Και οι 7 ήσαν υπέροχες, αλλά εις διπλούν!

Μετά από την πρόσκληση των πολύ εκλεκτών συμπλόκγερ μου,

Αναγνώστη

και Αλεξάνδρα,

τους οποίους ευχαριστώ πολύ που με σκέφτηκαν, ανταποκρίνομαι γεμάτη νοσταλγία με μνήμες από τα φοιτητικά μου χρόνια.

Ο κινηματόγραφος ήταν το πολύ – πολύ αγαπημένο μου σπόρ, της εποχή της ανεμελιάς. Λεφτά δεν είχα να φάω, αλλά πού μ έχανες πού μ έβρισκες στο Kino (από το κινηματογράφος), γερμανιστί.
Μου φαίνεται εντούτοις βουνό να διαλέξω 7 ταινίες, γιατί όσες ταινίες έρχονται στο μυαλό μου, η μία μετά την άλλη, διεκδικούν τα πρωτεία.
Πώς να ξεχωρίσω την καλλίτερη ανάμεσα από το θαύμα του Μιλάνου, τη μάμα ρόμα, το τσίρκο ( ακόμα θυμάμαι τα γέλια μου με τον γάιδαρο επί σκηνής), το κλέψας του κλέψαντος, με το αμίμητο – ίο σόνο σπορτίβο, τους μοντέρνους καιρούς, τη Στέλλα με 40 τουλάχιστον χρόνια πρωτοπορίας, τη για ποιόν κτυπά η καμπάνα, το πεθαίνοντας στη Μαδρίτη!
Όμως θα προσπαθήσω!


Θα ξεχωρίσω 7 ταινίες της χρυσής εποχής του κινηματογράφου, που τυχαίνει να είναι και ασπρόμαυρες και άλλες 7 πολύχρωμες.

Βιτόριο ντε Σίκα: Ο κλέφτης των ποδηλάτων: Την ταινία την έχω δει τουλάχιστον 5 φορές. Το βλέμμα του παιδιού προς τον πατέρα του στο τέλος της ταινίας δεν φεύγει και δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου.
Ταινία του ιταλικού νεορεαλιστικού κινηματογράφου, παρέα με τις άλλες υπέροχες ταινίες της εποχής, όπως η Μάμα Ρόμα, το Θαύμα του Μιλάνου, ο κλέψας του κλέψαντος, κλπ.κλπ.
Ο μοναδικός Τσάρλι Τσάπλιν: Ο δικτάτορας, στην αμίμητη σκηνή που ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ παίζουν με τον πλανήτη γή ποδόσφαιρο.
Λουϊ Μπουνιουέλ: Λος Ολβιντάντος,. Θέμα η παιδική εγκληματικότητα στον άκαρδο κόσμο της απόλυτης φτώχειας.
Εισενσταϊν: σοσιαλιστικός ρεαλισμός, Οκτώβρης, σκηνές μοναδικές, όπως εκείνη με το καρότσι που κατρακυλάει ξέφρενο την κατηφόρα με το πλακόστρωτο, σκηνή που αντιγράφει όχι με την ίδια τραγικότητα, αλλά με αρκετή φινέτσα, ο Μπράϊαν στην ταινία οι αδιάφθοροι με τον Κέβιν Κόστνερ.
Φριτς Λάνγκ: Μητρόπολη, αριστουργηματική ταινία. Κάθε εικόνα κι ένας πίνακας. Οι τεράστιες μηχανές και ο άνθρωπος πιο μικρός και από μια βίδα τους. Οι εργοδότες από πάνω και οι εργάτες στην υπόγα. Σκληρά προφητική ταινία!!
Ροσσίφ Φρεντερίκ: Πεθαίνοντας στη Μαδρίτη, η ιστορία της άλωσης της Μαδρίτης και της ισπανικής Δημοκρατίας, από τον φασίστα Φράνκο, υποστηριζόμενο από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ. Η μεγάλη πρόβα, για την επικείμενη μεγαλύτερη σφαγή της ανθρωπότητας, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Μιχάλης Κοκκογιάνης χωρίς σχόλια: Στέλλα

Μετά το άπαιχτο φύγε Στέλλα κρατάω μαχαίρι, θα περάσω στις επόμενες 7 πολύχρωμες ταινίες.

