Εχθροί και φίλοι, από την Δύση και από την Ανατολή

του Γιώργου Καραμπελιά
από τη Ρήξη που κυκλοφορεί (τ.78)

Αυτός ο τόπος, εδώ και εννιακόσια χρόνια τουλάχιστον, βιώνει την ίδια μοίρα, βλέπει το ίδιο σενάριο να εκτυλίσσεται. Ο Τούρκος μας υποχρεώνει σε υποταγή στον Φράγκο, ο Φράγκος μας εξαθλιώνει οικονομικά, μας υποτάσσει πνευματικά και πολιτιστικά και έρχεται στη συνέχεια και πάλι ο Τούρκος να ολοκληρώσει τον ίδιο θανάσιμο και καταθλιπτικό κύκλο. Το 1071 οι Τούρκοι θα εισβάλουν στη Μικρά Ασία και με τη μάχη του Ματζικέρτ θα αποσπάσουν το μεγαλύτερο μέρος της από το βυζαντινό κράτος –και η καταστροφή θα ολοκληρωθεί με τη μάχη του Μυριοκεφάλου το 1176. Την ίδια χρονολογία, το 1071, οι Νορμανδοί θα καταλάβουν τη Νότια Ιταλία και τη Σικελία, και το 1081 το Βυζάντιο θα παραχωρήσει στη Βενετία, και σύντομα και στις υπόλοιπες ιταλικές πόλεις, εμπορικά προνόμια που μέσα σε εκατό χρόνια μετέβαλαν το Βυζάντιο σε ιταλική ημιαποικία. Όταν το 1182 θα ξεσηκωθούν οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης και θα φθάσουν μέχρι και σε σφαγές των Φράγκων, οι Βενετσιάνοι θα οργανώσουν την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, το 1204, και τον διαμελισμό της Αυτοκρατορίας σε όλα τα φραγκικά «έθνη», Γάλλους, Γερμανούς, Ιταλούς, Εγγλέζους, Βέλγους κ.λπ.. Έτσι το Βυζάντιο θα αποδυναμωθεί θανάσιμα και παρά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, δεν θα μπορέσει ποτέ να ξαναπάρει τα πάνω του. Οι Τούρκοι θα καταλάβουν τη Μικρά Ασία και το 1354 θα περάσουν στην Ευρώπη. Οι Βαλκάνιοι, Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι θα βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους και οι Δυτικοί θα αφυπνιστούν πολύ αργά για να μπορούν να αντιδράσουν έναντι της Τουρκίας. Έ τσι οι Οθωμανοί θα καταλάβουν τη Βαλκανική επί πέντε αιώνες.

Και όμως, και στη διάρκεια αυτής της κατοχής, το ίδιο σενάριο θα παίζεται και πάλι. Όταν μετά το 1700 οι Έλληνες θα ξαναρχίσουν να δυναμώνουν οικονομικά, με το εμπόριο και τη ναυτιλία, πνευματικά, με τον φωτισμό του γένους, και στρατιωτικά, με το δυνάμωμα της κλεφτουριάς, ενώ η παρακμή της Τουρκίας θα αρχίσει να επιταχύνεται, οι Φράγκοι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν τους Έλληνες να αναστήσουν το κράτος τους, που φοβούνταν πως θα αποτελέσει έναν ανταγωνιστή τους στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μια στιγμή και μόνο θα αλλάξουν πολιτική, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν θα είναι διαιρεμένοι μεταξύ Αγγλογάλλων και Γερμανών και οι πρώτοι θα προσπαθήσουν να διαμελίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία για να πάρουν τα αραβικά πετρέλαια. Ωστόσο αμέσως μετά, από το 1920 και εξής, θα επανέλθουν στην παλιά στρατηγική: Να εμποδίσουν τη Ρωσία, να στηρίξουν την Τουρκία και να συρρικνώσουν την Ελλάδα σε ένα κρατίδιο-πελάτη τους στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Και αυτή την τακτική θα την κρατάνε απαρέκκλιτα μέχρι σήμερα, που ένας νέος κύκλος μοιάζει να διαγράφεται.

Μετά τις επιθετικές κινήσεις των Τούρκων, με την κατάληψη της Βόρειας Κύπρου το 1974 και τις διεκδικήσεις στο Αιγαίο, η Ελλάδα θα περάσει υπό την σκέπη των Φράγκων για να «προστατευτεί» από τους Τούρκους. Έτσι θα προσχωρήσει στην ΕΟΚ / Ευρωπαϊκή Ένωση / Ευρωζώνη, και θα μεταβληθεί σε ένα παράσιτο που κατανάλωνε ιταλικά ρούχα, γερμανικά αυτοκίνητα και υποβρύχια, γαλλικά αρώματα και Μιράζ, χάνοντας κάθε οικονομική αυτοδυναμία. Και όταν ήρθε η στιγμή της οικονομικής κρίσης, όταν το παράσιτο δεν μπορεί πια να καταναλώνει, οι Φράγκοι δείχνουν όλη την αγάπη τους για την Ελλάδα.

