Η σοφία των Ελλήνων

Ο Ερμής επισκέπτεται την Καλυψώ για να απαιτήσει να αφήσει ελεύθερο τον Οδυσσέα, επειδή αυτή είναι η βουληση του Δία.

Κι η Καλυψώ, η θεά η πανέμνοστη, στου Ερμή τα λόγια τούτα

επάγωσε, και με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια:

«Ζηλόφτονοι θεοί κι ανέσπλαχνοι, πιο πάνω εσείς απ᾿ όλους!

Με άντρα θνητό δε σας καλόρχεται θεά ποτέ να σμίξει, (1)

Κι εγώ τον γνοιαζόμουν, τον έθρεφα, και το 'χα στο μυαλό μου,

αν μείνει, να τον κάνω αθάνατο κι αγέραστο για πάντα.

Μα τη βουλή του Δία δε γίνεται του βροντοσκουταράτου

να την ξεφύγει άλλος αθάνατος μηδέ να τη χαλάσει.

Ας πάει λοιπόν, αφού το θέλησεν ο Δίας και το προστάζει.(2)

Οι Strandburg, στον Γκιούλιβερ (ελεύθερη παρουσίαση) :

Η αθανασία στη χώρα της Λουγνάγης ήταν ζήτημα τυχαιότητας. Κάποιο παιδί θα μπορούσε να έχει γεννηθεί αθάνατο.
- Ευτυχισμένος λαός που κάθε παιδί έχει την ευκαιρία να γεννηθεί αθάνατος, αναφωνεί γεμάτος ενθουσιασμό ο Γκιούλιβερ, ενώ οι ακροατές του τον κοιτάνε με ένα ελαφρύ μειδίαμα

-Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν αθάνατος; τον ρωτάει κάποιος.
Η απάντησή του ήταν πολύ εύκολη, αφού αυτό ήταν και το μεγάλο του όνειρο.

- Πρώτον θα φρόντιζα να γίνω ο πιο πλούσιος άντρας του βασιλείου, κάτι που θα μου έπαιρνε περί τα 200 χρόνια.
- (χαμόγελα στην ομήγυρη)
- Θα μάθαινα όλες τις επιστήμες, αφού ο χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο
- (γέλια στην ομήγυρη)
- Θα ……………. Θα γινόμουνα μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια που καμία γνώση δεν θα μου ήταν άγνωστη
- Θα κατάφερνα να καταπολεμήσω την διαφθορά και να κάνω μια δίκαιη κοινωνία, όσα χρόνια και αν μου έπαιρνε!
Αυτά και άλλα πολλά είπε ο ευφάνταστος Γκιούλιβερ, και όποιος διαβάζει το κείμενο μπορεί να γράψει όλα όσα επιθυμεί να πραγματοποιήσει σε κάποια αιώνια ζωή, καθώς νομίζει ο ανόητος ότι δεν προλαβαίνει να τα πραγματοποιήσει στην μικρή και φθαρτή.
Τρανταχτά γέλια στην ομήγυρη, γιατί αυτοί ήξεραν, όσα ο Γκιούλιβερ δεν ήξερε. Ότι δηλαδή οι Strandburg, ήταν μεν αθάνατοι αλλά συνέχιζαν μέσα στους απέραντους αιώνες που ζούσαν να γερνάνε.
Μπορείτε να φανταστείτε την δυστυχία του γέρου, να σέρνει χωρίς τέλος την θλιβερή του ύπαρξη;

(1) Οδύσσεια, στοίχος 115
(2) Στο ίδιο, στοίχος 135