Και υπέρθερμοι και ραδιενεργοί !!

Α. Πυρηνική Ενέργεια και ζυγοστάθμιση κινδύνων

Πριν από κάποια χρόνια το αμερικανικό κογκρέσο ανέθεσε σε μια επιστημονική επιτροπή να αναπτύξει μια λογική των συμβόλων και να προτείνει έναν συμβολισμό, αναγνωρίσιμο στα επόμενα 10.000 χρόνια.
Την επιτροπή πλαισίωσαν φυσικοί, ανθρωπολόγοι, γλωσσολόγοι, ψυχολόγοι, παλαιοντολόγοι, και καλλιτέχνες .
Στόχος της επιτροπής ήταν να βρουν ένα τρόπο να προειδοποιείται η μελλοντική γενιά για την επικινδυνότητα των πυρηνικών αποβλήτων.
Οι ειδικοί ανακάτεψαν όλη την δύναμη των συμβόλων από τον Όμηρο, τον Χριστό και από όλους τους αρχαίους πολιτισμούς ανά την υφήλιο, αλλά όλη αυτή η έρευνα δεν ήταν δυνατό να ξεπεράσει μια ιστορία δυο ή τριών χιλιάδων χρόνων και δεν έφτασε ποτέ στο βάθος των 10.000 ετών και πιο πίσω.
Μάλιστα, διαπίστωσαν ότι η ερμηνεία των συμβόλων ακόμα και σε πολύ κοντινή χρονική περίοδο είχε δισυπόστατη ερμηνεία. Έτσι λ.χ. αν βρει κανείς πάνω σ’ ένα μπουκάλι μια νεκροκεφαλή, αναγνωρίζει αμέσως έναν κίνδυνο, αντίθετα, αν την ίδια νεκροκεφαλή την βρει πάνω σε έναν τοίχο, ή σε ένα πανί, την ερμηνεύει σαν το πέρασμα χαρούμενων πειρατών.



Με αυτά τα λίγα λόγια περιγράφει ο γερμανός κοινωνιολόγος Ulrich Beck, το θανατηφόρο κίνδυνο των πυρηνικών σταθμών παραγωγής ενέργειας.
Δεν χρειάζεται σχολιάσω περαιτέρω την ανάγλυφη τραγικότητα της εποχής μας. Ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ευθύς, ότι ο σημερινός τεχνοκράτης έχει χάσει την αίσθηση των ορίων.

Προσπαθεί να υποθέσει την σημασιολογία της ανθρωπότητας σε ένα απίστευτα μακρινό μέλλον, προκειμένου να εφησυχάσει τις φόβους του για ένα μελλοντικό ολοκαύτωμα, που υπαίτιος είναι αυτός και μόνο αυτός.

Ωστόσο, αιτιολογεί την υπέρβαση αυτή, σαν την μοναδική λύση, προκειμένου να αποφύγει μια άλλη υπέρβαση. Αυτή την υπέρβαση ή αυτών των υπερβολών που έχουν ήδη οδηγήσει τον πλανήτη σε τροχιά υπερθέρμανσης με γνωστούς και όχι υποθετικούς – κινδύνους.

Τι δηλώνει περήφανα και πλήρους γνώσης ο σημερινός φιλελεύθερος τεχνοκράτης;

καλλίτερα πυρηνικοί και ραδιενεργοί παρά υπέρθερμοι!

ή για να παραφράσω τον Κάλβο



Και αν είναι να πεθάνετε


για τα λεφτά μου,


Θείος είναι ο θάνατος,


Μια φορά κανείς πεθαίνει.










Μόνο που με την τύφλα του ο σημερινός τεχνοκράτης, δεν βλέπει ότι και αυτός τον ίδιο θάνατο θα συναντήσει.


Β. Η χρήση πυρηνικών καυσίμων, δεν μειώνει την εκπομπή του CO2.

Στην συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης, για το ψεύτικο και παραπλανητικό δίλλημα, της τάχα μου τάχα μειωμένης εκπομπής CO2, παραθέτω παρακάτω ένα άρθρο από το Courier International, που τεκμηριώνει την παραπάνω θέση.

Μεταφράζω την αρχή που είναι και η ουσία:

Είναι ένα πράγμα να παρουσιάζεται η πυρηνική ενέργεια, ως πανάκεια για την μείωση των εκπομπών CO2 και άλλο πράγμα είναι η πραγματικότητα.
l’Agence internationale de l’énergie, υπολόγισε ότι στα επόμενα έτη 2010 μέχρι 2050, προκειμένου να πέσουν στο μισό οι εκπομπές CO2 θα πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός των πυρηνικών σταθμών κατά 32 μονάδες ετησίως, φτάνοντας στις 1280.

(Η κατασκευη ενός πυρηνικού εργοστασίου διαρκεί τουλάχιστον 10 χρόνια και υπάρχει ΕΝΑΣ μοναδικός κατασκευαστης στο κόσμο που παράγει τον πυρήνα του που η δυνατότητα του δεν ξεπενάει τα 4 κομμάτια ανά έτος)

Το σύνολο ΟΜΩΣ της μείωσης CO2, δεν θα ξεπερνούσε το 6%, υποθέτοντας ότι οι συνθήκες εξόρυξης του ουρανίου θα είναι οι ίδιες με τις σημερινές, πράγμα που δεν ισχύει, καθόσον θα πρέπει να γίνουν εκτεταμένες εκσκαφές για να γίνει εξόρυξη νέου ουρανίου και επομένως θα αυξηθούν και οι εκπομπές CO2.

Το άρθρο αναφέρει και άλλα ενδιαφέροντα για τον εφιάλτη αυτόν που λέγεται πυρηνική ενέργεια.

Présenter le nucléaire comme la panacée face aux émissions
de gaz à effet de serre est une chose ; parvenir
à construire les installations nécessaires pour atteindre
cet objectif en est une autre. Dans ses “Perspectives
sur les technologies de l’énergie 2008”, l’Agence internationale
de l’énergie a calculé que, pour parvenir à baisser
de moitié le niveau des émissions entre 2010 et 2050,
il faudrait construire 32 réacteurs chaque année durant
cette période, soit quelque 1 280 unités. Avec, à terme,
toujours selon l’AIE, une “économie” de CO2 de 6 %.
Le bimestriel américain Mother Jones cite une étude
publiée début 2008 qui indique que les réserves d’uranium
exploitables dans le monde déclinent rapidement
et que, évidemment, “si la filière est amenée à se développer,
ce déclin n’en sera qu’accéléré”. En fait, relève
le bimestriel américain, “l’accès à un minerai d’uranium
d’une qualité suffisante pour alimenter des réacteurs
nucléaires est de plus en plus difficile : il faut creuser toujours
plus profond, l’extraction est toujours plus complexe,
la qualité toujours moins bonne”. Avec un effet collatéral :
plus l’accès à l’uranium est difficile, plus il faut employer
d’engins émettant des gaz à effet de serre. “La filière
nucléaire, prise de bout en bout”, remarque ironiquement
un ingénieur australien, “va finir par dégager autant de
ces gaz qu’une centrale à gaz classique.” Echapper au gaz,
russe celui-là, serait l’une des vertus secondaires de la
filière atomique. La crise entre Moscou et Kiev, cet hiver,
a laissé des traces, et assurer l’approvisionnement énergétique
devient une priorité européenne. Seulement
voilà, à lire le quotidien moscovite Izvestia, l’indépendance
nucléaire n’est qu’un leurre. “L’uranium russe est
utilisé dans les centrales allemandes, britanniques, suisses,
néerlandaises, finlandaises… Rosatom détient 40 % du
marché des services d’enrichissement de l’uranium naturel.
Une centrale sur six dans le monde fonctionne au
combustible russe. Et la Russie ne cesse de gagner des
parts de marché, en Inde et aux Etats-Unis notamment,
grâce à la qualité de ses produits.”
Moscou va d’ailleurs peut-être bientôt devoir fournir Pékin,
dont les rêves de grandeur nucléaire se heurtent à la réalité,
selon les professionnels du secteur contactés par
le quotidien cantonais 21 Shiji Jingji Baodao. Ils lui ont
déclaré que “les réserves en uranium de la Chine ne peuvent
alimenter que le tiers des centrales nucléaires prévues
pour 2020. Il va donc falloir trouver de nouveaux fournisseurs.
La Chine a d’ailleurs signé en 2008 des accords d’approvisionnement
avec Areva et avec le Kazakhstan.”
Autre goulet d’étranglement de la filière, la pénurie de
personnels formés (techniciens et ingénieurs), “tant pour
la conception et la réalisation des centrales que pour leur
maintenance et leur surveillance ultérieures”, constate
The Bulletin of the Atomic Scientists. C’est là un problème
majeur à résoudre impérativement pour pouvoir développer
cette filière. “La formation est évidemment la solution,
et à tous les niveaux, pas seulement à celui des
études supérieures.”
Mother Jones note aussi que, “pour certains éléments clés
des réacteurs, le nombre de fabricants et leur productivité
est très en deçà des besoins, notamment en matière
de réacteurs de forte puissance”.
Le quotidien britannique The Times, pour sa part, met l’accent
sur un problème sidérurgique. Il apparaît, en effet,
que les grands constructeurs de réacteurs dépendent tous
du même fournisseur pour la fabrication des coeurs de
réacteur, des lingots d’acier de 600 tonnes coulés tout
d’une pièce. En 2006, révèle The Times, les principaux
acteurs de l’industrie nucléaire (dont Areva et Toshiba) se
sont inquiétés des limites de cette usine, qui appartient
à Japan Steel Works (JSW) et qui ne peut produire que quatre lingots par an ! Certes, JSW a décidé d’investir lourdement
afin de doubler cette production, et l’entreprise
accepterait même de négocier des transferts de technologies
– mais sous quelles conditions ? – pour que la production
passe à douze lingots par an en 2011. Mais, même
ainsi, on voit mal comment pourraient être construits les
quelque 237 nouveaux réacteurs qui, selon les décomptes
de la World Nuclear Association, sont annoncés pour les
vingt et une prochaines années…

συνεχίζεται