Έχει ολοκληρωθεί ή τείνει να ολοκληρωθεί μία φάση του κύκλου. Και επιταχύνεται η συνέχεια. Η νεοθωμανική Τουρκία καραδοκεί. Και αν ορισμένοι κύκλοι στη Δύση αρχίζουν να ανησυχούν, είναι ήδη αργά. Η Τουρκία επιθυμεί να ολοκληρώσει την απομάκρυνση της Κύπρου από την Ελλάδα ως πρώτο νέο μεγάλο βήμα της. Με την ευκαιρία της πρόσφατης κρίσης γύρω από τις έρευνες και την ΑΟΖ, η Τουρκία παρεμβαίνει ανοικτά απειλώντας, ενώ η Ελλάδα κρύβεται, έχοντας εγκαταλείψει με την συνέργεια των μειοδοτικών κυβερνήσεων των δύο χωρών ακόμα και τις τυπικές υποχρεώσεις της ως εγγυήτριας δύναμης της Κύπρου. Και μπορεί οι Τούρκοι να μην κάνουν ίσως άλλες κινήσεις αυτή την στιγμή, αλλά έχουν επιτύχει το μείζον, εμφανιζόμενοι ως ο αποκλειστικός συνομιλητής της κυπριακής κυβέρνησης. Το ελλαδικό ανδρείκελο, μετά την οικονομική καταστροφή της χώρας, έχει επιτύχει και τον δεύτερο στόχο του, την παράδοση της Κύπρου σε Τουρκία, Ισραήλ, Αγγλία. Και είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσουν και τα επόμενα βήματα, στο Αιγαίο, την Θράκη και την μεταβολή, σε πρώτη φάση, της Ελλάδας σε condominium Ελλάδας-Γερμανίας. Και ο Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη είναι εδώ, για να τονίσει πως «οι Τούρκοι είναι πιο κοντά μας από τους Ευρωπαίους», προετοιμάζοντας το πέρασμα στη δεύτερη φάση του κύκλου, την οθωμανική.

Γι’ αυτό και οι πράκτορες ετοιμάζονται να πετσοκόψουν και τις αμυντικές δαπάνες με πρόσχημα την κρίση, ώστε να αφοπλιστεί εντελώς η χώρα. Και συνεπικουρούνται από τους χρήσιμους ηλίθιους της «Αριστεράς», ή όσους ονειρεύονται την «ουδετερότητα της Ελλάδας» –ίσως γιατί πουλάνε πολλούς δίσκους στην Τουρκία–, όπως ο Νταλάρας, που δήλωσε γυρνώντας από την «Ισταμπούλ», πως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Γι’ αυτό και ο Μπεγλίτης στήνει παρακρατικό μαγαζί στο υπουργείο Άμυνας, για να μπορέσει να κάμψει την αντίσταση των αξιωματικών στα ξεπουλήματα που στήνει με τον πρωθυπουργό του.

Πρέπει λοιπόν να έχουμε συνείδηση πως δεν έχουμε ένα μέτωπο μόνο, αλλά δύο, και πως πίσω από τον Φράγκο, πίσω από τους Γερμανούς που ξανάρχονται, καραδοκούν οι αιώνιοι σύμμαχοί τους, οι Τούρκοι.

Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε απέναντι σε αυτή την εξέλιξη; Είναι άραγε μοιραία η επανάληψη του κύκλου;

Μόνο οι ραγιάδες και οι προσκυνημένοι έχουν χάσει τις μάχες πριν να τις δώσουν!

Διότι, ας είμαστε βέβαιοι πως τόσο η απόπειρα των Γερμανών να υποτάξουν την Ευρώπη (η τρίτη μέσα σε εκατό χρόνια), όσο και των Τούρκων να ανασυστήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα προκαλέσουν σε μεσο/μακροπρόθεσμη βάση τέτοιες αντισυσπειρώσεις, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Μέση Ανατολή, ώστε τελικά να αποτύχουν. Το ερώτημα είναι αν εμείς θα αντισταθούμε και αν θα αποτελέσουμε ενεργό παράγοντα των αντισυσπειρώσεων που περιγράψαμε. Οι Έλληνες άρχισαν το ξήλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1821 και ήταν οι πρώτοι που αντιστάθηκαν σθεναρά στον Άξονα στο 1940-41. Και τότε υπήρχαν τουρκόφιλοι Μαυρογένηδες και γερμανόφιλοι Τσολάκογλου, αλλά και Κολοκοτρωναίοι και Βελουχιώτηδες. Και σήμερα υπάρχουν ο ΓΑΠ και ο Χριστόφιας, αλλά και απέναντι τους αγέρωχος ο Σολωμός Σολωμού.

Εμείς αυτή τη μάχη θα τη δώσουμε. Πιστεύουμε πως το ίδιο θα κάνει και η πλειονότητα του λαού, που μέσα από την πείρα του θα αναδείξει τις νέες ηγεσίες και τα νέα στελέχη αυτής της μεγάλης μάχης που έχει αρχίσει.