Η αγριότητα της Μπουλντόζας

Πήρα την ευγενική πρόσκληση από τον εξαιρετικό συνμπλόγκερ winzip,
Να γράψω ένα κείμενο με τις λέξεις:

ξυπνώ, ναυτία, λιωμένο, αγωνία, καλειδοσκόπιο.

Κανένα πρόβλημα, πανεύκολο.

Θα έπρεπε να οριστεί και το θέμα για να γίνει λίγο πιο δύσκολο.

Η αγριότητα της Μπουλντόζας

Κάθε μέρα, κατεβαίνω την οδό Λαμπράκη, για να πάρω το Τράμ για το γραφείο μου.
Δύο χρόνια τώρα περνάω μπροστά από το Νο 60.
Οδός Λαμπράκη, αριθμός 60.
Σταματούσα κάθε μέρα και το χάζευα αυτό το Νούμερο.
60, κρεμασμένο σε μία σιδερένια πόρτα, σκουριασμένη, και κλεισμένη με ένα σύρμα και αυτό σκουριασμένο. Πίσω από τη πόρτα, ένας μικρός παράδεισος.
Ελιές, γεμάτες καρπούς που κανένας δεν τoυς μάζευε, το χώμα σκεπασμένο με φύλλα, που κανένας δεν τα πείραζε. Κρινάκια ακαλλιέργητα, ελεύθερα, κανένας δεν τα ενοχλούσε, παπαρούνες πανέμορφες, τη μια μέρα εδώ και την άλλη εκεί.
Κάθε φορά που έβρεχε, το χώμα και τα κρίνα σου περναν την ψυχή. Σταματούσα να ακούσω τα λόγια που μου έστελναν.
Μυρίζουμε, μου έλεγαν, μυρίζουμε γιατί αυτή είναι η λαλιά μας.
Σας νοιώθω τους απαντούσα και τους έστελνα μία καλημέρα, δύο χρόνια τώρα, κάθε μέρα.

Σήμερα ξυπνάω και κάτι με ενοχλούσε. Ζαλιζόμουνα, δεν ήταν ακριβώς ναυτία, γιατί δεν με πιάνει εμένα η θάλασσα.
Έφυγα με ένα αδιόρατο φόβο.
Σκεφτόμουνα το νούμερο 60 και περίμενα να πάρω κουράγιο από τα κρινάκια μου.
Όμως όσο πλησίαζα, τόσο η αγωνία μου μεγάλωνε.
Έφτασα και τότε κατάλαβα τις κραυγές πόνου που μου έστελναν όχι μόνο τα πεσμένα στο χώμα δένδρα, αλλά και τα εκατομμύρια έμβια όντα, που οι μπουλντόζες τα ανακάτευαν με τέτοια αγριότητα, που αν το χώμα ήταν γάλα θα είχε γίνει βούτυρο.
Ενοιωσα όλα αυτά τα πλάσματα λιωμένα κάτω από τη μπουλντόζα και ανατρίχιασα σύγκορμη.Δεν μπορούσα να τους ζητήσω συγνώμη, και αυτή η αδυναμία με πνίγει
Αν είχα ξυπνήσει πιο πρωί, μπορεί να προλάβαινα να πώ ένα αντίο στα κρινάκια μου, στα σκαθάρια, στα σαλιγκάρια, στις εκατόχρονες ελιές, στις παπαρούνες, στα σκουλίκια και στους συντρόφους τους.
Αλλά δεν πρόλαβα.
Στο νου μου ήρθε το ποίημα κάποιου που δεν μπορώ να θυμηθώ, το είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο των εκδόσεων «καλειδοσκόπιο», μπορεί και κάποιων άλλων εκδόσεων. Που να θυμάμαι, εδώ και τόσα χρόνια αυτό γίνεται. Ο άνθρωπος ξεριζώνει τις πηγές της ζωής του.
Αυτή η καταστροφή έχει περάσει στο DNA μας. Σε λίγο ούτε τις φωνές αυτών των πλασμάτων δεν θ ακούμε πιά.

Το δάσος που λαχτάρησες
Ώσπου να το περάσεις
Τώρα να το ξεχάσεις
Διαβάτη αποσπερνέ.
Μια αυγινή το κλάδεψαν
Ανίδρωτοι λοτόμοι
Και κει είναι τώρα σκόνη
Διαβάτη αποσπερνέ.

Τη σκυτάλη την παραδίδω στους :
Λεία Βιτάλη
Greg,
Alexandra,
Mirage
Εαρινή Συμφωνία
Και

spider tale

Οι λέξεις γραμμένες με κόκκινο, το κόκκινο της παπαρούνας, αλλά και του αίματος.

