Είμαστε όλοι ίδιοι ή μαζί τα φάγαμε

1ο σκίτσο «Πες μου πηγάδι, τι υπάρχει στο παρελθόν μου;»
3ο σκίτσο: «Καλύτερα να μην ρωτούσα!»

Όταν διαβάζουμε Ιστορία, παρατηρούμε συμπεριφορές λαών, που δεν είναι στοχαστικές. Δηλαδή σήμερα έτσι και αύριο αλλιώς. Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ρατσισμός ή αν θα πρέπει να χαρακτηριστεί Πρόνοια και Σοφία, που θα σε καθοδηγεί στο πώς οφείλεις να κατανοήσεις αυτές τις συμπεριφορές, προκειμένου να μειώσεις τις συμφορές που κάποιοι λαοί είναι γεννημένοι να προκαλέσουν σε άλλους λαούς.

Στις μέρες μας, στην κουλτούρα της Παγκοσμιοποίησης, η καταδίκη συλλογικών συμπεριφορών είναι γενικώς μη αποδεκτή, εκτός αν καταδικάζουν συλλήβδην τον φτωχό λαό, οποιασδήποτε εθνικότητας. Κάτι δηλαδή με το “μαζί τα φάγαμε”, προκειμένου έτσι να αθωωθούν αυτοί που βρίσκονται από πάνω, ώστε να χειραγωγείται η τάξη αυτών που βρίσκονται από κάτω, όπως περίπου γράφει και ο Μπρέχτ.

Κάποτε, οι άνθρωποι μιλούσαν χωρίς political correct τρόπο και έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους. Ακόμα τότε τα Υπουργεία Άμυνας, ονομάζονταν Υπουργεία Πολέμου. Η κουλτούρα του 1984, σύμφωνα με την οποία όλα τα ονόματα κρύβουν την αλήθεια και η ιστορία γράφεται κάθε μέρα, ανάλογα με το συμφέροντα που εξυπηρετεί, δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή της. Το 1984 εκδόθηκε το 1949.

Δείτε λοιπόν πώς εν έτει 1918. Διατυπώνουν την σκέψη τους κάποιοι σοφοί.

Οι Άραβες και οι Πέρσες, λαοί μουσουλμάνοι άφησαν στον κόσμο θησαυρούς πολιτισμού.

Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στον ρόλο που έπαιξε ο τούρκικος λαός στην ιστορία. Αυτός ο ρόλος εμφανίζεται μάλλον τραγικός. Και αυτή η τραγωδία του τούρκικου λαού συνίσταται στο ότι, από την ημέρα της εμφάνισης του στην παγκόσμια αρένα, δεν έκανε τίποτα που να νομιμοποιήσει την ταυτότητα του από την άποψη του πολιτισμού.

Δεν μπήκε στην ζωή των άλλων λαών παρά σκορπώντας χείμαρρους αίματος και δακρύων. Δεν επιβεβαιώθηκε μέσα στον κόσμο παρά με τον πόλεμο και τις αλυσίδες. Δεν έζησε παρά με σκλαβωμένους.

Ο τούρκικος λαός δεν άφησε για τις επερχόμενες γενεές ούτε ένα μεγάλο όνομα ποιητή, καλλιτέχνη, γλύπτη, μουσικού, σοφού, στον οποίο θα μπορούσε η ανθρωπότητα να αναφερθεί με χαρά και αγάπη. Δεν κατέθεσε καμία προσφορά στο βωμό του Καλού, του Ωραίου, του Αληθινού. Υπήρξε ένα στείρος λαός ένας λαός χωρίς φρούτα.

Andre Mandelstam

Αλλά και Henry Morgenthau, που έζησε την συμφορά των Ελλήνων στην Σμύρνη, γράφει με τον ίδιο τρόπο.

Μετά από στενή επαφή πεντακοσίων ετών με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ο σύγχρονος Τούρκος εξακολουθεί να είναι ακριβώς ο ίδιος μ΄ εκείνον που είχε εμφανιστεί τον Μεσαίωνα από τις στέπες της Ασίας. Πίστευε τόσο έμμονα όσο και οι πρόγονοί του στην ιδέα ενός κράτους αποτελούμενου από λίγους κυριάρχους που έχουν το δικαίωμα να υποδουλώνουν και να καταληστεύουν όσους λαούς θέτουν υπό τον έλεγχό τους.

Ποτέ δεν κατάλαβαν ότι οι υποτελείς λαοί μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από σκλάβοι

Οι Τούρκοι έζησαν επί αιώνες σαν παράσιτα σε βάρος αυτών των καταπιεσμένων φιλόπονων λαών. Τους θεωρούσαν ως ακάθαρτους και ως εκ τούτου μη δεκτούς ως μέλη της οθωμανικής κοινωνίας.
Βέβαια τα πράγματα από το 1918 μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει. Έχουν όντως αλλάξει παραμένουν τα ίδια;