Αυτό το πόστ το αφιερώνω σε όσους διάβασαν το προηγούμενο.
Μεγάλος ο Ουγκώ.
Μεγάλος ο Ουγκώ.
Και μόνο τους άθλιους να είχε γράψει και τίποτ άλλο, μεγάλος θα ήτανε.
Τώρα σας αφιερώνω ενα ανοιξιάτικο του δικού μας ποιητή του Διονύσιου Σολωμού.
Διαβάστε το και θα δείτε πόσο ο Ουγκώ φαίνεται λίγος μπροστά του. Βέβαια, έκανα την ατιμία να πάρω ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν ποιητή και ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν πεζογράφο.
Ας μου το συγχωρέσετε. Ήθελα απλώς με ένα όχι ορθόδοξο τρόπο να σας επιστήσω την προσοχή σε ένα αριστούργημα της παγκόσμιας ποίησης.
«Έστησ΄ ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη,
κ' η φύσις ηύρε την καλή και την γλυκειά της ώρα,
και μες τη σκιά, που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους ,
ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθιμισμένος .
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
και πέρνουνε το μόσχο της, και αφίνουν τη δροσιά τους,
κι' ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια
Τώρα σας αφιερώνω ενα ανοιξιάτικο του δικού μας ποιητή του Διονύσιου Σολωμού.
Διαβάστε το και θα δείτε πόσο ο Ουγκώ φαίνεται λίγος μπροστά του. Βέβαια, έκανα την ατιμία να πάρω ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν ποιητή και ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν πεζογράφο.
Ας μου το συγχωρέσετε. Ήθελα απλώς με ένα όχι ορθόδοξο τρόπο να σας επιστήσω την προσοχή σε ένα αριστούργημα της παγκόσμιας ποίησης.
«Έστησ΄ ο Έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη,
κ' η φύσις ηύρε την καλή και την γλυκειά της ώρα,
και μες τη σκιά, που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους ,
ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθιμισμένος .
Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
και πέρνουνε το μόσχο της, και αφίνουν τη δροσιά τους,
κι' ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια
.jpg)
.jpg)
Ο πίνακας με τα λουλούδια είναι φωτό από το κήπο μου.
AntwortenLöschenΘα μου επιτρέψεις ange-ta να παραθέσω ένα απόσπασμα από μια μελέτη μου για το Σολωμό, όπου παραθέτω το απόσπασμα που παραθέτεις και συ.
AntwortenLöschenΣτην πραγματικότητα ο Σολωμός είναι γεμάτος από ασυμφιλίωτες αντιθέσεις, με κύρια και καθοριστική την αντίθεση ανάμεσα σε δυο τάσεις, τη μια συνειδητή και την άλλη βαθιά υποσυνείδητη, και η οποία προσπαθεί να πάρει τη θέση της πρώτης. Η υποσυνείδητη τάση είναι μια τάση αισθησιασμού, αγάπης της ομορφιάς, της ομορφιάς όχι σαν μεταφυσικής ποιότητας, αλλά σαν αισθησιακής, γήινης πραγματικότητας. Στην εξύμνηση αυτής της ομορφιάς αφιερώνει τους ομορφότερους στίχους του. Όμως η τάση αυτή απωθείται για
χάρη ενός ασκητικού ιδανικού, που προβάλλεται τόσο πιο έντονα, τόσο πιο "μεταφυσικά", όσο πιο μεγάλη είναι η ανάγκη να απωθηθεί η αισθησιακή του τάση. "Να μείνει ποιητής της ιδέας δεν του φτάνει, να γίνει ποιητής της ύλης δεν το θέλει. Αγωνίζεται να φτάσει στη μεσότητα, στη σύνθεση των δύο", γράφει ο Κ. Τσάτσος.
Όμως τη σύνθεση αυτή δεν την πετυχαίνει ποτέ. Η ποίησή του γέρνει πότε προς τη μια μεριά και πότε προς την άλλη. Για παράδειγμα, ποιος θα μπορούσε να υποψιαστεί ότι ένα απόσπασμα όπως ο "Πειρασμός", που είναι ένας ύμνος στις ομορφιές της φύσης, έχει μια τέτοια λειτουργική θέση στα πλαίσια της ευρύτερης σύνθεσης; (περισπασμός από το αγωνιστικό καθήκον).
