εξαιρετικά αφιερωμένο στους Ελληναράδες

Το παρακάτω βίντεο, το αφιερώνω εξαιρετικά σε όλους αυτούς τους ελληναράδες του διαδικτύου, που βγήκαν μετά το ελεεινό άρθρο του Focus να χειροκροτήσουν, να φωνάξουν πιο δυνατά από τους Γερμανούς ή τους Εγγλέζους ή τους Αμερικανούς, ότι είμαστε τεμπέληδες, φαφλατάδες, κλέφτες, ανίκανοι, ηλίθιοι, φοροφυγάδες περισσότερο από τους άλλους λαούς, διεφθαρμένοι κλπ. κλπ. ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ να θέλουν να αποδείξουν ότι το Άρθρο είναι και ………………φιλελληνικό!!
Σκεφτείτε και να μην ήταν φιλελληνικό, τι θα μας έσουρνε.
Δείτε το βίντεο και αν δεν βαριέστε διαβάστε και μια γερμανική φωνή που δεν συντάσσεται με το περιοδικό Μπούρδα

Τα έχουμε πει πολλές φορές, ότι αυτό το σύστημα της αιώνιας ανάπτυξης δεν μπορεί να έχει μέλλον! Δεν μπορεί να έχει μέλλον, όχι γιατί αυτό πιστεύουμε ή νομίζουμε, αλλά γιατί

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΓΑΝΙΚΟ Η ΑΝΟΡΓΑΝΟ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΑΕΝΑΩΣ, εκτός από την ανθρώπινη βλακεία που μπορεί να φτάσει στο άπειρο, που είπε και ένας άλλος γερμανός

Συγγραφέας: Αντρέας Βερ*

Οι τίτλοι των εφημερίδων δεν θα μπορούσαν να είναι πιο δραματικοί: «Η Ελληνική Μιζέρια» (Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε, 7/1/10), «Δυναμίτης στη Νομισματική Ένωση» (επίσης Φ.Α., 29/1/10), «Τερατώδες Έλλειμμα» (Ντερ Σπήγκελ Διαδικτύου, 5/12/09), «Η Πιστωτική Κρίση Οξύνεται» (επίσης Φ.Α., 29/1/10).
Όλα τα σχετικά δημοσιεύματα μιλούν για τα παραποιημένα στατιστικά στοιχεία της Ελλάδας, για αυξημένα επιτόκια κινδύνου, για ένα Bail-out (αποκοπή), για μια αναγκαία –ειδική– αντιμετώπιση του χειροπόδαρα δεμένου και ανήμπορου οφειλέτη από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Τι αληθεύει απ’ όλα αυτά; Περί τίνος πρόκειται; Είναι η Ελλάδα, η οποία εκτός των άλλων αποτελεί μέλος της Ε.Ε. και της νομισματικής ένωσης, ένα αποτυχημένο κράτος (failed state);
Και βέβαια όχι. Απειλείται, βρίσκεται υπό πτώχευση; Ούτε αυτό συμβαίνει. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας συμβαίνει να είναι υψηλό, υπερβαίνει το 113% του Α.Ε.Π. της, όμως ακόμα μεγαλύτερο είναι το σχετικό χρέος της Ιταλίας (115% του Α.Ε.Π.), ενώ της Ισλανδίας (η οποία πιέζει για να εισέλθει στην ευρωπαϊκή ζώνη) ανέρχεται στο 118 %.
Το δημόσιο χρέος του Βελγίου είχε ανέλθει το 1993 στο 140% του Α.Ε.Π., χωρίς να της απαιτηθεί να κηρύξει πτώχευση.
Εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης μάλιστα συναντάμε πολύ μεγαλύτερα κρατικά-δημόσια χρέη, όπως είναι αυτό της Ιαπωνίας, το οποίο ανέρχεται στο 189,6% του εθνικού της εισοδήματος.
Συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε σήμερα για έναν ενδεχόμενο κίνδυνο πτώχευσης της Ελλάδας. Το αποδεικνύει και το γεγονός, ότι, μόλις στις 26 Ιανουαρίου 2010, πέτυχε να δανειστεί 8 δισ. ευρώ. Και, βέβαια, οι ενδιαφερόμενοι (σ.τ.μ., το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα) δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό για να προχωρήσουν σε αυτό τον δανεισμό. Αντίθετα μάλιστα, ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν το τριπλάσιο ποσό (βλέπε F.A.Z., 29/1/10). Για τον ίδιο λόγο, δεν δυσκολεύονται να ικανοποιήσουν ένα νέο, προγραμματιζόμενο από την Ελλάδα δάνειο, ύψους 5 δισ. ευρώ. [ ]
Μήπως το γεγονός αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θέτει σε κίνδυνο το κοινό νόμισμα του Ευρώ; Μήπως θα ήταν καλύτερο να εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή νομισματική ζώνη; Τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα μας λένε πως η Ελλάδα δεν διαθέτει το απαιτούμενο ειδικό οικονομικό βάρος για να μπορέσει να βλάψει το ευρώ. Αυτό γίνεται περισσότερο αντιληπτό εάν εξετάσει κανείς τους απόλυτους αριθμούς. Το ελληνικό δημόσιο έλλειμμα, ύψους 406 εκατομμυρίων δολαρίων, το υπερβαίνουν, σε σημαντικό βαθμό, κυρίως η Ισπανία (695 εκατομμύρια) και η Ιταλία, με ένα χρέος 2.062 εκατομμυρίων δολαρίων.
