Clive Ponting: Η πράσινη ιστορία του κόσμου

Είπα να πάρω κανένα οικολογικό βιβλίο να διαβάσω, γιατί μου έχει λείψει αυτό το είδος της ανάγνωσης. Αγόρασα, την «πράσινη ιστορία του κόσμου» του Clive Ponting.
Στην εισαγωγή μας εξηγεί ότι το βιβλίο το είχε γράψει το 1991 και έκανε κάποιες διορθώσεις το 2007. Η μία των διορθώσεων ήταν να γράψει το μ.Χ. και το π.Χ. σε π.Κ.Ε. και μ.Κ.Ε. όπου Κ.Ε. είναι η κοινή εποχή! Καλά κρασιά σκέφτηκα, Οι εποχές έγιναν και αυτές πουτάνες!
Τέσπα, έκανα υπομονή και συνέχισα το διάβασμα.
Εντός ολίγου διαβάζω: «Η μετατόπιση των Ηπείρων επηρέασε βαθύτατα την ιστορία της ανθρωπότητας» Ωχ, το μάτι μου! Ποια ανθρωπότητα; ρε κύριος! Πριν από 100.000.000 χρόνια όχι ανθρωπότητα δεν υπήρχε, αλλά ούτε πίθηκος.
Συνεχίζω:
- Ο εγκέφαλος του χόμο ερέκτους ζύγιζε 1.100 κυβικά εκατοστά.
- Η ευρύτερη αποδεκτή άποψη είναι ότι η τροφοσυλλογή και το κυνήγι δημιουργούν έναν τρόπο ζωής «άσχημο, κτηνώδη και σύντομο»
- Δεν υπάρχουν στοιχεία για το πότε ….υιοθετήθηκε η ομιλία
- (περιγραφή της κοινωνίας της Σουμερίας περί το 2.500 π.Χ.) Οι εργάτες που καλλιεργούσαν γη την οποία δεν κατείχαν, γίνονταν δούλοι, εργάζονταν βάσει συμφωνιών, στις οποίες αναφέρονταν η διάρκεια της εργασίας , ο μισθός τους και αν πληρώνονταν σε ασήμι ή χαλκό. Ήταν, ωστόσο, πολύ περισσότεροι από όσους δούλευαν στο παλάτι στο ναό και στις εκτάσεις που κατείχε η ελίτ. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν εξαρτημένοι ακτήμονες εργάτες, δεμένοι με τις εκτάσεις που καλλιεργούσαν. Στην πραγματικότητα ήταν δουλοπάροικοι ή σχεδόν δούλοι. (δούλος που δουλεύει με συμβόλαιο, πρώτη φορά το βλέπω)
Αυτά, μέχρις εδώ, είναι απλά διαμάντια, διατύπωσης και ασχετοσύνης. Δεν ξέρω τι θα βρω παρακάτω και αν θα πάω παρακάτω.


Μέχρι εδώ, είναι απλές ασχετοσύνες, δείτε τώρα και μερικά από τα ιδεολογικά διαμάντια:


«Πρίν από λίγες εκατονταετίες, (πόσες, δεν παίζει ρόλο για τον C.P.) το πλεόνασμα τροφής ήταν λίγο και αβέβαιο. Μόνο πρόσφατα με την τεράστια αύξηση της γεωργικής παραγωγικότητας, μπόρεσαν οι βιομηχανικές και μεταβιομηχανικές κοινωνίες να συντηρηθούν, παρ όλο που συχνά λιγότερο από το 5% του πληθυσμού ασχολείται με την γεωργία»
Καταλαβαίνει κανείς πόσο αβέβαια είναι αυτά που λέει.
Η παραγωγικότητα στην Γεωργία βελτιώνονταν αργά – αργά μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.
Η παραγωγικότητα έκανε ένα ασύμμετρο άλμα από 1 προς 10 που ήταν μέχρι τότε σε 1 προς 2000. Το άλμα αυτό, αντί να κάνει την ανθρωπότητα πιο πλούσια την έκανε πιο φτωχή. Η μάλλον για να είμαστε ακριβείς ουδέποτε η ανθρωπότητα είχε τόσο πολύ πεινάσει στο παρελθόν, το οποίο ο Clive Ponting στο περί ου ο λόγος βιβλίο « Η πράσινη ιστορία του κόσμου» περιγράφει ως άσχημο και κτηνώδες.
Στο βιβλίο «το τέλος της εργασίας και το μέλλον της» γράφει ο Jeremy Rifkin: Οι τεχνολογικές μεταβολές στην παραγωγή ειδών διατροφής οδηγούν σε ένα κόσμο χωρίς αγρότες, με ανείπωτες συνέπειες για 2.4 δις ανθρώπων που η επιβίωση τους εξαρτάται από τη γη.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο η εισαγωγή των μηχανών που έδωσε τη χαριστική βολή στους γεωργούς του πλανήτη, αλλά ο συνδυασμός μηχανών και ανόργανων λιπασμάτων, καθώς επίσης των εντομοκτόνων, μυκητοκτόνων και ζιζανιοκτόνων. Η εξοικονόμηση εργασίας και η αύξηση της παραγωγικότητας που επέφεραν οι τρεις αυτοί παράγοντες είναι τεράστια. Τα μηχανήματα μειώνουν το χρόνο σποράς, συγκομιδής και αποθήκευσης των σπόρων. Τα ανόργανα λιπάσματα κερδίζουν το χρόνο από τη μη συλλογή κοπριάς. Τα ζιζανιοκτόνα σκοτώνουν τα ζιζάνια των αγρών που παλιότερα τα ξερίζωναν οι αγρότες με τα χέρια. Τέλος τα εντομοκτόνα και μυκητοκτόνα οδηγούν σε αύξηση των χρήσιμων καρπών, ενώ τα λιπάσματα στην αισθητή βελτίωση τους. Είναι λοιπόν φανερό ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ αγροτών που διαθέτουν  τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και αυτών που έχουν τα παλιά μεγαλώνει δυσανάλογα.