Πέντε πράγματα που μ ενοχλούν

Ετσι θα φαινόταν ο κόσμος αν τον ζωγραφίζαμε σύμφωνα με την διανομη του παγκόσμιου πλούτου
(παρόμοιοι χάρτες εδώ)

Πέντε πράγματα που μ ενοχλούν:
Παρότι έχουμε πει εδώ, ότι δεν πολυγουστάρω να μιλάω για την εαυτή μου, είπα να μην χαλάσω το χατίρι στο φίλο μου το χαμόγελο και στον φίλο greekrider και να σας μιλήσω για 5 πράγματα που με τσαντίζουν:

1. Σιχαίνομαι τη τσιγγουνιά.

Όχι πως μ αρέσει η σπατάλη, καθόλου δεν προασπίζομαι τους σπάταλους. Τι στα κομμάτια οικολόγα θα ήμουν;

Απεχθάνομαι τον τσιγκούνη, γιατί πίσω από την τσιγγουνιά του κρύβει την μικροψυχία του. Ο τσιφούτης είναι στεγνός από συναισθήματα, δεν θα μπορέσει ποτέ του να νοιώσω αλληλεγγύη και τρυφερότητα ούτε για τον σύντροφό του, ούτε για τον φίλο του. Κατά βάση, δεν θα αποκτήσει ποτέ σύντροφο ή φίλο.
Ο μόνος σύντροφος στη ζωή του θα είναι τα λεφτά του και τα υπάρχοντά του.

Θα μου επιτρέψετε να γίνω λίγο πιο σαφής.

Όταν μιλάω για φιλαργυρία, δεν εννοώ απλώς την φιγούρα του Μολιέρου, του ανθρώπου δηλαδή, που κλωσά τα χρήματα και αδυνατεί να τα ανταλλάξει με αγαθά που έχουν αξία, αφού το χρήμα δεν είναι παρά μόνο χαρτιά. Αυτή είναι η αστεία άποψη της φιλαργυρίας, είναι η άποψη η φιλολογική και στην πραγματικότητα η πιο ακίνδυνη.

Με εξοργίζει ο πλούσιος, που ενώ έχει δισεκατομμύρια να φάνε ακόμα και οι κότες, κοιτά να βγάλει από τη μύγα ξύγκι, για να αυγατίσουν ακόμα πιο πολύ τα δισεκατομμύρια του, θαρρείς πως θα καταφέρει ο ανόητος να πάει με αυτά τα δις στ αστέρια.

Πλουτίζουν κρυμμένοι, όχι σε σκοτεινά υπόγεια, αλλά σε λαμπερά παλάτια που κάποιοι άλλοι ανόητοι επιδεικνύουν σε άλλους ανόητους για να τους τρέχουν τα σάλια.


2. Αμέσως μετά, σειρά έχει η σπατάλη,
που ενώ μοιάζει να είναι αντίθετη της φιλαργυρίας, στην πραγματικότητα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Σπατάλη είναι επίδειξη πλούτου, που έχει κλαπεί από κάποιον φτωχό. Η σπατάλη είναι ύβρις. Ο σπάταλος δεν σκέφτεται, τον ανθρώπινο μόχθο που κρύβει κάθε αγαθό, ούτε το αποτύπωμα που αφήνει κάθε μικρό ή μεγάλο αγαθό πάνω στην μάνα μας τη γη. Ο σπάταλος είναι το ίδιο συναισθηματικά άδειος με τον φιλάργυρο.
(μην μπερδεύουμε τον σπάταλο με τον ανοιχτοχέρη, δηλαδή με αυτόν που βρίσκει χαρά όταν μοιράζεται αυτά που έχει, αδιάφορο αν είναι λίγα ή πολλά).



3. Μετά από τα παραπάνω δύο πολύ σοβαρά πράγματα που με ενοχλούν και με εξοργίζουν, υπάρχουν πολλά άλλα μικρότερα. Μ ενοχλούν οι ελληναράδες-σωφεράτζες.

Αυτοί που κορνάρουν και βρίζουν και παρκάρουν ακόμα και μέσα σε κήπους, πάνω σε λουλούδια, δίπλα από εστιατόρια υπαίθρια. Να μην συνεχίσω, ξέρετε πιο καλά από μένα πως οδηγούν οι ελληναράδες. Είναι κάποιες στιγμές, που θάθελα να ήμουν γίγαντας για να μπορώ να τους πλακώσω στις φάπες.




4. Μια άλλη ράτσα ανθρώπων, που μου σπάει τα νεύρα είναι οι φιλόζωοι. Ναι μάλιστα, μου τη δίνουν οι φιλόζωοι, αυτοί που λατρεύουν τα σκυλιά τους και τα γατιά τους και συμμετέχουν σε φιλοζωϊκές εταιρείες, αλλά δεν έχουν ιδέα και καμία άποψη για τις συνθήκες που ζούσαν τα ζώα που καταβροχθίζουν σχεδόν καθημερινά στο τραπέζι τους.

Μάλιστα!! Δηλώνω ευθαρσώς και φωναχτά, ότι όποιος θέλει να αυτοχαρακτηριστεί φιλόζωος, πρέπει να μην βάζει στο στόμα του κρέας από ζωντανά που έζησαν χωρίς ποτέ να δουν το φώς του ήλιου, μόνο και μόνο για τη δόξα του ανθρώπου!!! (επί αυτού θα επανέλθω σε επόμενο ποστ)

5. Τέλος, με τσαντίζουν οι άνθρωποι, που τους λες κάτσε να φάμε ή να πιούμε κάτι, σύμφωνα με την προσταγή των Πυθαγορείων «κάτσε να φας, κάτσε να πιεις αλλιώς σήκω και φύγε» και σου λένε όχι!!

Τα μπαλάκι ας το πάρει όποιος γουστάρει!