Έπεσε ένα χιόνι, επειδή δεν είναι ακόμα καιρός,
που απ όλα τα λουλουδάκια, απ όλα τα λουλουδάκια
Παίρνουμε χαρά μεγάλη.
Ο ήλιος μας ξεγελάει με απαλό ψεύτικο φως
ακόμα το χελιδόνι ψέματα λέει, ακόμα το χελιδόνι ψέματα λέει
Γιατί; έρχεται μονάχο!
Να χαίρομαι που είναι κοντά η Άνοιξη;
Και όμως ήρθαμε κι οι δυο, και όμως ήρθαμε κι οι δυο
Γρήγορα το καλοκαίρι είναι εδώ
Πρώτα ήρθε ένα μόνο του.
Εκάθησε στην γωνία επάνω που βλέπετε σε όλες τις φωτογραφίες.
Εκεί εξείχε ένα καλώδιο, που προορίζονταν να κρεμαστεί ένα φωτιστικό.
Ευτυχώς που το είχαμε αφήσαμε έτσι!
Οι επισκέψεις ήταν ταχτικές. Πετούσε, καθόταν, σκεφτόταν, έφευγε και ερχόταν.
Τρεις μέρες κράτησε η ανίχνευση.
Μετά ήρθε και η κυρά του.
Τα συζήτησαν και την επόμενη μέρα βάλανε μπρος το κτίσιμο!.
Δεν μπορώ να πιστέψω, ότι θα είχαμε μία τέτοια θεϊκή συντροφιά στο γραφείο μας.
Εδώ στο Π. Φάληρο που ολημερίς σφυρίζουν φορτηγά και γαβγίζουνε σκυλιά.
vor 39 Minuten
.jpg)
.jpg)
Το ποιηματάκι είναι του Goethe, ε, για να μαθαίνουμε και κάτι, ή για να θυμόμαστε και κάτι.
AntwortenLöschenΑν και τα χελιδόνια δεν χρειάζονται κανέναν ποιητή. Είναι ποίημα από μόνα τους!
Tί μου θύμισες, καλή μου!
AntwortenLöschen: Από πάνω σαν τηγάνι, από κάτω σαν βαμβάκι, από πίσω σαν ψαλίδι, Τί είναι;!
Να ζήσουν & να αυγατίσουν! Να τα χαίρεστε!
Φιλιά
απ΄ό,τι φαίνεται αυγά-τίσανε!
AntwortenLöschenνα τα ανζε-τα!
καλημέρα!
και τι ποίημα...
πολύ βόρειο το ποιημα.
AntwortenLöschenΗ Θεσσαλονίκη άλλαξε κλίμα και δεν κάνουν σταση τα χελιδόνια.
Μαζί με τις μέλισες είναι οι καλύτεροι χτίστες.
Ακόμη και τα δένδρα προτιμούν τα καυσαέρια, η ζωντάνια έχει το θορυβώδες τίμημα της....
Αν μπορούσαμε να εξημερώσουμε τα χελιδόνια να δασκαλεύουν στα δημοτικά σχολειά, τα παιδιά να μαθαίνουν να κτιζουν. Δεν θα κερδίζαμε απο την Αντιπαροχή αλλά απο το κυνήγι των χελιδονιών.
Με νοσταλγία ...
Καλημέρα ηλιαχτιδούλα μου και καλή Κυριακή,
AntwortenLöschenΑμ εμένα, τι δε μου θύμισε λες αυτό το αίνιγμα;; Ήταν το πρώτο αίνιγμα που άκουσα. Τότε, εσύ είσαι μικρή και δεν ξέρεις τι θα πεί ζωή χωρίς τηλεόραση, τα αινίγματα και ανέκδοτα τα ακούγαμε στο σχολείο. Και ήταν όλα τόσο αθώα.
Σήμερα, παρότι δεν είμαι σεμνότυφη, αυτή η καθημερινή χυδαιότητα, από την οποία δεν ξεφεύγουν, ούτε οι «διανοούμενο» με ενοχλεί αφάνταστα.
Τα φιλά μου στο μωρό σου!
Και να περνάς να σε διαβάζω!!
Αβθούλα,
AntwortenLöschenΤο ποίημα….
Βλέπεις κάτι ονόματα, όπως Goethe και μιλάνε με τόση παιδικότητα για τη φύση και εντυπωσιάζεσαι.
Εντυπωσιάζεσαι και λυπάσαι που όλη αυτή η αίσθηση της αθωότητας και της πραγματικής ομορφιάς έχει μετατεθεί στα μπούτια της Μαντόνας.
