Για να μην πάθουμε ασφυξία από τα γεγονότα που μας καθηλώνουν καθημερινά, θαυμάστε την αγριογουρουνίτσα με τα παιδιά της. Αφού έκανε επιδρομή στις πίτσες των εκδρομέων βούτηξε και το λάπτοπ του γυμνιστή, που τρέχει στην φωτό να το πάρει πίσω.
δημοσιεύτηκε στις 8/8/2020
Τον δρόμο για τον παράδεισο πήρε και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Ήταν ένας Μεγάλος ποιητής, προσωπικότητα των γραμμάτων, δηκτικός μέχρις εσχάτων, αντι-διανοούμενος, ερωτευμένος με την ζωή και το ρεμπέτικο.
Στα ποιήματά του είναι διάχυτη η μοναξιά και η καταστροφή.
Πατριώτης, δεν έχανε την ευκαιρία που να μην ειρωνευτεί όλους τους βολεμένους και τους δήθεν.
Διάλεξα ένα ποίημα, μάλλον το πιο στριφνό του.
Είναι η δική μας Λαοδίκεια, που η πτώση της είναι βεβαία, αλλά και αβέβαιη ταυτόχρονα.
Και μοιάζει κι αυτή με την σημερινή Βηρυτό, που μπήκαν οι Ιππότες της κόλασης και την διέλυσαν.
>>>
Δοσίθεος Ιωάννη τω αγίω:
η πτώση μας είναι βεβαία.
Αύριο που οι ιππότες σου θα εισέρχονται στη Λαοδίκεια,
το ποίμνιό μου θα σκορπίσει σαν τους σπόρους των αγριολούλουδων·
κι όταν ο κόσμος γίνει μια απέραντη Λαοδίκεια,
θα σβήσουμε αφήνοντας μονάχα ένα σύμβολο
του τί θα ’πρεπε να ’μασταν…
Αν δεν είχαμε πίστη, θα ζούσαμε δίχως ενοχή·
αν αμφιβάλλαμε για την πίστη, θα εγκαταλείπαμε τα εγκόσμια
και θα το ρίχναμε στους στοχασμούς και τις δεήσεις.
Όμως κι η πίστη δε μας έλειψε κι η αμφιβολία είναι ξένη για μας.
Γιατί λοιπόν ταλαντευόμαστε
σαν ένα νέο που βγαίνει έξω ύστερα απ’ την πράξη
και δε βλέπει τους ανθρώπους στα μάτια και βαδίζει πάντα απ’ τις γωνιές,
ή όταν χορεύει νιώθει πως αυτός δεν είναι για τέτοια,
πως ξεχωρίζει απ’ όλους τους άλλους
μ’ ένα παράξενο στα μάτια διακριτικό;
Τί είναι κείνο που λογοκρίνει την κάθε μας κίνηση
και κάνει ερμαφρόδιτη την κάθε αρετή μας;
Αφήστε μας να ζήσουμε την όμορφη ζωή,
μη μας παιδεύετε με τούτα τα ημίμετρα·
κι εμείς δε θα θέλαμε να ’μαστε απ’ την αγαπημένη αυτή πόλη,
όμως η νίκη σας κι η πτώση μας είναι πολύ αβέβαιες
κι η εκκλησία ραγίζει με το χαμό μας.
>>>
Από τη συλλογή Η εποχή των ισχνών αγελάδων (1950)
Η Μενδώνη τσιμεντώνει.
Μην απορείτε, αυτός που μισεί την Πατρίδα, μισεί και την ιστορία της και τα ιερά της.
Τι ντροπή!
Σήμερα υπάρχει μια τάση επιστημοσύνης. Όλα είναι επιστήμη, όλα πρέπει να ερμηνεύονται με βάση επιστημονικά δεδομένα. Κανένας θνητός, δεν έχει δικαίωμα, ούτε βέβαια καμία ευκαιρία να αμφισβητήσει, πολύ δε περισσότερο να χλευάσει αυτό το τεχνοκρατικό έκτρωμα που λέγεται 21ος αιώνας.
Στα παιδιά μας δεν δίνουμε πια μύθους για ανάγνωση, αλλά ταμπλέτες, ήτοι χάπια που νεκρώνουν την φαντασία τους και σφάζουν την ευαισθησία τους.
Ο Δίας, ας προστατέψει αυτήν την κοινωνία, που οδεύει προς τον όλεθρο.
Η σ ο φ ί α των μ ύ θ ω ν
Μόνο (!) 10 ή το πολύ 11 χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να σπέρνει και να οργώνει.
Αν μπορούσε να κάνει κανείς μια κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Άνθρωπο από την ημέρα που πήρε στα χέρια του μια πέτρα και άρχισε να την κάνει εργαλείο μέχρι σήμερα, τότε η ταινία αυτή θα περνούσε από μία βαριά αργή ταχύτητα στην αρχή, με το ένα φωνήεν να απέχει χιλιάδες χρόνια από το άλλο, σε μια ολοένα αυξανόμενη, φτάνοντας στις μέρες μας, όπου κανείς δεν θα προλάβαινε ν ακούσει τίποτε άλλο εκτός από μια δυσνόητη στριγκλιά. Στην αρχή το πρόσωπό του θα φωτίζονταν ζεστά και χαρούμενα, κάθε φορά που θα ανακάλυπτε κάτι καινούργιο, αλλά στο τέλος το φως θα μετατρέπονταν σε έναν βαθύ και δυσανάγνωστο ζόφο.
Και αν κάποιος επιχειρούσε να χρονολογήσει την εξέλιξη του, ξεκινώντας από τον Homo Erectus ή ακόμα και από τον Homo Habilis – δηλαδή δύο εκατομμύρια χρόνια πριν - μέχρι τις μέρες μας, τότε θα χρειαζόταν διαφορετικές κλίμακες μέτρησης. Στην αυγή της εξέλιξης ο άνθρωπος κινείται στην κλίμακα των εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων, (η φωτιά τιθασεύτηκε πριν περίπου 500.000 χρόνια), αργότερα περνάει στη κλίμακα των χιλιετιών, (με την ανακάλυψη της γεωργίας και του αρότρου) έπειτα σ αυτή των αιώνων (με την χρήση αρότρων με πολλαπλά υνιά – βαριά ζεύξη) και τέλος στις μέρες μας στην κλίμακα των δεκαετιών (με την ανακάλυψη της μηχανοκίνητης ζεύξης).
Είναι άραγε αυτή η τεράστια απόσταση από την μία περίοδο στην άλλη δείγμα μειωμένης εγκεφαλικής δραστηριότητας των πρώτων ανθρωπείδων; Ή πιο απλά, ήταν οι πρόγονοί μας τόσο πολύ πιο κουτοί από μας; Μάλλον αυτό είναι ένα ερώτημα άλλης φύσεως από την παρούσα ανάρτηση. Πάντως για να μην αφήσω το ερώτημα ανοιχτό σε ότι αφορά τη δική μου άποψη, δεν το πιστεύω. Γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος των δύο πρώτων ανθρωπείδων ήταν πιο ελαφρύς από αυτόν του Homo sapiens – sapiens, ο οποίος περπάτησε στη γη πριν 50.000 χρόνια, και ίσως αυτό μας επιτρέπει να θεωρήσουμε αυτούς τους προγόνους μας όντως χαμηλότερων πνευματικών ικανοτήτων, αλλά γιατί ο Homo sapiens – sapiens χρειάστηκε 40.000 χρόνια για να αρχίζει να σπέρνει σπόρους και να παράγει αποθέματα τροφής; Μήπως κάτι μας διαφεύγει; Εγώ, πάντως, αντικρίσω με δέος αυτή την προσεκτική ιχνηλάτηση του περιβάλλοντος, αυτή την αργή και ήρεμη κατανόηση των νόμων της φύσης, ενώ αντίθετα δεν μπορώ παρά να νοιώσω μια αποστροφή για την υβριστική πια επέμβαση του σημερινού ανθρώπου στο περιβάλλον και την διατάραξη κάθε ισορροπίας μεταξύ ανθρώπινης ζωής και ζωής στον πλανήτη μας εν γένει. Σήμερα την εποχή της βραδύτητας την έχει αντικαταστήσει η εποχή της φρενήρους ταχύτητας, που δεν σηματοδοτεί άλλο τι «πάρεξ θάνατο πικρό» που θα έλεγε και ο ποιητής.
Φαντάζομαι ότι όλοι οι κουλτουριάρηδες φίλοι μου έχουν διαβάσει την "ιστορία της πορφυρής δούλης" (αριστουργηματική μετάφραση του Παύλου Μάτεσι)
Εν συντομία:
Η Μάργκαρετ Αττγουντ περιγράφει έναν κόσμο που έχει αναδυθεί μετά από μια έσχατη οικολογική καταστροφή, στον οποίον οι άνθρωποι πάσχουν από ανικανότητα αναπαραγωγής.
Δημιουργούνται κάστες γυναικών που διαχειρίζονται άλλες γυναίκες μόνο ως μήτρες.
Ενας κόσμος τρις χειρότερος από τον κόσμο του Οργουελ ή του Χάξλεϋ.
Το ενδιαφέρον βρίσκεται στις τελευταίες σελίδες, όπου 150 χρόνια μετά αναλύεται αυτή η ζοφερή περίοδος.
Εκανα τις ίδιες σκέψεις για το σήμερα.
Πιστεύω, ότι σε 10 χρόνια (τα 150 είναι πάρα πολλά για την, προς το παρόν τουλάχιστον, ασήμαντη εποχή μας) κάποιοι θα αναλύουν τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων με μάσκα, τα κλεισμένα μαγαζιά, τις πτωχευμένες εταιρείες, τις ψυχολογικές επιπτώσεις των απανωτών εγκλεισμών, την οπισθοδρόμηση των γραμμάτων και των τεχνών, την αποξένωση των ανθρώπων και των συγγενών κυρίως, την απομόνωση των γέρων, τον εκφοβισμό των παιδιών, καθώς επίσης την απάνθρωπη πολιτική των προστίμων.
Ιστορίες παλιές και νέες
---------------------------------
Οι Κλαζομενές κάποτε δανείστηκαν με ετήσιο επιτόκιο 4 τάλαντα.
Δυστυχώς, στα δάνεια – όπως και σήμερα - πληρώνεις μεν, 
αλλά αυτά δεν μειώνονται με αισθητή ταχύτητα.
Δείτε παρακαλώ, πώς αντιμετώπισαν οι αρχαίοι αυτοί άνθρωποι, χωρίς χάρβαρντ και οξφορτν γιουνιβέρσιτι το ζήτημα:
Έκοψαν σιδερένια νομίσματα, τα οποία τα έδωσαν στους πλούσιους από τους οποίους πήραν ισόποση αξία αργυρών ταλάντων. Δηλαδή ένα σιδερένιο ίσον με ένα αργυρό. (Θα μπορούσαν να κάνουν την ίδια ανταλλαγή και με τους φτωχούς, αλλά ο φτωχός δεν έχει περίσσια ταλάντων)
Με τα αργυρά τάλαντα πλήρωσαν το δάνειο και τα σιδερένια βοήθησαν την κυκλοφορία του χρήματος από την οποία κυκλοφορία η πόλη έπαιρνε φόρους.
Με τους φόρους απέσυρε σιγά – σιγά όλα τα σιδερένια νομίσματα και τα αντικατέστησε με αργυρά.
!
Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και η Ελλάδα, να τυπώσει δηλαδή δραχμές ονομαστικής αξίας ενός ευρώ. Ο εργαζόμενος θα έπαιρνε την αμοιβή του σε δραχμές και θα αγόραζε πράγματα ισόποσης αξίας σε ευρώ. Με τον ΦΠΑ, η Ελλάδα θα πλήρωνε μέρος τους χρέους της. Και βέβαια, με μία αντίστοιχη δημοσιονομική πολιτική και όχι με πολιτική λιτότητα που ξεχαρβάλωσε την οικονομία και τον τόπο.
(από το βιβλίο του Κ. Πολάνυι, "η εφεύρεση του εμπορίου" , εναλλακτικές εκδόσεις , σελ/ 234)
%20(2).jpg)
.jpg)
.jpg)