Ακόμα και εάν συμβαίνει να αυξάνεται, στο ελάχιστο, ο γενικός δανεισμός της ευρωζώνης, με τα αυξανόμενα ελλείμματα της Ελλάδας, η πραγματικότητα δείχνει ότι η υπάρχουσα δυναμική συνολικής χρέωσης της ευρωζώνης παραμένει σε ανεκτό επίπεδο αντιμετώπισης.
Το 2009, το χρέος της αυξήθηκε κατά 6%, γεγονός που αποκλίνει στο διπλάσιο από το ανώτατο όριο (3%) που έχει θέσει, βάσει συμφωνίας, η Ε.Ε. Όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως το 2009 ήταν το χειρότερο έτος της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Όπως επίσης και το γεγονός ότι διατέθηκαν τεράστια πακέτα οικονομικής διάσωσης-ενίσχυσης των τραπεζών και δρομολογήθηκαν πολύ ακριβά –πέραν του φυσιολογικού οικονομικού κόστους και των πραγματικών αναγκών– προγράμματα ανάκαμψης της οικονομίας.
Παράλληλα, υπήρξε στασιμότητα ή μείωση στην είσπραξη των φορολογικών οικονομικών πόρων. Με έναν γενικό δανεισμό, στο ύψος του 6%, μπορούμε να πούμε πως η ευρωζώνη βρίσκεται ακόμα, συγκριτικά με το παγκόσμιο επίπεδο, σε μια καλή κατάσταση. Το 2010, το δημόσιο έλλειμμα των Η.Π.Α. ανέρχεται στο 10% και, σε χώρες όπως στην Ιαπωνία και την Αγγλία, υπερβαίνει κατά πολύ αυτό της ευρωζώνης. Συνεπώς δεν υπάρχει καμία αιτία για την πρόκληση πανικού στις Βρυξέλλες.
Η Πολιτική Σκοπιμότητα
Για ποιους λόγους λοιπόν προκλήθηκε όλη αυτή η φιλολογία και η διαμάχη για την Ελλάδα; Πίσω από τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα. Πρόκειται για την προσπάθεια επιβολής πάση θυσία, και ανεξαρτήτως κόστους και συνεπειών, του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, με όλες τις προβλεπόμενες εντολές- προδιαγραφές και κυρώσεις.
Κυρίως για την επιβολή όλων των μέτρων του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως το οραματίσθηκαν οι αρχικοί του εμπνευστές, δηλαδή το πολιτικό κατεστημένο της Γερμανίας και οι Γερμανοί τραπεζίτες, οι οποίοι επιμένουν να το διατηρήσουν χωρίς καμία παρέκκλιση.
Παράλληλα, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παίζεται και ένα παιχνίδι διασφάλισης της πολιτικής πρωτοκαθεδρίας: ο Κεντρικός Πυρήνας της Ε.Ε., συσπειρωμένος γύρω από τη Γερμανία, πυρήνας που, παρά την παρούσα οικονομική κρίση, διαθέτει ακόμα νομισματική-οικονομικο-πολιτική σταθερότητα, θέλει να κρατήσει την εξασθενημένη Ευρωπαϊκή Περιφέρεια, την Ιρλανδία, Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, και βέβαια την Ελλάδα, υποταγμένη στη δική του γραμμή.
Για τους λόγους αυτούς υποβαθμίζεται σήμερα συστηματικά η Ελλάδα. Στον «πίνακα των ανακοινώσεων» έχει αναρτηθεί η «επαπειλούμενη κρατική πτώχευσή της».1
Η Ελλάδα ενδείκνυται, όσο καμία άλλη χώρα στον κόσμο, για την εφαρμογή μιας «επιχείρησης τιμωρίας». Εξ αρχής τη θεωρούσαν ένα «ανάγωγο παιδί», και μάλιστα ένα «νόθο παιδί» της ευρωζώνης. Κανονικά δεν θα έπρεπε να συμμετάσχει σε αυτήν, όταν, ήδη το 2001, με την είσοδό της, είχε παραποιήσει τα οικονομικά στατιστικά της στοιχεία. Βέβαια, τα αντίστοιχα στοιχεία είχε παραποιήσει και η Ιταλία. Μόνο που με το συνιδρυτικό αυτό μέλος της Ε.Ε. (σ.σ. την Ιταλία) δεν μπορεί να συμπεριφέρεται κανείς με τον αχαλίνωτο τρόπο που συμπεριφέρεται απέναντι στην Ελλάδα. Την αντιμετωπίζουν με τελείως διαφορετικό τρόπο.
Ο κ. Οτμάρ Ίσσινγκ, πρώην διευθύνων οικονομολόγος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, είχε δηλώσει σχετικά: «…καμία άλλη χώρα εκτός από την Ελλάδα δεν κατάφερε να αντλήσει, στη διάρκεια πολλών χρόνων, τόσο μεγάλα οφέλη από τη Νομισματική Ευρωπαϊκή Ένωση και παράλληλα να παραβιάζει, τόσο πολύ, τους κοινούς κανονισμούς»2.
Στην εικόνα αυτή βοήθησε και το γεγονός ότι μετά την κυβερνητική αλλαγή στην Αθήνα τον Οκτώβρη του 2009, από τους συντηρητικούς στους σοσιαλδημοκράτες, αυτοί εμφάνισαν ξαφνικά τελείως νέα στοιχεία για το πραγματικό χρέος της χώρας.
Οι απερχόμενοι –εκλογικά ηττημένοι συντηρητικοί– είχαν υπολογίσει τα υπαρκτά ελλείμματα προς τα κάτω, για να κερδίσουν τις εκλογές.
Η νέα κυβέρνηση διόρθωσε στις 21 Οκτωβρίου 2009 τους αριθμούς. Σύμφωνα με αυτούς, για το έτος 2008, το έλλειμμα διαπιστώθηκε στο 7,7 % και όχι στο 5,5% του Α.Ε.Π. Ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία-δυσφορία προκάλεσαν οι αναγωγές για το 2009: πρόκειται για ένα έλλειμμα της τάξεως του 12,5 % και όχι του 6,7% του Α.Ε.Π.
Αμέσως ακολούθησε η επίσκεψη στην Ελλάδα μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων, εντεταλμένης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να ελέγξει τις ελληνικές στατιστικές υπηρεσίες. Το πόρισμά της κατέληξε σε καταστροφικές διαπιστώσεις.3
Το δικαστήριο των υποκριτών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
Έκτοτε, το κύμα αγανάκτησης των υπόλοιπων χωρών-μελών της Ε.Ε. ξεπέρασε τα όρια. Οι πιο επιεικείς χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν ήταν «ο Έλληνας σπάταλος», ή «οικονομία της κακοδιαχείρισης».
Με οξύτατους τόνους καταγγέλλονται η «πελατειακή οικονομία της Ελλάδας», η «φοροδιαφυγή», η «διαφθορά» και η κακοδιαχείριση οικονομικών πόρων. [ ]
Στην παρούσα κατάσταση, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι οι προνομιούχοι δεν καταβάλλουν σχεδόν καθόλου φόρους και ότι ο παρακρατημένος από τους επιχειρηματίες Φ.Π.Α. (που δεν αποδίδεται) ξεπερνά το 30%, ενώ, στην υπόλοιπη Ε.Ε. το ποσοστό αυτό ανέρχεται μόλις στο 12%!
Επίσης, το συνολικό ποσό της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα υπολογίζεται σε 30 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Και όμως, όλα αυτά τα δεδομένα μέχρι σήμερα δεν ενοχλούσαν κανέναν στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο.[ ]
Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι τόσο σάπιος και παρασιτικός, όσο είναι και στις άλλες χώρες του κόσμου. Ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τις προσπάθειες χειραγώγησης της δικαιοσύνης στην Ιταλία, με σκοπό να μην έλθουν στην επιφάνεια οι σκοτεινές επιχειρηματικές δραστηριότητες του Μπερλουσκόνι, του πιο πλούσιου ανθρώπου της χώρας.
