Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο

Τον Ισίδωρο Ζουργό τον γνώρισα από την «Αηδονόπιττα». Ένα έργο 600 σελίδων με θέμα την Έξοδο του Μεσολογγίου και – τι άλλο - τον έρωτα. Ενδιαφέρον έργο, είπα μόλις το τελείωσα, αλλά φλύαρο. Φλύαρα, σε γενικές γραμμές, είναι όλα τα μακροσκελή βιβλία. Οι συγγραφείς χάνονται στα ίδια τους τα σχέδια. Μάλλον τους πείθουν οι εκδότες να γράφουν μεγάλα βιβλία , ίσως επειδή αυτά πουλάνε.

Στην συνέχεια διάβασα την «σκιά της πεταλούδας». Και αυτό έτι περισσότερο φλύαρο. Ωστόσο δεν μπορεί κανείς παρά να παρατηρήσει την ικανότητα του Ζουργού να γράφει βιβλία που καταφέρνουν να σου κρατούν το ενδιαφέρον.

Το τελευταίο του βιβλίο το αγόρασα, μόνο και μόνο επειδή με ενδιαφέρει ο Μεσαίωνας.

Αυτό, ξεπερνάει σε μέγεθος όλα τα προηγούμενα. Κοντά 800 σελίδες.

Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας όταν το έγραφε, αλλά δεν έχει και καμία σημασία. Τα έργα παίρνουν τον δρόμο τους και ο καθένας βιώνει ένα βιβλίο με τα δικά του φίλτρα που πολλές φορές διαφοροποιούνται από εκείνα του συγγραφέα.

Στο οπισθόφυλλο λ.χ. διαβάζει κανείς:

«Ο Ματίας Αλµοσίνο, κρυπτοεβραίος στη Βασιλεία της Ελβετίας, διασχίζει από τρυφερή ηλικία τη Respublica Christiana, τη χριστιανική επικράτεια, ορφανός µε τον τρόπο του Ντίκενς και δέσμιος της θεοκρατικής καταδυνάστευσης της εποχής του. Χτίζει την ενηλικίωσή του μέσα από περιπέτειες, καθώς αλλάζει μάσκες θρησκευτικής και φυλετικής ταυτότητας, διχασμένος σχεδόν ως το τέλος από το μέγα διακύβευμα που εγκαινιάζει ο αιώνας του: τη γέννηση του επιστημονικού λόγου και την ανάφλεξη του ορθολογισμού απέναντι στη νοσταλγία του θαύματος και στις πιο ακραίες μεσσιανικές προσδοκίες.»

Τι να πει κανείς μετά από μια τέτοια εισήγηση; Θα ταίριαζε σε κάθε βιβλίο για τον 14ο αιώνα, εφ όσον κάποιος έχει χαρακτηρίσει τους μέσους χρόνους ως σκοτεινούς, όπου ξαφνικά αναδύθηκε από το πουθενά το Φώς της επιστήμης που διέλυσε τα σκοτάδια της Θεοκρατίας κλπ. κλπ. Αν όμως κάποιος δεν συμφωνεί με αυτό το παράδειγμα, τότε η ως άνω περιγραφή δυσφημεί το βιβλίο κατάφορα. Ούτε βέβαια η εποχή του Ντίκενς είναι εποχή θρησκευτικής καταδυνάστευσης! Ο Ντίκενς είναι συγγραφέας του 19ου αιώνα και το Λονδίνο βρίσκεται πολύ μακριά από την Ισπανία και την Ιταλίας της ιεράς εξέτασης και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού.

Ούτε προφανώς την χριστιανική επικράτεια διασχίζει ο Ματίας, αφού η Θεσσαλονίκη και η Κωνσταντινούπολη ήταν πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τέλος πάντων, πληροφορίες της ανιστορίας, πιστευτές σε κάθε θολό πνεύμα.

Αλλά και οι βιβλιοπαρουσιάσεις δεν πάνε πίσω. Οι περισσότερες (όσες δηλαδή διάβασα στο δίκτυ) λίγο πολύ τις ίδιες ανοησίες αραδιάζουν.

Ωστόσο, ανεξάρτητα με τα γραφόμενα στο οπισθόφυλλο και παρά το μέγεθος του βιβλίου, ο Ισίδωρος Ζουργός καταφέρνει αυτή τη φορά να μην ξεστρατίσει από ένα σχέδιο –πάντα σύμφωνα με τα δικά μου φίλτρα - περιγραφής μιας προσωπικότητας που πορεύτηκε τη ζωή του με οδηγό το καθήκον και την αγάπη για τον άνθρωπο.

Ο Ματίας Αλμοσίνο, γεννήθηκε στη Βασιλεία της Ελβετίας. Οι γονείς του, ήταν Μαράνοι. Δηλαδή με το ζόρι εκχριστιανισμένοι από την εποχή της Ρεκονκίστα κατά την οποία οι Ισπανοί διώχνουν τους Μαυριτανούς Μουσουλμάνους και τους ….. Εβραίους το 1492.

Γρήγορα αποδεικνύεται ότι ο πατέρας του δεν ήταν πατέρας του αλλά θείος του, ενώ πατέρας του είναι ο δίδυμος αδελφός του πατέρα του ο Ισαάκ. Ο Ματίας χάνει την μάνα του και μεταναστεύει με τον αληθινό του πατέρα στην Θεσσαλονίκη. Εκεί γνωρίζει τον Έλληνα Μελισσηνό, ο οποίος τον υιοθετεί και τον βαπτίζει Χριστιανό, αφού χάνει τον πατέρα του τον Ισαάκ.

Ο Ματίας, αντέχει όλες τις συμφορές που πέφτουν η μία μετά την άλλη στο κεφάλι του. Ο Μελισσηνός τον σπουδάζει γιατρό στην Πάντοβα και ο Ματίας γίνεται ο πιο διάσημος γιατρός της εποχής του. Αλλά δεν είναι μόνο ένας άριστος γιατρός, είναι ένας θεραπευτής των φτωχών όπου και αν τους συναντήσει.

Ο Ματίας είναι ένας ταξιδευτής από ανάγκη. Το καθήκον τον σπρώχνει να ξενιτεύεται και όχι κάποιος τυχοδιωχτισμός.

Από την Πάντοβα θα πάει στην Ζάκυνθο, μετά στην Πόλη μετά στο Λονδίνο (εδώ πηγαίνει όχι από κάποιο καθήκον) μετά στην Μολδαβία, στην συνέχεια στην Μόσχα και από κεί στον τελευταίο σταθμό.

Η Μελαγχολία είναι ο μόνιμος σύντροφος της ζωής του, αφού δεν προλαβαίνει να χαρεί τίποτα για μεγάλο διάστημα. Είναι σαν να τον έχει βάλει στόχο ο Θεός και τον υποβάλει σε κάθε λογής δοκιμασίες.

Δηλώνει άθεος! Αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας αλαφροΐσκιωτος που ψυχανεμίζεται όλες τις μεγάλες συμφορές που τον βρίσκουν.

Ο βιβλίο θα ήταν αφόρητο με τις τόσες δυστυχίες που τσακίζουν τον Ματίας, αλλά η απάντηση και η στάση της ζωής του αποζημιώνουν τον αναγνώστη και αφήνουν στο τέλος μια γλυκιά γεύση γι’ αυτόν τον ήρωα της καθημερινότητας, που θα μπορούσε να είχε γίνει πλούσιος και δοξασμένος! Στο τέλος η μοίρα του τον οδηγεί στο Άγιο Όρος όπου θα περάσει το υπόλοιπο του βίου του. Αλλά και εκεί δεν θα σταματήσει να γιατρεύει και να χαρίζει ζωή, ενώ η δική του συνεχίζει να τρέχει βουτηγμένη στην μελαγχολία και στην μοναξιά.

Το πρόσφατο βιβλίο του Ζούργου είναι καλογραμμένο, το κείμενο είναι δεμένο και η πλοκή μετρημένη και ακούραστη.

Το ιστορικό φόντο δεν είναι πολύ έντονο. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε εποχή και ο Ματίας – Αλμοσίνο Μελησσινός θα μπορούσε να ήταν ένα παράδειγμα για την σημερινή εποχή όπου οι άνθρωποι έχουν χάσει τον μπούσουλα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Οφείλω ένα εύγε στον Ισίδωρο και του εύχομαι καλή συνέχεια ως συγγραφέας.

Κλείνοντας θα έλεγα ότι καλό θα ήταν να μελετήσουμε όλοι μας την ιατρική του Μεσαίωνα βασισμένη σε ότι ο άνθρωπος παίρνει από την Άγια Γη και όχι από τις Άγιες Φαρμακερές (και όχι φαρμακευτικές) Εταιρείες, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πόσο γρήγορα αυτός ο πολιτισμός θα καταρρεύσει και δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο.

Άλλα βιβλία του Ισιδωρου Ζουργού, αντιγραφή απο την βιβλιονετ:
2014) Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο, Εκδόσεις Πατάκη
(2012) Ανεμώλια, Εκδόσεις Πατάκη
(2011) Ανεμώλια, Εκδόσεις Πατάκη
(2010) Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού, Εκδόσεις Πατάκη
(2010) Φράουστ, Εκδόσεις Πατάκη
(2008) Η αηδονόπιτα, Εκδόσεις Πατάκη
(2007) Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού, Εκδόσεις Πατάκη
(2005) Στη σκιά της πεταλούδας, Εκδόσεις Πατάκη
(2002) Η ψίχα εκείνου του καλοκαιριού, Εκδόσεις Πατάκη
(2000) Αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού, Εκδόσεις Πατάκη
(1995) Φράουστ, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη