O θάνατος ενός γραφειοκράτη........................

Κάποτε, στο γυμνάσιο η φίλη μου η Αγλαΐα μου είπε κάτι για κάποιον που πέθανε. Δεν θυμάμαι τι και ποιος. Δεν θυμάμαι τι ήταν εκείνο που ξαφνικά μας έκανε να βάλουμε τα γέλια μέσα στη τάξη. Αυτά τα πνιχτά αυθόρμητα νεανικά γέλια.
Μας ρίχνει ένα ξινό βλέμμα η καθηγήτρια και μας λέει μεγαλόπρεπα.
«Ανγε-τα, γελά ο μωρός καν τι γελοίον εί»
Τι ήταν να το πεί! Στο δικό μας ακατανόητα γέλιο κόλλησε και η Μαίρη, όπου άρχισε και αυτή να γελάει.
Η καθηγήτρια για περισώσει την αξιοπρέπεια της μας πέταξε έξω και τις τρείς.
Άλλο που δεν θέλαμε, βγήκαμε έξω και αφήσαμε το γέλιο μας να ξεσπάσει ακράτητο.
Η Αγλαΐα, καπέλα του θεού, σταματάει σε μια στιγμή και κάνοντας το σταυρό της μουρμουρίζει
Θε μου συγχώρα με, που γελάω με πεθαμένο άνθρωπο.
Τι το θελε αυτό η Αγλαϊα;
Όλοι οι κρουνοί του σώματός μας άνοιξαν ακράτητοι και ποτάμια άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυα από τα γέλια, αλλά και τα νεφρά μας να αφήνουν ελεύθερα, τα φυλακισμένα υγρά που αδυνατούσαν πια να συγκρατήσουν.
Πέρασαν τα χρόνια και αυτή η ιστορία πέρασε στη λήθη.
Και όμως, εχτές ακούγοντας τη Χούχλη, να σου η Αγλαΐα!

Όπως ήταν τότε, ψηλή, πανέμορφη, φωτεινή, με τα μεγάλα γλυκά της μαύρα μάτια, γεμάτα δάκρυα από τα γέλια να με κοιτάει και να κάνει το σταυρό της ψιθυρίζοντας.
Θε μου συγχώρα με, που γελάω με πεθαμένο άνθρωπο.

Μία διαφορά υπάρχει, τότε γέλαγαν τρία κοριτσόπουλα, σήμερα το πανελλήνιο.