Ας σκεφτούμε τα λαδώματα πολιτικών όλων των κομμάτων στην Αγγλία, ή τον Γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί, ο οποίος συναναστρέφεται με όλους τους ισχυρούς που ασκούν επιρροή. Ας σκεφτούμε και τις συνθήκες που ισχύουν στην ίδια τη Γερμανία, οι οποίες προσομοιάζουν όλο και περισσότερο με τις συνθήκες της Ελλάδας. Η πελατειακή οικονομία, η φοροδιαφυγή και η διαφθορά επεκτείνονται και στη Γερμανία. Και εδώ καταρρέουν οι υποδομές της χώρας. Όμως όχι, στο εδώλιο των κατηγορουμένων ενός δικαστηρίου που συγκροτείται από τη Συνέλευση των Υποκριτών, πρέπει να εμφανιστεί –να καθίσει– μόνο η Ελλάδα, «αυτός ο κατ’ επανάληψη και υποτροπιάζων παραχαράκτης των στατιστικών στοιχείων-εγκληματίας» (Βλέπε Φαϊνάνσιαλ Τάιμς Γερμανίας, 9/11/2009).
Με την ευκαιρία αυτή προσφέρεται μια καλή αφορμή για να αναλογιστούν το γερμανικό κεφάλαιο και το γερμανικό πολιτικό κατεστημένο τις ευθύνες τους για την οικονομική κρίση και στην Ελλάδα.
Ο Χάινε Φλάσμπεκ σε άρθρο του συσχέτισε τη σημερινή οικονομική κρίση της Ελλάδας με τις εξαγωγικές επιτυχίες της Γερμανίας (Φαϊνάνσιαλ Τάιμς Γερμανίας 16/12/2009): γερμανικές εταιρείες οδηγούν χωρίς έλεος στην καταστροφή τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές τους. Οι διατάξεις της τελωνειακής ένωσης και του ελεύθερου εμπορίου ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες της εσωτερικής αγοράς όλων των χωρών-μελών της Ε.Ε. για το τεχνολογικά ανεπτυγμένο γερμανικό κεφάλαιο και την κατακυριάρχηση της ευρωπαϊκής αγοράς από τις γερμανικές εξαγωγές και όχι μόνο.
Ό,τι αποτελεί για τη γερμανική αγορά παραγωγικό πλεόνασμα και προωθείται στις εξαγωγές καταλήγει να αποτελεί για τις υπόλοιπες εισαγωγικές χώρες της Ευρώπης έλλειμμα.
Η ανταγωνιστικότητα των οικονομιών της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας υποχωρεί σταθερά. Τα ισοζυγία πληρωμών τους, κυρίως το εμπορικό, είναι διαρκώς παθητικά. Εάν διέθεταν οι χώρες αυτές ακόμα το εθνικό τους νόμισμα, θα είχαν προχωρήσει σήμερα στην υποτίμησή του, ώστε οι εξαγωγές τους να καταστούν φτηνότερες και εισαγωγές τους ακριβότερες. Όπως έπραξαν πρόσφατα η Τσεχία και η Πολωνία. Σαν μέλη της ευρωζώνης τούς είναι αδύνατο να ασκήσουν αυτό το παλαιό δικαίωμα, είναι καθηλωμένες μέσα σε μια παγίδα.
Οι νεοφιλελεύθεροι τους συνιστούν σαν αντίδοτο να κάνουν κάτι άλλο: να υλοποιήσουν μια εσωτερική υποτίμηση, με άλλα λόγια να μειώσουν τους μισθούς και τις τιμές των προϊόντων.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προωθεί απέναντι στην Ελλάδα δύο στόχους :
Α) Το υπάρχον δημοσιοοικονομικό έλλειμμα θα πρέπει να υποχωρήσει-συμπιεστεί με την απορρύθμιση-κατάργηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας και τη μείωση των μισθών. Σαν παράδειγμα για μια αντίστοιχη πολιτική, μας παραπέμπουν στην Ιρλανδία.
Στη χώρα αυτή ο κρατικός προϋπολογισμός μειώθηκε για το 2010 κατά τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ. Οι δημόσιοι υπάλληλοι εισπράττουν ήδη κατά 15% μειωμένους μισθούς. Οι κοινωνικές παροχές μειώθηκαν κατά 4%, οι παροχές για τα παιδιά κατά 10%.
Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Αθήνας έχει χαράξει ήδη την ίδια γραμμή. Πάγωσαν οι άνω των 2000 ευρώ μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν τα σχετικά επιδόματα κατά δέκα τοις εκατό. Το πιο αποφασιστικό βήμα-μέτρο εκκρεμεί ακόμα: πρόκειται να αυξηθούν σημαντικά τα συνταξιοδοτικά όρια ηλικίας και να μειωθούν οι συντάξεις. [ ]
Β) Με το παράδειγμα της Ελλάδας, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμεί να κάνει μια επίδειξη για το πώς σκέπτεται να αντιμετωπίζονται στο μέλλον οι χώρες που δεν ακολουθούν τις οδηγίες των Βρυξελλών. Η κυβέρνηση των Αθηνών δεν πρόκειται μόνο να υποστεί, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διατάξεις του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως επίσης όλες οι 27 χώρες-μέλη της Ε.Ε., τη λεγόμενη «αρχική διαδικασία εξέτασης και διαβούλευσης για την υπέρβαση του δημοσιονομικού ελλείμματος».