Έστησ’ ο Έρωτας χορό, με τον ξανθόν Απρίλη.
Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα
Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Το άλυτο της αντίθεσης εκφράζεται τελικά στο ανολοκλήρωτο του έργου του.
Μάλιστα, δεν το είχα σκεφτεί, αλλά αυτό ακριβώς είναι. Ομως σε όποια μεριά και να γέρνει κάθε φορά είναι κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό ς.
AntwortenLöschenΟ Ξενόπουλος έχει γράψει την ας πούμε βιογραφία του. Αυτή η αμφισημία τον τρώει.
Υ.Γ. Εγώ περιδιαβαίνω το μπλόγκ σου και εσύ το δικό μου.
να πω την ατιμία που μου μπήκε στο κεφάλι για το ιερό τέρας που λέγεται σολωμός. κουβαλάει ταυτόχρονα τόπους και ουτοπία, κι όλα τα αντίθετα, αμφίσημα, κλπ.
AntwortenLöschenο νόθος γιος του ιόνιου πελάγους. δηλαδή όλα διπλά τα κουβάλαγε πάντα.
δύση κι ανατολή, γλώσσα διπλή...
και όλα διπλά. τουλάχιστον.
ε, αν δεν μίλαγε αυτός για την πληθωρικότητα της πλάσης, ποιος θα μίλαγε...
(καλά, μη βαράτε, το βουλώνω!)
Νομίζω ότι το πρόβλημα του Σολωμού δεν είναι που ήταν νόθος, αλλά που η μητέρα του κίνησε δικαστικό αγώνα εναντίον του για να του πάρει μέρος της περιουσίας για τα άλλα της παιδιά που έκανε με τον χασάπη. Νομίζω ότι το χειρότερο ψυχολογικό πρόβλημα που μπορεί να προκύψει σε ένα παιδί είναι όταν φτάσει στο σημείο να μισήσει τη μητέρα του. Αυτό συνέβη με το Σολωμό. Στο πρόσωπό της μίσησε κάθε γυναίκα. Αλλά, επειδή δεν μπορούσε να απωθήσει ολότελα την ανθρώπινη φύση, αγάπησε μια γυναίκα εξαϋλωμένη, απρόσιτη, φασματική οπτασία. Γυναίκα με σάρκα και οστά δεν θα μπορούσε να αγαπήσει ποτέ.
AntwortenLöschenεγώ δε μιλάω για ψυχολογικό πρόβλημα, άλλωστε δε με ενδιαφέρει ποσώς. η γραφή του με νοιάζει, άπαιχτη, και δεν τη βλέπω ως έκφραση των προβλημάτων του. σκέψου μόνο πόσο βαρύ μπορεί να ήταν το θέμα 'νόθος' καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας της οικογένειας.
AntwortenLöschen(μου 'ρθε στο νου ο λώρενς της αραβίας τώρα). ήταν μια ολόκληρη κοσμοθεωρία του 'καλού και του κακού', του 'νόμιμου και του παραάνομου', του 'φανερού και του κρυφού'...
τα ίδια λέμε; μπορεί.
υγ. στο τσατραπάτρα, αφιερώνω σε σας τους δυο ένα πράμα τσάτραπάτρα...:)
Δεν είναι να λείψει κανείς. Χάνει τα καλύτερα! Απόλαυση είσαστε! Αν σας χαραχτήριζε κάποιος από αυτή τη συζήτηση και μόνο, θα έλεγε ότι μια ρομαντική ποιήτρια, ένας επιστήμονας, και μια τύπισσα απ'τα σύννεφα, συνομιλούν για το Σολωμό! Και τελικά τσατρα πάτρα, από δω το πάνε από κει το φέρνουν, συνεννοούνται! Τα λουλούδια από τον κήπο σου είναι όνειρο... και το ποίημα που μας αφιέρωσες το ίδιο! Ολάνθιστο και μοσχοβολάει ανοιξιάτικες ευωδιές! Θα σας χαρίσω ένα από τα σονέτα που έγραψε στα ιταλικά, που είναι και η μόνη ιταλόγλωσση ποιητική του συλλογή και κυκλοφόρησε όσο ζούσε. Τριάντα σονέτα κυρίως βιβλικής έμπνευσης, κατ'εμέ υπέροχα, στα οποία έχουν κάνει εξαιρετικά καλή δουλειά στη μετάφραση ο Γιώργος Κεντρωτής και ο Νίκος Παπαδόπουλος. Ο τίτλος είναι «ρίμες εξ' απροόπτου» (rime improvvisate)
AntwortenLöschenΣονέτο Δεύτερο
Απάγγειλόν μοι, όν ηγάπησεν η ψυχή μου...
