Σταλινικοί – Χιτλερικοί και νεοφιλελεύθεροι ή η Ιστορία και οι παραχαράκτες της.

Η Ιστορία είναι αυθύπαρκτη, δεν περιμένει τον ιστορικό για να περιγραφεί και δεν μπορεί να είναι αφήγημα στηριγμένο στην ιδεολογία του αφηγητή, γιατί τότε γίνεται παραχάραξή της. Δυστυχώς, μια μερίδα ιστορικών στην Ελλάδα, αλλά και στην αλλοδαπή αφήνουν την ιδεολογία τους να ερμηνεύει γεγονότα και αν δεν τους ταιριάζουν, τότε δεν αλλάζουν την ιδεολογία τους, αλλά τα γεγονότα.

Από όλες τις Ιστορίες που γράφονται και γράφτηκαν μέχρι σήμερα, πολλές είναι απλώς ιστορίες, πολλές είναι Ιστορίες και πάρα πολλές είναι ψευτιές και παραχαράξεις. Ψευτιές και λοβιτούρες που γράφονται είτε από άγνοια είτε για κάποιον λόγο!

Ο Χίτλερ, στον «αγώνα» του έγραφε ότι η καλύτερη προπαγάνδα είναι αυτή που κάνει χρήση πολύ μεγάλου ψέματος. Τόσο μεγάλου που σε κανέναν να μην περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι ψέμα.

Όταν λοιπόν μία μερίδα των ιστορικών μας διατείνεται ότι δεν υπήρξε ποτέ κρυφό σχολειό, παρότι το τραγούδησε ο λαός, το ζωγράφισε ο Λύτρας και τεκμαίρεται από εκατοντάδες πηγές άμεσα και έμμεσα,

Όταν τη Μεγάλη σφαγή της Σμύρνης ονομάζουν συνωστισμό,

Όταν γράφουν ότι οι Σουλιώτισσες δεν έπεσαν στον γκρεμό για να μην σκλαβωθούν στον Πασά, αλλά παραπάτησαν μέσα στη σύγχυση της μάχης,

Όταν διατείνονται ότι οι Έλληνες την εποχή της Τουρκοκρατίας ήταν αμόρφωτοι όχι γιατί τους πλάκωνε η σκλαβιά και τους έσκιαζε η φοβέρα, αλλά επειδή ήταν γεωργοί, οπότε δεν χρειάζονταν να ξέρουν γράμματα, αγνοώντας προκλητικά ότι οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν κατεξοχήν γεωργοί,

Όταν λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά και ακόμα περισσότερα –η λίστα είναι ατέλειωτη – τότε δεν δικαιούται κάποιος να πει ότι αυτοί οι ιστορικοί ακολουθούν κατά γράμμα ακούσια ή εκούσια την χιτλερική ιδεολογία;

Πιστεύω ότι το υπέρτατο καθήκον του ιστορικού είναι να γράφει Ιστορία, με άλλα λόγια να επιχειρήσει να αφηγηθεί σε ενιαία και ρέουσα συνέχεια τα μεγαλύτερα γεγονότα και κινήματα που αναστάτωσαν τις ανθρώπινες τύχες. (1)

Αν ο Έλληνας έψαχνε στην δική του Ιστορία να αναδείξει αυτά τα γεγονότα που αναστάτωσαν τις ανθρώπινες τύχες, τότε το μελάνι που θα κατανάλωνε για να την γράψει θα γέμιζε έναν ποταμό μεγαλύτερο και από τον Γάγγη και τον Αμαζόνα μαζί. Και θα ήταν ένα ποτάμι γεμάτο πιο πολύ με δάκρυα αίματος παρά με δόξα ή μάλλον πιο πολύ με δόξα παρά με δάκρυα αίματος.

Αυτό το ποτάμι κάποιοι σημερινοί ιστοριογράφοι , εντός και εκτός Ελλάδας προσπαθούν με νύχια και με δόντια, λες και κάποιοι τους έχουν τάξει το χάρισμα του Μίδα, να το μετατρέψουν σε έναν ξεροπόταμο, που δεν μπορεί να ξεπλύνει κανέναν μεγάλο πόνο, αλλά ούτε να πάρει στην διάβα του και στην ροή του τα διάφορα σκουπίδια της εποχής μας που συνωστίζονται στις δύο του όχθες και αυξάνονται με δραματικούς ρυθμούς.

Εμείς οι Έλληνες ήμασταν πολλοί περήφανοι για τον εαυτό μας. Σίγουρα όλοι οι λαοί έχουν έναν βαθμό αυτοεκτίμησης, αλλά σε μας ήταν και θα παραμείνει – ελπίζω - πολύ μεγάλος. Αυτή η αυτοεκτίμηση ξεκινάει από πολύ παλιά. Ο Περικλής ήταν ίσως ο πρώτος που το εξέφρασε με τόση σαφήνεια. Εμείς είμαστε καλύτεροι από τους προγόνους μας και τα παιδιά μας θα είναι καλύτερα από μας. Καταλυτική ρήση που βάζει τον χρόνο για πρώτη φορά σε γραμμική τροχιά και όχι σε κυκλική, που ήταν αντιληπτός στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία.

Στη Βυζαντινή εποχή, τόσο ο λαός όσο και οι Βασιλιάδες και οι αρχηγοί της εκκλησίας είχαν αίσθηση της δύναμης τους όχι μόνο της στρατιωτικής, αλλά και της πνευματικής. Η Αίγλη και η Δόξα του Βυζαντίου ήταν ζηλευτή σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Όταν ο βασιλιάς των Γερμανών Οθων ο Στ’ ζήτησε μια πριγκίπισσα από το Βυζάντιο για σύζυγο, οι Βυζαντινοί παρότι του προσέφεραν φιλοξενία αρμόζουσα της θέσης του, τον χλεύασαν.

Ε, όχι και να δώσουμε μια δική μας σε βαρβάρους!

Ο καθηγητής Φαίδων Μαλιγκούδης θεωρεί το μίσος των Γερμανών εναντίων μας, ότι πηγάζει από την τότε μεγάλη προσβολή που τους κάναμε.

Αυτή η λαμπρή Αυτοκρατορία μετά από 1123 χρόνια έφτασε στο τέλος της. Το σόκ της Άλωσης ήταν τόσο μεγάλο για τον Ελληνισμό αλλά και για τον χριστιανισμό της Ανατολής γενικότερα, που ήταν σαν η δόξα του κυρίου να ξαπόλησε το μοιραίο κεραυνό του τρομερού γοργού σπαθιού του (2)  επάνω στα κεφάλια μας.

Η Δύση, στα χρόνια που ακολουθούν την Άλωση θα αφήσει το πάθος της για κατακτήσεις να εκδηλωθεί αχαλίνωτα. Ο παλιός κόσμος έκλεισε. Ο Τούρκος θα εγκατασταθεί στο κέντρο της λαμπρής Ανατολής που θα την μετατρέψει από σύμβολο πολιτισμού σε μια απέραντη θάλασσα βαρβαρότητας.

Αυτή η Δύση, 50 χρόνια αργότερα, θα ανοίξει άλλους ποταμούς αίματος στην άλλη άκρη της γης. Θα φτάσει σε τόπους ειρήνης και θα τους μετατρέψει σε τόπους πολέμου και τρόμου. Θα εξολοθρεύσει 85 εκατομμύρια αθώους αυτόχθονες και θα ξεριζώσει πάνω από 35 εκατομμύρια από τις ευτυχισμένες εστίες τους της Αφρικής, για να τους σύρει δούλους σ αυτήν την άλλη άκρη του πλανήτη .

Για μας εδώ, ο χρόνος θα σταματήσει ακριβώς στο απόγειο της πνευματικής μας Αναγέννησης. Τα σχολεία μας θα κλείσουν, τα σπίτια μας δεν θα συμβάλουν πια στην προστασία μας, αφού ο κατακτητής θα εισβάλει για να κλέβει, να ληστεύει, να σκοτώνει, να βιάζει, να αρπάζει παιδιά για να τα κάνει με το ζόρι στρατιώτες του.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η τότε μεγαλοπρέπεια του Έλληνα τραυματίστηκε σε τέτοιο βαθμό, που μια μερίδα της διανόησης άρχισε να αλληθωρίζει προς την Δύση, την οποία έντυσε με ψεύτικα στολίδια μεγαλοσύνης και την ταύτισε με την εικόνα της αγαθής αλήθειας.

Στις 29 Μαΐου του 1453, ένας Πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μια ένδοξη κληρονομιά στα Γράμματα και την Τέχνη. Είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από την βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμή του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες την Χριστιανοσύνη. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός».
Ἡ Κωνσταντινούπολις έγινε η έδρα της θηριωδίας, της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας. (3)

Ωστόσο μπορεί κανείς να ισχυριστεί σήμερα ότι ένας μεγάλος ιστορικός λαός σωπαίνει δραματικά για 400 χρόνια; Η απάντηση είναι αρνητική. Εμείς οι Έλληνες δεν σταματήσαμε από την επομένη κιόλας της Άλωσης να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωσή μας.

Και παρά ταύτα υπάρχουν σήμερα ιστορικοί που υποστηρίζουν και διαλαλούν ότι μείναμε μονιασμένοι και αγαπημένοι με τους καταπιεστές μας, 400 χρόνια και ψάχνουν να βρουν τι είναι εκείνο που έκανε τον γείτονα να κάνει πόλεμο με τον γείτονα  (4)

Δεν είναι όμως αυτός ο μοναδικός λόγος που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει χιτλερικούς τους εμπνευστές της νέας ιστορίας του Ελληνικού Έθνους.

Οι ίδιοι αυτοί ιστορικοί, θέλουν να μας πείσουν ότι εμείς οι σημερινοί Έλληνες δεν έχουμε καμία σχέση με την Αρχαία Ελλάδα, γιατί στις φλέβες μας δεν τρέχει καθόλου ελληνικό αίμα!

Μια θεωρία που πρώτος ξεφούρνισε ο γνωστός Γερμανός Φαλμεράγιερ. Αυτό μπορεί να είναι σωστό, αλλά η συνέχεια ενός Έθνους δεν είναι φυλετικό ζήτημα! Φυλετικά ζητήματα βάζουν μόνο οι ρατσιστές! Επομένως και εδώ, προκειμένου να υποστηρίξουν την θέση τους οι ιστορικοί της συμφοράς μας, πέφτουν σε παραπτώματα ρατσιστικά.

******************************

(1) Ράνσιμαν, Οι σταυροφορίες

(2) Ο Θούριος της Δημοκρατίας

(3) Ράνσιμαν, ο βυζαντινός πολιτισμός

(4) Βερέμης,  ΣΚΑΪ