Η κυβερνώσα Αριστερά

Καιρό είχα να διαβάσω ένα τόσο καυστικό κείμενο για τον Κυρ -  Φώτη.

Για τον κύριο αυτόν, με το μειλίχιο ύφος και τα μετρημένα λόγια (μου έφερναν στο μυαλό τον «ηγεμόνα εκ δυτικής Λιβύης»  του Μεγάλου Είρωνα ποιητή μας) δεν έτρεφα ποτέ καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση. 

Έφυγε από την Αριστερά γιατί του ξίνιζε ο Τσίπρας. Παιδάκι ο ένας, ώριμος ο άλλος, πού να τα βρούν.

Ο ένας πήρε την Ρεπούση και ο άλλος τη Δούρου.  Ο πρώτος τα κατάφερε να μπλεχτεί στα φουστάνια της εξουσίας και να παριστάνει την γλάστρα. Ο άλλος το παίζει Ρουβάς. Τι να πεις; Έτσι που καταντήσαμε αυτή η αριστερά μας πάει γάντι.

Ναυάγια κάθε μορφής

Οι λεκτικές επινοήσεις του κυρίου Φώτη !!!

Είναι γεγονός ότι εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς στον μειλίχιο Πρόεδρο της Νοικοκυρεμένης Αριστεράς, είναι το ότι πάλεψε πολύ ο άνθρωπος μέσα στον ωκεανό της ελληνικής γλώσσας για να ανασύρει κάθε φορά την αρμόζουσα λέξη στην οφιοειδή ευελιξία του κόμματος του.       Ξεκίνησε από την ερασιτεχνικής αλιείας προερχόμενη απαγκίστρωση η οποία και τον ωφέλησε τα μάλα γιατί αρκετοί συμπατριώτες μας κόντρα προς την εδώ πρακτική που οι ερασιτέχνες ψαράδες δεν απαγκιστρώνουν ζωντανό ούτε και γύλο, πίστεψαν το αντίθετο για τους πιστωτές μας επηρεασμένοι ίσως από ανάλογα ντοκυμαντέρ διαφήμισης δολωμάτων που παίζει ο σκάϊ αργά.

Μετά τις εκλογές η αλιευτική λέξη μετατράπηκε σε επιμήκυνση που δεν ερχόταν και σε μεγάλη αντίθεση με την προκάτοχο της γιατί ευθέως παρέπεμπε σε ξετύλιγμα πετονιάς που ούτε το ψάρι σκοτώνει αλλά ούτε και αρνείται τελείως μια μελλοντική δυνατότητα απαγκίστρωσης.

Τα πράγματα, όμως, άρχισαν να μπλέκουν δραματικά όταν ο απρόσεκτος στις εκφράσεις του Στουρνάρας μίλησε για εφεδρεία, μια λέξη ...φτου κακά για τη δημάρ.

Έκαναν πως δεν κατάλαβαν και στην αρχή χρησιμοποίησαν την ηπιότερης διαβάθμισης διαθεσιμότητα   αλλά όταν αντιλήφθηκαν ότι ο διαθέσιμος μπορεί να είναι και της καρπαζιάς, προσέφυγαν στην ευπρεπή και ελκυστική συνταξιοδοτική ωρίμανση η οποία όμως θυμίζει εποχές παροχών και δεν πείθει. 

Για να έρθει τέλος  εκείνο το "είμαστε αντίθετοι προς κάθε έννοια οριζοντιότητας εκτός και αν αυτή συνοδεύεται από συγκεκριμένα μέτρα ανάπτυξης" με τις δυο τελευταίες λέξεις να παραπέμπουν στο πιο σύντομο ανέκδοτο της εποχής και να βγάζουνε πολύ γέλιο!

Το κείμενο από τον φίλο Ναβαρίνο.