Άσμα Ασμάτων Α'7
Μα πού είσαι; Πού γυρνάς; Πύρωσε τώρα εδώ το κάμα
της μεσημβρίας, και αμμόσκονη μουντή πέρα θολώνει
τον κάμπο. Νέφη ανάρια πάμπολλα απάνω στο αλώνι
το αναμμένο του ουράνιου θόλου' έρμη η κοιλάδα εν τω άμα
και τα βουνά. Μα πού γυρνάς;- αι;Πού είσαι; Ιερό τάμα
η ψυχή μου φυλά τ' αχνάρια σου, και τώρα μόνη
πλέον κλαίει μη βλέποντάς σε. Όλα είναι σιωπηλά. Με σώνει
- από το φόβο - ο διακαμός σου. Πρόκαμε! Έλα! Κλάμα
και καημό πάρε μου! Μα πού γυρνάς;...Μα πού είσαι τώρα;...
Το φλοίσβο αφήκαν άνεμος, νερό μαζί και φύλλο,
κι έφτασαν οι νεροσυρμές μας στη στερνή τους ώρα.
Σ' έπιακα! Νά 'σαι! Σε έχω! Και δικιά σου εγώ θα μείνω'
χάρισμά σου είναι ο φόρος των ερώτων που σου οφείλω!
Σ' έβρηκα πια - και να μου ξαναφύγεις δε σε αφήνω...
Αφιερωμένο στους τρεις συνομιλητές...
Τα είπατε όλα και ότι κι αν συμπληρώσω θα είναι περιττό. Θα κρατήσω το στίχο:«χάρισμά σου είναι ο φόρος των ερώτων που σου οφείλω!» και θα πάω μαζί του για ύπνο... Καλημέρα!
Ενα από τα πλέον επαναστατικά κομμάτια του Σολωμού, αν όχι το πλέον επαναστατικό του. Σπουδαίο ποίημα, ανεπανάληπτο. Εστω και σε σπαράγματα.
AntwortenLöschenΚαλημερούδια σε όλους,
AntwortenLöschenΝομίζω, ότι η Αμπθα το νόθος το εννοεί πολιτιστικά και όχι οικογενειακά.
ο νόθος γιος του ιόνιου πελάγους. Ανάμεσα στην Ανατολή και στη δύση. Αλλά μη ξεχνάτε πως συζητάτε με μία τύπισσα από τον ουρανό και τέτοιους χρωματισμούς δεν τους αντιλαμβάνεται. Εγώ καταλαβαίνω ότι ο Σολωμός ταξίδευε ανάμεσα σε πόλεμο και μη πόλεμο. Η μια μεριά η μαυρίλα του πολέμου και η άλλη το θαύμα της ζωής και του έρωτα, ενός έρωτα πάντα άπιαστου, φευγάτου κάτι μεταξύ της Ευρυδίκης και της Περσεφόνης.
Σαν τη ξανθούλα που φεύγει μακριά.
Την είδα την Ξανθούλα,
την είδα ψες αργά,
που μπήκε στη βαρκούλα,
να πάει στην ξενητιά.
Εφούσκωνε τ' αέρι
λευκότατα πανιά,
ωσάν το περιστέρι
που απλώνει τα φτερά.
Εστέκονταν οι φίλοι
με λύπη, με χαρά,
και αυτή με το μαντήλι
τους αποχαιρετά.
Και το χαιρετισμό της
εστάθηκα να ιδώ,
ώσπου η πολλή μακρότης
μου το 'κρυψε κι αυτό.
Σ' ολίγο σ' ολιγάκι
δεν ήξερα να πω,
αν έβλεπα πανάκι,
ή του πελάγου αφρό.
Και αφού πανί, μαντήλι,
εχάθη στο νερό,
εδάκρυσαν οι φίλοι,
εδάκρυσα κι εγώ.
Ξέρω όμως, ότι ο Σολωμός είναι μία ανεπανάληπτη ποιητική ιδιοφυΐα. Ποτέ δεν διαβάζω ένα ποίημα του μία φορά. Αλλά πολλές και ξανά και ξανά, και κάθε φορά είναι σαν το καλό κρασί που όσο παλιώνει τόσο είναι καλλίτερο.
Κι' ενώ εσείς γράφετε αυτά τα ωραία για Σολωμό, "η μύγα που έκανε κώλο κι' έχεσε τον κόσμο όλο" (o τρεμόπουλος), φωτογραφίζεται ενώ επιτίθεται στους νεκρόφιλους...!!!
AntwortenLöschenΚαι μαζεύτηκαν να τον ακούσουν! Στο σαλόνι του... Οι ελάχιστοι! Οι ουτιδανοί!
Ερώτημα Οβελίκιου:
"Πώς βαράς τον "διανοούμενο για να μην σου χαλάσει;"
(μέχρι στιγμής αναπάντητο)
Εγώ Greg,
AntwortenLöschenπιστεύω ότι πρέπει να συσκευτούμε, να αναλύσουμε τα σημερινά φαινόμενα και να καταλάβουμε την κάθε μυίγα και κουνούπι. Πιστεύω μέχρι θανάτου, ότι η σημερινή διανόηση κοιμάται τον ύπνο το βαθύ το ύπνο του καλοταϊσμένου.
Φωνασκούν κατά παντός και νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Αστους αυτούς. Εμείς πρέπει κάτι να κάνουμε, και ας είναι για μας μονάχα.
μου επιτρέπετε;
AntwortenLöschenνα ..."διορθώσω" την τελευταία πρότασή σου, άνζε-τά, έτσι όπως τη νιώθω: εμείς πρέπει κάτι να κάνουμε, κι ας είναι.
το 'για μας' και το 'μονάχα' δεν το ξέρουμε.
όπως κι όσοι κάτι κάνουν, και λεν παλεύουν για 'κάτι', 'για το καλό του τόπου', 'για το δίκαιο', για δεν ξέρω τι, νομίζω απαισιόδοξα πως μόνο πολύ αργότερα θα δείξει.
και πως κανείς μας δεν ξέρει πλέρια να μιλήσει για τα κίνητρά του...
μου επιτρέπετε;
AntwortenLöschenνα ..."διορθώσω" την τελευταία πρότασή σου, άνζε-τά, έτσι όπως τη νιώθω: εμείς πρέπει κάτι να κάνουμε, κι ας είναι.
το 'για μας' και το 'μονάχα' δεν το ξέρουμε.
όπως κι όσοι κάτι κάνουν, και λεν παλεύουν για 'κάτι', 'για το καλό του τόπου', 'για το δίκαιο', για δεν ξέρω τι, νομίζω απαισιόδοξα πως μόνο πολύ αργότερα θα δείξει.
και πως κανείς μας δεν ξέρει πλέρια να μιλήσει για τα κίνητρά του...
Καλησπέρα Αμπθα μου,
AntwortenLöschenΚαταρχήν, να μην ρωτάς ποτέ αν σου επιτρέπουμε.
Μπορείς να λες ότι γουστάρεις και όπως γουστάρεις. Γιατί εγώ ξέρω, πως ότι και να πεις και όπως και να το πεις ωραίο θα είναι. Μπορεί να δυσκολευτώ να το καταλάβω, αλλά θα το αισθανθώ.
Η διόρθωσή σου πιάνει τόπο. Ναι ας είναι για μας. Ας μη το περιορίσουμε στο μονάχα.
Στο άλλο σκέλος, τι να σου πώ. Εχτές εκτύπωσα τις απόψεις της Ρόζα Λούξεμπουργκ, «Για την ρώσικη επανάσταση». Θαύμασα το πάθος της, τη βαθιά γνώση του καιρού της, την αγωνία της για το αύριο, για έναν καλλίτερο κόσμο. Πώς είναι δυνατόν σήμερα να μη υπάρχουν αντίστοιχα άτομα;
Πού στο καλό βόσκει η σημερινή διανόηση; Πως μπορούν να βγαίνουν με μπρίο και να λένε ο Σολωμός ήτανε ένα υμνητής των σφαγών που διέπραξαν οι έλληνες εναντίον των Τούρκων; Πού ακόμα και έτσι να είναι, αυτό είναι σήμερα το πρόβλημα;;;
Τη αλλοτρίωση δεν τη βλέπουν να την καταγγείλουν; Ο Σολωμός τους πείραξε;;
τελικά, έχω την αίσθηση ότι σαν λαός είμαστε ενοχικός
AntwortenLöschen(ο σωκράτης μας; α, ο... μας
ο αλέξανδρός μας; α, ο σφαγέας μας
ο μέγας κωνσταντίνος; α, ο έτσι που ονομάσαμε μεγάλο
ο τάδε μας; α, έκανε κι αυτό το απαίσιο και το άλλο)
χωρίς να βλέπουμε αυτούς τους ανθρώπους, πέρα από το εξαιρετικό τους κομμάτι, ως ανθρώπους της εποχής τους. ναι μεν ίσως οράματα και εξαιρετικές δυνατότητες, πλην όμως, οπωσδήπορε, πρόσωπα μιας κοινωνίας και του ανάλογου χωροχρόνου της.
κι ενώ σα λαός το παίζουμε ενοχικοί κάθε φορά που μιλάμε για μια λαμπρή προσωπικότητα της ιστορίας,
σαν άτομα, το παίζουμε ανεξάρτητοι, ενώ στην ουσία είμαστε ατομιστές.
γι'αυτό το βλέμμα μας είναι και τόσο εμπαθές...
σας μιλάει μια ψηλή ξανθιά γεροντοκόρη 23 ετών και δυόμισυ αιώνων...
τς τς τς...
(υγ. άντρε νού, ανζε-τά, ελπίζω να μην το διαβάζει κανένας άλλος: γράφω έτσι με απελπισία, γιατί στη μακάμα που μου αφιέρωσες τα είχα ρίξει βρε παιδί μου σ'αυτόν τον γκρεγκ, κι αυτός, τίποτα, ανένδοτος, μου βγήκε παντρεμένος! έχω πολύ θυμώσει όπως καταλαβαίνεις.
γι'αυτό έγραψα κι ένα μεγαλειώδες κείμενο, και το πόσταρα στο τσάτραπάρτα, εκεί με τον κύριο πινό, για σένα και τον μπάμπη, μην τυχόν και σας χάσω και εσάς...
φιλιά, καλό βράδυ...
καλό βράδυ κάι έμ...
Μ αρέσουν πολύ αυτά που έγραψες.
AntwortenLöschenΓι αυτό δεν θα κάνω κανένα σχόλιο για να μη τα χαλάσω.
Θα πρέπει όμως να γράφω ενα πόστ για την σχιζοφρένεια που δέρνει τον έλληνα, να αυτομαστιγώνεται για να ανυψώνεται. Αυτό από πού το πήραμε;; Λέω ότι το έχουμε στο αίμα μας.
Τρέχω στο τσάτραπάτρα.
Σε φιλώ και γω.
Πώ Πώ!
AntwortenLöschenΕγώ ασχολούμαι με "λαχανοντολμάδες" και σείς έχετε ανοίξει βαρειά κουβέντα τάχα μου με κοριτσίστικη αφέλεια...
Ατάκτως απαντώ. Την ευφυΐα να τα συνδέσετε την έχετε. Την νηφαλιότητα να γράψω έκθεση δεν την έχω. Έτσι:
Γιατί κάνουμε ότι κάνουμε... Αν και για ποιόν πρέπει να κάνουμε...
Το "γιατί", δεν τόχει απαντήσει κανένας. Εδώ δεν ξέρουμε γιατί υπάρχουμε για να κάνουμε.
Το "αν" ομοίως...
Το θέμα είναι ότι κάνουμε. Άρα κάπου "χρωστάμε". Αδιάφορο σε ποιόν. Κάποιοι θα πουν "της Μιχαλούς". Κάποιοι στις ενοχές μας. Κάποιοι στο καθήκον. Κάποιοι στο θεϊκό μας ρίζωμα.
Μιά ένσταση στο ότι χρεώνουμε "διανοούμενους" τους σαχλαμάρες. Μια δεύτερη στο ότι απενοχοποιούμε τον λαϊκό άνθρωπο.
Βρισκόμαστε στο κοίλον της ιστορίας που έλεγε και ο Πάμπλο. Η αγωνία μας είναι να βρούμε την καινούργια μας τροχιά. Θα την βρούμε!
O greg είναι παντρεμένος μεν, ερωτικός δε. Και διόλου ψυχαναγκαστικά. Και theatrale που έλεγε και μια "άσπονδη" φίλη της αντίπερα όχθης της blogόσφαιρας.
Δίνω λοιπόν από ένα μεγαλοπρεπές ερωτικό χειροφίλημα όλο θαυμασμό και στις δύο νεαρές κυρίες, και τρέχω μαζί με την οικοδέσποινα στο τσάτρα πάτρα για τα περαιτέρω...
ω θεέ μου!
AntwortenLöschenγρήγορα το μέικ άπ!!!
(για να προφτάσω!)
θα προκάνω άραγε;
ναι, πάντως, προσωπικά με καθυσήχασες με όσα έγραψες παραπάνω. το κοίλον της ιστορίας... χμ! πόσο σοφό. μου άρεσαν ιδιαίτερα οι παρατηρήσεις σου.
κι έλεγε ο νταλάρας: 'ο κόσμος είναι απλός' (ή ο βοσκόπουλος, δεν ενθυμούμαι καλώς).
τελικά μερικές φορές γίνεται απλός. όταν ξεπερνάμε το ζόφο. αυτό το συναντάμε και σε πολύ απλά πράγματα, και σε πολύ δύσκολα...
"Διαβάστε το και θα δείτε πόσο ο Ουγκώ φαίνεται λίγος μπροστά του. Βέβαια, έκανα την ατιμία να πάρω ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν ποιητή και ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν πεζογράφο".
AntwortenLöschenAnge-ta μου, εδώ θα μου επιτρέψεις μια επισήμανση. Ο Ουγκώ είναι πρωτίστως σπουδαίος ποιητής και μετά σπουδαίος πεζογράφος. Άλλο το αν στα καθ' ημάς είναι περισσότερο γνωστός από το πεζογραφικό του έργο και λιγότερο από το ποιητικό, το οποίο ξεπερνά σε σύνολο τους 550.000 στίχους παρακαλώ. Μακριά από μένα οι ποσοτικές αναγωγές της τέχνης, αλλά το αναφέρω εδώ σε άμεση συνάρτηση με τα παραπάνω. Και μπροστά στον Σολωμό δεν είναι λίγος καθόλου... Απλά θέλει λίγο περισσότερο ψάξιμο το πράγμα. Έχει γράψει έργα (και ποιητικά) που γεννούν τον ίλιγγο, εφάμιλλα των αριστουργημάτων του στην πρόζα. Αφήνω στην άκρη και τα μικρά του λυρικά, πάρα πολλά από τα οποία είναι διαμάντια... Κορυφαίος και ο ένας, κορυφαίος και ο άλλος.
Βολκώφ
Περιμένουμε την τρίτη αφιερωση σου στον Σολωμό,
AntwortenLöschenεγώ θυμάμαι μια πρόσκληση του καθηγητή προς τη τάξη να του πούμε ένα ποίημα και μόνος-σεμνός και τολμηρός, είπα μερικούς στίχους απο την ξσνθούλα που σχολιάζεις ..
