Ο Νεοωθωμανισμός καλά κρατεί! Η Τουρκία χάνει την Κουρδία και για αντάλλαγμα θα πάρει την Ελλάδα. Αυτό ήταν εξ αρχής το σχέδιο. Ποιός ενδιαφέρεται σήμερα για την Πατρίδα έτσι που μας κατάντησαν. Μόνο την τσέπη μας που αδειάζει κοιτάμε. Όλα τα υπόλοιπα χάνονται στην θολούρα της φτώχειας μας. Διαβάστε ο παρακάτω Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ της Τρίτης 12.11.2013 και θα καταλάβετε.
της Αγγέλας Ταβιανάτου*
Το Νομοσχέδιο Βαρβιτσιώτη για τον θαλάσσιο τουρισμό.
Εκείνο που δεν ξέρω είναι πότε δώσαμε Μάχη
Εδώ στην Ελλάδα μας, στην χώρα που δοκιμάζεται σήμερα με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο, ο κάθε υπουργός, ακόμα και σήμερα που θα έπρεπε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στο να ξεπεράσουμε αυτήν την δολοφονική συγκυρία, θεωρεί ως ύψιστο καθήκον του να φέρει έναν νέον Νόμο στην Βουλή.
Νομίζει ότι αυτός θα τον περάσει στην αθανασία και θα γλυτώσει από την μοίρα κάθε θνητού που είναι η λήθη. Φιλοσοφώ , γιατί όταν ένα καράβι είναι έτοιμο να τσακιστεί στα βράχια και ο καπετάνιος του δεν μπορεί πια να το κουμαντάρει, τότε το πλήρωμα το ρίχνει στις προσευχές, στις μαγκανίες και στην φιλοσοφία.
Το ίδιο και γω. Δραστηριοποιούμαι στον θαλάσσιο τουρισμό από το οργουελικό έτος 1984. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο καλύτερος Νόμος ήταν αυτός του Παπαδόγγονα. Ένας Νόμος απλός, σαφής, ολίγων μόνο σελίδων. Με αυτόν τον Νόμο το γιώτινγκ άνθισε και θέριεψε. Τα πλοία στις ένδοξες δεκαετία του 80 και του 90 πολλαπλασιάστηκαν και γέμισαν τις θάλασσες και τις Μαρίνες. Το κράτος μας , άρχισε να μας κοιτάει ζηλόφθονα. Έπρεπε να μας γονατίσει. Κατέβαλε πολλές φιλότιμες προσπάθειες. Ο ΕΟΤ αύξησε τα τέλη ελλιμενισμού τόσο πολύ που άδειασαν οι Μαρίνες. Τώρα είναι αγορασμένες από Τούρκικες εταιρείες που δηλώνουν πολύ περήφανες για το απόκτημά τους.
Τον Νόμο του Παπαδόγγονα, τον 438 τον αντικατέστησε ο νόμος Σουμάκη, ο οποίος αποφάσισε να εισάγει ορισμούς. Μας διαφώτιζε γράφοντας ότι «Ένα πλοίο ιστιοπλοϊκό είναι ένα πλοίο που έχει ως μέσο πρόωσης τα ιστία και μπορεί να φέρει και βοηθητική μηχανή». Άντε να εξηγήσεις σε κάποιον ότι μια μηχανή 80 άλογα σε πλοίο 14 μέτρων δεν είναι βοηθητική, αλλά δεύτερο μέσο πρόωσης, που είναι απαραίτητο για μανούβρες στα λιμάνια και για πλόες υπό ταχύτητα ανέμου κάτω των 2-3Bf. Ο ναυπηγός, λοιπόν, του ΥΕΝ που όρισε τις συνθήκες που προσδιορίζουν ένα ιστιοπλοϊκό πλοίο, τα κατάφερε να κατηγοριοποιήσει ΟΛΑ – ναι όλα – τα πλοία σε μηχανοκίνητα.
Το ιστιοπλοϊκό εξαφανίστηκε. Εσύ δηλαδή που έβλεπες μπροστά σου ένα πλοίο με ένα κατάρτι ψηλότερο από την απέναντι πολυκατοικία, σκεφτόσουν ένα ιστιοπλοϊκό πλοίο, αλλά το ΥΕΝ το έβλεπε σαν μηχανοκίνητο.
Τα μπάλωσαν κάπως, έκαναν τα στραβά μάτια και ο Ελληνικός Νηογνώμων με μαγείες και με μαγειρέματα, ξανάφερε τα πλοία στην προτέρα κατάσταση. Δηλαδή είπαμε τα σύκα – σύκα και τα ιστιοπλοϊκά σκάφη – ιστιοπλοϊκά σκάφη. Μεγάλη πρόοδος!