Για την Ελλάδα, ο επίτροπος Χοακίν Αλμούνια σκέφτηκε ένα ακόμα πιο ειδικό μέτρο:
«…η κυβέρνηση της Αθήνας αδιαφόρησε τελείως για τις συστάσεις που της κάναμε την άνοιξη (σ.σ. 2008). Εξ αυτού του γεγονότος, θα αυξηθεί το έλλειμμά της. Η Ελλάδα τίθεται υπό το καθεστώς της λεγόμενης «καθυστέρησης και έκτακτης ανάγκης» (βλέπε Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε, 10/11/2009 )».
Ο σχολιαστής της Φ.Α., στη συνέχεια, έδωσε τη σωστή ερμηνεία της σχετικής τελευταίας δήλωσης Αλμούνια, με την εξής παρατήρηση: «Για τους λόγους αυτούς, η Επιτροπή προτίθεται να δρομολογήσει μια στενή δημοσιονομική επιτήρηση της Ελλάδας, τόσο αυστηρή όσο δεν είχε υπάρξει ποτέ άλλοτε (βλέπε Φ.A., 2/2/2010)».
Την Τετάρτη (3/2), η Επιτροπή των Βρυξελλών ανακοίνωσε ήδη τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων, με την πρόθεση να θέσει τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό υπό τον άμεσο έλεγχο της Ε.Ε.
Το λεγόμενο «καθεστώς καθυστέρησης και έκτακτης ανάγκης», στο οποίο έχει υπαχθεί η Ελλάδα, σημαίνει πως μια χώρα με μεγάλο έλλειμμα θα πρέπει να επιστρέψει με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς (σε αντίθεση με τους άλλους, κανονικούς παραβάτες) στο προβλεπόμενο από το Σύμφωνο Σταθερότητας ανώτατο σημείο του 3%.
Για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι, σήμερα, η Γαλλία έχει ένα έλλειμμα που ανέρχεται στο 7% του Α.Ε.Π., της έχει δοθεί ένας άνετος χρόνος μέχρι το 2014 για να επιστρέψει στο 3%, ενώ, την ίδια στιγμή, από την κυβέρνηση της Αθήνας απαιτείται να πετύχει τον συγκεκριμένο στόχο με μεγαλύτερα άλματα, μέσα στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα. Από το σημερινό 12,7% του Α.Ε.Π, θα πρέπει η Ελλάδα να καταφέρει, μέσα σε τρία χρόνια (το 2012 ), να επιστρέψει στον μαγικό αριθμό του 3 %. Αυτό είναι το σχέδιο πλεύσης που εισηγήθηκαν στην Αθήνα οι Βρυξέλλες:
Η ανακοίνωση της Αθήνας για τη λήψη ακόμα πιο αυστηρών μέτρων δημοσιονομικής λιτότητας, έγινε προφανώς υπό τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία είχε φροντίσει προηγουμένως να χαρακτηρίσει –ανεπίσημα– τα αναμενόμενα και προαναγγελθέντα, ημέρες πριν, από την κυβέρνηση Παπανδρέου ως μέτρα-σοκ, ελάχιστα φιλόδοξα.
Ο στόχος που έθεσε η ελληνική κυβέρνηση να μειώσει το έλλειμμα κατά 4 % του Α.Ε.Π. ξεπερνά τις προδιαγραφές που έθεσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., στα πλαίσια του θεσμοθετημένου από το Σύμφωνο Σταθερότητας πρώτου σταδίου, δηλαδή του σταδίου της «διαδικασίας συνεργασίας και διαβούλευσης για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων».
Μέχρι τώρα, τα πιο σκληρά μέτρα λιτότητας τα είχε πάρει η Ιρλανδία, με ένα στόχο ετήσιας μείωσης του ελλείμματος (με αρχή το 2010) κατά 2 % του Α.Ε.Π.
Η πρόθεση της Ελλάδας να μειώσει το έλλειμμα μέσα στο 2010, σε μια χρονιά που έτσι κι αλλιώς αναμένεται να μειωθεί ακόμα περισσότερο η παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας κατά 4 %, οδηγεί με σιγουριά σε πλήρες αδιέξοδο και οικονομικό μαρασμό. Ένα γεγονός το οποίο –προφανέστατα– δεν απασχολεί και δεν ενδιαφέρει κανέναν στις Βρυξέλλες.
Η αλήθεια είναι πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γνωρίζει πολύ καλά ότι οι βροντερές απειλές της για «μέτρα τιμωρίας» δύσκολα μπορούν να υλοποιηθούν, όπως και το να επιβληθούν ποινές. Διαδικασίες συζήτησης-διαβούλευσης για την αντιμετώπιση δημοσιονομικών ελλειμμάτων υπήρξαν για πολλές χώρες στην Ε.Ε. Μέτρα όμως τιμωρίας, προστίμων και αντιποίνων, δεν πάρθηκαν ποτέ. Επίσης, είναι πολύ δύσκολο να παρθούν και να εφαρμοστούν άλλες μορφές τιμωρίας, που εισηγούνται ορισμένοι, όπως η περιστολή των εκταμιεύσεων από τα περιφερειακά και διαρθρωτικά ταμεία της Ένωσης.4
Παρ’ όλα, αυτά οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν τελειώνουν ποτέ. Για να πειθαρχήσει την Ελλάδα, βασίζεται στη βοήθεια των δυνατών συμμάχων της. Αυτοί είναι οι χρηματοπιστωτικές-χρηματιστηριακές αγορές, οι οποίες κερδοσκοπούν εδώ και μήνες εις βάρος της.
Οι προσπάθειες αισχροκέρδειας των συμμάχων αυτών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τρέφονται και συντηρούνται από τις φήμες και τις υποψίες για μια ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδας ή ακόμα για την ενδεχόμενη αποσύνθεση-διάσπαση της ευρωζώνης. Στην προσπάθεια αυτή διαπρέπουν ιδιαίτερα τα Μ.Μ.Ε. των Η.Π.Α. και της Αγγλίας.
«…Οι Χρηματοπιστωτικές Αγορές αποτελούν ευαίσθητους καλούς δέκτες όλων των φημών που αφορούν ενδεχόμενες επιχειρήσεις σωτηρίας των Ελλήνων και δεν μπορούν να παραβλέψουν τη συζήτηση που διεξάγεται για την πιθανότητα αποκλεισμού της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση (βλέπε Φ.A., 29/01/2010)». Και εάν διαπιστωθεί ότι υπάρχει έλλειψη των απαιτούμενων φημών, τότε ανακαλύπτουν οι ίδιες οι «αγορές», στα γρήγορα, ορισμένες. Όπως έκανε τελευταία ο Εκόνομιστ, ένα από τα γνωστά όργανα της αγοράς, στο ειδικό περιοδικό που εκδίδει με την ονομασία «European Voice», όπου πληροφορούσε τη διεθνή κοινή γνώμη πως, «ευρισκόμενη, η Ελλάδα, σε μια δεινή θέση, αναγκάσθηκε να ζητήσει βοήθεια από τις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας». Μόλις διαψεύστηκε η φήμη αυτή, εμφανίσθηκε η «είδηση» ότι «η Αθήνα, μπροστά στις δυσκολίες της, έφτασε στο σημείο να ζητήσει βοήθεια από το Πεκίνο». [ ]
Άντληση πρόσθετων κεφαλαίων με τη μέθοδο της απομύζησης
Βλέπουμε λοιπόν ποιον εξυπηρετούν οι φιλολογίες για την αναμενόμενη πτώχευση της Ελλάδας. Οι συζητήσεις και οι φήμες αυτές προκαλούν αβεβαιότητα και φοβίες. Με αυτόν τον τρόπο, εκδιώκονται κεφάλαια που αναζητούν επενδύσεις, γιατί, όπως γνωρίζουμε, το κεφάλαιο τρέμει όπως το ελάφι και, για να επιστρέψει, απαιτεί πολύ υψηλότερα κέρδη. Με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί το κόστος του δανεισμού. Το ελληνικό κράτος μπόρεσε τελικά να εξυπηρετήσει, στα τέλη του Γενάρη 2010, το εξωτερικό του χρέος, αλλά μόνο διότι υποχρεώθηκε να πληρώσει πολύ παραπάνω απ’ ό,τι πληρώνουν τα γερμανικά ομόσπονδα κρατίδια για τον δανεισμό και την εξυπηρέτηση των χρεών τους.
Οι επενδυτές-χρηματιστές αποδέχθηκαν με ευχαρίστηση το συγκεκριμένο κερδοσκοπικό δώρο. Για τη θιγόμενη όμως Ελλάδα, η εξέλιξη αυτή σημαίνει ότι θα πρέπει να καταβάλει για τον δανεισμό της επιπλέον 250 εκατομμύρια δολάρια (σε σύγκριση με τους χαμηλότερους τόκους δανεισμού για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες), τα οποία θα μπορούσαν να διατεθούν για έργα σε σχολεία, νοσοκομεία και οδικές υποδομές.
