Eιδική συνοδική επιτροπή πολιτιστικής ταυτότητος

Η "ειδική συνοδική επιτροπή πολιτιστικής ταυτότητος" έχει προγραμματίσει 10 επιστημονικά ετήσια συνέδρια με θέμα "Η Ελληνική Επανάσταση του 1821"  ενόψει του εορτασμού των 200 χρόνων το 2021.

Το πρώτο συνέδριο , το 2012, είχε ένα μέρος του αέρα εκείνης της θύελλας, που συντάραξε τον τότε κόσμο και χάρισε στις δικές μας γενιές την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια.

Ο Γ. Καραμπελιάς μπροστά
από μια θαυμάσια
 εικόνα της εβδόμης οικουμενικής Συνόδου.
Αυτής που αναστήλωσε τις εικόνες.

Το  φετινό συνέδριο με θέμα «Η ζωή των υποδούλων Ελλήνων επί Τουρκοκρατίας . Καταπίεση – Κοινοτισμός – Παιδεία» είχε  χάσει την λάμψη του προηγούμενου.

«Επιστημονικές» διαλέξεις (έτσι λέμε εδώ στην χώρα μας την παραποίηση)  ψυχρές και ανούσιες, από εκείνες που γράφονται κατά εκατοντάδες ή χιλιάδες, όπου δεν θα βρει κανείς πολλά ψέματα, αλλά που δεν θα πάρει καμία απολύτως γεύση για την ζωή των υπόδουλων Ελλήνων.

Σε κάποια μάλιστα από τις ανακοινώσεις ελέχθη  κάτι περί της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Έλληνες , αντί του ορθού απελευθέρωσης.

Μας  είπαν πολλά σπουδαία  για το εμπόριο εκείνης της εποχής, χωρίς να εξηγούν ότι ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει ο υπόδουλος. Οι Έλληνες έχουν ροπή προς το εμπόριο μας διαφώτιζε κάποια σύνεδρος. Αστεία πράγματα δηλαδή. Δεν βλέπετε σήμερα ποιοι κρατούν το εμπόριο στα χέρια τους; Όλοι Έλληνες είναι! 
Τα ίδια ελέχθησαν και για την Ναυτιλία.
Δεν άκουσα για τα  προνόμια που είχαν οι Γάλλοι και  οι Εγγλέζοι έναντι των Γραικών, οπότε  κάθε άλλη παραγωγική διαδικασία ήταν εν τοις πράγμασι καταδικασμένη.

Ακούστηκε η ευημερία της Μοσχόπολης, αλλά όχι και η κατάρρευσή της, η οποία οφείλεται αποκλειστικά στον τουρκικό ζυγό.

Ούτε τονίστηκε η ανισονομία μεταξύ Τούρκων και Γραικών. Ελέχθη, με αφορμή κάποιου παραδείγματος, αλλά επιστημονικά  (εδώ χωρίς εισαγωγικά) δεδομένα δεν έφεραν, ίσως για να μην γίνει φανερή η αλήθεια.

Βέβαια υπήρξαν και διαλέξεις έξω από αυτό το πνεύμα αλλά ήταν μικρή μειοψηφία.  Σ’ αυτήν σίγουρα ανήκει η διάλεξη του Γιώργου του Καραμπελιά, πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, αλλά και κάποιες άλλες, δεν τις αναφέρω γιατί μπορεί να αδικήσω κάποιον άλλον που μου διαφεύγει.

Απογοητευτική, σεβασμιότατε Ιγνάτιε.

Έφυγα απογοητευμένη, και μια  φωνή, που ξεκίναγε από μια αθεΐα φονταμενταλιστικής υφής  μου έλεγε χαιρέκακα: Εμ,  τι περίμενες για; Αυτή είναι η  Εκκλησία! Καλά να πάθεις!  

Να ελπίζω η επόμενη να είναι καλύτερη;  Ίσως να έχουν αλλάξει κάποια πράγματα στην πατρίδα μας, ώστε  αυτή η εθνική μειοδοσία σε όλα τα επίπεδα να μειωθεί και να δούμε  ανατροπές που θα μας εκπλήξουν ευχάριστα.  Γιατί τρέφω τέτοιες φρούδες ελπίδες, θα με ρωτήσει κάποιος. Γιατί δεν πάει άλλο ρε παιδιά. Δεν πάει πιο κάτω!