Μετά ήρθε η κρίση. Με την κρίση, πολλά πλοία δεν κατάφεραν να συμπληρώσουν τις προβλεπόμενες από τον Νόμο ημέρες ναύλωση (1) και έτσι από το καθεστώς «επαγγελματικό» εξέπεσαν σε « ιδιωτικό». Η έκπτωση από τον παράδεισο του επαγγελματικού, συνοδεύτηκε με άρση της Επαγγελματικής Άδειας, που σημαίνει άμεση καταβολή του ΦΠΑ επί της αξίας του πλοίου. Δηλαδή, όχι μόνο βλέπαμε με πόνο τα πλοία μας δεμένα στο ντόκο, αλλά έπρεπε να τιμωρηθούμε γι αυτό. Και η τιμωρία δεν σταματάει στην πληρωμή κάποιων δεκάδων χιλιάδων Ευρώ, αλλά καθόσον το ιδιωτικό πλοίο έχει και υψηλό τεκμήριο διαβίωσης, συνοδεύτηκε με απαίτηση καταβολής φόρου πολυτελείας. Καταβολή λοιπόν απίστευτων ποσών για φόρο πολυτελούς διαβίωσης, παρότι το πλοίο δεν έλυσε ούτε μια μέρα για ταξιδάκι αναψυχής του πλοιοκτήτη, αφού ο ίδιος δεν είχε φράγκο ούτε για το πετρέλαιο.
Καμία μέριμνα από πλευράς του ΥΕΝ, για την εξαιρετικά δυσμενή κατάσταση στον θαλάσσιο τουρισμό, ώστε να αποφευχθούν τέτοια δραματικά γεγονότα.
Ετσι, όσοι δεν είχαμε μεγάλα χρέη στις τράπεζες πορευτήκαμε κουτσά – στραβά. Όσοι είχαμε χρέη χάσαμε τα πλοία τους. Τα πήρε η Τράπεζα, αλλά μην φανταστείτε ότι αυτή πλούτισε. Απλώς φορτώθηκε μια περιουσία που χρειάζεται άλλη μία για να την συντηρεί, αφού κανένας δεν ενδιαφέρεται να την αποκτήσει έστω και μισοτιμής ή και ακόμα παρακάτω.
Πού βρισκόμαστε σήμερα; Οι κρατήσεις για το 2014 πάνε, σχετικά και σε σύγκριση με άλλους κλάδους που έχουν ξεψυχήσει, καλά. Τα πλοία σταμάτησαν να πολλαπλασιάζονται άναρχα, οπότε παρουσιάζουν μια καλύτερη πληρότητα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φτάσαμε σε ανεχτά επίπεδα πληρότητας. Οι τουριστικοί επισκέπτες έχουν μειωθεί αισθητά, αγγίζοντας εφέτος το ποσοστό των -30%, ενώ το 2012 ήταν πολύ χαμηλότερο. Θα είχαμε καταποντιστεί στα βαθειά νερά του Αιγαίου, αλλά μας έσωσαν οι τουριστικοί επισκέπτες από την Ρωσία και τις πρώην Ανατολικές χώρες, Πολωνία, Ουκρανία, Τσεχοσλοβακία.
Και ενώ περάσαμε τον κάβο και πορευόμαστε με αισιοδοξία προσπαθώντας να μπαλώσουμε τις ζημιές μας, μας προμηνύεται άλλη συμφορά!
Το Νομοσχέδιο Βαρβιτσιώτη ή όπως λέμε ο τυφώνας Κριστιάν!
Είναι ένας Νόμος 25 σελίδων και όπως είθισται ξεκινάει και αυτός με ορισμούς. Μεγάλο σκάφος, μικρό πλοίο, όλα ανάκατα, αλλά δεν πειράζει αφού τα ορίζουμε και τα βαφτίζουμε πάμε παρακάτω. Κάτι είναι κι αυτό! Ωστόσο, θα συμβούλευα τον κ. Βαρβιτσιώτη, να αποφεύγει την ονοματολογία «σκάφος» γιατί στα έγγραφα του Υπουργείου του δεν θα το βρεί αυτό το όνομα πουθενά. Χαριτωμένος νεολογισμός είναι και η λέξη καταχωρίζω, αντί του καταχωρώ. Ε, τι να κάνουμε, η ελληνική γλώσσα είναι κομμάτι δύσκολο για τους υπουργούς μας. Αν και νομίζω ότι ευφυώς διαπράττουν τέτοιους βαρβαρισμούς, προκειμένου να μην θυμώνουμε με το περιεχόμενο, αλλά με την μορφή. Πάλι θα φιλοσοφήσω, επειδή θυμήθηκα τον Einstein που έλεγε πάνω κάτω: «ό, τι είναι άσχημο είναι και λάθος».
Αλλά ας προσγειωθούμε στην σημερινή πραγματικότητα.
Τα έσοδα των πλοίων αναψυχής έχουν πέσει δραματικά, λόγω υψηλού ανταγωνισμού, με άλλα λόγια γίναμε πολλοί και οι μέρες μίσθωσης έχουν πέσει και αυτές σε δραματικά επίπεδα.
Από το 1984, που δραστηριοποιούμαι στον θαλάσσιο τουρισμό ως πλοιοκτήτρια πλοίων αναψυχής, εφέτος για πρώτη φορά, παρότι ήταν μια καλύτερη χρονιά από πέρυσι, έμειναν πολλά πλοία για όλον τον μήνα Αύγουστο ξενοίκιαστα. Οφείλεται στο γεγονός ότι οι Ιταλοί που έρχονται κυρίως τον Αύγουστο, εφέτος επέλεξαν την αποχή, προφανώς λόγω κρίσης. Αλλά και οι Γερμανοί δεν έρχονται πια με την ίδια συχνότητα, οπότε και τα άκρα μας έμεινα άπραγα. Οι Γερμανοί έρχονται Μάρτη - Απρίλη ή Οκτώβρη – Νοέμβρη.