Το ξεζούμισμα επιπλέον κεφαλαίων προετοιμάστηκε από την υποβάθμιση της δανειοληπτικής της αξιοπιστίας, την οποία ανέλαβαν να εκτιμήσουν τα τρία βασικότερα πρακτορεία αξιολόγησης των Η.Π.Α. Ένα «μαγικό χέρι» οδήγησε τους πιστούς Δούλους των Αγορών στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα θα πρέπει να εκπέσει από τη μέχρι τώρα καλή της πιστοληπτική αξιοπιστία.
Συνεπώς, γίνεται κατανοητό το γεγονός ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές συμβάλλουν με τον τρόπο τους, γίνονται αρωγός στην προσπάθεια των Βρυξελλών να υποτάξει την Ελλάδα στον ζυγό του λεγόμενου Συμφώνου Σταθερότητας. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το παρακάτω σχετικό σχόλιο (6/10/2009) των Φαϊνάνσιαλ Τάιμ Γερμανίας: «οι χρηματοπιστωτικές αγορές σώζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας».
Σε άλλη έκδοση της ίδιας εφημερίδας, μας δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσουμε επίσης πως: «…η ελπίδα εξακολουθεί να βρίσκεται στην αγορά. Στον βαθμό που θα αυξηθούν οι πρόσθετοι τόκοι επικινδυνότητας για τον κρατικό δανεισμό της Ελλάδας, αυτός θα καταστεί ακριβότερος και κατά προέκταση η παραπέρα αναζήτηση πιστώσεων θα είναι μία μη προσφιλής ενέργεια. Τα υπόλοιπα κράτη της Ε.Ε. δεν θα πρέπει να εμποδίσουν αυτή την εξέλιξη παρέχοντας ανώφελες υποσχέσεις παροχής βοήθειας για το ξεπέρασμα της κρίσης…»5.

Δήλωση προσωρινής αδυναμίας πληρωμών για την Ε.Ε.
Θα μπορούσε εύκολα να συντριβεί η εξουσία των χρηματοπιστωτικών αγορών και να υποχωρήσουν οι λεγόμενοι «πρόσθετοι τόκοι κινδύνου» στο επίπεδο του δανεισμού της Γερμανικής Ομοσπονδίας, εάν τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης εξέφραζαν την επιθυμία για συμπαράσταση σε οποιοδήποτε μέλος τους βρεθεί προ δύσκολων οικονομικών συγκυριών. Θα αρκούσε γι’ αυτό μια ξεκάθαρη και απλή δήλωσή τους ότι, «σε περίπτωση κινδύνου, αναλαμβάνουν την κάλυψη των χρεών ενός μέλους τους που θα συναντήσει δυσκολία αποπληρωμής». Η ενέργεια αυτή θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, από τη στιγμή που οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. προχώρησαν στη νομισματική ένωση, καθιέρωσαν ένα κοινό νόμισμα και έκτοτε υποτίθεται πως αποτελούν μια «κοινότητα με κοινή μοίρα».
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση όμως δεν συγκροτήθηκε για να διαμορφώσει μια κοινή μοίρα. Διαθέτει ένα κοινό νόμισμα, όμως η χάραξη της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής πολιτικής ανήκει στη δικαιοδοσία της εθνικής κυριαρχίας. Και, για να μπορούν οι λεγόμενες χρηματοπιστωτικές αγορές να συνεχίσουν να ασκούν τις κερδοσκοπικές τους πιέσεις σε κάθε ξεχωριστή χώρα-μέλος της Ε.Ε., ελήφθη η πρόνοια, στις λεγόμενες Ευρωπαϊκές Συνθήκες, με το ιδιαίτερο εκείνο συμβατικό άρθρο με το οποίο τονίζεται ο «αποκλεισμός της ανάληψης κοινής ευθύνης για τις υποχρεώσεις των επιμέρους μελών της Ε.Ε.».6
Το πραγματικό νόημα του συγκεκριμένου άρθρου αποδίδεται αποκαλυπτικά στη «βασική γνωμοδότηση για το ευρωπαϊκό δίκαιο», όπου διαβάζουμε τα εξής:
«Η θέση των χωρών-μελών στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές δεν πρέπει να καλυτερεύσει με τη θεσμοθέτηση κοινής ευθύνης και ανάληψης χρεών από όλη την κοινότητα των μελών. Αντίθετα, η δανειοληπτική αξιοπιστία των μελών πρέπει να εξασφαλιστεί με τη δημοσιονομική πειθαρχία… Η μείωση της πιστοληπτικής αξιοπιστίας θα πρέπει να αποτελέσει ένα κίνητρο για να αποφεύγεται μια παράλογη πολιτική εξόδων».7
Αυτή η ειδική πρόνοια-διάταξη της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, ο επονομαζόμενος όρος του «No-Bail», αποτελεί τη βασική αρχή λειτουργίας της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Εξασφαλίζει το να μη μετατραπούν τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. σε μια «κοινότητα αλληλεγγύης και κοινής ανάληψης ευθυνών», ή σε μια ένωση μεταφοράς πόρων προς χώρες-μέλη που θα περιέλθουν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Σύμφωνα με τις απόψεις του κ. Ίσινγκ [σ.τ.μ., πρώην μέλος των διοικητικών συμβουλίων της Ντόιτσε Μπάνκ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, επισκέπτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οικονομολόγος και ιδεολογικός θεμελιωτής του γερμανικού μονεταρισμού, βλέπε το βιογραφικό-«ποινικό» του μητρώο: http://de.wikipedia.org/wiki/Otmar_Issing]:
«…η παροχή οικονομικής βοήθειας σε κράτη-μέλη της Ε.Ε., που την χρειάζονται, θα πρέπει, στην καλύτερη περίπτωση, να προέρχεται απ’ έξω – και όχι από την ίδια την Ε.Ε.. Και θα είχε μόνο τότε ένα νόημα, εάν συνοδευόταν με αυστηρούς όρους οι οποίοι θα εξασφαλίζονται με την απειλή ποινικών ρητρών και άλλων μέτρων κολασμού». Για μια τέτοια αποστολή ενδείκνυται μόνο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Αυτή όμως η επιλογή σημαίνει και την παράλληλη δήλωση ανικανότητας και πτώχευσης της Ευρωπαϊκή Κοινότητας. Για την οικονομική εξυγίανση ενός κράτους-μέλους της, όπως και της ευρωζώνης, καλείται προς βοήθεια το καθοδηγούμενο από την Ουάσιγκτον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο!
Σύμφωνα με τον κ. Ίσινγκ, η περίπτωση αυτή είναι προτιμότερη από το να αποφασίσουν οι Βρυξέλλες για μια ενδεχόμενη χορήγηση οικονομικής βοήθειας. Διότι, πάντα κατά τον κ. Ίσινγκ, «το να επικαλεστεί κανείς το επιχείρημα της ανάγκης εκδήλωσης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, περιέχει εκρηκτική πολιτική πυρίτιδα…»8.
Η πρόσφατη σύγκρουση για τον έλεγχο της Ελλάδας είναι η ανελέητη πάλη μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών για την εξασφάλιση των αγορών και την επέκταση των σφαιρών επιρροής τους μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι οικονομικά ισχυρές χώρες θέλουν να γονατίσουν-ποδηγετήσουν τις αδύναμες.
Σε ποιο βαθμό θα το καταφέρουν, θα εξαρτηθεί από την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων στις χώρες που δέχονται την πίεση και την απειλή. (http://www.jungewelt.de/2010/02-05/018.php)

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1. Frankfurter-Αllgemeine – 29-01-2010, Otmar Issing, «Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση στο σταυροδρόμι», Die Europaische Wahrungsunion am Scheideweg.
2. Στο ίδιο.
3. European Commission – January 2010, «Report on Greek Government Deficit and Debt Statistics», Brussels, 8.1.2010 (COM (2010) 1 final).
4. «Για να σταματήσουμε το ελληνικό παρασιτικό σύστημα της τεμπελιάς, για να μην φτάσουμε στην ανάγκη λήψης μέτρων σωτηρίας, προκύπτει η ανάγκη να ληφθούν «μέτρα τιμωρίας και επιβολής ποινών. Θεωρητικά θα ήταν δυνατό να υπάρξει άρνηση εκταμίευσης, για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα προς την χώρα αυτή, οικονομικών πόρων από τα Διαρθρωτικά Ταμεία της Ε.Ε…». In: Bestraft Griechenland! Financial Times Deutschland vom 2.12.2009 -
5. «Τιμωρήστε την Ελλάδα» – Bestraft Griechenland! a. a. O.
6.Άρθρο 125 της Ιδρυτικής Συνθήκης της Ε.Ε. για τους «Τρόπους Εργασίας της Ένωσης».
7. Jurgen Schwarze, EU – Kommentar S. 1192
8. Otmar Issing, «Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση στο Σταυροδρόμι», Die Europaische Wahrungsunion am Scheideweg, in: FAZ vom 29.1.2010.
* Ο Αντρέας Βερ (Andreas Wehr) είναι συνεργάτης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Αριστεράς (GUE/NGL) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και συντονιστής της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικής Πολιτικής (ECON). Για περισσότερες αναλύσεις και τοποθετήσεις του: www.andreas-wehr.eu
Mετάφραση: Νταντόν

Το βίντεο το πρωτοείδα στον άνεμο

Το Αρθρο από το Αρδην