Διαβάζοντας τον Νάσο Βαγενά!

Στην προηγούμενη διάλεξη της σειράς «πέραν της παρακμής» που έχει διοργανώσει το περιοδικό ΑΡΔΗΝ, άκουσα με μεγάλη απόλαυση τον Νάσο Βαγενά, να περιγράφει εκείνο το κομμάτι της ελληνικής πανεπιστημιακής δήθεν διανόησης, που αναθεωρεί την ιστορία, αφού κατ αυτούς η ιστορία είναι αφήγημα των ιστορικών και στην πραγματικότητα ανύπαρκτη. Και λέω με μεγάλη απόλαυση, γιατί ενώ ο ίδιος είχε δώσει μεγάλη βαρύτητα στην αντιπαράθεση με  τον ιστορικό Αντώνη Λιάκο, εγώ (τυχαίνει να τον γνωρίζω και προσωπικά)  βρήκα την όλη υπόθεση άκρως διασκεδαστική! Σε κάποια άλλη εποχή και σε κάποια άλλη χώρα (ίσως και εδώ χώρας άλλης εποχής, καθώς φρονώ ότι όλα τα παιδιά τύπου Λιάκου είναι παιδιά της παγκοσμιοποίησης, σε όλες τις χώρες του πλανήτη, όπου στην διανόηση έχει πάρει μορφή αποβλάκωσης και απαξίωσης) προσωπικότητες σαν τον Αντώνη Λιάκο ή την Μαρία Ρεπούση δεν θα είχαν πάρει ποτέ πτυχίο!  Το πιο πιθανόν είναι να δίδασκαν ελληνικά σε κολέγια για πλουσιόπαιδα, που η απόκτηση ενός χαρτιού δεν έχει καμία σημασία. Μπορεί να δίδασκαν και γυμναστική ή μαθηματικά, πάντως δάσκαλοι σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν θα ήταν!

Μετά την διάλεξη, αγόρασα ένα από τα βιβλία του Ν.Β. «Μεταμοντερισμός και λογοτεχνία» όπου μετά την ανάγνωσή του έμεινα κάγκελο.!

Τι πρεσβεύουν οι μεταμοντέρνοι κριτικοί με λίγα λόγια: Απλά πράγματα! Ο συγγραφέας είναι ανύπαρκτος. Δεν υπάρχει. Δεν είναι ο συγγραφέας που γράφει αλλά ένα αόρατο χέρι (κάπου το ξέρω αυτό το γαμημένο το χέρι) που το οδηγεί η γλώσσα! Η γλώσσα λοιπόν γράφει, αλλά όχι για σας, δηλαδή τον αναγνώστη, αλλά για τον Φούφουτο, καθόσον και σας γραμμένο σας έχει.

Τώρα βέβαια τα είπα λίγο άγαρμπα, αλλά δεν φταίω εγώ! Φταίει το αόρατο χέρι!

Προσοχή λοιπόν φίλοι μου γιατί αόρατα χέρια υπάρχουν παντού και βαράνε κάτι φάπες που σου έρχεται ο ουρανός σφοντύλι!

Ο Νάσος Βαγενάς, ασκεί μια εμπεριστατωμένη κριτική στις παραπάνω ασυναρτησίες περί χεριών και γλωσσών.