Επομένως, η ζήτηση είναι μικρότερη της προσφοράς. Τι κάνει ο καλός νοικοκύρης σε τέτοιες περιπτώσεις; Σταματά να αγοράζει. Όντως, οι πωλήσεις νέων πλοίων, έχουν ομοίως καταποντιστεί.
Και ενώ αυτή είναι η αλήθεια, ο Υπουργός θέλει με το ζόρι να αυξήσει τον αριθμό των πλοίων. Πώς;
Με δύο τρόπους:
1. Ανοίγει τα σύνορα και σε πλοία με σημαία ξένης χώρας εκτός των χωρών της ΕΕ, δηλαδή στην Τουρκία.
2. Επιτρέπει και τον ιδιώτη να επιδίδεται στην εκμετάλλευση του ιδιωτικού του πλοίου.
Με το δεύτερο, εγώ προσωπικά δεν θα είχα αντίρρηση. Επειδή πιστεύω ότι όταν κάποιος έχει ένα ιδιωτικό πλοίο δεν θέλει να δει ναυλωτές να του χαλούν τη μόστρα. Εξ άλλου ο λόγος που κάποιος θα ήθελε ένα πλοίο ιδιωτικό να το εγγράψει στην κατηγορία των επαγγελματικών το πράττει προκειμένου να γλυτώσει τον ΦΠΑ και να πληρώνει μειωμένα τέλη ελλιμενισμού. Στην περίπτωση αυτή και τα δύο είναι ανεφάρμοστα. Τον ΦΠΑ τον έχει πληρώσει και τα λιμανιάτικα μάλλον δεν θα τα γλυτώσει, αφού η μαρίνα Φλοίσβου τα έχει ήδη καταργήσει και η μαρίνα Ζέα ομοίως. Επομένων προς τι το δώρον; Άσε που οι πιο πολλοί Έλληνες πλοιοκτήτες μεγάλων πλοίων τα έχουν υπό ξένη σημαία, προφανώς χώρας εκτός ΕΕ. Ωστόσο είναι δεοντολογικό λάθος Εάν ο ιδιώτης πλοιοκτήτης μπορεί να νοικιάζει το πλοίο του, τότε γιατί να μην μετατρέψουν όλοι οι Έλληνες τα αυτοκίνητά τους σε ταξί ή τα σπίτια τους σε ξενοδοχεία;
Αλλά το πρώτο προς τι;
Αφού πουλήσαμε τις μαρίνες μας σε τούρκους, τώρα λέμε να τους δώσουμε και το δικαίωμα να ναυλώνουν τα πλοία τους εδώ στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι πρόδηλος. Οι μαρίνες που αγοράστηκαν από την τουρκική Ντογκάν είναι σχετικά άδειες. Όταν όμως θα επιτρέπεται σε πλοία με τούρκικο νηολόγιο να εκτελούν τουριστικούς πλόες στην Ελλάδα, τότε θα γεμίσουν. Οι Τούρκοι που έχουν υψηλή εθνική συνείδηση σε αντίθεση με μας, θα παρέχουν στα τουρκικά πλοία μειωμένο τιμολόγιο ελλιμενισμού. Μετά από την ολοκλήρωση του τουρκικού σχεδίου που προωθεί το ελληνικό ΥΕΝ, είναι επόμενο και αυτονόητο: Το ελληνικό γιώτινγκ θα σβήσει.
Η Τουρκία, με το χέρι του έλληνα υπουργού, μας έκανε κίνηση Ρουά-Ματ!
Όχι μόνο έχει κατακλύσει τα νησιά των Δωδεκανήσων, αλλά επιδιώκει να μεταφερθεί και στον Αργοσαρωνικό και στο Ιόνιο. Η Τουρκία έχει πολιτική και βάζει στόχους. Σήμερα ο κ. Βαρβιτσιώτης και η κ. Κεφαλογιάννη επιτρέπουν σε πλοία άνω των 24 μέτρων, σιδερένια και πλαστικά (σιγά τους ορισμούς) αύριο ο επόμενος θα άρει το μέτρο και θα το κατεβάσει στα 20 και μετά στα 12 και θα εξισώσει το ελληνικό με το τουρκικό πλοίο.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Ποιος θέλει τον πλήρη εξευτελισμό μας; Την πλήρη φτώχεια μας; Την πλήρη υποταγή μας. Το κόψιμο των φτερών μας. Τον θάνατο των ελπίδων μας. Η συγκυρία μας θέλει όλους δρομείς. Πρέπει να τρέξουμε και η Κυβέρνηση μας κόβει τα πόδια. Θέλει να πετάξουμε και η ίδια μας ξεπουπουλιάζει. Θέλουμε να ανασάνουμε και μας παίρνουν τον αέρα.
Γιατί κύριοι υπουργοί, ενώ εμείς πεινάμε εσείς ετοιμάζετε μπον φιλέ για την Τουρκία;
Αυτή η ιστορία της άρσης του καμποτάζ και για τις σημαίες χωρών εκτός ΕΕ, ξεκίνησε με την κ. Κεφαλογιάννη, η οποία δεν το έκρυψε, ότι το λόμπι των Μαρινών την πίεζε, υποσχόμενο να γεμίσει τις Μαρίνες. Λες και ο σκοπός του θαλάσσιου τουρισμού είναι να γεμίζει τις Μαρίνες.