Το κείμενο πολύ γνωστό, αλλά πάντα με αφήνει άφωνη η σοφία του.

Πώς μπορείτε να αγοράσετε
τον ουρανό και τη ζεστασιά της Γης;
Πώς είναι δυνατόν να προτείνετε να αγοράσετε τη δροσιά του ανέμου και τη λάμψη των νερών, αφού σε κανέναν δεν ανήκουν; Ο λαός μου θεωρεί κάθε κομμάτι αυτής της γης ιερό. Οι χυμοί των δέντρων κουβαλάνε μέσα τους τη μνήμη των Ερυθρόδερμων.
Τα Χλωμά Πρόσωπα, όταν πεθαίνουν κι αρχίζουν το ταξίδι για τ’ αστέρια, λησμονάνε από πού γεννήθηκαν. Εμείς όχι, οι δικοί μας νεκροί ποτέ δεν ξεχνάνε τη Μάννα Γη. Εμείς είμαστε κομμάτι της γης και η γη κομμάτι από μας. Τα λουλούδια που ευωδιάζουν τον αέρα είναι αδέρφια μας. Το ελάφι, το άλογο κι ο αετός είναι αδέρφια μας. Τα φαράγγια, τα υγρά λιβάδια, η ζεστασιά του κορμιού του αλόγου, του κορμιού του δικού μας, σχηματίζουν ένα και μοναδικό σύμπαν.
Ο αρχηγός των Χλωμών Προσώπων ζητάει πολλά ζητώντας ν’ αγοράσει τη γη μας.
Τα Χλωμά Πρόσωπα μεταχειρίζονται τη Μάννα Γη και τον Πατέρα Ουρανό, σα να 'ταν πράγματα που πουλιούνται, σα να 'ταν αντικείμενα που τα αλλάζεις με δολάρια. Η απληστία των Χλωμών Προσώπων θα τα καταβροχθίσει όλα, ό,τι υπάρχει στη Γη, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια έρημο. Από δω και μπρος η ζωή τελείωσε. Τώρα αρχίζει η επιβίωση.
Απόσπασμα από την Επιστολή του Σηάτλ, Αρχηγού των Ερυθρόδερμων ,
στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, 1854

Είμαστε το αγόρι ινδιάνος. Που γεννήθηκε ζωντανό, και νεκρό γεννήθηκε. Που γεννήθηκε χωρίς γάλα, χωρίς ψωμί, χωρίς τροφή. Που από μικρό τρύπησε τα πόδια του στ’ αγκάθια και τα ξερόκλαδα των βουνών.
Είμαστε το μελαχρινό κορίτσι, η ινδιάνα. Που αντί για νανούρισμα στο μικρό της αδερφάκι που στον ώμο κουβαλάει, τα πνευμόνια της από την πείνα βήχα και πόνο ξερνάνε. Εκείνη που καίει τα τρυφερά της χέρια σκαλίζοντας τη μαύρη λάσπη, για να βρει την τροφή της.
Είμαστε τα ροζιασμένα χέρια που έχουν χαϊδέψει το τσεκούρι και τη ματσέτα, το τσαπί και την αξίνα, το υνί και το δρεπάνι για να βυθίσουμε τον ευλογημένο σπόρο στις κουρασμένες σάρκες της Γης.
Είμαστε λιβάνι. Είμαστε καλαμπόκι και καπνός. Άνεμος και σκιά γινόμαστε.
Είμαστε η μνήμη της αξιοπρέπειας. Αδελφές και αδελφοί είμαστε… η καρδιά της ιστορίας.
Σπηλιά και βουνό είμαστε. Νερό της πηγής, λουλούδι και σπόρος είναι τώρα το όνομά μας. Είμαστε Γη. Λάσπη και βροχή. Ήλιος είμαστε.
Θέλουμε πια να είμαστε οι ινδιάνοι που είμαστε. Δεν θέλουμε πια να είμαστε φαντάσματα βυθισμένα στη λησμονιά. Θέλουμε να είμαστε λόγος ζωντανός, μνήμη αξιοπρεπής, ιστορία αληθινή. Να ‘μαστε γλώσσα και λουλούδι. Τραγούδι και χρώμα.
Θέλουμε να ‘μαστε αυτό που είμαστε, χωρίς ταπεινώσεις, χωρίς απάτες, χωρίς ψέματα, χωρίς πόνο…
Αυτός είναι ο λόγος μας, λόγος αληθινός.
Δον Χουάν Τσάβες, Εκπρόσωπος της φυλής των Πουρέπετσα