καλημέρα και καλή Κυριακή Winzip,
AntwortenLöschenΠαρατήρηση τεφαρίκι!!
Να χτίζαμε σαν τα χελιδόνια, να βλέπαμε σαν τους αετούς, να αγαπούσαμε σαν τα περιστέρια, να μην καμαρώναμε σαν τα παγώνια, να μην υποτασσόμαστε σαν τα σκυλιά.
Λες να ήταν καλλίτερος ο κόσμος;;
Τι όμορφα για πρωινό να διαβάζουμε τέτοιες τρυφεράδες! :)
AntwortenLöschenΚι όμως ναι... στο Φάληρο υπάρχουν ακόμα χελιδόνια που χτίζουν τη φωλιά τους στα μπαλκόνια μας! Και το μπαλκόνι μου στον 6ο είναι γεμάτο χελιδονοφωλιές, όπου επιστρέφουν την άνοιξη. Αυτό ήταν πάντα ένα δέος που είχα απέναντι στο θαύμα της φύσης. Το πώς ξανάβρισκαν τη φωλιά τους! Υπάρχουν όμως και περιστέρια, που μπαίνουνε και κάνουν τον περίπατό τους στο σαλόνι ακούγοντας μουσική και αφού μας επεξεργαστούν κανονικά, βγαίνουν έξω κι αράζουν στα κάγκελα αγναντεύοντας το Σαρωνικό.
Αλλά υπάρχουν και κάτι τρυφερές καρδιές που τα εντοπίζουν, τα φωτογραφίζουν και μας ομορφαίνουν τα Κυριακάτικα πρωινά! Κι όλα αυτά στο Φάληρο, ναι. Ε ναι, υπάρχει ακόμα ελπίδα... :)
καλημέρα Γητεύτρα μου,
AntwortenLöschenΤώρα τι μου έγραψες;
Που να την ποστιάσω τέτοια τρυφερότητα;;
Σου αφιερώνω ένα φοβερό ποίημα, του Max Dauthendey, 1867-1918, γι αυτά τα υπέροχα πουλιά:
Τα χελιδόνια, που τα βράδια παίζουν με τον αιθέρα
Όπως βέλη, που τον ήλιο σκοπεύουν
Τα χελιδόνια, τα ελεύθερα και νοσταλγικά
Είναι όπως των ανθρώπων οι ερωτευμένες σκέψεις
Τα χελιδόνια, που τα βράδια παίζουν με τον αιθέρα
Όπως επιθυμίες, που ποτέ ακόμα δεν έπεσαν στη γη
Είναι αεικίνητα, όπως οι ματιές των από έρωτα αρρώστων
Τα χελιδόνια, τα ελεύθερα και νοσταλγικά
Θα το μοιραστώ μαζί σας!
AntwortenLöschenΈξω από το σπίτι έχουμε ένα τεράστιο πεύκο (το φύτεψε ο παππούς μου όταν γεννήθηκα! και ναί στο κέντρο της Αθήνας...) για το οποίο έχω τσακωθεί με τους μισούς περιοίκους που θέλανε να κοπεί γιατί ρίχνει αδιακρίτως ρετσίνια στα χιουντάι και στα τσερόκια. Τέλος πάντων ο πεύκος αυτός έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς από αηδόνι!!! μέχρι κοκκινολαίμη.
Για τον τελευταίο λένε ότι αν "κοιταχτείτε" κατά πρόσωπο θα βρέξει! Πέρσι λοιπόν όταν "συναντιόμαστε" του γύριζα τα μούτρα... Φέτος ψάχνω απελπισμένα να δω τα ματάκια του αλλά με αποφεύγει αυτός!
Το παλιόπουλο :-D :-D
Καλημέρα Greg και καλή Κυριακή,
AntwortenLöschenΑποκαλυπτικό το πόστ μου.
Διαπιστώνω πόση ευαισθησία έχουμε καταπιέσει στο κωλοκαπιταλιστικό μας κόσμο.
Να ανθίστασαι όσο μπορείς, γιατί αυτός ο πεύκος είναι θέμα τιμής!!!
Να το φωτογραφίσεις και να τον ποστιάσεις!
Με όλα όσα γράφεις.
Αχ υπέροχα!
AntwortenLöschenΕλπίζω να μας κρατάς ενήμερους για τις εξελίξεις.
Καλημερούδια.
AntwortenLöschenΠάρτε φωτογραφίες, γραψτε αισθήματα. Σε λίγο θα ψάχνουμε τα χελιδόνια στη wikipedia.
ένα το χελιδόνι
Βαλτοί είσαστε όλοι σήμερα να με κάνετε να κλαίω! Από τα παιδιά μου μέχρι το παλιόπουλο του greg και το υπέροχο ποίημα της πιο υπέροχης φιλενάδας μου! Να είσαστε καλά! Τελικά αυτά που μας ενώνουν είναι τόσο όμορφα και σαφώς περισσότερα από τα χαζές μικροδιαφορές μας!
AntwortenLöschenΌπως λέει και η σοφή μας άμπθα, είπε κανείς ότι κάτω από τα πληκτρολόγια δεν υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι;
αμάν πια!
AntwortenLöschenέχουμε και μια κάποια ηλικία!
λοιπον, εμείς μένουμε σ'ένα ισόγειο στο χαλάνδρι, στο πολύδροσο. έχουμε μια τζαμαρία στην κουζίνα, μονίμως ανοιχτή.
το χειμώνα πετάω ψίχουλα έξω πριν τα παρει είδηση η σκύλα μας. μαζεύονται σπουργίτια πολλά, κι ένας κοκκινολαίμης.
ε, λοιπόν, σχεδόν κάθε μέρα τα πουλιά μπαίνουν μέσα στην κουζίνα! είναι υπέροχο!
να τηλεφωνώ ας πούμε, και στο ένα μέτρο από μένα να έρχονται τα πουλιά!
ο δε κοκκινολαίμης, να με βλέπει από μέσα να κινούμαι, να περιμένει πάνω σ'ένα τοιχάκι τα ψίχουλα, χωρίς να φεύγει, εγώ βγαίνω, τα πετάω, μπαίνω σπίτι, κι αυτός αμέσως καττεβαίνει και τσιμπάει...
όμως νομίζω πως ο κοκκινολαίμης είναι χειμωνιάτικο πουλί. τώρα δεν τον βλέπω. εδώ και μήνες...
καλή κυριακή σε όλους!
:)
@χ. μόρφος
AntwortenLöschenοπωσδήποτε θα σας ενημερώνω.
Λέω να μου προτείνετε ονόματα να βαφτίσουμε τα μωρά,
Ακούω προτάσεις. Από τα τσόφλια, πρέπει να είναι τρία.
Ο Κριστιάν μου, που τράβηξε τις φωτογραφίες, διαμαρτύρεται, θέλει δικαιώματα και τώρα που διαπιστώνει, ότι υπάρχει μπίζ, αυξάνει τα ποσοστά του!
@cropper,
AntwortenLöschenκαλησπερούδια και από το στέκι μου,
Όταν σκεφτόμουνα με τι ποίημα να συνοδέψω την αναγγελία των θεϊκών μου επισκεπτών, μου ήρθε αυτό του Ρίτσου, αλλά είπα όχι επαναστατικό, ένα ποιηματάκι για την άνοιξη.
Έβαλα στον Google Schwalbe Goethe, επειδή ξέρω ότι αυτός έχει γράψει χαζοχαρούμενα ποιηματάκια και βγήκε αυτό το αριστουργηματάκι.
Για την επανάσταση, το επόμενο!
@Φιλες
AntwortenLöschenΑμπθα
Και
Γητεύτρα
Ε,,, τι να προσθέσω, τα είπατε όλα εσείς.
Σας γλυκοφιλώ
Με το καλό και τα γεννητούρια! Αλλο μεγάλο μάθημα: πώς φτεροκοπάνε ολημερίς οι γονείς για να τα ταΐσουν και πώς, μετά, τα μαθαίνουν να πετάνε. Εχετε ακόμη πολλές φάσεις μπροστά σας, να μας κρατάτε ενήμερους, έτσι;
AntwortenLöschenΚαλησπέρα Εαρινή Συμφωνία μου,
AntwortenLöschenΒέβαια, θα σας κρατάω ενήμερους!
Οπως έγραψα και στον Χ. Μόρφο, περιμένω ονόματα να βαφτίουμε τα μικρά
Μπράβο για την ανανεωμένη σελίδα! Πολύ ευχάριστη αισθητικά (και θεματολογικά βέβαια ανέκαθεν.
AntwortenLöschenΚαι επιτέλους μπορώ να στέλνω σχόλια!
Merci βελζεβούλη!
AntwortenLöschenΕλπίζω τώρα να τα λέμε