1. Πρώτη, η πολύ πολύχρωμη υπερπαραγωγή του Hollywood «Όσα παίρνει ο άνεμος» και να ήθελα δεν μπορούσα να την αφήσω έξω, κυρίως επειδή το όσα παίρνει ο άνεμος ήταν το δεύτερο λογοτεχνικό βιβλίο που διάβασα.
2. Συμπαραγωγή των γερμανών σκηνοθετών της δεκαετίας του 70, Fassbinder, Kluge, Reitz και Schlöndorf: Deutschland im Herbst (Η Γερμανία τον Φθινόπωρο).
Μία ταινία, που καλό θα ήταν να την ξαναβλέπαμε, γιατί έχει γίνει πολύ επίκαιρη.
Στην Γερμανία του 1977, για τους τρεις αυτοκτονισμένους αναρχικούς Andrea Baader, Gudrun Ensslin και Jan-Carl Raspe, δεν βρίσκεται χώρος ταφής. Οι εξαιρετικοί αυτοί σκηνοθέτες, αλλά και διανοούμενοι, κινούνται ανάμεσα στην δική μας Αντιγόνη και στην εποχή τους, με ασυναγώνιστη αισθητική. Στον φοιτητικό κινηματογράφο που προβλήθηκε η ταινία, έτριζαν τα παράθυρα από τα χειροκροτήματα και τα γιουχαΐσματα κατά της τότε σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Διαβάστε τι έγραψε ένας από τους σκηνοθέτες αυτής της ταινίας:
"μετά από την ενασχόλησή μου με την ταινία και τις εμπειρίες που κάνει κανείς, αναρωτιέμαι, γιατί υπάρχουν μόνο τόσοι λίγοι από τους λεγόμενους «τρομοκράτες». Πώς γίνεται και δεν χτυπάνε περισσότερο."
3. Μπερτολούτσι: 1900, εξαιρετική ιστορική ταινία, με εκπληκτικές σκηνές. Σύντομη αναφορά για αυτόν το τόσο σπουδαίο αιώνα για την ανθρωπότητα. Η ταινία ξεκινάει με τον θάνατο του Βέρντι και τους ιταλούς που ξεχύνονται κλαίγοντας στο δρόμο. Αναρωτηθείτε σας παρακαλώ, πόσοι έλληνες έκλαψαν τη δική μας μεγάλη ντίβα Μαρία Κάλλας;

4. Αριάν Μνουσκίν: 1789. Στο ίδιο πνεύμα με την προηγούμενη ταινία, αναφορά στη Γαλλική Επανάσταση, από την καταπληκτική σκηνοθέτιδα Αριάν Μνουσκίν.
5. Σαρλ Αζναβούρ: Αραράτ. Ταινία για τη σφαγή των Αρμενίων. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τις ιστορικές ταινίες. Το ψέμα της ιστορίας, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε ιδιωτικό επίπεδο.
6. Volker Schlöndorf : πάλι ο Schlöndorf , αυτή τη φορά με τη χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλούμ. Η βαρβαρότητα του κίτρινου τύπου.

Θα κλίσω, με τον δικό μας Θόδωρο Αγγελόπουλο και τη ταινία του «ο Θίασος» όχι μόνο γιατί είναι μία ιστορική ταινία, αλλά γιατί κατέβαλα κάποια προσπάθεια να μην αναφέρω πολλές χολιγουντιανές ταινίες και είδα ότι το πέτυχα με πολύ μεγάλη ευκολία.

Αισθάνομαι, ότι άφησα πολλές ωραίες ταινίες εκτός, αλλά ελπίζω οι επόμενοι που παίρνουν τη μπάλα να τα καταφέρουν καλλίτερα από μένα:
- Χρήστος Μόρφος
- Βίτα μι Μπάρουακ
- Μπάμπης

-Διαβολοδικηγόρος

-Γητεύτρια

-Αβθά