Σολωμός τ' αξίζει το ενδιαφέρον.
Καλησπέρα Θεοδόση, ποιητή,
AntwortenLöschenΜε πιασες αδιάβαστη,
Πολύ ωραία όλα αυτά για τον Ουγκώ.
Χάρηκα διπλά, ένα γιατί κάτι έμαθα και δύο γιατί με απαλλάσσεις από τη ρετσινιά της ατιμίας.
Η σύγκριση είναι ισότιμη.
Ε τότε τόσο το χειρότερο για τον Ουγκώ.
Γιατί, σ αυτή τη σύγκριση ο Σολωμός τον σκίζει!!
Τώρα θα μου πείς γούστα είναι αυτά.
Γούστα Θεοδόση, μεγάλος ο Ουγκώ, θερίο ο Σολωμός!
gb winzip
AntwortenLöschenΗ επόμενη ο Παπαδιαμάντης, ο μοναδικός!
Ο Σολωμός είναι γίγας του ευρωπαϊκού λυρισμού (επιπέδου Δάντη, Σαίξπηρ, Γκαίτε, Πούσκιν). Κρούοντας την εύμολπη λύρα του δεν έγραψε μόνο μεγαλειώδη ποιήματα (σε δύο μάλιστα γλώσσες), αλλά και έδωσε γλώσσα στους Έλληνες, δηλαδή σε εμάς. Κατετρόπωσε δε το τέρας της καθαρεύουσας / αρχαϊζουσας και του ψυχαρομαλλιαρισμού. Το "κακό"΄, εν τούτοις, είναι ότι τα ελληνικά είναι -δυστυχώς-"μικρή" γλώσσα για να τον ανακαλύψει η σημερινή διεθνής πολιτιστική / λογοτεχνική κοινότητα και να τον ανεβάσει στο πρώτο σκαλί του βάθρου του ποιητικού Παρνασσού. Ημείς -'δω κάτου...- ασχολούμεθα, ως γνωστόν, με πολύ πιο σοβαρά πράγματα... Πού να μείνει κανα πενηνταράκι για τον Σολωμό, τουτέστιν για εμάς τους ίδιους!
AntwortenLöschenκαλησπερα Γιωργο και καλό μήνα
AntwortenLöschenναι συμφωνώ μαζί σου.
>Βέβαια, έκανα την ατιμία να πάρω ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν ποιητή και ένα ποίημα από ένα αποκλειστικά σχεδόν πεζογράφο.<
AntwortenLöschenΜικρή διόρθωση: In France, Hugo's literary reputation rests primarily on his poetic and dramatic output and only secondarily on his novels. Γίνεται συχνά αυτή η παρανόηση, επειδή τα πεζά του Hugo είναι πιο γνωστά στο πλατύ κοινό. Εντούτοις, από πολλούς θεωρείται ως ο μεγαλύτερος ποιητής της Γαλλίας. Και ακόμη κάτι πολύ σημαντικό: Ενώ ανήκει στην ρομαντική σχολή, είναι ο εκπρόσωπος θα έλεγα του γαλλικού ρομαντισμού, εντούτοις τα πεζά του είναι εντελώς ρεαλιστικά.
Ανώνυμε, έχεις απόλυτο δίκιο!
AntwortenLöschenόντως, έτσι είναι όπως τα λες, την ίδια παρατήρηση έχει κάνει και ο φίλος και ποιητής Θεοδώσης Βολκώφ.
Ευχαριστώ,
καλό σου βράδυ
@ Ανώνυμε,
AntwortenLöschenκαι το δεύτερο που γράφεις ειναι απολύτως σωστό.
Ανήκει στους ρομαντικούς, αλλά είναι ρεαλιστής στα πεζά του. Ο Μάρξ του ασκεί οξύα κριτική, γιατί ενώ αντιλαμβάνεται τα θέματα της φτώχειας και της δυστυχίας, η αστική του καταγωγή δεν τον αφήνει να δει τις αιτίες. Ασχετο βέβαια, αλλά το θυμήθηκα, γιατί το διάβαζα προσφάτως.