Δεν σκέφτηκε η κυρία Κεφαλογιάννη τις κάποιες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες που κερδίζουν τον επιούσιο από το ελληνικό επαγγελματικό πλοίο. Όχι δεν τις σκέφτηκε. Δεν σκέφτηκε την ανεργία , δεν σκέφτηκε τα λίγα κεφάλαια που έχουμε επενδύσει στον κλάδο χιλιάδες μικροί επιχειρηματίες.
Αλλά δεν σκέφτηκε ακόμα, ότι ανοίγεται ένας εύκολος δρόμος για τους τούρκους λαθρέμπορους.
Μέχρι σήμερα είχαμε να αντιμετωπίζουμε τον σκληρό ανταγωνισμό της Τουρκίας της οποία οι αμοιβές των εργαζομένων είναι οι μισές. Τώρα, θα πρέπει να ανταγωνιστούμε το τουρκικό πλοίο μέσα στα πόδια μας.
Δυσκολεύουμε να πιστέψω ότι αυτές οι απλές σκέψεις δεν περνάνε από το μυαλό των υπουργών μας.
Δεν θα μιλήσω αρνητικά αλλά θετικά: Οι Ελληνικές σημαίες πρέπει να πολλαπλασιαστούν! Οι θάλασσες μας είναι η κοιτίδα μας. Εδώ σ αυτές τις θάλασσες αναπτύξαμε το ελληνικό πνεύμα. Θέλουμε αυτές οι θάλασσες να παραμείνουν ελληνικές και να είναι πηγή ειρήνης και αλληλεγγύης. Δεν θέλουμε να βλέπουμε σ αυτές τους τούρκους να πλουτίζουν και μείς να πτωχεύουμε! Δεν το αξίζουμε. Ο κλάδος του θαλάσσιου Τουρισμού δεν ζήτησε από το κράτος ποτέ τίποτε. Ας μας αφήσουν ήσυχους! Μόνο να κερδίσει έχει το κράτος από μας. Όχι να χάσει. Αν εμείς πεθάνουμε θα πεθάνει και αυτό! Ο κύριος Βαρβιτσιώτης, είναι Υπουργός της Ελληνικής Ναυτιλίας και όχι της Τουρκικής και οφείλει να αφήσει στην άκρη πάραυτα την πρόθεση του να άρει το καμποτάζ και κάθε άλλος υπουργός πρέπει να εγκαταλείψει αυτή την ολέθρια για την Ελλάδα σκέψη!
Παρότι αυτά τα δύο ζητήματα είναι πρωτεύουσας σημασίας για τον Έλληνα επαγγελματία, υπάρχουν και άλλα ζητήματα, στο εν λόγω νομοσχέδιο στα οποία, ο μεν υπουργός της ελληνικής ναυτιλίας δεν πολυσκοτίζεται, αλλά το Υπουργείο Οικονομικών, που ψάχνει και μας αδειάζει κάθε τρεις και λίγο τις τσέπες μας θα έπρεπε να έχει βάλει τις φωνές.
Ο Υπουργός, προκειμένου να παραπλανήσει τα Σωματεία που κυνηγούν τα στενά τους συμφέροντα, χωρίς να βλέπουν ότι στενό συμφέρον είναι κακό συμφέρον γιατί κάποτε θα γυρίσει μπούμερανγκ, ανέβασε το μέγεθος του bare-boat, δηλαδή του πλοίου που μπορεί να ναυλώνεται χωρίς μόνιμο πλήρωμα, από 20 μέτρα που είναι μέχρι σήμερα στα 24 μέτρα.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάποιος θα ναυλώνει πλοίο 24ρων μέτρων χωρίς μόνιμο πλήρωμα, απλώς θα αποφεύγει με τον Νόμο και με την βούλα να προσλαμβάνει ναυτικούς χωρίς να τους ναυτολογεί.
Μάλιστα φτάνει στην άλλη λεκτική ασχήμια να ονομάζει τον ναύτη ή τον ναυτικό «οικιακή βοηθό».
Δηλαδή, άλλη μία παράδοση. Απιστία κατά του ΝΑΤ! Να γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία σε λίγο δεν θα μπορούν πια να πληρώνουν συντάξεις.
Ανακεφαλαιώνοντας, η όψη του Γιώτινγκ μετά Βαρβιτσιώτη θα είναι η εξής:
Πλοία με τούρκικές σημαίες, πλοία με ανασφάλιστους ναυτικούς, θα αρμενίζουν στα ελληνικά νησιά, μεταφέροντας τουριστικούς επισκέπτες και λαθρομετανάστες. Αυτοί θα έχουν τα έσοδα και τα κέρδη τους και μείς τα σκουπίδια τους.
Τι να πούμε; Ο Θεός της Ελλάδας είναι μεγάλος, αλλά δεν πιστεύω πια ούτε σ αυτόν.
(1): Κάθε πλοίο για να διατηρεί το καθεστώς του επαγγελματικού πρέπει να ναυλώνεται κατά τουλάχιστον 60 ημέρες τον χρόνο το άνευ μονίμου πληρώματος και 50 το με μόνιμο πλήρωμα.
*Αγγέλα Ταβιανάτου, πρόεδρος ΔΣ Yachting Power, Πρώην μέλος ΔΣ ΕΠΕΣΤ και ΣΙΤΕΣΑΠ
Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής σήμερα 12.11.2013
«Καμπανάκι για το θαλάσσιο τουρισμό»
της Αγγέλας Ταβιανάτου*
Το Νομοσχέδιο Βαρβιτσιώτη για τον θαλάσσιο τουρισμό.
«Ξέρω ότι σε μια ηττημένη και καταστραμμένη χώρα όλα καταρρέουν: οι περιούσιες, οι τιμές,η εργασία, η απασχόληση, η ελευθερία, όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Εκείνο που δεν ξέρω είναι πότε δώσαμε Μάχη
Εδώ στην Ελλάδα μας, στην χώρα που δοκιμάζεται σήμερα με τον πιο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο, ο κάθε υπουργός, ακόμα και σήμερα που θα έπρεπε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στο να ξεπεράσουμε αυτήν την δολοφονική συγκυρία, θεωρεί ως ύψιστο καθήκον του να φέρει έναν νέον Νόμο στην Βουλή.
Νομίζει ότι αυτός θα τον περάσει στην αθανασία και θα γλυτώσει από την μοίρα κάθε θνητού που είναι η λήθη. Φιλοσοφώ , γιατί όταν ένα καράβι είναι έτοιμο να τσακιστεί στα βράχια και ο καπετάνιος του δεν μπορεί πια να το κουμαντάρει, τότε το πλήρωμα το ρίχνει στις προσευχές, στις μαγκανίες και στην φιλοσοφία.
Το ίδιο και γω. Δραστηριοποιούμαι στον θαλάσσιο τουρισμό από το οργουελικό έτος 1984. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο καλύτερος Νόμος ήταν αυτός του Παπαδόγγονα. Ένας Νόμος απλός, σαφής, ολίγων μόνο σελίδων. Με αυτόν τον Νόμο το γιώτινγκ άνθισε και θέριεψε. Τα πλοία στις ένδοξες δεκαετία του 80 και του 90 πολλαπλασιάστηκαν και γέμισαν τις θάλασσες και τις Μαρίνες. Το κράτος μας , άρχισε να μας κοιτάει ζηλόφθονα. Έπρεπε να μας γονατίσει. Κατέβαλε πολλές φιλότιμες προσπάθειες. Ο ΕΟΤ αύξησε τα τέλη ελλιμενισμού τόσο πολύ που άδειασαν οι Μαρίνες. Τώρα είναι αγορασμένες από Τούρκικες εταιρείες που δηλώνουν πολύ περήφανες για το απόκτημά τους.
Τον Νόμο του Παπαδόγγονα, τον 438 τον αντικατέστησε ο νόμος Σουμάκη, ο οποίος αποφάσισε να εισάγει ορισμούς. Μας διαφώτιζε γράφοντας ότι «Ένα πλοίο ιστιοπλοϊκό είναι ένα πλοίο που έχει ως μέσο πρόωσης τα ιστία και μπορεί να φέρει και βοηθητική μηχανή». Άντε να εξηγήσεις σε κάποιον ότι μια μηχανή 80 άλογα σε πλοίο 14 μέτρων δεν είναι βοηθητική, αλλά δεύτερο μέσο πρόωσης, που είναι απαραίτητο για μανούβρες στα λιμάνια και για πλόες υπό ταχύτητα ανέμου κάτω των 2-3Bf. Ο ναυπηγός, λοιπόν, του ΥΕΝ που όρισε τις συνθήκες που προσδιορίζουν ένα ιστιοπλοϊκό πλοίο, τα κατάφερε να κατηγοριοποιήσει ΟΛΑ – ναι όλα – τα πλοία σε μηχανοκίνητα.
Το ιστιοπλοϊκό εξαφανίστηκε. Εσύ δηλαδή που έβλεπες μπροστά σου ένα πλοίο με ένα κατάρτι ψηλότερο από την απέναντι πολυκατοικία, σκεφτόσουν ένα ιστιοπλοϊκό πλοίο, αλλά το ΥΕΝ το έβλεπε σαν μηχανοκίνητο.
Τα μπάλωσαν κάπως, έκαναν τα στραβά μάτια και ο Ελληνικός Νηογνώμων με μαγείες και με μαγειρέματα, ξανάφερε τα πλοία στην προτέρα κατάσταση. Δηλαδή είπαμε τα σύκα – σύκα και τα ιστιοπλοϊκά σκάφη – ιστιοπλοϊκά σκάφη. Μεγάλη πρόοδος!
Μετά ήρθε η κρίση. Με την κρίση, πολλά πλοία δεν κατάφεραν να συμπληρώσουν τις προβλεπόμενες από τον Νόμο ημέρες ναύλωση (1) και έτσι από το καθεστώς «επαγγελματικό» εξέπεσαν σε « ιδιωτικό». Η έκπτωση από τον παράδεισο του επαγγελματικού, συνοδεύτηκε με άρση της Επαγγελματικής Άδειας, που σημαίνει άμεση καταβολή του ΦΠΑ επί της αξίας του πλοίου. Δηλαδή, όχι μόνο βλέπαμε με πόνο τα πλοία μας δεμένα στο ντόκο, αλλά έπρεπε να τιμωρηθούμε γι αυτό. Και η τιμωρία δεν σταματάει στην πληρωμή κάποιων δεκάδων χιλιάδων Ευρώ, αλλά καθόσον το ιδιωτικό πλοίο έχει και υψηλό τεκμήριο διαβίωσης, συνοδεύτηκε με απαίτηση καταβολής φόρου πολυτελείας. Καταβολή λοιπόν απίστευτων ποσών για φόρο πολυτελούς διαβίωσης, παρότι το πλοίο δεν έλυσε ούτε μια μέρα για ταξιδάκι αναψυχής του πλοιοκτήτη, αφού ο ίδιος δεν είχε φράγκο ούτε για το πετρέλαιο.
Καμία μέριμνα από πλευράς του ΥΕΝ, για την εξαιρετικά δυσμενή κατάσταση στον θαλάσσιο τουρισμό, ώστε να αποφευχθούν τέτοια δραματικά γεγονότα.
Ετσι, όσοι δεν είχαμε μεγάλα χρέη στις τράπεζες πορευτήκαμε κουτσά – στραβά. Όσοι είχαμε χρέη χάσαμε τα πλοία τους. Τα πήρε η Τράπεζα, αλλά μην φανταστείτε ότι αυτή πλούτισε. Απλώς φορτώθηκε μια περιουσία που χρειάζεται άλλη μία για να την συντηρεί, αφού κανένας δεν ενδιαφέρεται να την αποκτήσει έστω και μισοτιμής ή και ακόμα παρακάτω.
Πού βρισκόμαστε σήμερα; Οι κρατήσεις για το 2014 πάνε, σχετικά και σε σύγκριση με άλλους κλάδους που έχουν ξεψυχήσει, καλά. Τα πλοία σταμάτησαν να πολλαπλασιάζονται άναρχα, οπότε παρουσιάζουν μια καλύτερη πληρότητα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φτάσαμε σε ανεχτά επίπεδα πληρότητας. Οι τουριστικοί επισκέπτες έχουν μειωθεί αισθητά, αγγίζοντας εφέτος το ποσοστό των -30%, ενώ το 2012 ήταν πολύ χαμηλότερο. Θα είχαμε καταποντιστεί στα βαθειά νερά του Αιγαίου, αλλά μας έσωσαν οι τουριστικοί επισκέπτες από την Ρωσία και τις πρώην Ανατολικές χώρες, Πολωνία, Ουκρανία, Τσεχοσλοβακία.
Και ενώ περάσαμε τον κάβο και πορευόμαστε με αισιοδοξία προσπαθώντας να μπαλώσουμε τις ζημιές μας, μας προμηνύεται άλλη συμφορά!
Το Νομοσχέδιο Βαρβιτσιώτη ή όπως λέμε ο τυφώνας Κριστιάν!
Είναι ένας Νόμος 25 σελίδων και όπως είθισται ξεκινάει και αυτός με ορισμούς. Μεγάλο σκάφος, μικρό πλοίο, όλα ανάκατα, αλλά δεν πειράζει αφού τα ορίζουμε και τα βαφτίζουμε πάμε παρακάτω. Κάτι είναι κι αυτό! Ωστόσο, θα συμβούλευα τον κ. Βαρβιτσιώτη, να αποφεύγει την ονοματολογία «σκάφος» γιατί στα έγγραφα του Υπουργείου του δεν θα το βρεί αυτό το όνομα πουθενά. Χαριτωμένος νεολογισμός είναι και η λέξη καταχωρίζω, αντί του καταχωρώ. Ε, τι να κάνουμε, η ελληνική γλώσσα είναι κομμάτι δύσκολο για τους υπουργούς μας. Αν και νομίζω ότι ευφυώς διαπράττουν τέτοιους βαρβαρισμούς, προκειμένου να μην θυμώνουμε με το περιεχόμενο, αλλά με την μορφή. Πάλι θα φιλοσοφήσω, επειδή θυμήθηκα τον Einstein που έλεγε πάνω κάτω: «ό, τι είναι άσχημο είναι και λάθος».
Αλλά ας προσγειωθούμε στην σημερινή πραγματικότητα.
Τα έσοδα των πλοίων αναψυχής έχουν πέσει δραματικά, λόγω υψηλού ανταγωνισμού, με άλλα λόγια γίναμε πολλοί και οι μέρες μίσθωσης έχουν πέσει και αυτές σε δραματικά επίπεδα.
Από το 1984, που δραστηριοποιούμαι στον θαλάσσιο τουρισμό ως πλοιοκτήτρια πλοίων αναψυχής, εφέτος για πρώτη φορά, παρότι ήταν μια καλύτερη χρονιά από πέρυσι, έμειναν πολλά πλοία για όλον τον μήνα Αύγουστο ξενοίκιαστα. Οφείλεται στο γεγονός ότι οι Ιταλοί που έρχονται κυρίως τον Αύγουστο, εφέτος επέλεξαν την αποχή, προφανώς λόγω κρίσης. Αλλά και οι Γερμανοί δεν έρχονται πια με την ίδια συχνότητα, οπότε και τα άκρα μας έμεινα άπραγα. Οι Γερμανοί έρχονται Μάρτη - Απρίλη ή Οκτώβρη – Νοέμβρη.
Επομένως, η ζήτηση είναι μικρότερη της προσφοράς. Τι κάνει ο καλός νοικοκύρης σε τέτοιες περιπτώσεις; Σταματά να αγοράζει. Όντως, οι πωλήσεις νέων πλοίων, έχουν ομοίως καταποντιστεί.
Και ενώ αυτή είναι η αλήθεια, ο Υπουργός θέλει με το ζόρι να αυξήσει τον αριθμό των πλοίων. Πώς;
Με δύο τρόπους:
1. Ανοίγει τα σύνορα και σε πλοία με σημαία ξένης χώρας εκτός των χωρών της ΕΕ, δηλαδή στην Τουρκία.
2. Επιτρέπει και τον ιδιώτη να επιδίδεται στην εκμετάλλευση του ιδιωτικού του πλοίου.
Με το δεύτερο, εγώ προσωπικά δεν θα είχα αντίρρηση. Επειδή πιστεύω ότι όταν κάποιος έχει ένα ιδιωτικό πλοίο δεν θέλει να δει ναυλωτές να του χαλούν τη μόστρα. Εξ άλλου ο λόγος που κάποιος θα ήθελε ένα πλοίο ιδιωτικό να το εγγράψει στην κατηγορία των επαγγελματικών το πράττει προκειμένου να γλυτώσει τον ΦΠΑ και να πληρώνει μειωμένα τέλη ελλιμενισμού. Στην περίπτωση αυτή και τα δύο είναι ανεφάρμοστα. Τον ΦΠΑ τον έχει πληρώσει και τα λιμανιάτικα μάλλον δεν θα τα γλυτώσει, αφού η μαρίνα Φλοίσβου τα έχει ήδη καταργήσει και η μαρίνα Ζέα ομοίως. Επομένων προς τι το δώρον; Άσε που οι πιο πολλοί Έλληνες πλοιοκτήτες μεγάλων πλοίων τα έχουν υπό ξένη σημαία, προφανώς χώρας εκτός ΕΕ. Ωστόσο είναι δεοντολογικό λάθος Εάν ο ιδιώτης πλοιοκτήτης μπορεί να νοικιάζει το πλοίο του, τότε γιατί να μην μετατρέψουν όλοι οι Έλληνες τα αυτοκίνητά τους σε ταξί ή τα σπίτια τους σε ξενοδοχεία;
Αλλά το πρώτο προς τι;
Αφού πουλήσαμε τις μαρίνες μας σε τούρκους, τώρα λέμε να τους δώσουμε και το δικαίωμα να ναυλώνουν τα πλοία τους εδώ στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι πρόδηλος. Οι μαρίνες που αγοράστηκαν από την τουρκική Ντογκάν είναι σχετικά άδειες. Όταν όμως θα επιτρέπεται σε πλοία με τούρκικο νηολόγιο να εκτελούν τουριστικούς πλόες στην Ελλάδα, τότε θα γεμίσουν. Οι Τούρκοι που έχουν υψηλή εθνική συνείδηση σε αντίθεση με μας, θα παρέχουν στα τουρκικά πλοία μειωμένο τιμολόγιο ελλιμενισμού. Μετά από την ολοκλήρωση του τουρκικού σχεδίου που προωθεί το ελληνικό ΥΕΝ, είναι επόμενο και αυτονόητο: Το ελληνικό γιώτινγκ θα σβήσει.
Η Τουρκία, με το χέρι του έλληνα υπουργού, μας έκανε κίνηση Ρουά-Ματ!
Όχι μόνο έχει κατακλύσει τα νησιά των Δωδεκανήσων, αλλά επιδιώκει να μεταφερθεί και στον Αργοσαρωνικό και στο Ιόνιο. Η Τουρκία έχει πολιτική και βάζει στόχους. Σήμερα ο κ. Βαρβιτσιώτης και η κ. Κεφαλογιάννη επιτρέπουν σε πλοία άνω των 24 μέτρων, σιδερένια και πλαστικά (σιγά τους ορισμούς) αύριο ο επόμενος θα άρει το μέτρο και θα το κατεβάσει στα 20 και μετά στα 12 και θα εξισώσει το ελληνικό με το τουρκικό πλοίο.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Ποιος θέλει τον πλήρη εξευτελισμό μας; Την πλήρη φτώχεια μας; Την πλήρη υποταγή μας. Το κόψιμο των φτερών μας. Τον θάνατο των ελπίδων μας. Η συγκυρία μας θέλει όλους δρομείς. Πρέπει να τρέξουμε και η Κυβέρνηση μας κόβει τα πόδια. Θέλει να πετάξουμε και η ίδια μας ξεπουπουλιάζει. Θέλουμε να ανασάνουμε και μας παίρνουν τον αέρα.
Γιατί κύριοι υπουργοί, ενώ εμείς πεινάμε εσείς ετοιμάζετε μπον φιλέ για την Τουρκία;
Αυτή η ιστορία της άρσης του καμποτάζ και για τις σημαίες χωρών εκτός ΕΕ, ξεκίνησε με την κ. Κεφαλογιάννη, η οποία δεν το έκρυψε, ότι το λόμπι των Μαρινών την πίεζε, υποσχόμενο να γεμίσει τις Μαρίνες. Λες και ο σκοπός του θαλάσσιου τουρισμού είναι να γεμίζει τις Μαρίνες.
Δεν σκέφτηκε η κυρία Κεφαλογιάννη τις κάποιες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες που κερδίζουν τον επιούσιο από το ελληνικό επαγγελματικό πλοίο. Όχι δεν τις σκέφτηκε. Δεν σκέφτηκε την ανεργία , δεν σκέφτηκε τα λίγα κεφάλαια που έχουμε επενδύσει στον κλάδο χιλιάδες μικροί επιχειρηματίες.
Αλλά δεν σκέφτηκε ακόμα, ότι ανοίγεται ένας εύκολος δρόμος για τους τούρκους λαθρέμπορους.
Μέχρι σήμερα είχαμε να αντιμετωπίζουμε τον σκληρό ανταγωνισμό της Τουρκίας της οποία οι αμοιβές των εργαζομένων είναι οι μισές. Τώρα, θα πρέπει να ανταγωνιστούμε το τουρκικό πλοίο μέσα στα πόδια μας.
Δυσκολεύουμε να πιστέψω ότι αυτές οι απλές σκέψεις δεν περνάνε από το μυαλό των υπουργών μας.
Δεν θα μιλήσω αρνητικά αλλά θετικά: Οι Ελληνικές σημαίες πρέπει να πολλαπλασιαστούν! Οι θάλασσες μας είναι η κοιτίδα μας. Εδώ σ αυτές τις θάλασσες αναπτύξαμε το ελληνικό πνεύμα. Θέλουμε αυτές οι θάλασσες να παραμείνουν ελληνικές και να είναι πηγή ειρήνης και αλληλεγγύης. Δεν θέλουμε να βλέπουμε σ αυτές τους τούρκους να πλουτίζουν και μείς να πτωχεύουμε! Δεν το αξίζουμε. Ο κλάδος του θαλάσσιου Τουρισμού δεν ζήτησε από το κράτος ποτέ τίποτε. Ας μας αφήσουν ήσυχους! Μόνο να κερδίσει έχει το κράτος από μας. Όχι να χάσει. Αν εμείς πεθάνουμε θα πεθάνει και αυτό! Ο κύριος Βαρβιτσιώτης, είναι Υπουργός της Ελληνικής Ναυτιλίας και όχι της Τουρκικής και οφείλει να αφήσει στην άκρη πάραυτα την πρόθεση του να άρει το καμποτάζ και κάθε άλλος υπουργός πρέπει να εγκαταλείψει αυτή την ολέθρια για την Ελλάδα σκέψη!
Παρότι αυτά τα δύο ζητήματα είναι πρωτεύουσας σημασίας για τον Έλληνα επαγγελματία, υπάρχουν και άλλα ζητήματα, στο εν λόγω νομοσχέδιο στα οποία, ο μεν υπουργός της ελληνικής ναυτιλίας δεν πολυσκοτίζεται, αλλά το Υπουργείο Οικονομικών, που ψάχνει και μας αδειάζει κάθε τρεις και λίγο τις τσέπες μας θα έπρεπε να έχει βάλει τις φωνές.
Ο Υπουργός, προκειμένου να παραπλανήσει τα Σωματεία που κυνηγούν τα στενά τους συμφέροντα, χωρίς να βλέπουν ότι στενό συμφέρον είναι κακό συμφέρον γιατί κάποτε θα γυρίσει μπούμερανγκ, ανέβασε το μέγεθος του bare-boat, δηλαδή του πλοίου που μπορεί να ναυλώνεται χωρίς μόνιμο πλήρωμα, από 20 μέτρα που είναι μέχρι σήμερα στα 24 μέτρα.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι κάποιος θα ναυλώνει πλοίο 24ρων μέτρων χωρίς μόνιμο πλήρωμα, απλώς θα αποφεύγει με τον Νόμο και με την βούλα να προσλαμβάνει ναυτικούς χωρίς να τους ναυτολογεί.
Μάλιστα φτάνει στην άλλη λεκτική ασχήμια να ονομάζει τον ναύτη ή τον ναυτικό «οικιακή βοηθό».
Δηλαδή, άλλη μία παράδοση. Απιστία κατά του ΝΑΤ! Να γιατί τα ασφαλιστικά ταμεία σε λίγο δεν θα μπορούν πια να πληρώνουν συντάξεις.
Ανακεφαλαιώνοντας, η όψη του Γιώτινγκ μετά Βαρβιτσιώτη θα είναι η εξής:
Πλοία με τούρκικές σημαίες, πλοία με ανασφάλιστους ναυτικούς, θα αρμενίζουν στα ελληνικά νησιά, μεταφέροντας τουριστικούς επισκέπτες και λαθρομετανάστες. Αυτοί θα έχουν τα έσοδα και τα κέρδη τους και μείς τα σκουπίδια τους.
Τι να πούμε; Ο Θεός της Ελλάδας είναι μεγάλος, αλλά δεν πιστεύω πια ούτε σ αυτόν.
(1): Κάθε πλοίο για να διατηρεί το καθεστώς του επαγγελματικού πρέπει να ναυλώνεται κατά τουλάχιστον 60 ημέρες τον χρόνο το άνευ μονίμου πληρώματος και 50 το με μόνιμο πλήρωμα.
*Αγγέλα Ταβιανάτου, πρόεδρος ΔΣ Yachting Power, Πρώην μέλος ΔΣ ΕΠΕΣΤ και ΣΙΤΕΣΑΠ
Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής σήμερα 12.11.2013
.jpg)
.jpg)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen
καλημέρα και καλά σχόλια: