Ο Ράμφος η Στάη και το φεύγα

Επέστρεψα εχτές κατάκοπη και έκατσα μπροστά στο γυαλί για να ρίξω έναν υπνάκο πριν πάω για ύπνο.
Γιατί, αν πάω κατευθείαν για ύπνο θα με κατακλύσουν οι σκέψεις, πριν τους εφιάλτες! Ζόμπι μας έκανε αυτή η κωλοκατάσταση.
Έπεσα λοιπόν πάνω σε μια γλυκανάλατη Στάη, που κοίταζε λάγνα έναν ασπρομάλλη χαζοχαρούμενο που σύντομα διαπίστωσα ότι ήταν ο Ράμφος. Εντός ολίγων λεπτών εμφανίζεται στην οθόνη και ένας νεαρός φοιτητής, που δεν είχαν καν την ευγένεια να του γράψουν σωστά το όνομα, αλλά δεν πειράζει έτσι κι αλλιώς τα ονόματα σήμερα μόνο ντροπή σέρνουν μαζί τους.
Ο φοιτητής έλεγε τα αυτονόητα: Ένα μέλλον, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βρεθεί με 350 ευρώ τον μήνα, ως ασκούμενος (μάλλον εξασκούμενος θα ήταν το σωστό) και με αμοιβή όταν θα έχει περάσει το στάδιο των προκαταρτικών ασκήσεων 700 το μέγιστο.
Ο Ραμφος, άρχισε να μιλάει χαμογελαστός και να του εξηγεί με περισσή σοφία ότι πρέπει να περάσει στην αναίρεση, (την Εγγελιανή;) να ξεπεραστεί, να διαπεράσει την κρίση ως γενναίος διακορευτής και παρότι έχει δίκιο σε όσα λέει είναι μικρός ακόμα για να μπορέσει να τον καταλάβει. Είχε πάρει ένα ύφος πατρικό, έτσι όπως μιλάω εγώ καμιά φορά στον πεντάχρονο εγγονό μου και όπως δεν θα μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό να μιλήσω σε ένα 20-χρονο.
Αλλά τι του είπε;
Τι του είπε ο άθλιος άνθρωπος: Μάζεψε τα και πήγαινε – όχι στῆς χρυσῆς πολιτείας τὰ σταυροδρόμια- όπως μεταφορικά εννοεί ο ποιητής, αλλά έξω, στις πλούσιες χώρες εκεί που ρέει το γάλα και το μέλι, εκεί που θα βρεις το χρήμα να καλοπερνάς.
Η φιλοσοφία της αθλιότητας εκφρασμένη από την αθλιότητα του φιλόσοφου.
Το ένα ατόπημα του φιλοσόφου είναι η σκέψη του «μάζευτα αγόρι και φύγε και πατρίδες θα βρεις και αλλού».
Αλλά πιο πολύ με σύγχυσε η άγνοια του ανδρός: Πόσο καλά θα είναι εκεί έξω; Του είπες; Δεν του είπες γιατί δεν ξέρεις, γιατί δεν σκέφτεσαι, γιατί και σύ όπως σύμπασα η «διανόηση» της κατηγορίας σου, πιστεύουν ακόμα στη θαύμα της Δύσης που παράγει όλα τα καλά!
Ναι φίλοι μου φτωχύναμε προσωρινά σε αγαθά, και λέω προσωρινά γιατί ο άνθρωπος, που παράγει όλες τις αξίες, κάποτε θα τις ξαναβρεί, αλλά φτωχύναμε ανεπανόρθωτα πνευματικά. Και αυτό το δράμα παίζεται σε ολοένα και πιο επιταχυνόμενο κρεσέντο.
Με άλλα λόγια όχι μόνο θα πεινάσουμε, αλλά και θα πήξουμε και στις ανοησίες που θα ξερνάει ο ένας και ο άλλος ηλίθιος.

Για τον Ράμφο, σας παραπέμπω σε μια καλή κριτική της σχολής που εκπροσωπεί, εδώ