατάστατος έμπορος της Βοστώνης και ούτω καθεξής.

Ένας άλλος μύθος που πιστεύει κάθε ονειροπαρμένος, είναι ότι η Αμερική είναι η χώρα που προσφέρει απλόχερα ευκαιρίες πλουτισμού σε κάθε φιλόπονο και τίμιο άνθρωπο .
Όμως, στην ιστορία του λαού της, δεν εμφανίζονται τέτοια μυθικά φαινόμενα. Η συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια οφείλεται στην αρπαγή της αμύθητης περιουσίας των ινδιάνων και στην εξαντλητική εργασία των μαύρων και των φτωχών λευκών. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ του καπιταλισμού της εσπερίας και αυτού της Αμερικής είναι η χωρίς διακοπή κυριαρχία μιας πλούσιας μερίδας. Η Εργατική Τάξη στην Αμερική, παρότι πρόβαλλε τεράστια αντίσταση και οι αγώνες της για ένα καλύτερο μεροκάματο ήταν αδιάκοποι, δεν κατάφερε ποτέ να επιβάλει μια ισορροπία, όπως κατάφερε η αντίστοιχη στην Εσπερία. Η άρχουσα τάξη, με την ωμή υποστήριξη της αστυνομίας και του στρατού τσάκιζε με απίστευτη αγριότητα κάθε κίνημα στα γεννοφάσκια του πριν καλά – καλά περπατήσει. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής τάξης της Αμερικής ήταν ένα αστείρευτο απόθεμα απεργοσπαστών, καθώς και το άσβεστο μίσος των περισσότερων λευκών ενάντια στους μαύρους που θεωρούσαν την αιτία της μιζέριας τους, και εμπόδισε την εργατική Τάξη να συγκροτηθεί σε Τάξη an sich und für sich, που λέει και ο Μαρξ, δηλαδή σε μια ενιαία Τάξη με ταξική συνείδηση. Κάθε φορά που ξεσπούσε κάποια απεργία, ένας ολόκληρος στρατός απεργοσπαστών μεταφέρνονταν από τη μια πολιτεία στην άλλη.
Η δε δικαιοσύνη – αυτή η αδέκαστη δικαιοσύνη που μας παραμυθιάζουν από πρωίας έως εσπέρας - δεν εξέδωσε σχεδόν ποτέ μια απόφαση που να καταδικάζει έστω και επιφανειακά έναν εργοδότη. Και ενώ ήταν τόσο γενναιόδωρη με τους πλούσιους επεδείκνυε μια απίστευτη «αυστηρότητα» για κάθε άμοιρο φτωχό.
Διαβάζοντας το βιβλίο του Χ. Ζίνν , αντιλαμβάνεται κανείς πώς αυτή η αυτοκρατορία χρησιμοποίησε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τη δύναμη των όπλων και πώς βίωσε και βιώνει την απόλυτη εξουσία του ισχυρού απέναντι στον αδύνατο.
Το παρακάτω αποτύπωμα μιας απεργίας είναι μια μάτριξ που επαναλαμβάνεται ανελέητα σε κάθε μικρή ή μεγάλη αντίσταση του αμερικάνικου λαού:
Τον Ιανουάριο του 1874 στη Νέα Υόρκη μια μεγάλη πορεία εργατών κατευθύνθηκε στην πλατεία Τόμπκινς όπου τους ανακοινώθηκε ότι έπρεπε να διαλυθούν. Οι εργάτες παρέμειναν στη θέση τους και η αστυνομία τους επιτέθηκε:
Τα ραβδιά των αστυνομικών υψώνονταν και έπεφταν με δύναμη. Γυναίκες και παιδιά έτρεχαν ουρλιάζοντας προς κάθε κατεύθυνση. Πολλοί ποδοπατήθηκαν μέσα στον πανικό τους, προσπαθώντας να φτάσουν στις εξόδους. Στους δρόμους έφιπποι αστυνομικοί έριχναν στο δρόμο ανύποπτους διαβάτες και τους κτυπούσαν ανελέητα με τα ραβδιά τους.

Όταν τελείωσαν οι μεγάλες απεργίες των σιδηροδρόμων το 1877, 100 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους, 1000 είχαν φυλακιστεί 100.000 είχαν απεργήσει.
Σας θυμίζω το φιλμ «Σακο και Βατζετι» και σας διαβεβαιώνω ότι όλη η ιστορία του εργατικού κινήματος της Αμερικής είναι μια επανάληψη αυτής της ταινίας.

Το 1877, την ίδια χρονιά που οι μαύροι συνειδητοποίησαν ότι δεν διέθεταν επαρκή δύναμη για να υλοποιήσουν την υπόσχεση ισότητας που τους δόθηκε στον Αμερικάνικο εμφύλιο, οι εργαζόμενοι συνειδητοποίησαν οτι δεν είναι αρκετά ενωμένοι ούτε αρκετά ισχυροί για να νικήσουν τον συνδυασμό ιδιωτικού κεφαλαίου και κυβερνητικής εξουσίας.

* Ομήρου Ιλιάς
** Φ. Νίτσε από τους "διθύραμβους του Διονύσου"