(31) Οι πρώτες ημέρες μετά την Άλωση

Η σφαγή στην οποία επιδόθηκε αυτός ο συρφετός όλων των αποβρασμάτων της εποχής, υπό την καθοδήγηση του σκύλου (όπως γράφει ο Μπάρμπαρο) Μεχμέτ ΙΙ, δεν περιγράφεται.
Ωστόσο, δεν θα σταθώ σ αυτήν, προς το παρόν, αλλά θα ήθελα να μιλήσω για τον μεγάλο δούκα τον Λουκά Νοταρά.
Υπάρχει ένα μυθιστόρημα, με τον τίτλο «ιερή παγίδα» της Λείας Βιτάλης, το οποίο υποτίθεται ότι περιγράφει το "ιστορικό" της άλωσης, μάλιστα στηριζόμενη στον Στήβεν Ράνσιμαν όπως η ίδια αναφέρει.
Σ αυτό το μυθιστόρημα, εκτός που αραδιάζει ένα σωρό μαλακίες και ψευτιές για την συμπεριφορά του λαού, του κλήρου και των αρχόντων, του βασιλιά μη εξαιρουμένου, σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς, για ποιόν λόγο αναφέρει τον Ράνσιμαν ως βιβλιογραφία του βιβλίου της, διαστρεβλώνεται σκανδαλωδώς η προσωπικότητα του Λουκά Νοταρά, και ολόκληρης της οικογένειας του.
Η ιστορική αλήθεια, αυτή που αναφέρεται σε όλους τους ιστορικούς είναι ότι ο σουλτάνος ζήτησε τον πανέμορφο γυιό του Νοταρά για το χαρέμι του και ο Νοταράς αρνήθηκε. Ο σουλτάνος ζήτησε το κεφάλι του ίδιου, του γιού του και του μεγαλύτερου γιού του.
Ο Νοταράς παρακάλεσε τον σουλτάνο να αποκεφαλίσει πρώτα τα παιδιά του, επειδή φοβήθηκε μήπως λιποψυχήσουν και μετά τον ίδιον! Και έτσι και έγινε.
«Ο δήμιος έφερε τας Κεφαλάς του Νοταρά και των περί αυτόν προς τον σουλτάνον εις το συμπόσιον, καθά λέγει ο Δούκας, εμφανίσας αυτά τω αιμοβόρω θηρίω, τα δε σώματα γυμνά εκεί και άταφα κατέλειπεν» (1)
Η γυναίκα του σύρθηκε αιχμάλωτη και πέθανε. Η κόρη του διέφυγε στην Βενετία. (Ο Μίκα Βαλτάρι αναφέρει ότι σφαγιάστηκε στην Κερκόπορτα) Τι μας λέει όμως η Λεία Βιτάλη; Σημεία και τέρατα μας λέει!
Ο Νοταράς είναι για την συγγραφέα ένας μεγάλος προδότης, ο οποίος γλύφει και προσκυνά τον σουλτάνο, του παραδίδει τα χρυσά (sic) κλειδιά της πόλης σε χρυσό δίσκο και μαζί με αυτά όλα τα ασημικά του σπιτιού του, διαμάντια, μαργαριτάρια, ρουμπίνια, βραχιόλια, δακτυλίδια και άλλα φανταχτερά και πλούσια αντικείμενα , προφανώς για να δηλώσει τι είδους σίχαμα ήταν ο Νοταράς ο οποίος κρατούσε τόσα πλούτη όταν οι υπερασπιστές της πόλης πεινούσαν.
Τέλος, παραδίδει και τον γυιό του, όπου η επόμενη έμπνευση της συγγραφέως είναι η σκηνή του βιασμού του από τον ίδιον τον Μεχμέτ και άλλα πολλά.
Τι να πει κανείς; Όχι πείτε μου τι να πει;

(1) Schlumberger. Η Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων